Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-09-05 22:33

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 23-09-05 22:33

helemaal gelijk in urdal_lover

**Geplaatst**: 24-09-05 10:39

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 24-09-05 10:39

Gaaf hoor, fijn dat ze nu een betere baas hebben

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-09-05 23:54

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 24-09-05 23:54

Die nacht word ik wakker door iemand die aan mijn arm trekt. Ik doe mijn ogen open en zie dat Todd over me heen hangt. “Todd, wat is er, het is midden in de nacht,” kreun ik en ik draai me weer om.
“Kom mee Eli,” is het enige wat Todd zegt en helpt me overeind. We laten Mira en Tony slapen en gaan de velden in.
“Wat gaan we nou doen?” vraag ik aan Todd.
“Sst, niet zo hard,” fluistert Todd. “Ik wil je iets laten zien.” We komen op een grote plek met in het midden een enorme boom. Onder de boom ligt een dier.
“Wat is dat?” vraag ik aan Todd. Het lijkt op een katachtig dier. We komen dichterbij en ik zie dat het dier een leeuwin is die haar ogen dicht heeft. Bij haar poot zit een grote wond. Als ik per ongeluk op een takje sta, geeft dat een knetterend geluid. Onmiddellijk gaan de ogen van de leeuwin open. Een harde grom volgt en ze probeert op te staan.
Geschrokken deins ik achteruit, maar Todd blijft zelfverzekerd staan. Als de leeuwin net staat, zakt ze gelijk weer in. “We moeten deze leeuwin helpen, ik geloof dat ze is aangevallen,” zegt Todd.
“Maar Todd, dat is hartstikke gevaarlijk! Zo’n beest kan je zo aanvallen! We kunnen het beter niet doen, straks gebeurt er iets.” Ik trek aan Todd’s arm, maar hij gaat niet mee. Hij schudt me van zich af en loopt naar de leeuwin toe.
“Todd, niet doen!” roep ik in paniek, maar Todd luistert niet. Hij buigt zich over de leeuwin, maar die hapt naar Todd’s arm. Todd schrikt ervan en valt achterover. “Rustig maar, ik doe je niets,” fluistert hij. Behoedzaam kruipt hij weer op haar af en weer hapt de leeuwin naar hem.
“Todd! Hou nou op! Dit is levensgevaarlijk!” Ik probeer hem weg te trekken, maar Todd trekt zich er niet van aan. “We kunnen haar morgen ophalen, met de kar voor de manden!” roep ik, in de hoop dat Todd ermee instemt. Gelukkig doet hij dat en ik slaak een zucht van opluchting.
Samen gaan we weer terug naar het huis, waar iedereen nog steeds ligt te slapen. Ik kruip mijn bed weer in, mijn been begint weer te steken.
De volgende ochtend ben ik als eerste wakker, althans, dat denk ik. Als ik naar buiten ga, zie ik de baas op een bankje voor het huis zitten. Hij heeft een sigaret in zijn hand. Ik loop naar hem toe en vraag: “Pardon meneer, heeft u ook een verbanddoos?”
De baas kijkt me aan met een glimlach. “Zeg maar Brian, hoor. Die heb ik, ja, waarvoor heb je hem nodig?”
Ik wijs naar mijn been. “Ik ben ongeveer twee weken geleden in mijn been geschoten door de kolonisten die ons van Kenia naar Amerika hebben getransporteerd. Ik ben heel bang dat het gaat ontsteken.”
Brian staat op en trapt zijn sigaret uit. “Kom maar even mee, dan verbind ik het wel even.” Hij wenkt dat ik mee moet komen, dus ik volg hem maar. Zachtjes sluipen we langs de nog slapende Mira, Todd en Tony. Uit een kast haalt Brian een koffer met een rood kruis erop. “Durf je het T-shirt er zelf af te halen? Anders wil ik het wel voor je doen.”
Het lijkt alsof Brian mijn gedachten leest! Ik durf het niet zelf, het zal er vast heel erg uitzien. Ik knijp mijn ogen dicht en laat Brian het T-shirt eraf halen. Het doet pijn, maar ik negeer het. Ik doe mijn ogen open, maar kijk niet naar de wond. Ik kijk naar Brian, die geschrokken naar mijn been kijkt. “Wat is er, is het erg?” vraag ik angstig.
