Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-11-04 10:34

Geplaatst: 10-11-04 10:34

jilleroo schreef:
nja was vroeger mijn favo serie hoor!!!! was helemaal gek van ragebol en romana.. (meer van simon maar goed...)
ben ook wel benieuwd naar dat strafblad van die lionel..(ehh lionel... ?? ik zeg niets meer.......)

Hahaha! Ik was ook meer fan van Simon en lionel ja Tong uitsteken

Waneer komt de rest? Schijnheilig

**Geplaatst**: 10-11-04 11:14

Geplaatst: 10-11-04 11:14

van van lionel niet, ik vond nathan wel stoer (topprestatie paard he...)
maar weer on-topic: meer meer !!! waar blijven jullie?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-04 15:14

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-04 15:14

Mijn ouders hebben een stomme regel ingevoerd dat we enkel woensdag, vrijdag, in het weekend en op vrije dagen op de computer mogen Rolleyes

Ik heb wel al wat verdergeschreven in het klad, dus het zal eraan komen Lachen

**Geplaatst**: 10-11-04 21:16

Geplaatst: 10-11-04 21:16

Dusse....vrijdag komt er weer een stuk???

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-04 21:28

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-04 21:28

Ik ben bezig, ja Knipoog

Maaarrrr ... morgen is het 11 november, DUS vrijaf, DUS hopelijk nog een hoofdstuk Haha!

**Geplaatst**: 10-11-04 21:43

Geplaatst: 10-11-04 21:43

T word super Schijnheilig

**Geplaatst**: 11-11-04 15:47

Geplaatst: 11-11-04 15:47

nouhou maak me niet zo nieuwsgierig Schijnheilig

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-04 18:21

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-04 18:21

Jaag me niet op, hoor >;)

Haha!

**Geplaatst**: 11-11-04 19:15

Geplaatst: 11-11-04 19:15

Jaag,jaag,jaag Haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-11-04 13:09

Geplaatst door de TopicStarter : 13-11-04 13:09

Zo, dit stukje krijgen jullie al Clown

*Titelloos*

‘Wat een misselijke grap!’, riep Yasmine boos. ‘Dat kan je wel zeggen,’ zei agent Richie, die even verbaasd keken als de meisjes, ‘als het een grap is ...’ ‘U ... u denkt toch niet ...?’, stotterde Romana. ‘Ik weet het niet, maar met zo’n dingen kunnen we niet voorzichtig genoeg zijn’, zei hij heel serieus. Yasmine en Romana keken elkaar aan. ‘Hij haalt misschien flauwe grappen uit, maar iemand ontvoeren zou hij nooit doen! En zeker niet iemand die een jaar ouder is!’, zei Yasmine met gemengde gevoelens. Ze was Lionels flauwe grappen meer dan kotsbeu en boos was ze zeker. Maar een beroemde jongen die een jaar ouder dan hemzelf was, ontvoeren? Nee, dat zou hij nooit doen. Hij had waarschijnlijk misbruik gemaakt van de situatie. ‘Maken jullie zich nergens druk om, we zulklen dat hier wel regelen. Ga maar naar huis en kom morgen nog eens langs.’ Ze dronken hun thee op, namen nog een koekje en gingen weer naar buiten daar haalde Yasmine haar mobieltje uit haar zak, drukte een telefoonnummer in en bracht de telefoon naar haar oor. Romana hoorde dat er aan de andere kant van de lijn iemand opnam, maar ze hoorde niet wie het was of wat die zei. Wat Yasmine zei, was anders meer dan hoorbaar. ‘Jij ... jij ... STINKMODDERRZAK! OELEWAPPER! WAAROM JAAG JE ONS ZO’N SCHRIK AAN?! Dit zal je spijten, Lionel Penning!’ Romana hoorde Lionel aan de andere kant van de lijn lachen. ‘Kalmeren? KALMEREN? Ik ben je grappen beu, Lionel, KOTSBEU!’ Rood van woede hing Yasmine op. Romana staarde haar verbaasd aan . ‘Nou, hij mag toch weten wat ik denk?’, zei Yasmine, haar stem nog trillend van woede. ‘En weet je wat hij zei?’, ze lachte bespottelijk, ‘Dat ik moest kalmeren. Kalmeren! Dat hij eens stopt met zijn grappen!’

