Bokt.nl

Citaat:

Daar aangekomen valt zo om Jessy haar nek. ‘O Jessy’ zegt ze tegen de hond. Ze aait haar over haar hoofd. ‘Eigenlijk moet je uitgelaten worden’ Sara pakt de riem en klikt die vast aan Jessy haar halsband. Sara loopt met Jessy door het dorp. Ze ziet een bloemenkraampje staan met een oud vrouwtje erachter. Sara bedenkt zich dat ze wel bij haar moeder langs kan gaan. Uit haar zak weet Sara nog 4 euro te vissen en koopt een bos rozen. Met de rozen in haar ene hand en de riem van Jessy in haar andere hand loopt ze richting haar moeders graf. Bij haar graf aangekomen gaat Sara zitten en legt de bloemen in de vaas bij het graf. ‘Hoi mam’ zegt Sara twijfelig. Er lopen meer mensen over de begraafplaats. Het zijn er niet veel. Ongeveer honderd meter verderop wordt er iemand begraven. Er staat een groep mensen om heen. Het lijkt een beetje op de begrafenis van haar moeder. Sara richt zich weer op haar moeders graf, er staat ook een foto van haar moeder bij. Ze staat er lachend op. Dat was haar verjaardag. Er rolt een traan over Sara haar wang. ‘Waarom mam?’ vraagt ze zich af. ‘Waarom jij?’ Waarom nu al?’ ‘Waarom zo?’ Snikkend veegt Sara haar tranen weg en bijt op haar onderlip terwijl ze de foto in het lijstje oppakt. Snel geeft ze er een kus op en legt hem weer terug. De grote ronde kaars steekt ze aan en loopt weer weg. ‘Kom Jes’ zegt Sara terwijl ze met gebogen hoofd weer richting het huis van Roos loopt.

Het is donderdag en Sara heeft weer les. Dit keer niet op Morgan. Met tegenzin loopt Sara naar haar fiets die tegen de muur van het huis geparkeerd staat. Blaffend en vrolijk springt Jessy om Sara heen met een stok in haar bek wachtend tot Sara die gaat gooien. Sara raapt de stok op van de grond en gooit hem weg terwijl ze haar been over het zadel van haar fiets zwaait. Jessy rent de hele weg vrolijk mee terwijl Sara een beetje chagrijnig op de fiets zit. Op de manege aangekomen zet ze haar fiets tussen de rest neer en klimt de trap richting de kantine op. Op het bord kijkt Sara op welk paard ze moet. Ze mag op Japie. Japie is een haflinger ruin en een schat, maar hij is geen Morgan. Geen mooi gespierd paard met het liefste karakter ter wereld die onwijs goed kan springen. Met het zware leren zadel over haar arm loopt Sara naar Japie zijn stal toe. Snel zadelt ze hem op en loopt met hem naar de bak. Jessy zit al onder de boom aan de bak kant. Terwijl Sara de beugels aan het instellen is loopt Melissa met Morgan de bak in. Als Sara dat ziet wenkt ze Roos. ‘Roos rijdt zij ook met ons in de les?’ vraagt Sara met haar hoofd knikkend naar Melissa. Roos knikt. ‘Fijn!’ zegt Sara sarcastisch en klimt op Japie. Als ze hebben losgereden mogen ze gaan aandraven. Ze gaan in de les springen. Sara wil wel eens zien hoe die ‘’perfecte’’ Melissa kan springen. Zij en Japie mogen eerst, Japie springt er lomp maar goed overheen. Een paar paarden later is Morgan aan de beurt. Hij rijdt er goed op af. Jammer dacht Sara, ze had even gehoopt dat Melissa heel slecht kon rijden en dat ze Morgan dus niet meer mocht leasen. Vlak voor de sprong laat Melissa Morgan plotseling halt houden. ‘Melissa wat is er?’ vraagt Roos die niet snapt waarom ze stopt. ‘Kan die hond weg?’ Vraagt Melissa wijzend naar Jessy. ‘Mijn Morgan schrikt ervan’ zegt ze met de nadruk op mijn en glurend naar Sara hoe die erop reageert. Sara wordt woedend. Het ligt helemaal niet aan Jessy. Morgan zag Jessy elke dag dus bang zal ze er niet voor zijn. Sara kijkt boos naar Melissa die terug glimlacht. Als blikken doden konden bedenkt Sara terwijl ze van Japie afspringt. Ze neemt Jessy mee naar de bak daarnaast en doet het hek daarvan dicht zodat Jessy er ook niet uit kan. Sara loopt weer terug en stapt weer op. Jessy die gewend is aan de bak kant te zitten begint te blaffen en blijft blaffen. Overdreven stop Melissa weer. ‘Kan er niet wat aan dat geblaf gedaan worden?’ zegt ze met haar handen op haar orden gedrukt. Tel tot 10 Sara zegt Sara tegen zichzelf. 1…2…3… ‘Ik kan echt niet tegen dat geblaf van die hond hoor’ gaat Melissa verder. Sara zucht en telt weer verder 4…5…6…7… ‘Kan die stomme hond geen muilkorf of zo krijgen?’ Gaat Melissa weer verder. Dit was het. Niemand noemt Jessy een stomme hond. ‘Ze moest van jou daar zitten dus door jou blaft ze hoor!’ Zegt Sara. ‘O, het is jou hond’ zegt Melissa grijnzend. ‘Daarom is ze zo onopgevoed. Dat kun je ook wel aan Morgan zien. Jij reed hem eerst toch? Dat kun je wel merken hij kan geen ééns de contragalop. Dat kan toch elk paard?’ Zegt Melissa. ‘Nou dan ga jij ons toch even laten zien hoe je dat een paard leert?’ zegt Sara. Melissa is even stil. ‘Nee’ zegt ze dan. ‘Dat moeten jullie jezelf maar leren’ zegt ze. Sara zucht diep. Wat een arrogant kind is dat zeg. Sara springt voor de tweede keer in een kwartier van Japie af en loopt naar Jessy toe. Ze klikt de riem bij Jessy om en geeft die aan Roos. Sara klimt weer op Japie maar dankzij Melissa heeft ze de rest van de les een rothumeur.

