Bokt.nl

Citaat:

Het ging erg goed maar toen we vlak bij het gebouw waren zagen we een scherpschutter, dit snapte we niet maar dat maakte niks uit, wij gingen snel in het gebouw en de paarden renden terug naar de dekking, echter ontweek Laidy niet goed genoeg, en ze werd net tussen de oren van boven geraakt, ze is vrij snel daarna overleden.” “Nee, Laidy. Laidy...” De 1e 2 woorden zei ik hard maar de 2e Laidy zowat fluisterend. De tranen liepen over mijn wangen, dit kon gewoon niet waar zijn. Chevon troostte me en zei dat het nu pijn zou doen, maar dat Laidy mij zou komen opzoeken wanneer ze genoeg aangesterkt was. Even begreep ik dit niet, ze was toch dood? Maar opeens bedacht ik dat ze in “The world of Spirits” was, en dat ze als spirit(aan te raken geest) terug zou keren naar de aarde. Ik voelde me echt vreselijk en hij liet me uithuilen. Daarna startte hij mijn computer op en opende het internet, hij startte een site op: www.Laidy.nl (geen echte site), en hij zei dat ik er maar in rond moest kijken, daarna vertrok hij. Ik hoorde hem fluiten en daarna een paard hinniken. Adam en Eva blaften een paar keer als groet en gingen daarna bij mijn voeten liggen. Ik bekeek de site en zag er allemaal prachtige foto’s en teksten. Ze hadden er echt veel werk van gemaakt.

Citaat:

Nadat ik de site had bekeken ging ik nog wat tekenen. Ik tekende een foto na van de computer, Laidy en ik, ze was aan het steigeren. Ik herinnerde me dat moment nog goed, de manier zoals ze keek toen ze het voor het eerst helemaal goed deed. Ze keek echt zo van: “Op deze manier moet het hè?” De tekening lukte best goed maar toen ik aan de details bezig was kreeg ik niet de goede uitdrukking op haar gezicht. Ik probeerde het verder en toen klopte iemand op mijn deur. Ik zei: “Binnen”, het was mijn moeder. Ze vroeg wat er aan de hand was, waarom ik gehuild had. En wie die man was. Ik zei dat ik niet kon vertellen wat er aan de hand was, enkel dat Laidy dood was. “Wie was Laidy?” Vroeg mijn moeder. Ik liet haar de site zien, en ze stond er verbijsterd van. Ze kon de teksten niet lezen, maar dat maakte niet uit. De foto’s zeiden genoeg. Ik vertelde er nog wat bij, want dat was toch wel duidelijker. De tekst was trouwens in The Masked. Mijn moeder wist nog steeds niet wat ze moest zeggen, dus zei ze maar dat ze er later op terug kwam. ’s Avonds kwam mijn vader thuis en om 7 uur gingen we eten. We aten pannekoeken, mijn lievelingseten. Ik at wel wat maar toch niet zoveel. Mijn moeder stuurde me na het eten naar boven, dan gaat ze altijd iets bespreken met mijn vader. Ik ging maar verder tekenen, de uitdrukking lukte echt niet op Laidy’s gezicht, en ik begon geruisloos te huilen. Ik kon er gewoon niet meer tegen, waarom nou precies Laidy?

Citaat:

EEN PAAR WEKEN LATER, IN DE VAKANTIE
Ik begon al te wennen aan dat Laidy er niet meer was, maar de pijn bleef. Mijn moeder had het er niet meer met mij over gehad, sinds die middag. Maar ik wist dat ze er nog steeds aan dacht. Elke dag ging ik naar de manege en daarna naar training bij Chevon en Linda. Af en toe was ook Jarod of Teal’c erbij, maar meestal alleen Chevon en Linda. Ik kreeg al die ingewikkelde technieken steeds beter onder de knie maar nog steeds waren ze niet goed genoeg. Mijn moeder zag me wel eens opdrukken op me kamer of sit-ups doen, maar vroeg er nooit wat over. Ik reed nu op de manege veel op Atora, een kleine haflingermerrie. En af en toe op Salo, een eigen fjord die erg gevoelig was en daarom niet iedereen op hem kon rijden. Zijn eigenaar was nu 2 weken op vakantie en zolang reed ik op hem. Hij luisterde erg braaf en ik reed hem standaard in de buitenbak en zette hem na en voor het rijden in de wei. ’s Avonds moest hij naar binnen en kreeg hij een kwart schep voer. Uiteraard kreeg hij ook hooi. Er waren nog een paar dagen te gaan en ik had me ingeschreven voor een proefje met hem. Ik werd eerste in mijn categorie en ik was er erg trots op. 2 dagen later kwam de eigenaar terug en die was blij te zien dat zijn paard zo goed verzorgd was. Ik had nog 2 weken vakantie en die waren zo om.