Brian schudt zijn hoofd en zegt: “Nee, nee, het is niet erg, ik maak het even met jodium schoon en dan verbind ik het.” Ik voel een vloeistof op mijn been druppen, een vloeistof die heel erg pijn doet aan mijn been. Ik doe mijn best om niet te huilen en te gillen, maar ik kan het niet onderdrukken. Brian houdt meteen op en schuift achteruit.
“Nee, nee, ga door,” zeg ik, terwijl ik mijn ogen weer dichtknijp. “Het gaat wel, het prikt alleen. Dit moet gebeuren.”
Aarzelend komt Brian weer dichterbij met het jodium. Er komt weer een schelle gil uit mijn mond, waarna ik snel mijn hand voor mijn mond sla. Als Brian eindelijk klaar is, zit ik nog steeds na te trillen. Het deed zo’n pijn, maar nu is het wel schoon en kan het sneller genezen.
De zon is al opgekomen en de anderen zijn al wakker. Als ze naar buiten komen zit ik naast Brian op het bankje voor het huis. Brian heeft weer een sigaret opgestoken. Ik heb hem ingelicht over de leeuwin van die we ’s nachts vonden en vertel dat aan Todd.
“Gaan we er nu gelijk heen?” vraagt Todd. “Straks bloedt dat arme dier dood.” Todd is een echte dierenvriend. Hij laat nooit een gewond dier zitten, zelfs een heel gevaarlijk dier wil hij helpen.
Brian twijfelt er geen moment over en hij koppelt de kar voor de manden achter zijn tractor en neemt ons mee. Hij heeft een verdovingspistool in zijn zak gestoken. Ik vind het vreemd dat hij die heeft, waarvoor zou die nodig zijn, behalve dan voor dit?
Todd gaat naast Brian op de tractor zitten en wijst hem de weg naar de grote boom. Ik snap het niet, hoe kon een slavendrijver zo aardig zijn? De meeste slavendrijvers zijn bijna ongevoelig. Als we bij de plek zijn aangekomen besluit ik het maar te vragen: “Brian, hoe komt het dat jij zo aardig bent? De meeste slavendrijvers lijken me ongevoelig.”
We zitten achter een struik. De leeuwin ligt er nog steeds. Todd wil al op haar af gaan, maar Brian pakt zijn schouder. “Nog niet.” Daarna richt hij zich op mij. “Ik heb dit bedrijf over moeten nemen van mijn vader. Ik werd gedwongen. Mijn vader is vijf jaar geleden doodgeschoten in een gevecht. Hij was ongevoelig, ik niet. Ik heb medelijden met slaven, ik wil ze liever niet als slaven behandelen.”
Ik luister aandachtig naar Brian’s verhaal. We hebben niet door dat Todd er toch heen is gegaan. Todd komt dichterbij de leeuwin. Hij heeft niet door dat er een andere leeuw verscholen zit achter een boom. Behoedzaam sluipt hij naar de leeuwin. Op dat moment springt de leeuw tevoorschijn.
“Nee!” Brian ziet het en duwt Todd weg. Zelf kan hij net op tijd wegkomen. Todd is angstig weggekropen, maar Brian staat nog oog in oog met de leeuw. De leeuw gromt, Brian gromt terug. Hij loopt voorzichtig naar een steen en gaat ervoor staan. “Kom maar, leeuwtje!” roept hij, waarop de leeuw gelijk een poging doet om hem te grijpen. De poging mislukt, Brian springt opzij. De leeuw komt met zijn kop tegen de steen aan en Brian schiet met het verdovingspistool in zijn buik. De leeuw zakt versuft neer op de grond.
Langzaam loopt Brian op de leeuwin af. De leeuwin gromt als teken dat ze het niet goed vindt. Brian luistert niet en trekt zijn verdovingspistool weer. Als de leeuwin rustig op de grond ligt, wenkt Brian dat Todd hem moet komen helpen. Samen tillen ze de leeuwin op de kar. Mira en Tony, die ook mee zijn gekomen, deinzen angstig achteruit.
“Rustig maar, ze zal een uur lang niets doen,” verzekert Brian ze. We rijden weer terug naar het huis. Als we er aankomen, staat er een vreemde tractor. Ik heb het gevoel dat ik de tractor al eerder heb gezien. Er staat een man naast die naar ons schreeuwt, ook de man neig ik te herkennen. Als Brian de tractor uitzet, kunnen we horen wat de man te zeggen heeft: “Stomme idioot! Je hebt mijn slaven gestolen!”

