Bokt.nl

pharagirlke schreef:

dit verhaal volg ik. VeraA heb jij toevallig het verhaal 'gedreven door' ook geschreven?

Citaat:

Als ik binnenkom zitten mijn ouders al aan tafel. Ze zijn druk in gesprek en ik probeer te begrijpen waar het over gaat. ' Zullen we er 3 of 4 doen' vraagt mijn vader aan mijn moeder. Ze denkt even na en zegt dan ' doe maar 4, dan hebben we meer kans op prijs'. Ik kijk mijn ouders aan..Natuurlijk gaat het weer over wedstrijden. 'Mag ik ook even weten waar en wanneer ik moet starten dan' zeg ik beledigd. '9 en 10 november, in Nijmhegen' antwoord mij pa, ' je moet Eldoro, Whisper, Mira en die nieuwe pony starten' zegt hij droog. Ik zucht weer eens diep. Normaal zuchten ouders als dochters vertellen dat ze 4 paarden starten in 1 weekend. Die ouders zouden zeuren dat de dochter huiswerk moest maken. Maar nee, hier gaat alles anders. Ik ben degene die vreest voor m’n huiswerk, niet mijn ouders. Vandaar dat m’n ouders me heel graag van school willen hebben, maar ik ben nog leerplichtig.

Zwijgend eet ik mijn eten op en sta zonder pardon op en loop naar mijn kamer toe. Mijn ouders hebben niks door want die zitten te dromen over al het prijzengeld dat ík moet binnenslepen voor hún. Ik zet de computer aan en ondertussen kijk ik in mijn agenda of ik nog huiswerk heb. 'Pfieuw, gelukkig niet' zeg ik hardop. Dan kan ik vanavond Mira nog trainen, anders staat ze 2 dagen stil. En dat kan hier niet. Want het kan zomaar opeens zo zijn, dat ik uit school kom, en direct, onverwacht, op concours moet, of naar één of andere clinic moet. 'De paarden moeten elke dag op scherp staan, net als jij' zegt mijn moeder altijd. Ik mag ook nooit eens hoofdpijn hebben ofzo. Ze noemt me een watje als ik moe ben, of als ik misselijk ben ofzo. Alleen als ik hoge koorts heb, en over moet geven, mag ik wel 'een dagje' in bed blijven. Ja, zo streng zijn mijn ouders..

Ondertussen is de pc opgestart en ik meld me aan op msn. Onze stalknecht Els begint meteen te praten. Ik mag haar eigenlijk niet zo want ze gunt die paarden geen echt leven. Ze stopt ze het liefst in een doosje, lekker makkelijk.


Els, heeft haar loon weer binnen : hey girl
* Anne * 9-10 november concours : hoi, je hebt vandaag niet goed uitgemest, Eldoro’s hele stal was nog vies.
els, heeft haar loon weer binnen : boeiend, ik laat er wel vaker 1tje vies.
* Anne * 9-10 november concours : hoe zou jij het vinden als je in je eigen stront moest slapen ?

Die Els snapt zulke dingen echt niet hè. Ze is hier de stalknecht dus ze hoort haar werk goed te doen. Stom kind is het ook.


Els, heeft haar loon weer binnen : Ik heb een wc thuis..
* Anne * 9-10 november concours: Ag ja. Ik zet morgen ochtend de paarden buiten, en daar blijven ze totdat ík zeg dat ze naar binnen mogen. Moet nu gaan, Mira trainen, doei!

En snel sluit ik msn af, voordat Els weer begint met zo’n preek van d’r. Dat kind kan alleen maar zeuren. Ze is dik en lui, en ze doet haar werk niet goed. Ze laat elke dag ongeveer 2 stallen onuitgemest liggen, en veegt niet goed aan. Ook doet ze geen enkele moeite om de paarden een zo’n prettig mogelijk leven te geven.. Ze is gewoon geen paardenmens..

