Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-02-06 22:56

Re:

Geplaatst: 03-02-06 22:56

Plaats maar gewoon, als het niet goed is geven we gewoon tips, niemand wordt boos hoor als ie niet zo mooi is

@Fenn, rolstoel foto krijg ik wel ideeen bij..

**Geplaatst**: 03-02-06 23:02

Re:

Geplaatst: 03-02-06 23:02

veraA schreef:
Plaats maar gewoon, als het niet goed is geven we gewoon tips, niemand wordt boos hoor als ie niet zo mooi is

@Fenn, rolstoel foto krijg ik wel ideeen bij..

Gelukkig maar

Moet nog even wat foutjes corrigeren en dan plaats ik hem morgen wel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-06 13:18

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-06 13:18

Inderdaad, gewoon plaatsen. Van mij staan hier vast ook wel minder goede verhalen. Niemand lacht je uit. Je kan altijd tips krijgen waarmee je de volgende keer een beter verhaal schrijft.

**Geplaatst**: 04-02-06 16:49

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 04-02-06 16:49

Nou hier komt ie dan, ik vind het zelf echt helemaal niks, maar mischien heeft iemand wel tips voor me

:

Het bospad lag nu voor hen, het was stil, niemand zei een woord. Zelfs de dieren leken te zwijgen, te slapen, er was niets, geen geluid, geen bewegingen, niets dat duidde op enig teken van leven in het bos, alleen maar doodse stilte. Niets bewoog, het leek wel of je naar een foto aan het staren was, zo onwerkelijk voelde het. Het was echt de zogenaamde stilte voor de storm, tenminste dat leek het, het leek of de stilte ieder moment verbroken kon worden en dat dan de hel los zou breken. Ze wisten niet eens de reden meer dat ze hier waren, waarom ze zich om hadden laten praten om op deze tocht te gaan. Naline greep Nik’s hand, op het moment dat de stilte verbroken werd, door een reetje dat in de struiken ritselde. Ze zuchte opgelucht toen het reetje uit de struiken hupste en langzaamaan weer in de struiken aan de andere kant van het pad verdween. Ook was ze blij dat ze nu Nik’s hand vast had, mischien leverde dit tochtje dan toch nog wat leuks op, dacht ze bij zichzelf. ‘Jee, lien, je bent wel een scheiterd hoor, oe een eng reetje, als ie ons maar niet opeet, haha’: zo probeerde Sarien haar eigen angst te overstemmen. Saar vond zichzelf altijd heel erg stoer en ze zou dus ook nooit laten merken dat ook zij toch een beetje bang was. ‘Nou sorry hoor, maar volgens mij vinden we t allemaal toch een beetje spannend’, zei Marinde. “spannend, haha, ik vind t totaal niet eng hoor, maar ja, ik snap wel dat jij bang bent hoor, Marinde, je bent altijd al een beetje een watje geweest”, reageerde Sarien fel. ‘nou ik ben ook niet bang hoor’ zei Naline snel. ‘Jemig, echt weer meiden hoor, altijd ruzieen over niets!’ zei Nik. ‘haha, ja, inderdaad’, stond zijn vriend Davien hem bij. ‘wat nou, meiden….’Sarien werd onderbroken. Er kwam namelijk weer geritsel uit de struiken; en ook al zegt je hoofd, dat t vast niets is, toch voel je angstgevoelens. Iedereen hield stil. Naline maakte gebruik van de gelegenheid om nog dichter tegen Nik aan te gaan staan. Nik begon zich er eigelijk een beetje ongemakkelijk bij te voelen. Plots ging het geritsel in de struiken over in hoefgetrappel. Het vijftal keek elkaar aan. Het hoe en waarom ze hier waren, werd hen nu duidelijker dan ooit.

