Bokt.nl

Citaat:

“Verraderlijke moord”

1. Proloog
“Ik zal onze groep van 5 even voorstellen. Ik ben Sandra, ik ben nieuw in de groep. Heb der alles voor over om net zo cool te worden als de rest. Ben dat nooit geweest, en nu nog steeds niet. Ik studeer geneeskunde. Ik heb er over nagedacht om te stoppen met mijn studie omdat de rest dat ook had gedaan. Maar ik wist dat mijn ouders dat niet zouden overleven als ik ermee zou stoppen. Jennifer is onze partyanimale, 6 keer per week dronken. En de beste vriendin van onze leider. Ze is net gestopt met haar studie, en is toen begonnen met nog meer feesten. Onze leider heet ciska, ze is knap, agressief en eng. Iedereen probeert haar te vriend te houden en haar vooral niet tegen te spreken. Ze weet dat iedereen bang voor haar is, en maakt daar veel gebruik van. Ze is net als Jen gestopt met haar studie, en werkt nu af en toe in een supermarkt om een beetje geld te verdienen. Verder hebben we nog Sofie, onze nerd. Ze hoort erbij omdat ze zielig is. Dat vind Ashley in ieder geval. Haar ouders zijn allebei vorig jaar dood gegaan in een auto ongeluk. Ik ben blij dat ze bij ons hoort, dan heb ik in ieder geval iemand onder mij in de ranglijst. Ze studeert net als mij geneeskunde. Iedereen negeert haar een beetje. Dat is niet echt moeilijk omdat ze erg op haar eigen wereld leeft en altijd een het leren is. De laatste is Ashley, onze schoonheid. Overal waar ze komt word ze na gewezen en aangestaard. Dit zorgt voor vele spanningen in onze groep. Diep in onze harten weten we dat Ciska hartstikke jaloers is op Ashley. Maar Ciska geeft dat natuurlijk never nooit toe! Ciska durft haar niks te doen, want ze heeft genoeg contacten. Die alles voor haar over hebben. Ashley is ook onze geldschieter, als we weer es zonder geld zitten(en dat is aardig vaak). Ashley is lief, behulpzaam en aardig. Al deze eigenschappen heeft Ciska niet, en die wil ze ook niet. Ashley is bij ons hartstikke populair. Als je iemand nodig moet hebben, kun je bij haar terecht. Ze studeert PABO. Ik heb mezelf bij deze groep aangesloten omdat ik me veilig wou voelen. Ik woonde alleen in een grote stad. Ik was eenzaam, en bang. Durfde niet uit te gaan, durfde zelf niet ’s nachts me bed uit omdat het donker was. Kende niemand, en wilde ook liever niemand kennen. Tot Sofie naast me ging zitten tijdens college. Ze stelde me voor een Ashley, en dat was al snel een vriendin van mij. In hun enorme studenten huis was nog een kamer over. Nadat Ciska me had geaccepteerd, mocht ik bij hun intrekken. Ik dacht dat ik me veilig zou gaan voelen bij zo’n grote groep. Iedereen keek tegen hun op. Dus vanaf dat moment ook tegen mij. Ik voelde me stoer, en ging me zoveel mogelijk als hun gedragen. Maar naar een feestje liep het helemaal verkeerd af”.

2. Het begin
“Sandra” werd er door het huis geroepen! Ik lag nog op mijn bed, en wou er absoluut niet afkomen. “Sandra”? Iemand maakte de deur open, ik ging langzaam overeind zitten om te kijken wie het was. Ooh, mijn hoofd deed zoveel pijn. Ik had echt niet zoveel moeten drinken. Nare gedachte van de vorige avond schoten door me hoofd. Ik probeerde me te herinneren wat er was gebeurd. Maar kon het niet plaatsen. “Ash”? “Ja” antwoordde ze zacht. “Wat is er gisteren gebeurd? Ik weet nog dat er iets verschrikkelijks is gebeurd, maar niet wat”. “Dat komt omdat je veel te veel drank op had zei ze afkeurend. Ash? En je hebt een flinke knal op j hoofd gehad”. “Vertel asjeblieft wat er is gebeurd, zei ik smekend”? Ashley ging op het voeteneind van mijn bed zitten. “Ik zal het je vertellen oké”? Ashley slaakte een diepe zucht, en begon zachtjes te snikken. “Ashley” zei ik vragend, “wat is er”? Ze begon tegen me te praten, terwijl ze aan het praten was het alsof ik de hele avond op nieuw beleefde. “Ciska, kreeg ruzie met Suzanne. Je weet wel, dat meisje waar Ciska zo’n hekel aan heeft”. Ik maakte een geluidje, dat ik aankondige dat ik wist wie ze bedoelde. Suzanne is een bitch iedereen in ons groepje vond dat. “Suzanne heeft gezoend met Tim. Je weet wel, die jongen waar ze vorige maand ook iets mee gehad had. Daardoor flipte ze helemaal”. Ashey slaakte nog een diepe zucht. “Nou ja, Jennifer was een het begin van de avond nog zo helder dat ze Tim en Suzanne kon zien zoenen, al geloof ik niet helemaal dat ze het verschil tussen die 2 kon zien”. “Waar is Jen”? Vroeg ik, 2 dagen geleden lag ze ’s ochtends te slapen op de stoep. We waren(behalve ciska, die vond het wel grappig) er allemaal zat van om Jen weer ergens buiten op te halen. Omdat ze de deur niet kon halen. “Ze ligt in bed, ik heb haar naar huis gedragen” zei Ashley met haar geïrriteertste blik. “Oké, maar was is er nou nog verder gebeurd”? “Ja, ff denken. Ehm, ik stond naast Ciska. We zagen dat Jen aan kwam kronkelen. Jen wees met haar duim over haar schouder naar de deur, en viel toen om. We lieten Jen even liggen, en liepen naar buiten. Ciska zag Suzanne en Tim. Ze flipte, ik heb haar nog nooit zo boos gezien. Maar het was ook gewoon een domme fout van haar, ga nooit met een jongen die de afgelopen tijd een scharrel van Ciska is geweest. Dat word je dood. Vind Cis Tim nog leuk dan? Nee joh, dat heeft ze nooit gevonden. Volgens mij had ze gewoon zin om te knokken. Ach ja, dat zou kunnen zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. Maar hoe ben ik daar mee betrokken geraakt vroeg ik? Ciska vroeg aan mij of ik jou wou ophalen. Waarom riep ik uit. Omdat Cis iemand nodig had, en omdat ze vind dat ik niet kan vechten, en Jen was weer es hopeloos bezopen en zou minstens een meter ernaast slaan als ze iemand moest slaan”. “Sofie was er ook”, met een lach op mijn gezicht. “Ja, maar je weet hoe Ciska over Sofie denkt”. Ik keek even naar Ashley’s mooie gezichtje wat ze daar van vond. Je zag een blik vol haat, niemand kwam aan Sofie als het aan Ashley lag. “Maar vertel verder”. “Nou jij kwam er al aan lopen, terwijl ik duidelijk aan het maken was aan Ciska dat ik jou niet wou ophalen, omdat ik dat een meelopen actie vond. Jij had ook al veel te veel op, en je verloor je beheersing. Tim sprong voor Suzanne, wat ik trouwens best romantisch vond”. “Haha lachte ik, zeg dat niet tegen Cis”. “Nee” lachte ze. “Maar ja, jij viel Tim aan, als de eerste die beste die je een knal kon verkopen”. Jezus dacht ik, heb ik dat serieus gedaan. Ik beloofde mezelf plechtig om nooit meer teveel te drinken. “Toen was Tim bewusteloos, Suzanne wou Tim overeind helpen en hem smeren. Maar Cis zei toen niet zo snel dame. Ze keek bang naar jullie, en toen vielen jullie haar tegelijk aan. Suzanne verdedigde haar zelf nog aardig goed, Ciska ligt ook nog op bed, met bloed op haar gezicht.
Jij kreeg de eerste klap in je gezicht van haar. Toen Suzanne bewusteloos op de grond lag, gingen jullie gewoon door met vechten. Ik haalde jullie van Suzanne af, en rende met jullie weg. Ik belde Sofie op dat ze naar buiten moest komen en Jen moest meenemen. Jullie, daar bedoel ik Ciska en jij mee, jullie renden zo snel mogelijk naar huis. En ik en Sofie liepen met Jen op onze rug naar huis. We legden Jen op haar bed, en gingen nog wat drinken. Jullie waren al een het slapen. Ik denk dat ik Ciska nu even wakker ga maken zuchtte Ashley. Ik heb je ziek gemeld trouwens, je moest al 3 uur geleden beginnen. “Dank je wel” zei ik. “Meisje Zal ik zo even een ontbijtje voor je maken” zei Ashley met haar liefste stem? “Heerlijk Ash”, zei ik daarop. “Dan kan ik nog even blijven liggen”.

3. Het gruwelijke nieuws
Ik pakte m’n afstandbedinging en zette mijn tv aan. Het 11 uur nieuws was erop. Ik ging recht op zitten en concentreerde me op het beeld. Even kijken of er nog iets is over Suzanne en Tim. Oh, ze begonnen met politiek, dat kon nog wel even duren. Maar dat viel tegen, op die tel begon de grootste nachtmerrie die ik ooit kon indenken. Er zijn gisteravond, een jongeman en een jongedame neergeslagen. Hun lichamen zijn gevonden naast de discotheek the last dance. Er is een ambulance gebeld, kort daarna is het meisje overleden. Mijn hart kreeg zowat een hartverzwakking. Overleden, hè maar hoe kon dat nou. “ASHLEY!!!!” Ik schreeuwde het uit. Ashley kwam binnen gerend, “wat is er”? Suzanne, en toen begon ik te huilen. Het werd me geloof ik teveel. “meisje wat is er nou”? “Ze is dood, ik heb iemand vermoord, hoor je me Ashley, ik heb iemand vermoord”. Ashley keek me met grote ogen aan, “weet je het zeker? Heb je het niet gedroomd?” “Nee Ash snikte ik, ik heb iemand vermoord schreeuwde ik”. Ik werd opeens zo boos op mezelf, dat ik mezelf begon te slaan en te knijpen. “ik heb iemand van zijn leven berooft! Nu zal ik daar voor boeten schreeuwde ik!”. Ashley hielt mijn handen vast, “please, Sandra doe rustig! “Niemand weet dat Ciska en jij dat hebben gedaan. Rustig nou maar”. Ik kalmeerde al weer een beetje. Ik zuchtte diep, “Ashley? Wil je dit aan Ciska vertellen?”. “ja natuurlijk antwoordde ze”.
Ashley liep de kamer uit, en ik ging weer liggen. Ik hoorde een gil uit de kamer naast me. Toen hoorde ik Ashley gillen, “Ciska blijf van me af Bitch!”. Ik sprong uit m’n bed en rende naar de kamer van Ciska. Ciska had Ashley op de grond gegooid, en was boven op haar gesprongen. “Ciska nee” schreeuwde ik tevergeefs. Ik probeerde Ciska van Ashley af te halen, “Cis doe normaal Ash kan er niks aan doen dat Suzanne dood is” riep ik uit. Maar Ciska was niet te stoppen. De deur ging langzaam open, Sofie stak haar hoofd door de deur en zag wat er gebeurde. Ze rende naar het gevecht toe, en hielp me om Ciska van Ashley af te trekken. “Sofie gilde ik, haar Jennifer!”. Jennifer was m’n enige kans om te voorkomen dat Ciska nog meer slachtoffers zou maken. Jennifer kwam al binnen, blijkbaar onder veel protest. Want ze was weer es hevig aan het mokken, je hoorde Jen al in de gang praten “hé Sofie, doe es normaal! Het is nog maar 1 uur, ik wou uitslapen vandaag! Wat was je reden ook alweer om me wakker te maken?” Sofie maakte de deur open, en liet het gevecht zien. Jennifer vond blijkbaar dat ze om een goede reden was gewekt, ze zag er opeens een stuk wakkerde uit namelijk. Ze liep naar het gevecht toe. Of terwijl Ciska die Ashley in elkaar sloeg. Ashley maakte af en toe een raar geluid, en er kwam bloed uit haar mondhoek. Jen liep naar Ciska toe, en zei duidelijk met een harde stem: “Waar was DAT nou weer goed voor?” Ciska kwam overeind, en op dat moment vloog Sofie naar Ashley toe. Ze ging op haar knieën voor haar zitten. En mompelde heel verstaanbaar: “ik ga een ambulance bellen”. Ik had net Ciska losgelaten, en pakte haar gelijk na die zin vast. En dat deed ik niet zonder reden. Ik voelde Ciska bozer en bozer worden. “JEZUS SANDRA! LAAT ME LOS” schreeuwde ciska. “Ze gaat ons verraden, ze gaat zeggen dat we die bitch hebben vermoord! Dat wijf doet alles om ons het zo moeilijk mogelijk te maken. Hoor je dat Sandra, door dat misbaksel komen we in de bak”! Sofie stond langzaam op. “ ik zou jullie nooit verraden, want ik weet dat jullie ook niet mij zouden verraden in deze omstandigheden, maar jullie moeten eens realiseren dat de politie op zoek is naar jullie. Ik denk niet dat wij de enige zijn die weten dat jij en Sandra Suzanne hebben vermoord”. Het was even stil, Sandra voelde dat ze bleek werd. Daar had ze nog geeneens aan gedacht. Ciska keek haar aan, “wie dan”? Fluisterde ze. “CISKA DENK ES NA DOMME KOE”. Ciska keek me verbaast aan, ze werd er geeneens boos om. “TIM! HIJ HEEFT HET OVERLEEFT, EN HIJ WEET WIE WE ZIJN”! “maar zei Ciska zacht, hij weet niet waar we wonen”. Ik werd bozer en bozer, begreep Ciska dan niet dat we de bak in gingen. “ En wat wou je doen? Nooit meer naar naar buiten gaan ofzo? Ik heb een studie, of weet je niet meer wat dat is? Mijn studie is hartstikke belangrijk voor mij”! Ik liet me op Ciska’s bed vallen, en dacht na hoe we dit moesten oplossen. “ Sofie? Zei ik vragend, “Ja” antwoordde ze zacht. Stel nou dat onze hele groep volhoud dat wij de hele tijd binnen zijn geweest. Tot het moment dat we naar buiten gingen. En we zeggen dat we geen tussenstop hebben gemaakt, om Tim en Suzanne te slaan. Zouden ze dat geloven, tegen het woord van Tim”? Sofie slaakte een zucht, “als we het zorgvuldig aanpakken: Ja, ik geloof van wel”. Jennifer tilde Ashley overeind,

