Bokt.nl

Citaat:

“Joren!” ik snelde naar hem toe. Hij heeft me een hele dag ontweken en dat moet echt moeilijk geweest zijn als je in de zelfde klas zit. Het leek dat hij een ontsnappingroute aan het bedenken was toen hij me zag.
“Hoi,” zei hij toen hij er geen kon vinden.
“Waarom ontwijk je mij?”
“Je ontwijken? Dat doe ik niet,”
“Tuurlijk,”
“Het gaat niet meer zo goed he?”
“Met wat?”
“Met ons,”
Ongelovig en verbaasd keek ik hem aan. Ik vond net dat het heel erg goed ging.
“Vind jij dat niet,”
Ik schudde met mijn hoofd nee. Hij gaat het toch niet willen uitmaken? Maar hij keek me verbaasd aan en er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht
“Gelukkig! Ik dacht even dat je het ging uitmaken!” zei hij blij en hij gaf me een knuffel. Verbaasd keek ik hem aan nu aan. Was dit onze eerste ruzie? Jenda, jij lijkt wel een verliefde tiener! Ben ik dat dan wel niet? Ik moest me inhouden om mezelf niet uit te lachen.
“Kom je dan vanavond?” vroeg ik heel lief aan Joren.
“Tuurlijk,”

Deze keer zong ik nog luider en nog vrolijker toen ik de stallen uitmesten. Joren komt vanavond en de rest gaat dan weg! Echt, ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Niets kon mijn humeur nog verpesten. Achter me hoorde ik net voetstappen. Ik wou nog vrolijk tegen die persoon met zijn voetstappen zeggen, dat normale mensen altijd de mensen begroeten in deze stal. Maar toen ik zach dat het Thomas was klemde ik mijn tanden boos op mekaar. Boos keek ik hem aan, hij keek me zelf niet eens aan! Ik was waarschijnlijk te minderwaardig voor hem! Bijna wou ik weer een ‘gezellig’ gesprekje beginnen, maar dacht nog net aan mijn gedachte voor wanneer hij binnenkwam. Niets kan mijn humeur verpesten, hield ik mezelf voor. Zo vals als ik kon zong ik een kinderliedje. Eentje die ik in de kleuterklas zelf ook irritant vond. Ik hoorde Thomas tegen zijn paard mompelen. Die waren aan het roddelen over mij!
“He Rocky!” schreeuwde ik naar het paard. Het paard keek me niet echt geïnterreseert aan. Echt zalig, een paard dat naar zijn naam luisterd.
“Ik moet je stal nog uitmesten, dus wil je even opzij gaan?”
Waarom sta ik hier tegen een paard te mompelen? Ik geef hem gewoon een duw, hij zal wel opzij gaan. Vastberaden liep ik naar het paard toe en wou hem een duw geven.
“Sorry,”
Hoorde ik het nu goed? Thomas verontschuldigde zich tegen mij. Ik kon het niet laten om te glimlachen.
“Mag ik nu je edele paard zijn stal uitmesten?” vroeg ik poeslief. Thomas knikte ja en verliet de box.
“Ik zal wel even naar de bar gaan...” hoorde ik hem nog mompelen. Rare jongens, die rijken.
“He jenda?”
Is hij er nu nog? Ik stak mijn kop uit de box en keek Thomas vragend aan.
“Wil jij niet op Rocky rijden. De laatste tijd doet hij wat vervelend bij mij. Ik denk dat ik hem niet aan kan,”
Ik trok mijn wenkbrauwen op. Mijn paardrijtalent is niet zo groot. Ik rij pas 2 jaar.
“Zou je dan geen les volgen?” vroeg ik.
“Dat is ook een idee. Maar dan zien alle mensen dat ik hem niet aankan,”
Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Nooit willen onderdoen, die rijke jongens.
“Dat zal wel meevallen of neem priveeles. Dan ziet niemand je!” Behalve ik dan, dacht ik grinikend. Daar moet ik foto’s van nemen. Meneer Thomas die van zijn edele strijdros valt. En natuurlijk ligt hij met zijn witte rijbroekje in een drol die Rosie net had gelaten. Zalig!
“Dan vraag ik het wel aan onze priveeleraar,”
Priveeleraar? Dan ga ik hem niet zien vallen. Ik trok onbewust een sip gezicht. Plots voelde ik een duw in mijn rug en viel op de grond. Met mijn knieën recht in eens drol.
“Auw,” riep ik uit. Ik had me eigelijk geen pijn gedaan maar het was de shock of zo iets in de aard.
“He mijn paard!” schreeuwde Thomas en snelde me voorbij. En ik dan? Ik draaide me om en zag dat Rocky was ontsnapt, hij stond voor de stal van Rosie.
“Is Rocky een hengst?” het schoot ineens door mijn hoofd. Gisteren had ik gemerkt dat Rosie hengstig was. Ze deed nog zenuwachtiger als anders bij het rijden. Thomas knikte.
“Leuk, dan moet hij veranderen van stal,” besloot ik snel. Ik ga mijn merrietje niet nog zenuwachtiger laten worden door een dom hengstje.
“Er staan nog hengsten in deze stal,”
“En? Jouw hengst ontsnapt om bij Rosie te komen! Straks gebeurd er nog een ongelukje!”
“Ja volgens mij kan Rocky wel de deur open krijgen met zijn tong. Al die extra beveiligingen zijn een makkie voor hem,” zei Thomas op een sarcastischte toon.
“Laat gewoon de stal niet meer open staan,” mompelde hij tegen mij toen hij voorbij liep met zijn paard richting de poetsplaats. Knarstandend keek ik hem na.