1 week geleden hadden Silla, Mandie en Koen hen een boek laten zien. Het ging over dit bos, en dat er tijden geleden een zwarte ruiter met een spierwit paard hier de bewoners die na zonsondergang de bossen betraden ontvoerde en wie weet wat voor een gruwelijke dingen met ze deed. Er werd nooit meer wat van die mensen vernomen, ze keerden niet terug, niet levend, maar ook niet dood, er is niets meer van ze terug gevonden, niets. Er had ook een foto in het boek gestaan, een foto van een bos en het zag er precies zo uit zoals het bos waar ze zich nu bevonden eruit zag. De plek waar ze nu al 10 minuten stonden, dat was de plek van waar de foto gemaakt was, het beeld wat zij nu zagen, precies hetzelfde beeld als in het boek. Alleen nu was het donker, om het spannender te maken. Op de foto was het nog licht, de zon scheen door de bomen en verwarmde het bospad, nog niets was er te zien van de gruwelijke dingen die er toen ’s nachts gebeurde. De zwarte ruiter was uiteindelijk wel verslagen, maar in het boek stond dat zijn geest heel af en toe nog rondzwerft in het bos, om nog steeds mensen te ontvoeren. Eenmaal maal per jaar gebeurt dit en niet veel mensen weten wanneer dit is, daarom staan er ook voor het bos borden, borden met daarop vermeld dat het verboden is om na zonsondergang het bos te betreden. Uit angst dat er weer ontvoeringen zullen plaatsvinden. Nalina, Marinde en Sarien hadden er eerst niets van geloofd, daarom hadden Silla, Mandie en Koen ze uitgedaagd. Uitgedaagd om erheen te gaan, de dag dat de geest in het bos zou verschijnen om eenieder die zich na zonsondergang in het bos bevond te ontvoeren.

Nalina, Marinde en Sarien, die er toch niets van geloofden waren de uitdaging aangegaan, om te bewijzen dat ze stoer waren, dat ze dapper waren en dat ze nergens bang voor waren. Nalina, Marinde en Sarien waren wel populaire meisjes, ze waren knap, waren niet op hun mondje gevallen en ook aan aandacht van jongens kwamen ze niet te kort, maar ja , ze werden wel een beetje als tutjes gezien, die verder niet veel konden of durfden. Dit was dus een goede gelegenheid om te laten zien dat ze wel degelijk stoere meiden konden zijn. Maar voor de zekerheid en voor de gezelligheid, natuurlijk, namen ze Davien en Nik wel mee. In het boek had wel de datum gestaan waarop de geest ieder jaar ronddwaalde in het bos, en toevallig was dat dus een week na de dag dat ze het boek onder ogen hadden gekregen. Voordat ze gingen, hadden ze toch nog wat verder in het boek gelezen en alle feitjes rond de ontvoeringen tot zich genomen. En ze moesten toegeven, een beetje griezelig was het wel.

Het hoefgetrappel kwam dichterbij, zo begon het in het boek ook. Dat was de zwarte ruiter en z’n witte paard. Ze wisten wat er nu zou moeten gebeuren en dat gebeurde ook. Vanuit de boom boven hen, kwamen eerst wat blaadjes gedwarreld, dat konden vogels veroorzaakt hebben, niks om je zorgen over te maken nog. Een blaadje dwarrelde op Nalina’s hoofd, ze maakte een snelle beweging door d’r haar en het blaadje viel op de grond. Ze haalde met dezelfde hand een plukje haar uit d’r gezicht en plaatste het plukje achter d’r oor. Marinde keek Naline aan, ze gilde. ‘Wat, wat is er’: vroeg Naline verbaasd. ‘Je…je..gezicht, bloed, je zit onder het bloed’:stotterde ze angstig. Naline veegde met beide handen hysterisch over d’r gezicht. Ze keek naar d’r handen, ook die zaten helemaal onder het bloed en inmiddels haar hele gezicht ook, ze hield haar handen voor zich met de handpalmen omhoog. Ze bleef naar d’r handen staren, plots viel er nog een druppel bloed op haar handen. Ze begon angstig adem te halen en te snuiven, ze probeerde niet te gillen. Wat gebeurde er, dit kon toch niet echt gebeuren? Waar kwam dat bloed vandaan? Van boven….het kwam van boven, drong het tot ze door. Ze keken langzaam omhoog, naar de bomen, de bomen waren helemaal rood gekleurd. Een druppel bloed viel op Sarien d’r neus. Ze te gillen en Davien deed snel z’n hand voor haar mond. ‘ssst, wil je dat ie ons nog makkelijker vind’ fluisterde hij. Ze liepen langzaam achteruit, weg van de bebloede bomen. Ze wilden wegrennen, weg uit het bos, maar ze durfden niet, iets belemmerde hen om weg te rennen, ze wilden dicht bij elkaar blijven, alsof ze dan veiliger waren. Toen kleurden ook de struiken naast hen rood, alles leek onder het bloed te zitten. Sarien wurmde zich los uit Davien’s greep. Ze keek naar d’r handen, naar d’r benen, ze zat helemaal onder het bloed, ze begon te gillen en wild alles van zich af te vegen, ze werd hysterisch, ze gilde, wreef, veegde, alles moest van d’r af, maar het ging niet, ze bleef rood van het bloed, ze zakte in elkaar. Wat gebeurde er, waarom ging het er niet af? Even bleef ze doodstil op de grond zitten, toen begon ze weer te vegen, te wrijven, maar het hielp niets, ze gilde weer. Davien knielde naast haar neer, hij pakte haar armen en keek haar in de ogen en ze kalmeerde iets. Hij hielp haar overeind. Ze kwam weer wat meer tot zichzelf, totdat het hoefgetrappel weer luid te horen was. Of was dat er de hele tijd al geweest? Ze wisten het niet meer.

