Bokt.nl

Citaat:

Als Fleur haar mobieltje op bed laat liggen om vervolgens naar beneden te lopen, ziet ze dat ze een nieuw bericht heeft. Ik kijk straks wel van wie het is, denkt ze en snel vervolgt ze haar weg naar de keuken.

Citaat:

‘Schiet op, Maya. Straks komen we nog te laat!’ roept haar vader. Maya zucht. Was haar vader ook maar zo enthousiast over Istanbul als dat hij over haar nieuwe bijbaan is. ‘ Ik kom al!’ roept ze terug, terwijl ze met twee zware tassen de trap af zeult. Eenmaal beneden blijft ze even staan om uit te rusten, als haar mobieltje het smstoontje afspeelt. Tijd om te kijken wie haar smste heeft ze niet. ‘ Maya!’ klinkt het ongeduldig. Snel haast ze zich naar buiten, waar haar vader bij de auto staat te wachten.
Als ze even later eenmaal in de auto zitten, op weg naar het vliegveld, verschijnt er een glimlach op Maya’s gezicht. Het is haar gewoon gelukt. Ze mag een week zonder ouders op vakantie! Zal ze Sterre even smsen? Maar wat moet ze dan zeggen? Dat ze een uur later is? Hoe laat vertrok het vliegtuig ook alweer? Zo snel als haar glimlach kwam, verdwijnt hij weer en maakt plaats voor gefronste wenkbrauwen en een pruilende mond.
‘Hoe laat is het, pap?’ vraagt ze, terwijl ze in haar hoofd druk aan het rekenen is. ‘Acht uur precies’ is het antwoord. Acht uur, denkt ze. Dat is dus werken van negen tot een, terwijl we om twaalf uur hadden afgesproken. ‘Maar pap, ik heb om twaalf uur afgesproken met de meiden’ zegt ze tenslotte. ‘En ik heb met jou afgesproken dat je van negen tot een werkt. Je hebt volgende week al vrijgenomen, Maya’. Maya zucht. Haar vader had gelijk. Ze werkte hier nog niet eens zo lang en volgende week nam ze al een week vrij. Dan moest ze haar vriendinnen maar smsen dat ze een uur later kwam. Maar als ze even later het smsje wil versturen, krijgt ze een melding. ‘U heeft niet voldoende prepaid tegoed’ staat er op haar scherm. Ook dat nog, denkt ze. Maar veel tijd om verder na te denken is er niet, want haar vader draait de parkeerplaats van Schiphol al op. Omdat Maya moet werken, gaat ze door een andere ingang dan de meeste passagiers en haar vader loopt haar met de spullen op een karretje achterna. ‘ Ik zet ze hier neer, oke?’ zegt hij als ze in de pauzeerruimte van het café staan. Maya knikt en doet haar oranje schortje om. Haar vader geeft haar een kus. ‘Bel je even als jullie vertrekken?’ en weg is hij. Maya doet het oranje petje op en loopt naar het kantoortje om zich te melden. ‘Ik zou het waarderen als je voortaan op tijd kwam’ begroet haar baas haar. Maya trekt een wenkbrauw omhoog en loopt de kamer uit. Als ze het café binnen loopt, rent haar zus naar haar toe. Helemaal vergeten, denkt Maya, Magda werkt hier natuurlijk ook. ‘Dit geloof je nooit, May!’ begint Magda enthousiast. Maya zucht. Ze had nu andere dingen om zich druk over te maken, maar toch blijft ze naar het verhaal van haar zus luisteren. ‘Mike werkt hier ook, geweldig toch?’ Maya knikt. ‘Werkte hij niet bij jou bij de snackbar?’ Net als Maya denkt dat een blijer persoon niet bestaat, wordt het gezicht van Magda nog roder. ‘Inderdaad! Is dat niet fantastisch?’ Maya zucht. Je zou nooit denken dat het zussen waren. ‘Dat is zeker fantastisch. Mag ik nu aan het werk?’ en ze loopt naar het bestelscherm, waarna ze aan een cappuccino begint.

