Bokt.nl

Citaat:

Ik kleed me snel om en duik het zwembad in. De zon komt al een beetje boven de bomen uit en schijnt heerlijk over het water. Ik duik een paar keer onder water en wrijf daarna het water uit mijn ogen. Ik klim op de kant en trek mijn slippers aan. Ik loop tussen de olijfbomen naar achter.

Langzaam wordt het vertrouwde geluid van de waterval harder en harder. Zodra ik de bocht om ga zie ik de waterval voor me in het zonlicht. Ik stap uit mijn slippers en ren naar het water. Bijna zonder plons duik ik het water in richting mijn tempel van water. Middenin het water kom ik weer boven en hap naar lucht. De zon schijnt op mijn lichaam waardoor ik op een grote parel lijk met alle druppels op mijn lijf. De vogels kwetteren en de bomen ruisen in het zomerwindje. Ik haal diep adem en duik weer onder water en zwem verder. Voor de waterval kom ik weer boven, het geluid van het stromende water is nu oorverdovend.

Ik ga door mijn knieën en spring tegen het water op en grijp me vast aan de stenen. Ik klamp me vast en trek me op. Als ik eindelijk achter de waterval ben wrijf ik het water uit mijn ogen en sta op om tegen de wand aan te gaan zitten. Ik draai me om en zie daar Carlos zitten, met een grijns op zijn gezicht. ‘Jij ook hier?’ ‘Goh, ik kwam om alleen te zijn, en wie is er weer eens?!’ Zeg ik grijnzend en schud met mijn hoofd. Ik ga naast hem zitten en een tijdje zitten we zwijgend naast elkaar. ‘Ik begrijp het wel waarom je hier vaak zit.’ ‘Hmm, het is gewoon heerlijk om zo alleen te zijn en te luisteren naar het water. Je kunt even je wereld verkleinen als het ware, alle zorgen buiten laten.’ Carlos knikt, ‘Maar nu ben je niet alleen, maar met mij… Dus houd je toch nog wat zorgen hier.’ Ik grinnik, ‘Maar jij bezorgt mij geen zorgen. Integendeel.’ Ik laat mijn hoofd opzij zakken op Carlos’s schouder

Citaat:

De bomen ruisen, ik loop met een glimlach op mijn gezicht door de boomgaard. Hand in hand, met iemand waarvan ik weet dat hij me nooit in de steek zal laten… Gek is dat, van José dacht ik dat ook ooit. Toch is dit anders…

Van veraf zie ik Eliza al, ze is druk bezig de was op te hangen aan een lijn die we tussen een olijfboom en het huis hebben gespannen. In de wind wapperen de grote lakens om haar heen, met hun lange armen graaien ze naar haar. Als we dichterbij komen zie ik een luxe auto bij het huis staan… ‘Vier keer raden van wie die auto is…’ Zeg ik onheilspellend, mijn hand glipt uit die van Carlos, ‘ik moet even wat regelen, help Eliza maar ofzo…’

Ik versnel mijn pas en loop naar Eliza, ‘Goh, en nu is hij er opeens?’ Eliza kijkt op van haar was, ‘Eh, misschien kun je beter even niet naar hem toegaan…’ Ik luister niet meer naar haar, ‘Mijn besluit had ik net al gemaakt, maar nu hij hier toch is zal ik het maar meteen duidelijk maken. Kan hij meteen alles meenemen…’ Carlos komt nu ook, ‘Carlos helpt jou even.’ Eliza kijkt me verbaasd aan.

