Geplaatst 
Salinka
Proloog
Stel je eens voor… Je loopt door een bos en het begint al te schemeren, maar ineens zie je een heel erg helder licht. In eerste instantie beangstigt het je natuurlijk een beetje maar je wordt bijna als vanzelf naar het licht toe getrokken. Je voeten bewegen zich als vanzelf in de richting van het licht, je ogen beginnen te tranen en je wilt je hoofd afwenden maar ook dat gaat niet, je moet je ogen op het licht gericht houden. Je voeten gaan ineens van het pad af en voeren je over het kreupelhout tussen de bomen door. Het bos, wat je erg goed dacht te kennen blijkt ineens een stuk dichter te zijn en het is moeilijk om je er een weg doorheen te banen. Toen je het licht in eerste instantie zag dacht je dat het redelijk dichtbij was, maar het lijkt almaar verder weg te zijn totdat, na nog een paar takken opzij geduwd te hebben, je op een open plek staat. Je hoort een bijzonder geluid, rustgevend en zacht, maar niet slaapverwekkend, zo wakker als nu heb je je nog nooit gevoeld. En wat je ziet op deze open plek is een prachtige stralend witte eenhoorn…
Dit overkwam Salinka en over haar gaat dit verhaal. Salinka was een meisje van 17 jaar, niet bijzonder opvallend, tenminste, dat vond ze zelf. Ze had lang raven zwart haar en donkere ogen. Als ze boos was, hoewel dat niet vaak gebeurde, werden haar ogen diep zwart. Als ze enthousiast over iets werd dan werden haar ogen iets lichter met een twinkeling erin. Voelde ze medelijden of liefde dan kregen haar ogen een zachte uitstraling. Haar gemoed was dus voor de mensen die opletten in haar ogen te lezen. Verder had ze een gewoon slank figuur en niet bijzonder lang, ong. 1.67 m. Salinka was een dromerig persoon, dat moest ook wel want het werkelijke leven was voor haar niet echt gelukkig.
Haar moeder was om het leven gekomen toen Salinka 10 jaar was. Haar moeder was een echte paardengek, evenals Salinka, en zat als het even mogelijk was te paard. Salinka heeft ook van haar moeder leren paardrijden, tenminste, de beginselen daarvan. Want op een mooie morgen toen Salinka naar school was en haar vader naar zijn werk toen ging haar moeder paardrijden. Het was een jong paard, nog niet zo lang onder het zadel en 1 van de eerste keren dat ze ermee naar buiten ging. Expres ging ze al niet over straat, maar alleen het bos in omdat ze wist dat het jonge paard nog van veel dingen zou kunnen schrikken. Alles ging goed totdat ze in het bos een groepje jongens tegen kwam op crossmotoren. Deze vonden het blijkbaar leuk om te zien hoe een paard op hun reageerde en wilde rondjes om het paard heen gaan rijden. Daarbij werd het jonge dier natuurlijk helemaal gek, probeerde over 1 van de jongens heen te springen maar maakte de sprong niet hoog genoeg. Het paard kwam ten val en rolde daarbij over Salinka’s moeder heen. De jongen op de motor waar het paard overheen sprong had een tik van 1 van de hoeven tegen het hoofd gekregen, Salinka haar moeder was op slag dood. Een ooggetuige heeft het zien gebeuren en hulp ingeschakeld, maar voor Salinka’s moeder kwam alle hulp te laat.
Dit was natuurlijk een zware slag voor Salinka, maar vooral voor haar vader. Hij heeft het zichzelf nooit vergeven dat hij zijn vrouw alleen met een jong paard liet rijden en heeft zijn troost in de drank gezocht. Alle paarden heeft hij verkocht en hij wilde nooit meer iets met paarden te maken hebben. Salinka kreeg dus ook nooit meer de kans om dat te doen wat zij het liefste deed, want haar liefde voor paarden was even groot als dat van haar moeder was geweest. Toen haar moeder net overleden was werd er van alle kanten hulp aangeboden, maar omdat haar vader zo chagrijnig werd en altijd maar dronken was lieten de mensen hen al gauw alleen.
