Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-04-05 17:09

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 17-04-05 17:09

I love it!! je moet dr n boek van maken! Haha!

Tis echt heel goed.

**Geplaatst**: 17-04-05 18:01

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 17-04-05 18:01

Ik wil je uitgever wel zijn Haha!

Verdient t goed? Haha!

**Geplaatst**: 17-04-05 18:40

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 17-04-05 18:40

jah was weer mooi stukje *LOL*

als je boek gaat maken Tong uitsteken

moet het dan geen titel hebben??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-04-05 18:43

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst door de TopicStarter : 17-04-05 18:43

Ik word helemaal blij van jullie reacties! Lachen

De titel moet nog bedacht worden. Tong uitsteken

Maar dat doe ik wel na afloop. Verder zitten we ook al op pagina 3! *o/*

**Geplaatst**: 17-04-05 18:52

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 17-04-05 18:52

Woow..vindt hem heel goed!
hij leest prettig, en vindt hem mooi in elkaar zitten.
Ga zo door, en ik lees weer verder Haha!

**Geplaatst**: 18-04-05 10:34

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 18-04-05 10:34

De titel bedenk ik wel anders: doet n uitgever wel vaker toch? Haha!

**Geplaatst**: 19-04-05 12:43

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 19-04-05 12:43

Dan word ik wel de roddelpers die je de hele godganse dag achtervolgt Knipoog

Kom je in de Privé Lachen

**Geplaatst**: 19-04-05 16:36

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 19-04-05 16:36

leuk verhaal Haha!

**Geplaatst**: 20-04-05 19:48

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 20-04-05 19:48

ik denk: laat ik alles eens lekker samen vatten Haha!

“Ga je zaterdag mee de stad in?” vroeg Suzanne aan Christel. “Ehm.. ja, gezellig.” antwoordde ze. Christel voelde zich nu heel rot. Loes had haar gevraagd mee te gaan zwemmen zaterdag, maar Christel had het afgeslagen, ze zei dat ze naar de verjaardag van haar oma moest, maar eigenlijk was het omdat ze liever niet met Loes gezien wilde worden. Loes was in het begin van de middelbare school haar beste vriendin geweest, ze waren beide een beetje alleen, waardoor Loes en Christel elkaar opzochten. Nu, in de 2e, was Christel erachter gekomen dat andere meiden Loes een studie, sullig en stom vonden. Christel wilde niet dat zij dat ook gevonden werd, dus nam ze meer afstand van Loes en ging meer met de populaire meiden om. Ze schaamde zich voor haar gedrag, maar ze was zo bang, zo bang om ook gepest te worden.

Nu maar hopen dat Loes niet ontdekte dat Christel met Suzanne, Annemiek, Linde en Marloes de stad in ging. Christel was een broodje aan het eten, het was middagpauze. Ze staarde voor zich uit, nog steeds denkend over haar vreselijke gedrag tegenover Loes. Loes was eigenlijk heel aardig en behulpzaam. Ze werd opgeschrikt door Annemiek. “Hey Chris! Ik heb zo’n zin in zaterdag! Ik wil sowieso een nieuwe bikini, voor de rest zie ik wel.” vertelde ze opgewekt. “Leuk! Ik heb een hele gave Lee-broek zien liggen bij de Joy, ik denk dat ik die ga kopen, en anders een andere leuke jeans.” zei Christel terug. De meiden kletsten nog wat en verder verliep de pauze rustig. Na de lessen Engels en Aardrijkskunde was Christel vrij. Ze fietste in haar eentje naar huis, zoals gewoonlijk, omdat ze op een boerderij buiten het dorp woonde. Thuis begroette ze haar vader, liep naar binnen, dumpte haar tas en ging naar haar kamer. Ze drukte op de Aan/Uit-knop van de computer, wachtte totdat hij opgestart was en meldde zich aan op MSN.

