Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 10
De dokter verteld Sanne dat alles goed is en dat ze weer naar huis toe mag.
Ze heeft alleen nog een beetje hoofdpijn maar dat komt nog door de medicijnen. Thijs heeft een grote bos bloemen voor haar mee genomen. Als hij binnekomt krijg hij van Sanne een dikke kus en verteld ze hem vrolijk dat ze al naar huis toe mag. Ondertussen tovert Thijs de bloemen achter zijn jas vandaan. Sanne geeft hem een nog dikkere kus dan dat hij al had gehad.
Na dat Sanne al haar spullen in heeft gepakt stappen ze met zijn 3e in de auto en gaan op weg naar Sanne´s huis.
Bij Sanne haar huis staat een groot bord in de tuin met daarop geschreven; WELKOM THUIS SANNE!
Sanne kijkt naar haar moeder en lacht dan. Aan het bord hangt een brief. Die is van Mona.
Als Sanne de brief heeft gelezen weet ze niks te zeggen en laat hem aan Thijs lezen.
’Lieve Sanne,
Ik weet niet goed ik dit uit moet gaan leggen dus ik hoop dat je het wel snapt.
Mijn moeder is vanochtend om 8 uur neergeschoten. We weten niet wie het heeft gedaan en er is ook geen spoor. Om 10 uur hebben ze het opgegeven en is ze overleden. Mijn vader praat niet meer en is alleen maar aan het huilen. Ik weet ook niet goed wat ik moet doen.
Eigenlijk kan ik hier niks verder over kwijt meer omdat het te zwaar nog voor me is.
Ik hoop je snel te zien.
Hou van je, Mona’
Thijs draait zijn hoofd om naar Sanne die inmiddels lijkbleek is geworden en kan haar nog net op tijd opvangen omdat ze flauw is gevallen. Sanne haar moeder raakt in paniek. Thijs geeft haar gauw de brief en probeert Sanne daarna te laten zitten. Na een paar minuten komt ze weer bij.
’Sanne, Sanne gaat het?’ vraagt Sanne d’r moeder bezorgt. Versuft knikt ze ja. Thijs weet niet goed wat hij moet zeggen en besluit dat het verstanding is als hij ze mond dicht houd. Ondertussen aait hij Sanne over haar haren heen. ‘Ik moet Mona spreken’ zegt Sanne ineens.
Ze probeert naar binnen toe te lopen maar merkt dat het zonder hulp van Thijs en haar moeder niet lukt. Binnen haalt Thijs een glas water voor Sanne, en haar moeder pakt de telefoon. Eerst neemt Sanne een paar slokjes water. Daarna zoekt ze het nummer van Mona en tikt het in. De huistelefoon wordt niet opgenomen. ‘Mama, mag ik even naar een mobiel nummer bellen. De huistelefoon wordt niet opgenomen’ vraagt Sanne aan haar moeder. ‘Ja natuurlijk meis!’ Sanne probeert Mona’s mobiel. Die wordt gelukkig wel opgenomen. ‘Met Mona’ klinkt er zachtjes aan de andere kant van de lijn. ‘Hey meis, met Sanne spreek je’ ‘Hoe gaat het nu met je?’ vraagt Sanne. Ze weet dat het een rare vraag is maar ze weet gewoon niks anders te zeggen. ‘Ja, het gaat wel een beetje. En met jou?’ antwoord Mona. ‘Ja met mij gaat het wel goed hoor.’ Verteld Sanne. Er valt een pijnlijke stilte aan de beide kanten.
De stilte word verbroken door Mona’s gesnik. ‘Sanne, is het goed als ik even langs kom?’ vraagt Mona zachtjes. ‘Ja meis, natuurlijk! Je mag altijd langs komen.’ Zegt Sanne. ‘Komt ze langs?’ vraagt Sanne d’r moeder. Sanne knikt ja. ‘Vraag anders of haar vader ook mee komt. Misschien is het voor hem ook fijn om met iemand erover te kunnen praten’ zegt Sanne haar moeder. ‘Me moeder vraagt of je vader anders ook mee wil. Misschien wil hij er wel over praten’ geeft Sanne door. Mona vraagt het aan haar vader maar die wil nog thuis blijven.
Binnen een kwartier is Mona er. Zodra Sanne en Mona elkaar zien geven ze elkaar een knuffel en barsten in tranen uit. Thijs kijkt naar Sanne d’r moeder, die ook toevallig net naar Thijs keek. Samen lopen ze naar de keuken en maken thee klaar voor iedereen. Als de thee op is, zijn Sanne en Mona weer wat tot rust gekomen. Thijs weet eigenlijk niet zo goed wat hij moet doen en stelt voor om een sigaret te roken. Met zijn 4e gaan ze naar buiten. Sanne d’r moeder had ook wel trek in een sigaret. Met zijn 4e roken ze stilletjes hun sigaret op. Sanne stelt voor om een lag film te kijken. Mona en Thijs hebben daar ook wel zin in.