Plots verscheen voor hen een spierwit paard met een ruiter geheel in het zwart gekleed erop. Zijn hele lange cape hing over het paard heen, en op het paard waren veel bloedspetters te zien, die op zijn witte vacht extra opvielen. Het zag er angstaanjagend uit. Het paard en de ruiter stonden recht voor hen, waardoor ze het bloed weer vergaten, en alleen maar gefocust waren op de Zwarte ruiter met zijn spierwitte paard. Het paard steigerde en toen zijn voorhoeven de grond weer raakte, hoorde je een keiharde dreun. Het was doodeng. Zodra het paard weer met alle vier de hoeven op de grond was gekomen, galoppeerde hij recht op het vijftal af. Ze sprongen opzij en zagen niet wat er gebeurde, totdat ze een luid gegil hoorde. Van het witte paard was al niet veel meer te zien, het paard was snel en verdween al gauw uit het zicht, maar de luide gil bleef hen wel bij en ze keken elkaar aan. Vier…vier, ze waren nog maar met z’n vieren, wie miste er, er was iemand weg, de zwarte ruiter had één van hen meegenomen. Marinde, Marinde was weg, hij had haar meegenomen, wat ging hij met haar doen. Het viertal kwam snel overeind, ze keken elkaar aan, ze wisten het, alle vier, wisten ze dat Marinde was meegenomen, maar geen van hen wist waar naartoe en wat er met haar ging gebeuren, Sarien begon te huilen, Davien omhelsde haar en probeerde haar te troosten, maar waarvoor, kon dat wel, hun vriendin was weg, misschien wel voorgoed. Wat hadden ze gedaan, waarom hadden ze hier aan meegedaan, waarom, dat was het enige waar ze aan dachten.

Toen in de verte hoorde ze gelach, tenminste daar leek het op, gelach…wie kon er nou op zo’n moment lachen. “Hahaha!”; het gelach werd luider, Koen strompelde lachend de struiken uit. Het drong tot ze door, verdomme, ze waren in de maling genomen. Ze hadden zich laten kennen, ze hadden zich laten opnaaien, laten gek maken. Verdomme, wat een naaistreek, was dit zeg. Het witte paard kwam ook weer dichterbij. De ruiter deed z’n cape af, het was Silla, verdomme, het was Silla, die 3 sukkels hadden hen voor gek gezet, achterop zat Marinde, ze keek boos, heel boos, ze sprong van het paard, ze zei niets, niemand zei iets. Ze waren boos, ze voelde zich zo belazerd, zo belachelijk gemaakt. Alleen Koen maakte geluid, hij lachte, hij lag in een deuk, hij vond het zo grappig. Vanuit de boom, hoorde ze nu ook iets. ‘Uh…kunnen jullie mischien helpen, ik zit een beetje klem’ klonk het vanuit de boom. Koen begon nog harder te lachen, ook op Nik’s gezicht begon een kleine glimlach zichtbaar te worden en al gauw kon toch iedereen er om lachen.

Ze hielpen Mandie uit de boom en liepen richting huis, toen opeens een heel eng beest hun pad kruiste, wat was dat, het leek wel een wolf, maar die kwamen hier toch niet voor? Was t een weerwolf of zoiets? Het beest keek hen aan, ze deden allemaal een stap terug en kwamen toch weer dichter bij elkaar staan. Toegegeven waren ze toch allemaal weer bang. ‘Weer zo’n flauwe grap van jullie’ grapte Nik. ‘Nee, echt niet’ antwoordde Silla. Sarien begon weer te gillen, het beest liep gauw verder. Sarien stopte weer met gillen, een wat oudere man kwam nu uit hetzelfde pad gelopen, als het beest. Zijn outfit leek een beetje op dat van een boswachter. De man keek de kinderen verbaasd aan. ‘Wat doen jullie hier, het is verboden in het bos na zonsondergang, hebben jullie het bord niet gezien?”: zei hij vragend. “Ik zal jullie deze keer laten gaan, omdat mijn hond jullie volgens mij behoorlijk heeft laten schikken, maar laat ik jullie hier nooit weer zien hè”: zei de man, die een boswachter bleek te zijn. Ze keken elkaar allemaal aan en begonnen te lachen. ‘Hoe fantasie soms een loopje met je kan nemen hè’, zei Silla.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-06 19:06

