Bokt.nl

Citaat:

De begrafenis leidster, of hoe dat ook heet, kwam weer naar voren toe, en begon te praten. ‘Er werden prachtige uitspraken gedaan… Dan gaan we nu naar de begraafplaats’ zei ze, en gebaarde naar de kist dragers dat ze in de benen moesten komen. Langzaam schuifelde de hele stoet richting de begraafplaats. Ik liep samen met Jeffrey’s vader voorop. Ik zou willen dat ik Jef kon tillen. Dat ik nog 1 ding voor hem zou kunnen doen. ‘Tom………zou ik vragen of ik de kist even mag tillen, dat wil ik graag doen voor Jef’ vroeg ik twijfelend. Tom knikte goedkeurend en gaf me een zetje in de richting van de kist. ‘Zou ik ook even mogen dragen?’ vroeg ik. ‘Natuurlijk, maar het is wel zwaar voor een meisje’ zei die kerel. Jezus wat dacht hij wel niet van me. Ik mag dan een meisje zijn, daarom ben ik heus niet minder sterk hoor. Ik pakte het handvat over en een zwaar gewicht viel in mijn handen. ‘Jef misschien had je even af moeten vallen’ siste ik. Ik moest lachen in mezelf. Na een paar honderd meter werd het me eigenlijk te zwaar. ‘Kom op, doe het voor Jef’ fluisterde ik mezelf toe. En zelfverzekerd liep ik weer door. Oh wat zou Jeffrey gelachen hebben als hij me zo zag zwoegen. Hij zou het prachtig gevonden hebben.

We liepen tussen de graven en er stonden verschrikkelijke jaartallen op de grafstenen. Bijvoorbeeld 2001-2003 en 1996-1999. Dat was echt triest. Alhoewel Jef ook niet een leuke steen zou krijgen. Ik bedacht me hoe zijn steen eruit zou zien.

Jeffrey Muller
1990-2005

15 jaar. Ja. Jef was maar 15 jaar geworden. Eigenlijk ook heel triest. Maar het waren 15 mooie jaren geweest, dat wist ik zeker.

We kwamen aan bij het graf van Jeffrey, en de man nam mijn handvat weer over. Heel langzaam en uiterst voorzichtig lieten de mannen de kist in het graf zakken. Ik telde af, nog 20, 19, 18 cm, was Jeffrey boven de grond. Nog een paar seconde en hij zou nooit meer boven de grond komen. Het liefst zou ik willen dat de kist nu open vloog en dat Jeffrey er uit zou springen. ‘GRAPJE’ zou hij dan roepen. Maar helaas, dat gebeurde niet. ‘Vaarwel schat, vaarwel’ zei ik. Tom stond naast me en sloeg zijn arm om me heen. ‘Moge hij rusten in vrede’ zei de vrouw, en iedereen sprak haar na. Om de beurt gooiden mensen een roos in het graf. Sommige gooiden er nog iets anders in, zoals een knuffel in de vorm van een pony, een raceauto, of een kaartje. Af en toe zei iemand nog wat tegen Jeffrey, maar ik verstond er niet zo veel van. De mensen die hun bloemetje er in hadden gegooid liepen weg. Huilend gaven ze elkaar een hand en liepen weg. Lekker makkelijk. Net doen alsof je het erg vind, maar vervolgens zo snel mogelijk weggaan. Dat vond ik pas zwak. Jeffrey’s moeder liep naar het graf en gooide er een hele bos bloemen in. ‘Fijn je gekend te hebben’ zei ze, heel gevoelloos. Ik werd woedend van binnen. Hoe kon je nou zo ijskoud zulke woorden tegen je kind zeggen. Ook Tom liep naar voren. Hij gooide er een bloemetje in en zei ‘eigenlijk zou ik er een paard in moeten gooien, want daarmee zou je voor eeuwig gelukkig zijn. Vaarwel m’n jongen, ik zal je missen’ . Tranen liepen over Tom’s wangen en ik zag dat hij het moeilijk had. Nu was het mijn beurt om iets in het graf te gooien. Ik liep naar het graf en kuchtte. ‘Eigenlijk hoor ik er nu een bloem in te gooien. Maar dat heeft geen zin. Bloemen zijn voor vrouwen, zei jij altijd. Vandaar dat je van mij iets anders krijgt. Je vond Dancy’s staart zo mooi, dus bij deze krijg jij een pluk van zijn staart. Dat is iets wat je écht zou willen hè. Ik hoop dat je het nu beter zult hebben. Rust zacht. En vergeet nooit dat ik altijd van je zal blijven houden’ zei ik huilend. En ik pakte een plukje van Dancy’s staart uit mijn jas. Ik gooide het in het graf en draaide me om. Met een ijskoude, hatende blik keek Jef’s moeder me aan. Nooit meer zal ik die blik vergeten. Ze zou me volgens mij dood willen hebben. ‘Natuurlijk, zij moet weer anders doen, iedereen gooit er een bloem in maar zij niet hoor’ zei ze verwaand. Ik trok me er niks van aan en ging gewoon weer op mijn plekje staan. De mannen begonnen te scheppen, maar ik vond het een beetje vreemd. Het was óns werk, om als vrienden en familie Jef naar zijn rustplek te brengen, niet hun werk. Ik liep naar iemand en pakte de schep af. Haastig begon in mee te scheppen. En met mooie boogjes viel het zand op de kist. ‘het is ons werk om Jef naar zijn rustplek te brengen’ zei ik terwijl ik de mensen 1 voor 1 aankeek. ‘Ze heeft gelijk !’ zei Tom, en ook hij pakte een schep en begon het zand op de kist te gooien. Jeffrey’s oma, tante, en neefje volgden. Maar zijn moeder bleef staan. Verbaasd keek Jef’s oma achterom. ‘Kom op Lisa’ zei ze. ‘Dat werk is te zwaar voor me’ zei ze, terwijl ze keek of haar nagels vuil waren. Ik kon haar wel wurgen. Jeffrey’s oma, die met een rolator liep. Die volgens mij bijna niet kon lopen, stond nog te scheppen. Ze werkte zichzelf uit de naad voor Jef. En zijn bloedeigen moeder stond haar nagels schoon te maken. Ik zuchtte diep en ging verder met scheppen. Een kwartiertje later was het graf vol. We namen allemaal afscheid en gingen richting huis.