Hoofdstuk 11

Het etentje was raar. Er is geen woord gezegd, alleen maar stilte die heel onaangenaam aanvoelde. De soep was weer aangebrand en de kat luste het nog altijd niet. Nu heb ik er nog een krab bij ook. Het vlees dat we voorgeschotelt kregen, zag er nu eens niet zo aangebrand uit. En dit had die stomme kat ook gemerkt. Ze is gewoon weg met mijn stuk vlees gaan lopen. Ik was alleen maar achter een nieuwe fles water in de keuken. En toen ik weer kwam zag ik nog net dat ze van de tafel sprong met mijn lekker stukje vlees. Niemand zei er wat op, dus gaf ik haar een schop op haar achterwerk. Daar kreeg ik natuurlijk een berisping op. En dat was zo denk ik het enigste wat er is gezegt aan tafel.

Eindelijk ging Natasja haar klaar maken. Dus ging het niet meer lang duren. Met een zucht van verlichting plofte ik in de zetel naast Joren.
“En waar gaan jullie vanavond naar toe?” vroeg ik geïnterreseert aan Matthias
“We zien nog wel. Misschien kunnen we naar een restaurant gaan. Ik verhonger momenteel,” antwoordde hij me. Ik glimlachte, wat is hij saai geworden. Ze gaan niet eens naar één of andere fuif of disco, gewoon op restaurant.
“Moet ik de paarden eten geven?” het schoot me in eens binnen.
Matthias schudde met zijn hoofd “Aaron gaat dat doen,”
“”Aaron?” verbaasd keek ik Matthias aan “Ga je niet mee?” wende ik me tot aaron die achter de computer zat. Hij antwoordde niet.
“Aaron?” zei ik geërgerd.
“Straks ik ben bezig,”
“Nee, hij gaat niet mee,” zei Matthias voor hem. Joren kneep in mijn hand. Snel dacht ik na, ik had weinig zin om in één kamer te zitten samen met Joren en Aaron. Die twee hebben echt iets tegen elkaar.
“Aaron? Vind je het erg als Joren en ik naar zijn thuis gaan? Ik heb zijn familie nog niet ontmoet,” Joren kneep nogmaals in mijn hand, geen idee waarom. Joren antwoordde weer niet dus keek ik vragend naar Matthias.
“Voor mij is het goed,” zei hij schouderophalend. Ik stond op en trok Joren recht.
“Dan vertrekken we maar,” hand in hand verlieten ik en Joren de kamer.

