't Gaat inderdaad wel een beetje snel, misschien dat ik het later nog aanpas, hier een nieuw stukje 
Ik zag dat er gelukkig veel mensen op straat waren dus reed gauw door.
Ik durfde niet achterom te kijken en bleef maar verder rijden, tot ik uiteindelijk ergens in het bos uitkwam.
Ik keek voorzichtig achterom en zag dat er niemand achter me stond.
"Gelukkig.." zei ik met een zucht en draaide me weer om.
"Waar ben ik eigenlijk?" fluisterde ik zachtjes in mezelf en keek angstig om me heen.
Iemand had me blijkbaar gehoord en zei "Bij mij"
Ik draaide me met een ruk om en keek recht in het gezicht van...
De boswachter.
Ik zuchtte diep van blijdschap, "Hallo meneer, ik ben een beetje verdwaald" zei ik verlegen.
"Oh meisje toch, kom ik breng je naar huis" zei hij met z'n zware stem.
Hij pakte de handvaten van mijn rolstoel vast en reed me naar de uitgang van het bos.
In ieder geval richting het lichtpuntje in het donkere stille bos.
Ik praatte wat met de boswachter en voor dat ik 't wist was ik weer uit het bos, ik bedankte de boswachter en hij vroeg of ik nog eens langskwam.
"Ja, lijkt me gezellig!" zei ik vrolijk en nam het briefje met zijn adres + routebeschrijving van hem over.
Ik bekeek het briefje aandachtig en hoorde ineens zachtjes, met diezelfde zware stem een "Dag".
Daarna klonken voetstappen die het bos weer ingingen en ik riep hem nog na, hij draaide zich nog even om en zwaaide.
"Wat een aardige meneer zeg!" zei ik tegen mezelf en reed naar mijn huis.
Ik stak mijn sleutel in het slot en draaide de deur zachtjes open, ik zou de volle laag krijgen.
Ik zuchtte nog eens diep en reed naar binnen.
"Hoi mam!" zei ik vrolijk. "Ik ben THUIS!!!"
Mijn moeder keek om het hoekje en vroeg,
"En waar kom jij vandaan jonge dame?"
"Sorry mam, ik had je toch gebeld gister?"
"Nu geen smoesjes verzinnen, ik weet dat je dat niet hebt gedaan. Dus, waarom heb je niet gebeld?"
"Maar MAAMMM, dat heb ik wél gedaan" schreeuwde ik naar mijn moeder.
"Je hebt huisarrest. Ga naar je kamer en ik wil je morgen pas weer zien" zei mijn moeder streng en wees naar mijn kamer.
Ik keek haar arrogant aan maar reed toch maar naar mijn kamer en ging achter mijn PC zitten.
"Ah, ik heb weer mail" zei ik toen ik mijn mail opgehaald had.
"Reclame, reclame, reclame, Tommy, reclame en Hannah" zei ik tegen mezelf en delete al de reclame en opende het mailtje van Tommy, de ex-vriend van Karlijn.
Hoi Annabel,
Wil je je zus even vertellen dat ze een ongelovelijk poedersuiker is?
Oja, en wens haar maar succes met het 'zielig' zijn.
Groet,
Tommy.
Ik was razend, hij wist dan misschien niet dat ze dood was, maar dit was toch echt te aso voor woorden?
Ik drukte gauw op beantwoorden en begon al mijn woede op te schrijven.
Nou Tommy, het is je gelukt hoor. Karlijn is dood, zoals je misschien al wist.
Hoe dúrf je me zo'n mailtje te sturen?
Ondertussen rolden de tranen over mijn wangen.
Maar ik typte verder,
Je bent zelf een stomme klootzak, eerst mijn zus in de steek laten, en dan doe je Zoiets? IK HAAT JE!!!!!
Annabel.
Ik kon het allemaal even niet meer aan en besloot Hugo te bellen.
Ik typte het nummer in en hij ging over.
"Hey Anna"
"Heej Huug," zei ik. "Ik kreeg net een mailtje van Tommy, de ex-vriend van Karlijn"
Ik begon zachtjes te snikken en vertelde verder,
"Hij zei dat ik d'r moest vertellen dat ze een poedersuiker is en ik d'r succes moest wensen met, tussen haakjes, zielig zijn."
Ditmaal begon ik echt te huilen en wachtte op het antwoord van Hugo.
"Ow meissie toch, hoe durft hij zoiets te doen? Zal ik anders even langskomen?"
"Nee, doe maar niet. Ik heb huisarrest en mijn moeder is een beetje boos over gister enzo"
"Oké, sjeetje, dat ook nog. Nou succes daar he? Dikke kusss"
"Dankje, Dikke kusss terug"
"Tuut...tuut....tuuut" kreeg ik als antwoordt.
Ik veegde mijn tranen weg en opende het mailtje van Hannah.
Hey rolstoeltrut,
Ik zag dat je nog steeds niet uit die rolstoel van je bent, wel leuk he, zo zielig kunnen zijn!
Nou dat zal je helaas niet lukken, ik ga de hele school tegen je opzetten.
En ja, inclusief Hugo. Je lover toch!?
Dag he, Hannah.
De tranen wegvegen had geen zin, want ze begonnen alweer te stromen, waarom deed Hannah ineens zo?
Ik had haar toch niets misdaan? Zou dit door Marloes komen?
Ik zag de Hannah voor me, die mijn vriendin was toen ik nog geen ongeluk had gehad, de Hannah die aardig was. Ik glimlachtte even, maar keek toen weer naar het mailtje en de tranen stroomden over mijn wangen.
"WAAROM??" schreeuwde ik en liet mezelf vanuit mijn rolstoel op bed vallen.
Ik snikte en dacht na over wat ik terug zou sturen.
Moest ik nou kwaad worden? of verdrietig? of arrogant misschien?
Ik wist het niet... maar wat ik wel wist was dat Hugo me nooit in de steek zou laten.
Of....