4. De vragen sessie
“nou sorry jongens, ik weet dat dit niet het goede moment daarvoor is maar wij moeten gaan”. Ik keek ongelovig naar Jennifer en Ashley, “wat gaan jullie doen dan?”. Jennifer keek verbaast naar mij, “heb ik jou dat niet vertelt dan, Ash en ik hebben een auditie”. “ooooh ja, succes jullie twee! Als ik jou was zou ik eerst even Ashley binnen zinnen brengen, en dat bloed van haar gezicht af halen”. Jennifer keek me arrogant aan, en vroeg veel te vriendelijk aan Sofie of ze haar wilde helpen. Sofie schoot haar grote voorbeeld natuurlijk gelijk te hulp. Ze hielpen Ashley overeind, terwijl Ashley haar dodelijkste blik naar Ciska toewierp. “Kom Ash we gaan, je kunt later wel op Ciska wreken” zei Jennifer doodleuk. “ hey Jen, kan ik niet met jullie mee”? “ Ja natuurlijk antwoordde Jennifer, dat is juist leuk”. “ kom wel snel, de taxi staat er al”. We liepen naar de taxi, de rit was doodsaai. Ik hoopte dat het niet de hele dag zo zou gaan. Niemand zei wat, verveelde me dood. Toen we der eindelijk waren, ging het gelukkig wel snel. Jennifer en Ashley waren gelijk aan de beurt. De opdracht was een soort optreden voor een stuk of 10 mensen. Ze moesten van te voren een lied kiezen die ze zouden gaan zingen. Ze kozen het lied Another Day In Paradise. Ik moest wachten tot ze klaar waren met zingen, ik stond voor de deur te wachten tot ze terug kwamen. Ze kwamen door de deur en ik keek hen vragend aan. “En? Hoe ging het?”. “ Mwah antwoordde Jennifer. We zijn door. Maar echt goed ging het niet”. Ik omhelsde beide. We gingen met de taxi terug, tot me werden aangehouden door de politie. Hij stond langs de weg en hield mensen aan, Ashley staarde met grote doodsogen naar mij en Jen. Ik bidde zacht dat we niet aangehouden zouden worden. De agent keek me recht in de ogen aan, en stak z’n hand omhoog en gebaarde dat we op de vluchtstrook moesten gaan staan. Ashley stond op het punt om flauw te vallen, Jennifer in tegendeel vond het geloof ik wel spannend. Mijn hart ging sneller en sneller kloppen na mate we dichter bij kwamen. De agent tikte aan de kant van Jennifer op het raam. Jennifer deed haar raam open, “wat is er agent? Zijn we stout geweest?”, ik zuchtte diep. “Jen laat mij maar even”, voordat ze nog meer rare dingen zou gaan zeggen. Terwijl ik uitstapte probeerde Jen Ashley te kalmeren, Ashley zag eruit alsof ze elk moment kon flauwvallen. Ik liep naar de agent toe, en vroeg wat er aan de hand was. De agent antwoordde: “Laat ik me eerst even voorstellen: agent Jansen. ja, er is zeker wat aan de hand, vannacht is er een meisje vermoord. En er was een jongen bij, de jongen zei dat ze was vermoord door een groepje meisjes van 3. Hij wist 1 te herkennen, Ciska heet ze. We proberen haar op te sporen, maar ons spoor loopt dood. Het lijkt alsof iedereen haar kent, maar niemand weet verder iets van haar. Niemand weet haar achternaam. Niemand weet waar ze woont. En niemand heeft haar telefoon nummer. Verder heeft de jongen nog een meisje gezien. Ze komt precies over 1 met jouw uiterlijk, hij zei het op een manier alsof ik al verdachte nummer 1 was. Ik voelde dat ik rood werd, hij keek me vragend aan. “ ik heb geen idee wwaarr je het over hebt meneer zei ik stotterend. Ik heb op de televisie gezien dat er een meisje is vermoord. Maar verder weet ik er niks van.” Alibi’s en plannen schoten door m’n hoofd. Ik had opeens een plan in m’n hoofd. Ik ging zelfverzekerd voor hem staan en zei: “Ik ben gister in de club the last dance geweest, maar ik heb Suzanne en Tim met geen vinger aangeraak!” “ Oh zei de agent. Hoe weet je dan dat het Suzanne en Tim zijn die werden aangevallen?”. Ik was daar even stil van. “ ehm dat heb ik gehoord. Van wie antwoordde de politie op zijn beurt. Van Sofie, sofie was de eerste die ik voor me zag, en ik ging op mijn gevoel af. “ Oh ja, en mag ik het nummer van die zogenaamde Sofie”, ik begon met de seconde een grotere hekel aan de agent te krijgen. Moest ik het echte nummer geven of het goede. Ik verander gewoon de laatste cijfer. “06-49038299, zei ik snel. “Nou, dan ga ik die Sofie binnenkort even opzoeken voor een gesprekje, zei hij en keek mij dreigend aan. Hoe heet je meisje?”. “Sandra Wilkens” antwoordde ik agressief. “ Mag ik jouw nummer ook?” Het liefst wou Sandra keihard nee zeggen, maar dat leek me ook weer niet zo verstandig. “06-49038299”, antwoordde ik brutaal. “ Dat is het zelfde nummer van je grote vriendin Sofie! Als je slim probeert te zijn, doe het dan op een goede manier juffrouw Wilkens. “ Oh als ik probeerde slim te zijn antwoordde ik met mijn aller vuilste blik. Dan gaf ik je nu een ram, en stak je neer!”. De agent leek even verbluft van de grote mond van het kleine meisje. “ Ik woon samen met Sofie, en nog een paar andere meiden”. Een raar groot ding dat aan zijn riem hing begon te piepen. “ Oh ik moet gaan, ik bel je nog. En dan spreken we later verder. En dan nog iets wat ik je wilde zeggen. Vermijd niet het onvermijdelijke, daar komen grote problemen van. Neem dat maar van mij aan. Ik moet nu gaan” zei hij terwijl hij geïrriteerd naar zijn pieper keek. Ik ging weer in de auto zitten en keek Ashley en Jennifer geïrriteerd aan. “ Ik vertel het jullie als we thuis zijn”. Ik slaakte een zucht en ging uitgebreid op de bank van de taxi zitten.

5. De bedreigingen
Toen we eenmaal thuis waren, zag ik dat er post was. Ik pakte de post open, en keek er verbaast naar. Dit is geen gewone brief.

1.Suzanne  2.Ciska  3.M.Jansen 4.Sandra
5.Jennifer 6.Sofie 7. Ashley

 they are dead, you’re next

ik gooide de brief van me af, en liet me op mijn knieën vallen. Ik zou de volgende zijn. “AAAAAHHHH!” Ik sprong overeind, en rende naar de kamer waar het geluid vandaan kwam. Ik zag daar Jennifer gillend aan het lichaam van Ciska. Ciska ogen waren open, stijf van schrik. Ik boog me naar haar toe en voelde haar polsslag. “dood” fluisterde ik. Jennifer keek me boos aan en zei: “Tuurlijk is ze dood”. “We gaan er allemaal aan! Iedereen hoor je Sandra. Niemand kan meer iemand vertrouwen, Ciska is de bitch en ze sleept iedereen erin mee! Jij had Tim nooit aangevallen als Ciska er niet bij stond. Ik zou geen alcohollist worden als Ciska er niet was. Ashley zou zich geen eens ergens bij aan sluiten als ze niet als de doods voor Ciska was. Sofie doet zich de laatste tijd veel stoerder voor dan ze is.” Ze stond op, en draaide zich om. Ik liet me voorover vallen op Ciska, ik voelde iets hards. Er lag iets onder haar T-shirt. Ik pakte het. Het was een mes, ik liet het vallen. En er zat met een plakbandje nog een brief aan. Ik scheurde het eraf. En las het hardop voor: “ ArE YoU ScArEd NoW? dOn’T WoRrIe YoU’Re NeXt! I’ll cOmE ViSeT YoU”
Ik greep de brief extra goed vast samen met de andere. Ik rende naar de telefoon. “ Jen!” riep ik, Jennifer kwam met een wit gezicht en grote rode ogen aanlopen. “ Ciska is vermoord op mijn bed, hoor je me Sandra. Wie heeft het gedaan. Heb jij het gedaan”? Ik liep langzaam achteruit, ik vond Jennifer doodeng doen. Ik wist wat voor iemand ze was, Jennifer zat echt niet eraan te denken dat ik de hele tijd bij haar was geweest. Jennifer draait helemaal door in zulke omstandigheden. Ik probeerde haar te kalmeren. “ Rustig Jennifer, zei ik met een nerveuze stem. We bellen de politie die willen ons wel helpen. Het komt allemaal goed zei ik”. Toen ze het woord politie hoorde leek er stoom uit haar neusgaten te komen. “ Jij belt helemaal niemand op, ze wees naast zich. De moordenaar heeft onze telefoon mee genomen. We kunnen niks beginnen, niemand vertrouwd elkaar hier. Ik vertrouw jou ook niet, en jij mij niet. Ashley ligt in haar kamer te hyperventileren dus we hebben ook niks aan haar. Misschien was Sofie het wel die Ciska heeft vermoord zei ze zacht.” Jennifer rolde met haar ogen en liet zich op haar knieën vallen. Ik keek even naar haar, zou ik naar haar toe lopen of niet? Ik vond haar nog steeds eng doen. ik waagde erop en liep naar haar toe. “Jen? Zei ik aarzelend. Waarom zou Sofie Ciska vermoorden”. (dat vroeg ik voor het geval dat Jennifer meer wist als ik). Jennifer staarde met haar krankzinnige ogen omhoog. “ Ze haatte Ciska, alles van haar verlangde ernaar om net zo Populair te worden als Ciska. Dit allemaal vertelde ze me omdat ze me vertrouwde. Ik vertrouwde haar ook. Jullie denken dat ik vriendinnen ben met Ciska. Maar ik haat haar net zoveel als jij. Ben alleen te bang om het toe te geven. Net als jij.” Er was even een stilte, ik verbrak de stilte: “waar is Sofie eigenlijk?”. Jennifer haalde haar schouders op, “ik wou net in haar kamer kijken toen jij mij riep”.

