Bokt.nl

Het blauwe stuk is het oude.

Hoofdstuk 6

“Kan iemand de voordeur open doen!” schreeuwde ik vanuit mijn kamer. Ik zat weer veilig op mijn kamer, wel met een ingetapete enkel. De bel was net geweest. Ik hoorde geen antwoord en hoorde ook geen deur die open ging. De persoon voor de deur belde nog eens aan. Oo nee, er is niemand thuis. Ik zuchtte, zou ik die deur open doen? Met mijn ingetapete enkel zal ik wel wat moeite hebben met die trap. Maar zie nu dat het dringend is. De bel ging nog eens.
“Ik kom!” schreeuwde ik. Met veel pijn sprong ik met mijn éne voet van de trap en deed de deur open.
“Joren!” zei ik verschrikt.
“Hey,” begroette hij me.
“Hoi,” verbaasd keek ik hem aan. Wat doet hij hier nu? En hoe weet hij dat ik hier woon?
“Heeft Karen iets tegen mij?” viel hij met de deur in huis. Is hij daarom alleen hier? Is het Karen die hem alleen interesseert? Komt hij me daarvoor storen? Ben ik daarvoor bijna van de trap gevallen?
“Weet ik veel? Waarom vraag je dat?” er klonk een boze toon in mijn stem, ik hoopte dat hij die gehoord had.
“Ik vraag aan Karen je adres,” dus toch voor mij “Ze stuurt me daar naar een ouwe brompot die tegen mij zit te schreeuwen dat er geen Jenda bij hem woont en dat hij ook geen Jenda kent. Hij heeft gewoon de deur tegen mijn neus gesmeten! Gelukkig was ... Jenda? Wat scheelt er? Doet je oog pijn?”
“Niets,” snikte ik “Er is helemaal niets!” snikkend sprong ik de trap op. Op mijn kamer zakte ik door mijn voet, ik begon te huilen. Waarom zegt hij dat hij me niet kent? En dat ik er niet woon? Ok, dat is wel waar, maar hij kon toch vriendelijk zeggen dat ik nu bij mijn broer logeer? Hij wil me er echt niet meer hebben! En hij had nog voorlopig gezegt, voorlopig wil ik je even niet meer zien. Ik hoor het hem nog zo zeggen! Plots voelde ik een hand op mijn schouder.
“Jenda?” vroeg Joren bezorgd. Ik probeerde te stoppen met wenen, zo mag hij me niet zien, het lukte me nog aardig ook om te stoppen met huilen. Af en toe snikte ik nog wel eens. Joren hurkte voor me neer en gaf me een zakdoek. Dankbaar nam ik hem aan en snoot mijn neus. De zakdoek gaf ik weer. Joren zat er dom naar te staren, ohnee! Vlug nam ik hem weer en gooide hem riching vuilbak.
“Die ouwe brompot dat is ...”
“Mijn pleegvader,”
Hij zweeg en keek me inschattend aan.
“Het spijt me,”
“Voorwat?” ik voelde me te zielig op de grond dus wou ik een poging ondernemen om recht te komen. Ik nam de poot van mijn bureaustoel vast en wou me zo ophijsen. Ik had niet gedacht aan de wielen...
Met een luide bonk viel ik weer op mijn staartebeentje, die nu al dubbel genkeusd zou moet zijn. Dit was te veel! Ik kon mijn tranen niet meer inhouden, Joren of geen Joren.
Opeens drukte Joren me tegen hem aan. Het gaf me een veilig gevoel. Ik kon uithuilen op zijn schouders, mijn hart luchten of uithuilen.