Marloes, nog een paar meiden die Christel van de basisschool kende en een paar andere klasgenootjes van haar waren online. Ze kletste wat met Marloes en een aantal anderen, maar er was niet zoveel aan, dus meldde Christel zich af en ging tekenen. Ze deed dat graag, vaak tekende ze Manga of de boerderijdieren. Nu begon Christel ineens vreselijk snel te tekenen, allerlei gedachten raasden er door haar hoofd, het potlood ging bijna nog sneller dan die gedachten. Opeens stopte ze, alsof er een op hol geslagen machine in een klap er mee ophield. Ze keek naar wat er precies op haar papier stond. Een meisje, bij een grote groep mensen, twijfelend kijkend naar het kleine groepje mensen aan de andere kant van het plein. Christel besefte dat zij dat meisje was. Ze was verward en moe. Beneden ging de achterdeur open, en ze hoorde haar moeder vrolijk “Hallo!” roepen. “Hoi mam.” riep ze terug. Christel besloot dat ze ook maar even naar beneden ging. “Hoi lieverd! Oja, pap vroeg of je hem nog even wou helpen met de varkens voeren, Jan en ik moeten straks naar die afspraak.” zei haar moeder. “Oja, is ook zo.” dacht Christel. Het viel haar nu pas op dat haar moeder een uur eerder thuis was dan normaal. “Wat voor eten kan ik maken, mam?” vroeg ze. “Ik heb een kant-en-klaar bakje lasagne voor je meegenomen. Makkie.” Antwoordde haar moeder. Met “Okee.” sloot Christel het gesprek af, deed haar laarzen aan en liep de schuur in.

Toen Christel’s ouders vertrokken waren ging ze nog even TV kijken, en ze zette haar lasagne in de magnetron. Het was best saai, zo alleen thuis. Om zich wat minder alleen te voelen ging ze maar weer MSN’en. Francine, een klasgenootje, begon meteen tegen haar te praten. “Weet je al wat er gebeurd is?!” vroeg ze. Christel zag dat Francine meteen weer aan het typen was. “Nee, vertel” antwoordde Christel. “Loes’ moeder heeft een ernstig ongeluk gehad! Ze ligt nu in het ziekenhuis, ze is buiten bewustzijn en er heel slecht aan toe!” was het antwoord. Christel was er stil van. Ze was vreselijk geschrokken. Loes’ moeder was zo’n lief mens, en wat vreselijk zielig voor Loes. “Hoe is het gekomen?” vroeg ze. Ze kreeg snel antwoord; “Toen ze terugkwam van haar werk fietste ze het kruispunt bij de Gemberlaan en de Torenweg over, en een autobusje keek niet goed uit, en die schepte haar.” Wat vreselijk... dacht Christel. “Ooh... wat erg!” was haar reactie. Ze was heel, heel erg geschrokken van dit nieuws. Het liefst trooste ze Loes, en deed ze alles waarmee ze Loes en haar gezin kon helpen. “Maar die meiden, die zouden me een oud omaatje vinden, en dan was ik voor de rest van mijn schooltijd een butje.” dacht ze. Aan de ene kant kon het haar helemaal niks schelen wat die meiden vonden, pech dat ze dan niet stoer meer was. Maar aan de andere kant wou ze toch bij ze blijven. Dit moesten haar vriendinnen voorstellen, maar eigenlijk was ze doodsbang voor ze. Ze meldde zich af, plofte neer op haar bed en begon zachtjes te snikken. Ze wist echt niet meer wat ze hier mee aan moest.

Christel kon die avond niet slapen. Ze dacht de hele tijd aan wat ze moest doen morgen. Iedereen had het er natuurlijk over. Zouden de meiden echt niet snappen dat Christel Loes graag wou helpen? Dat dit vreselijk was voor Loes? En dat ze echt steun nodig was? Nog veel meer vragen spookten er door Christel’s hoofd. Ze was doodop, en uiteindelijk viel ze toch in een warrige slaap. Ze droomde over de schooldagen, Christel zou Loes helpen, en staal uitgelachen worden door die stomme meiden. Loes werd daardoor nog verdrietiger, omdat hun niet snapten wat er met haar en haar gezin gebeurde, en dat ze er om konden lachen dat iemand haar probeerde te steunen.

