deze heb ik rechtstreeks op bokt gemaak, dus als er schrijf fouten inzitten, mijn excuses, maar ik ben geen automatische verbeteraar
ze was van plan nooit meer terug te gaan,
nee dat zou ze niet aankunnen!
haar lieveling, haar paardje, omgetoverd tot een manege knol!
ze huilde nog harder..
het begon te regenen maar dat had ze niet door want haar gezicht was nat van de tranen.
ze dacht aan wat lara vertelde: "het is niet JOU PAARDJE.. NIET JOU PAARDJE"...
ze huild harder, en knarsetande van woede.
ze wou niet naar huis, ergens in een boswegje sloeg ze af..
het was een kiezelwegje dat door het bos liep.
het werd donkerder, en donkerder.
ze was maar in haar zelf aan praten, en elke keer ze wat zei huilde ze harder en harder.
ze wist nu totaal niet meer waar ze was maar het kon haar niet schelen.
haar zicht troebelde door haar tranen en het goot bakken uit de hemel.
ze wreef in haar ogen, maar door dat ze geen spatplaat op haar fiets had, waren haar handen vuil van het opspattend modder.
haar oog was vol zand en ze kon niets meer zien.
ze knipperde en knipperde, ze deed haar hoofd omhoog zodat het regen het eruit kon spoelen.
het wegje ging berg af.
met haar boven mouw veegde ze nog wat in haar gezicht tot ze weer wat kon zien.
in een oogwenk zag ze dat de weg stopte.
het draaide niet, het eindigde...
in een afgrond!!!
uit paniek kneep ze haar beide remmen zo hard dicht dat haar fiets overkop ging.
daar tuimelde ze met haar fiets, het kiezel scheurde het vel van haar been vandaan.
ze botste tegen een boom en kwam tot stilstand.
enkele seconden bleef ze liggen tot haar hoofd even ophield met draaien.
ze probeerde op te staan...
"AUW" en ze viel terug neer.
ze had haar enkel verstuikt en haar hele zijkant van haar rijbroek was weggescheurd en haar handen waren vol bloed.
ze bleef zitten en keek om haar heen.
"waar ben ik?" vroeg ze aan haar zelf.
in dit donker padje was ze nog nooit geweest.
op haar knieën kroop ze naar de afgrond toe om te kijken waar deze op uit keek.
onder zag ze een meertje.
ze dacht even na;
aan de over kant zag ze een klein kantine staan.
"ik ben aan het overkant van het meer" zei ze.
want juist langs die kantine had ze de dag ervoor nog met Tristan en de paarden in het water gespeeld.
zij, tristan, Chelsie en ........ Malher.
het hele gevoel kwam terug op, maar iets minder, omdat ze nu in nog diepere problemen zat.
een grote knal boven haar hoofd liet horen dat het aan het onweren was.
ze zocht angstig naar haar gsm in haar zak.
"WEG" zei Gini.
"oh nee, niet nu, ik heb hem nodig" zei ze angstig.
ze keek om haar heen en in de verte zag ze haar Gsm liggen.
zo snel ze kon kroop ze op haar knieen naar haar Gsm toe. de kiezels prikte in haar huid maar ze beet op haar tanden en kroop door.
eindelijk had ze haar Gsm te pakken.
snel kroop ze naar het bos toe en ging een paar meter diep in het bos zitten onder een dikke boom.
hier was ze veilig, bliksem sloeg alleen in op alleen staande of hele hoge bomen, en is het volle bos was ze veiliger dan langs het wegje.
ze nam haar Gsm en wilde bellen..
maar haar Gsm liet een zwart beeld zien, hij ging niet meer aan.
ze klapte snel de achterkant van haar gsm open om naar haar batterij te kijken toen ze zag dat er dikke druppels in haar gsm zaten, die langs de naat binnengedrongen waren.
"NEE, Oh nee e! " zei ze en begon angstig te janken.
"wat moet ik nu doen"? ik kan niet lopen, niet bellen....
en weet niet waar ik ben!!!" zei ze tegen haarzelf.
ze omklemde haar benen en trok een pijnlijk gezicht.
even later werd ze wakker door het geluid van fluitende vogels.
"ik moet in slaap gevallen zijn" dacht ze bij haar zelf en ze keek weer om haar heen.
haar been zag er blauw uit en het bloed was gedroogd en gedeeltelijk weggespoelt door de regen.
ze had het koud, en probeerde op te staan.
"auw, auw auw" zei ze terwijl ze zich vastklampte aan de boom.
uiteindelijk stond ze op haar goede been en hinkte terug richting de weg.
ze probeerde haar fiets op te rapen, die er heel slecht aan toe was.
het was ochtend.
"heb ik de hele nacht geslapen?" dacht ze.
"MAMA, PAPA" oh nee ze zullen dood ongerust zijn!
ze leunde op haar fiets en probeerde de helling terug op te komen....