Geplaatst De dingen die ik schrijf zijn altijd echt gebeurd, en ik maak alles zelf mee.
Veel plezier met lezen! Ik hoop dat jullie het leuk vinden!
Ik was verhuisd van Rotterdam naar Hellevoetsluis. Ik reed in Rotterdam altijd bij een ponyclub op hetzelfde paardje. Dat was een haflinger, genaamd Arno. Voor Arno reed ik vooral heel veel fjorden maar ook haflingers. Dus ik was (logisch) een haflingerachtige fjordenfanaat. Maar dan toch stiekem wel het meest haflingers, omdat ik knettergek ben van paarden met veel manen en staart en een lekkere stevige bouw. Dat is bij fjorden toch iets minder.
Toen wij waren verhuisd wilde ik eigenlijk vrijwel direct weer beginnen met paardrijden. Ik had nog geen mensen leren kennen in de buurt. Ik werkte toen bij de Mc Donalds in Spijkenisse. En dat was de enige afleiding die ik op dat moment had.
Dus ik ben op gegeven moment op de scooter gestapt en ben naar elk weitje gereden waar een paard of pont stond om een praatje te maken met de mensen die erbij hoorden.
Zo heb ik wel wat leuke pensionstallen ontdekt in de buurt, en ontdekte ik ook dat er ontiegelijk veel mensen in Hellevoetsluis wonen die zich met paarden bezighouden. Maar de maneges vielen me onwijs tegen. Er stonden alleen maar volbloedjes, en het was allemaal zo rommelig. Ik was gewend aan individuele lessen en al die lessen werden in colonne gegeven. VRESELIJK. Ik begon er met de dag vaker over te denken om een leuk paardje te kopen. Ik ging alles af, maar kwam niks leuks tegen. Wel kwam ik een leuk kruising haflingertje tegen, maar die paste gewoon niet bij me. Ik wilde gewoon een lekker stevig paardje. Zo kwam ik via via bij een manege terecht in Tinte. Daar hadden ze een schattig haflingertje te koop staan. Sissi heette ze…. Maar ik vond r helemaal niks. Ze keek alleen maar boos, en deed heel chagrijnig. Nee dit was ook niks voor mij! Ik keek nog een beetje rond bij de andere stallen, maar er stonden alleen maar tinkers. En ik heb een hekel aan vlekjespaarden. Bovendien had een vriendin van mij zo’n vlekkenmonster en dat was een heel vaag ding. Die kroop als hij geen aandacht kreeg in de tralies enzo. En was ook absoluut niet braaf.
Ik gaf de zoektocht naar het ideale paard maar op en heb me daar ingeschreven voor een lesje. Tijdens het inschrijven zag ik een grappig, heel groot zwart paardje in de bak lopen met mooie sokjes. Die was wel heel grappig! Ik gelijk mijn moeder erbij gehaald. Want die was paardjes aan het aaien. En die vond hem ook geweldig. We lachten hem nog eventjes uit, want hij had een grote snor. Op een afstandje stond de eigenaar van de manege lachend toe te kijken terwijl hij met het lessenrooster bezig was. Toen maar naar huis gegaan, en er verder niet over nagedacht.
Een weekje later kwamen we terug voor de les. Mijn moeder en mijn nicht kwamen mee om te kijken. Ik ging kijken op welk paardje ik was ingedeeld.
De vrouw van de kantine liep mee naar buiten om me het paard aan te wijzen. Het eerste wat ik zag was een hele dikke zwarte kont die een halve meter boven de staldeur uitkwam. Ik dacht: OOOH, LEUK EEN FRIES. Tot hij zich omdraaide…..het was dat zwarte ding met die snor die we die week daarvoor in de bak hadden zien lopen. Ik lag helemaal in een deuk…. En ben meteen fanatiek gaan poetsen en zadelen. Hij was een beetje suf. Hij stond daar maar mij dom aan te gapen en zetten geen stap opzij toen hij om moest. Tot ik met een borstel in de buurt kwam. Hij schrok zich het apenzuur en sprong 3 meter de lucht in. Ik lag meteen weer in een deuk. Dan maar de hoefjes uit krabben want borstelen vond hij maar niks. Ik probeerde hem een voetje te laten geven, maar hij keek me aan alsof ik van Mars kwam en raakte geïrriteerd omdat ik zo aan zijn been zat te trekken. Ik gaf het maar op. Vreemd paard was het….. Meestal doen manege paardjes alles op de automatische piloot… Maar ja, ieder paardje is anders, dacht ik dus OOK manegepaarden.
