Bokt.nl

ja en er is een stukje :

Enkele minuutjes ziet ze de oude witte volvo van Tom aankomen. Ze pakt haar arm weg van Claire, staat voorzichtig recht en loopt naar de auto. Hij smijt de deur open, pakt haar stevig vast en begint te snikken. Ze troost hem, streelt over zijn haar en zijn rug en vraagt zich af wat er zo erg kan zijn dat de mensen die ze het liefst heeft zo verdrietig zijn. Langzaam laat hij haar los. Ze kijkt in zijn behuild gezicht. “Kom” zegt ze en ze pakt zijn hand, “we gaan naar Claire.”
Verslagen volgt hij haar. “Sorry meid, het is nu niet het moment om je janken hé” verontschuldigt hij zich, “je hebt al genoeg aan Claire”
“Het geeft niet lieverd” Morgan knijpt even in zijn hand, “ik wil enkel weten wat er gaande is”
Bruusk stopt hij, hij draait haar gezicht naar hem toe en zegt met toonloze stem: “Bram ligt in coma”
Eèn seconde lijkt het alsof Morgans wereld stilstaat. “Wat??” stamelt ze.
Toms donkere ogen vullen zich weer met tranen. “Het is zo” zegt hij stil. “Bram ligt in een diepe coma en er is kans dat hij er nooit meer uitkomt”
Morgan weet niet wat ze hoort. “Maar hoe... hoe... hoe kan dat nu?” Het dringt nog niet helemaal tot haar door. “Ik vertel je straks alles” Tom krijgt steeds meer moeite om te praten. “Begrijp je nu waarom Claire zo overstuur is? Ik gok dat ze is opgebeld door Brams ouders”
Morgan kan zich niet langer goed houden. Haar stem begint te trillen: “Maar hoe is dat nu mogelijk? Bram? Gezonde Bram?”
“Weet je wat dat voor me betekent meid?” Tom houdt het niet meer. “Mijn beste vriend, mijn maatje, mijn alles.” Hij smijt zijn hoofd in Morgans hals en begint radeloos te huilen. Hij huilt alsof alles er uit moet, al zijn woede, frustratie en pijn. Morgan heeft nog nooit een jongen zo horen huilen. Haar hart breekt. Haar tranen komen op en ze laat zich gaan. Het kan haar niets schelen dat ze gilt en huilt en schreeuwt voor dood. Bram ligt in coma, goeie lieve Bram! Tom noch Morgan merken op dat Claire is opgestaan en naar hen toekomt. Ze tikt op Morgans schouder. Morgan schrikt op en kijkt recht in Claires roodbehuilde gezicht. Ze neemt het doodongelukkige meisje vast en zegt: “Claire toch, hoe moet je je nu voelen?”
Claire staart haar aan, ze zwijgt, haar blik is kil. “Hoe zou jij je voelen als het liefste wat je hebt zal doodgaan?” Ze maakt zich los uit de omhelzing, geeft Tom een kus op zijn wang en stapt dan doodkalm naar haar fiets.
Met een vragend gezicht kijkt Morgan naar Tom: “ik bedoelde dat toch helemaal niet zo?!”
“Laat haar maar” zegt Tom, “ze is helemaal overstuur”
“Logisch” beaamt Morgan, “moeten we haar niet veilig thuisbrengen?”
“Ik gok dat ze momenteel liever alleen is” zegt Tom zacht maar overtuigd.
“Ik vergeef het mezelf nooit als er haar iets overkomt” Morgan is ongerust. Het liefst zou ze Claire achterna lopen, haar vastnemen en haar dan veilig thuis afzetten. Maar misschien is het inderdaad beter om haar even alleen te laten met haar verdriet.