Het is donderdag sinds de vorige les is Sara niet op de manege geweest. Het had toch geen zin, ze had toch niet op Morgan gemogen. Sara loopt de trap omhoog en kijkt weer naar de foto van haar en Morgan met haar moeder op de achtergrond. Sara haar vinger glijdt over het hoofd van Morgan en die van haar moeder. Iets langzamer dan daar voor loopt Sara de trap weer op. Ze mag dit keer weer op Japie. Rustig loopt Sara naar de zadel kamer om Japie's zadel spullen te pakken. Sara dropt de zadel spullen bij de poetsplaats om Japie te halen. Voor Morgan zijn stal staat Melissa tegen Morgan te praten. Sara wil hun niet afluisteren maar het gaat vanzelf. ‘Morgan ik ben nu je bazin begroet me dus hoe je dat ook bij die ene Sara doet. Hinnik dus tegen me!’ Melissa wacht. Als Morgan na 5 minuten nog niet hinnikt, begint Melissa weer te schreeuwen, ‘Morgan je moet tegen me hinniken.’ Het is even stil. ‘Morgan!’ Melissa denkt na. ‘Die Sara, die zegt altijd Hey jochie tegen jou. Melissa loopt weg en keert zich na 10 meter weer om. ‘Hey jochie’ zegt ze. Morgan kijkt de andere kant op alsof Melissa het niet tegen hem heeft. Sara loopt een stukje weg en keert zich ook om. ‘Hey jochie’ zegt ze. Melissa kijkt om en Morgan hinnikt hard. Sara kan een glimlach niet onderdrukken en aait Morgan over zijn hoofd terwijl ze hem in zijn diepbruine ogen kijkt. Morgan drukt zijn mond op die van Sara en Sara geeft een kusje terug. ‘Dag jochie’ zegt Sara weer terwijl ze wegloopt Morgan hinnikt haar na en er verschijnt een grote glimlach op Sara haar gezicht. Met een tevreden gevoel loopt Sara naar Japie zijn stal. Ze doet het halster om het haflinger hoofdje en neemt hem mee naar de poetsplaats.

