Bokt.nl

Citaat:

Zoals gewoonlijk gaat de wekker om vijf uur ’s ochtends. Ik gaap en besef dat ik op moet schieten, want ik moet om 7 uur al in Amsterdam zijn voor mijn eerste interview. Snel stap ik uit bed, zet de radio aan en ga onder de douche staan. Zo hard als ik kan zing ik met mijn nieuwe single mee die ik zojuist op de radio hoor. Nog naswingend stap ik onder de douche uit en bekijk mezelf in de spiegel. Ik ben 1.75 en wel 50 kilo, véél en véél te dik dus. Ik pak een stukje huid en knijp erin. ‘Au’ roep ik, er zit dus nog wel gevoel in die speklaag. Snel loop ik naar de kledingkast waar ik een nieuwe broek en een leuk shirt uit haal. Met een klein laagje make-up op stap ik een half uur later de deur uit. Als ik de straat in loop staat de limousine al voor de deur, en snel stap ik in. Nog net vang ik een blik op van mijn poster op een gebouw.

Ik word gek van de drukte. Altijd en overal zie ik mezelf. Op elke poster en in elk roddelblad staat wel íets over me. Soms wens ik dat ik rust krijg. Dan bid ik huilend, alhoewel ik niet eens in god geloof. Ik krijg soms de neiging om naar de muur de lopen en alle affiches en posters van mezelf eraf te trekken. Maar goed, ik ben een popster, en zo hoor ik me niet te gedragen, dus ik doe het gewoon niet.

Een kleine 20 minuten later stap ik uit de auto en ga een gebouw in. Meteen komen er allerlei fotograven op me afgestormd. Ik krijg minstens tien microfonen onder mijn neus gedouwd en ik word omsingeld door een geratel van vragen. Mijn bodyguard komt eraan lopen en duwt alle pers aan de kant. ‘Bedankt Bob’ zeg ik, en ik geef m’n bodyguard een knipoog. Ik word in een kamer gezet waar interview nummer één begint. Ik krijg allerlei loze vragen over hoe mijn kamer eruit ziet, en of ik wel eens boerenkool eet. Al gapend beantwoord ik de vragen, en na een uur mag in eindelijk door. Als ik door de gangen loopt staart iedereen me aan. Ik vang een gesprek op tussen twee vrouwen die in het bedrijf werken. ‘Kijk eens Bettie’ zegt de ene vrouw. ‘Is dat.. Is dat háár Els?’ zegt de vrouw die Bettie heet met grote ogen. Opeens beginnen ze te giechelen en te zwaaien. Het zijn verdomme net twee kleuters. ‘Ik ben je grootste fan’ roept de vrouw die Els heet. Ik glimlach flauwtjes naar ze en loop gauw door. Wat een griezels zeg.

Ja, wat zou jij dan doen ? Waarschijnlijk heb je het nog nooit meegemaakt dat iemand zo op je kickt. Het is één keer leuk, twee keer misschien ook nog wel, maar na de ontelbaarste keer begint het eng te worden. Er lopen mensen rond in dezelfde outfits, met dezelfde kleur haar, en dezelfde kleur knipjes. Alle fans bij een concert hebben hetzelfde t-shirt aan met een foto van mij erop. Dat schrikt me af. Ik word er gek van om telkens mezelf overal maar te moeten zien. Ik wou, dat ik eens rust had.

‘Mevrouw, u manager wil u spreken’ zei een man opeens. Ik wende me tot de man en hij liep voor me uit naar een kamer waar mijn manager zat. ‘Je moet zo ff optreden, er zijn teveel fans om ze rustig te houden, dus zing maar je nieuwe single, vinden ze leuk’ zei hij kalm. Van binnen kookte ik. Ik was hier toch niet de bodyguard. Als ze die mensen niet rustig konden krijgen lieten ze de politie maar komen. Maar goed, het was mijn werk, en Freek was mijn manager, dus ik deed wat hij van me wou.

Wat moest ik dan ? Schreeuwen dat ik het niet wou. Dat ze zelf maar moesten zien hoe ze van die mensen afkwamen? Dat kon toch niet. Freek zou opstaan en woedend worden, hij zou me slaan, zodat ik een uur langer bij de make-up moest zitten, voor een extra dikke laag over mijn blauwe plekken heen. Freek zou dreigen me te ontslaan, en dat kon niet, dan zou ik iedereen teleurstellen.

Ik draaide me om en beende weg. Tranen liepen over mijn wangen heen, ik had het even niet meer. Ik gooide een muntje in de koffieautomaat en drukte op de knop. Langzaam maar zeker liep mijn bekertje vol. ‘Je wil het niet hè?’ vroeg een vriendelijke stem achter mij opeens. Ik keek om en zag een mooie man met twee vriendelijke, blauwe ogen, een goddelijk lichaam en een lieve glimlach. ‘Loop maar even mee’ zei hij, en ik gehoorzaamde. We gingen een kamer binnen en hij gebaarde dat ik moest gaan zitten. Hij schonk voor ons beiden een kopje thee in, en bood me een koekje aan.

Ik kende die man niet. Maar wat moest ik anders? Op de één of andere manier raakte hij me, en volgens mij moet ik mijn gevoel volgen, alhoewel ik dat eigenlijk nooit doe. Anders zat ik allang op een onbewoond eiland, lekker rustig op het strand te bakken.

‘Waarom laat je jezelf zo afbeulen’ vroeg de man. Hij raakte een gevoelige snaar. Ik begon weer te huilen. ‘Ik kan toch niet de hele wereld teleurstellen’ jammerde ik. ‘Je stelt de hele wereld pas teleur, als jij je ongelukkig voelt, jezelf uithongert, en niet goed voor jezelf zorgt’ antwoordde de man geduldig. Ik liet zijn woorden tot me door dringen. Hij had gelijk. Ik kwetste mezelf, en dat vond niemand toch leuk ? Échte fans gunden mij mijn rust, en mijn droom. Échte fans, zouden van me blijven houden, wát ik ook deed.

Ik zit nu in een huisje ergens in een groot groen grasveld. Ver weg van de grote wereld, heerlijk ontspannen en rustig. Ik kijk uit het raam en zie in de verre verte mijn paard lopen, die mij elke week voor de wekelijkse boodschappen naar het dorp een aantal kilometers verderop bracht. Ik tuur voor me uit, en zie de zee. Ik zie hoe elke golf zijn eigen weg kiest. En ondanks dat hij wel eens botst met een ander, gaat hij gewoon door. Ik glimlach en draai me om. Ik plof op de bank neer. ‘Eindelijk rust’

veraA schreef:

@lovejerry, schrijf zelf een verhaal zou ik zeggen

Kom op mensen, gaat er nog iemand schrijven, of nieuwe foto?

MisterGi schreef:

In mijn hutje op de hei,
Ben ik heel erg blij,
En verheug ik mij,
Dat ik morgen weer rij,
Want dan ben ik bij,
Dat lieve paardje van mij,
En das echt een kei,
Maar voor vandaag is het voorbij,
Want ik lig op mijn zij,
Onder de warme beddensprei,
In mijn hutje op de hei.