Aoals gezegd gingen de meisjes de volgende morgen terug naar het politiekantoor. Ze inofrmeerden of Lionel al gestraft was. ‘Wel, hij is er met een flinke boete vanaf gekomen.’
‘Mooi’, zei Yasmine, maar ze klonk alsof ze had willen horen dat Lionel gedropt zou worden op een eiland enkel bewoond door kannibalen. ‘En, nog schot in de zaak?’, veranderde Romana snel van onderwerp om nog een tirade van haar vriendin te voorkomen. ‘Nee, nog geen enkel spoor van de dader of vermiste.’ Yasmine was gekalmeerd, maar wisselde nu angstige blikken uit met Romana. ‘Nou, dan gaan we maar weer’, Romana stond op. ‘Kom gerust nog eens langs, julie zijn altijd welkom op mijn bureau’, zei de agent glimlachend. ‘Dag agent Richie!’, zei Romana. ‘Dag Romana. Ohja, noem me maar gerust Max,’ voegde hij er met een knipoog aan toe. ‘Dag Max!’, zei Yasmine, die de gang op liep, waar Romana haar blozend opwachtte. ‘Wel een sympathieke man, die Max.’ Yasmine lachte.

**Geplaatst**: 14-11-04 16:45

Geplaatst: 14-11-04 16:45

leukleukleuk Haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-11-04 18:37

Geplaatst door de TopicStarter : 14-11-04 18:37

Eindelijk, reactie Rolleyes

**Geplaatst**: 14-11-04 20:10

Geplaatst: 14-11-04 20:10

haha

... ben ik soms de enige die het tot nu toe gelezen heeft?? Tong uitsteken

**Geplaatst**: 14-11-04 23:06

Geplaatst: 14-11-04 23:06

Oeps

Vergeten te reageren Bloos!

