Bokt.nl

Citaat:

Tien minuten te vroeg stonden we bij het pad waar de stoet langs zou komen. Ik genoot van de rust, en van de stilte. Zachtjes hoorde ik de wind blazen. Dancy brieste zo heel af en toe. En wachtte geduldig tot er wat ging gebeuren. Even genoot ik van dit moment. Een moment van nog een béétje gelukkigheid. Want Jef was nog niet helemaal weg. Vanavond, was hij echt weg. Dan lag hij onder de grond, te verrotten tussen de wormen. Dat gevoel deed me pas écht pijn. Nog even genoot ik van Dancy en mij samen, nog even genoot ik van de rust, en de stilte..

Ik schrok op uit mijn gedachten toen ik een lange zwarte auto, met witte rozen op de vooruit, aan zag komen rijden. Ik slikte. Dat was het moment dat alles echt zou worden. Ik pakte mijn teugels wat korter en bereide me voor op de reactie van Dancy. Deze bleef echter heel rustig. Ik zag een plekje in de stoet en propte Dancy ertussen. Verschillende mensen keken me raar aan, ik voelde me zo vreemd, en tegelijkertijd zo vertouwt. Mensen keken me afkeurend aan, maar ik negeerde het. Diep van binnen was ik bang, bang voor wat er zou komen. Ik werd pas rustig toen Tom mij een vertrouwde glimlach gaf. Het was precies dezelfde mysterieuze maar toch vertrouwde glimlach als Jeffrey had.

De begraafplaats lag midden in het bos. En je kon er alleen via bospaden komen. De blaadjes kraakten toen we er overheen reden. Een takje brak af en viel op de grond. De zon scheen tussen de bomen door in mijn gezicht. Even verblinde de stralen me. Maar al gauw lette ik weer op, want Dancy leek te schrikken. Ik gaf hem een schouderklopje en voelde Dancy weer ontspannen. Hij bleef mij vertrouwen, wat er ook gebeurde. Hij was mijn maatje. De begraafplaats kwam in zicht, en de auto’s gingen nóg langzamer rijden. Ik ging in stap over en beloonde Dancy. Eigenlijk was ik nog nooit op een begrafenis geweest en ik wist niet wat er nu allemaal ging gebeuren. Opeens schrok ik, waar moest Dancy blijven? Ik had niks geregeld. Sh#t wat was dat dom. Snel pakte ik mijn mobiel en toetste het nummer van Alex in.

’Alex alsjeblieft, kun je komen, iemand moet Dancy vast houden’ fluisterde ik, om de rust niet verder te verstoren. ‘Kom eraan’ zei Alex en hij hing op. Nu maar hopen dat hij nog op tijd kwam.
Er stonden mensen voor het gebouw te wachten. Heel veel mensen, en ik kende er geen 1. Ondanks dat ik vrijwel de belangrijkste persoon in Jeffrey’s leven was vlak voor zijn dood, kende ik verder geen vriendin of familie van Jef. De hele stoet kwam tot stilstand en er liep iemand naar voren. De mevrouw ging midden voor het gebouw staan en keek recht vooruit. ‘Welkom allemaal op de begrafenis van Jeffrey Muller’ zei de vrouw plechtig. Ze hield een hele speech en vertelde wat er ging gebeuren vandaag. ‘We beginnen zo meteen met koffie en thee in de eet en drink ruimte. Daarna begint de dienst. Na de dienst gaan we naar buiten, naar de begraafplaats van meneer Muller. Daarna kunt u nogmaals koffie of thee drinken in de eet en drink ruimte’ vertelde de mevrouw.
Ik hoorde het grind knarsen, en daarna remmen die piepten. Ik keek om en zag Alex met een rood hoofd aan komen fietsen. Stilletjes zette hij zijn fiets tegen een boom aan en liep mijn kant op. ‘Fijn dat je zo snel kon komen’ siste ik tussen mijn tanden door. Alex glimlachte.
’Dan mag ik jullie nu naar de eet en drink ruimte begeleiden’ zei de vrouw. Iedereen liep richting de ingang van de deur en binnen no-time stonden alleen Dancy Alex en ik er nog. ‘Moet je ook niet even naar binnen toe’ zei Alex. ‘Ja je hebt gelijk’ zei ik terwijl ik afsteeg. Alex pakte Dancy vast en ik liep naar binnen. Alle mensen zaten met een kopje koffie of thee gezellig te praten. Sommige mensen lachten zelfs. Ik snapte niet hoe die mensen dat konden, maar ja. ‘Mag ik een emmer water voor mijn pony’ vroeg ik aan de vrouw achter de bar. ‘Natuurlijk’ zei ze en liep weg om een emmer water te pakken. Zonder te knoeien gaf ze mij de emmer aan en ik liep naar buiten. Dancy hinnikte toen hij mij(en de emmer) zag. Gulzig dronk hij de hele emmer leeg. ‘Wil je zelf niks drinken’ vroeg Alex. Ik schudde mijn hoofd. Ik zou het toch niet door m’n keel krijgen. ‘Jij dan’ vroeg ik hem. Maar ook Alex hoefde niks. Ik wist dat om 1 uur de dienst begon en om kwart voor 1 ging ik alvast naar binnen om een goed plekje te zoeken.