Geen idee hoe lang we daar gezeten hebben, ik wenend, hij stil.
“Gaat het?” vroeg hij stil.
Ik antwoorde niet. Misschien zou hij me dan loslaten en dat wou ik niet.
“Ik moet weg, het spijt me,” zei hij nog stiller dan daarnet. Hij gaf me een kus op mijn haren en liet me voorzichtig los. Zonder moeite stond hij recht, ik verwachtte dat hij me daar op de grond gewoon zou laten zitten. Maar zo is hij niet, hij hielp me voorzicgtig recht. Bijna lag ik weer tegen de vlakte maar hij kon me nog net tegenhouden. Plots waren we heel dicht bij mekaar. Ik keek op naar hem, recht in zijn mooie ogen waar ik direct in verdronk. Voor ik het wist kuste hij me op de mond. Het was een nog warmer gevoel dan zijn arm rond mijn schouders.
“Ga niet weg,” smeekte ik.
Hij glimlachtte.
“Ik wil ook wel blijven, maar het moet...”
Ik knikte.
“Morgen zie ik je weer,”
Ik knikte nogmaals. Hij gaf me nog een tedere kus en begeleide me naar mijn bed. Voorzichtig liet hij me daar op zakken en vertrok.

“Het eten is klaar! riepNatasja van beneden.
“Wil iemand me komen helpen?” riep ik terug. Ik hoorde beneden een stoel schuiven en iemand de trap oplopen. Mijn broer dacht ik.
“Vallen over een stoel. Hoe doe je dat? Daar meot je me alles over vertellen!” geamuzeerd kwam mijn broer mijn kamer binnen. Vuil keek ik hem aan.
“Help me gewoon,” zei ik glimlachent.
“Zo goed gezind?” hij hees me recht “Normaal zou je direct uitgevlogen zijn,”
Ik glimlachte en dacht weer aan daarnet, aan Joren die me kuste.
“Jenda! Het zou makkelijker zijn als je met je andere voet ook meestapt, dan moet ik je niet voortslepen,” haalde Matthias me uit mijn terugblik van daarnet
“Het is al goed,”
Onhandig stapten we de trap af.
“Vanaf hier red ik me wel,” zei ik toen we beneden aan de trap stonden.Matthais liet me los en direct sprong ik op mijn ene been naar mijn stoel. Traag schoof hem achteruit, wou me bijna zetten maar zag nog net op tijd dat de kat er op lag. Boos zat ze me aan te kijken. Wat heeft dat beest tegen mij?
“Kssst!” probeerde ik haar weg te jagen. Ze keek nog bozer en begon haar klauw al uit te strekken.
“Matthias!” riep ik.
“Wat?”
“Die kat wil niet weg,”
“Duw ze gewoon weg,”
Benauwd keek ik de kat aan, die me zat aan te kijken. Ze leek net de denken durf eens en het zal je beste dag niet zijn.
“Mag ik een bezem?” Ik kom echt niet met mijn hand aan die kat! Ik wil nog graag al mijn vingers hebben.
Matthias zuchtte. “Kyra, eten!” riep hij. De kat haar oren gingen naar voren staan, ze sprong direct van de stoel met een lenige sprong. Jaloers keek ik haar na. Kon ik ook maar zo lenug springen. Met een zucht zette ik me neer.
“Brave kat,” mompelde Matthias tegen Kyra.
“Dat beest heeft iets tegen mij,”
“Kyra? Kyra heeft iedereen graag,” Hij pakte haar op en zette haar op zijn schoot. Ze begon direct te spinnen. Geïrriteerd schonk ik een glas water voor me in.
“Wat eten we?” vroeg ik.
“Spruiten,” antwoorde Matthias.
“Leuk ... Is er cornflakes?” riep ik, in de hoop dat Natasja me zou horen.
“Je eet wat te pot schaft,” beval Matthias me. Boos keek ik hem aan. De telefoon ging
plots.
“Ik neem wel op!” zo kan ik heel misschien de spruitjes vermijden. Want als ik de telefoon weer afleg zouden ze al lang koud zijn en zo zou ik toch nog kunnen genieten van een kommetje cornflakes.
“Jij blijft zitten!” beval matthias me en liep naar de telefoon.
“Hallo met Matthias Thiemess,” zei hij toen hij de telefoon opnam.
“Hoe is het” Het zal wel iemand zijn dat hij kent. “Voor hoelang?” Dat gaat toch niet die ene zijn die maandag heeft gebeld voor zijn paard te stallen? “Hier is er wel nog een kamer vrij,” Gaat hij een paard stallen in een kamer? “Ja ok, ik zal het eerst vragen aan Natasja. Ik bel je wel nog weer, dag.” En hij legde af. Tuurlijk dat hij toestemming moet vragen aan Natasja. Een paard in een kamer, waar haalt hij dat idee nu? Natasja zou dat nooit toelaten. Ze kwam net de eetkamer binnengestapt met de beruchtte kom spruiten. Ze stonken verschrikkelijk.
“Ruikt heerlijk,” zei Matthias. Verbaasd keek ik hem aan. Die moet zo iets hebben...
Nadat ons bord leeg was, ik had in totaal zo’n 3 spruiten gegeten en heel veel aardappelen, ruimde Matthias af. Iets wat hij anders nooit doet uit eigen beweging. Meestal moet Natasja het hem zeer lief vragen, soms zelfs smeken.
“Natasja? Aaron heeft daarnet gebeld,” begon hij. Daar gaan we ... Aaron?
“Ja? Wat zei hij?”
“Dat appartement waar hij woont is onbewoonbaar verklaart,”
Verbaasd keek Natasja op.
“Dat gebouw was toch nog niet oud?”
“Nee maar er is een gevaarlijke stof ofzo,”
“Ahja,”
“En hij vroeg of ik een oplossing wist,”
“Wacht! Laat me raden, je hebt voorgesteld dat hij hier komt longeren?”
Matthias knikte.
“Alleen maar tot hij een oplossing heeft gevonden,”
Ze zuchtte.
“Je weet dat ik Aaron niet echt graag heb. Hij heeft altijd commentaar op mijn eten,”
“Maar het is iemand waar ik altijd kan op rekenen. Net zoals vandaag met Jenda,”
“Ja dat is wel waar maar ...”
“en hij kan me helpen in de stallen,”
“Ok, het is goed. Maar als hij één negatief woord over mijn kookkunst zegt dan vliegt hij buiten,”