De volgende dag was Loes niet op school, dat was ook wel logisch na deze schok. Er werd binnen Christel’s klas heel veel over het ongeluk gepraat. Vanochtend had Christel besloten dat ze Loes ging helpen. Het scheelde haar helemaal niets meer wat die rotmeiden ervan zouden zeggen. Vanmiddag zou ze bij Loes langs gaan. Verder verliep de dag rommelig, en de meiden deden net zoals in Christel’s droom verschrikkelijk gemeen. Uitspraken als “En nu moet Loesje janken..” en “Net goed, dom kind.” rolden er over tafel. Christel kreeg er tranen van in haar ogen. Opeens werd ze heel boos en schreeuwde: “Jullie weten niet wat Loes mee maakt! Het is vreselijk voor haar! Jullie zijn gemene rotmensen! Stoppen!”. De hele school keek om en sommigen staken hun duim op en zeiden; “Goedzo Christel!” of “Goed gezegd!”. Christel kreeg weer een klein lachje op haar gezicht. Niet iedereen was zo gevoelloos.

Maar voordat Christel naar huis wou fietsen, kwamen de meiden op haar af. Ze draaiden om Christel heen. “Zozo, krijgt Chrisje ook nog commentaar?” zei Suzanne. “Als je bij ons wilde blijven, had je toch moeten doen wat wij zeggen. Nu heb je pech gehad, je kiest voor dat zielige, kleine mormel van een Loesje. Je hoort nog wel van ons!” volgde.
Christel fietste zo snel mogelijk naar het huis van Loes. Ze probeerde niet te geschrokken over te komen.

Bij Loes aangekomen werd ze vriendelijk ontvangen en kreeg ze wat te drinken. Christel zag dat iedereen rode ogen van het huilen had, en totaal niet in een vrolijke stemming was met dit prachtige weer. Dat was natuurlijk ook wel heel logisch, wat had ze dan verwacht? Christel zelf zat ook niet lekker in haar vel. Ze was verward, moe en bang. Loes en Christel vertrokken naar Loes’ kamer. Ineens barstte Loes in huilen uit. Ze vertelde al haar gevoelens aan Christel. “Ik ben zo bang! Waarom mama? Waarom moest ze net op dát moment daar fietsen? Waarom reed die auto er precies op dat moment langs? Waarom niet één minuut later?” zei ze door haar tranen heen. “Ik weet het niet lieverd, het is vreselijk, ik hoop dat ik je overal in kan steunen. Je mag alles aan me vertellen.” Was Christel’s antwoord. “Hoe gaat het nu met je moeder?” vroeg ze voorzichtig. “Ze is wel weer bij bewustzijn, maar de klap heeft ook haar longen aangetast, ze ademt heel moeilijk. Ze zal nog heel lang in het ziekenhuis moeten blijven, en…” vertelde Loes. “En wat?” vroeg Christel. “Er bestaat een kans dat.. dat ze overlijd.” zei Loes. Na die woorden begon Loes weer hard te huilen en rende naar beneden. Christel staarde haar na, en begon zelf ook zachtjes te huilen. Natuurlijk had ze dit ook wel kunnen weten, maar nu zei Loes het echt tegen haar. De kans bestond.

