Bokt.nl

Citaat:

John schudde zijn hoofd. ‘Ik weet wat iedereen vindt, ik weet wat jouw ouders vinden. Maar ik weet niet wat jij vindt? Asjeblieft Elise, zeg het me. Wat wil jij?’ Het bleef stil. Een lange tijd was slechts het monotome geluid van de klok aan de muur te horen. Elise zweeg, maar ontweek zijn ogen niet. Plotseling boog hij zich naar voren, zoende haar. Elise liet het even toe en schoof toen terug, zodat ze weer helemaal op haar stoel zat.
Langzaam stond ze op, glimlachte en liep om de tafel heen. Naast hem bleef ze staan, keek hem verwachtingsvol aan en liet zich toen op zijn schoot neerploffen. Voorzichtig legde ze haar armen rond zijn nek, keek hem even glimlachend aan en zoende hem op haar beurt. Even bleven ze zo zitten, samen op één stoel.
Na een tijdje werden ze echter ruw onderbroken door de deur die zich langzaam opende. Vliegensvlug sprong Elise op en drukte zich tegen de muur aan. Even keek ze in de verbaasde ogen van Mike, maar diens blik veranderde al snel.
Glimlachend keek hij van Elise naar John en weer terug. ‘Hmm. Ik kom nogal ongelegen?’ Elise schudde haar hoofd. ‘Nee, eh nee. Ik wilde net weg gaan.’ Haastig liep ze langs Mike heen, knikte hem even toe, wierp nog een laatste blik achterom en liet het tweetal verbaasd achter.

Na een wilde en snelle fietstocht kwam Elise weer thuis aan. Tot haar grote verbazing zag ze haar moeders fiets voor de deur staan.

Mama? Thuis? Nee. Die hoort op haar werk te zitten. Waarom zou ze thuis zijn? Oh God. Sanne. Ik was haar helemaal vergeten. Zou er iets gebeurd zijn? Stel je voor.. Waarom was ik ookal weer weg gegaan? Ik had thuis moeten blijven. Ik had moeten wachten op een telefoontje. Sanne. Zou het? Zou het kunnen dat.. nee. Ik moet kalm blijven. Ze is vast gewoon thuis komen werken, zoals ze wel eens doet. Kom op. Ik moet naar binnen. Er is vast niks aan de hand.

Snel gooide Elide haar fiets tegen de muur van de schuur. Deze keer kwam ze binnen via de achterdeur. In de keuken zag ze haar moeder staan.

Citaat:

Wezenloos staarde ze voor zich uit. Haar ogen waren rood en zwarte vegen bedekte haar rood geworden wangen. Elise bleef roerloos staan en keek met angstige ogen naar haar moeder. Toen deze haar zag sloeg ze haar hand voor haar mond en begon opnieuw te huilen. ‘E-elise. Liefje. Daar ben je.’ wist ze uiteindelijk met moeite uit te brengen. Elise bleef staan, als aan de grond genageld. ‘M-mam. Wat is er?’ Haar stem trilde en haar ogen bleven op haar moeders betraande gezicht gericht. ‘Sanne. Wilma heeft weer gebeld. Ze.. ze..’ Elise schudde haar hoofd, zodat haar haren wild in het rond vlogen. ‘Nee. Nee. Dat kan niet! Zeg me dat het niet waar is.’ Haar moeder knikt slechts. ‘Z-ze heeft zelfmoord gepleegd.’ Elise bleef nog even recht overeind staan, liet haar woorden tot zich doordringen en stortte uiteindelijk in elkaar. Als een klein hoopje bleef ze ineengedoken op de grond liggen en begon te huilen.


Hoofdstuk 3; Het einde.


- - -
De dagen worden korter,
de nachten worden lang.
En van al die duisternis,
worden mensen bang.

