Bokt.nl

*Tamara* schreef:

Ow ze is dus weer thuis begrijp ik? Vind het ergens een beetje een te snelle overgang maar goed, het is wel duidelijk op zich. Enne, blijven schrijven hoor!

MissyM schreef:

Nog een fan hier...

Je schrijft echt heel mooi. 't Verhaal intrigeert me ook, dus 'k wacht 'vol spanning' (zoals ze dat dan zeggen) op ene vervolg.

Eén dingetje toch: ik vind de titel wat cliché en ook een beetje ... tja eum ... zoals een goedkoop stationsromannetje ofzo.
Maarja, da's mijn persoonlijke mening.

Citaat:

Haar moeder was al aan haar ontbijt begonnen en keek op toen haar dochter binnenkwam. Met een simpel hoofdknikje begroetten ze elkaar en Elise plofte neer aan de ontbijttafel . Nog in gedachten verzonken begon ze aan haar ontbijt en schoof alles automatisch naar binnen. Nog steeds was het stil in de keuken. Na een tijdje keek Elise op de klok. Het was al laat, ze moest opschieten nu. Blij dat ze weg kon van deze bedrukkende stilte, stond ze op en zette haar bord in de vaatwasser.
‘Ik ga, mam. Fijne dag verder.’ Kort glimlachend liep ze de keuken uit, graaide haar tas en jas bij elkaar en liep de deur uit. Het was koud hier in Nederland, vergeleken met Italië. Nog steeds in gedachten verzonken haalde ze haar fiets uit de schuur, liep het tuinpaadje af en stapte op. Het was al druk op straat. Mensen die weer naar hun werk of school gingen, allemaal met een zomers kleurtje op hun wangen. Elise was één van hen. Slechts één van de vele mensen die het allerdaagse ritme weer op moet pakken. Zoals elk jaar, maar Elise voelde zich anders. Waarschijnlijk was ze ook verandert. Ze had veel nagedacht en meegemaakt in de vakantie.
Getoeter van een auto klonk. Elise keek op, maar zag slechts de achterkant van de auto die getoeterd had. Ze prentte het nummerbord in haar hoofd; GH-14-ZJ. Zonder er verder nog aan te denken vervolgde zij haar weg naar school. Voor Sanne haar huis, dat vlak bij school was, stopte ze en klingelde wat met haar fietsbel. De deur ging open en het vrolijk en bruine gezicht van Sanne werd zichtbaar. Elise grijnsde, gooide haar fietse tegen de heg en liep haar vriendin tegemoet. Vrolijk omhelsde ze elkaar en draaiden wat rondjes over de stenen. Druk babbelend fietsten ze even later samen naar school.
Op school was het een drukte van jewelste. Iedereen was uitgelaten van de vakantie en wilden zo snel mogelijk alles verteld hebben. Elise liep echter alleen naar haar les toe, aangezien Sanne niet bij haar in de klas zat.
Ze liep het benauwde klaslokaal in en liet zich achterin op een stoel neerzakken. De plek naast haar was leeg. Ze zou wel zien wie er naast haar ging zitten. Op de een of andere manier mochten de meisjes op school Elise niet zo. Misschien kwam het door haar uiterlijk, waar menig meisje jaloers op zou zijn. Misschien kwam het, omdat Elise nogal gesloten was en niet met haar gevoelens te koop liep. In ieder geval, toen de tweede bel was gegaan, was de plek naast haar nog steeds leeg. De rest van het lokaal had zich gevuld met de bruine hoofden van de klasgenootjes, die Elise stuk voor stuk bekend voorkwamen.


Hmm. Geen nieuwe gezichten zo te zien. Meneer van de Weld toch echt had gezegd dat we een nieuw persoon in de klas zouden krijgen? Ja, die ene jongen. Hoe heette hij ookal weer.. Hmm.. Nouja, misschien is het toch niet door gegaan. Er is verder weinig verandert. Nog steeds niemand die vrijwillig een plaats naast mij opzoekt. Ach, ik zou het toch niet eens leuk vinden. Ze hebben wel gelijk.