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-06 19:06

opzich geen slecht verhaal. Waar je op moet letten is dat na een gesproken zin een enter moet. Zo wordt het duidelijker, probeer ook minder komma's te gebruiken: Alleen Koen maakte nog geluid. Hij lachte, hij lag in een deuk. Zo grappig vond hij het (of iets in die richting)
Ook doe je de ene keer de aanhalingstekens op 'deze' manier en de andere keer op "deze". Ik heb ooit ergens gelezen hoe dat nou precies moest, maar ben het vergeten. Nou ja, het verhaal is zeker niet heel slecht hoor.

**Geplaatst**: 05-02-06 02:15

Re: ieders verhaal bij de zelfde foto.

Geplaatst: 05-02-06 02:15

Ja die komma's

ik maak altijd hele lange zinnen en dat heb ik nu zelfs later nog aangepast (kun je voorstellen hoe lang ze eerst waren

) En die aanhalingstekens, tsja ik heb ook geen idee welke t nou moet zijn, dus doe ik t beide maar

maar bedankt voor het commentaar

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-02-06 16:54

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 07-02-06 16:54

nieuwe foto?

**Geplaatst**: 07-02-06 16:55

Re:

Geplaatst: 07-02-06 16:55

ja, nieuwe foto!

**Geplaatst**: 07-02-06 17:14

Re:

Geplaatst: 07-02-06 17:14

ik was begonnen aan het verhaal bij dat bospad maar heb zo weinig tijd

als ik binnekort toch tijd heb en er staat alweer een nieuwe foto kan ik hem dan nog plaatsen, als hij lukt?

**Geplaatst**: 07-02-06 18:27

Re:

Geplaatst: 07-02-06 18:27

anders wachten we wel ff joh!

**Geplaatst**: 07-02-06 19:23

Re:

Geplaatst: 07-02-06 19:23

Ik heb wel zin in een nieuwe foto.. *eindelijk*

**Geplaatst**: 09-02-06 23:22

Re:

Geplaatst: 09-02-06 23:22

voor jou veraA

Voor zij die het niet zien, het zijn galsscherven

**Geplaatst**: 09-02-06 23:40

Re:

Geplaatst: 09-02-06 23:40

dámn ik kan niet meer editen!!

