Bokt.nl

Citaat:

Ik werd die bewuste dag wakker met een hoofd bonkend van de hoofdpijn. Het was donderdag, en ik moest tot 4 uur naar school. Daarom ging ik ’s avonds rijden, na het eten. Slingerend liep ik naar de douche toe en zette de kraan aan. Ik bekeek mijn wallen eens even heel goed en stapte toen onder de douche. ’Vreselijke lelijke bubbelende kuilen zijn het’ mopperde ik boos tegen mezelf. Na vijf minuten had ik al genoeg van de douche en met een grote sprong, sprong ik op de badmat. Ik bekeek mijn haar en kwam er achter dat ik een bad hairday had. ’Alice kom nou eens, je moet Star nog voeren ! ’ riep mijn moeder boos naar boven. ’Ja dat beest kan wel 5 minuten wachten’ katte ik terug. ’Ja Star wel, maar als jij binnenkort die nieuwe paarden ook gaat voeren zul je toch op tijd moeten zijn. 1 pony die de stal afbreekt is niet erg, maar een stuk of 5 wel! ’ riep mijn moeder terug. Ik zuchtte, want ze had gelijk. Snel pakte ik een spijkerbroek en een leuk vest uit de kast en ik rende naar beneden toe. Op mijn blote voeten huppelde ik naar Star toe, en gaf hem zijn eten. Het was koud buiten, en zo snel als ik kon rende ik weer het huis in. Ik griste een boterham uit de broodtrommel en legde er een plakje kaas op. Zonder er rustig voor de gaan zitten propte ik de boterham naar binnen, waarna ik de trap weer op bonkte. ’Alice doe is zachtjes man’ snauwde Kim naar me. ’Stel je niet zo aan’ snauwde ik terug. Snel haalde ik een borstel door mijn haar en deed een leuke riem om. In een oogopslag zag ik dat het al kwart voor 8 was. Ik moest mijn tas nog inpakken, schoenen aandoen, naar de wc, en star buiten zetten, en dat alles terwijl ik om 8 uur op school moest zijn. Zwaaiend met mijn armen rende ik de stallen weer in waar ik Star bij zijn voorpluk pakte en samen met hem naar de wei rende. Ik liet hem een dikke 10 meter te vroeg los en hij rende zo hard als hij kon richting het huis. Ik was zo slim om de achterdeur open te laten en voordat ik het wist stond Star in de keuken. ’STAR ’ riep ik boos, maar hij luisterde niet. Mijn moeder kwam er aan lopen en schoot in de lach. Ik was woedend en pakte Star goed beet. ’En nu naar je wei’ toeterde ik in zijn oren. Gehoorzaam liep hij mee zijn wei in. Dat duurde dus 5 minuten in plaats van 2. Ik rende naar binnen en wou mijn tas inpakken toen ik erachter kwam dat ik mijn rooster kwijt was. Op de gok gooide ik een paar boeken in m’n tas en ik rende snel naar beneden toe. Snel schoot ik mijn schoenen aan en ik trok te hard aan de veters, waardoor er 1 knapte. Ik krijste en smeet de schoenen in een hoek. Ik pakte een paar laarzen van Kim en deed ze stiekem aan. Snel rende ik naar buiten en sprong ik op de fiets. Onderweg keek ik op mijn horloge, waarop ik zag dat het al 5 over 8 was. ’Dat kan er ook nog wel bij vandaag’ zei ik zuchtend.

