Bokt.nl

Citaat:

Wát een rare middag! Eerst dat smsje, toen die droom en de déja vu… En nu dit. Wat is er toch met haar aan de hand? Ze wist overigens nog steeds niet wat Lola en Hester in het parkje deden. En het hele verhaal wat Lola net vertelde, heeft ze niet gevolgd. Geweldig, dit. Wat moest ze nou? De mogelijkheid het goed te maken met haar vriendin had ze net verprutst. Voor de derde keer deze week kon ze zichzelf wel neerschieten. Wat een dom wicht was ze toch. Zou ze Tim maar even bellen? Hij kon haar vast helpen.

Citaat:

8 - 6 - 2007
PART FOURTEEN
‘Tim? Ja, met mij. Hey, luister, lieverd. Er is helaas iets tussen gekomen. Kunnen we de film verplaatsen?’ begon Melody. Inmiddels was het zes uur en zat ze op het bankje bij de snackbar. Ze vroeg zich werkelijk af wat Lola en Hester precies in het parkje deden. Was het niet zeer toevallig dat zij er ook waren? En dan die droom met die blauwe plekken en de deja vu.. Erg raar allemaal, maar ze was vastbesloten het uit te zoeken. Ze moest wat antwoorden hebben.
‘Wat zei je? Vrijdag? Is goed, ik vertel het nog wel. Ciao!’ en ze drukte haar mobiel uit. Tim klonk raar. Alsof hij er niet helemaal bij was. Alsof hij tijdens het gesprek aan iets anders dacht. Of aan iemand anders… Nee, onzin. Melody besloot er niks van te denken en richtte zich op haar eigen situatie. Die was al ernstig genoeg. Nu kon ze even geen andere dingen aan haar hoofd hebben. Helemaal verlaten keek ze om zich heen. Daar zat ze dan. In een stom parkje door een stom smsje. Stom dat ze er ook echt op in ging, maar haar nieuwsgierigheid was groter dan de angst. Ze keek een beetje om zich heen en zag twee meisjes langs de plas lopen. Het deed haar denken aan Lola en haarzelf. Vroeger, toen ze nog vriendinnen waren. Wat lijkt dat lang geleden. Toen ze nog vriendinnen waren. Waren? Zijn ze het niet meer? Wanneer was de laatste keer dat ze samen naar de manege fietste? Of dat ze samen huiswerk maakte? Nou ja, huiswerk. Meestal veranderde dat in uren kletsen met chocoladekoekjes en Fancy’s. Haar moeder kwam door eerdere ervaringen altijd even controleren en Lola zette haar slimste gezicht op en antwoordde: ‘Dag mevrouw. We zijn al bijna klaar met ons huiswerk, goed he?!’ Melody kon haar gezicht altijd nauwelijks in de plooi houden. Die kop die haar vriendin trok! Inwendig moet Melody lachen. Ze ziet Lola weer voor zich. Haar blonde tegenpool met wie ze sinds de brugklas vriendinnen is. Of was eigenlijk. Vreemd hoe zo’n vriendschap ‘pats-boem’ over kon zijn. Tussen haar en Lola klikte het vanaf het begin en ze leken net zusjes. Mensen haalden ze vaak door elkaar, ondanks dat ze helemaal niet op elkaar leken. Maar alles deden ze samen. Ze waren ook heel vaak samen. Niet alleen op school, maar ook elke zaterdag op de manege en na school en na de manege. En deze zomer zouden ze samen op ponykamp gaan in Drenthe. Over een paar maanden was het al zover, zou het nog doorgaan? Wat had ze daar zin in. Elke dag lekker rijden, gezelligheid… Ze droomde helemaal terug naar vorig jaar. Toen was ze er ook al geweest en ze vond het geweldig. Er waren hele leuke mensen en alles was gewoon super. De paarden en pony’s, de leiding, de activiteiten… Daarom had ze besloten dit jaar samen met Lola te gaan. Als het nog doorging uiterraard. Nog iets wat ze vanavond op msn zou vragen.
Ondanks dat mensen ze vaak door elkaar haalden, waren ze heel verschillend. Melody hield van roze, Lola van blauw. Melody viel op slanke New Forestjes zoals haar lieveling Max, Lola ging meer voor de wat dikkere Fjorden zoals Wendy. Misschien klikte het juist daarom. Ze vulden elkaar aan.

