Bokt.nl

Citaat:

Niet veel later stond ze op de hoek van de straat waar hij woonde. Waar Mike woonde, met zijn moeder, maar hoogst waarschijnlijk zou John er ook zijn. Het was rustig op straat, ieder normaal mens zou op school of naar zijn werk zijn geweest, mits ze een vrije dag hadden natuurlijk. Even keek ze rond en liep naast haar fiets door het gezellige straatje. Negen, elf, dertien. Hier zou hij moeten wonen; nummer dertien. Grondig onderwierp ze de voortuin aan een inspectie. Hij zag er behoorlijk goed uit, als je in je achterhoofd hield dat Mike en zijn moeder hier pas net waren komen wonen. Waarschijnlijk was hij zo achter gelaten door de vorige bewoners.
Dapper, maar met kleine stappen liep Elise richting het fietsenrek, niet ver van het huis vandaan. Plompverloren, ongesloten door twee bomen, stond het daar. Net alsof iemand het daar voor haar neergezet had, alsof het speciaal voor haar gemaakt was. Even glimlachte Elise, verstarde toen weer en liep nerveus richting de oprit van het huis. Pas nu merkte ze de auto op. Een blauwe Volvo. Een schok schoot door haar ledematen en verstijfd bleef ze staan.

Zijn auto. Hij is er. Hij is er zeker weten. Als ik nu aanbel, zal ik hem zien. Ik zal hem kunnen aankijken, ruiken, zijn aanwezigheid voelen. Durf ik het? Durf ik aan te bellen? Zo dichtbij. Nu ben ik zo dichtbij mijn ‘doel’. Het verboden doel. Zal ik de stap zetten? Alle regels en beloftes breken en gewoon doorlopen? Aanbellen alsof er niks aan de hand is. Het is gemakkelijk, ik zou hem kunnen negeren. Net doen of hij lucht is. Zou ik dat kunnen? Ik moet nu aanbellen. Ze hebben me vast al gezien, vanachter het raam. Hup, stapje voor stapje. Hand naar de bel, goed zo. Drukken. Nee. Harder drukken. En nu wachten. Niet trillen, rustig ademhalen. In, uit, in, uit. Niet zo snel. Rustiger. Hij is er vast niet. Boodschappen doen.

*Tamara* schreef:

Echt weer een heel erg leuk stukje! Vooral dat schuine stukje, van haar gedachtes, heel knap beschreven.

Het enige waar ik niet zo gelukkig mee ben is dit:

Citaat:

Plompverloren, ongesloten door twee bomen, stond het daar.

Ongesloten? Denk dat omsloten beter is maar dan nog, 2 bomen omsluiten niet echt makkelijk een huis oid. Ik weet niet wat er dan precies voor in de plaats moet komen maar helemaal lekker vind ik het niet lopen

Citaat:

Aan de binnenkant van de deur klonk wat gerommel. Een sleutel in het slot. De deur die werd ontgrendeld. Hierna werd de deur open gedaan en Mike verscheen in de deuropening. Hij glimlacht en zette een stapje terug. ‘Hee, kom binnen.’ Elise keek argwanend langs hem heen en liep toen voorzichtig langs hem naar binnen. De gang waar ze zich nu bevond was ruim en licht en de deur die waarschijnlijk naar de woonkamer leidde, was dicht. Mike sloot de deur achter haar, nam haar jas aan en hing hem op de kapstok. Ze glimlachte nerveus en bleef wat op haar plek rond staan kijken. Mike knikte haar voorzichtig toe en liep voor haar uit richting de deur. Hij drukte de klink naar beneden, duuwde zacht tegen de deur en de woonkamer werd zichtbaar. Elise keek naar binnen, zag hem zitten. Roerloos bleef ze staan, haar hart sloeg over en haar adem stokte. Na een aantal seconden hervond ze zichzelf echter weer en ze tikte Mike op zijn schouder. Met haar hoofd maakte ze een gebaar richting de trap. ‘K-kunnen we niet naar boven gaan?’ Verward keek ze hem aan, gluurde toen weer langs hem heen en zag John kijken. Snel ging haar blik weer naar Mike.

John. Mike. Ze lijken op elkaar.. Vreemd, dat ik dat nu pas opmerk. Misschien komt het door die bril, dat Mike anders lijkt. Of het is zijn uitstraling. Zwak, verlegen. In tegenstelling tot John zijn zelfverzekerdheid. En het haar, John zijn haar is langer. Mooier. En die ogen, die nu op mij gericht zijn. Ik voel ze, het lijkt alsof hij dwars door me heen kan kijken. Mijn gedachten kan lezen. Waarom was ik hier ookal weer? Ik wilde hem zien. Nu heb ik hem gezien. En nu? Naar boven met Mike. Wat zal John wel niet denken? Misschien moet ik toch met hem praten, zonder zijn zoon. Alleen met hem.

blondy_love schreef:

waaah het is spannend
*wil weg kruipen in een hoekje maar gaat moeilijk achter de computer