Bokt.nl

Citaat:

Ik viel weer in slaap, en werd door knallende hoofdpijn gewekt. Ik voelde het er veel mensen om mij heen stonden. Ik kreeg een kap op mijn neus en mond. Wat een geur, het stonk. Heel erg, ik wilde m'n arm optillen om de kap weg te slaan. Maar ik voelde me verzwakken, en ik was weer weg. Toen ik wakker werd, voelde ik me erg raar. Ik lag ergens anders, niet op mijn gewone plek in het ziekenhuis. Ik keek om me heen, er stond een dokter naast me. "Hallo meisje, welkom terug. Je hebt een week in coma gelegen. We hebben een nieuw hart bij je geplaats, en het slaat gelukkig goed aan.

Citaat:

Ik viel weer in slaap, en werd door knallende hoofdpijn gewekt. Ik voelde het er veel mensen om mij heen stonden. Ik kreeg een kap op mijn neus en mond. Wat een geur, het stonk. Heel erg, ik wilde m'n arm optillen om de kap weg te slaan. Maar ik voelde me verzwakken, en ik was weer weg. Ik had het gevoel alsof ik jaren later pas wakker werd, er stond iemand naast mij. "Hallo meisje, ik zou je even vertellen wat we de de afgelopen week met je hebben gedaan. We hebben je geopereerd aan je hart. Het is redelijk gelukt, maar ik denk dat jer er echt de rest van je leven last van zult hebben" Ik trok een gezicht, bedoelde ze daarmee dat ik in het ziekenhuis moest blijven? De zuster zag mijn frustreede gezicht. "Ik bedoel daarmee dat je bijvoorbeeld niet echt een sport kan doen, zulke dingen zul je altijd last van kunnen krijgen". Het gesprek boeide me niet echt meer, ik wilde meer weten over Sofie. Ik vroeg aan de zuster of ik iemand van de politie mocht spreken. "Ik weet wel waarom je dat wilt, over Sofie he"? ik knikte ja. "Nou ik weet 1 of ander over haar" zei ze. ik zei tegen haar dat ze het moest vertellen. "Nou ze is ontsnapt, met Tim". Mijn grooste nachtmerrie werd werkelijkheid alweer..

Citaat:

“En Jennifer”? vroeg ik langzaam bang voor het antwoord. “Oh je moet niet in paniek raken hoor Sandra, maar ze is vermist, net als Tim en Sofie”. Ik probeerde niet te gaan huilen, het liefst was ik nu opgestaan en het ziekenhuis het gerend en gaan zoeken. Maar omdat ik wist dat dat niet kom, draaide ik me weer om en ging verder slapen. En ik viel weer in slaap. Ik wist niet of ik droomde of het echt was, ik liep daar het park heen, vlak bij mijn huis. Ik wist niet waar ik heen moest dus ik liep naar de plek waar ik vaker was geweest. Ik kwam bij een open plek, Sofie! Ze stond aar met Tim. Jennifer lag op de grond, ze waren haar om de 10 seconde aan het slaan met een tak. Ik vielde er heen rennen, maar ik kon mijn benen niet van de grond krijgen. Het begon om me heen te draaien, toen ik weer goed op 2 benen stond keek ik weer naar de plek. En ze waren weg, ik gilde vol frustratie. Ik wilde naar Jennifer, mijn enige vriendin die nog leefde. Iemand maakte me wakker. Ik deed mijn ogen open, er stond een zuster naast me. Sandra? Gaat het?