Om 9 uur gaat Mona naar huis toe. Thijs fietst met haar mee, dat vond Mona fijner. Na 20 minuten is Thijs weer terug met het bericht dat Mona veilig is aangekomen. Ze besluiten om nog even naar boven te gaan.
Sanne kijkt nog even haar mail na maar er zijn geen bijzondere mails. ‘Vreemd’ denkt ze, ze heeft nu al bijna 2 weken niks meer van Daan gehoord. Misschien moet ze hem toch maar weer eens bellen. Dat doet ze morgen wel, stelt ze zichzelf voor en gaat naast Thijs op bed liggen. ‘Heb je anders zin om te blijven slapen?’ vraagt Sanne. ‘Ja, lijkt me gezellig, is al weer een tijdje geleden.’ Zegt Thijs. ‘Aag man! Dat is 2 weken geleden!’ lacht Sanne. ‘Ja, maar voor mij is dat al heeeeeeel lang!’ zegt Thijs zo serieus mogelijk. Samen schieten ze in de lag. Sanne gaat naar beneden toe en vraagt of het goed is dat Thijs blijft slapen. Haar moeder vind het goed. Ze neemt gelijk de telefoon mee naar boven zodat Thijs ook kan bellen. Van zijn ouders is het ook goed. ‘ Maar goed dat hier een vooraatje boxer van jou licht! Anders had je een string van mij aan gemoeten’ grapt Sanne. ‘Oh nee hoor! Dan had ik wel naar huis gegaan’ antwoord Thijs.
Ze besluiten samen nog een film te kijken en om 1 uur gaan ze naar bed toe. Sanne is blij met haar twee persoon’s bed. Nu kan thijs er tenminste naast liggen. Ze kruipt dicht tegen hem aan en valt dan in een diepe slaap.
Sanne word wakker van het overenthousiaste Mereltje dat bij haar raam zit te fluiten. Thijs ligt nog te slapen. Voorzichtig probeert ze over hem heen te stappen. Als ze er bijna is verliest ze haar evenwicht en valt ze boven op hem. Met een gil word hij wakker. ‘Sanne!!!!!’ roept Thijs. ‘Waarom moet het nou weer op deze manier! Met een kus was ik een stuk fijner wakker geworden’ moppert hij. ‘Sorry schat, ik wouw over je heen stappen maar ik verloor me evenwicht.’ Verontschuldigd ze zich, en ze heeft hem een zoen.
Samen gaan ze naar beneden toe. Sanne d’r moeder is al wakker en heeft de border en het beleg laten staan. Thijs smeert halfwakker zijn boterham. Sanne gaat eerst op zoek naar haar moeder, maar ze is nergens te bekkenen. Sanne kijkt op het aanrecht waar een notitie boekje licht. ‘Ben boodschappen doen! Je red je wel he? Kus mams’ Sanne haalt het volle blaadje eraf en schrijft op een leeg blaadje; ‘ik red me wel hoor! Lekker, weer wat te snoepen in huis!’ en ze legt het blaadje naast het notitieblokje.


Zoals elke morgen staat Sanne weer bij de brug op Mona te wachten. Voor de 10e keer kijkt ze op haar horloge. Als Mona er over 5 minuten nog niet is moet ze tog weg. Anders komt ze te laat bij Wiskunde. Als Sanne net weg wil rijden komt Mona er op haar gemakkie aangefietst. `Waar bleef je nou?’ vraagt Sanne. ‘Ooh, verslapen’ zegt Mona alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het is nu twee weken geleden dat de moeder van Mona vermoord is. Mona is sinds die tijd heel erg afwezig. Sanne weet niet goed wat ze er mee moet doen. Soms moet ze ineens heel hard lachen als Sanne iets zegt. Als Sanne op school aan komt ziet ze Tara al staan. Ze staat met Monique en nog een aantal van die supermutsen. Als Sanne naar het fietsenhok loopt om haar fiets neer te zetten wordt ze achtervolgt door het groepje mutsen. Als Sanne zich omdraait nadat ze haar fiets heeft neer gezet kijkt ze recht in de ogen van Tara. ‘Ook hallo’ zegt Sanne en ze wil doorlopen. ‘Daar komt niks van in trut. Krijgen zal ik je!’ Tara grijpt Sanne aan haar haren en wil haar op de grond trekken. Sanne pikt dat niet en zorgt ervoor dat Tara op de grond licht. Voordat Sanne het echt door heeft voelt ze een harde dreun op haar slaap. Versuft kijkt ze naar achter. Achter haar staat Monique arm in arm met David. Er gaat een schok door Sanne heen. ‘Wat moet je hier klootzak!’ roept ze boos. ‘Rustig maar Sanne. Ik zal je voorstellen aan me nieuwe vriendin, Monique. Onee, dom van mezelf zeg! Jullie kennen elkaar natuurlijk al.’ Grapt David. Sanne voelt de adrenaline door haar lijf gieren en springt boven op Monique. Ze slaat overal waar ze raken kan. Ondertussen voelt ze iemand aan haar haar trekken maar dat maakt haar niks uit. Nadat ze nog een paar raken klappen heeft gegeven wordt ze aan haar armen mee getrokken. Als ze zich omdraait staat haar leraar Wiskunde voor haar neus. ‘Sanne! Monique! Mee naar binnen! NU!’ schreeuwt hun leraar. Monique krabbelt moeilijk overeind en spuugt het bloed uit haar mond op de grond. Sanne ziet in haar ooghoeken dat Monique een tand door haar lip heeft. Als ze zich nog een keer achterom draait ziet ze David met een brede lach op zijn gezicht staan.
