Bokt.nl

Citaat:

Rillend opende ik de voordeur van het huis. Het regende net buiten, hoe toepasselijk op mijn humeur. Net toen ik mijn jas aan de kapstak hing kwam Natasja met veel gebons de trap af. Maakt ze altijd zoveel lawaai? Ik keek naar de trap en zag dat ze een grote reiskoffer achter haar aansleurde.
“Wil je me even helpen?” vroeg ze me toen ze me opmerkte. Ik knikte. Wie zou er weggaan? Met zen tweeën sleurde we de zware koffer. Met veel gezucht en veel pijnlijke stoten tegen mijn scheenbeen stonden we eindelijk in de hal.
“Voor wie is die koffer?” vroeg ik nog hijgend. Ik boog me lichtjes naar beneden, want ik kreeg bijna geen lucht meer.
“Aaron,” het kwam er heel triomfelijk uit.
“Gaat hij weg?”
Er verscheen een grote grijns op Natasjas gezicht en ze knikte. Even velroor ik bijna mijn evenwicht, snel nam ik me nog vast aan de trapleuning. Natasja keek me onderzoekend aan.
“Is er wat?” zei ze traag. Heftig, misschien iets te, knikte ik van nee. Ik zag dat ze me niet geloofde.
“Ik voel me wat slecht, waarschijnlijk door het slechte weer,” verzon ik snel en slecht. Ze knikte dan wel begrijpend maar ik zag dat ze me nog niet geloofde.
“Ik zal me wel even neerleggen, dan zal het wel al veel beter gaan,” besloot ik. Ik zette mijn voet op de trap om naar mijn kamer te gaan maar Natasja nam mijn pols vast.
“Ga maar in de zitbank liggen,” stelde ze voor “Ik zal je een tas warme melk komengeven,” Haar toon dwong me om het te doen. Heel even dacht ik dat ze iets vermoedde, maar dan kan toch niet. Ze wil waarschijnlijk me dicht in haar buurt hebben om me te verzorgen ook al ben ik niet ziek.

Een halfuur later zat ik genietend op de zachte kussens naar de televisie te kijken. Natasja was al een paar keer bij mij komen zitten, zwijgend. Ze had een paar keer haar mond open gedaan maar snel weer dicht gedaann gevolgt door een zucht. En daarna verdween ze weer naar haar keuken. Voorlopig wou ik het negeren, maar toch vroeg ik me af wat ze wou vertellen of vragen.
“Natasja?” gilde ik. Ze stak haar hoofd door de deuropening.
“Wat is er?” vroeg ze.
“Ik voel me al veel beter, mag ik naar de stal?”
Nog eens keek ze me odnerzoekend aan en knikte dan.
“Kleed je dan goed aan en als er iets is kom dan naar mij,”
Toen ze het woordje iets zei keek ze me heel raar aan. Dat negeerde ik dan ook maar, ik knikte en stond op.

Het was erg stil in de stallen, er was niemand, buiten dan de paarden. Opgewekt omdat ik eindelijk alleen was liep ik naar de stal van Rosie. Wat zou er nu met haar gebeuren nu Aaron weg gaat? Ik streelde haar zachtjes over haar zachte neusje. Ze briestte zachtjes waarop ik glimlachte. Plots nam iemand mijn schouder vast. Ik gilde, rosie smeet haar hoofd in de lucht.
“He Jenda, rustig,”
Met een kloppend hart draaide ik me om. Het was Thomas..
“Je deed me verschieten,” zei ik gejaagd.
“Blijkbaar,”
Ik ademde eens diep in en uit, om tot rust te komen, ik deed het nog een paar keer want het hielp niet.
“Gaat het?” vroeg Thomas beleefd. Ik knikte.
“Ik ga rocky poetsen,” informeerde hij me.
“Ik zal meehelpen,” besloot ik. Thomas keek me verbaasd aan.
“Wat?” zei ik onzeker.