Maar hoe kwam het eigenlijk dat ze ruzie kregen? Natuurlijk door Hester, maar wat deed zij precies? Het begint allemaal als in een film in Melody’s hoofd te draaien. De eerste dag dat Hester in de klas kwam was het al raak. Ze deed zich voor als het verlegen nieuwe meisje, maar haar ware aard kwam al snel naar boven toen ze Melody afkapte en zich op Lola richtte. Lola vertelde Melody dat ze Hester helemaal niet mocht, maar ondertussen betrapte Melody de twee wel samen in de stad of bijvoorbeeld in het park. Stom van Lola dat ze zich zo liet meeslepen, bedacht Melody teleurgesteld. Ze waren al zo lang vriendinnen. Was ze de enige die er zo over dacht? Vond Lola hun vriendschap dan helemaal niet belangrijk? Melody’s hersens draaien op volle toeren. Eerst school en toen de paarden. Melody herinnert de zich de woorden van Barbara nog als de dag van gister: ‘Trouwens, voordat we beginnnen. Ik kreeg net een telefoontje over de advertentie van instructrice. Ene Naomi Meulendijk had interesse, ze komt vanavond even langs’. Meulendijk. Melody had het nog niet meteen door, maar realiseerde zich toen ze thuis kwam wat voor gevolgen dit zou hebben. Op msn die avond, vertelde Lola haar hoe leuk en gezellig Hester was en dat ze ook op de manege kwam rijden. Melody kon haar ogen niet geloven en klikte het scherm weg, waar ze achteraf toch weer spijt van had. Hester Meulendijk op de manege samen met Naomi Meulendijk. Kon het nog erger? Blijkbaar wel, want Hesters moeder Naomi werd hoofdinstructrice en zou voortaan de springlessen op zondag verzorgen. Wat zal Chantal teleurgesteld zijn, bedacht Melody. Het klikte erg goed tussen haar en de jonge instructrice, waardoor Melody het extra jammer voor Chantal vond. Melody baalde als een stekker. Waarom uitgerekend manege Winden en niet de nieuwe manege vlakbij het bos? Ze begreep er niks van en besloot Lola en Hester er vanavond op msn naar te vragen. Dit kon toch zo niet langer? Ze vond Hester vanaf de eerste dag al een raar kind. Vooral schijnheilig en hypocriet. Ze leek het helemaal niet erg te vinden dat ze Lola en Melody tegen elkaar op had gezet. Waarschijnlijk was dat haar plan. Vanaf dag 1 had ze die intentie. Die bedoeling om Melody en Lola voorgoed te scheiden. Maar dat zou niet lang meer duren, bedacht Melody. Ze moest iets doen. Dit kon niet. Hoe heeft ze het ooit zover laten komen? En waarom liet Lola zich zomaar inpakken? Misschien heeft Hester zelf nooit vrienden gehad. Waarom zou ze zich anders zo gedragen? Dat zal het vast zijn. Dat kind was ziek. Geestelijk ziek. Melody moest er iets aan doen. Ze besloot de meisjes er direct vanavond of morgen naar te vragen. Ze zou Hester vragen naar haar gedrag en vooral de waarom. Waarom deed ze dit? Waarom verpestte ze haar eigen leven niet? Maar die van Melody? Waarschijnlijk was hetzelfde bij haar gebeurd, bedacht Melody. Ze dacht aan de film ‘Thirteen’ waarin een meisje door het populairste meisje van de school werd meegesleept in een wereld van alcohol, drugs en seks. Had Hester dit eerder meegemaakt? Gedroeg ze zich daarom zo? Begreep ze soms niet dat dit verkeerd was? Melody’s gedachten schoten heen en weer. Van de crisis met Lola en Hester naar haar verse relatie met Tim. Ze zou hem vanavond meteen bellen en het verhaal van vanmiddag vertellen en natuurlijk een nieuwe afspraak voor het avondje bioscoop maken. Ze betrapte zichzelf op het warme gevoel vanbinnen en sloot haar ogen. Weer zag ze Tim uit H3B voor zich. De hunk van de school. Haar hunk. Nog niemand uit de klas wist dat ze met elkaar hadden. Wat zou iedereen opkijken als ze het bekend maakten… Ze wist zeker dat alle meiden uit de klas jaloers zouden zijn. Ze zullen vast flauwe opmerkingen maken, bedacht ze. Maar dat was niet erg, want niemand kon tussen hen komen. Niemand. Melody droomde helemaal weg. Haar eerste echte vriendje. En wat voor een! Lang, knap, lief, attent… Dit was er een uit duizenden. Haar ouders wisten nog van niks. Melody bedacht dat haar vader het vast niet goed vond. Hoewel hij er altijd grapjes over maakte. Haar moeder vond het juist leuk en ze zou vast trots zijn. En haar broertje? Die zou haar alleen maar pesten en irriteren, dat wist ze nu al. Haar gedachten vlogen naar het avondje film. Wat moest ze eigenlijk aan? Normaal dacht ze daar nooit zo over na. Skinnyjeans, shirtje, gympen. Prima toch? Maar nu was alles anders. Totaal anders. Normaal zou ze Lola om advies vragen. Die wist altijd wel wat te doen. Lola had al zoveel vriendjes gehad… Melody keek best tegen haar blonde vriendin op. Lola leek altijd zo rustig, zo relaxed… Hoe deed ze dat toch?

