Bokt.nl

Citaat:

Zoals elke morgen staat Sanne weer bij de brug op Mona te wachten. Voor de 10e keer kijkt ze op haar horloge. Als Mona er over 5 minuten nog niet is moet ze tog weg. Anders komt ze te laat bij Wiskunde. Als Sanne net weg wil rijden komt Mona er op haar gemakkie aangefietst. `Waar bleef je nou?’ vraagt Sanne. ‘Ooh, verslapen’ zegt Mona alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is nu twee weken geleden dat de moeder van Mona vermoord is. Mona is sinds die tijd heel erg afwezig. Sanne weet niet goed wat ze er mee moet doen. Soms moet ze ineens heel hard lachen als Sanne iets zegt. Als Sanne op school aan komt ziet ze Tara al staan. Ze staat met Monique en nog een aantal van die supermutsen. Als Sanne naar het fietsenhok loopt om haar fiets neer te zetten wordt ze achtervolgt door het groepje mutsen. Als Sanne zich omdraait nadat ze haar fiets heeft neer gezet kijkt ze recht in de ogen van Tara. ‘Ook hallo’ zegt Sanne en ze wil doorlopen. ‘Daar komt niks van in trut. Krijgen zal ik je!’ Tara grijpt Sanne aan haar haren en wil haar op de grond trekken. Sanne pikt dat niet en zorgt ervoor dat Tara op de grond licht. Voordat Sanne het echt door heeft voelt ze een harde dreun op haar slaap. Versuft kijkt ze naar achter. Achter haar staat Monique arm in arm met David. Er gaat een schok door Sanne heen. ‘Wat moet je hier klootzak!’ roept ze boos. ‘Rustig maar Sanne. Ik zal je voorstellen aan me nieuwe vriendin, Monique. Onee, dom van mezelf zeg! Jullie kennen elkaar natuurlijk al.’ Grapt David. Sanne voelt de adrenaline door haar lijf gieren en springt boven op Monique. Ze slaat overal waar ze raken kan. Ondertussen voelt ze iemand aan haar haar trekken maar dat maakt haar niks uit. Nadat ze nog een paar raken klappen heeft gegeven wordt ze aan haar armen mee getrokken. Als ze zich omdraait staat haar leraar Wiskunde voor haar neus. ‘Sanne! Monique! Mee naar binnen! NU!’ schreeuwt hun leraar. Monique krabbelt moeilijk overeind en spuugt het bloed uit haar mond op de grond. Sanne ziet in haar ooghoeken dat Monique een tand door haar lip heeft. Als ze zich nog een keer achterom draait ziet ze David met een brede lach op zijn gezicht staan.
’Zijn jullie nou alle twee helemaal gek geworden!’ vloekt hun mentor. ‘ Ik ben jullie alle twee SPUUG zat! Reken alle twee maar op een schorsing!’ vloekt hij nu nog harder. ‘Maar meneer..’ probeert Monique nog. ‘Niks maar meneer!’ antwoord hij! ‘Jullie krijgen je straf nog te horen! En nu wegwezen! Naar je les!’ Samen lopen ze zwijgend door de gang. Als ze bij hun lokaal aan komen klopt Sanne op de deur. ‘Binnen’ wordt er gezegt. Zachtjes doet Sanne de deur open. Ze heeft altijd zo’n hekel aan al de blikken. Als Monique binnen komt gaat er een zachte ‘oooh’ door de klas. Sanne draait zich om en schrikt zelf ook een beetje. Monique heeft een blauw oog, haar lip is dik en haar wang licht open. Ook heeft ze op haar voorhoofd een flinke bult zitten. ‘Ja?’ vraagt hun leraar ongeduldig. ‘We moesten naar Mnr Stopz’ zegt Sanne zachtjes. ‘Wat zeg je?’ vraagt hun leraar nu nog ongeduldiger. ‘We moesten naar Mnr Stopz’ zegt Sanne nu wat harder. De leraar knikt en wijst naar haar plaats. Sanne gaat naast Mona zitten. ‘Wat heb je gedaan?’ vraagt Mona vreselijk nieuwsgierig. ‘Aag, een beetje ruzie gehad met Monique’ antwoord ze. ‘STILTE’ buldert hun leraar. ‘Ik zeg het in de pauze wel’ zegt Sanne nog snel en dan gaat ze aan het werk.