’Zijn jullie nou alle twee helemaal gek geworden!’ vloekt hun mentor. ‘ Ik ben jullie alle twee SPUUG zat! Reken alle twee maar op een schorsing!’ vloekt hij nu nog harder. ‘Maar meneer..’ probeert Monique nog. ‘Niks maar meneer!’ antwoord hij! ‘Jullie krijgen je straf nog te horen! En nu wegwezen! Naar je les!’ Samen lopen ze zwijgend door de gang. Als ze bij hun lokaal aan komen klopt Sanne op de deur. ‘Binnen’ wordt er gezegt. Zachtjes doet Sanne de deur open. Ze heeft altijd zo’n hekel aan al de blikken. Als Monique binnen komt gaat er een zachte ‘oooh’ door de klas. Sanne draait zich om en schrikt zelf ook een beetje. Monique heeft een blauw oog, haar lip is dik en haar wang licht open. Ook heeft ze op haar voorhoofd een flinke bult zitten. ‘Ja?’ vraagt hun leraar ongeduldig. ‘We moesten naar Mnr Stopz’ zegt Sanne zachtjes. ‘Wat zeg je?’ vraagt hun leraar nu nog ongeduldiger. ‘We moesten naar Mnr Stopz’ zegt Sanne nu wat harder. De leraar knikt en wijst naar haar plaats. Sanne gaat naast Mona zitten. ‘Wat heb je gedaan?’ vraagt Mona vreselijk nieuwsgierig. ‘Aag, een beetje ruzie gehad met Monique’ antwoord ze. ‘STILTE’ buldert hun leraar. ‘Ik zeg het in de pauze wel’ zegt Sanne nog snel en dan gaat ze aan het werk.
’En?!’ vraagt Mona. ‘Je weet toch dat ik me fiets ging weg zetten? Toen volgde Tara en Monique en nog een aantal van die mutsen me. En toen ik me omdraaide stonden ze voor me neus. Toen vloog Tara me aan. Ik legde haar op de grond neer. Daarna maakte Monique me onwijs boos en begon ik haar te slaan. Eigenlijk wil ik er niet over praten.’ Zegt Sanne. Mona kinkt en samen lopen ze naar het plein toe. ‘Peukie?’ vraagt Mona. Sanne knikt en neem de sigaret dankbaar aan. ‘Mona?’ vraagt Sanne. ‘Ja?’ antwoord Mona. ‘Ik zit erover te denken om David aan te geven.’ Zegt Sanne voorzichtig. ‘Oke’ is Mona d’r antwoord. Sanne weet niet precies hoe ze moet reageren. Ze had verwacht dat Mona raar zou reageren. Maar dat deed ze dus helemaal niet! ‘Zullen we vanmiddag uit school gaan?’ zegt Sanne. Mona knikt.
Als de bel gaat lopen ze samen naar gym toe. Nog 2 uur gym en ze zijn uit. Tijdens gym merkte Sanne dat er continu over haar wordt gepraat. Leerlingen kijken haar kant uit en beginnen dan te lachen. Sanne loopt naar een van de kinderen toe en vraagt wat er zo grappig is. ‘Mo zegt dat zei jou vriendje heeft afgepakt.’ Zegt het meisje. ‘Afgpepakt? Wie dan?’ vraagt Sanne verbaasd. ‘Nou, Monique heeft nu met Daivd. Dat was toch jou vriendje?!’ zegt het meisje verbaasd. ‘DAVID?! MIJN VRIENDJE? DAT NOOIT!’ valt Sanne tegen het meisje uit. ‘Nou sorry hoor ik wist niet dat je boos was. Ik zeg alleen wat ik heb gehoord.’ En boos loopt het meisje weg.
