Bokt.nl

Citaat:

Met bijna bevroren vingers duw ik de poort van het kerkhof open. De oude, ijzeren poort piept en kraakt.
Ik wrijf mijn handen over elkaar. Ze zijn ijskoud. Dom van me, ik had ook handschoenen moeten aandoen!
Voorzichtig kijk ik het kerkhof rond. Vreemd genoeg is het vrijwel verlaten. Hier en daar pikken een paar vogels de bessen van de struiken, of vliegt een eekhoorntje een boom in.
De sneeuw knispert onder mijn schoenen. Ze zijn pas nieuw, dus ik loop voorzichtig, zodat ze niet vies worden.
Struinend loop ik over de paden, totdat ik bij haar graf ben. Opeens lijkt alles in de wereld zo ontzettend onbelangrijk!
'At this moment, only you matter' zing ik, zoals het in het liedje staat.
Ik ben gewend tegen haar te praten. Ik praat over vanalles. Over nieuwe vriendjes, vervelende exen, nieuwe vriendinnen, en op wraak berustte feeksen. Huilend, dat wel. Want normaal zou ze lachen, zou ze me gerust stellen, ze zou me steunen. Als een vriendin, want dat was ze.

Ik denk terug aan die avond. Ik had haar moeten tegenhouden. Ik had haar moeten zeggen het niet te doen. Als een vriendin, want dat was ik.
We waren in een discotheek, aangeschoten as hell. Het was donker, en er was zo'n flikkerlicht. Waardoor het lijkt alsof je een robot bent, waar je duizelig van wordt.
Opeens was het heel even langer donker. Foutje van de DJ. Toen het weer licht werd, was ze weg.
Ik zocht haar, riep haar, ik vroeg naar haar. Maar ze was er niet. Niemand had haar gezien, zij hoorde me niet, ik zag haar niet.
En opeens, was ze daar weer. Ik zag haar aan de bar zitten, ze nam iets in. Ik dacht dat het een pilletje tegen de misselijkheid was ofzo. Maar ik had het moeten weten. Zoals die vuile loser naar haar keek. Hij zat gewoon te wachten totdat ze draaierig zou worden. Totdat ze over je nek zou gaan, en totdat ze zou vallen. Hem vastgrijpen. Hem smeken om hulp.
Maar het duurde langer dan normaal. Ik stond er naar je te kijken. Zeker 2 minuten ofzo. Totdat hij haar meer gaf. Meer dan de eerste keer. Ik mengde me door de massa heen met wat elleboog-werk, maar het was te laat. Ze had ze al achterover geslagen.
Woedend was ik! Ik trok haar van de barkruk af, naar buiten.
En toen begon het. Ze werd draaierig, ze ging over je nek, je viel. Ze greep mijn broekspijp vast en ze smeekte me om hulp.
'Men, houd het dan nooit eens op?' Zuchtte de portier.
'*******, DOE ER DAN WAT AAN, ROEP IEMAND! STA DAAR NIET ZO!' viel ik uit. Hij deed alsof ze oud vuil was, alsof ze niks betekende!
Ik was laaiend. Ik schopte hem, ik sloeg hem, ik schold hem uit.
Hij belde het ziekenhuis. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Ze lag daar, hulpeloos. Als die kleine meid van vroeger, die van de trampoline afviel.
Ongeveer 5 minuten later waren ze er dan eindelijk. Ze werd op een brancar gelegd en afgevoerd.
Ik wist dat het niet goed was. Ik wist 't gewoon.
3 uur nadat ze haar hadden meegenomen zag ik haar eindelijk weer. Ze was ziek, heel erg ziek.
De dokter vertelde me dat ze ze maag hadden leeggepompt, maar dat het niet veel nut meer zou hebben. Er was teveel spul opgenomen in haar bloed. Ze zou dadelijk wakker worden, maar niet lang meer wakker blijven. Ze zou in shock raken, en dan in coma. Uiteindelijk zou ze overlijden.
Ik barstte in tranen uit. Ik heb gehuild.
Plotseling werd ze wakker. Ze vroeg wat er was gebeurd.
We hebben nog eindeloos gepraat. Ongeveer 2 uur lang heb ik aan haar bed gezeten. Stiekem hoopte ik dat de dokter ongelijk had. Ze bleef toch immers zo lang wakker?
We lachten, we huilden, en ik vertelde haar dat ik zoveel van haar hield en ik haar nooit zou vergeten.
Maar opeens vielen haar ogen dicht. Haar lichaam lag alsof het zich verzette tegen iets.
'Ze vecht tegen de shock' constateerde de dokter. Maar hij zei er ook bij dat het niet veel nut had, uiteindelijk zou ze overlijden.
'Je bent m'n beste vriendin Lie, verlaat me niet..' fluisterde ik.
Heel even leken haar lippen te bewegen. Ik wist zeker dat ze iets zei.
'Nooit' leek het wel.
Voor de zoveelste keer op deze avond barstte ik in huilen uit.
Ongeveer 3 kwartier nadat ze in shock raakte, was je weg. Helemaal weg. Naar daarboven.
'Ik zal Redbull drinken Lie, zoveel, totdat ik vleugels heb, en dan kom ik naar je toe' was de zin die mijn speech afsloot op haar begrafenis.

Het staat ook op het lint dat uit de bloemenversiering steekt.
Zachtjes rollen de tranen uit mijn ogen. Dat mijn vingers nagenoeg bevroren zijn interesseerd me niet, dat mijn schoenen vies worden ook niet. Ik probeer de sneeuw weg te trappen maar het lukt niet.
'Ik mis je, ik wil je terug' fluister ik, starend naar het grote boeket dat haar oma heeft neergelegd.
Maar verlaten heb je me niet. Nooit. Want je bent voor altijd in mijn hart. Je leeft verder in mij.
Je bent bij me.

pharagirlke schreef:

heb ze gelezen nadat ik die van mij derop had gezet