WEER NAAR SCHOOL
Toen ik weer naar school ging moest ik ook weer huiswerk maken. Ik had niet echt vrienden en ik merkte het dus direct toen er een nieuwe jongen in de klas was. Hij kon niet goed aansluiting vinden en hij vroeg verlegen aan mij of hij naast me mocht zitten. Dat mocht van mij en binnen een week waren we vrienden, en dat terwijl ik op één of andere manier altijd een hekel aan jongens heb gehad. We zaten vaak samen in de mediatheek huiswerk te maken of te lezen en soms zeiden we iets. Thuis werkte ik hard aan mijn huiswerk want ik wilde minstens achten hebben op me rapport, mijn ouders hadden me dan namelijk een verassing beloofd. Ik was uiteraard ook nog elke dag naar training en naar de manege. Oftewel, ik had het druk.

Citaat:

We kregen met geschiedenis een project op en toen besloten Ray(die jongen) en ik het samen te doen. We zouden de volgende dag eerst bij mij thuis aan de slag gaan en de dag erna bij hem. Het project ging over de tsunami van de kerst, ik had dat niet helemaal gevolgd maar wel genoeg om te weten wat er toen gebeurt was. De volgende dag bij mij thuis besloten we te gaan brainstormen en een woordspin te maken. Waarbij ieder grote poot kleine pootjes kreeg. We wilden er een erg groot project van gaan maken en dus was dit het begin. Ik maakte het op me computer en Ray verbaasde zich over de snelheid van me comp. Ik was het gewend maar ach. Hij vroeg of ik veel computerde en ik zei dat ik het niet zoveel meer deed, maar vroeger wel. Daarop zei hij: “Ik computer als het even gaat de hele dag door, websites maken voor geld, layouts verkopen, gratis layouts maken, vanalles.” Ik vroeg hem naar de vreemdste site die hij ooit had gezien. Maar die wist hij niet, wel wist hij een hele vreemde, waarbij de taal niet klopte. En het meisje heel erg leek heel erg op mij volgens hem. Ik vroeg hem met enigzins bange voorgevoelens naar de site. Hij zei www.laidy.nl. De tranen schoten in mijn ogen. Mijn vermoeden klopte, hij vroeg wat er aan de hand was en ik zei dat ik dat niet kon zeggen. Hij antwoordde daarop: “Ik denk dat ik maar beter naar huis kan gaan, ik wil je geen pijn doen. Ik spreek je op school nog wel...” en hij vertrok.

Citaat:

Een uur later ging ik naar training en daar vertelde ik wat er gebeurd was aan Jarod, die was er namelijk alleen. Ik vind het eigenlijk het prettigst om het aan hem te vertellen, hij weet precies wat hij moet zeggen enzo. Hij zou het overleggen met de rest over of ik Ray mocht meenemen en dat ze hem dan ook konden beoordelen of ik het mocht vertellen. We hebben ook nog wat geoefend en hij heeft me nog overhoord met Grieks en daarna ben ik naar de manege gefietst. Ik heb op Atora gereden want Salo moest vandaag veel lopen. Ik ontspande redelijk en toen ik terug naar huis fietste voelde ik me al veel beter. Het was namelijk ontzettend goed gegaan het rijden. ’s Avonds aan tafel vertelde ik dit: “Vandaag ben ik weer naar Atora gegaan en heb ik haar stal uitgemest. Ook heb ik haar gepoetst en haar buurvrouw ook. De stal van Salo heb ik ook uitgemest want die was aan het rijden. Toen ben ik een half uurtje buiten gaan rijden en heb ik lekker gestapt en gedraaft, na een tijdje was ze lekker opgewarmd en ze voelde soepel aan. Ik ben op een grasveldje afgestapt en heb met haar de passage geoefend. Ze heeft uiteindelijk 3 pasjes passage gedaan! Ik was helemaal in de wolken. Daarna heb ik haar aan de lange teugel terug laten stappen, lekker ontspannen. Ik moest wel wat bijbetalen want ik was 3 kwartier weggebleven maar dat had ik op gerekend. Ik heb Atora afgezadeld en daarna nog een keertje helemaal gepoetst. De spullen opgeruimd betaald en daarna ben ik naar huis gegaan.” Mijn moeder vroeg wat passage was en ik legde het haar uit. Ik zei ook eerlijk dat Atora goed getraind was en dat ze gewoon nog geen tijd hadden gehad om het haar te leren. Mijn moeder wees me erop dat het niet mijn paard was en dat ik zulke dingen niet mocht doen zonder te overleggen. En daar had ze eigenlijk ook wel gelijk in, en besloot het niet verder te oefenen.