6. Moord om de hoek
We liepen naar Sofie’s slaapkamer. Niemand, ik liep naar haar kast en trok hem open. Een fractie van een halve seconde was ik stil. Toen gilde ik het uit! Er viel een paar armen en benen uit de kast. Sofie’s lichaam was verder nergens te bekennen. Er viel weer een brief uit:
YoU'rE NeXt!
Ik gilde zo hard als ik kon, Jennifer bleef rustig staan waar ze stond. Het leek net alsof het niet zag. Jennifer keek naar mij en zei: " wij zijn de volgende Sandra". " Maar" begon ik met mijn zin, ik werd onderbroken door een gil. Ashley kwam de kamer binnengerend. " Wie is dat?" gilde ze. Ik keek naar haar witte gelaat, ik had Ashley nog nooit zo bang gezien. Ze staarde met grote ogen naar de armen en benen die duidelijk van Sofie waren. Jennifer draaide naar Ashley om en zei:"Wat denk je? Is het niet duidelijk? Had de moordenaar een naam achter moeten laten? Ciska en Sofie waren alleen thuis! Ze konden gemakkelijk gepakt worden, Ciska accepteert geen hulp van Sofie en daarom zijn ze nu allebei dood". ik keek naar Jennifer en Ashley. " we moeten hier weg fluisterde ik. we kunnen hier niet blijven!". " Nee, we kunnen hier niet blijven zei ze nauwlijks hoorbaar. Want hij zit naar ons te kijken zei ze nog zachter". Ik keek Jennifer verbaast aan. "Meisje dat kan niet.". ik wist of ik het tegen Jen zei of tegen mezelf. Ik keek om me heen. Op dat moment gebeurde het! Jen riep "Sandra duiken!". Ik liet me gelijk op de grond vallen, en vernam dat de moordenaar een zwaar voorwerp naar me gooide. Hij rende over me heen, naar Ashley toe. Ik zag zijn of haar achterhoofd van wist gelijk van wie had achterhoofd was. "TIM"gilde ik. Ik stond op, maar hij was al de deur uit gerend. Ik wou achter hem aan rennen, ik wou hem straffen voor zijn daden. Maar Jennifer hielt me tegen. "Nee niet doen, straks vermoord hij jou ook nog! Hij is sterker als jou, een gevecht met hem verlies je". Ik rukte me los en rende naar de deur. Keek om me heen en rende naar de woonkamer. De Voordeur stond open, maar iets in mij zei dat hij er nog was. Jennifer kwam de kamer binnen. "Is hij weg? vroeg ze in paniek?" Ik keek haar boos aan, zodat ze wist dat ze de doodse stilte niet moest verbreken. Ik keek nog maal om me heen, en begon me af te vragen of hij niet echt weg was. Op het moment dat ik me erbij neer legde dat hij weg was. Zag ik Jennifer met grote ogen naar iets kijken. Ik draaide me om, Tim stond vlak achter me. Hij staarde met grote rode krankzinnige ogen naar me "Haaj schat, you're next". Ik liep langzaam achteruit, hij pakte een mes uit zijn binnenzak. Ik begon wat tegen hem te mompelen. “ rustig Tim, wij kunnen er ook niks aan doen dat Suzanne dood is”. Hij lachte verschrikkelijk hard. Hij keek met zijn meedogenloze ogen naar mij, en ik las in zijn ogen dat ik eraan ging. “ Je gaat eraan Sandra! En je vriendin Ashley gaat met je mee. Jullie hebben schuld aan de dood van Suzanne! Nu gaan jullie met haar mee!” Ik werd met de seconde woedender, “ wat heeft Sofie jou appelflap geflikt dan! Ze was geeneens in de buurt, we is hier nou een moordenaar! Sinds de dood van Suzanne heb je al 2 mensen van het leven berooft”. De grijns van Tim werd minder, “Ik weet wat jullie denken, jullie denken dat ik Sofie en Ciska heb vermoord, ik wou ze vermoorden. Maar iemand was me voor. En ik weet wie het gedaan heeft”. Ik deed moeite om hem niet aan te vallen, ik hoorde Ashley achter bij hard snikken. Ik keek achterom naar haar en zag haar op haar knieën vallen. Ik liep naar haar toe, met mijn ogen gericht op Tim. “ Ashley sta” op zei ik vriendelijk tegen haar. “ Er is tijd om te treuren over Sofie, maar nu niet. We moeten samen sterk zijn”. Ashley keek mij wanhopig aan en boog naar me toe en fluisterde: “ Heb je een plan?” Ik wilde dat ik een plan had, mijn enige plan was rennen. Maar dat was onmogelijk omdat hij voor de deur opening stond. Hij deed zijn mond weer open: “ ik heb het echt niet gedaan, iemand van jullie groep was me voor. Ik weet wie het was!” Hij gilde het bijna uit. “ LIEG NIET” gilde ik vol frustratie. Hij draaide om en liep weg, Ashley tilde haar hoofd ophoog en keek alsof haar grootste wens was uit gekomen: hij liep weg! Maar het was misleidend, hij draaide weer om en zei: “ let op mijn woorden Sandra. Ik was het niet.”

7. de politie
Toen hij uit het zicht verdween greep ik naar mijn mobiel. En belde met de politie, “ Hallo, wilt u gelijk naar ons huis komen. We hebben te maken met moord”. Ik gaf het adres door en ging zitten op onze bank. Na een paar minuten gesprekloos op de bank zitten, ging de bel. Ik liep naar de deur en keek door het kijkgaatje. Gelukkig dacht ik, de politie. Ik deed de deur open en liet ze binnen. De politie vroeg: “ Waar ligt het slachtoffer”. Dan halen we ze zo snel mogelijk weg, ik wees naar de kamer van Ciska en ze liepen er heen. 1 Politie man bleef over en liep naar me toe, “ meisje toch, (zei hij) wat is er gebeurd”? Ik gebaarde dat hij aan tafel mocht gaan zitten. Hij ging zitten en ik ging tegenover hem zitten. Ik dacht diep na, moet ik hem de waarheid vertellen of niet. Ik gaf tegen mezelf toe dat ik mijn hardt wou luchten bij deze politieman. Het kon me bijna niks meer schelen of ik de bak in ging of niet, ik wou gewoon van deze ellende af. De woorden van agent Jansen galmden door mijn hoofd: “Vermijd niet het onvermijdelijke, daar komen grote problemen van”. Ik wist dat hij echt zwaar gelijk had, maar ik durfde Jennifer en Ashley in de steek te laten. Straks kwam Tim weer, dan staat Jen er alleen voor, want aan Ashley heeft ze ook niks. Ik slaakte een diepe zucht en begon te vertellen: “ nou ik zal u alles vertellen meneer. Het begon op een gewone avond, wij waren in de club “he last dance”. Wij daar bedoel ik mee: Ciska, ike, sofie, Ashley en Jennifer waren daar lekker aan het feesten. Tot Ciska Suzanne aanviel, u weet waarschijnlijk wel wat er met haar is gebeurd”. Ik keek de agent verwachtingsvol aan. “ Ja, antwoordde de agent. Ik weet wat er met Suzanne is gebeurd. Ons bureau werkt aan die zaak, maar dat is waarschijnlijk na dit verhaal niet meer nodig”. Hij gebaarde dat ik verder moest vertellen. “ Nou Ashley haalde Ciska van Suzanne af, en haalde ons op. We gingen naar huis, Ciska, ik en Jennifer gingen gelijk slapen. Toen gingen Ashley en Sofie nog wat drinken. De volgende dag gingen we naar een auditie van Ashley en Jennifer. Toen we terug kwamen van de auditie, kwamen we een agent tegen. Met de naam Jansen”. De agenten keken elkaar schichtig aan. De agent zei: “ Sorry, vertel asjeblieft door”. Ik keek hem doordringend aan en ging verder met mijn verhaal. Ik wou het liefst de waarheid uitschreeuwen, maar ik kon het gewoon weg niet. Ik durfde Jennifer niet alleen te laten met die gek. “ Hij hielt ons aan en vroeg mijn nummer en het nummer van sofie. Ik heb hem niks vertelt van Ciska enzo. Omdat ik haar niet durfde te verraden”. Hij onderbrak me ruw: “ Waarom niet? Was je goede vriendinnen met haar”? Ik lachte een beetje, “ nee ik was absoluut geen goede vriendinnen met haar, maar ik ben eerlijk gezegd een beetje bang voor haar. Ik durfde haar echt niet te verraden. Maar ik heb vervelend nieuws voor jullie, ik denk dat agent Jansen is vermoord, door Tim”. Ik legde het schema wat vanmiddag op mijn deurmat lag op tafel. De agent pakte het op, en bekeek het. “ Maar meisje(zei hij), hij kan niet dood zijn. ik heb hem geloof ik nog gesproken vanmiddag” keek hem boos aan, “maar bij Suzanne en Ciska klopt het ook”. Ik wou zeggen en bij Sofie klopt het ook, maar ik kon me opeens niet meer herinneren of er ook een streep door Sofie’s naam stond. Ik pakte het briefje van de agent af en keek naar de naam van Sofie. Niet doorgestreept, maar hoe kon dat nou? “ Meneer de agent, (vroeg ik omdat ik nog steeds zijn naam niet wist)? Sofie is niet doorgestreept maar agent jansen wel. Misschien is Sofie dan wel niet dood, en zijn die armen en benen wel van iemand anders”! mijn ogen werden van schrik groot, misschien was Sofie wel helemaal niet dood. En in plaats van Sofie lagen de armen en benen van Meneer Jansen in haar kast. Tim had dat vast gedaan om ons op het verkeerde spoor te zetten. Ik had geen tijd meer om er langer over na te denken want de agent vroeg me om verder te vertellen. Ik vertelde wat er verder hier thuis nog was gebeurd. Toen ik was uitgepraat kreeg ik erg hoofdpijn en was geïrriteerd. Ik wilde gaan slapen. Toen de agenten eindelijk alles hadden op geruimd en waren vertrokken ging ik in mijn bed liggen. Het enige waar ik nog aan dacht was het in slaap vallen en nergens meer aan te hoeven denken.
Ik sloot mijn ogen, en zonk weg dieper en dieper.
Ik weet niet meer waar ik was, ik wist zeker dat ik wakker was. Maar waar was ik?.

8. De droom
“ik liep naar zijn huis, ik had het die middag nog opgezocht in het telefoon boek waar hij woonde. ik sloeg het raam in van het huis. Klom naar binnen, en liep door het stille huis. Ik voelde een tochtvlaag, er ging een deur open. Het licht ging aan in de gang. “Is daar iemand?” hoorde ik. De deur voor mijn neus ging open. Daar zag ik hem staan, agent Jansen. Dezelfde meneer die mij die middag had overhoord. Hij was te nieuwsgierig, en hij wou teveel details weten. Hij hinderde mij, dat had hij niet moeten doen. “ Sandra? Ben jij dat” zei hij slaperig. “Wat doe jij hier? Ga asjeblieft naar huis. Ga lekker slapen joh”. Hij zei het met angst in zijn stem. ik moest lachen, “jij komt er niet zo makkelijk van af hoor”. En ik lachte opnieuw. Het mes wat ik bij me had tintelde in mijn binnenzak. Ik pakte het, de agent zocht een uitvlucht, maar ik was sneller. Ik stak mijn vleesmes in zijn buik. Hij liet zich vallen op zijn knieën. Ik pakte het mes en stopte het in mijn binnenzak. Er zat veel bloed op mijn handen, en ik veegde het af aan mijn T-shirt. ik was blij, hij was dood. En ik kon weer gerust naar huis gaan.

Ik werd wakker. Bleef nog even liggen, was nog erg moe. Ik was er waarschijnlijk moe omdat ik zo raar had gedroomd. Ik ging rechtop zitten, he wat raar dacht ik. Ik had mijn gewone kleren nog aan. Ik wist toch zeker dat ik mijn pyjama had aan gedaan. Toen dacht ik aan mijn rare droom, het was toch wel gewoon een droom? ik keek naar mijn Shirt er zat iets op, ik probeerde me te concentreren en te zien wat het is….. bloed. Ik probeerde niet in paniek te raken, hoe kwam dat bloed op mijn shirt. ik probeerde me te bedenken wat ik precies had gedroomd, ik hielt me zelf voor dat het absoluut niet kon! Ik had gewoon de hele nacht liggen slapen. Ik deed mijn shirt uit en legde hem onder mijn bed. Niemand mocht hier achter komen, straks gingen ze nog denken dat ik gek was. Ik wou even een rondje gaan lopen, door had ik echt behoefte aan. Om even uit dit verschrikkelijk huis te zijn. Ik pakte mijn jas, die op de grond lag. Er zat iets zwaars in, ik pakte het eruit. Het was een groot hakmes, met bloed eraan! Ik mocht niet gaan gillen, ik mocht vooral niet gaan gillen. Ik deed echt mijn uiterste best om vooral niet in paniek te raken, maar hoe in godsnaam deed een bebloed hakmes in mijn binnenzak van mijn jas? Opeen binnen in mij ging iemand lachen, en dat iets dwong mij ook om te gaan lachen, ik herinnerde mij iets van gisteravond
“ik was blij, hij was dood. En ik kon weer gerust naar huis gaan”.
Ik had agent Jansen toch niet echt vermoord? Ik wist het allemaal niet meer, ik kon toch niet zonder dat ik het wist. Uit mijn bed zijn geklommen en naar agent Jansen’s zijn huis gegaan zijn. Dat was toch onmogelijk? Mijn gedachten werkten op topsnelheid, wat had ik precies gedroomd? Of was het geen droom? Werd ik gek? Was ik echt weg geweest vannacht? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ik ging weer op mijn bed zitten. Ik wist gewoon weg niks meer te doen. Ik pakte de afstandsbedinging en zette mijn televisie aan. Het 9 uur nieuws was net begonnen, ze hadden het over van alles. Maar niet over agenten, die ’s nachts door een meisje van rond de 19 is vermoord zou zijn. Ik klom uit mijn bed, en liep onze nog donkere gang binnen. Het was stil, waarschijnlijk was iedereen weg, maar ik hoorde toch iemand lopen in de woonkamer. Ik riep zachtjes “hallo? Is daar iemand?”. Ik schoof langzaam de deur open, niemand gelukkig. Het was gewoon de kat. Ik was er even helemaal zat van, ik bedacht wat ik kon doen. Ik kon nu gewoon naar m’n college’s gaan vandaag, Maar eigenlijk had ik daar helemaal geen zin in. Ik bedacht dat ik wel naar mijn ouders kon gaan. En dat deed ik, ik krabbelde op een briefje dat ik een weekje naar mijn ouders ging. Moest echt even weg hier, kon het niet meer aan. Ik pakte een paar kleren bij elkaar en stopte die in mijn rugzak. Ik pakte mijn buskaart, ik was geloof ik nog nooit zo opgelucht geweest, dat de optie ouders er nog was. Ik hees mijn rugzak op mijn schouders en zei de kat gedag. Maar opeens zei een gevoel diep binnenin mij dat ik niet weg mocht gaan, ik verzette me er tegen. “Waarom zou ik niet weg gaan vroeg ik aan mezelf”? Ik kon Jennifer en Ashley niet in de steek laten. Ach dacht ik bij mezelf, die redden zich wel. Ik liep de deur uit, op naar de bushalte.

