Bokt.nl

XjolitaX schreef:

Je kan je verhaal naar Kluitman sturen www.kluitman.nl *hint*

Citaat:

Maar... De kans dat je boek ook echt wordt uitgegeven, is erg klein.

Citaat:

Maar het is eigenlijk nooit zó goed dat het ook geschikt is om als boek te worden uitgegeven.

Citaat:

Als een schrijver een boek bij ons inlevert, is het namelijk echt nooit helemaal 100% "klaar"

Citaat:

Natuurlijk word je serieus genomen als je 14 bent. Het komt alleen bijna nooit voor dat een boek van iemand van 14 wordt uitgegeven. Op de site staat informatie over de schrijvers Sanne de Greef en Maresa Jacobse. Die waren beiden ook jong toen ze hun eerste boek schreven. Het kan dus wel!
Veel succes verder met schrijven.

Citaat:

De zuster keek me vragend aan, ik knikte. “Je gilde echt heel hard meisje, was er iets gebeurd”? Ik keek haar verbaast aan, had ik echt gegild? Ik zei tegen haar dat ik droomde, de zuster keek me aan alsof ik niet goed bij mijn hoofd was. Waarom? Vroeg ik me af. “Ik wil verder slapen” zei ik hopend dat ik terug naar die plek werd gebracht. Ik wilde Jennifer weer zien. Maar ik viel niet meer in slaap, ik was te erg in gedachte. Zou Jennifer nog leven? Of niet? Hadden ze redenen om Jennifer in leven te laten? Ik wist het niet meer, ik was hier zo erg over aan het piekeren dat ik geen slaap meer vatte. Door het raampje zag je dat het langzaam licht werd. Ik verveelde me rot en hoopte dat ik snel in slaap zou vallen. Om het halve uur kwam er iemand de kamer binnen en voelde aan mijn voorhoofd of ik koorts had. Ik deed net alsof ik sliep, want ik had geen zin in lastige vragen .

Citaat:

Na een tijdje vervelen, kwam er weer iemand binnen. Was het een bekende? Ik keek door mijn ooghoeken wie het was. Tot mijn teleurstelling zag ik dat het de vrouw van de post weer was. Ze legde de enveloppen op mijn nachtkastje. Toen ze weg was, ging ik rechtop zitten en begon de kaarten en brieven eruit te halen. Ik deed de eerste envelop open en haalde er een kaart uit. Er stond op: “Ik hoop dat je snel beter word! Kus je buurvrouw”. De tweede kaart was een brief, ik vouwde hem open en las wat er stond. “Hallo Sandra, alles goed daar? Ik heb gehoord van mijn medewerkers dat je goed word gewaakt”. Ik hield op met lezen, Sofie. Dacht ik opgewonden, misschien zei ze wel wat over Jennifer. Ik ging verder lezen. “Ik houd je nauwlettend in de gaten Sandra. Ik heb in het ziekenhuis voldoende contacten. Misschien wil je weten wat er met Jennifer is gebeurd? Mmm even nadenken, zal ik het je vertellen? Nee, laat ik het maar als verrassing bewaren”. oliebol dacht ik boos, ze wil het niet vertellen. Ik richtte me weer op de brief: “Zo, dus je hebt mijn werk gezien? Mijn handlanger heeft gezegd dat hij je in het luik heeft gegooit.

Citaat:

Dus jij denkt nu dat je mijn grootste geheim weet hè? Dat doe je niet, wat er is nog iets. Iets wat mijn geheim was. Misschien kom je het voor je dood nog te weten wat het is, misschien ook wel niet. Ik wou je even laten weten, dat ik je binnenkort kom ophalen. YoU’Re NexT! Het liefst was ik in huilen uit gebarsten. Maar ik kreeg het weer benauwt dus ik probeerde me te beheersen. Ik werd opeens heel erg moe, en viel direct hierop in slaap. Ik stond in een ruimte die ik gelijk herkende. De gang, weer ik was opgesloten, alleen de lijken die er lagen waren niet het zelfde. Toen ik ze beter bekeek, schrok ik me dood. “Jennifer” gilde ik. En de lijken naast haar. Wie waren dat. “MAM”, “PAP! Ik begon te huilen. Hopend op verlossing van mijn pijn liet ik me vallen op mijn knieën. Alles deed me zeer, ik zag tot mijn grote verbazing dat de lijken opstonden. Ze vervaagden, of nee? Ze werden duidelijker. Sofie! Ze hadden het gezicht gekregen van Sofie. Één van hen liep naar voren, terwijl ik naar achteren liep. Maar ik kon geen kant op, ze pakte me bij mijn schouders. En schudde me door elkaar. Ik werd wakker, een donkere gedaante hing boven me.