Citaat:

DE VOLGENDE DAG
De volgende dag ging ik weer naar school met lood in mijn schoenen. Ik had echt geen zin om onder ogen van Ray te komen, die ik duidelijk gekwetst had. Hij vroeg of ik wel met hem mee naar huis ging die middag, en ik antwoordde: “Ja, dat kan wel. Maar om 5 uur moet ik weg, dan heb ik training.” Die middag ging veel te snel voorbij en toen vertrokken we naar zijn huis. Hij merkte dat ik het er moeilijk mee had en vroeg me wat er nou eigenlijk aan de hand was. Weer zei ik: “Ik kan het niet zeggen, echt niet.” Maar deze keer voegde ik deze woorden er aan toe: “Ik mag het niet zeggen.” Van wie vroeg hij, maar ik antwoordde niet. Gelukkig vroeg hij niet door. Toen we bij zijn huis aankwamen gingen we achterom. We moesten zachtjes doen want volgens hem lag zijn pa te slapen. Hij controleerde het toen we binnenkwamen en ik keek wat rond. Ik zag sommige dingen die me aan “the place” lieten dingen maar dat was toeval. Zijn vader bleek niet thuis te zijn en we gingen aan het werk, iets minder zachtjes dan gepland. De tijd was zo om en om 5 uur vertrok ik. Hij vroeg of hij met me mee mocht maar ik vroeg hem dat niet te doen. Ik zei er snel achteraan dat het niks persoonlijks was, toen ik zijn gezicht zag betrekken. Ook voor mij deed het zeer maar ik had nou eenmaal nog geen toestemming van de andere “The Masked” om hem mee te nemen. Ik hoopte dat ik dat vandaag zou krijgen, en anders morgen.

Citaat:

Ik vertrok en na 10 minuten fietsen was ik op de afgesproken plek. Er was niemand, zouden ze iets belangrijks opgekregen hebben? Ik verwachtte van wel maar ik bleef nog even rondhangen. Toen er na 10 minuten nog steeds niemand was ging ik maar naar huis. Thuis aangekomen zette ik snel me fiets weg en zei me moeder gedag. Ik ging snel naar boven en controleerde me mailbox. 20 mailtjes, 1 belangrijke. Ik zag van wie de mail was, van Jarod. Dit stond erin in het “The Masked”:

Citaat:

Hoi Sof,
De tijd en plaats is veranderd want iemand is er achter gekomen. Kom om acht uur naar de achterkant van je huis, dan pikken we je daar op. Groetjes Jarod (en Linda)

Ik vertrouwde het mailtje niet want er stond in het “The Masked” en spelfout van hier tot Tokio in. Nou ja, het scheelde één letter maar die fout werd mij altijd heel kwalijk genomen en is eruit gestampt. Juist door die twee en ik keek constant door het raam vanaf half acht of ik iets verdachts zat. Om zes uur heb ik wel gegeten hoor, maar dat is niet van toepassing. Mijn ouders gingen naar een opera waar ze vrijkaartjes voor hadden gewonnen twee dagen geleden. Ik vond dit nog vreemder want mijn ouders wisten niet waarmee ze die hadden gewonnen. Terug naar kwart voor acht. Ik zag een onbekende auto parkeren en snel pakte ik me verrekijker die ik had klaar gelegd. Toen ze uitstapte wist ik het, dit waren mensen van “the place”, ik moest ontsnappen. En snel!