“Wil je echt naar mijn huis gaan?” Toen we het huis buitenkwamen, nam joren me direct vast aan mijn schouders. Hij keek me vol ongeloof aan. Ik knikte.
“Toch gezellig?”
“Gezellig? Meen je dat nu?”
“Joren...”
“Jenda, mijn familie is niet zoals de jouwe!”
“Dan kunnen ze toch alleen maar als een normale familie zijn?”
Joren zuchtte.
“Je snapt het niet. Jouw familie ... die is anders maar toch normaal. De mijne is niet normaal,”
Ik zuchtte. Wat is nu normaal? Iedereen verstaat dat anders. Maar ik weet dat mijn familie niet normaal is. Waarom vind Joren dan van wel? Zou zijn familie nu zo erg zijn?.
“Ik vind het niet echt het moment om te discuseren wie zijn familie het normaalst is. Gaan we nu gewoon?” smeekte ik hem. Joren zuchtte, keek heel even de andere kant op en keek toen weer naar mij. Hij liet mijn schouders los.
“Ik heb je gewaarschuwd,” mompelde hij tegen mij. Hij draaide zich om en liep naar zijn auto die een paar meter verder stond. Verbaasd keek ik naar zijn rug. Ik zuchtte diep. Misschien was het toch niet zo’n goed idee om bij zijn ouders te gaan.

Citaat:

Heel traag reed Joren een straat in. Aan weerskanten van de straat stonden krotten. Met grote ogen keek ik naar elk huis, woont Joren hier? Ik hoorde hem zuchten. Hij had dus duidelijk mijn grote ogen gezien.
“Als je wilt keren we wel nog weer,”
“Nee, we zijn hier nu toch,”
Joren knikte. Ik haalde mijn schouders op. Geen idee wat er straks gaat gebeuren.
Even later zette Joren zijn auto aan de kant. Net voor een huis, die er gelukkig ietsje minder krotterig uit zag dan de andere huizen van de straat.
“We zijn er,” niet echt opgewekt stapte Joren de auto uit. Hij liep rond de auto en opende mijn portier. Ik glimlachte dankbaar naar hem want ik had de grootste moeite om het portier open te krijgen. Beetje vasgeroest denk ik.
Samen liepen we naar het poortje dat half in zijn scharnieren hing.
“Wacht,” ik wou net het poortje opendoen maar Joren duwde me zachtjes weg en hij schopte tegen het poortje dat met veel gekraak openhing.
“Met de hand krijg je het nooit open. Het is echt een soort van beveiligingssysteem van mijn ouders. Als je het al openkrijgt weten ze zeker dat er iemand is,” verduidelijkte hij zich. Plots ging er met veel gekraak een raam open op de eerste verdieping van het huis. Verschrikt deed ik een stap naar achteren toen ik de vrouw zag die eruit bengelde.
“wat doe jij hier?” krijste ze naar Joren. Ik hoorde hem duidelijk zuchten.
“Dat is dus mijn heel erg lieve moeder,” zei hij tegen mij met opvallend veel sarcasme in zijn stem. Met angstige ogen keek ik de vrouw aan. Is dat zijn moeder? Vlug wierp ik een blik op Joren. Nee dat kan echt niet, joren heeft vriendelijke ogen. Die vrouw, ja, die heeft ogen waarvan je zou wegrennen. Ik stond echt op het punt om weg te rennen.
“En wie is dat?” krijste de vrouw mij uit mijn ontsnappingsgedachten.
“Hé mens!”
Er werd een raam geopend van de tweede verdieping. Een jongen stak zijn hoofd uit het raam en keek woedend naar de vrouw. Die jongen is duidelijk Jorens broer.
“Dat is mijn broer,” zei Joren stil.
“waarom maak jij zoveel lawaai?” schreeuwde de jongen naar zijn moeder. De moeder wees met een vuile vinger naar Joren. De mond van de jongen viel open.
“He broertje, je bent terug! En wat heb je daar mee?” schreeuwde hij opgewekt. Echt een luidruchtige familie.
“Je bent terug?” vroeg ik verbaasd aan Joren. Hij knikte.
“Het is weken geleden dat ik thuis ben geweest,”
Verbaasd keek ik hem aan. Waar slaapt hij dan? Toch niet in zijn auto? Boven ons hoorde ik moeder en zoon discuseren over wie ik was.
“Misschien is ze van het OCMW?” bedacht de jongen.
“Na ons laatste gesprekje met het OCMW? Nee ik denk het niet,” schreeuwde de vrouw terug.
“Nee daar heb je gelijk in. Ik denk ook niet dat ze daar zo’n knap vrouwvolk daar hebben,” besloot de jongen.
“Dat is mijn vriendin, Jenda!” mengde Joren zich in het gesprek. Hij had er blijkbaar genoeg van. De mond van de jongen viel open en de vrouw viel bijna uit het raam. Ze kon haar nog net vasthouden aan iets wat vroeger een gordijn was geweest.


