Bokt.nl

Citaat:

Om de beelden te verjagen opende ze haar ogen weer en liep terug naar beneden. Besluiteloos bleef ze in de deuropening staan en keek naar de telefoon, die nog steeds op de plaats lag waar ze hem had achtergelaten. Ze liep erop af en tilde hem langzaam op. Even raakt haar knokkels het koele hout van het tafelblad en een rilling ging door haar heen. Met haar duim begon ze op de knopjes te drukken en zo zocht ze de laatst oproepen. Boven aan zag ze het telefoon nummer staan.

Geen geheim nummer. Ik zou hem kunnen bellen. Terug kunnen bellen en hem kunnen zeg.. ja, wat kan ik hem zeggen? Dat hij niet meer moet bellen? Misschien is dat al duidelijk geworden. Maar toch, ik moet iets zeggen. Hij zal me nog eens bellen, misschien neemt mijn moeder dan op. Of mijn vader. Dan hebben we de poppen aan het dansen. Ik moet hem zeggen dat hij niet meer kan bellen. Of misschien mijn mobiele nummer geven. Wil ik dat wel? Zucht, daar ga ik weer. Terugkrabbelen. Ik moet sterk zijn. Weet je nog Elise? Sterk zijn. Ik bel hem nu. Ik zeg hem dat hij niet meer kan bellen naar dit nummer.

SdaphneS schreef:

Yeeej..bijgelezen.

Mooie stukjes hoor.
Vind de gedachtengang van haar zo alledaags.
Wel positief bedoeld dan.
Het is een beetje voor iedereen wel te lezen.

Citaat:

Aarzelend drukte ze op het groene knopje en zag hoe de telefoon verbinding begon te maken. Ze bracht hem naar haar oor en begon nerveus door de kamer heen en weer te lopen. Al snel werd er op genomen. ‘Hallo, met Mike.’ Elise raakte in paniek, wilde in eerste instantie de telefoon wegdrukken, maar bedacht zich. ‘Hee, met Elise.’ Het klonk normaal, kalm bijna. Even bleef het stil aan de andere kant. ‘Oh Elise, eh, hoi.’

En nu? Wat moet ik nu? Ik heb bot gedaan. Ik heb hem genegeerd. Ik ben voor hem weg gerend. En nu heb ik hem aan de telefoon. Moet ik zeggen dat het me spijt? Ik kan ook zeggen dat ik verkeerd verbonden ben. Of een andere smoes bedenken. Misschien begrijpt hij dat ik niet voor hem bel, misschien weet hij dat zijn vader mij net belde. Ik moet nu iets zeggen.

‘Hallo? Ben je er nog?’ Ze schrok op. ‘Ja, ja. Ik vroeg me af of jij soms mijn wiskunde boek in je tas gestopt had. Ik ben hem kwijt.’ Elise beet op haar lip en kromp wat in elkaar, toen ze de leugen uitsprak. ‘Nou, ik geloof het niet. Ik zag zelf hoe je hem in je tas deed. Tenminste, als ik me niet vergis.’ Het was opnieuw even stil. ‘Oké, maar toch bedankt. Dag?’ Ze had haar hand al op het rode knopje, om de telefoon uit te schakelen, toen Mike weer begon te praten. ‘Elise? Weet je zeker dat dit alles was?’ Ze zweeg en staarde wat voor zich uit, met de telefoon nog in haar hand. Plotseling leek ze een besluit genomen te hebben. ‘Mike? Kan ik even bij jou langskomen?’ Toen ze het had gezegd realiseerde ze zich pas, hoe stom het moest hebben geklonken.