Bokt.nl

Citaat:

Kanker’ zei ik zacht. Toen sprong ik op mijn fiets en racete zo snel mogelijk naar het huis van Jeffrey. Zijn moeder deed open en de tranen stroomden over haar wangen toen ze me zag. Ik gaf haar een knuffel en liep toen door naar boven, naar Jeffrey’s kamer. Jeffrey zat op bed en staarde voor zich uit. Hij zij niks, en ik zei niks. Ik gaf hem een kus en ging naast hem zitten. En zo zaten we daar dan. Wel een uur lang. En we zeiden allebei niks. ‘Ik wil je niet kwijt Jef, echt niet’ zei ik opeens. Jeffrey glimlachte, als teken dat hij mij ook niet kwijt wou. Ik stond op en ging naar de manege. Ik moest even alles laten bezinken.

’Waarom hij nou, Dancy, waarom, waarom niet een ander, waarom nou echt hij’ praatte ik tegen Dancy. Dancy keek me aan en brieste zachtjes. Ik besloot een buitenrit te maken, even lekker alles vergeten dacht ik.
2 uur lang reed ik door de bossen, en 2 uur lang vergat ik even alles om mij heen.

Toen ik klaar was met rijden en Dancy zorgvuldig had afverzorgd ging ik langs de frietzaak om wat te eten, want zin om naar huis te gaan had ik niet.

Na het eten besloot ik weer naar Jeffrey te gaan, want ik móest hem even zien. Zijn kleine zusje deed de deur open en riep ‘Amy ook niet blij ?’ vroeg ze verbaasd toen ze mijn hoofd zag. ‘Niet echt Lindsey, sorry’ zei ik. Ik liep naar Jeffrey’s kamer en hij lag te slapen. Ik ging op de rand van zijn bed zitten en wachtte tot hij wakker werd. Na een half uur werd hij eindelijk wakker. ‘Sorry dat ik straks wegging, ik kon er even niet meer tegen’ zei ik. ‘Geef niet’ was het enige wat Jeffrey zei. ‘Hoe kan het nou dat je..dat hebt’ vroeg ik voorzichtig. ‘Toen ik van mijn fiets afviel had ik zo’n wond op mijn knie, en die wou niet genezen, daarom gingen we even naar het ziekenhuis om te kijken of dat wel goed was, en daar kwam dit nieuws uit’ zei hij, en begon toen de huilen. Ik knuffelde hem en zei verder niks. Na een kwartier was hij weer in slaap gevallen.
Na een behoorlijke tijd besloot ik maar weer te gaan, ik gaf hem een kus en keek nog een keer om, hoe hij daar lag te slapen. Mijn Jeffrey, altijd zo stoer en dapper, en nu het lieve jongetje dat in zijn bed lach te huilen, en door zijn vriendin in slaap werd gewiegd. Mijn Jeffrey, altijd zo’n grote mond, hij praatte aan 1 stuk door, en nu, zei hij niks.
mijn Jeffrey.. waarom nou hij ?

0OMeryltjuOo schreef:

;(
mooi verhaal,
wat heeft jeffrey ?
ik ben een hele grote fan!!

Citaat:

Alles, alles zou ik willen geven om Jeffrey deze ziekte af te nemen. Die poedersuiker ziekte ook. Waarom was er niet 1 dokter die er een medicijn voor uitvond ? Daar zijn ze toch dokter voor.. sukkels !

Ik besloot de volgende dag weer naar school te gaan, niemand wist er van af, behalve Tessa. Bezorgt kwam ze naar me toe gerent, ‘meid, wat is er allemaal’ vroeg ze bezorgd. ‘Jeffrey heeft kanker, maar ik kan er niet over praten nu, laat me maar even’ fluisterde ik, en liep de wc in.
Ik kon mn aandacht er niet bijhouden op school, als iemand maar het woord glas zij, dacht ik al aan een wond van glas, bloed, dokter, ziekenhuis, kanker, Jef. Zo ging het de hele dag door, ik werd er helemaal gek van.
’Amy wat is de formule bij deze som’ zei de wiskundeleraar. ‘IK WEET HET NIET EN IK WIL HET NIET WETEN’ schreeuwde ik en huilend rende ik het lokaal uit, de school uit. Ik had even helemaal geen zin meer om na te moeten denken.