Helemaal in gedachten verzonken, merkte Melody niet dat ze niet alleen bij de snackbar zat. Haar gedachten gingen heen en weer, maar het engeltje en duiveltje waren voor de verandering eens stil. Ze ging even verzitten en keek naar het glinsterende water. Er voeren wat bootjes met mensen die gezellig kletsten en aten. Althans, dat dacht Melody te zien. Haar ogen waren de laatste tijd niet meer zo goed. Toch minder msnen, dacht ze grinnikend. Ze zag haar moeder mopperend voor zich en hoorde haar vader zeggen: ‘ Waarom gaan jullie niet naar elkaar toe of bellen jullie niet als jullie zonodig willen praten?’. Haar ouders begrepen er helemaal niks van. Ze zuchtte en frunnikte wat aan haar haren. Waarom was ze hier eigenlijk heen gekomen? Ze zou beter wat aan haar huiswerk kunnen doen dan zo haar tijd te verspillen. Ze keek op haar horloge. Normaal gesproken zat ze nu al ruim een half uur in de bioscoop met Tim naast haar. Weer voelde ze zich warm worden van binnen en dacht aan hem. Ze hoopte dat hij niet boos zou zijn dat vanavond niet door kon gaan. Klonk Tim daarom zo mat aan de telefoon? Ze besloot het van zich af te zetten en concentreerde zich weer op haar eigen probleem. Plotseling zag ze het rode briefje voor zich dat ze een paar dagen geleden in haar kluisje vond. Zou dat er mee te maken hebben? Ze had geen idee wat ze moest doen. Hier blijven en wachten op… Op wie eigenlijk? Nee, ze kon beter naar huis gaan. Haar ouders waren vast ongerust. Ze stond op en maakte aanstalten om op haar fiets te stappen en weg te rijden tot ze een soort ‘psst’ hoorde. Ze spitste haar oren en luisterde. Hoorde ze het goed? ‘Psst’ ja daar was het weer. Ze keek om zich heen maar zag niemand. Niet naar luisteren, dacht ze en ze sprong op haar fiets. Minder griezelfilms kijken, Melody. Haar moeder had gelijk. Al wilde ze dat natuurlijk niet toegeven. Plotseling hoorde ze geritsel. Ze keek om zich heen maar zag niemand. Verbeeldde ze het zich? Ze keek nog eens goed maar zag niemand. Wat was ze toch weer een aansteller. ‘Hey Melody!’ klonk een meisjesstem achter haar. Melody draaide zich vliegensvlug om en kon haar ogen niet geloven. Wat had dit te betekenen?