Het is pokkenweer als Sara naar de manege fietst. Schuilend tegen de hagel trekt ze haar capuchon over haar hoofd, jammer genoeg is deze te klein en de hagel klettert tegen haar voorhoofd. Sara gaat nog sneller fietsen dan ze al doet om meer vaart te maken. Gelukkig ziet ze de manege al tussen de bomen verschijnen. Snel dropt ze haar fiets tussen de rest en loopt door naar de kantine. Frans zit aan een tafel, Sara loopt naar hem toe. ‘Hey Frans’ zegt ze en gaat op de stoel naast hem zitten. ‘Hoi Sara, wat een rotweer hè?’ Sara knikt. ‘Sara zou jij mijn middagrondje even kunnen maken?’ vraagt Frans. Sara knikt weer en staat op. Sara loopt langs alle stallen en kijkt er naar binnen. Silver staat nog met een halster om in de stal. Sara doet de deur open en Silver kijkt verschrikt op. ‘Stil maar meisje’ zegt ze terwijl ze naar Silver loopt. Sara pakt het halster en trekt het rustig van Silver haar hoofd af. Ze geeft de mooie merrie een aai over haar elegante hoofd en hangt het halster weg. Sjokkend loopt Sara door. De rest van de paarden staan goed gepoetst en afgezadeld in hun stallen. Sara loopt weer richting de stallen als ze een paard in de wei ziet liggen. Sara kijkt er verbaasd naar. Met dit weer horen er geen paarden in de wei te staan. En ze horen zeker niet te liggen. Sara springt over het hek. Als ze dichterbij het paard komt ziet ze dat het Morgan is. Sara begint te rennen. ‘Morgan!’ Morgan hinnikt terug maar blijft liggen. Dat is raar want meestal komt hij in galop aangerend. Als ze bij hem aan komt ziet ze dat de neergevallen hagel om hem heen rood gekleurd is. Snel laat ze zich naast Morgan neervallen en ziet een grote open wond aan zijn rechterachterbeen.

Citaat:

Het bloed stroomt eruit. Aan de plas eromheen ziet Sara dat Morgan al veel verloren heeft. Snel pakt Sara haar sjaal en wind die strak om Morgan zijn been. Dan trekt Sara haar jas uit en legt die over Morgan zijn vacht. Snel rent Sara naar de manege, Morgan hinnikt haar zachtjes na. Sara stormt de kantine binnen. ‘FRANS!’ Frans schrikt op van zijn krant. Sara rent naar hem toe om niet alle aandacht in de kantine te trekken. ‘Frans, Morgan ligt gewond in de wei!’ Frans springt op en rent naar beneden. Snel rent Sara erachteraan.

Als Sara bij Morgan aankomt zit Frans er al naast op zijn knieën. ‘Komt het goed met hem?’ vraagt Sara. Frans kijkt haar aan ‘Ik weet het niet Sara.’ Zegt hij terwijl hij zijn mobiel uit zijn zak haalt. Terwijl Frans de dierenarts belt gaat Sara naast Morgan zitten en legt zijn hoofd op haar schoot. Ze aait hem over zijn smalle hoofdje terwijl zijn diepbruine ogen naar Sara kijken. Frans gaat ernaast staan. Anita en Roos komen aangerend. ‘Wat is er aan de hand? Maar een blik op Morgan beantwoorde hun vraag al. Even later komt de auto van de dierenarts aangereden en de dierenarts rent meteen door naar de wei. ‘Wat is er gebeurd?’ vraagt de dierenarts. Frans staat op en staat een tijdje te praten met de dierenarts. Sara hoort ze praatten terwijl ze Morgan nog steeds streelt over zijn hoofd. De dierenarts loopt terug naar zijn auto en Frans gaat weer bij Morgan staan. ‘En?’ vraagt Sara met een vragende blik in haar ogen. ‘De dierenarts kijkt wat hij kan doen' beantwoord Frans. Sara richt haar blik weer op Morgan. De dierenarts komt weer aangehold en begint allemaal zalfjes op Morgan zijn been te smeren en daarna te verbinden. Aan Morgan zijn ogen ziet Morgan dat hij pijn heeft. ‘Doorzetten jochie!’ zegt ze en sluit haar armen om zijn gespierde hals terwijl zijn hoofd nog op haar schoot rust. Morgan krijgt nog wat pijnstillers toegediend en de dierarts staat op. ‘Nu…’ zegt hij, ‘Moeten we een manier vinden om hem naar zijn stal te krijgen.’ ‘Is hij in staat om te lopen?’ vraagt Frans. ‘Het zou kunnen maar het zal hem waarschijnlijk heel veel pijn doen dus ik denk dat hij het niet doet.’ Frans denkt na. ‘Ik ga de trailer halen zegt hij en holt weg. ‘Samen met de trailer en wat andere mensen die op de manege werken komt Frans terug. Hij rijdt de trailer de wei in tot vlak voor Morgan. Met zijn allen pakken ze Morgan en tillen hem in de trailer. Sara houdt zijn hoofd vast en zegt gerustellende woorden tegen Morgan. Als Morgan in de trailer ligt gaat Sara bij zijn hoofd zitten Roos en Anita zitten bij de klep. Omdat Morgan ligt kon de klep niet helemaal dicht dus moeten Roos en Anita achter de trailer aan lopen en zorgen dat Morgan er niet uit valt. Rustig rijdt Frans naar Morgan zijn stal en daar tillen ze hem dan weer met zijn allen in.

