Bokt.nl

Citaat:

Het was al twee uur later, toen plots de telefoon ging.
Elise had besloten thuis te blijven en haar ouders hadden naar de school gebeld om haar ziek te melden. Gelukkig werd er met geen woord gesproken over de vorige dag, toen ze ook de laatste paar uur niet op school verschenen was. Waarschijnlijk dachten ze dat ze ook toen ziek was geweest. Aan de situatie in huis was weinig verandert. Elise haar vader was naar zijn werk vertrokken en haar moeder en zij zelf zaten stil zwijgend in de huiskamer, toen die telefoon ging. Hij ging drie keer over, tot Elise eindelijk op stond en met trillende benen richting de telefoon liep. Met haar klamme hand bracht ze de hoorn naar haar oor en drukte op het groene knopje.
‘Met Elise.’ Haar stem was onvast en trilde een beetje. Even was het stil aan de andere kant van de lijn, toen begon een aarzelende stem te praten. ‘Elise? Ben jij dat?’ Elise haar lichaam schoktte bij het horen van de stem. ‘J-ja.’ Na deze korte uitroep sloot ze haar mond en klemde haar kaken op elkaar. De stem aan de andere kant haperde ook, maar zette door. ‘Sorry, het spijt me dat ik je bel. Ik moest je stem horen. Ik moet je zien. Kan ik je zien?’ Elise zweeg en negeerde de vragende toon van de stem die in haar oor klonk.

Die stem. Waarom? Waarom belt uitgerekend hij, nu? Het klopt niet. Hij weet dat ik op school hoor te zijn. Of zou Mike iets hebben losgelaten. Misschien heeft Mike hem ingelicht. In ieder geval, ik wil hem niet spreken. Hij moet me niet bellen. Ik kan hem niet spreken. Nu niet, nooit niet.

Zonder nog iets te zeggen drukte ze op het knopje naast de groene. De verbinding viel weg en nog steeds trillend legde ze de telefoon terug op tafel. Toen ze zich omkeerde zag ze de vragende ogen van haar moeder op haar af komen. Elise haalde haar schouders op en maakte een afwerend gebaar met haar handen. ‘Verkeerd verbonden.’ Haar moeder keek haar nog eens fronsend aan, aarzelde even en draaide zich om. ‘Jij nog thee?’ Haastig verdween ze uit de kamer, op weg naar de theepot. Elise liet zich weer op de bank neerploffen en keek starend voor zich uit.

Citaat:

Even later kwam haar moeder weer aanlopen met de theepot. Rustig schonk ze de twee mokken weer vol en pakte het pak chocolade koekjes. ‘Jij nog één?’ Zelf nam ze er geen en schoof het pak over de bank in Elise haar richting. Deze schudde haar hoofd en bleef stil zitten op haar plek. Haar moeder kuchtte eens en wist ze geen houding te geven. ‘Weet je, het lijkt me niet erg zinvol als ik hier ook de hele dag blijf zitten, niet?’ Om haar woorden kracht bij te zetten stond ze op en drentelde wat heen en weer. ‘Mam, ga jij nu maar gewoon naar je werk, ik red me wel.’ Elise haar stem klonk weer redelijk normaal en ze slaagde erin een flauwe gilmlach met haar lippen te laten spelen. Haar moeder leek overtuigd en trok snel haar jas aan. ‘Ik probeer zo snel mogelijk thuis te komen, ja? Als je iets hoort, kan je me bellen op mijn werk. Dan kom ik meteen naar huis.’ Elise knikte. ‘Oké, dag mam.’ Zodra ze de deur dicht hoorde slaan, sprong Elise op en liep de trap op. Terwijl ze wat in zichzelf praatte, zocht ze haar schooltas. Ze was op zoek naar het gedicht dat ze die dag ervoor had gemaakt. Graag had ze het afgemaakt, nog eens overgelezen. Met haar tas op schoot plofte ze op haar bed neer, deed het nachtlampje aan en begon haar tas te doorzoeken. Na een minuut of vijf kwam ze tot de conclusie dat hij er echt niet in zat. Ze zuchtte, schoof haar tas opzij en stond op. Met haar voet schoptte ze tegen de bloknote, die ze die nacht op de grond gesmeten had. Opnieuw liet ze haar ogen over t papier gaan, las haar droom nog eens. Toen ze haar ogen sloot waren de beelden van de droom weer duidelijk zichtbaar.

MissyM schreef:

Hihi die jongen, de zoon van Mike (geloof ik heeft het uit haar boekentas genomen en aan z'n vader bezorgd, niet? Of is dat nu net té voorspelbaar, geen idee ...

Echt nog steeds een leuk verhaal!
*probeert nu het bambi-ogen-effect *