Leuke stukjes ik had het een beetje druk met school en had nu niets meer te doen dus ik dacht laat ik even gaan kijken schrijf zo door!! XxxXxx Michelle12 xxXxxX
Nieuw stukje.. Ze zwaaide Jessy gedag en rende naar haar fiets toe. Ze sjorde de fiets uit het fietsenrek en stapte op. Snel scheurde ze richting de boerderij. Daar aangekomen belde ze aan. Om te melden dat ze er weer was. Tja, die stomme regels van Rob ook altijd. Daarna haastte ze zich naar de stallen. Daar trof ze Sjors luid hinnikend aan. “Hé meid. Rustig maar. Wat is er dan toch met je?” Met veel voorzichtigheid opende Marleen de box. En wat ze daar zag, was niet te geloven! De stal lag vol met stront en ook Sjors was van top tot teen bedekt met modder en andere viezigheid. “Noemt die gast dit nou verzorgen!” Marleen werd woedend. Hoe kan die Rob haar paard nou zo verwaarlozen! Hij zou toch voor haar zorgen! In al haar woede knalde ze de boxdeur weer dicht. Sjors schrok hier van en maakte een sprongentje. “Sorry meid. Maar ik moet even wat uitpraten!” Wild stampend liep ze richting de boerderij. Ze zal die Rob wel eens even een lesje leren en hem vertellen dat Sjors hier niet langer stond!” Weer belde ze aan en Rob z’n vrouw deed open. “Kan ik Rob even spreken!” Kattig keek Marleen de vrouw aan die haastig het huis inliep om haar man te halen. Na een paar seconden wachtten kwam Rob door de gang aanlopen. “Hé Marleen! Hoe is het met je?” “Hoe is het met me? Hoe het met me is? Nou slecht! Ik tref mijn paard half dood aan in z’n stal en dan vraag jij hoe het is! Doe normaal zeg!” “Nou rustig maar. Ik heb nooit gezegd dat ik de box zou uitmesten of haar poetsen of zo. Ik zou haar voeren, dat was de afspraak.” “Noem je dat een afspraak! Nou ik niet! Laat ik het zo zeggen! Dag Rob! Sjors en ik vertrekken!” “Mij best, heb ik daar ook geen last meer van.” Marleen wierp Rob een vernietigende blik toe en rende terug richting stal. Daar haalde ze Sjors uit haar stal en borstelde snel de ergste viezigheid van haar af. Ze zadelde haar op en pakte haar poetsbox. Toen steeg ze op met de poetsbox in haar handen. Haar paard, zadel, hoofdstel, halster en poetsbox. Dat was het enige wat ze meenam. En het was ook het enige wat ze hier had. Ze draafden het terrein af. Weg van die afschuwelijke plek. Waarheen? Dat wist ze niet. Dat kwam nog wel.
hier ben ik weer een keer ik volg het nog altijd en vind het nog steeds een supper verhaal whahah jullie lekker naar school ikke donderdag pas en morgen lekker stage lope