Hoofdstuk 7

Opgewekter dan ooit stapte ik de schoolpoort binnen. Hopend dat Joren er al was, keek ik op de speelplaats rond. Waar is Joren?
“Jenda!”
Verschrikt keek ik om. Op de trap stond Karen te zwaaien naar mij,. Ik zwaaide terug. Keek nog één keer de speelplaats rond zodat ik er zeker van zou zijn dat Joren er nog niet was en liep de trap op.
“Hoi, schat,” begroette ik Karen.
“Hoi, je loopt zo raar,” merkte Karen op.
“Ik ben gisteren heel nonchalant over een stoel gevallen,”
Karen lachte. “Handig om je strafstudie te vermijden,”
Ik knikte “Het was alleen niet echt de bedoeling,”
“Wat moest je doen?”
“Kauwgommen van de banken krabben,”
“Je had Bendrix zeker?”
“Altijd,”
“Kijk! Joren is daar,”
Joren kwam de school binnengestapt. Zou ik het vertellen van gisteren aan Karen? Ik keek haar aan, haar ogen waren wijdopengespert, heel enthousiast was ze naar hem aan het kijken.
Hij zag ons en kwam de trap opgestapt. Meteen klampte Karen zich aan hem vast.
“Hoi,” zei ze opgewekt.
“Hoi,” zei hij afweziger. Hij liep recht op me af.
“Jenda? Ik moet je spreken, over gisterenavond,” zei hij. Ik kreeg het warm en koud tegelijkertijd. Hij heeft er spijt van!

Wat denken jullie? Zou hij er spijt van hebben?

**Geplaatst**: 20-01-06 19:16

Re:

Geplaatst: 20-01-06 19:16

Kweenie,
ik denk dat hij geen spijt heeft, mss is ie gewoon iets tegengekomen met Aaron ofzo..
Spannend!! DOe snel voort!