Alsof ik nog niet genoeg pech had gehad had ik maar 1 van de 8 goede boeken gepakt. Dat werd veel, héél veel strafwerk. Ik liep rustig naar de concierge toe. ’Alice, al weer te laat, wat nu weer’ zei de concierge lachend. ’Me pony was ontsnapt en stond in de keuken’ zei ik, terwijl ik hoorde hoe dom het klonk. ’Een prijs voor de orginaliteit, je hoeft morgen níet na te komen. En nu naar je les’ zei hij. ’Thanks John’ riep ik hem na terwijl ik snel de trappen op rende. Ik had Engels en ik had geen boeken bij me. ’Geen boeken en te laat ; ga maar naar het straflokaal’ zei meneer Hars streng. Zuchtend liep ik naar het straflokaal toe waar ik op een stoel neerplofte. Ik zette mijn mp3 aan en genoot van een leuk muziekje.
De rest van de lessen verliepen redelijk normaal. Op het feit na dat ik in totaal 13 bladzijdes moest overschrijven voor straf. Tsja, ik heb het altijd al gezegd, 13 is een ongeluksgetal.

Toen ik thuiskwam begon ik met overschrijven en al gauw riep mijn moeder dat het eten klaar was. Tony was er ook en ’t was heel gezellig aan tafel. ’Kun je me zo met de auto brengen mams’ vroeg ik smekend. ’Ja is goed, ik kom wel eens even kijken hoe goed jullie vooruit zijn gegaan’ antwoordde ze lachend. ’Pff, hebben ze het weer over die rotknollen hoor’ riep Kim geiriteerd. Niemand reageerde op haar.

’Hoi Jeroen’ zei ik toen mijn moeder en ik aankwam bij de stallen. Jeroen stond net met 1 van de pensionsklanten te praten maar onderbrak het gesprek. ’Hey Alice, en je mams! Ga maar zadelen, dressuurles vandaag ! ’ zei Jeroen vrolijk. Ik vond het te koud om Amour buiten te zetten dus poetste haar lekker in stal. Toen de pensionklant weg was begonnen mijn moeder en Jeroen te kletsen over van alles en nog wat. Opeens wenkt Jeroen mijn moeder dat ze mee naar buiten moet. Een beetje vreemd, ik dacht dat er iets was dat ik niet mocht weten. Maar wat?
Ik liep naar de kast toe, stak de sleutel in het slot en draaide hem om. Toen ik de kast opende keek ik verbaasd op. Er lagen wel drie(!!) zadels in, in plaats van de gebruikelijke 2. Ik haalde het voor mij nieuwe zadel uit de kast en bekeek het goed. Het was een práchtig dressuurzadel. Hij was splinternieuw, de kaartjes zaten er zelfs nog aan. Ik rende met zadel en al naar buiten toe. ’Is deze voor Amour’ riep ik dwars door hun gesprek heen. Ze begonnen allebei heel hard te lachen, ik had waarschijnlijk een té hyper gezicht. ’Ja die is voor Amour, ik heb hem al gepast, dus zadelen maar’ zei Jeroen. ’Vét! Maar waar zijn die andere 2 zadels voor dan? ’ vroeg ik verbaasd. ’Die veelzijdigheid is voor in het bos, en voor springen. En dat oude dressuurzadel ga ik verkopen, flut ding’ antwoordde Jeroen. ’Oké’.


Toen ik Amour had opgezadeld nam ik haar mee naar de bak. Ze zag er geweldig uit, nu nog een mooi setje. ’Ik zal morgen eens naar de winkel gaan’ fluisterde ik tegen Amour. Nadat ik aangesingeld had stapte ik er met een soepele beweging op en begon los te rijden. Jeroen en mijn moeder stonden nog steeds geheimzinnig te smoezen, en dat stond me niet zo aan. Geiriteerd reed ik door, en ik probeerde niet meer op hun, maar op Amour te letten. Al gauw lukte het. Ik reed veel overgangen en figuren en Amour liep verbazingwekkend goed. Ook het aangaloperen ging al bijna netjes. Ik besloot eens even de middengalop te oefenen, dat kende ze nog niet. Op de lange zijde stak ik mijn armen een stukje naar voren en ik dreef haar aan. Amour bedacht zich geen moment en nam heerlijke grote sprongen. Toen ik aan het einde terugreed was ze het er niet mee eens, en besloot zich even lekker helemaal te blokeren. Het leek alsof haar kaak en rug binnen 1 seconde vaststonden. Ik ging in verlichte zit staan en liet de teugels even vieren. Dat werkte altijd goed bij Amour, éven die ontspanning opzoeken. ’Wil je zo ook volgende maand in je proefje rijden? ’ riep Jeroen opeens. Binnen 2 seconden stond ik voor zijn neus stil. ’Welk.. proefje’ vroeg ik. ’Wil je niet? ’ vroeg hij plagend. Mijn moeder deed een stapje naar voren. ’Ik zal het even uitleggen. Je mag een startkaart aanvragen’ zei mijn moeder. ’Écht? JULLIE ZIJN TE GEK ! Oelala Amour we gaan op concours’ schreeuwde ik uit terwijl ik Amour omhelsde.
’Doe mij maar vaker zo’n dagje, een vréselijk begin, maar een fántastisch einde’ fluisterde ik tegen Amour. En je gelooft het, of je gelooft het niet, maar ze hinnikte terug.