Het is nu 11 uur s’avonds. Sara was naar huis gegaan om een slaapzak en kussen te halen en ligt nu naast Morgan in het stro. De dierenarts had gezegd dat de wond goed kon genezen, gelukkig maar. Sara weet niet wat ze zonder Morgan zou moeten doen. Ze kijkt naar het zwarte gespierde paard dat naast haar ligt en slaapt. Langzaam rolt Sara naar Morgan toe en gaat tegen hem aan liggen. Kon dit moment maar eeuwen duren, geen verdriet om haar moeder, geen Melissa, geen problemen. Gewoon fijn tegen Morgan aanliggen.

Helaas duurt het moment maar een nacht lang. Als Sara de volgende dag wakker wordt ziet ze dat het niet goed is. Morgan zweet over zijn hele lichaam. Sara voelt aan zijn lichaam, het is bloedheet. Er gaat van alles door Sara haar hoofd heen. Rustig Sara zegt ze tegen zichzelf. Ze kruipt uit haar slaapzak en rent de manege rond opzoek naar Frans. Bij de hooibalen aangekomen ziet ze Frans zitten. ‘FRANS!’ gilt ze. Frans kijkt verschrikt op. Sara gebaart dat Frans moet komen en holt weer naar Morgan zijn stal. Sara hurkt zich neer naast Morgan en streelt hem over zijn bezwete lichaam. Frans die even later binnen komt kijkt naar zijn bezwete paard en schrikt. Snel toetst hij het nummer van de dierenarts weer in die even later het erf op komt gereden. Die ziet ook meteen dat het niet goed is. Hij hurkt zich neer naast Morgan en onderzoekt hem. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Sara. ‘Ik ben bang dat hij gister een virus binnengekregen heeft.’ Antwoord de dierenarts. ‘Is het een erg virus?’ vraagt Sara weer. ‘Hij heeft bloedvergiftiging’ Frans schrikt. Sara ziet dat Frans belt. ‘Wie bel je?’ ‘Melissa, zij heeft recht erop om het te weten zij had hem geleasd.’ Even later hangt Frans op. ‘En?’ ‘Ze is bij een modeshow van Chanel en wou niet komen. Sara wordt woedend van binnen. Het is de schuld van Melissa dat Morgan hier nu zo bij ligt! Als dat kreng hem niet in de wei gezet had was er nu niks aan de hand. Frans richt zich weer tot de dierenarts. ‘Is het te verhelpen?’ Sara ziet dat de dierenarts naar woorden zoekt. ‘Nee’ zegt hij. ‘WAT!?’ is het enige wat Sara uit kan brengen. Het voelt net of haar hart door tweeën gescheurd wordt. Niet Morgan! ‘FRANS! Niet Morgan, je kunt Morgan toch niet zomaar laten gaan!’ Sara barste in huilen uit en Frans sloeg een arm om haar heen. Uit zijn tas pakte de dierenarts een spuit. Sara liet zich weer op haar hurken vallen en pakte Morgan zijn bezwete elegante mooie gespierde hoofd weer vast. ‘Morgan’ fluistert ze zacht. Morgan kijkt haar aan met zijn diepbruine ogen. ‘Dag jochie’ zegt Sara terwijl er een traan van haar wang rolt en op Morgan zijn hoofdje valt. Morgan hinnikt zacht naar haar. De dierenarts maakt de spuit klaar en prikt de glanzende naald in Morgan zijn hals. Sara slaat haar armen om Morgan zijn hoofd heen. Heel langzaam maar zeker voelt ze de warmte uit Morgan zijn hoofd en lichaam glijden. Sara houdt haar armen stevig om Morgan zijn koude hals gesloten. ‘Morgan’ huilt ze. ‘Waarom nou jij?’ Er rolt ook een traan over Frans zijn wang maar bang dat iemand die ziet veegt hij die snel weg. Na een halfuur zit Sara nog steeds naast het koude lichaam van Morgan en Frans staat er nog bij. Roos komt binnen lopen. ‘Wat is hier aan de hand.’ Als ze Morgan ziet liggen slaat ze haar hand voor een mond. ‘Wat is er gebeurd?’ Vraagt ze. Frans legt alles uit. Roos kijkt verschrikt naar Sara die naast Morgan zit met haar armen om zijn hals. ‘Sara kom maar mee dan gaan we naar huis’ zegt Roos en legt een arm op Sara haar schouder. ‘Nee, ik wil bij Morgan blijven.’ Zegt Sara. ‘Sara…’ Roos weet niet wat ze moet zeggen en zoekt naar de juiste woorden. ‘Sara… het heeft geen zin meer. Het is Morgan niet meer, het is alleen nog maar zijn lichaam’ zegt Roos. Sara slikt ze wil Roos niet geloven maar wat ze zegt is waar. Huilend staat ze op en slaat haar armen om Roos heen. Roos slaat haar armen om Sara heen en na een tijdje leidt ze haar mee naar buiten.