Salinka was pas 10 en nog niet opgewassen tegen het zware werk wat komt kijken als er een huishouden op je schouders rust. Maar aangezien haar vader niks anders deed dan drinken had ze al gauw weinig keus. Als ze schone kleren aan wilde naar school, moest ze die zelf wassen. Ook zorgen voor eten in huis, avondeten koken, schoon beddengoed, en af en toe een schoon huis kwam allemaal voor haar rekening. Op school was ze vaak moe en haar huiswerk had ze zelden af. Het kwam ook af en toe voor dat ze tijdens de lessen in slaap viel en ze raakte steeds verder achter met haar schoolwerk. Andere leerlingen merkte dit en begonnen haar hiermee te pesten. En als het duidelijk wordt dat iemand zich makkelijk laat pesten dan wordt het voor de overige leerlingen alleen maar leuker. Salinka had de kracht en de moed niet om van zich af te bijten en bij leraren aankloppen durfde ze niet. Al snel was ze dus de pispaal van de klas. Na het lager onderwijs ging ze naar het vervolgonderwijs, maar ook daar hadden de medeleerlingen al snel door dat ze haar makkelijk konden pesten.
Salinka haar schooltijd was dus een periode van eenzaamheid, ze had geen vrienden, vooral ook omdat ze niemand mee naar huis durfde te nemen. Het vrolijke, zorgeloze meisje van toen haar moeder nog leefde was verandert in een neerslachtige, vermoeide en onzekere jonge volwassene.
Hoofdstuk 1
“Oh vogels, wat zijn jullie toch weer vroeg!” Salinka gaapte en wilde zich nog een keer omdraaien totdat ze zich ineens iets heel erg belangrijks herinnerde. “Het is zaterdag, ik word vandaag 17!” Riep ze uit en ze pakte Lunia de kat die op haar voeteinde lag en gaf hem een kus op het hoofd. “Zou je me niet een verjaardagszoen geven en van harte feliciteren?” Berispte ze haar kat. Gehoorzaam likte Lunia over haar neus. “Dat is al veel beter.” Zei Salinka tevreden. Ineens betrok haar gezicht en haar ogen werden donkerder “Pappa zal het wel weer vergeten zijn” mompelde ze terwijl ze Lunia dicht tegen zich aan drukte. “Ach, dan ga ik hem er gewoon even aan herinneren en dan vraag ik hem of hij voor mij als verjaardagscadeau de fles drank voor 1 dagje wil laten staan! Dat zal toch niet teveel gevraagd zijn? Vind jij van wel Lunia? Nee toch, en dan kunnen we iets leuks gaan doen vandaag, bijvoorbeeld een lange wandeling maken of bij de haven gaan kijken. Misschien wil hij zelfs wel even met mij mee naar boer Herman om daar het pas geboren veulentje te bekijken!” Zo praatte Salinka tegen haar kat terwijl ze zich aan het aankleden was. Lunia ondertussen strekte zich nog eens behaaglijk uit over het bed wat ze nu helemaal alleen voor zichzelf ter beschikking had. “Je bent maar een luie kat, Lunia! Ga je mee naar beneden?” Lunia sprong van het bed af en liep achter Salinka aan de trap af.
Beneden keek Salinka in de woonkamer of haar vader al op was en zag dat hij op de bank in de woonkamer lag. Dit kwam wel vaker voor, dan had hij zich zo liggen bezatten dat hij op de bank in slaap viel dus het verbaasde Salinka niet echt. Hoewel, er was toch iets anders dan normaal. “Pappa?” vroeg Salinka En ineens realiseerde ze zich wat er anders was, normaal snurkte haar vader behoorlijk als hij sliep en nu was het doodstil in de kamer. Ze hoorde alleen de vogels buiten fluiten. “Pappa!” Schreeuwde Salinka en ze pakte zijn arm en schudde eraan. Deze arm echter voelde koud en stijf aan. Salinka voelde dit en liet de arm direct los, ze deinsde enkele passen achteruit en barste in snikken uit terwijl ze zich op de grond liet vallen. Na enkele ogenblikken, die uren leken, vermande ze zichzelf. “Ik moet iets doen” Zei Salinka tegen zichzelf. Bijna als vanzelf hees ze zich weer op haar voeten en liep de deur uit naar de buren. Bij de buren klopte ze op de deur en wachtte rustig tot er open gedaan werd. “Hoi Salinka, jij bent vroeg, wat is er?” “Goedemorgen, Meneer Vos, zou ik bij u misschien even mogen bellen? Zoals u weet is bij ons de telefoon af gesloten en het gaat niet goed met mijn vader.” Meneer Vos schrok hier niet eens van, hij wist dat het niet lang kon duren. Het verbaasde hem echter wel dat het meisje er zo kalm onder bleef. “natuurlijk Salinka, kom maar snel binnen, je weet waar de telefoon staat. Heb je het nummer?” “Ja, dat heb ik, dank u wel” Salinka liep naar de telefoon en belde naar de huisarts omdat ze eigenlijk geen idee had wie ze moest bellen bij een sterf geval. Na een kort gesprek waarin ze uitlegde hoe ze haar vader gevonden had werd er een ambulance gestuurd om hem op te halen. De assistente legde uit dat, als hij inderdaad overleden was, ze hem naar het mortuarium zouden brengen om de doodsoorzaak vast te stellen. Ze verbrak de verbinding, bedankte haar buurman en ging terug naar huis.