Citaat:

Toen ik die avond in bed lag dacht ik eens na over wat me allemaal was overkomen. In mijn hoofd zette ik alle dingen eens op een rijtje. Het begon allemaal toen ik Star niet meer kon rijden. Ik mende veel, héél veel. Toen kwam Amour, en alles daar bij. En nu, mocht ik gewoon wedstrijden gaan rijden. Beter gezegd, mn moeder had stiekem al een startkaart aangevraagd, en hij zal de volgende dag binnenkomen. Het werd dus een leuke dag, om de startkaart, én omdat de volgende dag officieel de bouw van onze trainingsstal begon. Met een zucht van tevredenheid viel ik uiteindelijk in slaap.

De volgende morgen werd ik wakker van de deurbel. Ding-Dong, díng-dóng. Opeens bedacht ik me dat er niemand open deed en snel sprong ik uit bed. Ik rende de trap af en met een grootte zwaai gooide ik de voordeur open. Er stond een bouwvaker, met een dikke vette sigaar in zijn bakkes. 'Ehm, hallo' begroette ik de man. 'Hoi, ik kom de schuur afbreken. Zijn je ouders thuis? ' bulderde de man in mijn gezicht. 'Moeder, bedoel je zeker. Ik zal haar even roepen' antwoordde ik, teleurgesteld. Teleurgesteld omdat ik hem moest verbeteren. Ik moest hem verbeteren omdat hij ouders zei, maar ik had er nog maar 1. 'Mam! Er is een bouwvakker aan de deur' riep ik naar boven. Even hoorde ik wat gestommel en meteen daarna kwam mijn moeder met een ontplofte haarbos de trap afrennen. 'Sorry, verslapen! ' riep ze tegen de bouwvakker en ze liep meteen met hem mee naar buiten. Omdat het toch pas half 7 was, en ik tijd genoeg had, besloot ik even mee te lopen, puur uit nieuwsgierigheid. 'Dus die hele schuur moet worden afgebroken?' vroeg de man. Ik zag dat mijn moeder richting de oprit tuurde en snel keek ik achterom. Er kwam een stoet van nog een stuk of 10 bouwvakkers aanlopen, die hoogstwaarschijnlijk bij de man hoorden die bij ons stond. 'Ja de schuur moet helemaal afgebroken worden, en daarna krijgt u tekeningen van mij en dan komt er nog een specialist op paardengebied en dan kunnen jullie weer iets heel nieuws opbouwen' antwoordde mijn moeder. 'Moet er nog wat heel blijven? ' vroeg de man. 'Nee hoor, alle kostbare spullen zijn uit de schuur' antwoordde mijn moeder. 'En Star dan? ' vroeg ik verbaasd. Mijn moeder schrok op en ik paniek keek ze om zich heen. 'Inderdaad, Star, ik heb er helemaal niet aan gedacht.. ' riep mijn moeder paniekerig. Even dacht ik slim na, en dat was heel knap zo op de vroege morgen. 'Ik kan hem wegbrengen, naar Amour, of zo, maar dan kom ik niet op tijd op school' antwoordde ik rustig. Even dacht moederlief na. 'Ik meld je ziek ... ... ... ' antwoordde ze uiteindelijk, en snel rende ze het huis in. De bouwvakker liep de schuur in en snel liep ik achter hem aan, want ik vertrouwde hem voor geen meter bij Star in de buurt. Snel gaf ik Star wat te eten en een grote pluk hooi. Gelukkig kwam mijn moeder aanlopen nét op het moment dat ik me om wou gaan kleden, dus Star was niet alleen. Ik liep de schuur uit en botste tegen de groep bouwvakkers op. Van de schrik durfde ik geen antwoord meer te geven, en stom wees ik richting de schuur. De mannen bulderden van het lachen en ik kreeg een nog rodere kop dan dat ik al had. Vlug rende ik het huis en ik sjokte de trap op. Kim en Jesper sliepen nog dus ik kon niet douchen, dat zou teveel lawaai maken. 