“Even dacht ik dat ik je hoorde zeggen dat je me hielp. Maar dat zal wel een droom geweest zijn,”
“Och jij!” riep ik beledigt.
“Meende je dat dan?” vroeg hij ongelovig.
“Dan niet, dan bied ik eens mijn proffesionele hulp aan en dan wordt hij niet eens gerespecteerd,” ik draaide me weg van Thomas.
“Je mag anders wel,” zei hij vlug.
“Nee hoeft niet meer. Het was de situatie waar voor ik het deed,”
“Toch vriendelijk van je,”
“Trouwens wat heb jij een filosofische broer. Leek jij er maar wat meer op,” Ik herindere me plots weer het vreemde gesprekje met Wannes.
“Je hebt dus mijn fantastische broer ontmoet,” zei hij met een doffe toon.
“Ja, eigenaardige jongen, maar hij spreekt onrechtstreeks wel de waarheid,”
“Hoe is het trouwens met Joren?” verandere Thomas plots van onderwerp. Verbaasd keek ik hem aan.
“Goed zeker,” zei ik onwennig.
“Mijn broertje wist anders wel wat anders te vertellen,”
Dus toch niet van onderwerp veranderd.
“Wat zei hij,” vroeg ik snel. Met een grijns haalde Thomas zijn schouders op.
“Moet ik dan luisteren naar mijn filosofische broer?”
Boos gooide ik mijn gsm die ik net vast had naar hem. Handig ontweek hij hem, maar mijn gsm ontweek spijtig genoeg niet de betonnen vloer. Hij vloog uit mekaar, mijn toetsenbord vloog onder de wasmachine en de rest bleef ergens liggen bij de voederbak.
“Oei,” zei thomas niet echt onder de indruk. Boos keek ik hem aan. Vlug deed hij een pasje opzij.
“Je had beter met een veegborstel gegooid,” zei hij lachend “Dan had je me misschien geraakt,” nog altijd lachend liep hij de box van Rocky binnen
“Sta daar niet zo dom te lachen!” Boos raapte ik al mijn stukjes gsm op en stak hem weer aan mekaar. Het bovenste stuk wou niet op de rest klikken. Ik bekeek het eens goed en zag dat er een stukje was van afgebroken. Ik zuchtte, daar gaat mijn kostbare communiatiemiddel.
“Werkt hij nog?” vroeg thomas.
“Nee,” zei ik triestig.

Thomas was net vertrokken naar huis. Zijn lieve moeder had me nog eens minachtend aangekeken en ik had vrolijk terug gezwaaid. Wat minder was, was dat ik nog mijn veegborstel in mijn handen had en dat hij op de hooizolder is geraakt. Thomas lag bijna plat van het lachen. Boos heb ik hem aangeken, die jongen begint me flink te irriteren. Fluitend was ik de gang nog aan het vegen, het was al later op de avond en matthias heeft graag dat alles proper licht voor de nacht.
“Dag schat van me,” hoorde ik plots achter me. Ik verstijfde en liet de borstel vallen. Vlug probeerde ik een andere uitgang te vinden dan degene die achter mij was. Ik hoorde dat de deur gesloten werd met een luide bons. Het werd pikdonker in de stal, enkele paarden hinikte. Ik stond nog altijd vastgenageld aan de grond.
“Hmmmfff, het stinkt hier,” merkte Aaron op. Ik hoorde dat hij naar me toe kwam, een tel later nam hij mijn schouders vast en draaide me om. Ik keek recht in zijn gezicht, ik was bang. Hij zag het en hij grijnsde.
“Ik moest toch even afscheid komen nemen van deze meid. Spijtig genoeg kan ik je niet meenemen. Maar eerst moeten we nog wat praten voor wanneer de pret begint,”
Ik sloot mijn ogen. Hij had me nog altijd stevig vast aan mijn schouders.