Alex stond nog steeds met Dancy op mij te wachtten. Stilletjes steeg ik op en Alex fietste naast mij mee naar huis. Hij zei niks, en daar was ik blij mee, want ik had geen zin om ook maar íets te zeggen. Eenmaal bij de manege aangekomen steeg ik af. Alex verzorgde Dancy terwijl ik even iets ging eten in de kantine. Mijn maag knorde en ik nam een groot bord patat. Opeens kwam Alex binnen. ‘Dancy is heel onrustig, maar ik moet gaan, sorry’ zei hij. ‘iok goa al’ brabbelde ik met volle mond. Alex lachte en zwaaide, waarna hij op zijn fietst stapte en weg reed. Ik kroop met mijn bord friet bij Dancy in stal, die lekker onder zijn deken op een grote pluk hooi stond de kauwen. ‘Je hebt het goed gedaan hoor meneertje’ zei ik trots tegen hem. Opeens sprongen de tranen in m’n ogen. Vanmorgen dacht ik nog ‘Vanavond, was hij echt weg. Dan lag hij onder de grond, te verrotten tussen de wormen’ en nu was het écht avond. En lag Jef echt onder de grond.

Vermoeid stond ik een uur later op. Ik had goed nagedacht over deze dag, en besloot dat ik eigenlijk wel de juiste woorden had gezegd. Ik gaf Dancy nóg een pluk hooi en een worteltje. Daarna pakte ik mijn spullen en stapte op de fiets. Ik reed het terrein af en fluisterde ‘op naar een leven zonder Jeffrey’………………………

Citaat:

Die nacht voel ik de drang om naar het graf te gaan. Als ik voor Jeffrey’s graf sta begint de grond te trillen. In de 1e instantie denk ik aan een aardbeving. Maar opeens komt het zand omhoog. En klimt Jeffrey uit zijn graf. ‘GRAPJE, GRAPJE’ schreeuwt hij met een hoog stemmetje. Hij rent achter me aan en wil me pakken…