Ik had het ook al gelezen.Ga zo door

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-04 13:20

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-04 13:20

Ik ben ziek, dus kan lekker veel schrijven Clown

**Geplaatst**: 16-11-04 17:56

Geplaatst: 16-11-04 17:56

JEEEEJ

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-04 18:16

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-04 18:16

U vraagt, wij draaien Vork

Ze besloten om naar het jeugdcafé ‘De Hobbit’ te gaan. Dus stapten ze weer op hun fietsen en reden er naartoe. Daar aangekomen, zetten ze hun fietsen in de fietsenstalling en deden ze op slot. De gevel van het café was erg kleurrijk, hij was beschilderd met abstracte figuren in allerlei felle kleuren: roze, lichtblauw, oranje en lichtgroen. Een grote, glazen deur gaf toegang tot het café zelf, daarboven hing een felblauw bord die de woorden ‘De Hobbit’ droegen.
Romana duwde de deur open en samen liepen ze naar binnen. Het café zelf was erg groot, links stond de bar met errond barkrukken die met hetzelfde felblauw als dat van het uithangbord waren overtrokken, rechts stonden vele tafels met errond uitnodigende en comfortabele stoelen. De meisjes liepen naar de bar en bestelden twee cola’s. Daarna liepen ze naar een de tafeltjes en kozen een tafeltje in de hoek uit. Ze trokken hun jassen uit, hingen hun tas over de rugleuning van hun stoel en begonnen over vanalles en nog wat te praten.
Twee minuten later kwam Timothy, de barkeeper, de drankjes brengen. ‘Zo, hier zijn de cola’s’, zei hij terwijl Romana de glazen aannam en Yasmine in haar tas rommelde. ‘Alles goed met jullie?’
‘Tuurlijk,’ zei Romana, ‘alleen hebben we het een beetje druk.’
Timothy lachte. ‘Druk? Hoe kunnen twee meiden van vijftien het nú druk hebben? Het is vakantie!’
‘Eh … gewoon wat persoonlijke zaakjes, niets speciaals’, antwoordde Romana.
‘Hier is het geld’, Yasmine gaf Timothy een briefje van vijf pond. ‘Dankje,’ hij gaf Yasmine het wisselgeld. ‘Nou, dan laat ik jullie maar!’, zei hij en liep terug nar de bar. ‘Eindelijk rust’, zuchtte Romana. Yasmine nam een slok cola en staarde nadenkend voor zich uit. ‘En nu?’, vroeg Romana. Yasmine keek haar aan. ‘Tja … en nu … Heb jij een idee? We kunnen toch niet gewoon afwachten?’ Romana kreeg een idee, al was ze er niet zo zeker van of het wel een goed idee was. ‘We kunnen de omgeving rond Daniels huis eens gaan bekijken …’, begon ze. Yasmine keek verbaasd. ‘Dat zal onmogelijk zijn. Ik ben er zeker van dat die lui van de politie alles afgesloten hebben. En daarbij, ze zullen zelf al alles onderzocht hebben. Nee, dat lukt ons nooit!’ Romana keek teleurgesteld. ‘Misschien heb je wel gelijk … Het enig wat we kunnen doen is wachten. Max’ - ze bloosde weer - ‘zou ons toch verwittigen als ze iets ontdekt hebben hè?’, zei ze, lichtjes ongerust. ‘Tuurlijk’, antwoordde Yasmine, maar verder zei die niets. Minutenlang was het stil, enkel de muziek die uit de geluidsboxen boven hun hooft vloeide, was hoorbaar. Plotseling stond Yasmine op. ‘We gaan naar zijn huis’, zei ze vastberaden. Ze deed haar jas aan, nam haar tas en hees die over haar schouder. Romana was met stomheid geslagen en keek haar vriendin verbaasd aan. ‘Nou, waar wacht je op?’, vroeg Yasmine, glimlachend. Romana volgde haar voorbeeld en liep naar de deur. Ze namen afscheid van Timothy en gingen terug naar hun fietsen. Romana keek op haar horloge. ‘Als we nog even wachten, is het twaalf uur’, zei ze. ‘Ik durf er voor wedden dat die lui om twaalf uur een lunchpauze nemen. Het is nu twintig voor twaalf en met een beetje geluk zijn we om vijf voor twaalf bij het huis. Dan kunnen we nog een schuilplaats voor de fietsen zoeken.’ Yasmine glimlachte. ‘Super! Laten we gaan.’ Ze stapten op hun fiets en reden weg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-04 20:23