Met grote stappen ren ik de trap af. Ik ren door de keuken naar de bijkeuken. 'Ga trainen! ' roep ik nog, in de hoop dat iemand het hoord. Ik doe mijn laarzen aan en ga naar buiten toe. Alle paarden hinniken, logisch, want ze hebben nog geen eten gehad. Behendig schep ik het voer in de bakken en geef alle paarden nog een pluk hooi. Ik doe de nieuwe merrie haar gewone deken weer op en gooi de zweetdeken in het 'washok' . Dat is een speciaal hokje waar alle gebruikte spullen moeten liggen, zodat ze kunnen worden gewassen. Ook al heeft een paard een deken maar 10 minuten op gehad, hij moet in de was. Beetje onzin, maar ja, beter dan dat alles vies is. Mira is een schimmel merrie van 6 jaar. Ik rijd nu M-springen en het gaat super. Over een maandje kunnen we misschien al wel Z starten. In de zadelkamer pak ik haar zadel en hoofdstel, en ik pluk een mintgroen setje uit de kast. 'Ja, ja ik kom al' zeg ik tegen Mira, die blijkbaar al weet dat ze zo uit haar stal mag. Binnen vijf minuten heb ik haar opgezadeld. Ik neem haar mee naar de binnenbak en mijn moeder komt er aan. 'Sorry' fluister ik tegen Mira, want ik weet dat er weer een zware training voor de boeg staat. Mijn moeder zegt het eerste kwartier niks. Maar ik merk dat ze zich eraan ergert dat ik nogal dressuurmatig losrijd, en niet even alvast een sprongetje meepak. Toch ga ik lekker door met mijn eigen ding en Mira vind het super. 'Ja nou is het wel genoeg. Je bent een springruiter, geen dressuurprikker. Huppekidee, aangaloperen en zitten op je kont’ begint mijn moeder te schreeuwen. Braaf doe ik wat ze zegt maar ik baal wel, het ging namelijk net zo lekker. Mijn moeder zet een paar hindernissen op een rijtje. 'En nu spring je dit rijtje hindernissen, en owee als er een balk afvliegt, dan moet je voor straf morgen helpen mesten ' zegt ze streng. Mira ziet de hindernissen en springt er vrijwel automatisch overheen. Gelukkig blijven alle balken liggen, en dat is een rede voor mijn moeder om de hindernissen weer eens wat hoger te zetten. 'Nog een keer dit lijntje'. Ik rijd aan op de hindernisen en Mira komt er weer makelijk overheen. 'Meer pit' zegt m’n moeder kort maar krachtig. Ik druk mijn spoor even in Mira’s buik en ik voel meteen dat ze weer op mij let. Na nog een paar hindernissen gesprongen te hebben ga ik in stap over. 'Dit is slecht werk dames. Bereid je maar voor op harder werk ' zegt m’n ma terwijl ze een groot parcours begint op te bouwen. Het zijn behoorlijke hoge hindernissen. Ze varieren van 1 meter tot wel 1.30. En dat voor een M- combinatie hè. Ze zet 12 hindernissen neer, dit word dus érg zwaar. 'Verzin zelf maar een logisch parcours' zegt mijn moeder terwijl ze richting de hoek van de bak loopt. Ze gaat op de bakrand zitten en kijkt kritisch toe. Ik geef Mira hulpen om in galop te gaan en meteen reageert ze. Met flinke sprongen zweeft ze onder me. Ik kijk even rond om een logisch parcours te bedenken. 'Eerst die lijn daar, dan die oxer, dan dat lijntje... Dan de dubbelsprong.. Vervolgens van hand veranderen en dat lijntje springen, en dan nog de 3 dubbele..’ zeg ik tegen Mira. Ik stuur Mira op de eerste hindernis af, en daarna gaat vrijwel alles vanzelf. Met de kleinste hulpen kan ik Mira rondsturen en ze springt super. 'Kom, nog even die 3' fluister ik tegen Mira, en haar oortjes vliegen naar voren. De 1e gaat nog steeds super. De 2e gaat nog nét goed, en helaas vliegt er bij de 3e een balk af. Mijn moeder heeft het natuurlijk meteen gezien en springt op van de bakrand en begint te schreeuwen. 'Idioot! Wat doe je nou ! Je moet een beter leren rijden ! Je bakt er helemaal niks van, je rijd dat paard helemaal naar de kl*te' . De tranen schieten in mijn ogen. Zo nuchter als ik normaal ben, kan ik nu even niet zijn. Af en toe heb ook ik een baaldag, en kan ik er even niet tegen. Ik doe áltijd mijn best om mijn paarden het beste te geven, en het beste te laten presenteren, en nooit kan ik íets goed doen. 'Ik doe m’n best hoor' zeg ik zachtjes. 'Nou daar merk ik anders niks van!! ' snauwt mijn moeder. Droevig zit ik op Mira, en ik vraag me af wat ik nou moet. Ik ben waarschijnlijk het meest verwende kind uit de provincie, en nog ben ik ongelukkig. Meer als m’n best kan ik niet doen. Nogmaals laat ik Mira aangaloperen en ik merk dat ze al wat moeier is geworden, want haar sprongen zijn zwakker. 'Laat zien wat je kan' fluister ik Mira toe, terwijl ik op de 1e hindernis aanrijd. Mira springt en tikt bíjna de balk er van af. Ik duw mijn spoortje even stevig in haar buik en rijd naar hindernis 2 toe. In mijn ooghoeken zie ik mijn moeder weglopen, vreemd..... De 2e, 3e, 4e en 5e hindernis springt Mira weer makkelijk, en dat zorgt er voor dat mijn aandacht wegzakt. Op de 6e hindernis neemt Mira enorme vaart af, maar met een flinke prik van mijn spoor springt ze er toch overheen, maar toch valt er een balk vanaf. Ik rijd door naar hindernis 7 en weer remt Mira, gelukkig springt ze wel weer en laat ze de balken liggen. Ik vertrouw er weer in dat het goedkomt en rijd nogal slaperig op de 8e hindernis af. En ja, dan gaat het mis. Mira gaat op het laatste moment vol in de ankers, en omdat ik zo 'goed' oplet, val ik er voorover af. Natuurlijk is mijn moeder er al weer, en ze heeft alles zien gebeuren. Ze bedenkt zich geen moment, en komt naar ons toerennen. In plaats van dat ze aan mij vraagt hoe het gaat, pakt ze mijn zweep van de grond en begint Mira er mee te bewerken. 'Stom rotpaard, wat denk je wel niet ! *pats * Dit is wat je verdiend, wat denk je wel niet!’ schreeuwt ze terwijl ze Mira keihard slaat. Ik wéét hoe bang Mira voor de zweep is. En ik voel haar paniek, terwijl ik het nog niets eens gezien heb. Snel sta ik op en draai me om. Mira heeft haar hoofd helemaal in de lucht en haar ogen zijn weggedraaid. Ik moet aan zien hoe erg Mira in paniek is, en ik zie dat ze naar me kijkt, ik ben de enige persoon die haar nu kan helpen.. Een andere oplossing dan zelf de klappen opvangen zie ik niet..dus ik spring voor Mira. 'Aan de kant' schreeuwt mijn moeder terwijl ze gewoon doorslaat. Ik blijf zelfverzekerd staan terwijl de zweepslagen in mijn gezicht belanden. Ik probeer de teugels uit mijn moeders handen te halen en na even stoeiten lukt het. Mira rent er uit paniek vandoor, maar mijn moeder merkt blijkbaar niks. 'Mam, je staat nu je eigen dochter te rammen met een zweep, terwijl het paard al weg is' zeg ik droog, waarna ik me omdraai en weg loop. Tranen stromen over mijn wangen, van pijn, maar vooral van woede. Het intereseerd mijn moeder niet of ze nu mij of mijn paarden slaat. Het doet haar helemaal niks. Mij mag ze slaan, ik kan er wel tegen. Maar van de paarden moet ze afblijven. Ik snap mijn moeder echt niet, hoe kan ze nou zoiets doen. Ik loop richting de stallen, op zoek naar Mira...

