Geplaatst 
)Nouw dat gaf me weer inspiratie voor een nieuw verhaal. De spelfouten zitten er nog in want ik heb het in een opwelling geschreven. Heb het ook meteen helemaal afgemaakt
dus dit keer geen vervolg. Sorry.... Citaat:Het regent, maar dat interesseert haar niet. Haar zwarte krullen hangen voor haar ogen. Ginny doet moeite om haar tranen binnen te houden. Waarom wordt ze altijd zo triest van dit weer.
Ze voelt het water door haar schoenen dringen, maar schenkt er geen aandacht aan. Hoe kon hij haar dit aandoen, ze kan het maar geen plek geven. Ze laat zich vallen op een duin. Kijkend naar de heide en de lucht denkt ze terug aan het moment waarop ze elkaar voor het eerst zagen, ze voelt een traan over haar wang glijden. De sukkel…
Opeens schrikt ze op en veegt haar traan af. Haar kin wordt opgelicht en ze kijkt in twee mooie verschrikte, blauwe ogen. “ik dacht. Je kunt wel wat hulp gebruiken.” Zijn stem klinkt als muziek in haar oren en ze laat zich overeind helpen. “Ik heet Thom, maar mijn vrienden noemen me Tommy. Kom, je kunt hier niet blijven zitten. Ik zit in een strandhuisje hier vlakbij, daar kunnen we schuilen en even verder praten.” Hij pakte haar hand en ze voelde zich wegzweven.
Enkele minuten later staat ze in een gezellig strand huisje. Nu voelt ze pas hoe nat ze is. Thom komt aanlopen met een stapel handdoeken. “In de badkamer ligt een badjas, daar kun je, je even afdrogen, dan stop ik je kleren even in de wasdroger.”
Ze loopt de trap af in de badjas die hij had klaar gelegd en gaat op de bank zitten. Ze voelt zich veel vrolijker dan even geleden. Hij komt de keuken uitgelopen met een dienblad met thee.
“Zo” zegt hij “Wat doet zo’n mooi meisje zo eenzaam in de duinen terwijl het regent? En hoe heet je?”
“Ginny” zegt ze “Waarom ik in de duinen zit is een lang verhaal. Daar wil ik het liever niet over hebben”
“Dat kan” Hij kijkt haar begripvol aan “Als je erover wil praten...”
“Nee…dat hoeft niet hoor” dat gaat ze hem niet aan z’n neus hangen. Lekker indruk zou hij dan van haar krijgen.
Ze kijkt naar buiten. Het begind al aardig droog te worden.
“Zijn mijn kleren al droog?” vraagt ze “Dan kunnen we misschien met z’n tweeën naar het strand gaan. Het is nu droog.”
“Mijn idee” zegt Thom enthousiast.
Even later lopen ze samen over het strand. Het is niet druk. Ginny voelt haar haren wapperen in de wind, heerlijk. Het geeft een gevoel van vrijheid. Ze kijkt naar de mensen die hen passeren. Opeens voelt ze Thom z’n hand om haar heen slaan en laat zich tegen hem aan drukken. Het perfecte moment denkt ze bij zichzelf. Dit mag eeuwen duren.
“ Ga je nouw alweer weg? Wat is er de laatste tijd met jou?” vraagt haar moeder “Je bent hele dagen weg en komt pas ’s avonds weer thuis. Je lijkt je vader wel.”
Ginny pakt haar jas.
“Niks mam. Ik zit graag op het strand.”Ze moest eens weten, denkt ze bij zichzelf en stapt op haar fiets. Ze hebben nu al twee weken met elkaar, terwijl het zo kort geleden lijkt dat ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden. Morgen beginnen de scholen weer. Thom en zij hebben afgesproken, elkaar te blijven zien.
Ze rijdt het pad op richting het strandhuisje van Thom. Ze klopte op de deur en wachtte zoals vanouds tot hij de deur open maakte, maar er gebeurde niets. Na nog een paar keer te hebben geklopt viel haar ineens het briefje op was achter het raam was geplakt.
Lieve Ginny
Ik Wou dat ik dit anders kon brengen, maar ik heb geen keuze. Ik heb deze vakantie op het strandhuisje van mijn tante gepast. Dat ik hier woon was een leugen, laat staan dat ik hier op school zit. Het spijt me zo. Ik wilde je niet eerder kwetsen, waar het op neer komt is dat we elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. Ik hou zo veel van je dat ik mijn adres bewust niet heb gegeven. Ik woon te ver van hier en bovendien heb ik een vriendin, maar dat zegt niet dat ik niet van je hou.
Vaarwel…
Heel veel liefs en liefde… Thom.
Het regent, maar dat interesseert haar niet. Haar zwarte krullen hangen voor haar ogen. Ginny doet moeite om haar tranen binnen te houden. Ze voelt het water door haar schoenen dringen, maar schenkt er geen aandacht aan. Hoe kon hij haar dit aandoen, ze kan het maar geen plek geven. Ze laat zich vallen op een duin. Kijkend naar de heide en de lucht denkt ze terug aan het moment waarop ze elkaar voor het eerst zagen, ze voelt een traan over haar wang glijden. De sukkel…
Hebben jullie nog tips?
Wat een mooi verhaal!!