**Geplaatst**: 20-01-06 19:19

Re:

Geplaatst: 20-01-06 19:19

Leuk stuk

**Geplaatst**: 20-01-06 19:19

Re:

Geplaatst: 20-01-06 19:19

heey

heel erg leuk hoor!
schrijf maar gauw verder:P

**Geplaatst**: 20-01-06 19:33

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst: 20-01-06 19:33

ik vind het echt een heel mooi verhaal!!
zeker doorschrijven hoor

!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-01-06 22:55

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 20-01-06 22:55

@Yulan: vind ik wel leuk. ik weet zelf nog niet goed wat ik ga doen, daarom ook dat ik het vroeg

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-06 00:29

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-06 00:29

niemand meer?

**Geplaatst**: 21-01-06 00:34

Re:

Geplaatst: 21-01-06 00:34

Leuk verhaal!

Zeker doorschrijven!
Ik denk dat er wel meer mensen zijn die je verhaal lezen, maar geen berichtjes plaatsen omdat de meeste zoals; leuk verhaal, meer! als oneliners worden beschouwd, en daar zijn de moddies niet erg blij mee

**Geplaatst**: 21-01-06 00:45

Re:

Geplaatst: 21-01-06 00:45

Ik zal eens even reageren want ik ben elke keer je verhaal kwijt

Ik vind het echt heel leuk geschreven..!!

**Geplaatst**: 21-01-06 17:59

Re:

Geplaatst: 21-01-06 17:59

Wanneer komt het volgende stuk?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-06 18:03

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-06 18:03

wanneer het klaar is

**Geplaatst**: 21-01-06 18:06

Re:

Geplaatst: 21-01-06 18:06

hihi, hoe ver ben je.. je schrijft ook zo spannend en we ( ik )begrijpen best dat je ook nog een leven naast bokt heb maar het is ook zoo leuk

**Geplaatst**: 21-01-06 18:06

Re:

Geplaatst: 21-01-06 18:06

Super stuk wel doorschrijven hoor

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-06 18:11

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-06 18:11

Ik zit nu 144 woorden ver. Nog maar 1350 te gaan

niet veel meer he

**Geplaatst**: 21-01-06 20:33

Re:

Geplaatst: 21-01-06 20:33

nou ik wil meer sorry vind het zo leuk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-06 20:40

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-06 20:40

@ Bentuh: je gebeden zijn verhoord

“He, wat zie jij er overgelukkig uit!” merkte Karen op. Ik werd helemaal rood, nu moest ik het haar wel vertellen van Joren en mij. Waarschijnlijk zou ze wel zeggen dat ze het niet erg vond, maar ik ken haar ...
“Eum, ik moet je wat vertellen,”
“Wat? Iets ergs?”
Ik schudde met mijn hoofd.
“Joren en ik ... Ik en Joren,” stotterde ik. Dit was zo moeilijk!
“Wat?”
“We zijn samen,”
Karens mond viel open.
“Doe je dat nu om mij te pesten?” vloog ze plots uit. Nu viel mijn mond open. Zo’n reactie had ik niet verwacht!
“Waarom denk je dat nu?”
“Je weet best dat ik op hem ben! Ik had hem bijna maar jij hebt hem expres verleid met een beetje zielig te doen! En dan zeg je dat je mijn beste vriendin bent!”
“Dat is niet waar!”
“Jawel!”
“Och, denk wat je wil!” Boos keerde ik mijn rug naar haar toe en liep weg.
“Dat zal ik zeker doen!” hoorde ik Karen nog naar me roepen.
“Trut,” mompelde ik.