’En?!’ vraagt Mona. ‘Je weet toch dat ik me fiets ging weg zetten? Toen volgde Tara en Monique en nog een aantal van die mutsen me. En toen ik me omdraaide stonden ze voor me neus. Toen vloog Tara me aan. Ik legde haar op de grond neer. Daarna maakte Monique me onwijs boos en begon ik haar te slaan. Eigenlijk wil ik er niet over praten.’ Zegt Sanne. Mona kinkt en samen lopen ze naar het plein toe. ‘Peukie?’ vraagt Mona. Sanne knikt en neem de sigaret dankbaar aan. ‘Mona?’ vraagt Sanne. ‘Ja?’ antwoord Mona. ‘Ik zit erover te denken om David aan te geven.’ Zegt Sanne voorzichtig. ‘Oke’ is Mona d’r antwoord. Sanne weet niet precies hoe ze moet reageren. Ze had verwacht dat Mona raar zou reageren. Maar dat deed ze dus helemaal niet! ‘Zullen we vanmiddag uit school gaan?’ zegt Sanne. Mona knikt.
Als de bel gaat lopen ze samen naar gym toe. Nog 2 uur gym en ze zijn uit. Tijdens gym merkte Sanne dat er continu over haar wordt gepraat. Leerlingen kijken haar kant uit en beginnen dan te lachen. Sanne loopt naar een van de kinderen toe en vraagt wat er zo grappig is. ‘Mo zegt dat zei jou vriendje heeft afgepakt.’ Zegt het meisje. ‘Afgpepakt? Wie dan?’ vraagt Sanne verbaasd. ‘Nou, Monique heeft nu met Daivd. Dat was toch jou vriendje?!’ zegt het meisje verbaasd. ‘DAVID?! MIJN VRIENDJE? DAT NOOIT!’ valt Sanne tegen het meisje uit. ‘Nou sorry hoor ik wist niet dat je boos was. Ik zeg alleen wat ik heb gehoord.’ En boos loopt het meisje weg.
Als gym is afgelopen springt Sanne onder de douche. Monique en Mona staan er ook onder. Monique heeft een gigantische schaafwond op haar been zitten. Ook haar buik ziet er niet echt lekker uit. Uit haar ooghoek ziet Sanne dat Monique haar nagel is gebroken. ‘Ag meid, is je nagel nou afgebroken?? Aagot!’ Sanne kon het niet laten om het te zeggen. Boos draait Monique zich om en spoelt de shampoo uit haar haren. Sanne zeept zich in en gaat daarna ook onder de douche vandaan. Als Sanne en Mona klaar zijn gaan ze naar het politie bureau. Aan de balie staat een vrouw en die verwijst ze door. Ze worden even later door een jonge vrouw opgehaald en die brengt ze naar een apart kamertje. ‘Zo meiden, wie willen jullie aangeven? En waarom?’ vraagt de jonge vrouw. ‘O, ik vergeet me helemaal voor te stellen. Sorry! Ik ben Noamie Schipper.’ Sanne heeft haar een naam en stelt zich ook voor. Mona doet hetzelfde. Sanne besluit het word te doen, want bij Mona komt er niks uit. ‘ Wij willen David Zonneberg aangeven. We verdenken, nou weten het eigenlijk wel zeker, dat hij ons stalkt en we denken dat hij Mona heeft neergestoken.’ Verteld Sanne. ‘Ag nu herken ik je! Je bent het meisje uit de krant. Wij zijn hard op zoek naar hem!’ verteld Naomie. ‘Wat fijn dat jullie aangifte komen doen!’ Sanne moet vertellen waarom ze het denkt en wat er allemaal gebeurd is. Wat er op school gebeurt is verteld ze niet. Ze is bang dat ze Mona ermee overstuur maakt. ‘Verder nog iets?’ Vraagt Naomie. ‘Ja’ antwoord Mona. ‘Ik verdenk hem er ook van dat hij mijn moeder heeft vermoord. Hij heeft mij ooit een keer een smsje gestuurd dat hij me nog wel zou krijgen. Desnoods met mijn familie. Volgens mij heb ik hem nog in me telefoon.’ Verteld Mona. De vrouw blijft geduldig wachten totdat Mona het smsje heeft gevonden. ‘Ah hier heb ik heb!’ zegt Mona en ze heeft de telefoon aan Naomie. Noamie bekijkt hem aandachtig en vraagt dan of ze dat als gebruikt materiaal mag gebruiken. Mona knikt ja en laat de telefoon daar. Ze krijgt van de politie een leen telefoon. Als ze buiten zijn moet Mona ineens lachen. ‘Hahahaha deze telefoon heeft gewoon beltegoed!’ lacht Mona en ze komt niet meer bij. Sanne kijkt haar verbaasd aan maar laat haar maar gaan. Zo is de laatste tijd vaker. Ze gaan nog even naar de Konmar en halen een reep chocola. Als ze buiten komen schiet Mona weer in de lag. ‘Wat een domme mensen werken daar zeg!’ lacht Mona. Sanne snapt het niet. Totdat Mona nog een reep chocolade uit haar jaszak haalt. ‘MONA!’ roept Sanne verbaasd. ‘Ja??’ vraagt Mona schijnheilig. ‘Waarom steel je dat nou! Je hebt geld zat!’ vraagt Sanne verbaasd! ‘Ag, zeur niet! Je bent me moeder niet!’ moppert Mona. Samen fietsen ze zwijgend weg. ‘Fiets je nog mee?’ vraagt Mona. Sanne knikt en samen fietsen ze naar Mona haar huis. Dit is de eerste keer dan Sanne weer bij Mona is nadat haar moeder is overleden. Mona d’r vader ziet er redelijk goed uit. Van Mona had ze gehoord dat haar vader naar een psychiater was geweest voor hulp. ‘Zo te zien heeft dat hem goed gedaan’ denkt ze bij zichzelf.
Als ze boven komen ruikt Sanne een raar muf luchtje. Als ze in de kamer van Mona is wordt het nog erger. Het lijkt wel weed. Sanne besluit dat ze zich het maar verbeeld maar voelt zich er toch niet fijn bij en besluit naar huis toe te gaan.
Als ze thuis is gaat ze nog even achter MSN. Thijs is ook online maar echt veel heeft hij niet te zeggen. Ze kijkt nog even op bokt. Dat is een site die ze van Joyce heeft gehad. Het gaat eigenlijk alleen maar over paarden maar soms staan er leuke verhalen op. Nadat ze een half uurtje op de computer heeft gezeten sluit ze hem af. Ze moet Dancer uitlaten. Sanne besluit een rondje door het park te gaan en laat Dancer nog even los. Als ze hem weer bij zich roept om hem vast te maken voelt ze een koud iets tegen haar hals. Het is een mes.


Voorzichtig probeert Sanne zich om te draaien. ‘Staan!’ wordt er gecomandeert. ‘Wie ben jij?’ vraagt ze voorzichtig. ‘KOP DICHT!’ schreeuwt de onbekende. ‘Jij bent toch Sanne?’ vraagt hij. Voorzichtig knikt ze ja. ‘Mooi’ mompelt de vreemde man. Sanne voelt dat de man iets probeert te pakken. Ze doet haar ogen dicht om haar tranen te verbergen. Als ze haar ogen weer open wil doen, ziet ze niks meer. Ze schrikt maar ze besluit om gewoon stil te blijven staan. Ze krijgt een duw in haar rug en moet doorlopen. Haar handen zijn inmiddels ook aan elkaar vast gebonden. Tot vier keer toe struikelt ze bijna omdat ze niks ziet. ‘Doorlopen trut!’ dreigt de vreemde man. Sanne ruikt de vieze lucht van bier. Terwijl ze door lopen vraagt Sanne zich af wie die man nou kan zijn. ‘Een hulpje van David’ mompelt ze zo zachtjes dat de vreemde man het niet kan horen. Na een kwartier lopen word Sanne op een stoel neer gezet. Haar blinddoek wordt afgedaan. De ogen van Sanne moeten eerst aan het licht wennen. Voor haar staat niemand. Maar ze voelt dat er wel iemand achter haar staat. Omdraaien lukt niet, want haar armen zitten aan de stoel vast. ‘Zo, Sanne!’ hoort ze de persoon achter haar zeggen. ‘Ik heb gehoord dat je David aan hebt gegeven?’ zegt de man achter haar. Sanne zwijgt. ‘ANTWOORD!’ buldert de man door de lege ruimte. Sanne probeert de stem te herkennen maar ze weet het niet. ‘Ja, dat heb ik gedaan!’ antwoord ze dapper. ‘Aha, en waarvan heb je hem beschuldigd?’ vraagt de man. Sanne noemt alles op. Bij alles wat Sanne zegt, praat de man er door heen, ‘Fout’. Sanne snapt er niks meer van maar ze besluit haar mond maar te houden. ‘Wie ben jij?’ vraagt ze voorzichtig. ‘Hahaha’ lacht de man hardop. ‘Heb je het nou nog niet door?’ Sanne denkt diep na. De stem lijkt een beetje op die van Daan. ‘Daan’ mompelt ze voorzichtig. Achter zich hoort ze de man weglopen. Ze zucht diep en sluit haar ogen.