Zo stil mogelijk probeerde ik de deur te openen. Waarschijnlijk slaapt iedereen al. Zo geruisloos mogelijk wou ik de trap opsluipen maar ik merkte dat er nog licht brandde in de keuken. Misschien Matthias. Ik was eigelijk wel geïnterreseert hoe het etentje was. Saai of doodsaai. Ik denk het tweede.
Misschien is het een inbreker, schoot er ineens door mijn hoofd. Ik kon mezelf wel slaan. Een inbreker... Jenda waar haal je het? Maar nu had ik mezelf wel bang gemaakt. Om mezelf gerust te stellen liep ik de keuken in. Het eerste wat ik zag was een doos eieren die op de grond viel.
“Jenda!” verschoten sloeg Aaron de koelkast dicht. Dus geen inbreker of zelf niet Matthias, het was aaron.
“Je deed me verschieten,” mompelde hij terwijl hij een schoteldoek uit de wasbak nam.
“Hoe ruim je in Godsnaam eieren op?” mompelde hij weer. Ik denk wel tegen zijn eigen.
“Stofzuiger?” probeerde ik.
“Stofzuiger? Nee ik probeer het wel met een vod,”
“Ik help wel,”




Hoodsstuk 12

“En hoe was het bij Joren?” vroeg Aaron me. We waren net klaar met de eieren op te ruimen en zaten uit te puffen in de zetel. Echt, laat nooit eieren vallen. Het is veel te vermoeiend om op te ruimen.
“Raar,”
“Hoezo?”
“Ik weet niet,” ik zuchtte.
“Wat is er?” Aaron legde plots zijn arm op mijn schouders. Ik negeerde het maar. Het zal wel uit medeleven zijn.
“Volgens mij passen Joren en ik niet bij mekaar. Met die familie enzo en eigelijk hebben we toch wel vaak rusie,”
“Ik vind ook niet dat jullie bij mekaar passen,” zei hij en hij legde zijn hand op mijn been.
Verbaasd keek ik hem aan. Zo troost je niet! Hij moest iets zeggen van, natuurlijk passen jullie wel bij elkaar en al zeker van me afblijven!
“Ik vind dat wij veel beter bij mekaar passen,”
Nee! Dit kan ik niet verdagen! Verschrikt sprong ik uit de zetel. Aaron greep nog net mijn pols vast en hield me tegen zodat ik niet zou weglopen.

De deur werd achter me dicht gegooid en ik hoorde het slot knarsen Met rode ogen stond ik voor Aaron’s deur in de gang. Ik stond te beven op mijn benen en plots zakte ik erdoor. Het kan niet! De tranen stroomden over mijn wangen. Dit kan niet gebeurd zijn! Ik moet het gedroomd hebben. Als controle kneep ik in mijn arm, het beeld van de gang bleef. Ik kneep nog eens, alleen harder, nog altijd de gang. Harder en harder begon ik te knijpen, mijn arm werd helemaal rood, maar de gang bleef. Plots hoorde ik beneden het slot van de voordeur kraken. Matthias en Natasja! De neiging om op de grond te blijven zitten was groot maar ik dacht weer aan wat Aaron had gezegt. Als gevolg daarvan stond ik snel recht en rende naar mijn kamer. Daar verstopte ik me in mijn kast, waar niemand me kon vinden of lastig vallen.