pharagirlke schreef:

je kan je er inderdaad goed in meeleven, ik denk alleen niet dat ik dat zo droog zou zeggen als ik net met de zweep gekregen heb hoor...Ik zou eerder die zweep proberen vast te krijgen en als ik ze vast heb schreeuwen dat ze moet stoppen

Citaat:

'Mira? Waar ben je? ' roep ik, terwijl ik door de stallen sluip. Ik kijk in elke stal, in de zadelkamer, in het washok, op de mesthoop, maar nergens is Mira te vinden. Nog 1 keer loop ik richting het weiland en kijk in de verte, maar nergens zie ik mijn schimmeltje lopen. Ik begin een beetje in paniek te raken, stel dat ze van het erf af is. Ik loop weer richting de stallen en kijk nóg een keer goed rond. Opeens zie ik op het grindpad, richting het bos een hoop paardenstront liggen. 'Vreemd, als Eldoro dat had gedaan had ik het ook wel gezien toen ik naar binnen ging in om te eten' denk ik. Even twijfel ik, maar dan weet ik het zeker, die poep is van Mira. Zo snel als ik kan ren ik het pad af, ik sla linksaf, richting het bos. Nadat ik een paar honderd meter gerend heb begin ik weer te roepen 'MIRA! Kom nou ! Waar zit je? ', maar ik krijg geen antwoord. Mijn telefoon trilt en ik neem op.


’Met Anne’
’Met je pa, waar zit je?’
’Mira is weg, ik ben haar aan het zoeken’
’Oh..Hoe komt dat dan?’
’Doet er niet toe, ik moet haar vinden, er kan van alles gebeuren’
’Ag, dat paard komt wel terrecht’
’Ja, hopelijk voordat ze is aangereden’
antwoord ik boos, en ik hang op.

