Bokt.nl

kijk weet je ik had net nix te doen enzo en toen ging ik maar opnieuw lezen en toen las k :

“Piep-piep, piep-piep!” Ik schrok van mijn wekker en deed hem in een reflex uit. Wat een rare droom zeg! Ik had een droom over ijsberen die mij en mijn verzorgpaard achterna zaten! Ik was blij dat ik wakker werd want het einde van mijn droom was dat toen ik weg galoppeerde voor de ijsberen, Jessica en haar vriendinnen Lady lieten struikelen en daardoor vielen we en kwamen de ijsberen met hun bekken en grote tanden op ons af… gelukkig ging toen de wekker…. “Gatsie! Ik ben helemaal klam door die droom…

miss zitten er wel ijsberen achter haar aan :|

wel een beetje leip want het is hier geen noordpool maar kan tog ontsnapt zijn uit een dieren tuin ja weet ik veel :| bedenk maar wat mar okeey nie op mij lette hea

**Geplaatst**: 07-10-05 20:41

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 07-10-05 20:41

ow wanneer komt er nou meer ik kan echt niet wachte ik kijk echt heel erg uit naar meer
groetjes valerie

**Geplaatst**: 07-10-05 21:45

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 07-10-05 21:45

suusapluus schreef:
kijk weet je ik had net nix te doen enzo en toen ging ik maar opnieuw lezen en toen las k :

“Piep-piep, piep-piep!” Ik schrok van mijn wekker en deed hem in een reflex uit. Wat een rare droom zeg! Ik had een droom over ijsberen die mij en mijn verzorgpaard achterna zaten! Ik was blij dat ik wakker werd want het einde van mijn droom was dat toen ik weg galoppeerde voor de ijsberen, Jessica en haar vriendinnen Lady lieten struikelen en daardoor vielen we en kwamen de ijsberen met hun bekken en grote tanden op ons af… gelukkig ging toen de wekker…. “Gatsie! Ik ben helemaal klam door die droom…

miss zitten er wel ijsberen achter haar aan :|

wel een beetje leip want het is hier geen noordpool maar kan tog ontsnapt zijn uit een dieren tuin ja weet ik veel :| bedenk maar wat mar okeey nie op mij lette hea

Wat heb jij een fantasie zeg

!

**Geplaatst**: 08-10-05 09:18

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 08-10-05 09:18

hihi gekke wous

**Geplaatst**: 09-10-05 11:11

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 09-10-05 11:11

of miss is het de gesst van een oude heks uit de gang die gromt enhaar achterna zit op haar bezemsteel
lol

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-10-05 16:22

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 09-10-05 16:22

hahaah! die droom over ijsberen heb ik echt zelf gehad een tijd geleden

..... hahah vanavond is het mijn bedoeling om weer flink bij te schrijven!

(Moet nog even bedenken wat het 'beest' is

maar heb al wel een idee.... en ik heb nog niets gezegd over of het écht wel een beest is......

nu ga ik gauw naar mijn paard en dus...vanavond weer een verhaal!!

doeidoei!!

**Geplaatst**: 09-10-05 16:55

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 09-10-05 16:55

jippie:D
*wacht met smacht op vanavond!!

**Geplaatst**: 09-10-05 17:20

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 09-10-05 17:20

k wacht ook vol spanning op vannavond!

**Geplaatst**: 09-10-05 18:40

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 09-10-05 18:40

Ja, schiet toch eens op.....

**Geplaatst**: 09-10-05 18:46

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 09-10-05 18:46

AnnemiekvM schreef:
Ja, schiet toch eens op.....

**Geplaatst**: 09-10-05 21:47

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 09-10-05 21:47

AnnemiekvM schreef:
Ja, schiet toch eens op.....

Ga zelf een verhaal schrijven zeg

Sommige mensen hebben zoietes als Hobby's

Maargoed, ik wacht ook met spanning op het nieuwe stuk!
Je schrijft echt geweldig meid!