“Jenda?” Joren legde zijn arm op mijn schouders. Verschrikt stond ik op.
“Blijf van me af!” snauwde ik hem toe. Verbaasd keek hij me aan aan. Toen pas realliseerde ik me dat het Joren was, niet Aaron.
“Sorry,” zei ik met een klein stemmetje en plofte weer naast hem neer op het muurtje waar ik daarnet zo verdiept in mijn gedachten zat. Hij legde weer zijn arm op mijn schouders. Een rilling kon ik niet verhinderen. Joren voelde het blijbaar want hij trok zijn arm weg.
“Wat heb jij nu?” zijn stem klonk lichtjes geïriteert. Zou ik het hem vertellen? Nee, denk aan wat Aaron heeft gezegt. De tranen stroomden plots weer uit mijn ogen.
“He meisje, wat is er?” vroeg hij ongerust.
“Ik .. Ik ... Rosie ... ik... niet slachten,” snikte ik. Joren keek me nog verbaasder aan. Hij verstond het natuurlijk niet. Ik haalde mijn neus op en wreef mijn tranen weg. Verman je nu, Jenda.
“Wat is er?”
Ik zweeg en keek naar de tippen van mijn schoenen. Vertellen ga ik het echt niet doen.
“Het is mijn familie he?!”
Zijn familie? Was het daar maar. Ik bleef naar de tippen van mijn schoenen kijken.
“Dat vind ik echt... Dat had ik nooit van je verwacht!”
“Joren, het is niet je familie,”
“Wat dan?” Hij legde zijn hand op mijn dij. Het was misschien wel troostend bedoeld maar mijn lichaam liet het niet toe en onbewust schoof ik van hem weg. Joren keek verbaasd naar zijn hand. Zou hij denken dat er iets aanhing?
“Is het zo’n moeilijke periode die elke vrouw heeft elke maand?” probeerde Joren voorzichtig. Ik schudde nee met mijn hoofd. Wel lief, hoe hij het vraagt. Ik hoorde hem diep zuchten. Enkele minuten was het stil tussen ons.
“Dit gaan niet lukken,” mompelde hij tegen zich zelf “Ik ga nu even naar mijn vrienden en als ik terugkom doe jij weer normaal en zijn we dit allemaal vergeten,”
“Was het maar zo gemakkelijk!” vloog ik uit “Dit kun je niet vergeten met gewoongweg een ... een vingerknip!”
“Zeg me dan wat er is!”
Ik schudde weer nee met mijn hoofd. De tranen stroomden weer over mijn wangen. Waarom doet hij zo? Kan hij niet gewoon stil naast me zitten?
“Och Jenda! Je wilt niet eens dat ik je aanraak!”
Ik zweeg. Er zijn toch ergere dingen op de wereld dan dat. Plots nam Joren in een ijzerige greep mijn schouders vast.
“Ik ga nu weg en jij doet straks weer normaal en .. en stribbel niet zo tegen,” siste hij tegen me. Ik moest me inhouden om niet alles bij elkaar te schreeuwen.
“Laat me los,” piepte ik ik. Meer volume was niet uit mijn keel te krijgen. Boos duwde hij me weg en liep driftig weg.

caitlin1211 schreef:

Erg leuk!! (stuur het is naar een uitgever op als het klaar is, ik zou het boek zeker kopen ))

Bentuh schreef:

neej heb je ja kun je krijgen toch?

Citaat:

Weer diep in mijn gedachten verzonken zat ik in de refter mijnboterhammen op te eten. Het smaakte me niet, boterhammen hebben me nooit gesmaakt maar nu was het toch nog anders.
“Hoi,” Karen kwam naast me zitten en haalde me uit mijn gedachten van mijn boterhammen. Het viel me op dat ze overgelukkig er uit zag.
“Wat voor een lang gezicht trek jij! Wat is er?”
Ik haalde mijn schouders op.
“Ok dan. Ik moet je wat vertellen,”
Eum, normaal moest ze me overhalen om mijn verhaal te vertellen, niet het hara.
“Wat dan?” zei ik met een zucht.
“Zie je die jongen daar? Niet omkijken he,”
“Hoe moet ik hem dan zien?” Karen wees naar iemand achter me.
“Subtiel dan liefst,”
Ik sloeg mijn ogen ten hemel en draaide me zo nonchalant mogelijk om. Net wanneer ik de jongen aankeek die Karen had aangewezen keek hij mij ook aan. Hij knipoogde naar mij. Met rode wangen draaide ik me vlug weer om naar Karen.
“Knap he?”
Ik knikte.
“Hij is nieuw. Is het niets voor mij? Volgens mij zouden we een prachtig stel samen zijn,” droomde Karen weg.
“Heb je er al tegen gesproken?” haalde ik haar uit haar dromen.
Ze schudde met haar hoofd nee. “Daarvoor heb ik jou toch,”
“Wat?” Ik hield mijn hart al vast voor wat ze me nu weer zou laten doen.
“Jij gaat hem aanspreken voor mij he,”
“Ik ga echt geen reclame voor je maken,”
“Waarom niet?” ze keek me aan met een sip gezicht.
“Zijn vrienden zitten er bij en ...,”
“En joren!” merkte Karen verbaasd op. “Waarom zitten jullie niet bij elkaar? Jullie het onafscheidelijke koppel?”
Goeie vraag, daarnet was hij me straal voorbij gelopen, ookal zat ik zielig en alleen aan de tafel.
“Jenda?”
“Ahja, vanochtend,”
“Het is toch niet uit?”
“Ik ... ik denk toch van niet ...”
“Je wilt hem toch niet kwijtgeraken?”
“Nee,”
“Waar wacht je dan op? Zet je er bij! En vraag je ondertussen ook wat over die knappe jongen?”
“Ok het is goed,”
“Je bent een schat!”
“Ik weet het,”
Met een grote zucht stond ik op en liep naar de tafel waar Joren aan zat.
“Hoi,” probeerde ik hem zo vrolijk mogelijk te begroeten. Al zijn vrienden keken me aan, de een al wat geamuzeerder dan de andere. Eigelijk alleen Joren die me nijdig aankeek.
“Wat?” zei hij geïrriteerd.
Hij is nog altijd boos op me! Zo geïrriteerd heb ik hem nog nooit zien kijken! Gekwetst draaide ik me om en liep zo hard als ik kon de refter uit. Vaag hoorde ik nog iemand mijn naam roepen.