9. Vrijheid en verkeerde keuze’s
Het voelde als of ik ontsnapt was uit een gevangenis. Ik voelde me vrij, en ik dacht ook al bijna niet meer aan mijn rare droom die ik vannacht had gehad. Lijn 5! Die moest ik hebben. Ik stapte in. En ging zitten, ik was weg van alle moorden en bedreigingen. Ik ging lekker zitten, en strekte me even uit. Wat een heerlijk gevoel. Maar dat gevoel duurde niet lang. De bus stopte bij een halte, en er stapte een vertrouwt persoon binnen. Tim.. Ik kreeg zowat een hartaanval, had hij mij gezien? Waarom heeft de politie hem niet? Ik maakte me zo klein mogelijk, hij ging voor me zitten. Hij keek gelukkig niet achterom, was dit geplant. Of was het toevallig? De volgende halte zou ik moeten uitstappen. Zal hij achtervolgen? Ik drukte op het stop knopje. Stond op, en rende haast de bus uit. Werd ik gevolgd? Ik durfde niet om te kijken, maar er werd op mijn schouder getikt. “Sandra”? hoorde ik Tim zeggen. Ik wist niet wat ik moest doen. Weg rennen? Omdraaien? Ik maakte een goede keuze, ik draaide me om. “Wat”? Zei ik agressief. “Ik wilde wat tegen je zeggen. Ik was het niet, echt niet. Je hebt tegen de politie gezegd dat ik het had gedaan. Ik houd je al een paar dagen in de gaten. Jij denkt dat je misschien wel gek word, maar je moet echt je hoofd erbij houden. Jij bent geen moordenaar, en ik ook niet. Denk nou es na, 1 iemand van jullie groep. Moet het zijn geweest. Ik heb jullie huis in de gaten gehouden. En ik weet wie het is geweest. Het is iemand waarvan jij denkt dat ze dood is.” Ik wist eindelijk weer wat uit te brengen. Ik keek hem verniettigent aan. "Sofie? Haar armen en benen lagen in de kast van haar. Lijkt me duidelijk toch? Of dacht je dat ze haar armen en benen heeft afgezaagt en daarna weg gestrompelt ofzo"? Ik keek hem boos aan terwijl ik dat zei. Ik was doodsbenauwt, zou hij mij wat aandoen. Toch kreeg ik een raar gevoel, wat diep binnen in mij zat, ik moest hem vertrouwen zei het gevoel. "Nee, ik denk dat niet. Ik denk dat het niet haar armen en benen zijn eigenlijk. Er is die dag nog iemand vermoord, jij dacht dat je die moord had gepleegt, maar dat is niet zo". "Jij weet waar ik het over heb". Hij keek doordringend in mijn ogen alsof hij het kon lezen in mijn ogen. "Jij vond een mes in je jaszak, iemand moet het in je jaszak hebben gedaan". Hij keek me aan alsof het zo klaar als een klontje zou zijn. Maar ik begreep het niet. Of eigenlijk durfde ik het niet toe te geven dat het zou kunnen kloppen. Ik was bang, veel te bang. Ik voelde er veel voor om huilend naar het huis van mijn ouders te rennen. Maar iets in mij zei dat ik moest wachten. "Je moet op zulke momenten op je keuze's aan letten. Was het een goede beslissing om naar je ouders te vluchten? Denk je dat Jennifer en Ashley het alleen aan kunnen"? ik zag opeens verschrikkelijke beelden in mijn hoofd, Jennifer en Ashley, opelkaar gestapeld, mishandelt bebloed. dood.. Tim voegde er nog 1 ding aan toe. "Iedereen in jullie heeft een sleutel van jullie huis". Ik keek hem met verschrikte ogen aan. "Jennifer, Ashley" fluisterde ik. Ik moest naar ze toe, maar ik was bang om ze aan te treffen. Straks waren ze dood? "Tim help asjeblieft! Help me, Jennifer en Ashley zijn in problemen"! Tim keek me lief aan, "Sorry meisje, de politie is naar mij op zoek. Ik moet nu echt niet in de buurt komen in jullie huis. dan word ik gesnapt. Weet je wat, bel me maar als ze er is". Het gevoel in mij wat net nog inelkaar gedoken in een hoekje zat zei nu duidelijk tegen mij dat ik hem moest vertrouwen. En dat deed ik. "Ik bel je wel dan". Ik zuchte diep, en stapte voor de tweede keer voor vandaag in de bus. Tim keek me bezorgt achterna. Ik moest dit doen, Voor Jen en Ashley, ik mocht ze niet in de steek laten. Ik moest dapper zijn. Voelde me beangstigent voor wat me te wachten stond. Draaide me nog 1 keer om en keek Tim recht in zijn ogen. Ik ging recht op mijn stoel zitten en zuchte. Ik reed de dood recht tegenmoet. Toen ik bij de halte was waar ik moest uitstappen, wou ik eigenlijk blijven zitten. Maar ik moest naar mijn huis. Stapte de bus uit en liep richting mijn huis. TRING TRING zei mijn telefoon. Ik nam op. ik hoorde een meisjes stem door de telefoon: don't worrie you're next babe. Klik, op gehangen. Ik bleef even verbaast staan. Sofie? dacht ik hardop. Ik rende naar m'n huis. Toen ik bij mijn deur stond slaakte ik nog een zucht. Bang om wat me te wachten stond. Ik pakte m'n sleutel en klikte de deur open. Ik doorzocht het huis, uitgestorven. Er was hier iets aan de hand, waarom was Jennifer er niet? Die was er altijd rond deze tijd. Want ze werkte niet en ze studeerde niet, mischien was ze wel boodschappen aan het doen hoopte ik. Ik keek op de klok, 12 uur Ashley had middagpauze. Ik toetste het nummer van Ashley in, na 3 keer overgaan nam Ashley hem op. "Hallo" hoorde ik aan de andere kant van de lijn met een rauwe stem. Dat was Ashley niet, of dit was een hele slechte grap van haar. "Je spreekt met Sofie Sandra, als je Ashley ooit nog levend terug wilt zien moet je doen wat ik zeg". Maar zo ver kwam ze niet, want ik ging op. Is Ashley gekidnapt dacht ik paniekerig? Ik rende naar buiten in hoop de oplossing voor mijn problemen te vinden, maar ik kon zelf al verzinnen dat dat niet ging gebeuren. Ik dacht na, wat moest ik doen. De tel erna bedacht ik maar dat ik de agent moest bellen die mij zijn nummer had gegeven. Tuut Tuut, "Hallo met Smith". antwoorde hij. "Met wie spreek ik"? zei hij ongeduldig. "Met mij, eh ik bedoel Sandra". zei ik gehaast toen ik merkte dat hij ongeduldig werd. "Oh, Sandra" werd er ongerust gezegt. "Ben je in moeilijkheden? Moet ik naar je toe komen? Waar ben je?" Ik wachtte even, en toen begon ik te praten. "Ashley is ontvoert door Sofie meneer". Ik wachtte belangstellend. "Ik kom naar je huis, blijf daar. Als je daar niet bent als ik er ben dan laat ik desnoods het hele leger zoeken oke"? wacht daar voor dat ik kon protesteren zei hij het al. Ik wou niet terug naar m'n huis. Ik was er gewoon weg doodsbang voor". Ik hing op en liep weer terug naar mijn deur. Toen ik in de woonkamer stond ging mijn telefoon weer. "TRING TRING". Zal ik opnemen dacht ik paniekerig? Ik pakte hem langzaam. Ashley stond er weer, dat was dus Sofie. Ik nam toch maar op, "Hallo"? zei ik zachtjes. "Je hebt er geen goed aan gedaan om de politie te bellen Sandra. Als je nu ophangt krijgt Ashley een kogel door haar hoofd. Toen je net ophing heb ik haar maar gespaard, ze is altijd een goede vriendin van me geweest. Maar ook van jou, en als je wilt dat ze dit overleeft moet je doen wat ik zeg". Ik deed mijn mond open om wat te zeggen, maar zo ver kwam ik niet. "Nee Sandra(zei Sofie), het is geen tijd om vragen te stellen, dat doe ik nu". Ik keek schichtig om me heen, kon ze me zien? "Ja meisje ik kan je zien". Ze zei het zo alsof ze me niet alleen kon zien maar ook mijn gedachten kon lezen. Wat moest ik doen dacht ik vol paniek. Ophangen? Nee dan ging Ashley eraan. Maar wat moest ik nu doen? Sofie begon weer te praten. "Ik wil in ieder geval dat je niet meer met de politie belt. Denk hier om, ik kan je zien. Ik heb een perfecte schuilplaats, niemand kan me vinden. En ik zie iedereen hier lopen". Ik moest haar bezig houden bedacht ik me, "Sofie?" Ik wachtte even om te kijken of ik een reactie kreeg. "Ja"? antwoordde ze. "Waarom doe je dit ons aan, ik bedoel wat hebben we je misdaan"? "Nou jullie deden allemaal alsof ik lucht was! Jullie negeerden mij volkomen. En Ciska chanteerde mij. Ik dacht dat ik Jennifer kon vertrouwen, ik vertelde haar mijn diepste duisterste geheim. Maar mijn geheim was niet veilig. Ze vertelde het aan Ciska, en zij dreigde ermee. Het was verschrikkelijk.Al het geld wat ik van mijn arfenis heb gekregen van m’n ouders, moest ik aan haar geven. Als ik weigerde zou ze het geheim aan de rest van de wereld vertellen. Nu zullen jullie boeten. Ik heb macht over jullie allemaal"! Ik hoorde een verschrikkelijke wrede lach aan de andere kant van de telefoon. "Je blijft in je huis oke? Ik zie het gelijk als je weg gaat". De politie komt zo dacht ik opeens, maar het was te laat gedacht. Als de politie zo binnen komt gaat.... Gaat Ashley eraan.. Even bleef ik lusteloos staan, wat moest ik doen? Ik wist het wel wat ik het liefst deed, weg gaan. Naar mijn ouders gaan, ik keek onschuldig om mij heen. Alsof Sofie mij kon horen. Ik hoorde iemand op de gang, op dat zelfde moment ging mijn telefoon weer. Ashley stond er, de politie kwam langzaam binnen. Ik keek ze met grote ogen aan, en ze keken mij op hun beurt verbaast terug. Ze keken waar ik heen ging met mijn hand, ik pakte mijn telefoon. "Sandra!" fluisterde 1 van de politie agenten. "Neem niet op!" Toch nam ik op, ik kon Ashley dat niet aan doen. "Hallo?" fluisterde ik. En Sofie antwoordde met een stem vol haat. "Ik zie dat onze woonkamer vol staat, heb je bezoek. Heb ik net niet gezegt dat je de politie niet mag bellen"? iK Begon bijna het frustratie te huilen. "Maar ik had ze al eerder gebeld, ik zou niet gebeld hebben als ik wist wat je met ashley zou doen. Asjeblieft doe haar niks aan!" Ik keek wanhopig naar de politie mensen. Maar Sofie begon alweer te praten. "Oh Sandra, ik ga Ashley nog niks doen hoor. Ik heb al iets anders voor haar bedacht. De politie gebaarde me dat ik moest ophangen. Ik wist het niet meer en begon zachtjes te snikken. Ik wou m'n telefoon uitzetten, maar mijn handen werkten niet mee, iemand van de politie kwam dichter bij. Er klonk geschreeuw uit de telefoon, omdat ik de telefoon op armlengte afstand had kon ik het niet goed horen. Maar ik durfde te zweren dat Sofie had geschreeuwt: "kom niet dichter bij"! alle politie mensen hieven hun pistool ergens heen. Ze keken elkaar allemaal verbaast aan, waar moesten ze op richten. 1 van de mensen van de politie pakte langzaam mijn telefoon. "spreek ik met Sofie"? Zei hij hakkelend. "Ja daar spreek je mee. Als ik jou was zou ik de telefoon maar weer even aan de eigenaar terug geven. Want anders".. Je zag de agent lichtelijk paniek creëren. "Wat ga je doen als ik dat niet doe"? Hij keek langzaam om zich heen. "Kijk es naar je hart politie mannetje". Iedereen die in de kamer stond keek naar zijn borstkas. Iemand scheen een rood laserlampje op zijn borst. Ik kon wel bedenken wie dat deed. Je hoorde Sofie weer praten, "Haha, dat was schrikken He. 1 verkeerde beweging en je bent er geweest meneertje. Toe maar geeft de telefoon nu maar aan Sandra.. Hij gaf met trillende handen mijn telefoon terug. Ik zette de telefoon weer aan mijn oor. "Hallo" zei ik langzaam en met vol angst. "Hallo Sandra, ik wil dat je naar buiten gaat, en dan geef ik je nieuwe aanwijzingen. En je geeft de politie het bevel om in onze woonkamer te blijven". Ik slaakte een diepe zicht, vol frustratie en wanhoop. Ik wou wakker worden uit deze nachtmerrie . Maar ik moest meewerken, "Ja oké, moet ik aan de lijn blijven"? Ik probeerde me te concentreren op het antwoord. "Nee als je buiten staat geen ik je verdere constructies. Ik moet even overleggen met mijn handlangers". Piiiiieeeeep, opgehangen. Handlangers? wat zij, wie dan. Alweer de zoveelste keer in deze beroerdste dagen uit mijn leven, zoveel vragen zo weinig begrip en bronnen. "Jullie moeten hier blijven van Sofie, ik kan niet anders dan meewerken. Ik kan het niet aan dat ze misschien op dit moment word afgeranseld". De agenten knikten en ik liep langs ze. Ik voelde dat 1 van de agenten iets in mijn zak deed, ik wist niet wat het was. Maar ik moest er niet naar vragen wist ik. Toen ik buiten stond ging mijn telefoon weer. TRING TRING, ik nam met trillende handen de telefoon op. “Hallo”? “Ja Sandra, met mij Sofie”. Eigenlijk had ik het liefst de telefoon in de sloot gegooid. Maar ik kon het niet. Ashley is in gevaar gonsde het in mijn hoofd. “Sandra(hoorde ik duidelijk door de telefoon), ik wil dat je naar de loods loopt. Je weet wel, iets buiten de stad. Je gaat niet met de bus, en je blijft aan de telefoon. En bedenk, we kunnen je zien. Kom op meisje LOPEN”. Ik schrok van haar uitbarsting. Ik ging snel lopen, hoe moest ik de politie waarschuwen dat ik daar heen moest. Het was gewoon onmogelijk. Waarschijnlijk kom ik daar nooit meer levend weg. Ik moest me er maar bij neer leggen dat het zou gebeuren. Een aantal fouten die ik had gemaakt in mijn leven. En dat koste nu mijn leven. Hoe kon ik het veranderen, mijn eerste doel was Ashley redden. Opeens schoot er iets belangrijks door mijn hoofd. Jennifer! Waar was die, hield Sofie Jennifer ook gevangen. Was Jen ook gegijzeld. Met Jen ging het mij lukken, ik kreeg meer kracht in mijn benen die ik een kwartiertje ervoor niet meer had gevoeld van de angst. Na mate ik dichter bij de loods kwam hoe zenuwachtiger ik werd. Of ik werd zwaar paranoïde, maar het leek alsof er overal mensen in de stuiken zaten te loeren. Langzaam liep ik door, nog steeds met de telefoon aan mijn oor. Opeens begon iemand tegen me te praten. Het was niet Sofie maar iemand anders. Een mannen stem “Ik moest van Sofie door geven dat ze weet dat je gevolgd word door een jongenman. Ze weet ook wie het is, Tim”. Ik schrok me dood, was hij me gevolgd? Ik raakte volledig in paniek. Hoe kon ik hem waarschuwen? “Ik weet van niks meneer”. Ik probeerde rustig te praten, “Meneer, ik heb hem echt niet gebeld. Asjeblieft doe hem niks”. Ik zei het zo smekend dat hij toe gaf. “Ik weet niet wat er met hem gaat gebeuren, en trouwens ook niet op jou. Oh ik moet ophouden met praten meis”. Ik begon bijna te rennen. Opeens stortte ik volledig in door het volgende bericht dat door de telefoon werd geschreeuwd. “Sandra, maak dat je weg komt! Asjeblieft! Als je hier komt zijn we er allebei geweest! Toe Sandra!”. Ik hoorde een harde klap. Ashley’s geschreeuw werd afgekapt door een harde knal. Even bleef ik staan, ik had hard de behoefte om te gaan schreeuwen. Maar in plaats van Ashley’s advies te accepteren rende ik zo hard als ik kan naar de loods die in zicht kwam. Er was helemaal niemand, moest ik naar binnen? Ik deed de deur langzaam open, niemand en het was helemaal donker. Ik liep langzaam en wantrouwig verder de duisternis binnen. Na mate ik verder binnen kwam, voelde ik ogen naar mij staren. Opeens werd ik aangevallen, van alle kanten. En ik hoorde een gil in de kamer naast me. Ik probeerde me te verzetten maar de vele armen die mij in bedwang hielden waren te sterk. Ik kreeg van alle kanten klappen, ik wist dat ik bijna mijn bewustzijn verloor. Maar dat mocht niet gebeuren, ik moest me verzetten. Ik liet me niet zo gemakkelijk doden. Dat deden ze niet zomaar. Terwijl ik me verzette en probeerde los te rukken gingen ze harder slaan. Met mijn laatste krachten riep ik “Ashley”. Maar toen hing ik slap aan de brede armen van de mensen die om mij heen stonden, ze lieten mij vallen. Toen ik eenmaal op de grond lag, bont en blauw deden ze het licht aan. Daar zag ik 2 mensen staan, Sofie. En nog iemand, die iemand had een bivakmuts op. Ik kon niet zien wie het was. Sofie deed haar mond langzaam open en begon met praten. “Hallo Sandra, ik ben blij je te zien”. Ik keek recht in haar meedogenloze ogen, ze was echt zwaar krankzinnig. Ik durfde niks te zeggen, uit angst dat ik de situatie erger zou maken dan hij al was. “Je beide vriendinnetjes leven nog, de 1 iets minder dan de andere maar ach. Oh je wilt ze vast nog even terug zien voordat jullie worden gescheiden voor de rest van je leven”? Ze keek me vol haat aan, toen richtte ze op 1 van haar medewerkers die haar net tegen de grond had geslagen. “Haal Ashley en Jennifer op, en wel nu”. Hij liep weg, en kwam een paar tellen later met een wrak wat duidelijk Jennifer was. Ik keek haar aan en vroeg me af hoe ik contact met haar kon maken. Maar het leek alsof Jennifer helemaal niet door had dat ze net van ruimte is verplaats. Hoe Jen daar lag wist ik dat ze op randje van de dood balanceerde. “Jen?” fluisterde ik. Ze keek langzaam omhoog en maakte een klein zielig geluidje. “Je moet vol houden lieverd, je mag niet opgeven”. Ik zei het met mijn ogen vol tranen. Maar het leek Jennifer meer kracht te geven. Ze bewoog een beetje, tilde haar hoofd op. Een ingevallen en bleek gezicht keek me aan. De grote blauwe ogen van Jennifer waren nat van de tranen. Ik kon het niet aan zien. “Jennifer luister naar me, je gaat dit vol houden oké? Je moet niet opgeven. Hoe vol! Ik kan dit niet zonder jou”. Jennifer’s hoofd zakte in. Ik begon zachtjes te snikken. Ik wilde opstaan en naar Jen toe lopen, maar ik wist dat Sofie dat nooit zou toestaan. “Nou, haal Jennifer maar weer weg zei ze tegen 1 van de stierbundels. Straks moet ik nog huilen”. De man met de bivakmuts moest lachen. De rest van de mensen keek inderdaad alsof ze moesten huilen. 1 van de mensen pakte Jennifer ruw op en gooide haar op haar schouders. Toen werd Ashley opgehaald. Ik wist niet wat erger was, Jennifer of Ashley. Bij Ashley hadden ze blijkbaar gedwongen om haar kleren uit te doen. En ze zat vol met rode en blauwe striemen, en ze hadden met een mes de naam Sofie op haar rug gekrast. Ik begon weer te huilen toen ik haar zag. Ashley werd op de grond gegooid. “Ash?” Ze gaf geen antwoord. Was ze dood schoot er door mijn hoofd. Een soort van vergif van verdriet spoot door mijn aderen toen ik dat dacht. Maar op dat moment hoorde ik een geluidje. Het bevestigde dat Ashley nog leefde, “Ashley Hou vol”! Mijn stem klonk hol in deze betonnen kale ruimte. Ik wist dat Ashley niet meer lang had te leven. Ik zag dat Ashley haar laatste krachten verzamelde. “Sandra ik hou van je, en dat zal ik altijd doen”. En toen hoorde ik haar niet meer. Dood. Ik hoorde Sofie lachen. Nou die heeft het ook niet lang volgehouden, ga jij dat langer doen Sandra? Ik haatte haar, zo verschrikkelijk erg. Ik probeerde te blijven liggen, ik moest mijn krachten bewaren. Ik moest dit overleven, al wist ik niet hoe. "Breng haar weg"snauwde Sofie tegen de man die Ashley ook had opgehaald. Ik probeerde niet te huilen toen ik Ashley levenloos op de schouder van de man zag bunelen. Een vraag binnen in mij brandde, waarom doet ze dit Ashley aan? Ik vroeg het haar. "Nou Sandra ik zal het je vertellen. Ashley deed altijd aardig tegen mij als jullie erbei waren. Maar als we met z'n 2tjes waren was ze een kreng. Het begon op de avond dat jij en Ciska Suzanne had vermoord. We gingen wat drinken, ze begon dingen te zeggen die ze beter niwet had kunnnen zeggen. Mijn geheim bijvoorbeeld. Jennifer had Ashley mijn geheim vertelt. En ze begon net als Ciska te dreigen ermee. Ik ben toen naar huis gegaan, en ze zei dat we er wel later over zouden praten. Maar ze heeft het er op een 1 of andere manier niet meer over gehad". Ze keek me aan met een valse grijs. En Jennifer had niet al mijn geheim moeten doorvertellen. Daar zal ze nu voor boeten. "En Tim"? fluisterde ik.