Lekker nuchter is mijn pa weer, Mira kan ook rechtsaf zijn gegaan, richting het dorp. Als ze niet uitkijkt, en er komt er auto.. dan... is de ramp niet te over zien.. 'Mira kom nou, het is niet leuk meer!’ roep ik nogmaals, maar nog steeds krijg ik geen antwoord. Ik begin toch te twijfelen. Is Mira echt niet in paniek richting het dorp gerent ? In een huppeldrafje ren ik richting het dorp. 'Mevrouw, heeft u een wit paard gezien’ vraag ik aan een voorbijgaande oma. 'Nee, sorry' antwoord ze. Ik ren het hele dorp door, vraag in elke winkel of iemand Mira gezien heeft, maar alles zonder succes. Ik kan Mira niet vinden. Opeens kom ik Els tegen, ze is gelukkig op de fiets. Ik spring achterop en roep 'zo snel als je kan naar huis! ' . Els is waarschijnlijk overdonderd en vraagt niet wat er aan de hand is. Thuis aangekomen pak ik Eldoro uit stal en spring er zonder zadel op. In mijn haast vergeet ik bijna een hoofstel om te doen, maar gelukkig komt Els al met Eldoro’s hoofdstel. Zodra deze om zit roep ik 'GO' en Eldoro stuift er vandoor. Hij slaat automatisch linksaf, richting het bos. 'Zoek Mira alsjeblieft jongen' smeek ik hem. Ik laat Eldoro bepalen of we links of rechts gaan, en ik vertrouw er op dat hij de goede weg kiest. Na een poosje gaat hij in draf over, en ik poets de tranen uit m’n gezicht. Opeens slaat Eldoro rechtsaf en galopeert weer aan. In het vlugge tempo zie ik een bordje met 'welkom in Chertu’ staan. Chertu is een dorp, dat ongeveer 5 kilometer verderop ligt. 'Jij weet de weg.... hè? ' vraag ik ietwat onzeker aan Eldoro. Hij briest en galopeert hard verder. Als we eenmaal in het dorp aankomen gaat Eldoro in een rustig draftempo over. Normaal is hij nogal onder de indruk van vrachtauto’s en dergelijke, maar nu lijkt hij er niks om te geven. Zo te zien zijn we nu midden in het dorp en er lopen aardig wat mensen. 'Heeft u een wit paard gezien? ' vraag ik aan een meneer die voorbij loopt. Hij schud van nee en we rijden weer verder. Ik vraag nog 5 andere mensen of zij iets hebben gezien maar ook deze hebben geen flauw idee waar Mira kan zijn. Eldoro begint nu ook een beetje onrustig te hinniken. Mijn maag knort, en de tranen staan in mijn ogen. Wat als Mira echt weg is ? Eldoro hinnikt harder en harder, en opeens lijkt het alsof er nog een paard hinnikt, maar dat zal ik me wel verbeelden. Eldoro slaat rechtsaf en loopt met grote passen richting een huisje met een weiland ernaast. Het gehinnik word telkens luider, en ook Eldoro hinnikt harder en harder. Als we vlakbij het huisje zijn weet ik het zeker, het andere paard dat hinnikt is Mira. Een glimlach verschijnt op m’n gezicht en ik begin te roepen 'MIRA, ik kom er aan! ' Ik stap van Eldoro af en loopt met hem aan de hand het terrein bij het huisje op. Er staan een stuk of 4 fietsen en 2 auto’s. Het gehinnik komt uit een schuur en ik loop zo de schuur in. Daar zie ik 2 mensen met een zweep die Mira in een hoekje drijven, en een 3e persoon die haar probeert te pakken. Ik voel me net een held, en zeg heel droog 'zo gaat dat niet lukken maat'. De mensen kijken om. 'Ken je dit paard? ' vraagt een vrouw. Ik knik van ja en gebaar dat ze Eldoro even vast moet houden. 'Leg die zwepen maar even weg, als u wilt' zeg ik tegen de mannen met zwepen. Mira die trillend in een hoekje staat herkent me en begint zachtjes te hinniken. Zachtjes loop ik op haar af en zonder enkele moeite kan ik haar vastpakken. Ik druk mijn hoofd in haar manen en fluister 'Sorry meid, sorry voor wat er gebeurt is en voor wat er komen gaat'. Ik bedank de mensen hartelijk voor hun goede bedoelingen, stap daarna op Mira, en neem Eldoro aan de hand mee.