Met ferme stappen loop ik richting de veranda. Ik loop de keuken in, ‘José!’ Niks, ‘José!’ Ondertussen loop ik de trap op, ‘José!’. Ik hoor de wc in de badkamer doortrekken en ik loop naar de deur van de badkamer. Het slot wordt eraf gemorreld en de deur gaat open, er komt alleen iemand anders naar buiten dan ik had verwacht… Mijn mond zakt open en even sta ik bevroren in de gang…

Citaat:

Uit de badkamer komt een jongedame van ongeveer mijn leeftijd, met een fleurig en bloemig zomerjurkje aan, een grote tas onder haar arm, roze slippertjes aan haar voeten met goudgelakte teennagels en een donkere zonnebril tussen haar duidelijk geblondeerde haar geprikt. Om haar nek heeft ze een glimmende ketting met enorme parels eraan, parels die er erg veel op lijken zitten in haar oren en aan haar hand heeft ze een gouden ring met óók zo’n parel. Haar ogen zijn redelijk dik opgemaakt en haar lippen zien er onnatuurlijk rood uit. Met een duidelijk gemaakte grijns kijkt ze me aan, ‘En jij bent?’ Vraagt ze aan mij alsof ik degene ben die in haar huis ben komen binnen vallen… Dat overvalt mij dan ook een beetje, ‘Nou, ik woon hier.’ Probeer ik vriendelijk te zeggen. Misschien zijn het wel vooroordelen van mezelf denk ik, misschien is ze gewoon een zus van José! Waar hij me dan nog nooit over heeft verteld… ‘En met wie heb ik hier het genoegen?’

Voor ze kan antwoorden hoor ik de slaapkamerdeur aan het eind van de overloop opengaan, ik kijk opzij en zie José eruit komen in zijn Armani pak. ‘Nou José, ik stelde haar net een vraag die jij vast beter kunt beantwoorden, wie mag dit wel niet zijn?’ Vraag ik met een dreigende ondertoon aan hem, ‘ze lijkt niet bepaald op je, dus een zus zal het wel niet zijn…’ De vrouw trekt haar kleurige omslagdoek wat om haar heen en loopt op haar slippers naar José, die haar een beetje van zich af houdt. ‘Nou, krijg ik nog antwoord?’ ‘Eh… Camilla, dit is Arcelia… Zij eh..’ De vrouw, die dus Arcelia heet, heeft de wegduwende armen van José doorbroken en leunt nu tegen hem aan. Ik kan het niet langer aanzien, kots misselijk word ik ervan… ‘Wel José, ik was er al achter gekomen dat je eigenlijk veel meer tekortkomingen hebt dan ik kan accepteren. Dus zo’n probleem kan ik er niet mee hebben… Wat kom je hier eigenlijk doen, met je nieuwe scharrel?’ Arcelia kijkt mij grijnzend aan en ziet eruit als een valse slang. ‘Nou,’ José’s stem klinkt veel sterker opeens, nu die heks naast hem staat, ‘Ik kom mijn spullen halen, ik vertrek naar Gijón, om daar te gaan wonen.’ Ik kijk hem verbluft aan. Een paar dagen geleden lag hij nog naast me in bed en nu vertrekt hij… Het leven kan sneller veranderen dan je kunt bedenken blijkbaar. ‘En, als ik vragen mag, hoelang kennen jullie elkaar al?’ Nu leg ik mijn vinger blijkbaar op een pijnlijke plek bij José. Hij is dan ook even stil, zodat Arcelia antwoordt, ‘Hm, ongeveer een half jaar ofzo?’ Haar stem snijdt door de lucht, haar slangachtige ogen kijken me zelfingenomen aan, ze grijnst weer vals… Ik krijg een sterke aandrang om dat valse gezicht van haar eens te bewerken… Toch weet ik mijn gezicht in een plooi te houden en mijn lichaam te beheersen, ‘Zozo… Waarom kwam je dan überhaupt bij me intrekken? Trouwens Arcelia, zou ik even met José onder vier ogen mogen spreken. Dat wil zeggen, met z’n tweeën, zónder jou erbij.’ Arcelia doet haar mond open om wat terug te zeggen, maar José knikt, ‘Ik ben zo terug bij je, popje.’ Nu krijg ik toch echt kots neigingen, hoe dúrven ze zo te spreken in míjn huis!? ‘Ga maar even naar beneden. We komen zo.’

