Bokt.nl

Citaat:

Toen ik na dacht over de tijden met Ben, vond ik het wel te snel gaan eigenlijk. Ik kende hem nog niet zo lang, en toch nog ben ik met hem mee gegaan, meerdere keren. Ik was totaal verward. Ik was me zelf niet meer. De deur ging open, en Ben liep naar binnen. Ik wachtte op zijn begroeting, maar het bleef akelig lang stil. Hij keek naar de grond, en durfde me niet aan te kijken. Zijn hele houding, zo kende ik Ben niet! Schouders die naar beneden hingen, z'n armen zo slap als een theezakje, hij strompelde naar binnen. Ik besloot niks te zeggen, hij mocht maar eens beginnen. Hij liep naar me toe, nog steeds naar de grond kijkend. Voor hij op het bed ging zitten, ging z'n mond open. "Sorry..." Zei hij. "Ik had je hier niet in mogen betrekken. Maar dit is m'n werk...." Ik begreep hem niet. Wat bedoelde hij? Ik pakte zijn hand vast, die ijs koud aanvoelde. "Sorry ik begrijp je niet." Zei ik. Mijn ogen zochten naar contact met hem, maar hij zocht geen contact met mij. Hij trok z'n hand uit de mijne, en keek voor zich uit. "Waarom maak je het zo moeilijk?" Schreeuwde hij door de hele kamer heen. Ik kroop meteen in een, toen ik z'n stem hoorde. Hij was niet kwaad, niet verdrietig, maar van allebei een beetje. De deur ging weer open. "Ben kom onmiddelijk terug! Zo verknal je het gast!" Hoorde ik iemand schreeuwen. Ik zag niet wie het was, het was te donker. Ben zuchtte. "Ik vertel je het straks wel." Zei hij. Hij keek me aan, en keek weer weg. Hij baalde er echt van, dat ik hier zat. Hij liep weg, en keek me voor hij de kamer uit liep, nog een keer aan. Maar ik ontweek z'n gezicht. Ik snapte hem echt niet meer. De deur ging dicht, en weer een beetje open gelaten. "Was dit mijn kans? Kon ik zo naar huis ontsnappen? Was dit Ben's bedoeling?" Allerlei vragen spookten door m'n hoofd. Ik lag op bed, en bedachte me hoe ik het beste hier uit kon komen. Ik besloot maar de deur uit te gaan sluipen. Langzaam kwam ik van het bed af, en met muizen stapjes liep ik richting de deur die op een kier stond. Ik hoorde stemmen dichterbij komen, hoe dichter ik bij de deur kwam. “Nog een paar stappen.” Dacht ik in me zelf. Ik liep met twee grote passen naar de deur, toen ik ineens zware voetstappen hoorde. “Waar is dat meisje heen?” Hoorde ik een zware stem zeggen. Ik stond ineens stokstijf, maar wist al snel dat ik hier niet goed stond. ik besloot achter de deur te gaan staan. Toen ik de laatste stap zette, en stil stond, werd de deur open gegooit. “Waar ben je?” Hoorde ik ineens! Met angst in m’n hele lichaam, van mn tenen tot aan m’n hoofd, keek ik om het hoekje van de deur. Een grote brede man liep met een gespannen houding naar het bed. Hij pakte iets uit z’n zak. hij deed er iets mee, en hield hem bij z’n oor“jaa met klaas! Ze is ontsnapt!” Hij commandeerde iets erachter aan. “Ja kom dan kijken! Je hebt zeker lopen rukken toen ze op bed lag he? Nou daar voor betaal ik je niet! kom hier heen! Nu jaa!” Niet lang daarna hoorde ik weer twee snelle voetstappen naar de kamer komen. “Er is een fiets weg baas....” Hoorde ik iemand anders zeggen! “Rotzak! Had beter opgelet, dan zat ze er nu nog!” De brede man liep richting de deur. “Het is ben z’n opdracht!” Hoorde ik iemand anders zeggen. Ik verstopte me weersnel achter de deur en besloot verder te luisteren. “Jaa maar ben is een gebruiker! Die moet je niet geloven! ik zei toch dat jij mee moest helpen Joost!” Hoorde ik de man weer zeggen. Een beeld ging door me heen. “Was joost hier ook bij betrokken?” De man liep weg, en ik hoorde iemand anders er achter aan lopen Ik schrok, en raakte lichtelijk in paniek. “Niemand! Maar dan ook niemand is te vertrouwen.... jenny, Ben, Danny, en nu Joost!” De tranen vielen over m’n gezicht. “Waarom ik?” M’n tranen vielen van m’n gezicht, naar m’n borsten. Daar zat ik dan, in een lingerie setje, achter de deur. Als ik zou willen ontsnappen, zou ik me eerst moeten aan kleden. Ik bedacht me snel daarna, dat het beter was om me aan te kleden. Ik rende de kamer door, pakte m’n kleding