Loes’ vader kwam naar de slaapkamer toe. “Het is beter dat je nu gaat. Loes is helemaal van slag. Als Loes je weer wil zien of spreken zal ze je bellen. Het is beter dat ze nu even met rust gelaten word.” vertelde hij Christel. “Okee. Sterkte meneer.” antwoordde ze. Christel liep langzaam naar beneden, wenste Loes’ vader nogmaals sterkte en verliet het huis. Ze pakte haar fiets en reed in een langzaam tempo, in gedachten verzonken naar huis. Het was maar een kleine afstand van Loes’ huis tot haar eigen huis. “Hoi meisje!” riep haar moeder bij binnenkomst. “Hoi.” mompelde Christel terug. “Hoe was het bij Loes?” vroeg haar moeder. “Ze vertelde me hoe het nu met haar moeder was, nog steeds heel slecht, en.. misschien gaat ze dood. Loes moest heel erg huilen, haar vader zei toen tegen me dat ik beter kon vertrekken.” antwoordde Christel, naar de grond starend. “Ach meisje.. het is ook niet makkelijk voor Loes. Ik zal haar en haar vader een kaartje sturen met een Sterktewens erop. Verder kunnen we hun steunen wanneer ze dat nodig zijn, maar meer kunnen wij niet doen. Ik hoop dat het de artsen lukt om Hariët beter te maken, en dat ze zelf blijft doorvechten voor haar leven.” zei haar moeder. “Ja, ik weet het, ik hoop het ook..” antwoordde Christel. Ze vertrok naar haar kamer, morgen had ze een proefwerk Geschiedenis, waar ze nog helemaal niet voor had geleerd. Ze plofte op haar bureaustoel, pakte haar boek en probeerde de tekst aandachtig te lezen. Maar ze kon zich voor geen meter concentreren. De letters dansten voor haar ogen, en haar hoofd was heel ergens anders. Ze had geen idee hoe ze dit moest gaan redden, ze stond al een 5 op Geschiedenis.. Christel stond op, en hoopte maar dat het wel lukte, zo kon ze toch niet leren. Dan maar weer een matig cijfer.. stomme school.

De volgende ochtend op school probeerde Christel haar oude ‘vriendinnen’ te ontwijken en vooral, te negeren. Maar dat was vreselijk moeilijk. “Dom wijf.. als je populair wilt zijn moet je echt niet zo’n hulpfiguurtje na gaan doen hoor.” snauwde Suzanne haar toe. “Pff.. ze kon bij ons horen, maar dat heeft ze nu mooi verknald.” voegde Annemiek eraan toe. Dat soort opmerkingen werden de hele dag door naar Christel gemaakt door de meiden. Ze had moeite om zich in te houden en een grote bek terug te hebben. Gelukkig hield ze toch haar mond. Daardoor zouden ze misschien wel ophouden, maar Christel kon één ding niet tegen gaan, en dat was dat ze wel gekwetst werd door een aantal opmerkingen. Ze wíst wel dat ze maar wat zeiden, alleen om haar dwars te zitten. Ze wíst wel dat het niet altijd gemeend was, en dat ze misschien alleen maar jaloers waren omdat Christel gisteren toegejuicht werd. Ze wíst wel dat die gemene meiden het jammer vonden dat Christel bij ze weg was gegaan en dat ze daar verbaasd over waren. Maar toch.. ze hadden wel invloed op haar. Christel trok de dingen toch wel persoonlijk naar zich toe, terwijl ze wist dat ze maar wat banketstaaf om voor elkaar te krijgen dat Christel weer bij hun kwam. En het gebeurde ook nog bijna. Maar Christel besefte dat ze Loes niet kon kwetsen in deze tijd. Dat mocht ze überhaupt nooit doen, iemand kwetsen. Vooral Loes niet, dat had ze al eerder gedaan. Ze mocht hartstikke blij zijn dat Loes nog met haar om wilde gaan, en dat ze het haar had vergeven. Wat was ze zelf toch een trut. Bijna net zo gemeen als die anderen. Stomme wereld, stomme school, stomme ik.

“Chris.. Christel?” hoorde Christel de stem van Loes voorzichtig vragen. “Ja?” vroeg ze vriendelijk terug. “Het gaat nu heel slecht met mijn moeder. Ze heeft een grote terugslag gekregen. Wil je vanmiddag alsjeblieft mee naar ziekenhuis? Ik ben zo bang, hoe mama eruit zal zien. Wat zullen ze hebben gedaan? Allemaal slangetjes? Piepende apparaten naast haar bed?” Loes sloeg helemaal door. “Ho, rustig maar Loes. Ik weet niet wat ze met je moeder doen. Ik ga vanmiddag met je mee naar het ziekenhuis, en daar zien we het wel.” zei Christel geruststellend. “Okee. Papa haalt ons meteen na school op.” antwoordde Loes, een beetje gekalmeerd.