Citaat:

Ik rende naar de andere kant en zag dat daar nog geen mensen waren. Toen bedacht ik wat mijn buurvrouw vanmiddag zei: “Als jij je eenzaam voelt moet je maar bij mij huiswerk komen maken. Ik pakte snel me tas want daar zaten me boeken in van vandaag met veel huiswerk. Toen liep ik naar beneden en liep snel naar haar huis. Ik belde aan en ze deed open. Ik vroeg of ik binnen mocht komen om mijn huiswerk te maken, ik zei dat ik me thuis zo eenzaam voelde. Ik voelde me dat ook wel eens echt en dan maakte ik mijn huiswerk altijd op zolder bij haar, daar stond een tafel en was Rita (de buurvrouw) vaak aan het strijken. Ook deze keer maar ze zij wel dat ze over een kwartiertje journaal ging kijken op de bovenverdieping, en ze vroeg of ik mee wilde kijken. “Uiteraard,” antwoordde ik, “ik kijk dan toch altijd mee?” “Ik vroeg het toch maar, voor het geval dat.” Reageerde zij er slim op. Ik ging dus nog even aan de slag en daarna één trap naar beneden naar de kamer met de luxaflex, de kamer waar de tv in stond.

Citaat:

We keken samen journaal maar na 15 minuten ging de bel. Rita liep naar beneden en ik hoorde de deur open gaan. Ik hoorde de stemmen van mevrouw Looi en Wessel, oh nee! Ze vroegen of ik hier was, maar Rita antwoordde: “Nee, ze is een half uur geleden weg gegaan. Ik zou niet weten waar ze nu is.” “Bedankt voor de informatie, tot ziens.” Zei mevrouw Looi. Rita zei ook gedag en kwam daarna naar boven. Toen het journaal afgelopen was vroeg ze naar mevrouw Looi en Wessel. Ik zei dat ik haar dankbaar was dat ze niet had gezegd dat ik hier was, want zij waren de ontvoerders. “Ik dacht dat ze goed waren, die jou ontvoerd hadden? Dat heb je tegen iedereen gezegd, heb je gelogen?” “Nee, maar ik ben 2 keer ontvoerd. Één keer goed, één keer slecht. Dat is een lang verhaal, niet uit te leggen.” Rita grinnikte op het laatste deel, en liet het er gelukkig bij. Een uur later ging ik naar huis, het was er een puinhoop. Dat hadden ze dus in dat halve uur gedaan! Snel heb ik opgeruimd en toen mijn ouders een uur later thuis kwamen was alles netjes opgeruimd. Ik had een briefje gevonden dat voor mij was, ik had het even in mijn zak gestoken maar toen ik klaar was met opruimen las ik het. Dit stond erop:

Hallo Sofie,
Als je Jarod en Linda nog terug wilt zien, levend. Dan moet je morgen om 5 uur ’s middags bij de rand van het bos staan. Je weet wel, bij de geheime ingang. Daar komen we je halen. Ben je daar niet of verzet jij je dan, dan wordt het hun dood. Groetjes The Place.

Ik schrok ontzettend, dit was dus de rede. Ik wist dat ze hen niet zouden doden, daarvoor zijn ze te bruikbaar. Maar ik wist wel dat als ik niet kwam, het erg onaangenaam voor hen zou worden. Ik besloot te komen, ik kon hen dat niet aandoen.

Citaat:

WEER EEN PUZZELSTUKJE OP ZIJN PLAATS
De volgende dag was voor iedereen weer normaal, behalve voor mij. Ik wist wat mij te doen stond. Weer ging ik met Ray mee, en toen we daar een half uurtje waren hoorde we de sleutel van het slot worden omgedraaid. Ray riep: “Hoi pap, hoe was het op je werk?” Maar de stem die ik daarna hoorde gaf me een hartverzakking. De stem zei: “Hoor ik niet te vragen hoe het op school was?” Direct draaide ik me om, het was Rob. Ik werd lijkbleek, dit kon niet waar zijn. Ook Rob schrok ontzettend en riep: “Oh mijn god, oh mijn god. Niet jij, waarom jij?” “Waarom u? Ben ik dan nooit van “The Place” verlost, zelfs niet in mijn vriendenkring?” Daarop antwoordde hij: “Ik werk niet meer bij the place, daarom ben ik hier komen wonen. Zo ver mogelijk er vandaan, maar zullen we het ergens anders over hebben?” Ray snapte niet dat ik zijn vader kende en zo’n reactie op hem gaf. Hij wist niets van wat dat ik uberhaupt “The Place” kende en ik begreep dat Rob niks erover thuis verteld had en nu geen contact meer met the place had.