10. Het plan
De man die naast Sofie stond draaide zicht om en lachte een beetje. Hij deed langzaam zijn bivakmuts af. Het was Tim. "haha" lachte hij. "Ik zat ook in het complot. Door Suzanne wou ik wraak nemen op jullie, en ik was niet de enige die wraak wilde op jullie. Zo kwamen we op het idee samen een goed plan te maken". Ik keek om ongelovig aan, "Ik vertrouwde je" fluisterde ik. Hij lachte opnieuw. "Ik zei toch dat je geen verkeerde keuze's moet maken in deze situatie's. En je hebt een zware vergissing gemaakt". Hij keek me vals aan, "Ik ben gelukkig goed in mensen overtuigen". Ik walgde van mezelf, waarom had ik het niet doorgehad. Hij had me gewoon de verkeerde kant op gestuurd. Sofie keek naar de man die Ashley had weggebracht. "Gooi der maar in de kamer van Jennifer, En doe de deur op slot wil je". Ze liep weg met Tim. De man liep naar mij toe. Wat moest ik doen? Verzetten, het gewoon laten en hopen dat de politie ons zou bevrijden? Hij tilde me op alsof ik een plankje van een kilo was. Hij gooide me op zijn schouder en begon te lopen. Ik schopte hem zo hard als ik kon in zijn buik, maar hij liep gewoon door. Het maakte me nog bozer dan ik al was, ik schopte nog een keer en sloeg op zijn rug. Ik kwam in een kleine ruimte. Ik werd neer gelegd, en de man liep door de deur en hoorde dat hij op slot werd gedraaid. Ik stond op, liep naar de deur en gaf er een knal tegen aan. Geen beweging, en toen liep ik naar Jennifer en voelde haar hardslag. Ze leefde nog, maar wat voelde ze koud. Ik deed mijn jas uit en legde die over haar heen. Ik keek om me heen, hoe moest ik ontsnappen, er was 1 raampje in de ruimte. Maar ik wist zeker dat ik daar niet uit zou kunnen komen, het was te hoog. En ik wist zeker dat Jennifer dit ook al geprobeerd zou hebben. Wat moest ik beginnen? Ik keek stuk voor stuk naar de donkere muren en ik kreeg opeens een onverwachte aanval van clausfobie. De zwarte muren belaagden me, ik kon er niet uit. Misschien zit ik hier nog wel weken, maanden. Ik moest eruit, ik rende naar de donkere muur. En liep er keihard tegen op, ik moest eruit. Ik sloeg tegen de muur, alsof het m’n grootste vijand was. Jennifer maakte een geluidje, ik draaide me om. Ze had haar hoofd opgetild en keek me droevig aan. Ze maakte me nog bozer en frustrerende. We moesten hier weg, Jennifer moest naar het ziekenhuis. En ook snel anders eindigt ze net als Ashley. Toen ik weer aan Ashley dacht begon ik weer te huilen. Haar levenloze mishandelde lichaam was het verschrikkelijkste wat ik ooit had gezien. En stem in mijn hoofd zei: “Je moet rustig nadenken en bedenken hoe je hier moet uitkomen, anders zul je net zo eindigen”. De gedachten aan Ashley was te pijnlijk om er aan te denken, mijn hartslag werd onregelmatig van het huilen. Ik werd benauwt en liet me op mijn knieën vallen, maak er een eind aan dacht ik wanhopig. Ik wilde niet vermoord worden door Sofie, of in opdracht van Sofie. Ik hield plotseling op met huilen, ik kroop naar Jennifer toe. “Jen”? Zei ik vast beradend, “We gaan dit redden, we gaan dit beiden overleven oké? Je mag niet opgeven, als je nu deze aarde verlaat heb ik niks meer om voor te leven. Asjeblieft”? Mijn ogen waren met mijn tranen gevuld, net als die van Jennifer. Ik zag opeens hoe belachelijk vaak was geslagen. Haar hele gezicht was blauw van de klappen, en rood van de tranen die nu over haar gezicht stroomden. Ze deed haar mond open, “Ik geef niet op, dit overleef ik. Help me overeind” zei Jennifer vast beradend. Ze kroop naar de muur, en ik hielp haar rechtop te gaan zitten. Ze keek me ondeugend aan, zo kende ik haar weer. “En heb je een plan?” Ze zag er nog steeds verschrikkelijk uit met al die blauwe plekken, en ze zag er nog steeds uit alsof ze elk moment in elkaar kon storten. Maar het leek gewoon alsof ze weer ergens voor leefde. Ze zag het licht van het leven weer. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om te zeggen dat ik absoluut geen plan had. Jennifer keek me aan alsof ze in mijn ogen las dat ik geen plan had. “Ik moet eerst meer weten over deze plek Jen” zei ik opgelucht dat ik een excuus had om het dodende antwoord op haar vraag uittestellen. Jennifer begon te vertellen, “Ze brengen me om de dag een stukje droog brood, en een glas water. Gisterenavond, lag ik vast gebonden in deze kamer. Toen haalden ze Ahsley hierheen. Oh Sandra het was verschrikkelijk”. Ze begon zachtjes te huilen. “De mannen bonden haar vast, en deden haar kleren uit”. Jennifer ging nog harder huilen. Ik wist wel wat er hierna zal komen. “Ze hebben haar verkacht San. Het was verschrikkelijk, ik wilde niet kijken. Ik deed steeds mijn ogen dicht. Maar telkens als ik wegkeek sloegen ze me met een stuk hout. Na dat ze klaar met haar waren, was ik aan de beurt”. Ze keek me bedroeft aan. “San, ze hebben me verkracht”. Ik zag aan haar blik op haar gezicht hoe erg ze er onder leed. Ik omhelsde haar, en mopelde een beetje rustig maar. Ik haatte Sofie opeens zo erg dat ik rood van woede werd. Ik hoorde iemand aan de deur. Ik stond op, klaar om toe te slaan. Er stond een man in de deuroping. Hij liep snel naar me toe, ik wachtte tot hij me zou aanraken. Dan zou ik hem net zo lang slaan, tot hij erbei neer viel. Maar tot mijn groote verbazing liep hij om mij heen. Hij tilde Jennifer op en rende weg. Ik rende achter hem aan, maar de deur werd voor mijn neus dicht geslagen.