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-04 20:23

Nog

Yasmine en Romana kwamen stipt op tijd aan. Ze kozen een bosje struiken als schuilplaats voor hun fietsen. Beiden hadden de meisjes gelijk: in een straal van tien meter rond het huis was alles afgezet en om twaalf uur namen alle agenten een lunchpauze. Gelukkig was het bosje struiken waarachter hun fietsen stonden dicht bij het huis. Het leek wel alsof ze alle geluk van de wereld hadden: het huis was enkel afgesloten met rood-witte linten waar ze makkelijk onder konden. Nu hoefden ze enkel nog te wachten tot ze zeker wisten dat alle of bijna alle agenten het afgesloten deel hadden verlaten. Romana keek op haar horloge: twee na twaalf. ‘Komaan, ga weg!’, siste ze in de richting van de enige agent die nog in hun gezichtsveld stond. Alsof de agent Romana gehoord had, keek hij nog een laatste keer rond en liep onder het lint door naar één van de combi’s. ‘Nu! Een betere kans krijgen we niet!’, fluisterde Yasmine. Ze glipten weg achter hun struik, holden naar het huis en verstopten zich daar achter een andere struik. ‘Fieuw, zouden ze ons gezien hebben?’, vroeg Yasmine. ‘Ik denk het niet, anders zouden ze nu al hard aan het roepen zijn ofzo’, antwoordde Romana, die rondtuurde. ‘Niemand te zien. Volgens mij blijven die nu wel even weg. Laten we gaan.’ De meisjes verlieten hun schuilplaats en liepen naar het tuinhek. Yasmine duwde de klink ervan naar beneden, toen Romana haar hand op die van Yasmine legde, ‘Ssssst! Doe het niet te luid, anders zitten we in de problemen!’ Yasmine’s hand duwde de klink naar beneden en opende het poortje. Even leek het alsof het poortje hen had verraden met hard gepiep dat afkomstig was van de scharnieren, maar het leek alsof alle agenten potdoof waren, want er kwam geen enkele reactie. Ze haastten zich door het poortje en kwamen in een prachtige tuin. Yasmine keek rond, maar Romana tikte haar op haar schouder en gebaarde Yasmine om haar te volgen. Met een beetje tegenzin volgde Yasmine haar vriendin mee naar de andere kant van het huis. ‘Hier is niet echt iets te zien, hè? Ik bedoel ... van vreemde dingen ofzo, je weet wel, aanwijzingen’, zei Yasmine zachtjes. Romana deed alsof ze haar vriendin niet hoorde en liep behoedzaam verder. Plotseling bleef Yasmine staan. Ook Romana bleef staan. ‘Wat?’, vroeg ze, Yasmine aankijkend. Voorover gebogen over een punt van de tuinomheining, antwoordde Yasmine: ‘Hier hangt iets ...’ Onzeker liep Romana naar haar toe en boog ook voorover, maar kon niets speciaal zien. ‘Wat? Ik zie niets ...’ Yasmine kwam weer recht en opende haar hand. Daarin lag een lapje zwarte stof. Romana bestudeerde het. ‘Denk je dat dit een aanwijzing is?’, vroeg Yasmine. ‘Hmm ... ik weet het niet. Misschien moeten we het toch maar laten liggen, hoor.’ ‘Laten liggen? Waarom?! Wie weet vinden die agenten het dan nooit! En wie weet ís dit wel een spoor! Nee, we moeten het naar Max brengen, meteen!’ Zonder nog een woord te zeggen, liep Yasmine weer naar het tuinhek, opende het en liep weer naar de struik waarachter hun fietsen verborgen waren. Gehaast volgde Romana, zo behoedzaam mogelijk om geen lawaai te maken dat de agenten zouden horen. Achter de struik opende Yasmine het slot van haar fiets weer, stak het lapje stof weer in haar zak en keek Romana aan. ‘Ben je gék? Dan weet Max dat we hier zijn geweest! Dan weet hij dat we iets hebben gedaan wat we niet mogen!’
‘En wat als dit ons naar de dader leidt? Wil jij Daniel dan niet terug?! Stel het je voor, Romana. Stel het je voor dat we door dit stukje stof de dader vinden! Wie geeft er dan nog om het feit dat we hier niet mochten komen?’
Met haar mond vol tanden keek Romana Yasmine aan. ‘Komaan! Maak je fiets los, we moeten naar Max!’, fluisterde Yasmine op een toon die bijna geen fluisteren meer was. Uiteindelijk gaf Romana toch toe en maakte haar fiets los. ‘Oké, jij je zin! Maar als we in de problemen komen ...’, ze zweeg even. Het was tenslotte haar idee geweest om tot hier te komen, Yasmine was degene die er eigenlijk tegen was geweest. ‘Dan zijn we er samen verantwoordelijke voor, oké? Kom nou!’, zei Yasmine. Romana stak even haar hoofd uit de struik om te controleren of de kust veilig was, waarna ze in volle vaart de struiken uitreden, op weg naar het politiebureau.

**Geplaatst**: 16-11-04 21:00

Geplaatst: 16-11-04 21:00

**Geplaatst**: 16-11-04 21:29

Geplaatst: 16-11-04 21:29

Meer!!

**Geplaatst**: 16-11-04 21:57

Geplaatst: 16-11-04 21:57

Leuk

Echt super ben benieuwd naar het volgende stuk Tong uitsteken

**Geplaatst**: 16-11-04 22:18

Geplaatst: 16-11-04 22:18

ik vind het echt super.. ben aan het w88 op het volgende stuk!

**Geplaatst**: 16-11-04 22:42

Geplaatst: 16-11-04 22:42

Ik vind het ook leuk

Heb je het hele verhaal eigenlijk al in je hoofd of verzin je het ter plekke?

**Geplaatst**: 17-11-04 08:47

Geplaatst: 17-11-04 08:47

Deels ter plekke verzonnen, al hebben we van te voren wel al in grote lijnen besproken hoe het ' ongeveer ' gaat Haha!

**Geplaatst**: 17-11-04 09:04

Geplaatst: 17-11-04 09:04

Schiet op! Tong uitsteken