Ik haalde Dancy op en ging een buitenrit maken, wel 3 uur reden we door het bos, ik had geen cap op, geen rijkleding aan, en ik had Dancy geen zadel opgedaan.
Na die 3 uur besloot ik dat dit zinloos was, en ik ging in een sukkeldrafje naar huis toe.
Ik besloot nog even langs Jeffrey te gaan, ik belde aan en hoorde zijn hond blaffen, maar niemand deed open. Ik belde nog een keer, en nog een keer, maar er was echt niemand thuis. Bij de buren ging een deur open en de buurvrouw kwam naar buiten. ‘O gut kind, ze zijn er niet, dat arme kind werd opeens behoorlijk naar, en ze zijn naar het ziekenhuis’ zei de buurvrouw.
Ik schrok me kapot, straks was het iets heel ernstigs. ‘Bedankt mevrouw’ zei ik beleefd. En ik fietste zo hard als ik kon naar het ziekenhuis toe.

Citaat:

Ik rende naar de informatie balie en vroeg waar Jeffrey te Hoeve lag. ‘Kamer 355’ zei de mevrouw. Ik haastte me de trappen op en binnen no-time stond ik op de 3e verdieping. Ik de wachtkamer kwam ik de ouders van Jeffrey tegen en ik vroeg gelijk waarom Jeffrey in het ziekenhuis lag. ‘Hij werd opeens zó misselijk, en hield niet meer op met overgeven, we dachten dat het misschien iets met zijn ziekte te maken had ‘ zei Jeffrey’s vader.
’Oh, hoe gaat het nu met hem’ vroeg ik. ‘Na omstandigheden goed’ zei de dokter ‘hij heeft een darmverdraaiing op de 1 of andere manier, het heeft verder niks met zijn ziekte te maken maar hij word er wel onstabiel van’. ‘Mag ik naar hem toe’ smeekte ik.
’heel even’ zei de dokter streng.

Ik opende de deur en daar lag Jeffrey dan, met moeite toverde hij een glimlach op zijn gezicht. Ik ging naast zijn bed zitten en pakte zijn hand. Ik keek de kamer rond, en het was er saai en kil. Jeffrey kneep in mijn hand, en zei heel zacht ‘ik hou van je’ . ‘Praat maar niet schat, het komt goed ik beloof het je’ zei ik.
De ouders van Jeffrey kwamen ook binnen en we bleven allemaal even rondom het bed zitten. Niemand zei wat, en de stilte was te pijnlijk. ‘Waar zit de kanker eigenlijk’ zei ik opeens, voor dat ik het wist was het er uit gefloept. ‘In mijn darm’ zei Jef. Weer was het lang stil, te lang. De ouders van Jeffrey zeiden dat dit ‘zijn’ kamer zou worden, na behandeling voor zijn ziekte zou hij hier ook komen te liggen. Daarna zeiden zijn ouders Jeffrey gedag en gingen weer weg. Ik bleef nog even zitten en kwam toen op het briljante idee om de kamer een beetje op te vrolijken. Ik vond markeerstiften in mijn schooltas die ik bij me had. En begon vrolijk op de muur te schrijven. ‘I Love you kus Amy’ las ik aan Jeffrey voor. Hij glimlachte lief, want praten ging nog erg moeilijk. Ik tekende nog een paar hartjes en bloemetjes. En toen kwam de zuster binnen. ‘Ben je helemaal gek geworden’ schreeuwde de zuster. ‘Je bent zelf gek stomme trut, die arme jongen ligt hier in die oersaaie kamer, hij moet toch íets leuks hebben ‘ schreeuwde ik terug. ‘Tot ziens’ zei ik en duwde de zuster zo de kamer uit. ‘Goed gedaan’ hoorde ik vanuit het ziekenhuis bed. Even later kwam er nog een zuster binnen, ‘ik kwam even kijken wat er was, ik kreeg klachten van een zuster’ zei ze. Vol trots wees Jeffrey naar zijn muur en de zuster barste in lachen uit.
’heb ik gemaakt’ zei ik net zo trots als Jeffrey. ‘Geweldig kinderen, jullie weten dat het niet mag maar nu het er eenmaal opstaat, teken alles dan maar onder, er moet nu toch nieuwe verf over’ zei de zuster lachend.