**Geplaatst**: 09-10-05 22:35

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 09-10-05 22:35

Ik fan zijn =D
Ik wacht op je volgende stuk =P, Waarom ga je geen boeken schrijven? je hebt er echt aanleg voor, Echt een super cool verhaal hee =D ga zo door!
xXx Naomi

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-10-05 23:20

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 09-10-05 23:20

Mijn "Word" liep vast!! daardoor is het zo laat...moest een heel deel opnieuw typen en was daardoor ook mijn nieuwe ideeën kwijt.. maandag weer een nieuw groter deel..

sorry dat het dus zo laat is geworden...kwam door mijn computer...

Nou ja, nu mijn moeder nog niet thuis was hoefde ik ook niet uit te leggen waarom ik zo laat pas thuis was. Ik draaide snel het slot om toen ik geritsel uit de bosjes iets verderop hoorde. Ik wilde niet weten wie of wát dat geluid maakte, dus duwde ik met een vaart de deur open, stormde naar binnen en sloot meteen achter mij met een harde klap de deur. Verschrikt en struikelend liep ik snel bij de deur weg naar mijn kamer de trap op. Mijn rugtas zette ik neer op de grond bij mijn bed. Verschrikkelijk zenuwachtig was ik…wat nou als Ronan morgen hartstikke ziek was door mij? De dokter en zuster wisten dat ik als laatste was geweest tijdens het bezoekuur…. “Ach, nee joh”, dacht ik, “ áls de wond erger is geworden zouden ze vast geen resten van de zalf meer vinden enzo..”
Peinzend liep ik naar mijn bed en tilde mijn kussen op. Mijn dalmatiër pyjama haalde ik er onder vandaan en pakte mijn bijpassende sloffen vanonder mijn bed. Mijn schoenen schopte ik uit onder mijn grote bed en mijn kleren legde ik netjes over mijn bureaustoel.
Deze pyjama was mijn lievelingspyjama, hij zat heel erg lekker en was gemaakt van een heel zacht katoen. Ik trok mijn gevlekte, pluizige sloffen aan en slofte naar het raam. Ik trok het gordijn opzij en keek naar beneden, het enige wat ik zag waren de lichten van mijn moeders auto die de oprit opreed.

Eigenlijk was ik wel erg benieuwd waarom ze zo laat was… het was ondertussen iets over half 10. Omdat het vrijdagavond was, kon ik lekker lang opblijven. Wel had ik mijn pyjama alvast aan omdat ik dat gemakkelijk en lekker vond zitten, zo voor de televisie. Normaal zou Sara komen en zouden we een spannende film gaan kijken, maar zij ging vanavond nog een keer op tijd naar bed om helemaal uit te zieken.
Ik drukte mijn licht uit en rende naar beneden. “Hai mam,” riep ik vrolijk,” blij dat je thuis bent..ik heb je veel te vertellen.” Ik dacht aan het verhuizen maar ook aan Ronan in het ziekenhuis.
“Hoi lieverd!”, zei mijn moeder en ze trok haar lange crèmekleurige jas uit die ze aan de kapstok hing. Haar bruine hakschoenen trok ze ook uit en zette ze netjes onder de kapstok. Ze wreef over haar voeten heen en trok ook haar sloffen aan. Wat mij opviel was dat haar in laagjes geknipte haar niet meer in een net staartje zat maar los om haar gezicht hing. “Hmm,” dacht ik, “ze is normaal altijd zo ijdel, elk haartje zit netjes.”