De bel ging, Loes en Christel haastten zich naar de kluisjes. Snel, jas aan en naar buiten. De donkerblauwe Audi van Loes’ vader, Frank, stond al voor de school. Loes en Christel liepen er snel heen en stapten in. “Hoi meiden.” zei Loes’ vader. “Hallo.” antwoordde Christel beleefd. “Hoi pap.” zei Loes. “Lieverd, het gaat niet goed met mam. Het word steeds erger, en Hariët ademt zeer slecht. Er is nu een grote kans dat.. dat.. ze het niet haalt.” kwam met moeite en verdriet uit Frank’s mond. Loes moest weer erg hard huilen. Christel wreef zachtjes over haar rug en probeerde Loes te troosten. “Het is niet eerlijk!” riep ze door haar tranen heen. “Ik weet het.. ik weet het.. we gaan er voor duimen. Je moeder haalt het wel.” antwoordde Christel. Frank hield zijn mond, maar Christel kon aan hem zien dat hij met weinig vertrouwen dacht “We hopen het maar..”. De rest van de rit verliep in stilte. Iedereen zweeg, pinkte traantjes weg en dacht na. Ze naderden het ziekenhuis. Ze trokken een kaartje en reden de parkeergarage in. Vervolgens gingen ze met de lift omhoog naar de grote hal. ‘Afdeling Ongevallenhulp, gang 8, kamer 36’ was de tekst die op het kaartje van Frank stond. Met de trap liepen ze naar de juiste afdeling. Bij de receptie zat een aardige vrouw, met de naam Cynthia op haar bordje. “Hallo!” zei ze vriendelijk. “Goedemiddag mevrouw. Wij willen graag mevrouw van Duynhage, mijn vrouw, bezoeken. “Okee, daar weet ik van. Loop maar met me mee.” antwoordde Cynthia. Frank, Loes en Christel liepen achter haar aan. Aangekomen bij de juiste plaats hing er bij het begin van de gang hing een bordje met de tekst ‘Ernstige gevallen’. “Mevrouw Duynhage ligt aan het eind van de gang.” zei Cynthia. Na ongeveer een halve minuut te hebben gelopen stond Cynthia stil. “Hier is het. Wacht even, dan licht ik meneer van Gelen in. We moeten uiterst voorzichtig zijn.” vertelde ze. “Okee.” antwoordde Frank. Vrij snel kwamen Cynthia en een man in een lange witte jas er aan lopen. Met “van Gelen.” Stelde de man zich voor. De namen “Frank”, “Loes”, en “Christel” volgden. “Het ziet er niet goed uit voor mevrouw Duynhage. De beademingsapparaten hebben weinig effect. We kunnen geen ingrijpendere maatregelen nemen, omdat haar lichaam dat niet aan kan. Het is alleen maar hopen jongens, en ik hoop met jullie mee. Maar ik moet wel eerlijk zijn; er is echt een kleine kans dat ze het haalt. Eerst zal mevrouw Duynhage’s lichaam aan moeten sterken door de apparatuur die we nu gebruiken. Jammer genoeg wil dat nu nog niet zo goed.” vertelde meneer van Gelen. “Willen jullie haar wel graag zien? Ze zal er heel anders uit zien dan je haar kent.” vroeg hij vervolgens. “Jawel.” antwoordden ze. De 4 mensen stapten voorzichtig kamer 36 binnen. Hariët lag tussen heel veel apparaten, in een standaard wit ziekenhuisbed. Frank liep als eerste naar haar toe, voorzichtig volgden de meiden. Ze raakten haar zachtjes aan, en Frank en Loes moesten weer snikken. Christel had ook moeite om niet te gaan huilen. Misschien was dit wel de laatste keer dat ze Hariët in leven zag.. Ze kon er niks aan doen, maar bij deze gedachte kon ze gewoon niet hier blijven staan zonder te huilen. Ze liep ook naar het bed en huilde samen met Loes en Frank, ze konden gewoon niet weggaan omdat Hariët misschien wel dood ging. Nu. Straks. Vanavond. Of hopelijk; pas over heel, heel veel jaar.