Geschrokken kijkt Maya om bij het horen van de bekende stem. Haar blik valt op Fleur. Kon ze geen ander café uitkiezen om te gaan werken? Maya kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Dit café lag precies tegenover de bankjes in de vertrekhal. Goed uitgekozen, May, denkt ze. Ze was net zo druk bezig geweest, dat ze haar vriendinnen op de bankjes in de hal niet eens opmerkte. Snel trekt ze de klep van haar pet iets omlaag, zodat haar ogen bedekt worden. Als ze zich vervolgens weer omdraait om een glas sinaasappelsap voor een klant te maken, krijgt ze een uitbrander van haar supervisor.
‘ Kom op, Maya! Je zit alleen maar te dagdromen. Laat nu eens zien wat je waard bent. Chop, chop!’ en zo snel als hij kwam, ging hij weer. Maya had vanaf dag één een hekel aan de man met de grote snor en ook de weinig pauzes die je kreeg, stonden haar tegen, maar om de reis te moeten betalen, moest ze alles aannemen wat op haar pad kwam. Haar ouders werkten immers niet bepaald mee, ze mocht eigenlijk blij zijn dat ze überhaupt mee mocht.
Ze maakt het knopje van haar oranje schort iets losser en hervat haar werk. Of wacht, waar was ze ook alweer mee bezig? Ze kijkt op het schermpje van bestellingen, maar de sinaasappelsap staat er niet meer op. Een beetje verdwaasd kijkt ze om zich heen. Overal mensen in oranje schorten en oranje petjes. ‘ Maya!’ klinkt het luid door het café. Verschrikt draait Maya zich om, maar eigenlijk is ze blij als het haar supervisor is. Het zou zomaar Fleur kunnen zijn die haar herkende. Haar supervisor lijkt echter wat minder opgelucht, maar gelukkig loopt hij niet naar haar toe. Hij wenkt alleen maar, als teken dat ze aan het werk moet. Maya kijkt naar de overkant, waar haar vriendinnen nog steeds druk aan het praten en bellen zijn. Ze voelt in haar zak haar mobieltje trillen, maar die kan ze nu niet opnemen. Als ze iets beter tuurt, ziet ze dat Fleur tranen in haar ogen heeft. Wat zou er aan de hand zijn? Geen tijd, corrigeert ze zichzelf, eerst nog een uurtje flink doorwerken, voordat meneer snor weer op haar af kwam.

Maya is blij dat ze geen kassa hoeft te draaien en dat ze nu even pauze kan nemen. Met een zucht neemt ze plaats in een van de stoelen, als Magda de ruimte binnen rent.
‘Volgens mij staat Fleur in de rij voor de kassa, Mike’s ex!’ roept ze opgewonden. Maya haalt haar schouders op. ‘Mag ik even van mijn pauze genieten, zus?’ vraagt ze, ietwat geïrriteerd. Het enthousiasme van haar oudere zus begon haar een beetje op haar zenuwen te werken. De twee verschilden zo veel van elkaar. Magda was lang, had grote bruine krullen en grote donker bruine ogen. Ze was nogal een jongensgek en snapte niets van het feit dat Maya hier gek van werd. Maya was een stuk korter dan haar zus en had kort bruin, steil haar. Iets waar ze heel trots op was. Soms vroeg ze zich af of Magda wel haar echte zus was.
Ze neemt een slokje van haar thee en doet alsof Magda er niets is, maar deze staat nog steeds voor haar neus. ‘Sorry. Maar ik vond dat je dat moest weten, voordat je zo weer aan het werk gaat’ antwoordt Magda en ze loopt weer terug. Het duurt even voordat het lampje bij Maya gaat branden. Fleur? Mike? Magda? Vervroegd beëindigt ze haar pauze en als ze in de deuropening kijkt, ziet ze dat Mike kassadienst heeft.