Onderweg denk ik na over wat mijn ouders zullen zeggen. Mijn vader zal wel blij zijn dat ik weer thuis ben, met beide paarden. Maar hij zal woedend zijn dat ik zonder cap, en zonder zadel, met een duur springpaard op stap ben gegaan, 's avonds, door een donker bos. En hij zal boos worden over het feit dat ik met een merrie en een hengst op stap ben. Mijn moeder daarintegen zal het niet zielig vinden voor Mira, hoe angstig ze was. Ze zal haar aan de longeerlijn willen doen, en eens laten weten waar ze(nog steeds) voor moet boeten. Maar zo ver zal het niet komen.

’Anne ! Ben je helemaal gek geworden’ roept mijn vader, zoals verwacht, als ik het terrein oprijd. 'Ik kan het uitleggen' zeg ik zachtjes. Maar mijn vader is woedend. 'Je kan niks uitleggen. Luister eens goed, ten 1e, je gaat zonder cap en zonder zadel met een duur paard op stap, ten 2e, je rijd als meisje zijnde, 's avonds door een donker bos. En ten 3e ga je met een merrie én een hengst op stap, je wéét dat ik geen veulens wil ! ' schreeuwt mijn vader me toe. Ik had zoiets al verwacht, en staar naar de grond, zodat ik mijn vaders boze blikken kan ontwijken. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik ben bang dat ik hem alleen maar bozer maak. 'Geen gemaar, ga die beesten verzorgden' zegt mijn pa streng. Met mijn hoofd naar beneden gebogen loop ik de stal in, ik zet Eldoro onder het solarium en ga met Mira en een zweepje de bak in. Ik aai haar over haal hals en leg voorzichtig het zweepje op haar hals. Mira schrikt zich kapot en doet alles om de zweep te ontwijken. Ik geef haar echter geen kans en blijf het zweepje tegen haar aanleggen. Na een kwartier zo stressen word Mira eindelijk rustiger, en ze begint de zweep te acepteren. Zachtjes beweeg ik de zweep een beetje, en ook dat vind ze goed. 'Braaf meid' zeg ik terwijl ik haar op haar hals klop. Ik loop weer naar de stal toe, haal Eldoro onder het solarium vandaan en zet Mira er onder. Daarna breng ik Eldoro naar stal en leg hem zijn deken op. Ik leg bij alle paarden nog een pluk hooi in de stal. Het is ondertussen al 10 uur en ik besluit om even de laatste ronde te doen, dan kunnen mijn ouders lekker binnen blijven. Ik loop elke stal even in en kijk of de paarden niet heel erg warm of koud zijn, ook controleer ik of hun benen dik en/of warm zijn. Gelukkig is het bij alle paarden goed, alleen Eldoro staat nog een beetje warm, maar dat is logisch. Ik loop naar Mira toe en blijf even bij haar onder het solarium staan, lekker warm. Na 10 minuten zet ik het solarium uit en neem Mira mee naar stal, ook zij krijgt haar dekentje weer op. Ik sluit de deuren en doe de verlichting uit, op 2 TL-buizen na. Zachtjes wandel ik naar huis toe, en ik hoor de steentjes onder mijn schoenen knarsen.

'Anne, kun je even hierkomen voordat je naar boven gaat' vraagt mijn moeder vanuit de huiskamer. Ik weet al lang wat er komt, een énorme preek, maar ja, het zal ooit moeten.. Ik stap de huiskamer binnen en plof op de bank neer.. Zo lief en afwachtend als mijn moeder klonk, klinkt ze nu niet meer.. 'Ik ben het met je vader eens over datgene wat hij zei. Maar wat ik nog veel erger vind is dat dat paard van je nu nog steeds geen straf heeft gehad. Morgen gaat ze aan de longeerlijn, en 2 uur gaat ze lopen, ze zal boeten' zegt mijn moeder hard, en gemeen.. Ik heb geen zin om toe te geven aan dit gedrag van m’n moeder, dus ik besluit toch antwoord te geven. 'Het was mijn eigen schuld, ik reed niet goed genoeg aan, ze had groot gelijk dat ze weigerde, en omdat ik zo 'goed' oplette viel ik er af. Het was allemaal mijn eigen schuld..En straf heeft Mira al gehad, ze is als de dood voor een zweep, dat weet je’ antwoord ik vriendelijk. 'Natúúrlijk is het ook jouw schuld, je zat er weer eens als een zoutzak op. En dat paard is niet echt bang voor de zweep, hij doet alsof. En nu wil ik geen grote mond meer, je gaat naar bed' zegt mijn moeder kwaad, en ze wijst richting de deur. Als ik er nu tegenin ga word ze écht boos, dus ik besluit braaf te doen wat ze zegt. Ik stap nog even snel onder een warme douche, en duik daarna gauw mijn bed in.