Toen kwam de les…. Het was vreselijk….. Ik had een gevorderde dressuurles genomen. En dat zwarte paard had niet eens een recht of links erop zitten. Hij ging alle kanten op behalve de goede. Mijn nicht en moeder plasten bijna in hun broek van het lachen. Ik kwam aan het eind van de les nogal gefrustreerd van het paardje af. Ik had nog nooit van mijn leven zo’n vreemd paard meegemaakt. Hij was op zich heel braaf, maar het leek wel of hij niks snapte van wat er nou precies gebeurde. Hij was absoluut niet nerveus ofzo, hij was gewoon met zijn eigen ding bezig. Zag hij een leuk paard verderop of aan schattig kindje dan liep hij daar toch gewoon heen, of er nou iemand op zijn rug zat of niet.
Ik was toch wel nieuwsgierig geworden. Ik wist alleen maar dat hij Sjimmie heette. Voor de rest helemaal niks. Dus ik ben bij de staleigenaar gaan vragen wat Sjim nou eigenlijk voor paard was. En toen kreeg ik het dus te horen:
Sjim was pas een paar weken in Nederland en was geimporteerd uit Ierland. Hij had nog maar een paar keer een zadel op zijn rug gehad. Maar de eigenaar was blij met hem, hij had zelden zo braaf ‘wild’ paard gezien. Hij was geen mensen gewend en reageerde er vanaf dag 1 al goed op alles wat er om hem heen veranderde. Ik stond helemaal perplex. En was het volledig met de eigenaar eens. Sjim was ongeveer 6 jaar zei hij, en accepteerde alles wat er gebeurde. En dat terwijl hij niet is opgegroeid met mensen om zich heen Dit was een onwijs braaf en eerlijk paard!
Ik was nog verbaasder toen ik hoorde dat Sjimmie een tinker is. Want tinkers hadden toch vlekken? Sjimmie was helemaal zwart en had alleen maar 3 witte voetjes. Ik had nog nooit van eenkleurige tinkers gehoord. (Trouwens ook niet dat tinkers massaal werden geïmporteerd uit Engeland en Ierland en Engeland.)
Maar ik was in een keer helemaal weg van hem. En ging iedere week op hem in de les. Ik heb ook nog op andere tinkers gereden die daar nog maar net stonden, maar Sjimmie was toch wel mijn favoriet geworden. Met de dag begon ik tinkers steeds meer te waarderen. Ik ben na een tijdje westernles gaan nemen met Sjim. Ik ging steeds meer van hem houden en was op gegeven moment elke dag op de manege om lekker met hem te gaan wandelen, en vanalles te laten proeven. Hij had bijv. nog nooit paardensnoepjes gezien of fruit.
Na een halfjaar heb ik hem gekocht. Ik heb hem nu 2 jaar, en ben nog steeds helemaal weg van hem! Sjimmie is het meest geweldige paard dat ik ooit heb meegemaakt. Ik heb zijn naam veranderd naar Sir Sjimmie the 42nd. Sir, omdat hij zo’n mooie ‘engelsman snor’ heeft, en 42nd omdat de haflinger waar ik op heb leren rijden Forty Two heette.
En ik ben trouwens niet langer meer de haflingerachtige fjordenfanaat van vroeger, maar een echte tinkergek in hart en nieren!
Leuk geschreven, kan me helemaal voorstellen hoe je erbij stond te kijken 