Meneer van Gelen kwam binnen. “Meneer Duynhage, ik moet u verzoeken weer naar huis te gaan. We zullen u op de hoogte houden van alles rond uw vrouw.” zei hij. “Okee.” antwoordde Frank. Christel keek naar de klok. Het was al half 4. Dat betekende dat ze bijna een half uur zwijgend naast het bed van Hariët hadden gezeten. Het drietal liep langzaam, met betraande ogen kamer 36 uit. De gang weer door, langs de receptie waar ze ondertussen “Tot ziens” zeiden, met de lift naar beneden, het parkeergeld betalen en de parkeergarage in. De hele weg hadden Christel, Loes en Frank geen woord tegen elkaar gezegd. In de auto zei Loes zachtjes, bijna fluisterend: “Papa, ik ben bang.” Frank antwoordde: “Ik ook lieverd, ik ook.” De hele reis kwam er geen woord uit iemands mond, ze hoorden alleen de geluiden van voorbijrijdende auto’s, bussen en motoren en de toeters en piepjes van andere dingen. Christel keek naar buiten, ze reden langs een kerkhof. Ze zag een oude man en vrouw, die treurig stonden bij een graf. Een andere oude vrouw, met een paar bloemetjes in haar hand, liep eenzaam en verdrietig naar het graf van een man. Christel zag ook een jongere man en vrouw, die bij een klein grafje hun traantjes wegpinkten. Ze werd er nog verdrietiger van. Ze zag beelden voor zich, hoe Frank en Loes hier huilend zouden lopen, en hoe ze zelf hier een bloemetje kwam brengen. Christel moest er niet aan denken. Ze mocht er van zichzelf ook niet aan denken, ze moest positief denken, denken dat alles goed kwam. Maar ze kon er niets aan doen, het gebeurde gewoon. Christel voelde de auto langzaam afremmen. Frank stopte voor haar huis. “Bedankt dat je mee wilde.” fluisterde Loes. “Geen dank.” antwoordde ze. Christel liep het huis in, dumpte haar tas en ging aan de keukentafel zitten. Ineens kwam alles eruit. Ze huilde zoveel ze kon. Christel’s moeder was naast haar komen zitten. Ze aaide Christel over haar voorhoofd. Normaal vond Christel dat vreselijk, maar nu maakte het haar niks uit. Haar moeder zei niks, ze liet Christel gewoon even uithuilen. Dat vond Christel prettig, ze had geen zin om nu allerlei vragen te beantwoorden. Ze wilde alleen huilen. Gelukkig begreep haar moeder dat.

T is al een heel verhaal (4,5 A4!!!). Dus nu is t weer lekker overzichtelijk! Haha!

of niet dan...

**Geplaatst**: 20-04-05 20:22

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 20-04-05 20:22

mooi verhaal

.. snel vervolg

!

**Geplaatst**: 21-04-05 01:05

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 21-04-05 01:05

jaaaaaaaaaah we want more Haha!

**Geplaatst**: 21-04-05 09:30

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 21-04-05 09:30

ik ook!!!

**Geplaatst**: 22-04-05 19:21

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 22-04-05 19:21

Go Jet! We wachten allemaal kwijlend op het vervolg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-05 19:55

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-05 19:55

Yeah mensen! Tonnie, ik zit in Word al op 8 pagina's! Cool

Hier weer een nieuw stukje:

Een beetje uitgehuild zat Christel, nog snikkend, op de bank. Ze zij geen woord, ze dacht alleen aan Loes’ moeder. Dat was erg lastig, omdat ze het gevoel had dat er een kleverige brei in haar hersens zat. Als ze ergens aan dacht, bleven haar gedachten daar nog lang hangen, hoewel ze dat soms niet eens wilde. Het bleef echt ‘vastkleven’ aan sommige gedachten. Door die vervelende brei kon Christel ook niet helder denken. Als haar moeder haar iets vroeg gaf ze vaak geen antwoord, het drong gewoon niet tot haar door. “We gaan eten!” klonk het uit de keuken. Christel stond langzaam op en liep naar de eettafel. Christel staarde voor zich uit, ze leek net een zombie. Vandaag was het anders aan tafel. Zoals ze anders altijd zulke leuke gesprekken hadden, kwam er vandaag nauwelijks iets uit iemands mond. Christel’s moeder was een redelijk goede vriendin van Hariët, Christel zelf had medelijden met Loes, vond het vreselijk voor Loes’ moeder, en had het zelf er ook niet makkelijk mee, en Christel’s vader zat in over zijn lievelingskoe die zich vandaag vreemd gedroeg. Nadat Christel haar halve bord leeg had, had ze helemaal geen zin meer. Ze legde haar vork en mes neer, schoof haar bord opzij, en wachtte totdat haar vader en moeder klaar waren. Vandaag zouden ze Christel’s lievelingstoetje, chocoladevla met haar moeder’s speciaal bereidde peren eten, maar zelfs daar had ze geen trek meer in. Nadat iedereen klaar was en ze de borden in de afwasmachine had gezet, besloot ze naar boven te gaan en proberen huiswerk te maken. Maar dat lukte echt voor geen meter. Wat is in hemelsnaam de formule voor het berekenen van de afstand vanaf die kist tot het punt van de paal? Normaal vond ze dit supermakkelijk, maar door die stomme dingen die er gebeurden op het moment snapte ze er geen bal van. “Begint morgen die stomme wiskundeleraar weer te zeuren dat ik mijn huiswerk niet heb gemaakt. Die rotkerel snapt gewoon niet dat ik me zo druk maak om de moeder van een meisje uit mijn klas.” dacht Christel. “Dat is dan pech. Die vent kan de pot op met zijn ‘huiswerkafspraken’.” mompelde ze erachter aan. Ze klapte haar boek dicht en liep de trap af. Beneden ving haar moeder haar lief op. Ze zaten nog een tijd te praten over alle gebeurtenissen. Christel vond het prettig dat ze haar hart kon luchten en met iemand kon praten. De woorden van haar moeder stelden haar ook een beetje gerust. Hopelijk kon ze vannacht wat beter slapen.

Ik vind eerlijk gezegd dat van die vader en z'n koe wel humoristisch Vork

**Geplaatst**: 22-04-05 21:20

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 22-04-05 21:20

ik ook!

**Geplaatst**: 22-04-05 21:29

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 22-04-05 21:29

ik ook

weer leuk stukje

**Geplaatst**: 25-04-05 16:15

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 25-04-05 16:15

Het gaat echt lekker zo!

Enne, je moet niet denken dat ik t niet meer lees, ik hou het heus nog wel bij hoor! Alleen ik plaats niet altijd een reactie.

Jettie schreef:
ik zit in Word al op 8 pagina's!

Jaa, dat ligt eraan welke lettergrootte je gebruikt hea Tong uitsteken

Dat is bij jou zeker 20 ofzo Tong uitsteken

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-04-05 16:24

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst door de TopicStarter : 25-04-05 16:24

Rosalie123 schreef:
Jettie schreef:
ik zit in Word al op 8 pagina's!

Jaa, dat ligt eraan welke lettergrootte je gebruikt hea Dat is bij jou zeker 20 ofzo

Nee, 14.

**Geplaatst**: 25-04-05 21:47

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 25-04-05 21:47

Zussiezzz! geen ruzie!

Oom Tonnie moet er weer tussenkomen Haha!

**Geplaatst**: 26-04-05 18:48

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 26-04-05 18:48

Idd oom tonnie, laten we de vrede op aarde bewaren :Y .
Ontopic: Leuk stukje hoor Jet!