‘Hester?’ bracht Melody verbaasd uit. ‘Wat doe jij nou hier? Ik dacht dat je weg moest ofzo?’ Melody was helemaal in de war. Wat was dit nu weer? Hester had een rare blik in haar ogen. ‘Heb je iets gebruikt?’ grapte Melody. ‘Je kijkt zo raar’, maar Hester antwoordde niet. Ze keek Melody aan, maar staarde tegelijkertijd in het niets.‘Hester?’ Melody stapte af en liep naar het meisje toe. ‘Hester, wat is er? Hoor je me?’ Ze bewoog haar hand heen en weer voor Hester’s gezicht maar nog steeds geen respons. Melody wist niet wat ze hiermee aan moest. Kwam het rare smsje van haar? En was zij ook verantwoordelijk voor het rode briefje in Melody’s kluisje? ‘Kom, even zitten. Gaat het?’ Hester keek Melody op een vage manier aan en nu zag Melody haar gezicht pas goed. Ze had een blauw oog en haar lip bloedde. Melody schrok zich wild toen ze Hester’s gelaat eens duidelijk bekeek. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze het doodsbang uitziende kind. Hester sloot haar ogen en zuchtte. ‘Goed zo, adem in en adem uit. Kun je me vertellen wat er precies is gebeurd?’ Hoopvol keek Melody naar het blonde meisje, maar nog steeds geen reactie. Melody keek om zich heen. Moest ze hulp halen? Ze had geen idee wat voor hulp. Naar de dokter? Naar huis? Maar dat ging niet, aangezien haar huis drie kwartier fietsen vanaf hier was. Datzelfde gold voor de huisarts. En wat moest ze dan doen? Voor de tweede keer deze dag had ze geen flauw idee. Ze sloeg een arm om Hester heen en keek nog eens naar de plekken op haar gezicht. Haar hekel aan het meisje was op slag verdwenen. Logisch natuurlijk, als je iemand in deze situatie aantrof. Hester was een compleet ander mens, vond Melody. Haar arrogantie en kattige houding waren verdwenen. Voor de tweede keer dit jaar kwam de ware Hester naar buiten. Alleen dit keer was het anders. Hester was anders. Alles was anders. Melody keek naar het hoopje mens naast zich. Hester zag er ontzettend kwetsbaar en bang uit. Wat moest ze nou doen? Ze keek op haar horloge die half zeven aangaf. Haar ouders waren vast aan het bedenken waar ze uithing. ‘Hey, het komt wel goed’ zei ze toen ze Hester zachtjes hoorde snikken. Maar het meisje schudde haar hoofd. ‘Heus wel, rust maar lekker uit’ troostte Melody. Hester bleef haar hoofd schudden. ‘Wat bedoel je?’ poogde Melody, maar ze wist dat het geen zin had. Hester verkeerde in een soort shock, er was iets vreselijks gebeurd, maar wat? Allerlei vreselijke taferelen gingen Melody’s hoofd langs. ‘Waar is Lola?’ vroeg ze. Dat had ze beter niet kunnen doen. Hester keek op en haar ogen stonden nog wilder en angstiger bij het horen van die naam en ze begon nog harder te snikken. Haar ogen waren opgezwollen en rood, haar lippen trilden. Melody hield haar hand vast. ‘Het komt wel goed’ zei ze en trok Hester dichter tegen zich aan. Op de een of andere manier leek haar dat op dat moment het beste te doen.

Citaat:

10 – 6 – 2007
PART FIFTEEN [©!]