Woest haal ik uit, een luid gerinkel en duizend scherven op de grond. Het enige wat nog rest van iets dat ooit was maar nu niet meer. Verblind door tranen, een glasscherf snijdt gemeen in mijn vel. Een snee, een straaltje bloed, maar het interesseert me niet. Ik verbijt de pijn, ik veeg de tranen weg, neem de scherven in mijn hand en vorm een vuist, ik knijp mijn vingers tegen elkaar en voel hoe het glas meedogenloos in mijn handen snijd, bloed stroomt langs mijn arm en druppelt van mijn elleboog op de grond. De pijn die ik vanbinnen voel stroomt naar buiten. De tranen die al zo lang opgesloten zaten in mijn hart zoeken hun weg naar buiten en ik roep van pijn, van verdriet en van woede.
Boos, geschrokken gooi ik het glas op de grond en kijk ik vol afgrijzen naar mijn hand. Plots besef ik wat ik gedaan heb, mijn verstand stond op nul, ik dacht niet meer na. Ik huil en ben bang, het bloeden wil niet stoppen. Ik houd het onder de kraan, de glasscherven moeten er uit, uit mijn lichaam uit mijn gedachten. Net zoals deze gevoelens, deze vriendschap!
De koude straal doet zo’n pijn. Ik trek mijn hand terug maar weet dat ik moet doorzetten en ik sluit mijn ogen, bijt hard op mijn tanden en houd mijn hand onder het ijskoude water. Ik bedenk me wat er is gebeurt, al die keren dat ik zei dat ik van je hield, al die keren dat je me belde en ik genoot, al die keren dat ik dacht dat jij de enige was voor mij. Over een paar dagen zie ik je weer, over een paar dagen moet ik weer afscheid nemen op het einde van de dag. Ik bedenk me hoeveel ik om je geef, welke gevoelens je bij me op roept. Al die gevoelens die ik altijd met veel moeite diep vanbinnen in mijn hart heb gehouden haal jij er uit. Al die onuitgesproken woorden en onuitgevoerde gebaren wil jij er uit. De laatste keer dat ik huilde is jaren geleden. De littekens die ik heb overgehouden aan duizenden genezen wonden zijn verborgen onder kleren en make-up maar nog steeds zichtbaar. Jij kijkt recht door al die maskers heen, ik vraag me af waarom je dit doet, ik vraag me af waarom je dit wil. Ik wil niet open gebroken worden, want ik weet niet waarvoor het nodig is. Het is altijd goed gegaan! Nooit heb ik last gehad van al deze gevoelens en toen kwam jij. Een pijnscheut gaat door mijn hand recht naar mijn hart en ik knijp mijn ogen nog feller dicht. Tranen achter mijn oogleden maar ze mogen niet vloeien. Ik doe mijn mond open om te schreeuwen maar er komt geen geluid uit, ik wil het niet, ik wil niet huilen, ik wil niet roepen.
Ik ben bang voor die dag, de dag dat jij mij in je armen zal houden. Dat je me zal confronteren met de dingen uit mijn verleden. De wonden die zijn geheeld zal je open halen en de pijn zal weer net zo hard als toen terug komen. Ik ben bang voor mezelf, bang voor mijn reactie, ik wil niet huilen. Niet wanneer jij het ziet!
Een traan loopt over mijn kaken, hij glinstert in het schijnsel van de maan en ik word boos op mezelf.
Wat zit ik nou te huilen! Ik weet dat hij goed wil doen maar ik ben zo bang, waarom doet hij mij deze onzekerheid aan, waarom wil hij mijn gevoelens er uit! Het mag niet!
Plots voel ik geen pijn meer, mijn ogen zijn nog steeds gesloten en angstig open ik ze. Het water dat van mijn hand stroomt kleurt nog steeds rood en toch voel ik niets. Ik probeer mijn vingers te buigen en weer gaat een pijnscheut naar mijn hart.
‘Verdorieeee!!!!’ roep ik luid en meteen daarna sluit ik mijn mond.
Ik draai de kraan dicht, ik wil me niet meer laten gaan, het glas zal er wel uit zijn. De splinters moeten er maar uitzweren. Een beetje meer pijn kan er wel bij. Ik verbind mijn hand en loop weer naar de kamer waar de spiegel die ik kapot geslagen heb nog steeds in scherven op de grond ligt. Ik kijk er verdoofd naar en zie het glanzen in het zwakke licht van mijn lamp.
‘je ligt daar goed. Scherven brengen geluk’
Ik haal mijn schouders op, wandel er om heen en laat me op mijn bed vallen, nog een keer sluit ik mijn ogen en laat mijn tranen de vrije loop.
‘Ik ben ook maar een mens…..’

geen 1500 woorden maar ben al blij dat het me gelukt is om het van me af te schrijven.

**Geplaatst**: 10-02-06 22:27

Re:

Geplaatst: 10-02-06 22:27

Hier mijn verhaal.
veel te kort maar anders was het helemaal niets, ik vind het niet een super verhaal maja het is toch iets

Citaat:

Boos loop ik naar huis. Die stomme mensen ook allemaal, ik ben ze allemaal zat. Mijn ‘vriendinnen’ negeren me als ik mezelf ben, altijd moet ik een ander spelen als zij in de buurt zijn, altijd die vrolijke, arrogante trut. Daardoor krop ik mijn problemen op, of zoals mijn ouders zeggen, je stelt je aan. Mijn ouders zijn ook zo apart, tenminste zo noemen ze het, als je het mij vraagt zijn ze gewoon raar. Ze drinken heel veel en mijn vader gebruikt drugs. Hij is al een paar keer met een overdosis naar het ziekenhuis gebracht. Ze hebben nooit tijd voor me, ik ben in hun ogen niet meer dan een schoonmaakstertje dat ook nog naar school moet. Op school is het ook niet zo gemakkelijk. De mensen die zich mijn vriendinnen noemen vinden me alleen aardig als ik me voordoe als iemand anders, iemand die ik niet ben en zeker niet wil zijn. Maar zonder die mensen, kwam ik het leven helemaal niet door. Ik kom thuis en de drank geur komt me tegemoet. Whisky, mijn vader is dus weer thuis. AAAAAAAAAMYYYY, bulderd mijn vader. Nijdig smijt ik mijn tas in een hoek en stamp de huiskamer binnen. Ja vader, antwoord ik rustig. Mijn wiet is op, ga nieuw halen! beveelt hij mij. Ik krijg wat geld in mijn handen geduwd en ik loop naar de schuur om mijn fiets te halen. Daar tref ik mijn moeder aan. Stom dronken natuurlijk maar dat ben ik gewend. Ze ligt midden in de schuur te slapen, en ik besluit haar straks te verzorgen.
Als ik terug kom met de wiet in mijn zak zie ik dat mijn vader wat van zijn vrienden heeft uitgenodigd. Ik smijt de wiet tegen het hoofd van mijn vader en ga weer naar de schuur om mijn moeder te halen.
Ik stop haar in bed en gooi de dekens over haar heen, die kan lekker daar haar roes uitslapen. Die stomme drank heeft ons hele leven verpest. Alles kapot, allemaal door de drank. Ik loop de trap op naar mijn kamer en smijt de deur achter me dicht.
Ik loop gelijk naar mijn bureau en haal daar een oud boekje uit, het is mijn dagboek. Mijn enige herinnering uit de tijd dat wij nog gelukkig waren, al een familie.
Ik lees heel het boekje door, er staan mijn gedachten in, mijn gevoelens. Van rotdagen van goede dagen, alles stond erin. Ik lees het hele boekje en krijg de tranen in mijn ogen, weer grijpt mijn hand, naar mijn enige trouwe vriend. Ik ben woedend, verdrietig en nog veel meer gevoelens gieren door mijn lijf. Mijn hand pakt het stuk glas wat op het bureau ligt. Ik druk het in mijn pols, het bloed druipt over mijn arm. Ik snij het glas in mijn vel, ik snij, en geniet…

**Geplaatst**: 10-02-06 22:27

Re:

Geplaatst: 10-02-06 22:27

Jou verhaal is echt mooi Pharagirlke, veel gevoel spreekt eruit.
mooi geschreven!

**Geplaatst**: 10-02-06 23:05

Re:

Geplaatst: 10-02-06 23:05

Ik lees de verhalen een andere x, ben iig blij met de nieuwe foto

**Geplaatst**: 11-02-06 01:13

Re:

Geplaatst: 11-02-06 01:13

antoontje dankje

**Geplaatst**: 11-02-06 09:23

Re:

Geplaatst: 11-02-06 09:23

Vind het allebei héle mooie verhalen ! Echt super

**Geplaatst**: 11-02-06 10:30

Re:

Geplaatst: 11-02-06 10:30

Boos, maar vooral verdrietig keek ik van mijn vader naar mijn moeder. Mijn moeder zag er verslagen uit en mijn vader had kringen onder zijn ogen. Het was 2 uur s'nachts en ik keek vol angst toe. Ik was naar beneden gerend toen ik geschreeuw hoorde. Plotseling begon mijn vader te huilen, ik kon het niet aan zien. Nog nooit heb ik mijn vader zo zien huilen. Totaal onverwachts begon mijn moeder te schreeuwen. Ze wendde haar hoofd richting de trap, en zag toen pas dat ik er stond. 2 seconden keken we elkaar recht in de ogen. In haar ogen zag ik angst, woede en verdriet. Met bibberende stem zei ik:" Mam, pap....wat is er gebeurd?" "Toen ik gister thuis kwam was er niemand beneden, ik ging kijken ik de slaapkamer ook niemand! Wie komt er om half 2 dood leuk en bezopen aanlopen?" schreeuwde mijn vader. Mijn moeder lachte maar zei niets. Het werd mijn vader allemaal te veel. Hij duwde mij aan de kant. Ik viel hard met mijn hoofd op de grond. Mijn vader greep mijn moeder vast en begon op haar in te slaan.
Mijn moeder totaal verdoofd door de alchol had geen schijn van kans. Het bloed liep uit haar neus, haar oog rood van de rake klap maar toch sloeg mijn vader door. Duizelig stond ik op, maar zakte gelijk weer in elkaar. Wat deed mijn hoofd pijn! Ik zag hoe mijn vader mijn moeder in haar buik sloeg, het gaf me kracht en ik stond op. Strompelend liep ik naar hen toe. Toen mijn vader vlak voor me stond gaf ik hem een stomp recht op zijn slaap. Hij keek om, ik zag de woede in zijn ogen..en viel toen neer. Ik voelde pijn in mijn hoofd, en het werd zwart voor mijn ogen.