Wanneer Claire uit het zich is verdwenen, neemt Tom Morgan mee in zijn auto en samen rijden ze naar Toms studio. Morgan belt haar moeder om haar fiets op te halen met de jeep. Die protesteert even, maar wanneer Morgan even kort uitlegt wat er gebeurd is, is ze doodongerust en besluit ze meteen te doen wat haar dochter haar vraagt. Toms studio is erg gezellig ingericht. Het is 1 van Morgans favoriete plaatsen, maar het is de eerste keer dat ze niet op het leuke interieur let. In de keuken hoort ze Tom rommelen. Twee minuten later komt hij terug met een warme chocomelk voor Morgan. Hij nestelt zich naast haar op de zetel, hij legt zijn arm om haar schouder en zij legt haar hoofd tegen hem aan. Ze zwijgen. Normaalgezien haat Morgan lange stiltes. Maar deze stilte komt precies op het goeie moment. Samen zetten ze in hun gedachten de afgelopen gebeurtenissen op een rijtje. De stilte wordt echter bruusk verstoord door Morgans gsm. “Hallo” haar stem klinkt vermoeid. “Ja Tim?” Ze maakt een hopeloos gebaar naar Tom, hij glimlacht. Tom en Tim zijn niet bepaald de beste vrienden. Meer zelfs, Tom heeft een hartgrondige hekel aan de macho die zijn beste vriendin inpikt. “Ja Tim, sorry” Morgan haalt haar wenkbrauwen op. “Jowel, ik wilde je er wel bij, maar ik..” Ze zucht, “jowel.. ik zie je nog steeds graag.” Toms hand glijdt naar beneden op haar heupen. Morgan gaat comfortabeler zitten. Uiteindelijk neemt ze afscheid: “ja, ik bel je morgen wel, daag!” Ze zegt haar gsm uit en verontschuldigt zich. “Is hij weeral eens jaloers?” vraagt Tom geërgerd. Morgan zucht opnieuw: “kunnen we dit dit later bespreken?” Haar hoofd staat helemaal niet naar een zoveelste discussie over Tim. Hij knikt. “Vreemd dat Céline nog niet heeft gebeld” kaatst Morgan de bal terug. “Normaal belt ze je toch elke minuut die je niet met haar doorbrengt op?” Céline is het liefje van Tom. Morgan verafschuwt haar. Ze kan absoluut niet begrijpen wat een lieve, knappe jongen als Tom ziet in een dwaas lelijk schaap als Céline. Bovendien is het een enorme aanstelster. Maar blijkbaar is het echte liefde. “Morgan, hou op” Tom wordt er moedeloos van, “Waar zitten we nu over te zeveren? Er zijn belangrijke dingen te bespreken hoor” verwijt hij haar. Ze knikt en legt haar hand op de zijne. Ze herinneren zich beiden de tijd waarin ze nog samen waren. De tijd van de vele ruzies, de ontelbare vlinders en de hartstochtelijke passie die er ooit tussen hen was. De tijd van beminnen en bemind worden, de tijd van Tom en Morgan. Iedereen noemde hen het perfecte koppel. Helaas werden de ruzies steeds erger en besloten ze een einde aan hun 2jaarlange relatie te maken. Morgan was toen 15. Ze herinnert zich die dag alsof het gisteren was. In de maanden die erop volgden vonden ze allebei een nieuwe liefde. Zij Tim, hij Céline. Maar beiden beseften dat ze niet zonder elkaar konden en ze zochten weer contact. Momenteel is hun vriendschap intenser dan ooit. Hoewel ze beiden geregeld nog de bitterheid van hun vergane liefde voelen. Meermaals keren de duizenden vlinders van toen terug, meermaals zouden ze het liefst in elkaars armen springen en kussen zoals het ooit was. Maar beiden zijn ze volwassen genoeg om te beseffen dat het niet kan. Ze onderdrukken hun gevoelens voor elkaar en proberen al hun liefdespijlen te richten op hun nieuwe liefde. Maar Morgan voelt dat ze nog niet de helft van Tim houdt zoals ze van Tom hield.