**Geplaatst**: 27-04-05 17:09

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 27-04-05 17:09

geweldig verhaal!!! wanneer komt er weer een stukje Schijnheilig

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-04-05 18:50

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst door de TopicStarter : 28-04-05 18:50

Antoontje: bedankt! Dat is heel gaaf om te horen!
En oom Tonnie; wij maken nóóit ruzie hoor, neeeee. Clown

Okee, btw, hier weer een nieuw stukje:

Nadat ze haar tanden had gepoetst en haar tas had ingepakt, kroop Christel in bed. Ze viel als een blok in slaap, en sliep aan één stuk door, doodop van alle dingen de afgelopen dagen, en ze moest haar slaap ook nog even flink inhalen.

“Christel?” hoorde ze haar moeder zeggen. Met dichtgeknepen ogen van het ochtendlicht dat in haar ogen scheen keek Christel haar moeder aan. “Ja?” vroeg ze slaperig. “Ik moet je iets vertellen.” zei haar moeder. “Vannacht.. is Hariët overleden.” Christel was stil. Er stonden tranen in haar ogen, maar het kwam er niet uit. Ze kon het er niet uitgooien. Het drong rustig tot haar door. “Wat moet ik nu doen? O nee, arme Loes! Ik moet haar helpen! Wat kan ik voor hun doen? Wat gaat er vandaag gebeuren? Wat moet ik doen?!” allerlei vragen spookten er door Christel’s hoofd. Ze was helemaal overstuur. Haar moeder probeerde haar gerust te stellen. “Je hoeft vandaag niet naar school. Pap en ik zullen Frank helpen met het regelen van de begrafenis en alle andere dingen rondom het overlijden. Jij hoeft niet mee naar Hariët, tenzij je dat graag wil.” zei ze. “Ja, dat wil ik.” zei Christel vastbesloten door haar snikken heen. Ze kleedde zich aan en liep naar beneden. Tijdens het ontbijt vertelde haar moeder hoe het precies was gegaan, en wat er nu ging gebeuren. Na het ontbijt bleven ze nog een tijdje thuis, voordat ze naar Frank en Loes gingen. Wat klonk dat raar, Frank en Loes. Het waren altijd Frank, Hariët, en Loes. Maar Hariët is er niet meer. Op dat moment besloot Christel dat ze op de begrafenis een gedicht zou voorlezen, die ze zelf zou schrijven. Ze móést iets doen. Christel voelde zich anders nog schuldiger. In haar hoofd begon ze te dichten. De 2 slotregels wist ze zeker:

De zon zal niet verdwijnen
Maar jij.. zult nooit meer schijnen.

Christel had niet door dat ze al een paar minuten diep zat te denken. Ondertussen waren ze bij het huis gearriveerd. Haar moeder belde aan. Een vermoeide, betraande Frank deed open. Hij gebaarde dat ze mochten binnenkomen. Loes zat op de bank. Christel liep naar haar toe, ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. Ze zaten een tijdje stil voor zich uit te staren. “Wil je mama graag zien?” vroeg Loes bibberend. “Ja..” antwoordde Christel voorzichtig. Loes stond op en liep voor Christel aan de trap op. Ze deed de deur van hun logeerkamer open. Op het opgemaakte bed lag ze. Ze was vreselijk bleek, en zag er heel anders uit. Christel wist wel hoe een overleden persoon eruit zag, maar ze had het nog nooit in het echt gezien. Toch begon ze niet te huilen. Ze liep de kamer uit, Loes volgde haar. Beneden zaten haar vader en moeder met Frank te praten. De meiden gingen naar buiten, in het gras van de prachtige tuin van de familie Duynhage zitten.

Commentaar mag nog steeds gegeven worden hoor! Lachen

**Geplaatst**: 29-04-05 10:13

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 29-04-05 10:13

Mooi stukje hoor! Lekker zielig..Ik word er haast ontroer van Knipoog

**Geplaatst**: 29-04-05 13:16

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 29-04-05 13:16

wel zielig stukje maar wel mooi
die slot zinnen voor gedicht zelf bedacht??
ik vindt ze heel mooi

**Geplaatst**: 30-04-05 14:00

Re: [Verhaal] Nog zonder titel

Geplaatst: 30-04-05 14:00

nog steeds een geweldig verhaal je kan erg leuk schrijven