razend snel, en trok het aan. Maar bij m’n schoenen leek het mis te gaan. “Waar ga jij heen?” Hoorde ik iemand zeggen.Ik keek in de ronte, maar zag niemand in de kamer. “Ik moet naar huis!” Hoorde ik snel iemand anders zeggen. “Jij moet helemaal niks! En als je wat moet, moet je het meisje zoeken! Ze kan ons veel geld opbrengen! Begrijp je dat? Geld is belangrijk! Dan word je gelukkig, kan je alles krijgen wat je wilt!” Ik slikte, en de stemmen vervaagden. M’n schoenen zaten niet lekker, en ik voelde dat ik de kans had gemist. Ineens ging het licht in de kamer aan. “Ze is er nog!” Hoorde ik ineens. ik smeet m’n schoenen uit, en liep snel naar de muur toe, achter een camera. “Waar dan” Hoorde ik de zware stem weer zeggen. “Nou... uuh...” Was het er al snel achter na. “Weetje joost? je moet een bril! een goeie ook! Want ze is er niet!” De zware stem, ging over in zware voetstappen. “Ik zoek haar met de auto!” De man liep weg, en ineens hoorde ik een deur dicht geslagen worden. Buiten hoorde je de man nog verder vloeken... Ik luisterde aandachtig, en hoorde inderdaad een auto starten. met veel gas reed ie weg. Ik hoorde Joost vloeken en schelen op de plek waar hij zat. Hij schold me uit, voor grofvuil, voor een trut, voor k*nkerwijf, en hij zei dat ik van hem dood mocht gaan. Maar dat was voor mij de druppel. Ik liep naar de deur, en liep er kwaad uit. Ik zocht naar joost, en na enkele meters had k hem gevonden. “Dus jij vind me een k*nkerwijf, en vanjou mag ik dood?” Ik liep naar hem toe, en gaf hem een klap in z’n gezicht. “Hoe helder ben je? He! Vertel op!” Ik werd kwaad. Joost keek me angstig aan, volgens mij had hij me nog nooit zo kwaad gezien! Voor joost kon antwoorden, had ik hem al een paar trappen tussen zijn benen gegeven. “Klootzak!” Schreeuwde ik. Ik schopte door, en sloeg hem, als afsluiter. Joost kromp ineen, en kreunde z’n pijn. “Je verdiende loon!” Schreeuwde ik. Ik keek in het kamertje, en zag de televiesie’s staan. Elke tv had z’n uitzicht, zelfs eentje boven het bed waar ik lag! En ook een net voor het rietenmuurtje! Ik keek Joost voor de laatste keer aan, en sloot m’n ogen. Ik rende kwaad weg, en rende naar een deur. Ik deed de deur open, en wat een licht ineens... Het frisse lucht, was onbeschrijvelijk. Ik kneep m’n ogen samen, en probeerde naar voren te kijken. Enkele minuten later, was ik het lucht gewend, en rende van het huisje weg. Met blote voeten op het warme zand zocht ik naar een uit weg. Om me heen, zag ik alleen maar zand, duinen en zee. En achter me, was het verschrikkelijke huisje! In m’n gedachten zag ik alles weg branden, alles was onder het vuur, en het rookte onwijs! Ik draaide me om, en kik rende naar voren, richting de duinen. Ik rende de duinen op, kroop onder het schrikdraad door, en rende weer verder. Boven op de duin waar ik stond, had ik mooi uit zicht op een stadje. Ik werd er stil van. Ik zag allemaal huizen, mooie boerderijen, met heel veel land. Alles leek zo rustig en kalm. Ik keek verder, en ineens zag ik waar ik was. M’n ogen zagen het huis van Ben, z’n vakantie huisje waar we laatst langs gingen!. Ik liep langzaam van de duin af, om niet te vallen. Ineens hoorde ik iets, de auto kwam terug! Ik keek er naar, toen ik ineens besefte dat ze me zo konden zien! Ik te snel gaan zitten en gleed daar door uit.Met een rot vaart rolde ik naar beneden. Ik schaafde me ondertussen aan enkele planten, glasscherven, en een steen. Een maal beneden, was de auto weer bij het huisje, en ik was gestopt met rollen. Ik zat helemaal onder het zand. Ik keek naar m’n armen, die onder zaten met rood zand. Ik schrok! Ik keek verder naar m’n armen, en zag een grote snee zitten. Het bleef maar bloeden... Ik raakte nu echt in paniek. “Wat moest ik nu doen?” Langzaam maar zeker, zakte ik in. Het leek wel of m’n hart stopte met kloppen, alles leek ineens niet belangrijk meer. Ik dacht dat dit het einde was.

bolletje schreef:

meeeeeeeeeeeeer

Devica schreef:

Ik dacht dat dit het einde was.
. “Wilt u iets voor tegen de pijn?”