'Stomme broer en zus' mopperde ik terwijl ik mijn paardrijdkleding uit de kast trok. Snel haalde ik een borstel door mn haren heen, en ik zette een petje op. Toen ik met een luid kabaal de trap af was gerend griste ik mijn bodywarmer van de kapstok af en rende naar buiten toe. Toen ik in de stal aankwam zocht ik Stars zadel en hoofdstel, maar die lagen natuurlijk nog binnen. 'appelflap' vloekte ik en boos rende ik weer naar binnen toe. Daar doorzocht ik het hele huis, maar ik kon géén zadel vinden. Nadat ik ook nog de bovenverdieping en de zolder doorzocht had kwam ik er achter dat het misschien in de fietsenschuur lag. Ik huppelde naar buiten toe, deed en deur open en já hoor, daar lagen de spullen die ik zocht. Snel pakte ik een zadel, hoofdstel, dekje en de mini peesbeschermertjes en ik droeg alle zooi naar Stars stalletje toe. Ongeduldig stond Star te wachten totdat ik hem eindelijk uit die drukte kwam verlossen. Onder luid kabaal van alle bouwvakkers zadelde ik Star op en nam hem mee naar mijn moeder en zei 'Ik rijd even de buurt rond, hij kan vast wel ergens staan. Heb alleen geen cap'. Dat laatste zei ik aarzelend, omdat ik nooit zonder cap reed. 'Wees voorzichtig' was het enige wat ze zei. De bouwvakkers lachten Star uit, sommige aaiden hem, en weer anderen 'klopten' hem hard op zijn kont. Buiten aangekomen steeg ik op en ik voelde me heel klein. Al giechelend verlieten we het terrein, op naar een huisje voor Star. Gelukkig had bijna iedereen in de buurt wel een stalletje over, en bijna niemand was te beroerd om een paar weekjes, misschien maandjes, op Star te passen. Allereerst ging ik even bij de buren langs. Niet dat hun Star konden verzorgen, maar ik wou even peilen hoe het met de buurvrouw ging. Het was dan wel pas half 8, maar het waren vroege vogels. Toen ik het terrein opreed kwam de buurman al fluitend aangelopen met een bezem in zijn hand. Ik zwaaide en vrolijk zwaaide hij terug. 'Goedemorgen meid' zei hij. 'Hallo meneer! Hoe is het met uw vrouw? ' vroeg ik bezorgd. Nog steeds vrolijk antwoordde hij 'naar omstandigheden goed. Ze is nu een week uit coma, en sinds gister weer thuis, en het gaat best goed met haar'. Ik slaakte een zucht van opluchting. 'Maar wat doe jij zo vroeg met die pony op stap? ' vroeg de buurman. Ik begon te lachen, want ik bedacht me opeens hoe stom het eruit zag, zo’n groot iemand op zo’n kleine pony. 'Nou we gaan verbouwen, en we waren vergeten dat Star niet thuis kan staan, dus ik ga even op zoek.. ' antwoordde ik lachend. De buurman keek me verbaasd aan. We praatten nog even verder en om 8 uur ging ik er weer vandoor. 'Als hij nergens kan mag hij wel hier bij de koeien in het weiland' riep de buurman me nog na. 