Elise keek verbaasd op toen de stoel naast de hare ineens naar achter werd geschoven. De hand die dit deed, was afkomstig van een onbekende jongen. Dé onbekende jongen. Zijn ogen waren verscholen achter een apart model bril en zijn haar zat wild. Ze glimlacht kort ter begroeting en hield zijn blik een aantal seconden vast. Toen keek ze naar haar leraar en was benieuwd wat hij zou zeggen. Deze was echter druk in een gesprek verwikkeld met een leerling op de voorste bank en besteedde verder geen aandacht aan de jongen. Elise keek nog een opzij en gluurde hem aan. Even keek hij terug en liet toen verlegen zijn blik weer afdwalen. Verbaasd fronsde ze haar wenkbrauwen, schudde licht met haar hoofd en begon wat in haar tas te rommelen.
Een blaadje, een pen, meer had ze niet nodig. Ze legde haar arm beschermend om het blaadje heen, kauwde wat op de achterkant van haar pen en begon haar gedachten op te schrijven.


I hope and pray,
Your eyes catch mine.
And that some day,
We will meet again.

I hope and pray,
That you still love.
And that some day,
You will show me.

I hope and pray,
They understand.
And that some day,
I’m allowed to love.

angelke schreef:

Ik heb het verhaal ook juist gelezen, leuk geschreven!
Maar bij het laatste stukje, waarom kijkt zij verbaasd als die jongen haar niet blijft aanstaren maar verlegen wegkijkt? Zo komt ze of enorm arrogant over (alsof iedereen haar zou moeten aangapen) wat dan de (logische) reacties van de klas verantwoordt, of ik begrijp het stukje gewoon niet .
Ik vind het ook al zo arrogant dat ze niets zegt tegen die jongen, maar zich van hem afsluit door die arm en hem gewoon negeert.

MissyM schreef:

Nog altijd even leuk!

Dat gedicht op het einde heb je dat ook zelf geschreven?

Citaat:

Inmiddels had de leraar zijn gesprek gestaakt en was begonnen met de dagopening. Elise schoof het blaadje half onder haar agenda en deed haar best op te letten. Al snel verslapte haar aandacht en gleed haar blik opnieuw naar de jongen naast haar. Tot haar grote verbazing zat hij naar het blaadje te kijken, wat nog net onder haar agenda uit stak. Elise slikte en frommelde het snel helemaal onder haar agenda. Ietwat beschaamd keek ze opzij, bedacht zich en zette haar arrogante blik op. De jongen naast haar trok zich er niks van aan en glimlachte slechts.
‘Het eind is in ieder geval mooi.’ Hij fluisterde, opdat de leraar het niet zou horen. Elise was overrompeld, wierp haar arrogante blik weer af en keek wat naar haar agenda. ‘Mjaah, het is niks.’ In haar ooghoeken zag Elise hoe hij zijn hand uitstak en het blaadje langzaam maar zeker onder de agenda uittrok. Ze wilde protesteren, maar bedacht zich. Argwanend keek ze toe, hoe hij het gedicht las en goedkeurend knikte. ‘Dichten is een goede manier om je gevoelens te uitten.’ Hij keek haar even aan terwijl hij dit zei, legde het blaadje terug en begon zijn tas uit te pakken. ‘Oh ja, ik ben trouwens Mike.’ Elise fluisterde haar eigen naam en concentreerde zich verder op de wiskunde. Het was makkelijk, want het was het begin van een nieuw hoofdstuk. Toch kon ze zich steeds niet concentreren en bleef de hele les wat voor zich uit staren.
Ook de rest van de ochtend beleefde Elise als in een droom. Ze liep van lokaal van lokaal en volgde braaf de lessen, maar met haar hoofd was ze er niet echt bij.

pharagirlke schreef:

super verhaal!