Het was koud op de speelplaats. Buiten een paar vlijtige voetballers en ik, was er niemand. Ik trok de kraag van mijn jas zo hoog mogelijk, maar warmer kreeg ik het er niet door. Ik voelde me zo alleen, een vriend die kwaad op me is, een vriendin die me eigelnlijk gebruikt en een vader... pleegvader die me haat. Ik heb al lang niet meer aan Tom gedacht. Ik zuchtte, wat zou ik blij zijn als ik weer bij hem ooit nog kan gaan inwonen. Ik mis hem echt. Plots voelde ik mijn gsm afgaan. Ik nam hem uit mijn zak om te kijken wie het was die me belde, maar ik kende het nummer niet.

“Hallo?” zei ik toen ik hem opnam.
“Hey,” antwoordde iemand. Vaag herkende ik de stem.
“Met wie spreek ik?” mijn stem klonk onzeker.
“Met Thomas,”
Thomas? Ah die rijke jongen waarschijnlijk.
“Sorry dat ik je bel op dit moment maar ik ben vergeten te zeggen dat ik Rocky op de weide heb gezet vanochtend en nu zou hij er eigelijk af moeten,”
“En?”
“Zou jij dat willen doen?”
Ik sloeg mijn ogen ten hemel, denk hij dat ik zijn meid ben ofzo.
“Ik zou het best willen doen hoor,” zei ik op een sarcastische toon.
“Heel erg bedankt!”
Hoorde hij niet de sarcasme in mijn stem?
“Maar momenteel ben ik op school en dus kan ik niet heel even naar de manege gaan om jouw paard binnen te zetten,”
“Oh, echt niet?”
“Nee!” mijn geduld begon op te raken. Al de voetballers keken met opgetrokken wenkbrauwen naar me, waarschijnlijk iets te hard gegild.
“Bel naar de stal, er zal wel iemand zijn. En hoe kom jij eigelijk aan mijn gsmnummer?”
“Stond ergens op het prikbord,”
“Ok dan, ik moet afleggen,” snel beëindigde ik het gesprek. Wat heb ik een hekel aan die jongen. Zo’n dikke nek dat hij heeft, en hij is echt gewoon dat iedereen naar zijn pijpen danst maar bij mij zal dat niet waar zijn.
“Jenda?”
Iemand tikte me op de schouder. Ik keek om wie het was, half verwachtte ik dat het ‘sir’ Thomas was die nog even wou aandringen.
“Jij noemt toch Jenda he?”
Het was die nieuwe jongen die voor mijn neus stond, wat wil die nu weer. Ik knikte.
“De vriendin van, eum, ik ben zijn naam kwijt,” vervolgde hij zijn verhaal.
“Joren,” hielp ik hem.
“Ja, die. Sorry, bel heel slecht in namen,”
Ik glimlachte.
“En vanwaar ken je dan mijn naam?” vroeg ik na een paar seconden. Het was evens til gebleven.
“Van mijn broer,”
“Je broer?”
“Ja, die zijn paard is gestald in jouw stal,”
“Ahja,” zeg alsjeblieft dat het niet waar is.
“Je zult hem wel kenne, hij noemt Thomas,”
Ik kon mezelf wel slaan. Nu zal ik ook nog lastig gevallen worden door een rijkeluiszoontje op school.
“Je lijkt niet op hem,” merkte ik op.
“Van karakter en uiterlijk niet, ookal zijn we een tweeling,”
“Gezellig,” zei ik droog.
“Alles behalve,”
“Veel rusie?”
“Altijd, je kent dat wel waarschijnlijk,”
Ik knikte.
“Ik ga dan maar weer, leuk je gezien te hebben,”
Weer glimlachte ik. Toen hij 5 passen van me verwijdert was, dacht ik plots aan karen.
“Eum hey hoe je ook noemt!”
Met een glimlach draaide hij zich om.
“Een vriendin van mij...” begon ik.