’Ik ga meteen mooie stiften halen Jef’ zei ik. Hij stak z’n duim op. Het was al 8 uur ’s avonds en ik besloot te gaan. Ik gaf Jeffrey een kus en vertrok. Op naar de volgende dag..

Citaat:

De volgende morgen stapte ik al vroeg op de fiets om naar school te gaan. Het was behoorlijk fris. Na een kwartiertje fietsen kwam ik bij school aan.
De eerste 3 lessen waren saai, heel saai. Ik lette totaal niet op en de leraren werden boos op me, maar het interesseerde me geen reet. Ook het 4e uur werd de lerares weer boos. Ik kon het even niet meer hebben een schreeuwde ‘WAT ZOU JIJ DOEN ALS JE VRIEND KANKER HAD DAN’ en ik rende huilend het lokaal uit, de school uit, gewoon even weg. K*tschool, k*tleraren, k*tiedereen, k*tziekte.

Ik fietste en fietste, maar waarheen wist ik niet. Ik keek op m’n horloge en zag dat ik al 3 kwartier onderweg was. Nog steeds fietste ik door. Opeens kwam ik in een bos terecht, zomaar.. Ik werd bang, want ik wist niet waar ik was, ik stond hier in een bos, het was koud, eng, en stil. Toch besloot ik verder te fietsen, want hier blijven staan was ook geen goed idee. Na nog een halfuur gefietst te hebben zag ik een bordje met een plaatsnaam : Arnhem. Ik zei het nog eens hardop ‘Ar-nhem, ARNHEM, ARNHEM, omg waar ben ik beland. Ik ging naar een Vvv-winkel en kocht zo’n kaart met fietsroutes. Het bleek dat ik nog 30 kilometer terug moest fietsen. En het was ondertussen al 4 uur ’s middags. Ik had de hele dag nog niks gegeten, en na een half uur fietsen voelde ik me duizelig worden. Ook kreeg ik hoofdpijn en buikpijn. Ik voelde me niet goed, alles begon te draaien. Wat was dit, wat gebeurde er. En voor dat ik nog om hulp kon schreeuwen viel ik met een harde klap op de grond..

Citaat:

Toen ik wakker was lach ik in m’n eigen bed. Ik lag wel lekker, want ik had zo’n prinsessen bed, super luxe dus. Maar ik lag lekker totdat ik overeind kwam. Ik werd heel duizelig en liet me weer neervallen. Na een tijd kwam de huishoudster binnen. ‘Je bent eindelijk wakker’ zei ze opgelucht. Ze vertelde me dat ik was gevallen en toen met de ambulance afgevoerd was. Ik had een lichte hersenschudding en een gebroken pols. Ik moest nog 2 dagen op bed liggen en daarna nog steeds rustig aan doen. De huishoudster, die Laura heet, ging naar huis, en mijn ouders waren er ook niet. ‘Mooi’ zei ik hardop.
Ik stond op, kon bijna niet lopen zo duizelig maar dat geeft niet. Ik deed mijn paardrijkleding aan en ging met een taxi naar de manege.

Iedereen op de manege wist van mijn ongeluk en iedereen was dus ook stomverbaasd dat ik daar rondliep met een hersenschudding. Na een halfuur met Dancy geknuffeld te hebben ging ik even in de kantine zitten want ik kreeg knallende koppijn. Ik zat lekker, en lekkerder, en toen op z’n lekkerst. En ik viel zo in slaap. Ik lag een uur te slapen toen Henk me wakker maakte, met de mededeling dat ik héél gauw naar huis moest, anders zou hij mijn ouders inlichten. Hij had de taxi al gebeld dus ik ging snel naar huis. In de taxi bedacht ik me dat ik ook echt gek was, ik had het gevoel dat ik élk moment flauw kon vallen, maar ik móest Dancy even zien. Paarden verslaafd noemen ze dat he.

Thuis belde ik Jeffrey even. Ik vertelde wat er met mij gebeurd was en hij was natuurlijk heel erg bezorgd. Toen ik vroeg hoe het met Jeffrey ging kreeg ik slecht nieuws te horen..