‘Mam? Met mij. Kun je mij en Hester komen ophalen?’ Dat leek Melody maar het beste. Ze konden hier immers niet blijven zitten en inmiddels was het al half acht. Bovendien leek Hester nog steeds niet in staat om te praten. Zuchtend keek ze om zich heen – niemand te bekennen en het begon al donker te worden. ‘Ja, Hester ook. Ik vertel het zo’ zei ze en ze hing op. Wat een geluk dat haar moeder thuis was, voor hetzelfde geld moest ze werken en wie weet hoe lang ze hier dan nog moesten zitten. ‘Mijn moeder komt er zo aan’ zei ze tegen Hester. Deze was inmiddels al wat rustiger geworden en snikte minder heftig. ‘Thuis bellen we je ouders, goed?’ Hester knikte en veegde haar gezicht schoon met haar mouw. ‘Dank je’ zei ze zacht en keek naar Melody. Deze glimlachte ten teken dat het wel goed zat. ‘Ik heb wel een paar vragen aan je’ zei ze daarna. Dat was waar. Ze wilde Hester en vooral Lola van alles vragen. Waarom ze zich zo gedraagden, het gedoe op de manege en de keer dat Hester achter haar stond in de gang en snel weer weg spurtte. Hester zuchtte. ‘Kan me voorstellen, maar ik kan alles uitleggen en ik – ‘ begon ze, maar Melody schudde haar hoofd. ‘Doe dat maar thuis’ zei ze en ging even verzitten. Hoe raar kon een dag lopen. Ze zette alles nog even op een rij: Het briefje in haar kluisje, het smsje, de droom, de deja vu, Lola en Hester die haar wakker maakte en ten slotte dit gedoe met Hester. Melody snapte er helemaal niks van en staarde een beetje voor zich uit. Normaal zag je zulke dingen alleen in films of las je ze in boeken, maar nu kwamen ze in haar eigen leven voor. Melody’s eigen leven dat tot voor kort nog rustig en relaxed was. Ze keek op haar horloge en vroeg zich af hoe lang ze hier nog moesten zitten. ‘Gaat het alweer?’. Hester knikte en ging even verzitten. Daar zaten ze dan. Met z’n tweeën. Melody kon het zelf nauwelijks geloven – zij en Hester. Hester Meulendijk uit H3B die het samen met Lola welteverstaan – helemaal verziekt hadden voor Melody. ‘Wat kan het toch raar lopen,he’ merkte ze op. Hester lachte. ‘Zeg dat wel’. Het was even stil en na een kwartiertje hoorden ze een motor en stopte er een zwarte Jeep voor het bankje. ‘Zet je fiets maar achterin, Mel’. Melody deed wat haar moeder haar zei en dirigeerde Hester daarna mee de auto in. Het was stil in de auto. Melody droomde een beetje voor zich uit en wist niet goed wat ze moest zeggen. Allebei zaten ze een beetje in hun eigen wereldje. Met hun eigen gedachten. Haar moeder keek af en toe in de achteruitspiegel, maar zei niks.
Wat ben je toch geweldig, Melody. Terwijl jullie elkaar niet mogen, help je Hester toch. Je neemt haar zelfs mee naar huis! Goed, hoor. Een echte heldendaad!
Pardon? Heldendaad? Melody, ben je wel goed bij je hoofd, dit is je vijand. Je vijand, die hier nu samen met jou en je moeder in JULLIE auto zit. Vind je dat normaal? Ik snap jou echt niet. Waar is de daredevil gebleven? Je bent een echt angsthaasje.
Melody zuchtte. Ze had geen flauw idee wat ze hiermee aanmoest. Had ze Hester gewoon achter moeten laten en naar huis moeten fietsen? Maar dat kon toch niet, als je zag hoe Hester er aan toe was? Ze besloot naar het engeltje te luisteren en negeerde het duiveltje. ‘Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?’ vroeg ze het meisje toen. Hester keek op en knikte. ‘Moet maar, he?’ lachtte ze. ‘Lijkt me wel zo logisch, ja’ zei Melody alleen. Toen begon Hester te vertellen. Over het briefje wat ze in Melody’s kluisje had gedaan, waarom ze opeens achter Melody in de gang stond, wat Lola en zij in het park deden maar vooral veel over Tim. Alles kwam eruit. Het was een lange waterval die niet meer leek te stoppen. Melody luisterde aandachtig en haar mond zakte steeds meer open. Eenmaal thuis gekomen was Hester uitverteld. ‘Ik weet niet zo goed hoe je hier op gaat reageren’ merkte ze op. Melody wist het zelf ook niet. Ze snapte het allemaal, maar tegelijkertijd was ze helemaal in de war. ‘Laten we maar gaan slapen, mam belt je ouders’ en met die woorden liep ze naar binnen, ze moest het allemaal even goed verwerken. Een nachtje goed slapen leek haar het beste. Het was immers een lange dag geweest!