Het begin van een nieuw jaar,
of blijft de nieuwe start nu uit.
Het eind of het begin,
wie van ons maakt het besluit?
- - -

Lieve John,

Er is de laatste tijd veel gebeurd. De zomervakantie heeft mijn leven op zijn kop gezet. Ik besefte eindelijk wat het was, om échte liefde te voelen. De liefde die ik van mijn ouders nooit zo direct ontvangen heb. Natuurlijk houden ze van mij. Ze houden van mijn zoals ouders van hun kinderen horen te houden. Ze hadden mij nooit onrecht aangedaan. Tenminste, niet écht. Tot ze mij verboden met jou om te gaan. Ze wisten niet wat ik voor je voelde. Ze weten niet wat ik voor jou voel. Misschien is het niet wederzijds, misschien voel ik meer voor jou, dan jij voor mij. Ik kan er niks aan doen.
Toen ik je brief kreeg, stond mijn wereld opnieuw op zijn kop. Alles leek zo onwerkelijk. Jij, die van mij hield? Houdt. Wat zal het zijn. Het maakt niet meer uit.
Je vraagt je vast af, waarom ik zo lang niets meer van me heb laten horen. Waarom ik zo lang niet meer naar school ben geweest. Ik heb een lastige periode achter de rug.
Mijn beste vriendin heeft zelfmoord gepleegd. Een tijd lang ben ik depressief geweest. Uiteindelijk hebben ze me laten opnemen. Ik heb een week of drie in de inrichting gezeten, met professionele begeleiding. Het ging beter met me, ik heb kunnen nadenken. Alles op een rijtje zetten.
Een week geleden vonden ze me sterk genoeg om het verhaal van Sanne, mijn beste vriendin, aan te horen. Ze was in de vakantie bevriend geraakt me ‘foute’ mensen. Eerst waren ze vriendelijk, leerden haar blowen. Later lieten ze haar andere soorten drugs uitproberen. Ze raakte langzaam aan verslaafd. Ze werd afhankelijk van die mensen. Ze chanteerden haar, door haar slechts het spul te geven als ze iets gestolen had. Of erger. Uiteindelijk werd het haar teveel. Ze heeft een overdosis genomen en is rustig aan gestorven. In het ziekenhuis. Hoe ze aan dat spul kwam, is onbekend. Ze wilden haar nog helpen, maar het was te laat. Te laat. Het was verdomme te laat. Nu is ze er niet meer. Ze is weg. Voor goed. Geen afscheidsbrief, geen afscheid, niets. Gewoon, weg. Ze komt nooit meer terug.
Nu ben ik weer thuis. Heb er mee om leren gaan, voor zover dat gaat. Ik kan het vertellen. Tenminste, op papier. Want praten doe ik niet. Mijn stem wil niet meer. Hij is weg. Het is alsof Sanne hem mee heeft genomen. Soms probeer ik weer te praten, in stilte, tegen mijzelf, maar het gaat niet. Er komt geen geluid uit mijn keel.
Naar school ga ik ook niet meer. Ik zit thuis op mijn kamer, luister eindeloos lang naar mijn muziek. Die muziek, waar ik troost in vind. Sommige nummers zijn zo herkenbaar, dat ik uren lang kan huilen. Steeds weer dat nummer luisteren. Ze doen me denken aan haar. Of aan jou.
Mijn moeder heeft een gedicht gevonden. Ik vraag me nog steeds af hoe, maar ze heeft het gedicht gevonden. Het gedicht dat over jou ging. Ze wist het. Ze weet het. Ze weet dat ik van je houd. Ze heeft op me in gepraat. Ze probeerde me te begrijpen. Maar dat zal ze nooit doen. Ik kan haar niet vertellen wat ik voel. Ik kan niet met haar praten. Slechts stilte. Ik doe niets anders dan wachten. De toekomst is leeg.
Jij zou mijn enige houvast zijn, maar ik weet dat jij door moet zonder mij. Het is te ingewikkeld. Ik zou niet kunnen kiezen. Ach, het is beter zo.
Lieve John, het is tijd om te gaan. Tijd om voor altijd te verdwijnen. Samen met Sanne de hemel te gaan ontdekken. Ze wacht op me. Daarboven. Ik moet gaan. Mij losmaken van het aardse. Het is goed zo. Niets houdt mij nog tegen. Het dunne draadje wat mij en de aarde verbind is doorgeknipt. Of eerder, afgebroken. Langzaam zweef ik naar boven. De pillen zullen zijn werk doen. Het duurt nu niet lang meer. Ik zal vrij zijn. Gelukkig zijn. Wees niet verdrietig. Alles komt goed. Maak wat van je leven. En, denk nog eens aan me. Maar dan alleen als ‘vakantie liefde’. Positief. Wees positief. En zeg mijn ouders, dat ik van ze houd. Nog steeds. Ondanks alles. Het is over. Goed. Rust. Stilte. Mijn laatste woorden zijn voor jou. Ik hou van jou. The rest is Silence. Liefs Elise.