Bokt.nl

pharagirlke schreef:

mooi! er zitten enorm veel gevoelens in je verhaal.

Citaat:

Met mijn knie opgevouwen en mijn hoofd rustend op mijn armen zat ik op de stoep.
Ik moest er vast heel triest uitgezien hebben..

Ik hoorde een auto aankomen en ik draaide mijn hoofd de andere kant op. Ik had nu even geen zin in blikken van mensen die medelijden met me hadden.
De auto remde, en de passagiers deur ging open. Het was Peter.
“Sam? Sammiej, ben jij dat? Agerm kind, stap in!” Ik veegde met mijn mouw langs mijn neus en veegde mijn tranen af. “” Wat doe jij nou toch hier? Waar is je moeder? Waar moet je heen?” Peter keek me bezorgd aan.
“Mam is op concours..Pim belde net, het gaat niet goed met Nero. Ik wilde er naartoe lopen maar ik viel en ik, ik, ik kon gewoon niet meer.”
“Maar meid, had mij dan even opgebeld! Ik rijd je er wel heen!”
Ik kreeg een aai over mijn hoofd en Peter reed aan. Ik vertelde hem wat er met Nero was gebeurd. Hij zei dat hij wel verwacht had dat Nero tegen zou stribbelen en dat hij hoopte dat er nog iets voor hem gedaan kon worden.
Eindelijk. De kliniek kwam in zicht.
Peter parkeerde de auto en we liepen samen richting Nero’s stal.
De stal, waar ik gisteravond nog was geweest. Vol goede moed.
Waar Nero nu onder narcose lag. Met een gebroken been. Alweer.

Pim kwam naar ons toegesneld vanuit de kantine. Ik wachtte niet op hem, ik wilde naar Nero.
Een paar stallen voor die van Nero haalde Pim me in.
“Sam, het lijkt me niet verstandig dat je Nero zo ziet..Zijn been ziet er vrij angstaanjagend uit” Pim keek me smekend aan.
Hij zag er moe uit. Hij had grote wallen en zijn ogen stonden dof.
Ik vermoedde dat hij vannacht regelmatig bij Nero was gaan checken.

Ik liet mijn hoofd hangen, en er schoten verschillende dingen door mijn hoofd.
Ik wilde er voor Nero zijn, maar hij was nu te ver weg om er iets van te merken..
Ik was bang dat het er echt erg uit zag..Dat beeld wilde ik niet voor me hebben als ik aan hem dacht. Ik wilde denken aan de vrolijke Nero. De Nero die 2 jaar geleden als een hoopje ellende bij ons kwam. De Nero die over hindernissen heen sprong. De Nero die zijn oogjes sloot en op rust ging staan tijdens het poetsen.

Op zo’n moment zou ik eigenlijk gaan huilen. Maar volgens mij waren mijn tranen op. Je kon dus niet eeuwig blijven huilen.

Ik besloot niet naar hem toe te gaan, en samen met Peter en Pim ging ik naar de kantine. Peter schonk een mok warme chocolade voor me in, en voor peter en hemzelf een mok koffie.
We bespraken wat we konden doen.

Nog een keer opereren was een optie. Maar de kans dat de operatie zelf goed zou gaan was kleiner geworden, omdat de breuk waarschijnlijk gecompliceerder was geworden.
Pim zei dat inslapen ook een optie was..Misschien wel zo eerlijk tegenover Nero zei hij er nog achteraan.

Het galmde door mijn hoofd. Nero in laten slapen. Wel zo eerlijk voor hem.
Ik vond het helemaal niet zo eerlijk.
Wat was er nou eerlijk aan om een beest zijn leven te ontnemen?
Van binnen werd ik boos, maar ik zei niks. Ik weet dat Pim het niet zo bedoelde. Hij had het beste met ons voor.
Ik wilde hem niet in laten slapen. Niet als er nog een kans was om hem te laten leven.

Ik zag mijn moeder het terrein oprijden. Ik begon te koken van binnen. Zij was wel de laatste die ik wilde spreken nu. Ze parkeerde de auto, en kwam, nog in wedstrijd tenue, de kantine binnen lopen. Peter en Pim keken verbaasd op toen ze vroeg wat er met Nero gebeurd was. Ik denk dat ze verwacht hadden dat ik dat al lang had verteld.
Mijn moeder schoof aan en luisterde aandachtig naar Pim, die het verhaal nog eens uitvoerig vertelde.

Mijn moeder keek naar me en voelde waarschijnlijk aan dat ik boos was.
“Wat wil jij Sam? Wat denk jij dat we het beste kunnen doen?”