‘Wil je thee? Of liever sap?’ het waren deze woorden die Melody uit haar slaap wekte. Ze opende haar ogen en keek midden in het gezicht van Hester. Even schrok ze, maar al snel kwam alles van gister terug. ‘Wat? Hester moest lachen om Melody’s onnozele gezicht.
‘Of je thee of sap wilde?’
‘Doe maar sap’. Melody ging overeind zitten en keek om zich heen. Ze fronste haar wenkbrauwen maar veranderde daarna van gedachten. Op het nachtkastje lag een dienblad met een gekookt eitje, een tosti en druiven. ‘Waar heb ik dit aan te danken?’ vroeg ze Hester, die inmiddels een glas sap had gehaald. ‘Ik wilde je bedanken’ zei Hester zacht.
‘Na al die dingen die ik heb gedaan en ik –‘
‘Het is al goed. Dankjewel voor het ontbijtje’. Hester keek haar aan en Melody glimlachte.
‘Je moest het alleen niet op het nachtkastje zetten’. Hester schrok.
‘Haha rustig maar, ik bedoelde alleen dat Donja er zo makkelijk bij kan’ grinnikte Melody, terwijl ze wat sap dronk. Hester’s gezicht ontspande weer en ze ging op de kussens zitten.
‘Ik heb haar gezien. Wat een schatje, zeg’ lachte ze. ‘Je moeder was het daar alleen niet altijd mee eens, vertelde ze’. Melody fronsde voor de tweede keer deze ochtend haar wenkbrauwen.
‘Hoe weet je dat?’
‘Ik liep naar beneden om je ontbijt te maken en je moeder voor alles te bedanken. Donja is echt een schatje!’ zei ze nog een keer.
Melody vertelde met volle mond het verhaal van Donja. Hester luisterde aandachtig en merkte op dat ze zelf ook wel een hond of kat zou willen.
‘Komt goed uit, de buurvrouw zoekt nog iemand voor haar puppy. Een broertje van Donja, Bas geloof ik’. Hester klaarde op en Melody zag een schittering in haar ogen. ‘We zullen zo naar haar toe gaan’ beloofde ze Hester. Maar als snel was gleed er een donkere wolk over Hester’s gezicht. Melody zag het en vroeg wat er was. ‘Niks bijzonders’, antwoordde Hester, ‘maar ik denk niet dat mijn moeder het goed vindt’ zei ze zacht. Melody wuifde die gedachte weg. ‘Mam is een prima omprater, let maar op’ en met die woorden liep ze naar beneden, waar haar moeder aan tafel de krant aan het lezen was. Na een paar minuutjes kwam ze weer naar boven, waar Hester zich had omgekleed. ‘Zullen we dan maar?’ Hester glunderde en liep achter Melody aan. Terwijl ze hun schoenen aandeden, stopte Melody even en keek naar Hester. ‘Mag ik alles nog even op een rijtje zetten voor mezelf?’ begon ze. Hester knikte en ging verder met zich klaarmaken. ‘Dus je hebt vroeger geen vrienden gehad, waardoor je Lola van mij afpakte. Vervolgens hadden Tim en jij vroeger iets gehad en toen je mij wilde waarschuwen in het bos, timmerde hij je in elkaar?’ Hester knikte en ging even zitten. Melody volgde haar voorbeeld. ‘Dat rode briefje en het smsje waren dus ook van jou?’ Melody schudde haar hoofd. ‘Bijna niet te geloven, zeg. Maar wat is er dan met Lola? Je keek zo eng toen ik haar naam zei.’ Melody keek naar Hester, die ineens zeer geïnteresseerd haar schoenveter bestudeerde. ‘Ik vroeg je wat’. Melody begon een beetje boos te worden. Al die dingen die Hester haar had geflikt… En dan zat ze hier intussen wel mooi in Melody’s huis. Zou zij hetzelfde voor haar doen? ‘Hij heeft Lola verkracht’ zei Hester uiteindelijk. Ze keek naar Melody, die lijkbleek werd. Haar ogen werden groot en vulden zich met tranen. ‘WAT?! Maar hoe? Waarom?’ Melody snapte er niets van. Net nu ze het dacht te begrijpen, kwam er weer een verrassing. Een zeer onaangename. Tim Lola verkracht en Hester in elkaar getimmerd? Wat was hier aan de hand? Vertelde Hester haar wel de waarheid? Melody keek naar Hester, die inmiddels haar moeder aan de telefoon leek te hebben. Zag ze het goed of leek Hester plotseling veel opgewekter? Die heeft het wel erg snel verwerkt, dacht ze. Lola! Ze moest Lola spreken. En gauw ook. Ze moest weten wat hier speelde. Zou ze haar nu bellen? Maar wat als ze haar helemaal niet wilde spreken… Tim! Ook met hem moest ze praten. Eerst Lola maar. ‘Ik mag een puppy!’ straalde Hester, terwijl ze naar Melody toeliep. Vandaar… dacht Melody. ‘Wat leuk! Had je net je moeder aan de lijn?’ Hester knikte. ‘Ja, ze vond een hond juist leuk!’ Hester leek supergelukkig. ‘Mooi zo. Laten we maar gaan dan’ Melody roept nog naar haar moeder dat ze bij de buurvrouw zijn en doet dan de deur dicht.