“Kom,” hij trok me mee naar een lege stal en duwde me erin. Met mijn hoofd botste ik niet zacht tegen de witte muur. Aaron sloot de schuifdeur en hurkte voor me neer. Hij keek me diep in mijn ogen aan, ik sidderde.
“Zo zwijgzaam vandaag,” merkte hij op.
“Laat me met rust,” piepte ik.
“verleidelijk aanbod maar toch niet. Jenda toch van mij, we moeten praten,”
“Ik ben niet van jou,!”
“Tuurlijk wel schat,” hij nam ruw men kin vast en drukte zijn lippen tegen de mijne. Ik hield ze stevig gesloten.
“Wel kijk, ik wil niet dat je verteld wat er tussen ons is gebeurd aan Matthias. Doe je het, jij weet wat er dan gebeurd,” hij wees naar de stal achter zit. Ik knikte, rosie zou dan naar de slacht gaan.
“En jendatje, weet dat ik niet lang zal weg blijven. Ik moet gewoon even naar het buitenland voor een familiebezoekje en dan kom ik weer terug. En dan ben je weer van mij,”
Ik schudde heftig van nee. Aaron negeerde het.
“Natasja weet het,” zei ik snel. Ik wist dat wel niet zeker maar ik was er zeker van dat ze iets vermoedde.
“Natasja?” hij grinnikte. “Dat domme schaap zal haar mond wel houden, want anders zal ik mijn mond wel eens opendoen tegen je lief broertje,”
Plots besefte ik het, de haat die Natasja heeft voor Aaron kwam niet doordat hij altijd commentaar had op haar eten maar omdat hij hetzelfde heeft gedaan bij haar dan bij mij.
“Hoe kon je?” zei ik boos.
“Heel simpel, net zoals bij jou,” Hij grijnsde vals tegen me.
“Maar haar was ik vlug beu, ze toonde geen verzet. Maar jij, jij bent perfect,”
Ik zweeg, hoeveel slachtoffers zou hij nog hebben.
“En Jenda, als je altijd goed meemerkt, doet wat ik vraag, zal je zien dat ik geen nieuwe meisjes zal zoeken,” verzekerde hij me. “Binnen een paar uurtjes moet ik weg, maar je weet dat ik terug kom,” hij streelde over mijn haren. Ik voelde dat ik kippevel kreeg.
“Maar eerst moet ik toch nog afscheid van je kunnen nemen,” langzaam deed hij de knop van mijn broek open en duwde me tegen de gron. Ik was weer van hem voor even en niemand kon er iets tegen doen. Heel langzaam kwam de gedachten dat er nog vele keren gingen zijn, nog vele keren van pijn en verminking van mijn ziel.

Citaat:

Ik zat op mijn bed diep na te denken. Aaron was nadat hij met mij ‘bezig’ was geweest, vertrokken. Ik was sluipend naar mijn kamer gegaan, de tranen stroomden geruisloos over mijn wangen. Natasja die me gehoord hat dat ik te trap aan het opklimmen was vroeg nog wat er was. Maar ik had mijn gezicht omgedraaid, zodat ze mijn tranen niet zou zien en had haar verteld dat ik me plots slapjes voelde. Geloven zal ze me wel niet, maar voorlopig laat ik het zo. Volgens mij weet ze het, ze zal wel weten hoe het voelt als ze het zelf meegemaakt heeft. Maar waarom verteld ze het niet? Wat zou Aaron zeggen tegen Matthias? Misschien raaskalt hij gewoon, zodat ik het gevoel zou hebben dat ik er alleen voor sta. De moed zonk in mijn schoenen, het gevoel van onmacht.
“Jenda?” er klopte iemand zacht tegen mijn deur. Matthias! Zou ze het verteld hebben?
“Ja?” zei ik voorzichtig.
“Voel je je al wat beter?”
Ik knikte, jenda, hij kan je niet zien.
“Ja,”
“Kom je dan eten?”