Nog geen 5 minuten later hoorde ze de sirenes al. Dat is snel, dacht Salinka, en ze opende alvast de deur. De broeders stormde direct naar binnen maar constateerde al gauw wat Salinka ook geconstateerd had. 1 van de broeders nam haar mee naar de keuken, keek even om zich heen en zei tegen Salinka:” ga zitten.” Salinka deed wat hij zei en ging zitten. Ze zag hoe de broeder om zich heen keek en schaamde zich voor de troep in de keuken, de lege kastjes, haar vuile en oude kleding en het duidelijk slecht onderhouden huis. Onderzoekend keek de broeder haar aan “Heb je enig idee wat er met je vader aan de hand is?” Met gebogen hoofd fluisterde Salinka “Ik denk dat hij dood is.” Dan heb je helaas goed gedacht, je vader is inderdaad overleden. Heb je enig idee hoe hij gestorven is?” Zonder de broeder aan te kijken schudde ze haar hoofd. “Het enige wat ik weet is dat hij altijd dronken was.” De broeder bekeek het gebogen hoofd en hij wachtte even af. Alsof Salinka wist dat hij wachtte op nadere uitleg begon ze te vertellen.Over haar moeder en het ongeluk, de reactie van haar vader daarop, hoe mensen hen hadden geholpen maar na verloop van tijd weer vertrokken waren totdat er niemand meer over was, over hoe ze het huishouden min of meer draaiende had weten te houden en over de afgelopen jaren sinds dat noodlottige ongeval. Ze vertelde ook over vandaag, over haar verjaardag en dat ze gehoopt had dat het een leuke dag zou worden. Tijdens het praten sprong Lunia bij haar op schoot en begon kopjes tegen haar kin te geven. Dit was de eerste keer in haar leven dat ze iemand haar hele levens verhaal durfde te vertellen en dat deze persoon ook geduldig bleef luisteren. Toen ze uit verteld was keek ze de broeder recht in de ogen. Hij zag de tranen in haar ogen blinken en realiseerde zich hoe moeilijk dit meisje het gehad moest hebben en hoe sterk ze hierdoor geworden was. “Hoe oud ben je vandaag geworden?” “17” Salinka zag hem denken en ze wist waar hij aan dacht, een weeshuis.
Eén van de andere broeders stak zijn hoofd om de hoek van de keuken “Hé Bert, De patiënt ligt in de wagen en we moeten gaan, ga je mee?” “Ja, is goed Roel, ik kom eraan.” Hij wende zich weer naar Salinka, “Ga je mee? Of kan ik iets anders voor je betekenen?” Hij zag Salinka nadenken en hij was eigenlijk niet eens verbaasd toen ze zei “ nee, neem hem maar mee, dan ruim ik hier alles zo goed en zo kwaad op. Contact met mij opnemen kan via Dhr en Mevr Vos, mijn buren, want zelf heb ik geen telefoon aansluiting.” De broeder twijfelde of hij het hierbij moest laten en hij besloot dat dat voorlopig waarschijnlijk inderdaad het beste was. “Salinka, als er iets is mag je altijd bellen, we laten gauw iets van ons horen en ik wens je het allerbeste.” Salinka knikte alleen maar even. Nu ze hem alles verteld had was ze toch weer een beetje verlegen. Zou hij haar nu niet vreemd vinden? Ze had liever dat hij maar meteen weg ging. Ze liep achter hem aan naar de voordeur en sloot deze achter de broeders en haar vader. Nu was hij echt weg. Haar vader was dood.
Nu de rest nog 