Het was een grote, hoge zaal, met witte muren en daarop teksten en afbeeldingen. Midden voor in de zaal stond een tafeltje waar je dan achter moest staan als je een toespraak hield. Rechts van het tafeltje was een open plek, voor de kist. Er waren vrouwen bezig kaarsen aan de steken, en op de achtergrond klonk een kerkelijk muziekje. Ik ging in het midden op de voorste rij zitten, en wachtte tot de rest van de mensen binnenkwamen. Ik staarde voor me uit, en besefte niet wat er nu allemaal gebeurde. Ik was op de begrafenis van Jeffrey.. maar ik leek het niet te begrijpen. Plotseling hoorde ik voetstappen en de deuren van de zaal gingen open. Voorop liepen 6 mannen die de kist naar voren droegen. Daar achteraan kwam de vrouw die de dienst zou houden, daarachter Jeffrey’s ouders, en vervolgens alle andere mensen. Het was een heel gedoe voor iedereen zat, maar na een kwartier had iedereen een plekje en werd het ijzig stil. ‘Welkom op de begrafenis van Jeffrey Muller’ zei de vrouw, zoals ze al eerder had gezegd. ‘Jeffrey was een knappe, lange, blonde jongen. Altijd was hij vrolijk. Hij had veel vrienden en ook van meisjes kreeg hij geen genoeg. Jeffrey hield van paarden, hij hield écht heel veel van paarden. Van de een op de andere dag kreeg hij een vreselijke ziekte, en daaraan is Jeffrey Muller op 14 maart 2005 overleden’. Even stopte de mevrouw met praten en ze keek om zich heen. Ze schraapte haal keel en vervolgde haar verhaal. ‘Ik lees jullie nu een gedicht voor :

Achter je ligt een leven van werk en plicht
en juist dat bepaalde alles in jouw gezicht
flink was jij je hele leven
Moedig ben je tot het eind gebleven
Flink wil je dat wij nu zijn
maar afscheid nemen doet ons zo’n pijn’

Tranen sprongen in mijn ogen. Maar het was waar. Je was moedig, je bent moedig. Je zou willen dat ik moedig was. Maar het was zo moeilijk..

‘Dan mag nu de moeder van Jeffrey naar voren komen’ eindigde de vrouw haar verhaal.

Bitchy en stoer als altijd stapte ze het podiumpje op. Het deed me pijn om haar zo te zien. Ze wou ondanks alles stoer blijven doen. Ze gaf niet toe aan haar gevoelens. En dat haatte Jeffrey.

’Het doet me pijn hier te moeten staan. Maar het leven is hard en zo zal het blijven. Ons leven bestaat uit wegen die door dik en dun gaan. Nu lijkt alles tegen te zitten. Maar die ziekte was ook niet alles voor je. Misschien als je net iets harder had gevochten, had je het wel gehaald..’ zei ze. Bij die laatste zin werd het mij even teveel. En Tom ook. Want hij stond op, pakte zijn vrouw bij haar arm en begeleide haar naar haar plek toe. Tom stapte naar voren. ‘Sorry, ze is een beetje gespannen’ zei hij over zijn vrouw. Tom liep terug naar zijn plek. Zoals ik begreep wou hij als 1 van de laatste spreken. Eerst kwam Jef’s kleine neefje van 4 en zijn nichtje van 5. Hand in hand liepen ze naar voren toe, zo schattig. ‘Jeffrey ik vind het helemaal niet leuk dat ik je nooit meer kan zien. Heel veel plezier in de hemel’ zei het meisje. Jef’s neefje begon te springen, als teken dat hij nog wat wou zeggen. ‘Jeffrey is lief. Doei Jeffrey’ zei hij terwijl hij naar de kist begon te zwaaien. Trots omdat ze naar voren durfden liepen ze terug naar hun plekje toe. Sommige mensen klapten zachtjes voor ze. Jeffrey’s tante, die heel gelovig was, kwam en las een gedichtje voor