“Ok, ik kom,”
Hij weet het dus niet. Ik sprong van mijn bed en liep naar de lavabo om mijn gezicht te wassen. Ik keek naar mezelf. Zou Aaron nog geïnterreseerd in me zijn als ik lelijk was? Hij had al een paar keer gezegt dat hij me mooi vond, te mooi voor broekventjes. Daar zal hij Joren wel mee bedoelen. Joren... waarom begrijpt hij me niet? Misschien omdat hij niet weet wat er met je is, zei een stemmetje in mijn hoofd. Ik kan het toch niet vertellen, enerzijds hij praat toch al niet meer met mij. En rosie mag echt niet geslacht worden. En wat zou Joren er kunnen aan doen? Kwaad worden en dan misschien Aaron afkloppen, nee, Aaron is sterker en waarschijnlijk ook meer ervaren. Naar de politie gaan, ze zouden me toch niet geloven. Dat had Aaron me ook doorgestoken. Het was mijn woord tegen het zijne. Maar als Natasja nu haar mond zou opendoen, maar aaron was er zo vastberaden van dat ze het niet deed. Ik zuchtte en sloeg wat water tegen mijn gezicht. Nog een laatste blik in de spiegel zei me dat het bijna niet opviel dat ik had geweent. Ik kan altijd zeggen dat ik last heb van een allergie, besloot ik. Traag liep ik de trap af, ik hoorde Natasja en Matthias met elkaar praten, plots hoorde ik nog een stem. Een stem die ik al lang niet hat gehoord. Ik sprong van de laatste tredenaf en liep al wat opgewekter naar de woonkamer. Voor de deur hield ik stil en haalde nog eens diep adem. Misschien komt hij niet eens voor mij.
Rustig liep ik de kamer binnen, gespeeld keek ik verbaasd naar Tom die aan de hoofd van de tafel zat. Hij keek me streng maar dan toch ook een beetje vriendelijk.
“Tom,” bracht ik moeizaam uit.
“Pas op! Het is warm,” natasja kwam met een dampende ovenschotel uit de keuken. Vaag had ik het vermoeden dat zij iets te maken had met de aanwezigheid van Tom. Ik zocht oogcontact met haar, maar ze negeerde het. Ze keek alle kanten op, buiten dan mijn kant.
“Dat ziet er lekker uit,” zei Tom opgewekt. Ik glimlachtte, eens geen verbrand eten. De kat zal er wel minder blij mee zijn. Waar is ze eigelijk. Meestal zit ze klagend aan mijn stoel te miauwen voor eten. Ik keek naar alle stoelen en hoeken, zelf de vensterbank.
“waar is de kat?” vroeg ik luid. Iedereen keek me verbaad aan.
“Ja waar is ze eigelijk,” merkte Matthias op.
“Hebben jullie die akelige kat nog?” vroeg Tom verbaad. Natasja keek boos naar hem op en keek vervolgens onder tafel.
“Kyra?” riep ze eens. Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Als je ze niet ziet zal ze ook niet antwoorden.
“Ik zal buiten eens gaan kijken,” besloot Matthias.
“Ze zit nooit buiten, Matthias,” zei Natasja. Ze keek me angstig aan. Niet begrijpend keek ik haar aan. Wacht even, als ik iets zeg, gaat Rosie weg en als Natasja iets zegt gaat Aaron iets vertellen tegen Matthias. Maar misschien is dat niet het enige! Mijn mond viel open.
“Boven dan?” stelde Tom voor.
“Ik en Natasja zullen wel kijken. Kijken jullie buiten?” stelde ik voor. Ik wou van de gelegenheid gebruikt maken om met Natasja te praten.
“Jenda, ik wil dat je nu direct met Tom mee naar huis gaat,” ze keek recht voor haar uit, het was duideliijk dat ze het meende. Iedereen was even stil.
“Wat heeft ze nu weer gedaan?” zei Tom plots boos.