“Wat?” geïrriteert keek ik Femke aan.
“Sorry dat ik je stoor in je depressief moment maar je huiswerk?” zei ze heel arrogant. “Of heb je het weer niet gemaakt?”
“Oh loop naar de maan!” zei ik boos en smeet mijn huiswerk naar haar. Met een beledigd gezicht pakte ze het blad van de grond.
“He schat,” Joren zette zich neer op de bank naast me
“Hoi,” zei ik afwezig.
“Wat is er?”
“Karen,”
“Wat is er mee?”
“Wist je dat ze verliefd op je was?”
Jorens mond viel open.
“En nu denkt ze dat ik met je ben om haar te pesten,”
“Karen die verliefd op me is,” droomde Joren.
“Joren! Je helpt niet!”
“Sorry, maar trek je het niet aan. Morgen is ze het alweer vergeten,”
“Denk je?”
Hij knikte vastberaden.
“Maar ik moet naar mijn plaats,” zei hij vlug toen de leerkracht binnenkwam. Vlug gaf hij me nog een kus en liep naar zijn plaats. Ik keek hem glimlachent na. Hij is echt lief.

Lachend opende ik de deur van Matthias huis.
“Ik wil je Rosie tonen,” zei ik tegen Joren. Ik nam hem bij de hand en trok hem mee het huis binnen. Ik was er zeker van dat er niemand thuis was, dus kon ook niemand vervelende vragen stellen over mij en Joren.
“Had ik je al gezegt dat dit een mooi huis is?” vroeg Joren aan me. Hij legde zijn arm op mijn schouders “en dat dit een mooie bank is?”
Ik glimlachte “Voor wanneer we die mooie bank van dichterbij gaan bekijken wil ik je toch eerst Rosie tonen,”
“Jenda?”
Verschrikt keek ik om. Er riep iemand mijn naam vanuit de keuken.
“Er was toch niemand thuis?” fluisterde Joren naar me.
“Aaron?”
“Dat meen je niet?” ongelovig keek Joren me aan.
“Ik leg het je straks nog wel uit,” fluisterde ik. Aaron kwam vanuit de keuken met een glas fruitsap in zijn hand. Hij keek heel lang naar mij en Joren, het gaf me niet echt een goed gevoel. Ik werd helemaal rood en ondertussen had Joren zijn arm al van mijn schouders weg getrokken.
“Ik wou aan Joren Rosie tonen,” zei ik tegen Aaron om de stilte te verbreken.
“Leuk, ik ga mee,”
Ik hoorde Joren zuchten.
“Ik vind de weg wel hoor,”
“Kan best, maar ik mag toch kiezen wanneer ik naar mijn paard ga?” Aaron legde de nadruk op mijn. Dit kan niet waar zijn, is Rosie van hem?
“jenda, ik heb opeens geen zin meer om naar Rosie te gaan kijken,” zei Joren.
“Gaan we naar mijn kamer?” Dit kan Aaron toch niet vermijden?
“Wacht daar maar even mee, ik wil eerst eens met Joren praten. Ik moet de vrienden van het zusje van mijn beste vriend toch kennen. Hij zal zeker wel willen weten wat voor vrienden ze heeft,”
Ik kon hem wel een mep op zijn gezicht geven. Wat deed die griezelig.
“Vandaag toch maar liever niet, ik moet naar huis,” besloot Joren. Verschrikt keek ik hem aan. Hij gaat me toch niet achterlaten bij Aaron? Joren zag mijn verschrikte gezicht.
“Ik zal toch nog maar even blijven,” besloot hij. Ik denk dat hij mijn gedachten kon lezen.
“Leuk! Moet je wat om te drinken hebben?” zei Aaron scheinheilig.
“Een cola zou leuk zijn,” zei ik vlug. Ik hoopte dat Aaron erachter zou gaan, want de cola staat in de kelder en dan zou ik kunnen wegvluchten samen met Joren.
“Een cola dus. Die moet ik van beneden gaan halen zeker?”
Ik knikte.
“Wil jij er dan achter gaan?” zei hij. Hij keek me aan met een triomfelijk gezicht. Vlug iets verzinnen, Jenda. Verzinnen? Vertel gewoon de waarheid!
“Ik kan niet, mijn voet,”
“dat is waar ook,” hij stond op “Niet weglopen he,”
“Gaan we naar jouw huis?” vroeg ik stil toen Aaron beneden was. Joren knikte en stond vlug op.