11. Het luik

“Jennifer” schreeuwde ik wanhopig. Ik wilde haar niet nog es alleen laten. “Jennifer”! Ik hoorde mensen schreeuwen buiten, iemand schoot. Ik rende tegen de deur op, ik moest eruit. Ik moest zien wat er aan de hand was. Het was zo frustrerend, iedereen was een het schreeuwen en het schieten. En ik kon niet zien wat er aan de hand was. Opeens begon er iets te piepen, ik ging stil staan. “He”? Het kwam uit mijn zak. Ik haalde een klein voorwerp eruit. Dat was ook zo, de politie agent deed iets in mijn zak. “AAAAH” ik hoorde Jennifer gillen. Ik liet het kleine zwarte voorwerp vallen, en rende naar de deur. Er stond iemand voor, die deed de deur open. 1 van de handlangers van Sofie! Ik liep achteruit, hij pakte iets uit zijn zak. Een pistool, hij richtte het naar mij. “Kom mee” zei hij luid en duidelijk. Zal ik blijven staan of mee komen, ik wist het niet. Blijven staan is een doodvonnis, maar mee komen zag ik ook niet veel voor. “Schiet op”! Schreeuwde hij. Ik liep naar hem toe, door de deur. Hij porde met het pistool in mijn rug. “Doorlopen, en snel”! Ik begon te lopen. Waar zou Jennifer zijn? “Waar heen?” zei ik. “Naar boven”. Zei hij terug terwijl hij met zijn pistool naar een trap zwaaide. Ik liep naar boven, ik hoorde een paar mensen beneden schieten. En hoorde iemand schreeuwen. “Laat jullie wapens vallen”! Politie dacht ik opgelucht. Het zou snel afgelopen zijn. Maar Jennifer dan? Waar zou ze zijn. Word ik doodgeschoten straks? Ik kwam in een donkere kamer, gingen ze me hier opsluiten. Ik had vermoedens dat het niet zo zijn, de politie kon me veel te gemakkelijk vinden hier. “Blijf hier staan”, snauwde de man. Hij schoof een kast opzij. Ik keek waarom hij dat deed. Op de grond zag ik een luik, hij deed hem open. Ik wilde weg rennen, als hij me daar in stopte zou nooit meer iemand me vinden. Hij pakte me vast, ik trapte en sloeg hem. Zo vaak als ik hem kon raken. Maar het haalde niks uit, hij stopte me in het donkere gat. Ik probeerde er gelijk meer uit te klimmen, meer hij deed het luik al dicht. Ik zag niks meer. Totale duisternis. Ik taste om mij heen, niks. Het was een ruimte. Ik voelde in mijn zakken, een aansteker! Ik pakte hem en deed hem aan. Een grote vlam kwam uit mijn aansteker(Ciska had hem opgevoerd voor me). Ik kreeg zowat een hartstilstand door wat ik zag. Lijken, overal waar ik keek. Verrotte figuren, met ingezakte ogen. Verbrande naakte lijken. Ik wist opeens wat het geheim van Sofie was, een paar jaar geleden was er een seriemoordenaar bij ons in de stad. Jennifer was er achter gekomen, en zei tegen Sofie dat ze het door zou vertellen als ze nog iemand zou vermoorden. Ik liep achteruit, ik zocht een stuk waar geen op elkaar gestapelde restjes huid en botten lagen. Ik struikelde ergens over, ik keek wat het was. Mijn aansteker wees er heen, een heel compleet skelet van een mens. Ik begon misselijk te worden, hoe langer ik naar de verrotte delen van deze mensen keek. Ik begon over te geven, wel een kwartier lang. De geur van het braaksel kwam omhoog. En trok niet weg, ik moest nog een keer overgeven. Ik voelde hoe erg ik verzwakte, ik viel om. Ik wist dat het niet meer lang duurde voordat ik mijn bewustzijn zou verliezen. Ik hoorde iets onder mij kraken. Vast een bot of zo, ik zonk weg. Ik mocht niet flauwvallen, vooral niet flauwvallen, vallen…Ik werd wakker, waar was ik? Ik keek om me heen en herinnerde me het weer de tel na ik mijn ogen open deed. Ik bleef nog even liggen, en stond toen op. Ik moest iets bedenken, maar diep in mijn hart wist ik dat het onmogelijk was. Als al die mensen hier lagen, en ze waren er allemaal niet uitgekomen.. Dan zou het mij ook niet lukken dacht ik teleurgesteld. Maar misschien, dacht ik hoopvol. Waren ze al dood toen ik hier kwam. Ik probeerde niet naar de lijken te kijken, of eigenlijk de resten ervan. "Nee we hebben haar niet kunnen vinden meneer" hoorde ik boven mij. De beschaving dacht ik blij! Ik gilde zo hard als ik kon, niet wetend of ze me konden horen. Ik was even stil uit nieuwsgierigheid of ze me hoorden. Ik hoorde niks meer, poedersuiker. Ik was verloren. "Hoorde jij dat ook agent? Ik durf te zweren dat ik iemand hoorde gillen". Ik gilde harder. "Nee Jochem, je verbeeld je dat". En ik hoorde dat ze wegliepen. Vol frustratie gilde ik gewoon door. Opeens hield ik ermee op, ik was verloren dacht ik wanhopig. Opeens bedacht ik me iets, iets verschrikkelijks. Hoe kon ik nog ademen? Zou de zuurstof al bijna op zijn, dacht ik wanhopig? Maar dat zou niet kunnen, ik zou al lang moeten gestikt als het echt helemaal was afgesloten. Ik pakte mijn aansteker weer, en ging op onderzoek uit. Ik deed hem aan, en werd gelijk weer misselijk door de verrotte lijken die er lagen. Ik liep naar de muren, wacht eens. Eigenlijk was hij toch wel heel erg groot, ik liep door. Ik had eigenlijk gedacht dat hij na 2 meter wel zou stoppen. Maar dit leek een hele gang, ik liep door. Een zijgang! zou ik hem nemen? Of toch rechtdoor lopen? Ik nam de keuze rechtdoor lopen. Ik zag licht, ik begon te rennen. Zo hard als ik kon, sneller en sneller. Het licht werd duidelijker. Een muur, de teleurstelling kwam net zo snel als het gelukkige gevoel was gekomen. Het was een raampje, met tralies ervoor. Als er geen tralies voor zaten kon ik er door heen. Ik keek er door heen, een man op een fiets. Mijn hart begon sneller te kloppen. "Meneer"! schreeuwde ik! "Alstublieft, ik zit hier vast"! Hij keek verward om zich heen, hij zag me niet. Hij stapte weer op zijn fiets en fietste weg. Alweer een zware teleurstelling binnen 1 minuut. Ik ging op de grond zitten, alles was beter dan terug gaan naar het begin van de gang. Met al die arme slachtoffers van Sofie. Hier had ik tenminste frisse lucht. Mijn buik ging pijn doen van de honger, maar ik probeerde het te negeren. Als ik niet werd gevonden ging ik waarschijnlijk dood van de honger. Dus dit word nog veel erger, dacht ik verdrietig. Dit moest ophouden, er moest wat zijn. Ik dacht weer aan de zijgang, ik moest het proberen. Ik liep naar de gang, en zag de zijgang weer. ik liep er door heen. Hopend dat hij niet dood liep net als de andere gang. Ik moest weer denken aan vroeger. Ik liep door een doorhof met mijn vader en moeder. Toen liepen ze iets te snel door de hoek, en begon ik heel hard te huilen omdat ik dacht dat ik ze kwijt was. Ik begon zachtjes te grinniken door deze herinnering. Was het maar nu net zo makkelijk als vroeger, toen ik nog klein was. Als ik begon te huilen snelde iedereen naar me toe om te vragen wat er was. Om me te kunnen helpen en steunen. Maar nu , zal dat waarschijnlijk nooit meer gebeuren. Ik probeerde niet te gaan huilen, maar door te lopen. Ik zocht naar hoop, wilde dat er iemand bij me was. Ik liep door en door, hopend naar een eind. Los van het bestaan, en werkelijkheid. Er kwam geen eind aan deze gang, ik voelde tocht. Misschien het eind, dacht ik hoopvol. Ik voelde de toch weer minder worden. Er was hier ergens een uitgang, dacht ik opgewonden. Ik voelde langs de muren. En bedacht me op dat moment dat ik de aansteker nog had. Ik keek omhoog en zag een rooster, ik moest erbij komen. Ik sprong, raakte het rooster aan. Hij verschoof niet! Ik was verloren, ik moest het maar accepteren dat ik hier ging sterver. Opeens zag ik iemand er over heen lopen. Ik gilde, "heeelp"! Ik zag die iemand terug komen, "Sandra"? riep i. Ik begon harder te schreeuwen, hier ben ik! onder het rooster. Links van je! Ik zag dat het een politie agent was. Hier! Hij keek om zich heen, "ik zie je niet Sandra. Jij mij wel"? oliebol straks ging hij weg dacht ik wanhopig. "Ja, ik zie je" zei ik. Kijk naar de grond, naar een rooster. Hij kwam dichterbij. Hij was vlak bij, toen hij het rooster zag. Rende hij er heen, Hij stak zijn hand door de rooster. Ik raakte zijn hand aan, "Gelukkig je leeft nog" zei hij opgelucht. Ik begon te lachen, ik werd gered. Eindelijk! Hij probeerde het rooster omhoog te tillen. Maar het lukte niet, ik wist wat hij moest doen. "Luister, loop naar de kamer op de tweede verdieping. Er staat alleen een kast, die moet je opzij schuiven. Dan zie je een luik, die kun je omhoog hijsen. Dan moet je vooral niet schrikken. Er liggen een aantal verrotte lijken in het kamertje. Onder de kast, "Oké" zei de agent met een fronsend voor hoofd. "Alles komt goed Sandra, we komen je ophalen". Ik zag dat er meerdere mensen rond de rooster stonden, naar mij te kijken. "Ik zie jullie daar zo dan". Ik draaide me om, en begon te rennen. Na mate de stank erger werd begon ik harder te rennen. Het was alsof ik geen lucht meer kreeg, minder en minder. Wacht eens, ik kreeg inderdaad geen lucht meer. Dacht ik paniekerig! Ik ging stil staan, om op adem te komen, maar het ging niet beter. Wat moest ik doen, wat moest ik doen. Ik viel om en begon te sluiptrekken. Het leek alsof al mijn ingewanden er mee ophielden. Wat moest ik doen? Alles werd zwart, maar wat was dat. Er kwam een gedaante naar me toe, het leek op, waar leek het op? De gedaante werd duidelijker. "Kom"!Ik kende die stem, ik wou vragen of ze was wie ik dacht dat ze was. Maar door mijn gebrek aan zuurstof. Kon ik geen woord uitbrengen. Ze begon te gillen. "Agenten! Hier heen, ze heeft een hartaanval"! Mijn ogen waren dichtgevallen. Ik deed ze nog 1 keer open en keek het wezen recht in de ogen. Ashley, het was Ashley? Ik knipperde met mijn ogen, en ze was weg. De mensen kwamen aangerent, ik moest lucht. Het moest! Ik zou het niet lang meer volhouden. Want ik toen zag zal ik nooit meer vergeten... Eerst werd het donker, ik kon niks meer zien. Opeens werd het mooi, zo mooi. Helder blauwe zeeën, witte stranden. Geluk, gelach, vrede en rust. Iets wat de aarde nooit heeft gekend. Opeens zag ik haar weer, Ashley. Ze zag er vredig en rustgevend uit, eigenlijk net als alles hier. "Hou vol Sandra!" ze zei zachtjes. Ze begon wat te mompelen, het enige wat ik er van hoorde was: "spaar haar, red haar". Ze vervaagde, net als de rest van het prachtige landschap. Wat gebeurde er dacht ik boos. Ik wilde niet weg hier. Na mate ik me concentreerde op het beeld, begon het terug te komen, ik hoorde iemand huilen. Opeens wist ik wat er aan de hand was. Dit was de dood, als ik hier bleef was het over. Ik hoorde een vrouw en een man huilen. En zeggen: "asjeblieft Sandra, niet dood gaan". Ik kende die mensen, het waren mijn ouders. Opeens begon ik erg te twijfelen. Wat moest ik doen? Hier blijven? Terug naar de werkelijkheid? Naar me ouders, Jennifer, Sofie, Tim? Het beeld werd scherper en scherper. Ik wist dat ik niet meer lang de keuze had, de mensen rond mijn bed begonnen harder te huilen. Ik zag weer een gedaante verschijnen. "Ashley" bracht ik moeizaam uit. "Je weet welke keuze je moet maken, Sandra. Als je het verkeerde kiest kreeg je daar spijt van". Het beeld van het landschap werd duidelijker. WEG!