’
Al weet ik dat je veilig bent
geborgen bij de heer
de lege plaats blijft onvervuld
ik zie je hier nooit meer

al weet ik dat je veilig bent
verlost van alle pijn
ik kan mijn vragen niet meer kwijt
kan nooit meer bij je zijn

al weet ik dat je veilig bent
ik zoek, en vind je niet
ik vraag aan een lege lucht
of je me hoort en ziet

al weet ik dat je veilig bent
mijn hart wil er niet aan
dat jij, die ik niet missen kan
voorgoed bent heengegaan

al weet ik dat je veilig bent
ik zie je hier nooit meer
maar als het donker word, zeg ik
tot ziens, bij God de Heer

Jeffrey bedankt dat jij mijn neefje was. Je was mijn maatje, mijn vriendje. Je bent voor altijd in mijn hart. Bedankt voor wie je was, en voor wat je deed’ eindigde zijn tante haar mooie toespraak.

Terwijl Jeffrey’s tante weer ging zitten keek Tom mij aan. ‘Wil jij nog?’ vroeg hij. Ik knikte. ‘Oké’ zei Tom. Hij stond op en liep naar voren. Hij staarde naar de kist. En helemaal uit zijn hoofd begon hij te praten. ‘Daar lig je dan, mijn lieve kind. Waar moet ik beginnen ? Mijn hele hoofd is door de war. Mijn lieve kind, is hier niet meer. Vroeger.. Je was zo’n kleine stoeipoes. Elke dag kwam je met gaten in je broek thuis. Je klom in bomen en haalde kattenkwaad uit. Een heerlijk kind was je. Al op je 8e werd je verliefd, op ons buurmeisje. Het was zo leuk om te zien. Hand in hand zaten jullie uren op het stoepje. Natuurlijk vertelde je ’s avonds, zoals zoon en vader dat deden, hoe leuk je haar wel niet vond. Al vanaf je 4e ‘werkte’ je op de manege. Je ging paarden poetsen en mocht zo af en toe een paard uitstappen. Op je 8e ging je op les, en je leerde o zo snel. Ze belden ons op dat we jouw echt iets moesten geven omdat je zo goed was. Helaas konden we dat niet betalen. Maar met een hele goede verzorgpony heb je jezelf bewezen. Dag in dag uit trainde je met dat beest. Geweldig om te zien. Die paarden waren alles voor jou. En ik zal altijd een speciale gedachte bij paarden hebben.. dankzij jou. Dit jaar leerde je Amy kennen. Lang heb je haar helaas niet gekend. Ze is een goed kind, het juiste meisje voor jou. Niet langer ging je op zoek naar nieuwe meisjes. Je bleef bij Amy en gaf haar al jouw liefde. Niet langer bespraken we de mooie dingen van 6 meisjes. Nee, we bespraken alleen Amy. Ik weet wel zeker dat ze goed voor je was. Je veranderde in positieve manier. En ik heb van Amy begrepen dat je haar onwijs hard hebt geholpen. Een vette schouderklop voor je jongen, goed gedaan. Maar een halfjaar geleden werd je ziek. Je kreeg kanker. Een zeer, zéér slopende ziekte..’.. Even was Tom stil. Ik zag een traan over zijn wang lopen, en zijn hoofd zakte naar beneden. ‘Kom op, doe het voor Jef’ sprak ik hem toe. Tom hief zijn hoofd en er verscheen een glimlach. ‘Voor Jeffrey inderdaad.. Ja, je kreeg dus die ziekte. Je vocht en vocht. Amy stond je bij. Dag en nacht was dat meisje bij je. Ik denk niet dat je besefte hoe moeilijk dat voor haar was. Bedankt Amy, echt bedankt. Jef je was zo sterk, zo sterk. Ik heb enorme respect voor jouw vechtlust. Hoe erg de moed me in de schoenen zakte, jij geloofde in jezelf. Dat heeft je zo lang op de been gehouden. Want volgens de dokters heb je het veel langer dan de gemiddelde mens uit gehouden. Je weet dat ik niet zo’n dichter ben, maar ik heb mijn best gedaan, een goede voor je uit te kiezen, dus nu even een kort gedicht :

Waarom zoveel vragen?
Waarom zoveel pijn?
Waarom zijn er zoveel dingen,
die niet te begrijpen zijn’

Tom liep richting de kist, en richtte zijn aandacht even volledig op Jeffrey. Hij vervolgde zijn verhaal ;

’Jeffrey, lief kind. Rust zacht. Rust in vrede. Zonder haat. En zonder pijn. Ik wou dat je langer bij ons kon zijn..’