“Ik zei je toch, die is jaloers,” verzekerde Joren me. Jaloers?
“Maar nee, die wil gewoon weten wie je bent. Nu hij bij ons woont wil hij zo zijn schuld wat inlossen,”
“Geloof je dat echt?”
“Ja, daarom ook dat hij met je wou praten,”
“Jenda ...”
“Wat?”
“Pas gewoon op,”
“Je valt in herhaling,” zei ik geïrriteert.
“Ik weet wat ik zie!”
“Tuurlijk schat,”
“Volgens mij zou Karen veel beter naar me luisteren,”
“Goede zet,” mompelde ik.
“Maar dan moet ik eerst nog van haar leren houden,” hij legde zijn hand op mijn been. We zaten op een bankje in het park. Heel even wou ik mijn been terugtrekken. Maar ik kon niet boos op Joren blijven, daar was hij veel te lief voor. Voor de eerste keer gaf ik uit eigen beweging hem een kus.
“Zie dat maar als een verzoening,” zei ik. Hij lachte.
“Ik hou van je,” zei hij.
“Ik ook van jou,”
Joren boog naar me toe en kuste me langdurig. Het was de beste kus die ik ooit gehad had. Hij gaf me zo’n vertrouwd gevoel, een gevoel dat ik meer wou.
“Hoe lang zijn we nu samen?” vroeg ik. Hij keek op zijn uurwerk.
“Om precies te zijn, 10 uur en 39 minuten,”
“Al een hele tijd he,”
“Ja hoor,”

Hoofdstuk 8

“De meisjes mogen hun tenten daar opslaan en de jongens mogen ze daar opslaan,”
De plaatsen die Bendrix had aangewezen lagen zeker 100 meter van elkaar. Ik zuchtte. Dat wordt dus een hele week alleen slapen. Joren had niet gelijk, Karen was het nog niet vergeten. Sinds kort kan ze zelf heel goed opschieten met Femke. Achter mijn rug gniffelden ze vaak. Al de roddels die al verspreid waren over mij. Dat ik Joren had afgepakt van karen enzo. Niemand van de klas praatte nog met me. Deden ze toch al bijna niet. Ze vonden me allemaal een slet. Ik had alleen Joren nog. Och wat hou ik van die jongen. Nog nooit heb ik zo’n gevoel gehad.
“Zal ik je helpen met je tent?”
Verschrikt werd ik wakker uit mijn dagdroom. Daar stond mijn droomjongen. Ik knikte.
“Ik zal alleen moeten slapen,” zei ik sip. Hij drukte me tegen zich aan.
“Ik zal je wel eens komen bezoeken,” fluisterde hij. Er verscheen direct een brede glimlach op mijn gezicht.
Na heel veel sukkelen was het ons eindelijk gelukt om de tent op te zetten. Lachend zat ik ons bouwwerk te bekijken vanuit Jorens armen. Vol afkeer was de hele klas ons aan het bekijken.
“Wat hebben ze toch tegen mij?”
“Niet op letten,”
“Joren, je weet best dat ik buiten jou niemand heb. Ik heb ook wel iemand anders nodig om tegen te praten,”
“Weet ik wel,’” hij gaf me een kus op mijn wang. “Het zal wel weer beteren. We zijn hier nu toch eenmaal om de band te versterken,”
“Ik geloof er niet meer in,”
“Joren! We vertrekken!” riep iemand uit de klas.
“Ze roepen me zelf niet eens,”