Hoofdstuk 11:
’Herman!!’ roept Sanne’s moeder naar boven toe. Haar man komt naar beneden gelopen. ‘Wat is er?’ vraagt hij bezorgt als hij het gezicht van zijn vrouw ziet. ‘Dancer.. Hij.. hij is alleen thuis gekomen! Sanne…’ verder komt zijn vrouw niet. De tranen stromen over haar gezicht.
Sanne’s vader belt naar Mona toe om te vragen of ze daar zit. Mona neemt de telefoon op en vertelt dat ze daar niet is. Ze biedt aan om, samen met haar vader, te helpen zoeken. Ondertussen belt Sanne d’r moeder Thijs op. Maar daar is Sanne ook niet. Na nog geen kwartier lopen ze in het park te schreeuwen. Ondertussen probeert Mona Sanne te bereiken op haar mobieltje. ‘Stil eens’ zegt Mona. Wat verder het park in horen ze het deuntje van Sanne d’r mobieltje. Als ze bij het mobieltje zijn aangekomen zien ze Sanne nergens. Alleen licht er een envelop onder het mobieltje. Sanne d’r vader maakt de envelop open.
Zachtjes leest hij;
Zo, dus jullie hebben het mobieltje gevonden! Goed hoor. Jammer dat Sanne er niet meer is! Niet op deze plek iniedergeval. Ik wil 2 miljoen euro zien, voor volgende week donderdag. Zie ik die niet, ben je je dochter voorgoed kwijt! Ook wil ik Mona zien! Ik laat nog wat van me horen. Op welke manier, kom je vanzelf wel achter!


Voorzichtig opent Sanne haar ogen weer. Naast haar staat een glas water en een boterham. Gulzig drinkt ze het water op. Nog voordat ze aan haar boterham kan beginnen voelt ze zich duizelig en slap worden.
Binnen een paar minuten wordt alles zwart voor haar ogen en valt ze met stoel en al om.
Als ze weer bijkomt merkt ze dat ze ergens in een kleine kamer is neergezet. Het ruikt er muf. Door een klein raampje kan ze naar buiten kijken. Ze ziet niks anders dan een donkere vlek.
Ze zucht diep en gaat op het bed zitten. Als ze bijna in slaap valt, hoort ze de deur open en dicht gaan. Pas als de persoon bij het raam gaat staan ziet ze dat het de man van daarnet is. ‘Lig je lekker, schoonheid?’ Sanne zegt niks en doet net alsof ze slaapt. ‘Ik weet dat je niet slaapt Sanne.’ Zegt de man. Voorzichtig gaat Sanne overeind zitten. ‘Wie ben je nou?’ vraagt ze. ‘Dat heb je al geraden.’ Atnwoord de man. ‘Daan?’ vraagt ze verbaast. ‘Ja! Dat ben ik!’ De man steekt het kaarsje, wat naast het bed staat, aan. Nu ziet Sanne het gezicht goed. ‘Daan’ mompelt ze weer. Op Daan’s gezicht verschijnt een brede glimlach. ‘Ja Sanne! Ik ben het. David is het nooit geweest! Ik ben het geweest van de mailtjes. Ik heb Mona neer gestoken. Ik heb haar moeder vermoord! Ik was het!’
verteld Daan luid lachend. ‘Maar… maar’ stottert Sanne. ‘Waarom?’ vraagt ze verbaast. ‘Ik wouw je altijd al voor mezelf hebben! Mona liep daarbij in de weg! David ook! En dat vriendje van je al helemaal!’ buldert Daan. Sanne staat versteld en weet niks om terug te zeggen. ‘Wanneer laat je me vrij?’ vraagt Sanne. ‘Ik heb mijn mannen de opdracht gegeven om je mobieltje ergens neer te leggen en daaronder licht een envelop. Daarin staat dat ik 2 miljoen euro wil hebben voor jou! En Mona erbij. Van Mona wil ik nooit meer last hebben. Maar dan ook nooit meer!’ zegt Daan. Voordat Sanne wat terug kan zeggen is Daan verdwenen.