De weken die volgen brengt Sara door in haar bed. Ze vult de dagen met huilen en foto’s bekijken.

‘Sara!’ zegt Roos terwijl ze op de deur klopt. Sara kijkt slaperig op en kijkt op haar wakker. 2 uur! Wat doet Roos hier zo vroeg? ‘Sara?’ ‘Ja’ Roos komt de kamer binnengelopen, ze zier er nogal gehaast uit. ‘Wasser?’ vraagt Sara die nog steeds half slaapt. ‘Doe snel je stal kleding aan’ Sara deed wat haar gezegd werd maar snapte nog steeds niet wat de bedoeling was. Snel loopt Roos weer naar beneden, Sara sjokt er even later achteraan. Slaperig zit Sara naast Roos in de auto. ‘Roos waarom moest ik zo opschieten?’ vraagt Sara. ‘Dat merk je zo meteen wel’ antwoord Roos die nog harder gaat rijden dan ze al deed. Ze rijden naar de manege. Sara schrikt. Hier is ze niet meer geweest sinds Morgan was laten inslapen. Ze had er ook zeker niet de behoefte toe gehad. Roos merkt niet dat Sara geschrokken was en stapt gehaast uit. Sara loopt achter haar aan. Bij een stal stopt Roos en Sara botste\ zowat tegen haar op. ‘Frans ik ben er en Sara is er ook’ fluisterd Roos. Frans kwomt de stal uit. ‘Zeg jij het maar’ zegt hij tegen Roos. Sara snapt er helemaal niks meer van en kijkt vol verwachting naar Roos. Roos schraapt haar keel en begint: ‘Sara, omdat je zoveel tegenslagen had dit jaar hebben we zeg maar een soort cadeautje voor je. Het is van Frans Anita en mij.’ Roos gebaart naar de stal en Sara loopt naar binnen. Daar zit Anita naast een bezwete Sascha. Naast Sascha ligt een klein pikzwart veulentje met diepbruine ogen. Sara was het helemaal vergeten dat Morgan Sascha gedekt had. Ze knielt neer naast het veulen en kijkt het aan in zijn diepbruine ogen. ‘Het is een hengstje’ fluistert Anita. Het kleine veulen is het evenbeeld van Morgan. 'Dag jochie' zegt Sara zachtjes. Het kleine veulen kijkt haar aan met zijn diepbruine ogen en hinnikt zacht.