12. Het ziekenhuis
Piep piep piep . Ik deed mijn ogen open, mensen huilend. Ik was terug... Ik knipperde even met mijn ogen. De mensen hadden blijkbaar niet door dat ik weer terug bij aarde was. Ik bekeek mezelf, in mijn arm zat een infuus en ik zat vol met slangetjes. Eigenlijk wou ik wel dat ze me opmerkten nu. "Hallo"? fluisterde ik. "Gaan jullie nou nog zien of ik wakker ben of niet". Alle mensen keken me aan alsof ik het achtste wereldwonder was. Mijn moeder begon nog harder te huilen, en omhelsde me. "Ik ben zo blij dat je leeft meisje", ik had haar nog nooit zo opgelucht horen praten. Mijn vader rende weg om 1 of andere reden. Hij kwam terug met 5 doktoren, alle mensen om mijn bed moesten weg. Van 1 van de doktors, ze liepen allemaal weg met hun blik op mij gericht. Alsof ze me niet durfden alleen te laten. De dokters vuurden allemaal vragen op me af, die ik allemaal tegelijk moest beantwoorden. "Hoe voel je je nu? Heb je het nog benauwd? Heb je pijn? Ben je erg moe"? Ik vertelde ze dat ik vooral erg moe was, maar het verder wel ging. De dokters zeiden tegen me dat ik moest gaan slapen. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik snel in slaap kon vallen. Nergens meer aan te denken, aan deze afschuwelijke dagen. Ik zakte weg in een diepe slaap. Toen ik weer wakker werd had ik verschrikkelijke hoofdpijn, ik had het nog nooit zo warm gehad. Alles bewoog om me heen, rode en zwarte vlekken dansten voor mijn ogen. Ik hoorde een man praten: “Ze heeft een zware terugval gekregen, ze heeft 1 dag en 1 nacht in een onderaardse gang gezeten. Daar door kwam die hartaanval ook, haar hart en longen zijn zeer beschadigt. We moeten haar zeker nog een tijdje hier laten. Ze heeft nu koorts, het belangrijkste is dat ze rust. We mogen haar echt niet wakker maken nu”. Ik wilde verder gaan slapen, maar toen hoorde ik een andere stem. Van me moeder: “Is er, ik bedoel, bestaat er een kans dat ze het niet haalt”? Ik hoorde iemand zuchten, “We hebben het met percentages berekend. Mevrouw u moet niet schrikken, maar u kind heeft niet veel kans hierin”. Ik hoorde mijn moeder huilen, “hoeveel kans heeft ze?” Niet veel, 45 % mevrouw. Het drong niet helemaal tot me door wat ze allemaal zeiden. Ik viel weer in slaap, en werd door knallende hoofdpijn gewekt. Ik voelde het er veel mensen om mij heen stond. Ik kreeg een kap op mijn neus en mond. Wat een geur, het stonk. Heel erg, ik wilde mijn arm optillen om de kap weg te slaan. Maar ik voelde me verzwakken, en ik was weer weg. Ik had het gevoel alsof ik jaren later pas wakker werd, er stond iemand naast mij. "Hallo meisje, ik zou je even vertellen wat we de afgelopen week met je hebben gedaan. We hebben je geopereerd aan je hart. Het is redelijk gelukt, maar ik denk dat je er echt de rest van je leven last van zult hebben:" Ik trok een gezicht, bedoelde ze daarmee dat ik in het ziekenhuis moest blijven? De zuster zag mijn frustreerde gezicht. "Ik bedoel daarmee dat je bijvoorbeeld niet echt een sport kan doen, zulke dingen zul je altijd last van kunnen krijgen". Het gesprek boeide me niet echt meer, ik wilde meer weten over Sofie. Ik vroeg aan de zuster of ik iemand van de politie mocht spreken. "Ik weet wel waarom je dat wil, over Sofie he"? ik knikte ja. "Nou ik weet 1 of ander over haar" zei ze. ik zei tegen haar dat ze het moest vertellen. "Nou ze is ontsnapt, met Tim". Mijn grootse nachtmerrie werd werkelijkheid, alweer.. “En Jennifer”? vroeg ik langzaam bang voor het antwoord. “Oh je moet niet in paniek raken hoor Sandra, maar ze is vermist, net als Tim en Sofie”. Ik probeerde niet te gaan huilen, het liefst was ik nu opgestaan en het ziekenhuis het gerend en gaan zoeken. Maar omdat ik wist dat dat niet kom, draaide ik me weer om en ging verder slapen. En ik viel weer in slaap. Ik wist niet of ik droomde of het echt was, ik liep daar het park heen, vlak bij mijn huis. Ik wist niet waar ik heen moest dus ik liep naar de plek waar ik vaker was geweest. Ik kwam bij een open plek, Sofie! Ze stond aar met Tim. Jennifer lag op de grond, ze waren haar om de 10 seconde aan het slaan met een tak. Ik viel er heen rennen, maar ik kon mijn benen niet van de grond krijgen. Het begon om me heen te draaien, toen ik weer goed op 2 benen stond keek ik weer naar de plek. En ze waren weg, ik gilde vol frustratie. Ik wilde naar Jennifer, mijn enige vriendin die nog leefde. Iemand maakte me wakker. Ik deed mijn ogen open, er stond een zuster naast me. Sandra? Gaat het? De zuster keek me vragend aan, ik knikte. “Je gilde echt heel hard meisje, was er iets gebeurd”? Ik keek haar verbaast aan, had ik echt gegild? Ik zei tegen haar dat ik droomde, de zuster keek me aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Waarom? Vroeg ik me af. “Ik wil verder slapen” zei ik hopend dat ik terug naar die plek werd gebracht. Ik wilde Jennifer weer zien. Maar ik viel niet meer in slaap, ik was te erg in gedachte. Zou Jennifer nog leven? Of niet? Hadden ze redenen om Jennifer in leven te laten? Ik wist het niet meer, ik was hier zo erg over aan het piekeren dat ik geen slaap meer vatte. Door het raampje zag je dat het langzaam licht werd. Ik verveelde me rot en hoopte dat ik snel in slaap zou vallen. Om het halve uur kwam er iemand de kamer binnen en voelde aan mijn voorhoofd of ik koorts had. Ik deed net alsof ik sliep, want ik had geen zin in lastige vragen . Na een tijdje vervelen, kwam er weer iemand binnen. Was het een bekende? Ik keek door mijn ooghoeken wie het was. Tot mijn teleurstelling zag ik dat het de vrouw van de post weer was. Ze legde de enveloppen op mijn nachtkastje. Toen ze weg was, ging ik rechtop zitten en begon de kaarten en brieven eruit te halen. Ik deed de eerste envelop open en haalde er een kaart uit. Er stond op: “Ik hoop dat je snel beter word! Kus je buurvrouw”. De tweede kaart was een brief, ik vouwde hem open en las wat er stond. “Hallo Sandra, alles goed daar? Ik heb gehoord van mijn medewerkers dat je goed word gewaakt”. Ik hield op met lezen, Sofie. Dacht ik opgewonden, misschien zei ze wel wat over Jennifer. Ik ging verder lezen. “Ik houd je nauwlettend in de gaten Sandra. Ik heb in het ziekenhuis voldoende contacten. Misschien wil je weten wat er met Jennifer is gebeurd? Mmm even nadenken, zal ik het je vertellen? Nee, laat ik het maar als verrassing bewaren”. oliebol dacht ik boos, ze wil het niet vertellen. Ik richtte me weer op de brief: “Zo, dus je hebt mijn werk gezien? Mijn handlanger heeft gezegd dat hij je in het luik heeft gegooid. Dus jij denkt nu dat je mijn grootste geheim weet hè? Dat doe je niet, wat er is nog iets. Iets wat mijn geheim was. Misschien kom je het voor je dood nog te weten wat het is, misschien ook wel niet. Ik wou je even laten weten, dat ik je binnenkort kom ophalen. YoU’Re NexT! Het liefst was ik in huilen uit gebarsten. Maar ik kreeg het weer benauwt dus ik probeerde me te beheersen. Ik werd opeens heel erg moe, en viel direct hierop in slaap. Ik stond in een ruimte die ik gelijk herkende. De gang, weer ik was opgesloten, alleen de lijken die er lagen waren niet het zelfde. Toen ik ze beter bekeek, schrok ik me dood. “Jennifer” gilde ik. En de lijken naast haar. Wie waren dat. “MAM”, “PAP! Ik begon te huilen. Hopend op verlossing van mijn pijn liet ik me vallen op mijn knieën. Alles deed me zeer, ik zag tot mijn grote verbazing dat de lijken opstonden. Ze vervaagden, of nee? Ze werden duidelijker. Sofie! Ze hadden het gezicht gekregen van Sofie. Één van hen liep naar voren, terwijl ik naar achteren liep. Maar ik kon geen kant op, ze pakte me bij mijn schouders. En schudde me door elkaar. Ik werd wakker, een donkere gedaante hing boven me. De gedaante werd duidelijker. Het was de nachtzuster, ze zag er weer zwaar bezorgt uit met haar fronsende wenkbrauwen. “Sandra? Gaat het, je was aan het gillen en aan het huilen” zei ze. Ik schudde van nee, ‘Ik had alleen een nachtmerrie zuster”. Ze ging weer rechtop staan, en zei: “Nou ja, ga maar weer slapen dan, we praten morgen wel verder”. Ik wilde nog iets zeggen maar ze was alweer weg. Ik wilde haar vragen of ik de politie mocht spreken. Dan kon ik vertellen van de brief van Sofie, ik moest het aan iemand kwijt. Ik pakte de brief en las hem nog een keer door. Wat zou haar geheim zijn? Ik begon me weer te vervelen. Ik stond op en liep door mijn kamer, dat kan namelijk eindelijk weer omdat ik van mijn infuus af was. Alles was hier zo stil. Ik deed de deur open, en liep de gang op. Ik hoorde iemand lopen, en keek om me heen. Niemand, ik moest het me verbeeld hebben. Ik liep verder, zonder te weten waar ik heen ging. Ik kwam een nachtzuster tegen, “waar ga je heen”? vroeg ze verbaast. Ik had haast niet door dat ze tegen me praatte, ik moest ergens heen. Mijn benen gehoorzaamden niet meer naar de rest van mijn lichaam. De zuster keek me aan, toen pakte ze een raar zwart geval en drukte op een rode knop. Ik hoorde in de kamer naast me gepiep, er kwam een dokter aan lopen. Hij keek me aan, en toen na de zuster. “Wat is er?” vroeg hij aan de zuster. Ze wees naar mij, terwijl ik door liep. De dokter liep naar me toe. “Sandra? Waar ga je heen”?. Zei hij ongeduldig, alsof hij hier helemaal geen tijd voor zoiets onbelangrijks had. Hij trok aan me arm, en het leek alsof ik wakker werd geschud. “Sorry dokter, ik denk dat ik nog half sliep of zo”, Zei ik verward. Ik had geen idee wat dat was, ik wist alleen dat ik een minuut van eerder ontzettent graag ergens heen wilde. En er was niks wat me er van kon weerhouden. Als ik die verdomde zuster niet was tegen gekomen. Ik schrok van mijn eigen gedachte, ik moest blij zijn dat ik haar was tegen gekomen was. Mijn hele lichaam begon te trillen. “Breng haar weer naar haar kamer” snauwde de dokter. “Ze mag nog helemaal niet uit haar bed komen, dan gaat ze achteruit” zei hij nu duidelijk zwaar geïrriteerd. “Ja dokter, ik zal haar terug brengen” zei ze zuster. Ze pakte me bij mijn arm en sleepte me haast mee naar mijn kamer terug. Toen ik weer in mijn bed lag, haalde ze nog een deken voor me omdat ik nog steeds erg aan het trillen was. Toen ik weer veilig in mijn bed lag, met twee dekens over me heen. Ging ze weg, toen ze op de gang stond hoorde ik haar praten. “Ik maak me ongerust over haar dokter, misschien moet ze met een psycholoog”. Ik draaide me om in mijn bed, dachten ze dat ik gek aan het worden was? Ik durfde niet meer te gaan slapen, ik was bang om weer aan de wandel te gaan. Het werd langzaam licht. Rond 8 uur kwam een zuster mijn kamer binnen met een karretje eten. Ik sloot mijn ogen, ze stond even stil hoorde ik. Toen zette ze het dienblad met eten op mijn nachtkastje en vertrok weer. Ik had eigenlijk wel honger. Ik keek even uit mijn ooghoeken of ze echt weg was. Toen ging ik rechtop zitten en zette het dienblad op mijn schoot. Ik keek naar de vieze prut op mijn bord. Ik keek er even naar, en voelde een grote aandrang om het uit het raam te gooien. Maar ik deed toch maar alsof ik een brave ziekenhuis burger was. En pakte mijn vork in prikte in iets waarvan ik het niet van wist wat het was. Toen ik het in mijn mond stak leek het nog het meest op stampot brood, alleen wist ik toch zeker dat dat niet bestond. Maar gelukkig was er één etensware op mijn bord wat ik wel luste. Ik legde mijn vork neer en pakte mijn lepel. Ik proefde hoe de yogert smaakte, dat was wel lekker. Ik lepelde de kom van de yogurt leeg, toen ik het op had legde ik het dienblad weer op mijn nachtkasje. Ik pakte een bekertje die in het nachtkastje stond, en schonk er melk in. Ik dronk langzaam mijn beker leeg terwijl ik aan het nadenken was. Als ik snel weg mocht kon ik Jennifer gaan zoeken. Maar ik geloofde er niet in dat ik snel weg mocht. Maar ik moest Jennifer gaan zoeken, zei een klein stemmetje tegen het stemmetje dat zojuist had gezegd: “Maar ik geloofde er niet in dat ik snel weg mocht”. Er kwam iemand binnen, ik wou onder mijn dekens duiken maar ik wist dat het geen zin meer had. Ik keek wie het waren. Mijn ouders kwamen binnen, en pakte allebei een stoel. En gingen naast me zitten. “Hallo lieverd” mompelden ze. Ik wist dat er iets fout zat.