**Geplaatst**: 25-09-05 08:11

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 25-09-05 08:11

o-oo...

**Geplaatst**: 25-09-05 13:29

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 25-09-05 13:29

Brian is gaaf

Hopelijk krijgt hij niet te veel problemen!! En je verhaal wordt steeds beter

**Geplaatst**: 25-09-05 15:31

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 25-09-05 15:31

Gaaf stuk

**Geplaatst**: 25-09-05 20:04

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 25-09-05 20:04

wat een mooi einde ik heb nu al zin in het volgende stuk
schrijf je gauw weer verder??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-09-05 20:05

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 25-09-05 20:05

Ja, ik ben momenteel ook bezig met een schilderij, heb nog veel huiswerk en nog wat andere dingen te doen.

Zo snel mogelijk meer!

**Geplaatst**: 25-09-05 20:25

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 25-09-05 20:25

brian is braafaf!! daar moeten ze bij blijven

**Geplaatst**: 26-09-05 14:59

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 26-09-05 14:59

heej

wanneer komt het volgende stuk??

**Geplaatst**: 30-09-05 16:20

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 30-09-05 16:20

komt er nog wel een volgend stuk??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-09-05 16:27

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 30-09-05 16:27

Ja, sorry ik ben op het moment even heel druk!

Ik schrijf echt zo snel mogelijk weer bij! Sorry!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-05 15:46

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-05 15:46

Na een hele tijd weer een stukje, het is niet veel, ik heb de laatste tijd ook niet zoveel inspiratie.