'Bedankt! ' riep ik terug en lachend en zwaaiend reed ik weer verder. Kritisch noemde ik alle voor en nadelen van de boerderij op waar ik langs reed. Nummer 8, geen weidegang voor de paarden. Nummer 10, stallen worden niet dagelijks uitgemest. Nummer 12, slecht hooi. En zo bleef ik maar door selecteren. Uiteindelijk kwam ik na een dik uur uit bij een zijweggetje met veel mooie boerderijen. Ik kende één iemand die hier woonde, het was een oude kennis van mijn vader. De man stond in de tuin te werken, en herkende me meteen toen hij Star en mij langs zag rijden. 'Hé Alice ! Lang niet gezien! ' riep hij me toe. Ik draaide Star om en liet hem de oprijlaan opgaan. 'Dat klopt Hans. Alles goed? ' vroeg ik. Hans bleef praten over hoe het met hem, zijn vrouw, kinderen én dieren ging. 'Wat doe jij hier zo vroeg op een doordeweekse dag dan' vroeg hij ineens. Ik werd een beetje rood en antwoordde stotterend. 'Nou, we gaan een trainingsstal maken. En ehm, we waren vergeten dat Star een ander huisje moest hebben, tijdelijk. Dus ik zoek even stallingen zo hier en daar'. Even zag ik Hans nadenken en toen zei hij aarzelend. 'Misschien kun je hem zolang hier neer zetten? '. Blij keek ik op. 'Écht? Bedankt zeg. Maar ehm, hoe zit het hier met stalling, voer, en weidegang? ' vroeg ik brutaal. 'Star krijgt voor zijn kleine lichaampje een vrij grote stal, die dagelijks uitgemest word. Wij voeren, en hij gaat elke dag naar buiten, weer of geen weer' antwoordde Hans. Even dacht ik er goed over na. Het was toch wel een heel besluit om Star hier neer te zetten. Maar ja, hij moest toch ergens staan? Opeens bedacht ik me dat ik geen geld had om het te betalen, mits het minder dan €20,- per maand was. 'Tsja, klinkt goed, maar ik kan het niet betalen bedenk ik me net. Jammer, want uw dochter zou anders een poos op Star kunnen rijden, en u zou er mee kunnen mennen eventueel' antwoordde ik teleurgesteld. Bij het woord mennen keek Hans meteen op en ik zag zijn ogen glinsteren, alsof iemand hem een miljoen gaf. 'Hij mag gratis, mits wij hem mogen gebruiken die periode' zei Hans meteen nadat ik uitgepraat was. Ik dacht goed na, het was een hele moeilijke keuze, zomaar mijn lieve Star, die altijd vlak bij me was geweest, voor een poos af te staan. Maar wat had ik anders moeten doen? 'Oké, deal! ' zei ik vrolijk.

Hans en ik hadden die middag alles afgehandeld. Mijn moeder en ik hadden de stallen bekeken, en diezelfde middag had Hans er nog onder toezicht van mijn moeder en mij mee gemend, en hij had zijn 7 jarige dochter laten uitstappen onder het zadel. Het zag er allemaal heel rustig, vriendelijk en vertrouwd uit, en we besloten het te doen. Ik had beloofd dat ik in het begin elke dag, en daarna minstens 3x in de week langs zou komen, om alles even te bekijken. Star was ook al even in de wei geweest bij hun shetlander Frits, en hij vond het geweldig.
Thuis lag de schuur al voor een klein gedeelte plat. Opeens was alles anders. Star die altijd zo dichtbij was, was opeens ergens anders. Het huis van Star, lag voor een deel aan flarden op de grond. En ondanks dat er iets veel mooiers voor terug kwam, deed het me pijn. Want ik had Star vroeger van mijn vader gekregen. Van mijn vader die overleden was. En dat deed pijn. Want als Star weg was, was er ook een stukje meer 'papa' weg.