Bokt.nl

Citaat:

De dokter liep naar me toe. “Sandra? Waar ga je heen”?. Zei hij ongeduldig, alsof hij hier helemaal geen tijd voor zoiets onbelangrijks had. Hij trok aan me arm, en het leek alsof ik wakker werd geschud. “Sorry dokter, ik denk dat ik nog half sliep of zo”, Zei ik verward. Ik had geen idee wat dat was, ik wist alleen dat ik een minuut van eerder ontzettent graag ergens heen wilde. En er was niks wat me er van kon weerhouden. Als ik die verdomde zuster niet was tegen gekomen. Ik schrok van mijn eigen gedachte, ik moest blij zijn dat ik haar was tegen gekomen was. Mijn hele lichaam begon te trillen. “Breng haar weer naar haar kamer” snauwde de dokter. “Ze mag nog helemaal niet uit haar bed komen, dan gaat ze achteruit” zei hij nu duidelijk zwaar geïrriteerd. “Ja dokter, ik zal haar terug brengen” zei ze zuster. Ze pakte me bij mijn arm en sleepte me haast mee naar mijn kamer terug. Toen ik weer in mijn bed lag, haalde ze nog een deken voor me omdat ik nog steeds erg aan het trillen was. Toen ik weer veilig in mijn bed lag, met twee dekens over me heen. Ging ze weg, toen ze op de gang stond hoorde ik haar praten. “Ik maak me ongerust over haar dokter, misschien moet ze met een psycholoog”. Ik draaide me om in mijn bed, dachten ze dat ik gek aan het worden was?

Citaat:

nieuw stukjeee
Ik draaide me om in mijn bed, dachten ze dat ik gek aan het worden was? Ik durfde niet meer te gaan slapen, ik was bang om weer aan de wandel te gaan. Het werd langzaam licht. Rond 8 uur kwam een zuster mijn kamer binnen met een karretje eten. Ik sloot mijn ogen, ze stond even stil hoorde ik. Toen zette ze het dienblad met eten op mijn nachtkastje en vertrok weer. Ik had eigenlijk wel honger. Ik keek even uit mijn ooghoeken of ze echt weg was. Toen ging ik rechtop zitten en zette het dienblad op mijn schoot. Ik keek naar de vieze prut op mijn bord. Ik keek er even naar, en voelde een grote aandrang om het uit het raam te gooien. Maar ik deed toch maar alsof ik een brave ziekenhuis burger was. En pakte mijn vork in prikte in iets waarvan ik het niet van wist wat het was. Toen ik het in mijn mond stak leek het nog het meest op stampot brood, alleen wist ik toch zeker dat dat niet bestond. Maar gelukkig was er één etensware op mijn bord wat ik wel luste. Ik legde mijn vork neer en pakte mijn lepel. Ik proefde hoe de yogert smaakte, dat was wel lekker. Ik lepelde de kom van de yogurt leeg, toen ik het op had legde ik het dienblad weer op mijn nachtkasje. Ik pakte een bekertje die in het nachtkastje stond, en schonk er melk in. Ik dronk langzaam mijn beker leeg terwijl ik aan het nadenken was. Als ik snel weg mocht kon ik Jennifer gaan zoeken. Maar ik geloofde er niet in dat ik snel weg mocht. Maar ik moest Jennifer gaan zoeken, zei een klein stemmetje tegen het stemmetje dat zojuist had gezegd: “Maar ik geloofde er niet in dat ik snel weg mocht”. Er kwam iemand binnen, ik wou onder mijn dekens duiken maar ik wist dat het geen zin meer had. Ik keek wie het waren. Mijn ouders kwamen binnen, en pakte allebei een stoel. En gingen naast me zitten. “Hallo lieverd” mompelden ze. Ik wist dat er iets fout zat.

Citaat:

13. Niks

“Ze hebben Jennifer nog steeds niet gevonden lieverd”. Ik slaakte een zucht, ik had eigenlijk gedacht dat ze zou gaan vertellen dat ze Jennifer’s lijk hadden gevonden. Ik werd opeens weer erg moe, maar ik vocht er tegen. “Mam”? wanneer kan ik met de politie praten”? Ze keek me meelevend aan, “ik denk dat het beter is dat je even ophoud met zorgen maken. Je moet eerst weer beter worden, en stress is echt niet goed voor je nu. de politie knapt het nu op. Echt waar ze vinden Jennifer! Het wordt tijd dat je ophoudt met de held spelen in dit verhaal. Dit is afgelopen nu, je moet verder gaan met je eigen leven”. De tranen stroomden over haar wangen, ik wou dat ik kon doen wat ze zei. Diep in mijn hart wist ik, dat dit het eind nog niet zou zijn. Dit hoofdstuk in mijn leven was nog niet afgerond. Ik was een beetje boos op mijn moeder, hoe kon ze nou denken dat ik Jennifer’s kon over laten aan de politie. Ik wist meer ervan, ik had de brief. De aandrang om me bed uit de springen en het ziekenhuis uit te rennen werd groter dan ooit. Ik moest me bedwingen om niks stoms te doen. Ik wist dat Jennifer me nodig had, maar Jennifer had er niks aan als ik nu als over kop door de stad ging rennen, hopend haar te vinden. Mijn vader begon te praten, ik probeerde eerst te luisteren naar hem. Maar naar 3 seconde wist ik dat het me niks kon schelen. Het ging geloof ik over de buurvrouw die met de bakker ging trouwen, de buurvrouw kon me niks schelen. Net zo min als de bakker, wat ik wilde weten was hoe ver ze waren met het onderzoek. Of ze Sofie al hadden gevonden. Toen bedacht ik me dat dat vast niet het geval was, anders hadden me ouders het vertelt. Zal ik haar ooit nog levend terug zien, dacht ik verstrooit?