Tom begon te huilen en kon niet meer praten. Nog even stond hij bij de kist.. Daarna liep hij naar zijn stoel toe, en gebaarde dat ik nu naar voren moest. Verstijfd van angst ging ik naar voren toe.

’Wat moet ik dan zeggen Jef ? Ondanks dat ik je pas een half jaar echt goed ken, weet ik precies wie je bent, en wat je dacht. Jij kwam in mijn leven als een betweter. Want ik dacht dat ik alles wel zelf kon. En keer op keer blijf je mij verbeteren. Ik geloofde niet in jouw praatjes. Ik haatte je. Je was vervelend, en irritant. Tot de dag van die wedstrijd.. Ik viel, en sloeg Dancy.. Het was een vreselijk gênant moment voor mij.. En ondanks dat ik je altijd uitschelde en behandelde als een stalknecht, hielp je me. Je stuurde me weg, en zorgde voor Danc. Ik kwam 2 weken niet opdagen, want ik was woest. In die 2 weken heb jij Dancy’s vertrouwen gewonnen. En er een héle fijne pony van gemaakt. Toen ik terug kwam kon in niet anders dan toegeven aan jouw geweldige manier van rijden. Ik werd op slag verliefd op je. Dat gevoel bleek wederzijds te zijn, en we kregen verkering. Mijn dagen waren super, ik wou elke minuut bij je zijn. Ik wou lekker tegen je aankruipen. Overdag hielp je me trainen, en dat ging super. ’s Avonds keken we een DVD en zo gingen onze dagen voorbij. Tot op de dag dat je me belde..’ tranen rolden over m’n wangen, ik hield het echt niet meer. Tom stond op en liep naar me toe. ‘Kom op meid, doe het voor Jef’ fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte instemmend en Tom ging weer zitten. ‘Je zei dat je kanker had. Ik besefte helemaal niet wat kanker eigenlijk inhield. Zo snel als ik kon ging ik naar jou toe. Ik was er elke dag. Ik ging niet meer naar school, ik at niet meer, ik dronk niet meer. Ik leefde niet meer. Jij vertelde mij keer op keer dat alles wel goed kwam. Langzaam begon ik er weer in te geloven en mijn leven leek verder te gaan. Maar opeens ging het slechter. En het bleef slechter gaan. Maar samen gingen we verder. We vochten door. En onze band werd sterker dan ooit. Jij geloofde in jouw leven, en ik ook. Tot op een dag dat je me vertelde dat je dood ging. Zomaar opeens, wist je het zeker. Ik wilde afscheid nemen.. en jij zei ‘listen to your hart’ . Dat deed ik.. elk minuutje dacht ik iets te voelen.. maar ik voelde niet meer.. mijn hart leek dood.. Totdat ik opeens een steek kreeg, een pijnlijke, harde steek. Vliegensvlug fietste ik naar het ziekenhuis. En mijn hart had me goed geholpen. De kanker zat in je luchtpijp en je kreeg amper adem. Om de 5 minuten barste je in een hoestbui uit. Je vertelde me dingen, die ik nooit gehoord had. Zoveel liefde kon geen mens mij schenken, alleen jij. Want jij was altijd een beetje anders.. Jij was speciaal.. ‘ weer rolden de tranen over mijn wangen.. Ik keek de zaal in en iedereen keek me aan.. Snel ging ik verder ‘ik pakte je hand vast en gaf je nog 1 laatste kus.. Ik had je hand vast toen je stierf.. Dat gevoel was.. heel bijzonder.. Ik durfde je amper los te laten.. Maar ik wist dat ik door moest.. Ik wist het zeker, en dat weet ik nog steeds.’ Ik haalde een grote hap adem en vervolgde mijn verhaal. ‘Lieve Jeffrey. Wat moet ik zonder jou ? Niemand kan jouw plaats vervangen. Niemand. Ik heb alleen mijn lieve pony nog. Verder niemand. Ik weet niet of ik dit allemaal wel aankan. Maar bedankt jongen.. Niemand zal ooit begrijpen wat je voor mij betekende.. ‘ ik wou weglopen maar ik bedacht me. Ik liep naar de kist en zei ‘Jef, onthoud 1 ding… Ik hou van je’. Ik sprak de woorden uit terwijl de tranen over mijn wangen liepen. De mensen begrepen dat ik klaar was en iedereen begon te klappen. Bijna iedereen huilde, maar ondanks dat kreeg ik een warm gevoel van binnen.

maickell0ver schreef:

*zucht* ga het binnenkort zelf meemaken..opa heeft slokdarmkanker en leverkanker