Helemaal bezweet schrok ik wakker. Ik keek op de klok. Half 4. Ik kneep in m’n arm ‘AU’ . Gelukkig, het was echt een droom. Vermoeid plofte ik weer neer. Ik probeerde nog even te slapen maar dat lukte niet meer. Uiteindelijk zette ik om half 5 de lamp en de tv aan. Er was niks boeiends dus ik zette TMF op. Het leek alsof er alleen maar treurige liedjes op tv waren. Dus ik zapte door naar MTV. Maar ook daar werd ik niet blij van. Met een diepe zucht probeerde ik of the Box nog leuke muziek had. Maar ook daar waren geen leuke liedjes. Boos en verdrietig smeet ik mijn afstandsbediening door de kamer heen. K*t tv. Het was ondertussen pas kwart voor 5 en ik verveelde me stierlijk. Ik dacht aan gister. Ik dacht aan alle mooie woorden die gezegd werden. Tranen sprongen in mijn ogen aan de gedachte dat ik Jeffrey’s oma zand zag scheppen. Ze was geweldig. Nog meer tranen sprongen in mijn ogen bij het beeld van Jeffrey’s moeder. Alleen nu waren het tranen van woede en onbegrip. Zo kil als ze daar had gestaan. Zo gevoelloos. Alsof het haar niks scheelde. Niks. Helemaal niks.

Weer schrok ik wakker. Ditmaal om 8 uur. Ik had gedroomd over Jeffrey’s moeder die een rechtszaak tegen mij begon. Omdat ik geen bloem in het graf had gelegd. In mijn droom stond zijn moeder te schreeuwen en haar hoofd was rood aangelopen. Opmerkelijk genoeg vond ik dat wel bij haar passen. Het zal me niks verbazen dat ze écht begon te schreeuwen wanneer ik haar tegenkwam.
Ik hoorde de deur beneden opengaan. Vaag hoorde ik stemmen. Ik telde ze, en het waren er 3. Niet veel later hoorde ik mijn naam, stampende voetstappen op de trap. En toen vloog mijn deur open. ‘Ik moet je spreken dame’ bulderde mijn vader. Ik besefte dat als ik tegenstribbelde het alleen maar erger word, dus ik kleedde me aan en liep rustig naar beneden. Beneden aangekomen zag ik een woedende moeder en Laura met een blik van ik-heb-je ! Braaf ging ik op de bak zitten en luisterde hoe mijn vader verder bulderde. ‘Hoe haal je het in je botte kop om al ons servies kapot te gooien en daarna Laura te slaan ?’ schreeuwde hij naar me. Ik liet mijn hoofd zakken en antwoordde niet. Hij zal me toch niet begrijpen. ‘Nou, wat heb je daar op te zeggen’ vroeg hij. Weer gaf ik geen antwoord. En mijn moeder begon zich er mee te bemoeien. ‘AMY ! En nu zeg je wat je bezielde en anders krijg je op je kop!’ schreeuwde ze me toe. Verbaasd keek ik op. Het was de 1e keer dat ik mijn ouders zo hoorde schreeuwen. ‘Dan zeg je toch lekker niks ! We komen er toch wel achter!’ schreeuwde mijn pa. Mijn moeder keek me recht in mijn ogen en riep ‘val toch dood’. Toen werd het me even teveel. ‘WAT NOU ? JE WEET GVD NIET EENS WAT ER AAN DE HAND IS! JEFFREY, MIJN VRIEND, IS DOOD. DOOD. MORSDOOD. MAAR NEE, MIJN GEWELDIGE OUDERS WETEN DAT NIET EENS. OMDAT ZE GEEN SECONDE VAN HUN TIJD AAN MIJ VERSPILLEN!’ schreeuwde ik keihard door de woonkamer heen. Tranen stroomde over mijn wangen. Het was doodstil. ‘FLIKKER TOCH OP JULLIE, IK HEB TOCH NIKS AAN JULLIE’ schreeuwde ik. En verdrietiger dan ooit rende ik de kamer uit. Ik stapte op de fiets en fietste richting jouw graf.

En nu zit ik hier. Op de grond naast jouw graf. Met een kladblok en een pen in mijn hand. Ik heb het héle verhaal van begin tot het eind opgeschreven. Geen zin is gelogen, en geen zin is verzonnen. Het is allemaal echt. Ik voel me k*t. Ik heb niemand meer. Alleen Dancy en jouw grafsteen. Jeffrey ik weet niet meer wat ik moet zonder jou. Maar wees gerust, ik kom eraan.

‘Dit was de brief die Amy schreef. Daarna begroef Amy haar kladblok in het graf van haar geliefde vriend Jeffrey. Ze fietste regelrecht naar het treinspoor, en de rest weten jullie zelf. Lieve, lieve Amy. Ik kan mezelf nooit vergeten wat ik je heb aangedaan. Rust zacht meisje. Rust zacht’ zei Amy’s vader.