Ik was de enigste die nog over bleef. Iedereen was al gekozen, behalve ik dan. En nu waren de twee groepen aan het discuseren bij wie ik moest. Ze wouden me allebei niet.
“Kom we trekken een strootje,” besloot Karen.
“Goed idee,” zei femke die in de groep zat waar Joren ook in zat.
“Ik heb het grootste,” juichde Femke. Dat wil dus zeggen dat ik bij Karen zat, zonder Joren.
“Kunnen we haar niet achterlaten?” fluisterde Karen naar iemand uit de groep. Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Vorige week was ze nog mijn beste vriendin, en nu doet ze alsof ze me nooit graag heeft gemogen. Vastberaden liep ik naar haar toe.
“Karen, ik moet je spreken!”
“Waarover dan wel?” zei ze arrogant. Ze keek me aan alsof ik één of andere bedelaar was
Boos keek ik naar haar op.
“Wat heb je opeens tegen mij?”
“Vooral dat je bestaat,” De hele groep lachte. Mijn hand trilde, een klets op haar gezicht zou echt niet mis staan nu.
“Kijk nu gaat ze huilen. Misschien denkt ze dat ze zo meer vrienden krijgt. Maar meid, we hebben je al lang door, dus het is verloren moeite,”
Plets! Ik kon me niet meer inhouden. Verschrikt keek ik haar aan. Wat heb ik gedaan? Nu wou ik zo vlug mogelijk weglopen of nog het liefst verdwijnen.
“Sorry,” mompelde ik.
“Trut!” schreeuwde ze naar mij.
“ik zei toch sorry!”
“Jij blijft een trut en een slet!”
ik schudde met mijn hoofd. “Hoe heb ik ooit kunnen denken dat je mijn beste vriendin bent of zelf een vriendin van me bent?”

“Jenda?”
“Ja ik ben er,” Na mijn rusie met Karen ben ik terug gekeerd naar de kamping. Ondertussen was het al donker. Joren ritste de tent open en kwam binnen.
“Ik heb gehoord wat er is gebeurd,”
“Ik kon me niet meer inhouden,” zei ik sip.
“Ze mag je geen slet noemen,”
“Nee,”
Het was stil tussen ons.
“Ik wil haar haar gelijk geven,” mompelde ik.
“Wat dan?”
“Dat ze me een slet noemt,”
“Jenda, meen je dat nu?”
Ik knikte. Ik was er al zeker van sinds vorige week, ik wou het met hem.
“Wil je?” vroeg ik stil.

**Geplaatst**: 21-01-06 21:18

Re:

Geplaatst: 21-01-06 21:18

Spannend hoor

leuk verhaal en goed geschreven

**Geplaatst**: 21-01-06 21:35

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst: 21-01-06 21:35

AAAARG DOE VERDER

Nu komt het pikante deel neem ik aan ??

**Geplaatst**: 21-01-06 22:41

Re:

Geplaatst: 21-01-06 22:41

Oooh ik vind het echt een super leuk verhaal

snel door

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-06 22:53

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-06 22:53

Heb al een nieuw stukje. Het is wel geen 1500 woorden groot maar voor één keer zal het wel niet zo erg zijn. Hoop ik

“Jenda?”
Vlug draaide ik me om. Karen haar hoofd stak binnen in de tent.
“Het spijt me,”
Verbaasd keek ik haar aan.
“Sorry,” zei ze. Ik sprong recht eng af haar een kus op de wang. Ik was echt superblij! Na vanancht en nu dit. Waar is Joren eigelijk? Ik keek naar mijn matras en zag hem nergens liggen. Hij zal vanochtend wel weer naar zijn tent gegaan zijn, zodat we niet betrapt zouden worden of zo iets.
“Is alles dan weer goed?” vroeg Karen. Ik richtte mijn aandacht weer op haar.
“Ja! Ben jee cht niet meer boos,”
Ze schudde haar hoofd.
“Ik wist wel dat je het niet deed om mij te epsten. Maar het was gewoon, dat Joren jou koos en niet mij,”
Ik glimlachte.
“En hoe was het vannacht?” knipoogde ze naar mij.
“Hoe weet jij dat?” vroeg ik stomverbaasd.
“Mijn tent staat naast de jouwe,”
“sorry,”
“Geeft niets hoor. Kom we gaan gaan eten,” stelde Karen voor.
“Ga maar al, ik ga me eerst nog omkleden,”