Na ongeveer 3 uur werd ik wakker. Ik opende mijn ogen en zag dat mijn moeder op de rand van mijn bed zat. Ik keek haar aan en zag dat haar oog opgezwollen was en er op haar lip opgedroogd bloed zat. Toen ze zag dat ik keek, wendde ze haar gezicht af. Ik vroeg om wat water en dat ging ze toen ook halen. In de tussentijd keek ik in de spiegel. Ik voelde aan mijn hoofd en voelde een hele dikke bult. Verder zag ik niks bijzonders aan mij. Ik ging weer in bed liggen en even later kwam mijn moeder er aan. Ik dronk het water op en ging weer liggen.
"Mam, waar is pap?"vroeg ik. "Die is met de auto weggegaan vannacht". "Waarheen?"vroeg ik. Even zei mijn moeder niks, daarna andwoordde ze: "Naar zijn nieuwe vriendin!" Ik zweeg, mijn vader een nieuwe vriendin? Toen besefte ik pas dat mijn ouders gescheiden waren. Ik moest huilen en omhelsde mijn moeder. Ook zij barstte in tranen uit. Op dat moment hoorde we ene auto aan komen. De steentjes van de oprijlaan knarstte. Gespannen bleven we zitten. Toen hoorde we het geluid van brekend glas. Iemand had een raam ingeslagen en was binnen gekomen! Mijn hart bonsde in mijn keel, en ik voelde dat mijn moeder kippenvel had. Ik hoorde een bekende stem roepen:" Waar zijn jullie!?" Ik liet mijn moeder los en sprong uit bed, deed de kamer deur open en gluurde vanaf de overloop naar beneden. daar ston mijn vader. Hij had een mes in zijn hand en keek verwilderd om zich heen. Ik schrok en slaakte een kreet. Hij hoorde de kreet en rende met 3 passen te gelijk de trap op. Ik rende de kamer weer in en draaide zo snel ik kon de deur op slot. Met het mes maakte mijn vader het slot open. Angstig stonden mijn moeder en ik in een hoekje van de kamer, hand in hand. Hij liep naar ons toe, die lieve man die man vader was, was totaal verdwenen. Hij stond nog maar 3 meter van ons vandaan, toen hij ineens naar zijn hart greep. Ik keek geschrokken toe hoe mijn vader inzakte. En daar lag hij op de grond.

2 dagen later werd er autopsie verricht. Hij was gestorven aan een acute hartaanval.

Dit was het!
Niet zo goed volgens mij hoor..

**Geplaatst**: 11-02-06 10:37

Re:

Geplaatst: 11-02-06 10:37

mel_shet ik vind het opzich een mooi verhaal, alleen zou ik de laatste zin weghalen van dqat hij dood was gegaan aan een hartaanval en met die autopsie ik dnek dat dat het mooist is. Dan heeft het verhaal iets mysterieus.

**Geplaatst**: 11-02-06 10:40

Re:

Geplaatst: 11-02-06 10:40

Idd, laatste zinnetje moet weg

**Geplaatst**: 11-02-06 17:56

Re:

Geplaatst: 11-02-06 17:56

Hier ook maar weer eens een verhaal van mij

Daar zat ik dan. Het was al de zoveelste keer dat ik hier alleen op de stoep zat. M'n moeder zou me ophalen uit school en daarna zouden we samen te winkelen. Dit was al de zoveelste keer...
Ik wist best dat m'n moeder het moeilijk had, dat ze last had van depresiviteit en dat ze alsmaar moest overwerken, maar kon ze dan niet even bellen? Daar zat ik dan, alleen op de stoep. Iedereen was zo langsamerhand al weg van school. Ik zag nog een paar verdwaalde kinderen rondlopen maar die werden al snel opgehaald of gingen zelf naar huis.
Ik kon moeilijk naar huis gaan, dan moest ik minstens een uur lopen.
Nee, dat konden mijn benen niet aan. Kijk, ik heb een ziekte waardoor mijn beenspieren erg slap zijn en daardoor kan ik maar kleine afstanden afleggen. Daar zat ik dan op die stoep. M'n kont werd koud en m'n ogen moe. Daar zat ik dan, te wachten op mijn moeder, die waarschijnlijk toch niet meer zou komen.
Ik pakte m'n mobiel en toetste het nummer van m'n moeders mobiel in.
......
Voicemail. Zoals gewoonlijk.
Met moeite stond ik op en pakte mijn schooltas. Ik slingerde hem op m'n rug en blies een zucht.
'Succes Naomi,' zei ik tegen mezelf. 'Succes met lopen en succes met dat je maar heelhuids thuis mag komen.'
Daar ging ik dan. Helemaal alleen, op weg naar huis. Een lange, saaie en zware weg.
Na 10 minuten lopen begon ik de pijn in m'n benen te voelen, maar ik wist dat ik door moest gaan.
Een kwartier later kwam ik aan bij de snelweg, ik liep langs de vangrail. Nee, ik ging niet binnendoor de stad, dan zou ik toch verdwalen. Ik ken de weg daar niet.
Ik liep langs de snelweg en ging steeds krommer lopen, met steeds meer pijn in m'n benen. Het werd schemerig en ik ging steeds langzamer lopen. Toen de avond viel en ik nog zeker een half uur moest lopen, stopte er een rode auto op de vluchtstrook.
Een oude man stapte uit en ik knipperde met mijn ogen tegen het felle licht van de autolampen. De man wenkte dat ik moest komen.
Ik glipte over de vangrail en liep naar de man.
'Waar mot je heen?' Ik antwoorde dat ik naar Almere moest.
De man knikte en hij leek me vriendelijk. 'Stap in, het is donker en het begint koud te worden.'
Ik was blij dat ik eindelijk kon zitten en zonder verder na te denken stapte ik de auto in. Zodra ik zat, had ik geen gevoel meer in mijn benen. Ik wist dat ik snel niet meer zou kunnen lopen omdat m'n benen gewoonweg zouden breken. Daar zat ik dan naast die man.
De auto stonk, ik wist zo snel niet waarnaar, maar ik kende het van thuis, iets van mijn vader, van oudere mensen.
Ik had het gevoel alsof we heel snel gingen en toen ik op de kilometerteller keek kreeg ik gelijk. We reden 200 km/u.
Ik kreeg het benauwd maar durfde niets te zeggen.
Ik keek op het bord langs de weg; Almere 10 km.
Nog 10 minuten en dan was ik thuis.
We kwamen bij een punt waar we moesten ritsen, maar de man remde niet af.
'Uhm, meneer?'
'Hu, wat!'
'Nou kijk, zou u niet wat zachter....'
'Zachter?! Zachter?! Ik ga helemaal niet zachter!'
Ik voelde dat hij het gas intrapte en we gingen wel 250km/u.
Ik voelde dat het fout zou gaan en ik had gelijk. Een auto voor ons moest onverwachts remmen en wij hadden een te grote snelheid. We knalden bovenop de auto en vanaf daar, weet ik het eigenlijk niet meer. Het ging gewoon zo snel allemaal. En je zult nu wel denken hoe is het nu met je dan? Nou, niet zo goed. Ik ben dood, ja dood ja. Allemaal omdat ik niet nadacht en omdat mijn moeder me niet gewoon op kwam halen. Ja, gewoon daarom. Ik weet niet of m'n moeder me nu mist, maar ik haar niet. Ze heeft me toch nooit gemogen en ik ben toch dood. Dus wat maakt het uit.....
En nu herken ik de geur van de auto wel, drank, maar ik was te dom om te ruiken, maar nu ben ik toch dood...

en?

**Geplaatst**: 11-02-06 20:30

Re:

Geplaatst: 11-02-06 20:30

@ pharagirlke; Erg mooi verhaal

Ja, echt.
@ Antoontje; Nee, ik heb beter van je gelezen. Ik vind er niet zoveel aan.
@ mel_shet; Inderdaad, laatste 2 zinnen weg. Verder vind ik het wel een goed verhaal

En mijn verhaal?

**Geplaatst**: 11-02-06 20:43

Re:

Geplaatst: 11-02-06 20:43

Kan het niet meer weghalen

Lees er maar overheen

**Geplaatst**: 11-02-06 20:48

Re:

Geplaatst: 11-02-06 20:48

Ai, kom net te laat weer binnen.. Aah ik wil bij die vorige foto schrijven!