Af en toe wilde ik dat ik weer een klein meisje was. Dat mijn vader nog leefde. Dat mijn ouders besliste wat wel en wat niet goed was. Dat je alleen maar ja hoefde te knikken en amen hoefde te zeggen. Dat je alleen maar leuke dingen hoefde te doen..
Mijn vader was 8 jaar geleden overleden bij een auto ongeluk. Hij was op de snelweg geramd door een vrachtwagen, en zijn auto was in brand gevlogen.
Ik wilde dat ik weer 6 jaar was, en dat mijn vader besliste wat goed voor me was en wat niet.

“Ik denk dat we moeten opereren. Als hij nog een kans heeft denk ik dat we die moeten benutten..”
Mijn moeder knikte instemmend haar hoofd.”Ik denk dat je gelijk hebt..”

Ik wou dat ik weer 6 jaar was. Rijden op Kanjer. Mijn shetlandertje. Naderhand het touw in papa’s hand duwen, zodat hij Kanjer af zou zadelen en wanneer hij terug naar de wei ging ik er nog even zonder zadel op mocht klimmen.
Met mijn ouders door het bos rijden. Dat deden we vaak toen mijn vader er nog was. Mama op Invito en papa op olympia. En ik op Kanjer.
Zondag ochtend vroeg naar stal, paarden opzadelen en naar het bos. Ik tussen mijn ouders in, dravend om hun stappen bij te kunnen houden.
Ik wilde helemaal geen 15 zijn en moeten beslissen of mijn pony een 2e operatie moest ondergaan. Ik wilde niet nadenken over de toekomst van mijn pony. Ik wilde nadenken over welk vriendinnetje ik deze keer mee zou nemen. En wie er vandaag met naar het bos mocht, papa of mama.
Maar die tijd was voorbij. Ik moest me groot houden. Tot Nero beter zou zijn. Daarna kon ik weer klein kind spelen, onvolwassen doen. Maar nu nog niet.

Mijn moeder en ik reden naar huis. Ik wist niet goed of ik nou wel of niet boos moest zijn op mijn moeder. Ze leek gedachte te kunnen lezen. “Het spijt me dat ik niet direct kon komen Sam..Maar ik kon echt niet weg. Deze wedstrijd was zo ontzettend belangrijk. Step en ik waren klaar om warm te gaan rijden toen je belde. Ik kon onmogelijk afzadelen en naar je toe komen.” Ik keek naar mijn moeder. Ze slikte haar tranen weg. Wat een miep was ik toch ook. Ik dacht alleen maar aan mezelf. En ja oké, ook aan Nero.
“Ik begrijp t mam..Ik snap ‘t”
Mijn moeder vertelde trots dat ze met 182 punten eerste was geworden. Ik keek naar haar, en zag haar ogen fonkelen.

Eenmaal thuis belde ik direct Eva op. Ik had behoefte om met iemand te praten. Iemand die precies begreep wat ik doormaakte.
Na een kort gesprek hadden we afgesproken dat ze naar me toe zou komen.
Ze wilde me iets vertellen. Ik was benieuwd!

De bel ging. Eva stond voor de deur. Ik deed tamelijk vrolijk de deur open, en samen liepen we naar mijn kamer. We gingen op mijn bed zitten en ik wachtte tot Eva begon te vertellen.

“Sam, ik moet je dit echt vertellen.” De toon in haar stem was een beetje eng. Het leek alsof ze vreselijk nieuws ging vertellen.
“Ik heb gisternacht over Nero gedroomd..Ik had gedroomd dat hij tegen het tussenschot had getrapt, en dat hij zijn been weer gebroken had. Pim ging hem nog een keer opereren. De operatie was goed gegaan, en na 2 weken stond hij weer bij ons op stal. Maar hij flipte op een nacht compleet door Sam. En weer brak hij zijn been. Pim kon niets meer voor hem doen, en jullie lieten hem inslapen.” Eva zweeg. Ze keek naar mijn dekbed.

Ik was stomverbaasd. Niemand had Eva verteld wat er die middag in de kliniek was gebeurd met Nero. Zou haar droom tot het eind uitkomen?

Onyx schreef:

Wow goeie stukken zeg, wilde dat ik zo mooi kon schrijven. Je schrijft echt met gevoel!
Maar, het is niet praatten maar gewoon praten
Nou maak niks uit hoor ik las er eerst gewoon overheen

Morgen wil ik wel wat nieuws!