“En hoe was het kamperen?”
“Vermoeiend,” zuchtte ik. Ik was echt blij dat Matthias voor één keer me op tijd is komen halen. Als ik te lang zou moeten gewacht hebben op de parking, zou ik echt in slaap gevallen zijn. Het was gewoon een zalige week. Ik was echt blij dat alles weer goed was tussen mij en Karen. Maar vooral was ik blij van die nacht, met Joren.
“Woont Aaron nog bij ons thuis?” vroeg ik plots.
“Ja, en waarschijnlijk blijft hij nog een heel jaar bij ons wonen,”
Ik zweeg, ik wist dat Joren Aaron niet vertrouwde. En waarschijnlijk zou Joren dan niet graag bij ons thuis komen. Maar misschien komt alles weer goed, misschien mag ik weer bij Tom gaan wonen. Mijn gedachten zijn wel al veel positiever.
“Wist je dat Aaron Rosie heeft gekocht?”
Ik knikte. Dat had Aaron me al goed duidelijk gemaakt.
“Van hem mag je op haar zoveel rijden als je wilt,”
“Echt?”
“Ja,”
“Zo leuk! Vanavend al?”
“Ben je niet te moe?”
“Om op Rosie te rijden? Tuurlijk niet!”
Matthias glimlachte.

“Er is wel al een hele tijd niet mee gereden,” informeerde Matthias me “En ze heeft nog nooit i nde groep meegereden,”
“Ik red me wel. Wil je haar even vasthouden?”
Rosie was hyperactief. En vanaf dat ik mijn voet i nde beugel zetten, schoot ze vooruit. Matthias nam de teugels vast met een zucht. Na nog een paar keer te proberen zat ik er eindelijk op.
“Toch had je haar moeten longeren,”
“Matthias, ik red me wel,”
Zacht gaf ik haar benen. Ze schoot vooruit, maar gelukkig had ik haar vlug weer onder controle. Verschillende malen schoot ze weg. Ik had al een paar mensen onder de voet gelopen. Gelukkig was er nog niemand afgevallen en ik ook niet.
“Vandaag gaan we een zelfstandig rijden, jullie mogen kiezen wat je doen en ik geef gewoon commentaar,” riep Matthias zodat iedereen hem in de piste hoorde. Ik wist goed genoeg waarom hij dat deed, zo kon hij voordurend op me letten. Wat gaan we eens doen? Misschien kan ik wat oefenen op stelling op de volte. Ik probeerde Rosie op de volte te zetten maar ze blokkeerde. Ze spande haar op, ik voelde het heel duidelijk. Uit paniek gaf ik haar een licht tikje met de zweep, en dit had ik beter niet kunnen doen. Ze schoot weg als een vuurpijl, botste tegen de muur en uit paniek botste ze ook nog eens tegen een ander paard waar ze dan ook nog een flinke mep van kreeg. Maar ze stopte nog niet, ze begon heel hard de steugeren, zo recht als ze kon. En voor ik het wist lag ik samen met haar op de grond.
“Ik zei toch dat het geen goed idee was,” vlug kwam Matthias aangelopen. Ik stond alweer recht en Rosie ook. Vlug pakte ik haar teugel vast.
“Heb je ergens pijn?”
“Nee, “ ik maakte weer aanstalten om weer op te stijgen maar Mathias trok me terug.
“je denkt toch niet dat ik je nu nog laat rijden?”
“Ik hoopte van wel,”
“Je hebt ook niet gecontroleerd of Rosie iets heeft,”
“Ze staat toch alweer recht?”
Matthias sloeg zijn ogen ten hemel.
“Zadel haar maar af,” commandeerde hij me.
“Moet ze niet uitgestapt worden?”
“Zet haar dan in de stapmolen. Maar je kruipt er niet meer op!”
Boos verliet ik de piste