“Karen?”
“Ja, hé hoe weet jij dat?”
“Ze is me al komen lastig vallen,”
“Oei, positief of negatief,”
Hij zuchtte “Eerder negatief,”
Mijn mond viel wijdopen, wat grof van hem.
“Wat is er mis met haar?” zei ik boos.
“Met haar? Niets,”
“Wat is er dan negatief aan?” verbaasd keek ik hem aan. Hij is even raar als zijn broer. Straks zegt hij nog dat hij homo is.
“Ik heb al een vriendin,”
Dat had ik nier verwacht.
“Ahzo, je kunt toch vrienden zijn met Karen?”
“Dat kan, maar toch liever niet,”
“Waarom dan?”
“Nog een vriendschap om te onderhouden, is veel werk,”
“Dat komt toch vanzelf?”
Hij haalde zijn schouders op.
“Liever één heel erg goeie vriend dan tien vrienden,”
“Toch vriendschap komt toch vanzelf,”
“Geen idee, maar als het vanzelf komt, dan zal ik ooit wel bevriend zijn met Karen,”
“Misschien,”
“En ik geloof ook niet echt in liefde op het eerste gezicht,”
ik glimlachte.
“Lijkt me wel romantisch,”
“Dat is alleen maar kijken naar het uiterlijk. Het zal nooit lang blijven duren, ofwel moet je zwijgen tegen mekaar,”
“Joren en ik zijn ook nooit vrienden geweest, alleen een jaar in dezelfde klas gezeten en nooit een woord tegen elkaar gezegt,”
“En kijk waar jullie nu staan,”
“Maar... dat komt nog wel goed,”
“Misschien,”
“In elke relatie is er wel wat ruzie,”
“Natuurlijk, maar meestal zorgt die wel voor de scheiding,”
“Dat is zo niet waar,”
“Of ze kennen mekaar al heel goed en lang,”
“Jij weet er precies veel over?”
“In het leven is dat nodig, zonder mensenkenis geraak je er niet,”
“Ik heb mensenkenis!”
“Dan zou je moeten weten wat je nu moet doen,”
“Jij bent wel heel filisofisch aangelegd,” verwijtend keek ik hem aan. Hij grinnikte.
“Ik noem trouwens Wannes,”
“Leuk voor jou,”
“Weet jij toevallig waar lokaal B34 is,”
“Eum, in de B-blok op de 3de verdieping denk ik,”
“Ahja ak,” Nadenkend keek Wannes naar het schoolgebouw. Hij heeft natuurlijk geen flauw idee waar de b-blok is.
“Ik zal wel meelopen,” besloot ik. Natuurlijk dacht ik er niet aan dat het lokaal waar ik moest zijn aan de totaal andere kant lag met heel veel trappen tussen.

“Sorry,” verontschuldigde ik me toen ik hijgend de klas binnenkwam. Een streng onbekend mevrouwtje zat aan het bureau. Ze keek me van over haar leesbrilletje inschattend aan.
“En wat is uw naam?” zei ze op het keurigste nederlands met een frans accent.
“Jenda,”
Het mevrouwtje kniktje en schreef iets op. Toch weer geen strafstudie he.
“U mag zich daar zetten,” ze wees een plaats aan in de hoek. Helemaal alleen. Gehoorzaam ging ik naar de aangewezen plaats.
“En nu jufvrouw Jenda er is kunnen we eindelijk aan de les beginnen,”
De rest dat ze vertelde hoorde ik al niet meer. Ik was naar buiten aan het kijken, naar de speelplaats en de parking. Er liep wel niemand rond maar vogeltjes zijn best interesant. Mijn gedachten dwaalden of naar wat ik al de hele dag probeerde de vergeten. Een koude rilling liep van onder mijn rug naar boven. Vlug probeerde ik aan iets anders te denken wat niet echt goed ging.