Hun vingers verstrengelen zich in elkaar. Eindelijk heeft Morgan de moed verzameld en ze vraagt: “Tom, zeg nu eens alles”
Hij kijkt haar aan, haalt adem, veegt een verloren traan uit zijn oog en begint: “Bram was met de trein naar Gent vertrokken deze morgen. Hij zou de laatste hand aan zijn kot leggen. Hij moest nog enkele meubeltjes schikken enzo.” Hij pauzeert even, “Hij had deze nacht niet goed geslapen en voelde zich niet helemaal lekker. Daarom zou hij vanacht in Gent blijven slapen en pas morgenavond de trein weer terug naar Brugge nemen.” Morgan knikt. Tom verteld verder.“Rond 12 uur ’s middags belde hij zijn ouders op dat hij zich erg ziek voelde en de trein van 14.36 naar Brugge zou nemen. In Brugge zou hij dan naar de dokter gaan.”
“Waarom ging hij niet gewoon in Gent naar de dokter?” Morgan beseft net te laat dat het een onbelangrijke vraag is.
“Ja, dat weet ik niet hé” zegt Tom ongeduldig, “omdat hij in Brugge de dokter kent zeker? Dat doet er niet toe hé”
“Ok ok” Morgan besluit verder haar mond te houden en gewoon te luisteren.
“Om 15.30 was Bram echter nog steeds niet thuis en zijn ouders belden hem op zijn gsm. Hij nam steeds niet op en rond 17.00 uur werden ze echt ongerust en besloten met de auto naar zijn kot te rijden. Ze belden aan maar hij deed niet open. Aan de conciërge vroegen ze of hij Bram toevallig had zien buitengaan. Maar de conciërge had niemand gezien. Brams ouders vroegen dan aan de conciërge om de deur te openen en wat ze daar aantroffen...” Tom haalt diep adem. Morgan merkt dat hij het moeilijk heeft. “Als je eventjes pauze nodig hebt, moet je het zeggen hé” Zelf heeft ze het ook niet bepaald makkelijk. Ze voelt een benauwde druk op haar longen. “Neeneen, het zal wel gaan” hij nipt even van haar chocomelk. “Bram lag op de grond in een plas bloed, uit zijn mond kwam er bloed en hij lag doostil. Zijn ouders belden meteen de 100 natuurlijk. Hij is met een MUG naar het ziekenhuis in Gent gebracht. Zijn ouders hebben superlang moeten wachten op nieuws. Uiteindelijk kregen ze te horen dat Bram in een coma ligt en dat de werking van de nieren al is uitgevallen. Hij ligt aan de machine die alles in werking probeert te houden. Er is niet veel kans dat hij..” Toms ogen vullen zich weer met tranen, “dat hij het overleeft” Hij snikt. “En zelfs al hij het zou overleven, zal hij nooit meer normaal kunnen functioneren want er is kans dat er nog meer organen zullen afvallen.”
“Maar hoe kan dat nu? Hoe kan dat nu opeens gekomen zijn?” Morgan verstaat er zich niet aan dat de gezonde Bram van de ene dag op de andere opeens in coma ligt. “Ik weet het niet meisje, niemand weet het. Ze hebben de beste dokters erbij gehaald, momenteel zijn de beste artsen van Brugge, Antwerpen én Leuven bij hem, maar niemand weet wat hij precies heeft.”
“Zo vreemd” Morgan beseft dat het stom klinkt maar ze weet echt niet wat te zeggen. Ze kan niet meer logisch nadenken.
“Inderdaad, helaas bestaan er nog steeds ziektes die zelfs de beste dokters niet kunnen verklaren, meisje. Dat is uitzonderlijk maar onze Bram had de dikke pech om dat te overkomen.” Tom pakt een kussen en smijt het tegen de muur. “Kalm jongen” sust Morgan.
“Het is appelflap niet eerlijk!” Tom roept het uit, hij is helemaal overstuur. “Waarom nemen ze mijn vriend weg? Een doodbrave jongen die nooit iets misdaan heeft? Er zitten zoveel schurken in de gevangenissen, maar neen, de tofste kerel op aarde moet getroffen worden. Het is verdomme zo unfair! Waarom waarom?” Hij huilt met lange uithalen en verbergt zijn gezicht in Morgans zwarte haar. Ze weet zich geen blijf met zichzelf en kan zich ook niet langer meer goedhouden.