[verhaal] fight of freedom (Nederlandstalig verhaal)
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 07-12-04 17:27
Have fun. Volgende deel moet nog gemaakt worden, maar ik heb wel al ideetjes hoe ik het ga doen. Dus hopenlijk gaat dat wat sneller. Sinterklaascadeautje zullen we maar zeggen
Hoofdstuk 6
Mijn armen doen steeds meer pijn, door het liggen in dezelfde houding. Ik probeer op te kijken, naar de persoon achter mij, maar hij is uit mijn gezichtveld.
“Mijn armen doen zo’n zeer.” Mijn stem is nauwelijks hoorbaar, maar ik voel dat de persoon achter mij zich beweegt. Een hand strijkt over mijn voorhoofd. Ik verbaas me, er zit een vrouw achter mij! Ik probeer overeind te komen, maar kan nergens steun vinden.
“Alsjeblieft?” Probeer ik nog.
“Probeer wat te slapen.” Haar stem klinkt warm. Ze spreid een deken over me uit en strijkt nog eens over mijn voorhoofd. Ik durf niet te slapen, en met de pijn in mijn armen is het onmogelijk. Ik probeer zo te gaan liggen dat het de minste pijn doet. Het werkt niet. Woede begint zich langzaam in mij te ontkroppen. Hoe lang nog? Ik ben moe, heb pijn, honger en dorst. Toch zeg ik daar niets over.
“Kun je mijn armen niet onder mijn rug weghalen? Ik kan toch niet weg van hier…” Het is waar wat ik zeg, maar ik weet dat ik mezelf met deze woorden heb overgegeven. Ze kijkt de man voor in de auto aan, hij knikt. De vrouw helpt me overeind en maakt mijn handen los, om ze daarna voor mijn lichaam terug aan de halsband vast te maken. Voorzichtig helpt ze me weer te gaan liggen. Dan schikt ze de deken weer over me heen. De pijn in mijn schouders verdwijnt. Langzaam val ik in slaap.
Als ik na een tijdje wakker word, zucht ik. Mijn dromen waren onrustig en niet vrolijk, maar beter als de werkelijkheid.
De rest van de reis verloopt in stilte. Niemand zegt meer wat. Ineens steekt de bestuurder zijn hand op. De vrouw helpt me overeind.
“We zijn er over een kwartier.” Ik vraag niet waar “er” is.
“Vertel tegen niemand dat je iets hebt gegeten of gedronken. As je hun wat verteld, breng je niet alleen ons, maar ook jezelf in gevaar.”
Ze maakt het haakje voor bij mijn polsen los en brengt ze voorzichtig weer naar achter. Mijn spieren protesteren, maar ik weet dat het toch geen zin heeft. Ze haalt een flesje water uit een tas op de grond. Dan haalt ze iets uit haar zak. Het zijn tabletten.
“Hier, dit zijn tabletten om je te kalmeren en de pijn te verzachten. Ik weet niet wat ze van plan zijn, maar ik hoop niet dat je het nodig zal hebben.” De woorden jagen me angst aan, maar ik slik de pillen toch door met wat water.
“Zorg ervoor dat je hen niet aankijkt. Ze zullen je er voor straffen.” Ze pakt een doek en bindt deze om mijn mond. Dan stopt de auto. Mijn lichaam trilt van angst. Ik herken deze plek… De legerbasis. De vrouw helpt me de auto uit en dwingt me dan tot stilstand. De man klikt 2 boeien aan mijn enkels. Met lichte dwang duwt ze me naar de ingang van het gebouw. Nee.. Niet daar terug. In mijn hoofd zie ik allerlei ontsnappingspogingen, me tussen de twee mensen achter me worstelen en wegrennen, ze allebei neerslaan. Het lijkt allemaal even onmogelijk. Een bewaker opent de deur. Bij iedere stap die ik zet hoor ik de ketting over de grond schuren. Ik voel me als een vals wild beest aan de ketting en dat een muilkorf om heeft. Het enige verschil is dat ik niet meer wild ben, maar zo mak als een lammetje. Alles zou ik doen, als ze me rust zouden gunnen. Mijn ogen zijn nog steeds op de grond gericht, overal waar ik loop, voel ik starende ogen.
Ik heb geen idee wie “hen” zijn, maar het lijkt me het beste gewoon niemand aan te kijken.