Er gaat een rilling door mij heen. Daar ken ik hem dus van, het is onze vorige baas!
Brian stapt van zijn tractor af en loopt naar de man toe. “Jammer dan, het zijn nu míjn slaven! En ga nu van mijn erf af!” Brian kijkt heel boos.
De man blijft hem een tijdje aankijken, maar probeert Brian te slaan. Brian heeft een verbazingwekkend snel reactievermogen. Hij duikt weg en pakt de man bij zijn arm en smijt de man op de grond.
“Oké, oké, jij je zin, houd die stomme negers maar!” De man springt gauw weer op zijn tractor en scheurt weg. Triomfantelijk draait Brian zich naar ons toe.
“Wow, Brian, ben jij een soort van superheld of zoiets?” lach ik.
“Nee hoor, ik heb een cursus vechtsport gevolgd!” Brian helpt me van de kar af en draagt daarna samen met Todd de leeuwin naar binnen. Het is echt ongelofelijk hoe Brian met dieren omgaat. Hij weet precies wat hij moet doen en de leeuwin laat alles toe!
“Ze heeft nu wat rust nodig, zodat die gebroken poot kan herstellen. Jullie moesten maar weer eens aan het werk.” Brian koppelt de kar af en laat ons de manden op de kar laden. Daar gaan we weer, de velden in, appels plukken.
De hele dag is Todd maar afwezig bezig. Zouden zijn gedachten bij de leeuwin zitten? Dat zal wel, hij is de grootste dierenvriend die er is. Het begint donker te worden, dus we mogen stoppen. Zodra we de velden uit komen, rent Todd naar binnen. Hij helpt niet mee met de manden, waarschijnlijk wil hij zo snel mogelijk naar de leeuwin toe. Mira kijkt me vragend aan en ik haal mijn schouders op. “Laat hem maar.”
Zwijgend laden we de manden uit. Tony ploft daarna uitgeput op de grond voor het huis neer. Mira en ik gaan naast hem zitten. Ineens klinkt er een grom en een schreeuw vanuit het huisje. Dat kan maar één ding betekenen: Todd!
“Wat is er aan de hand?” roep ik in paniek, terwijl ik zie hoe Todd kreunend van de leeuwin wegkruipt. Ook Brian is binnengekomen.
“Ik ben gebeten! Ik kwam blijkbaar te dicht bij!” Todd gaat tegen de muur zitten en wrijft over zijn arm. Er drupt bloed vanaf en Todd begint te schreeuwen als hij het ziet. Vreemd, ik heb hem nog nooit zo in paniek gezien. Meestal is hij degene die kalm blijft als zoiets gebeurt. Ik kijk toe hoe Brian met de verbanddoos aan komt zetten en Todd’s arm verbindt. Todd zit te gillen en te bewegen als een klein kind, tot Brian er genoeg van heeft en buldert: “Hou op! Het gaat niet als jij je als een baby blijft gedragen!” Die uitroep lijkt geholpen te hebben, want Todd is meteen stil.
Brian gaat rustig door met het verbinden van Todd’s arm en gaat daarna naar de leeuwin.
Hij kan goed met dieren overweg, zie ik als Brian behoedzaam bij de leeuwin in de buurt komt. Hij gaat door zijn knieën en komt heel langzaam dichterbij. De leeuwin gromt, maar Brian gaat niet weg. Opeens staan de leeuwin op en rent naar hem toe. Brian kan nog net op tijd wegduiken.
“Maak dat je weg komt!” schreeuwt hij tegen de leeuwin. Het lijkt alsof de leeuwin hem begrijpt, want de leeuwin rent de deur uit, de velden in.
“Dat scheelde een haar.” Brian veegt het zweet van zijn voorhoofd.
Intussen zit Todd nog steeds verschrikt tegen de muur gedrukt. Zijn ogen zijn groot en op Brian gericht en hij ademt snel.
“Todd, gaat het wel?” vraag ik, terwijl ik naast hem kom zitten. Todd slikt en bevestigt met een knik dat het gaat. Maar ik geloof hem niet. “Nou, volgens mij gaat het niet, wat is er?”
Ik snap het niet, hij lijkt wel een klein kind. Vroeger vond ik hem leuker, toen was hij stoer en kon je veiligheid bij hem zoeken. Het begint erop te lijken dat Todd steeds zwakker wordt.

Laatst bijgewerkt door EvelijnS op 02-10-05 16:54, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 02-10-05 16:16

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 02-10-05 16:16

mooi stukje weer

ik volg het verhaal al een hele tijd en het word steeds spannender

wanneer komt er nog
een stukje??

**Geplaatst**: 02-10-05 16:50

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 02-10-05 16:50

Heel mooi verhaal zeg, ben net begonnen te lezen en ga het zeker volgen!

**Geplaatst**: 03-10-05 09:50

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 03-10-05 09:50

weer heel mooi geschreven
wanneer komt het volgende stukje

**Geplaatst**: 04-10-05 19:38

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst: 04-10-05 19:38

Ja ben ook erg benieuwd naar het volgende stukje! Dit is echt een heel apart en mooi verhaal, weer eens wat anders!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-10-05 20:21

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 04-10-05 20:21

Sorry, drukte heerst hier in huis!