Als gym is afgelopen springt Sanne onder de douche. Monique en Mona staan er ook onder. Monique heeft een gigantische schaafwond op haar been zitten. Ook haar buik ziet er niet echt lekker uit. Uit haar ooghoek ziet Sanne dat Monique haar nagel is gebroken. ‘Ag meid, is je nagel nou afgebroken?? Aagot!’ Sanne kon het niet laten om het te zeggen. Boos draait Monique zich om en spoelt de shampoo uit haar haren. Sanne zeept zich in en gaat daarna ook onder de douche vandaan. Als Sanne en Mona klaar zijn gaan ze naar het politie bureau. Aan de balie staat een vrouw en die verwijst ze door. Ze worden even later door een jonge vrouw opgehaald en die brengt ze naar een apart kamertje. ‘Zo meiden, wie willen jullie aangeven? En waarom?’ vraagt de jonge vrouw. ‘O, ik vergeet me helemaal voor te stellen. Sorry! Ik ben Noamie Schipper.’ Sanne heeft haar een naam en stelt zich ook voor. Mona doet hetzelfde. Sanne besluit het word te doen, want bij Mona komt er niks uit. ‘ Wij willen David Zonneberg aangeven. We verdenken, nou weten het eigenlijk wel zeker, dat hij ons stalkt en we denken dat hij Mona heeft neergestoken.’ Verteld Sanne. ‘Ag nu herken ik je! Je bent het meisje uit de krant. Wij zijn hard op zoek naar hem!’ verteld Naomie. ‘Wat fijn dat jullie aangifte komen doen!’ Sanne moet vertellen waarom ze het denkt en wat er allemaal gebeurd is. Wat er op school gebeurt is verteld ze niet. Ze is bang dat ze Mona ermee overstuur maakt. ‘Verder nog iets?’ Vraagt Naomie. ‘Ja’ antwoord Mona. ‘Ik verdenk hem er ook van dat hij mijn moeder heeft vermoord. Hij heeft mij ooit een keer een smsje gestuurd dat hij me nog wel zou krijgen. Desnoods met mijn familie. Volgens mij heb ik hem nog in me telefoon.’ Verteld Mona. De vrouw blijft geduldig wachten totdat Mona het smsje heeft gevonden. ‘Ah hier heb ik heb!’ zegt Mona en ze heeft de telefoon aan Naomie. Noamie bekijkt hem aandachtig en vraagt dan of ze dat als gebruikt materiaal mag gebruiken. Mona knikt ja en laat de telefoon daar. Ze krijgt van de politie een leen telefoon. Als ze buiten zijn moet Mona ineens lachen. ‘Hahahaha deze telefoon heeft gewoon beltegoed!’ lacht Mona en ze komt niet meer bij. Sanne kijkt haar verbaasd aan maar laat haar maar gaan. Zo is de laatste tijd vaker. Ze gaan nog even naar de Konmar en halen een reep chocola. Als ze buiten komen schiet Mona weer in de lag. ‘Wat een domme mensen werken daar zeg!’ lacht Mona. Sanne snapt het niet. Totdat Mona nog een reep chocolade uit haar jaszak haalt. ‘MONA!’ roept Sanne verbaasd. ‘Ja??’ vraagt Mona schijnheilig. ‘Waarom steel je dat nou! Je hebt geld zat!’ vraagt Sanne verbaasd! ‘Ag, zeur niet! Je bent me moeder niet!’ moppert Mona. Samen fietsen ze zwijgend weg. ‘Fiets je nog mee?’ vraagt Mona. Sanne knikt en samen fietsen ze naar Mona haar huis. Dit is de eerste keer dan Sanne weer bij Mona is nadat haar moeder is overleden. Mona d’r vader ziet er redelijk goed uit. Van Mona had ze gehoord dat haar vader naar een psychiater was geweest voor hulp. ‘Zo te zien heeft dat hem goed gedaan’ denkt ze bij zichzelf.
Als ze boven komen ruikt Sanne een raar muf luchtje. Als ze in de kamer van Mona is wordt het nog erger. Het lijkt wel weed. Sanne besluit dat ze zich het maar verbeeld maar voelt zich er toch niet fijn bij en besluit naar huis toe te gaan.
Als ze thuis is gaat ze nog even achter MSN. Thijs is ook online maar echt veel heeft hij niet te zeggen. Ze kijkt nog even op bokt. Dat is een site die ze van Joyce heeft gehad. Het gaat eigenlijk alleen maar over paarden maar soms staan er leuke verhalen op. Nadat ze een half uurtje op de computer heeft gezeten sluit ze hem af. Ze moet Dancer uitlaten. Sanne besluit een rondje door het park te gaan en laat Dancer nog even los. Als ze hem weer bij zich roept om hem vast te maken voelt ze een koud iets tegen haar hals. Het is een mes.