We lopen een lange wenteltrap af, verder omlaag. De grond in. Ik kijk op, om mij heen zie ik alleen traliedeuren, met daar achter uitgemergelde gezichte. Uitgehakte grotten langs de hele muur. Uitgehakt… de mijnen…
Het gat in de wand begint steeds groter te worden, ik vraag me af waar het voor dient. Wat er uit deze mijnen gewonnen wordt. Ik ben geen steenkool tegengekomen, geen goud of diamanten, helemaal niets.
Alles door kinderhanden gemaakt. Kinderen die hun eigen cel uithakken. De man, die nog steeds voor me loopt, klopt op een grote houten deur. 2 Mensen openen de deur van binnen. Voor mij is een gigantische zaal van steen. Aan de muren hangen grote wanddoeken en in de kamer lopen vele mannen en vrouwen rond, vaak gevolgd door een (jong) kind. Helemaal achterin staat een grote stoel, als een soort troon. Ik wil hier weg! In paniek begin ik me los te rukken en tot verbazing voel ik dat de handen me los laten. Ik draai me om en ren weg. De ketting om mijn enkels belet mij hard te rennen, maar het doet me niets. Ik moet hier wegkomen! Achter mij hoor ik schreeuwen, maar ik versta het niet. Er staat een deur open en ik ren naar binnen. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik beland in een gang, met aan de weerzijde kleine zijgangen. Ik kan verdomme niet rennen met die kettingen om mijn enkels! En als ik val.. Dan ben ik verloren, ik kan nooit overeind komen zonder mijn armen. De voetstappen klinken steeds dichter bij, totdat een hand mijn enkel vastgrijpt en ik op mijn gezicht val. Ik kan de klap onmogelijk opvangen en voel een pijnlijke steek in mijn gezicht. Als ik probeer overeind te komen voel ik iets warms over mijn gezicht vloeien. Iemand grijpt mijn armen van achter vast.
“Maar dat is dus niet de bedoeling.” Een kille stem achter mij. Ik word weer terug gesleept naar waar ik vandaan kwam, ondanks de verwoede pogingen me los te worstelen. Meer mensen hebben zich verzameld in de zaal, en staren mij aan. De man duwt me tot vlak voor de troon en dwingt me te knielen. Dan pas vallen de leren banden op de grond me op. Met geoefende vingers bevestigd hij deze strak aan mijn polsen en enkels, zodat ik niet overeind kan komen. Woest kijk ik de mensen om mij heen aan, kwaad om wat ze me aandoen. Kwaad omdat ze me niet met rust laten. Kwaad omdat ze mijn leven op deze manier willen tekenen. Ik hoor dreigende voetstappen achter me. Ik wil me omdraaien, tot ik me iets bedenk.
“Zorg ervoor dat je hen niet aankijkt. Ze zullen je er voor straffen.”
Maar het kan me niets schelen, ik hoop dat ze me er voor zullen slaan. Dat ze zich niet kunnen beheersen, van mijn part mogen ze me doodslaan. Hier weg komen lukt toch niet, dat is me zojuist wel duidelijk geworden.
“Dus jij dacht slim te zijn?”
Negeren.
“Ik zal je vertellen dat dat je niet lukt. Alles is hier beveiligd, het is gemakkelijk je terug te vinden, maar onmogelijk om te ontsnappen uit deze ruimtes. Dat zou je na 3 weken toch door moeten hebben.”
DRIE weken? Dat is onmogelijk… Zo lang zit ik hier toch nog niet? Ik voel dat de doek voor mijn mond wordt weggehaald.
“Heb je honger?” De man verschijnt voor me, zijn blik staat niet medelevens, maar genietend. Genietend van mijn machteloosheid, genietend van de pijn die hij me aandoet. Ik geef geen antwoord. In plaats daar van verzamel ik de laatste beetjes vocht in mijn mond en spuug hem in zijn gezicht.
Hij lijkt niet kwaad, in tegendeel. Hij grijnst.
“Drie weken, en nog heeft is ze niet gebroken. Ik verheug me al op de grote dag.”
Waar heeft hij het over? In hemelsnaam, praat niet in raadsels!
“Jullie weten wat jullie te wachten staat.”
Een onbekend iemand loopt naar me toe en maakt de leren riemen los. Dan grijpen 2 mannen mijn armen vast en trekken me mee, naar de gang waar ik nog geen uur geleden zelf heen rende.
Als ze me nu eens iets zouden vertellen…