Zo snel mogelijk meer!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-10-05 20:23

Re: [verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 05-10-05 20:23

De dagen verstrijken, we raken gewend aan het werk. Elke ochtend bij zonsopgang opstaan, elke avond bij zonsondergang je bed weer in. Elke week krijgen we één dag vrij, om te ontspannen en ons weer klaar te maken voor de volgende dagen hard werken.
“Elisabeth, Elisabeth!” hoor ik achter me, tewijl ik een mand met appels op de kar zet. Het is Brian die me roept. Hij komt met een vrolijk gezicht naar me toe gerend. “Elisabeth, ik heb heel goed nieuws! De kolonisten zijn uit Afrika gejaagd, jullie kunnen weer terug naar Kenia!”
Ik krijg een warm gevoel in mijn maag. “Dat is geweldig, hoe weet je dat?!” roep ik naar hem.
“Van de slavendrijver uit het westen, die komt hier elke maand om te vragen hoe de oogst er hier voor staat!” Hij is inmiddels bij me gekomen en omhelst me.
Ik vind het fijn om die sterke, warme armen om mij heen te hebben. Het voelt veel veiliger dan Todd’s armen. Ik duw Brian voorzichtig van me af en kijk in zijn heldere ogen. Er gaat een rilling over mijn rug. Ik heb het gevoel dat ik ook had toen ik nog in Kenia. Toen ik met Todd bij de waterputten was. Zou ik verliefd op Brian zijn?
“Mag ik?” vraagt Brian zacht. Ik knik en hij buigt zich naar me toe. Ik voel een warme adem op mijn lippen, die wordt vervolgd door zachte lippen.
“Elisabeth?” Ik schrik op en kijk om. Todd staat achter me. “Wat was er allemaal aan de hand net?” vraagt hij voorzichtig. Je kan zien dat hij het niet leuk vindt dat ik met Brian heb gezoend.
Ik leg alles uit en als ik me weer omdraai, zie ik dat Brian weg is. Zwijgend gaan Todd en ik door met ons werk. Bij de zonsondergang gaan we zoals gewoonlijk weer terug naar het huis.
Als ik net met Mira de kar heb uitgeladen, zie ik Todd en Brian tegenover elkaar staan. Ze lijken te ruziën, want Todd heeft een boos gezicht. Ik hoor Todd zeggen: “Blijf van mijn vriendin af! Hoe durf je haar zomaar te zoenen!” Brian blijft hier koel onder en blijft hem zwijgend aankijken. Todd begint op Brian in te slaan, maar het doet Brian niets. “Stop daarmee, Todd!” roep ik boos naar hem.
“Hij pakt je van me af, dat pik ik niet!” roept hij terug. Ik ren naar hem toe en pak hem bij zijn armen. “Doe niet zo idioot, wie zegt dat ik van jou ben, dat ik jouw vriendin ben!” Ik trek hem boos van Brian af. “Ik wil jou even niet meer zien!”
Todd kijkt me geschrokken aan en slentert naar binnen. Ik kijk Brian aan. Hij geeft me een knipoog en een korte zoen volgt. “Maar Brian, mogen we dan terug naar huis? Ik bedoel, we zijn je slaven!”
Brian knikt. “Ik wil jullie hier niet langer laten werken, jullie moeten terug naar Kenia. Vannacht komt er een boot die jullie weer terug brengt.”
“Oh Brian, je bent zo lief! Ik wil je niet missen!” Ik omhels Brian. “Kun je niet mee?”
Brian schudt zijn hoofd. “Ik moet hier blijven om het slavenbedrijf te runnen.” Hij kijkt me aan. “Ik ga jou ook missen Elisabeth, maar het is beter. Jullie dorpsgenoten zijn al terug naar huis. Jullie moeten dat leven weer oppakken.”

Die nacht pakken Mira, Tony, Todd en ik onze spullen, we mogen van Brian de dekens meenemen.
“Doei Brian, ik zal je missen.” Zijn mijn laatste woorden die ik tegen Brian zeg. We moeten op de een koets met paarden ervoor.
Brian zwaait ons uit, wij zwaaien terug. Daar gaan we, terug naar ons eigen leven.

Dit is het einde. Het was niet echt een lang verhaal, maar ik heb het in ieder geval laten eindigen.