Citaat:

Arcelia is even een beetje uit het veld geslagen maar loopt dan, heel overdreven wiegend met haar heupen, de trap af. ‘Meekomen.’ Zeg ik ijskoud tegen Carlos waarna ik naar de slaapkamer loop. Als hij ook binnen is sluit ik de deur achter ons en ontplof ik…
‘José, je weet dat ik tegen je heb gezegd dat je álles tegen mij moest zeggen. Óók als je verliefd was geworden op een ander, maar dan wel vóórdat je wat met haar had gedaan… Ik vind álles beter, dan dat je tegen me liegt. En wat je me nu maakt, pik ik niet… Waar ben je in vredesnaam mee bezig? Ben je toch zo’n ongelofelijke vrouwen verslijter als Ramona, je ex dus –Voor het geval je haar vergeten bent-, zei?
Jemig, je valt me zó zwaar tegen!! In de afgelopen dagen ben ik al tot de conclusie gekomen dat je helemaal niet zoveel om me gaf als ik altijd dacht, liefde maakt blind blijkt maar weer. Vertrekken voor ik wakker werd, dat deed je dagelijks. En dan ’s middags mij weer een beetje gelukkig maken en zorgen dat ik blind genoeg bleef.

Citaat:

Arcelia is even een beetje uit het veld geslagen maar loopt dan, heel overdreven wiegend met haar heupen, de trap af. ‘Meekomen.’ Zeg ik ijskoud tegen Carlos waarna ik naar de slaapkamer loop. Als hij ook binnen is sluit ik de deur achter ons en ontplof ik…
‘José, je weet dat ik tegen je heb gezegd dat je álles tegen mij moest zeggen. Óók als je verliefd was geworden op een ander, maar dan wel vóórdat je wat met haar had gedaan… Ik vind álles beter, dan dat je tegen me liegt. En wat je me nu maakt, pik ik niet… Waar ben je in vredesnaam mee bezig? Ben je toch zo’n ongelofelijke vrouwen verslijter als Ramona, je ex dus –Voor het geval je haar vergeten bent-, zei?
Jemig, je valt me zó zwaar tegen!! In de afgelopen dagen ben ik al tot de conclusie gekomen dat je helemaal niet zoveel om me gaf als ik altijd dacht, liefde maakt blind blijkt maar weer. Vertrekken voor ik wakker werd, dat deed je dagelijks. En dan ’s middags mij weer een beetje gelukkig maken en zorgen dat ik blind genoeg bleef.

Wat voor spullen er van je nog in het huis liggen interesseert me geen biet, je vertrekt nú! De kortste weg het huis uit, en je komt NOOIT meer bij me in de buurt! NOOIT! En ik hoef ook niet te weten “dat dit niet is wat ik denk”. Want je geeft het nog openlijk toe! Je komt gewoon met degene waarmee je al een HALFJAAR VREEMD GAAT langs bij je HUIDIGE VRIENDIN! Ben je wel helemaal GOED SNIK?!
Je had het allemaal wel heel wat tactischer kunnen doen, maar helaas… Mannen zijn totaal niet tactisch blijkt maar weer… José, dáár is het gat van de deur! Je weet de korste weg naar de uitgang. En kijk nog maar even goed en snel deze slaapkamer rond, die zul je namelijk nóóit meer van binnen zien, behalve als ik het huis verkoop en je het koopt voor een achtelijk bedrag.. Jemig, ik ben echt niet goed wijs, ik heb me gewoon laten gebruiken door een ongelofelijke, vieze, spaanse GLADJAKKER!’

Ik hijg van het geschreeuw. Hij kijkt me met grote ogen aan, ‘Het zit je wel dwars zo te zien.’ ‘Hoe bedoel je? Dat je zoveel voor me betekende ofzo? Wel, dan moet ik je teleurstellen. Daar ben ik de afgelopen dagen achtergekomen. Als je terugkwam van je “werktripje” wilde ik het uitmaken en je toch al het huis uit zetten.’ ‘Pardon?!’ ‘O, gaat meneer boos worden? Nou wordt het mooi! Ik heb helaas geen tijd om hieraan te verspillen, dus; dag José, het was een leerzame tijd en hopelijk níet tot ziens!’ Met een ferme ruk trek ik de deur van de slaapkamer open, ‘Na u.’