13. Niks

“Ze hebben Jennifer nog steeds niet gevonden lieverd”. Ik slaakte een zucht, ik had eigenlijk gedacht dat ze zou gaan vertellen dat ze Jennifer’s lijk hadden gevonden. Ik werd opeens weer erg moe, maar ik vocht er tegen. “Mam”? wanneer kan ik met de politie praten”? Ze keek me meelevend aan, “ik denk dat het beter is dat je even ophoud met zorgen maken. Je moet eerst weer beter worden, en stress is echt niet goed voor je nu. de politie knapt het nu op. Echt waar ze vinden Jennifer! Het wordt tijd dat je ophoudt met de held spelen in dit verhaal. Dit is afgelopen nu, je moet verder gaan met je eigen leven”. De tranen stroomden over haar wangen, ik wou dat ik kon doen wat ze zei. Diep in mijn hart wist ik, dat dit het eind nog niet zou zijn. Dit hoofdstuk in mijn leven was nog niet afgerond. Ik was een beetje boos op mijn moeder, hoe kon ze nou denken dat ik Jennifer’s kon over laten aan de politie. Ik wist meer ervan, ik had de brief. De aandrang om me bed uit de springen en het ziekenhuis uit te rennen werd groter dan ooit. Ik moest me bedwingen om niks stoms te doen. Ik wist dat Jennifer me nodig had, maar Jennifer had er niks aan als ik nu als over kop door de stad ging rennen, hopend haar te vinden. Mijn vader begon te praten, ik probeerde eerst te luisteren naar hem. Maar naar 3 seconde wist ik dat het me niks kon schelen. Het ging geloof ik over de buurvrouw die links van mijn ouders woonden die met de bakker ging trouwen, de buurvrouw kon me niks schelen. Net zo min als de bakker, wat ik wilde weten was hoe ver ze waren met het onderzoek. Of ze Sofie al hadden gevonden. Toen bedacht ik me dat dat vast niet het geval was, anders hadden me ouders het vertelt. Zal ik haar ooit nog levend terug zien, dacht ik verstrooit? Ik hoorde mijn vader nog steeds praten over hoeveel hij had gewet met buurman die rechts van hun woonden dat ze voor de bruiloft al weer uit elkaar zouden gaan. Ik wierp mijn vader een vernietigde blik toe, en hij hielt gelijk zijn mond. Ik sloot mijn ogen en voelde me verslappen. “We gaan weer lieverd, we komen vanmiddag terug”. Ik mompelde doei, en hoopte dat het nog lang geen middag zou zijn. Ik moest ze dankbaar zijn dat ze om me gaven en langskwamen. Maar op een 1 of andere manier was ik kwaad op ze. Ik dacht aan Jennifer, hoe ze er uit zag de laatste keer dat ik haar zag. En Ashley, NEE! Schoot er door mijn hoofd, niet aan denken. Ik durfde niet meer aan Ashley te denken, het gezicht van haar toen ze stierf. Er gleed een traan over mijn wang. Ik raakte in een dip, waarvan het leek alsof ik er nooit meer uit zou kunnen komen. Zo alleen, niemand help. Iedereen staat te kijken, dacht ik met tranende ogen. Mensen geven om hun zelf, en niet meer om anderen. Ik hoorde dat er iemand binnenkwam en iets op mijn nachtkastje zetten, thee of koffie waarschijnlijk. Ik haalde mijn hoofd niet onder mijn dekens vandaan. Het kon me niks meer schelen wat anderen van me denken. Ik wist dat mijn ouders het asociaal vonden dat ik tegen niemand meer wat zei. Maar wat had ik te verliezen? Ik hield dagen mijn mond, en praatte met niemand meer. Mijn ouders deden van alles om me op te vrolijken. Ze dachten dat ik weer ging praten dan. Maar het kon me allemaal niks meer schelen. Ik at ook niet meer, mijn buik deed pijn van de honger. Maar ik vertikte het gewoon, ik hoopte eigenlijk dat ik na 2 dagen dood zou gaan van de honger. Maar helaas, dat werkte niet. En ik had nog steeds nachtmerries. Hele erge agressieve dromen, dat ik mensen vermoorde. Boos op ze was, ik ze niet kon uitstaan. Ik wilde graag weten wat het betekende, maar mensen gunden mij geen antwoorden meer blijkbaar dacht ik eigenwijs. Ik lag in bed, mijn hongerige maag te negeren. Ik hoopte dat ik in slaap zou vallen. Even de honger vergeten. Ik deed mijn ogen dicht en voelde me wegzakken. Ik viel in slaap. Ik zag Ashley weer, ze liep naar me toe. “Hallo Sandra” zei ze, ik draaide me om. En liep weg, ik was woest op haar. Het was haar schuld, ik begon te rennen. En eindigde in een zwarte kamer, de muren kwamen op me af. Ik kon geen uitweg meer vinden, gevangen in mijn eigen hoofd. Toen verscheen het beeld, ik zag een hut. Ik liep er langzaam heen. Bang wat me te wachten stond. Ik keek door een raampje, ik zag Jennifer daar liggen. Ze leefde nog, maar wel net. Het leek zo echt. Ik wist zeker dat dit geen droom was. Ik gilde na haar, ik moest haar helpen. Maar ik kreeg de deur van het hutje niet open. Ik werd gewekt door een zuster. Ze legde een washandje op mijn hoofd en zei: “Och meisje toch. Heb je zo’n enge droom gehad”? Ik merkte dat ik heel snel ademde en dat ik kletsnat van het zweet was. Sinds dagen deed ik mijn mond weer open. “Ik wil de politie spreken, nu”! De zuster keek me verbaast aan, “Ehm sorry meis, maar nee. Je ouders hebben me dat verboden, je moet eerst aan je gezondheid denken”. Ik wou eigenlijk al niet meer luisteren, ik moest haar duidelijk maken dat dit belangrijk was. Ik wist zeker dat dit geen droom was. Er was hier iets mee, de zuster boog voor over. “Vertel het maar” fluisterde ze. Ik keek haar dankbaar aan, en vertelde wat ik had gezien. “Ik heb haar echt gezien, ik weet het zeker”, zei ik doordringend. Ze knikte, draaide zich om. En liep door de deur terwijl ze haar telefoon pakte.

XjolitaX schreef:

donja: haha, dat was dus precies het idee dat ik ook had

Citaat:

Ik hoorde haar met iemand praten. Van de politie? Misschien, dacht een klein stemmetje in mijn hoofd. Is ze een handlanger van Sofie, en heb ik haar de waardevolle informatie gegeven. Opeens bedacht ik me dat ik eigenlijk niemand kon vertrouwen hier. Ik stond er alleen voor, elke dokter en zuster kon voor Sofie werken. De zuster van wie ik niet wist of ik haar kon vertrouwen kwam weer binnen. Ze boog zich naar me toe, “De politie zegt dat je het moet negeren, als ze van iedere droom die iemand heeft gaan controleren of het een droom was of werkelijkheid is”. Ze wachtte even, ik keek diep in haar te onschuldige ogen. “Nou ja je begrijpt me wel” fluisterde ze. Ik snapte wat ze bedoelde, maar hoe wist ik of ze net echt met de politie had gebeld, en niet met Sofie. Ze opende haar mond. “Ik wou dat ik je kon helpen. Maar dat kan niet, je moet het zelf doen, Sandra”. Ze ging weer over eind staan, en knikte met haar hoofd. “Ik haal zo thee voor je op Sandra”. Ze draaide zich om en verliet de kamer. Mijn gedachte verzonken, het maakte niet uit of ze aan mijn kant stond of aan de kant van Sofie. Het ging er kom dat ze gelijk had, misschien was ze echt van Sofie’s kant. Dan had ze net met Sofie gebeld, en gaan ze Jennifer verplaatsen, dacht ik verschrikt. Ik moest haar helpen, haar bevrijden. Ik zag door het raampje in mijn deur dat de zuster een beetje in de buurt van mijn kamer bleef. Misschien wilde ze dat ik in het ziekenhuis bleef, in een paar minuten schoot mijn adrenaline omhoog. Ik moest weg, naar Jennifer. Haar helpen! Minuten kropen voorbij, alles begon te draaien. Het werd weer even zwart voor mijn ogen. Ik keek naar het raampje, en zag dat de zuster er niet meer stond. Ik stond langzaam op, en liep naar de deur. Nadat ik de deur open had gedaan, ging ik sneller lopen. Links, rechts. Niemand ik was bijna bij de hal. Er hing aan de eind van de gang een spiegel, door de spiegelbeeld zag ik iemand lopen met een witte jas. oliebol! Dacht ik benauwt, dit kon mijn hele plan bederven. Ik keek om me heen, en zag een deur. Ik snelde erheen, deed hem open. En kwam in de kamer van een zieke patiënt. “Hallo”? fluisterde een schorre stem achter in de kamer. Ik keek om me heen, en zag een oude vrouw liggen van een jaar van 70. “Hallo mevrouw” zei ik. “Ik ga zo weer weg, ik moet hier even, ehm zijn”. De vrouw keek me ongelovig aan, maar haar gezicht veranderde eng snel. “Oh, wat leuk! Ik krijg anders nooit bezoek”. Ik moest even grinniken, ik zag Jennifers gezicht voor me hoe zij zou reageren op deze oude vrouw. “Ik vind het ook gezellig mevrouw, maar ik moet nu weer weg”. Aan het gezicht van de vrouw kon ik opmaken dat ze het vrij jammer vond. Met een blik op het raampje naar de gang, deed ik de deur open. Ik liep door de gang naar buiten, ik was eruit. Het was me gelukt. Ik stond even stil, op adem te komen. Maar ik bedacht me, achter me zag ik iemand lopen.

Citaat:

Degene achter me, viel op. Hij droeg een zwarte lange jas. En een hoed, ik begon bijna hardop te lachen. Is dit alles Sofie? Zei een stem in mijn hoofd. Ik begon te rennen, naar het park vlak bij mijn huis. Ik zag dat de man ook begon te rennen. Ik begon behoorlijk nerveus te worden. Straks had ik het wel gedroomd? Maar omkeren kon niet, omdat die man nog steeds achter me aan het rennen was. Opeens was het stil, was ik hem kwijt? De bomen stonden dicht op elkaar, ik had het gevoel alsof elk moment de mensen van Sofie konden ze voor schijn springen. Ik keek om me heen, “ze kijken naar je”. Zei een vertrouwt stemmetje in mijn hoofd. Angst overnam me, eigenlijk hoopte ik dat ze tevoorschijn zouden springen. Het over was, ik niet meer bang voor een onverwachte aanval hoefde te zijn. ZOEF! Er schoot is langs me hoofd, ik draaide me om. En zag een mes in een boom zitten. Ik wou gillen maar er kwam geen geluid uit mijn mond. Ik draaide me nog maal om, en ik zag de man met de zwarte jas. En er stonden nog 3 mannen naast hem. Eén van hen had een pistool in zijn hand, gericht naar mijn hand. De ander had touw in zijn hand, “verroer je niet” zei de man met een sissende stem. “Dat zou namelijk wel het laatste kunnen zijn wat je doet”. Mijn armen werden gebonden, en ik werd onderuit gehaald. Ze bonden mijn benen. Eén van hen slingerde mij op zijn rug, ik vroeg waar we geen gingen.