Geplaatst 
voor degenen die af en toe de hoop verliezenNa de storm
Ik zag de storm komen,
donderwolken en verstikkend zand.
Als zwarte boze dromen,
in dit kale dorre land.
Niet in staat om weg te rennen,
geen plek meer om te schuilen.
De wind vol dreigende stemmen,
te krachtig om te huilen.
Dan raast de storm over me heen,
verstikkend, de wind beukend in mijn gezicht.
Eindeloos, totdat hij eindelijk gaat liggen,
dan open ik mijn ogen en kijk recht in het licht.
Wrijf het zand uit mijn ogen,
nu pas zie ik ze naast me staan en voel met wat bedeesd,
Alleen de stilte en regenbogen,
ik ben geen moment alleen geweest.
en natuurlijk commentaar positief/negatief altijd welkom
groetjes
Mooi verwoord