“Niets, ik wil dat ze alleen weg gaat,” antwoorde Natasja, nog altijd recht voor zich uit kijkend. Matthias keek me onbegrijpelijk aan. Ik zelf keek naar Natasja. Zelf wist ik niet goed wat ik ervan moest denken.
“Maar...” begon ik. Natasja keek me zo indringend en smekend aan dat ik zweeg. Ik draaide me van haar af en liep de kamer uit, de trap op, naar mijn kamer die nu niet meer mijn kamer zal zijn.

Het was raar om weer wakker te worden in mijn oude kamertje. Maar toch gaf me het een geruststellend gevoel. Mijn meubeltjes, mijn zachte bed, alles van mij. De logeerkamer waar ik sliep bij Matthias, was ouderwets.
Nog een laatste keer rekte ik me uit en sprong uit mijn bed. Slenterend liep ik naar mijn badkamer om me te wassen. Vaag hoorde ik de deurbel gaan. Tom zal wel open doen, maakte ik me van dat werkje af. Ik zette de douche aan, het gekletter van het water op de witte bodem gaf me een thuisgevoel. Normaal zette ik altijd de radio aan maar nu toch niet.
Toen ik eindelijk onder de warme waterstraal stond genoot ik van het water. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar het gekletter. Plots ging er een schok door mijn lichaal. Aaron! Vlug opende ik mijn ogen weer, maar hij bleef op mijn netvlies gebrand. Het gevoel dat ik al een tijdje had, het gevoel dat ik vuil was, was nu op zijn sterkts. Ook al stond ik onder de douche. Ik schudde hevig met mijn hoofd en Aaron verdween. Zachtjes begon ik te snikken. Ik leunde tegen de natte wand van de douche en sleerde er bijna af. Ik sloot mijn ogen nog eens, een poging om mezelf te vermammen. Aaron verscheen weer, aan het grijnzen alsof zijn leven er van af hing. Vlug zette ik de douche uit en duwde de douche open. Ik keek recht in mijn spiegelbeeld. Een meisje, die normaal vrolijk zou moeten zijn, keek me aan. Ik wende mijn blik af en richtte hem op de lavobo, recht op een scheermesje. Ik keek er lang naar, ik dacht aan de vele goedkope films en series waar zo’n mesje een belangrijke rol soms speelt. Nee jenda, die kant gaan we niet op, zei ik streng tegen mezelf. Snel nam ik de handoek en droog me af. Maar al heel snel zag ik het mesje weer liggen, en het volgende moment had ik het vast. Half verdoofd keek ik naar de scherpe kant. Het zag er zo gemakkelijk uit en zo efficient. Nooit meer zou ik last van iemand hebben of iemand van mij. Mijn hart zei ja en mijn verstand zei nee. Maar wat is het belangrijkste? Aan mijn problemen komt geen eind? I kdraaide mijn pols om en keek naar de een blauwe ader, gewoon een sneedje en het is gebeurd. Niemand die last van me zou hebben, geen verdriet. Mijn hand met het mesje erin kwam dichter bij mijn pols, in de lucht maakte ik al het gebaar. Dichter en dichter kwam het mesje, dichter en dichter. Het mesje zat nu tegen mijn pols, ik voelde het koude materiaal, wat een verdoofd gevoel gag. Ik deed het weer een beetje verder van mijn pols en maakte nogmaal de beweging in de lucht net bovend e ader. Ik mag geen fouten maken. Moet ik geen handoek hebben die ik dan vastbind zodat de ader dikker wordt? Nee zo zal het ook wel lukken, de ader is duidelijk te zien. Voor de laatste keer keek ik naar mijn spiegelbeeld, en ik glimlachte naar haar. Meisje, je zult geen pijn meer hebben, stelde ik mezelf gerust. Ik zette weer al mijn aandacht op het mesje en mijn pols, ik zette het mesje weer op de ader en voelde weer het koude metaal. Ik sloot mijn ogen, zag weer Aaron die grijnsde, hem zal ik niet meer zien dacht geruststellend. Nu zal ik het doen...