Mijn moeder had ook nog een doos bij zich..”Mam?, wat heb je bij je?”, vroeg ik haar. Ze antwoordde tijdens het lopen naar de houten eettafel, dat ze een pizza voor ons meegebracht had. Daar had ik eigenlijk nog best wel zin in, dus dat kwam goed uit. Mijn moeder en ik hielden allebei het meest van pizza Salami, dus ik wist altijd al welke pizza ze kocht.
“Mam?”, vroeg ik voorzichtig,” hoe zit het nou met het verhuizen? Zitten we echt in geldnood?”
“Mijn moeder keek verschrikt en begon te hoesten en kreeg een rood hoofd. Nadat ze uitgehoest was, vroeg ze mij ”Hoe bedoel je dat liefje? Je weet dat ik extra werk omdat ik bij mijn huidige baan minder kan werken doordat ze bezuinigen.”
“Nou ik had brieven gevonden over dat je de waarde van dit huis wilde weten en ik had een huis in een makelaarsblad gezien dat omcirkeld was…”
Mijn moeder vroeg geschrokken: ”Hoe weet jij dat Anne?, heb je in mijn spullen gezeten?”
“Ik was gewoon aan het kijken naar oude sieraden”, zei ik bezorgd “en toen zag ik onder dat doosje die brief liggen".

Mijn moeder zuchtte eens diep en zei zachtjes dat we inderdaad aardig in geldnood zaten en dat ze nog hoopt op een betere baan hier in deze buurt maar als dat niet lukte… dan moesten we wel verhuizen!. Nu ze haar baan kwijt was moesten we leven van het geld dat mijn moeder in een winkel verdiende en dat was niet genoeg om ons huis en de auto te kunnen blijven betalen.. Starend keek ik naar de televisie en at stilletjes mijn pizza op. Ik wist dat er nog iets aan de hand was, ze moest ergens schulden hebben anders zou ze nooit zomaar uit haar vertrouwde omgeving weg willen. Ik dacht eraan om Ronan en Sara te moeten verlaten én mijn lieve Lady! Zij was niet van mij dus haar kon ik niet meenemen, laat staan betalen en onderhouden…
Ik snapte het niet.. waarom zaten we opeens zo erg in geldnood? Er moest iets aan de hand zijn, maar wat wist ik niet.
Ik was vastbesloten om morgen wéér naar het huisje te gaan om te kijken naar spullen die misschien waardevol konden zijn, die ik dan misschien kon verkopen.

Mijn moeder was stil en keek televisie, ik was druk aan het nadenken. Wat kon ik doen om hier te kunnen blijven wonen en hoe zou het morgen met Ronan zijn? Ook dacht ik na of ik misschien al wat waardevolle spullen had ontdekt in het huisje, ja het zwaard, maar die was van Ronan want hij was een beetje door mijn schuld erg ziek geworden… Van het zwaard zou ik afblijven.
Toen ik mijn pizza op had ging ik naar het toilet. Tijdens mijn behoefte las ik de spreuken die aan de crèmekleurige muur hingen. Ik waste mijn handen en keek even in de spiegel die boven de wasbak hing. “Jeetje wat is dat nou!” schreeuwde ik in mijn hoofd, ik leek wel een oud wijf! Ik wist dat dát wel wat overdreven was maar ik zag een paar kleine rimpeltjes om mijn ogen en mijn wimpers leken wel wat dunner geworden, maar ook was de bijzondere paarse gloed van mijn ogen veel minder geworden. Ik vond het maar raar, ik dacht meteen aan het zalfje dat het misschien uitgewerkt zou zijn.

Snel schudde ik mijn haar los en haalde het over mijn schouder naar voren zodat ik het in de spiegel goed kon bekijken. “Gelukkig”, zuchtte ik, mijn haar zag er nog steeds heel mooi uit. Vlot liep ik de trap op naar boven en haalde het zalfje uit mijn rugtas. Het dekseltje draaide ik eraf en haalde er een beetje zalf uit met mijn vinger en masseerde de zalf over mijn ogenleden en wimpers. Balend keek ik later naar het potje, het was namelijk bijna leeg. Ik moest morgen wanneer ik ging zoeken in het huisje naar kostbare spullen ook meteen kijken of ik nog meer zalf kon vinden.
"Brrr", dacht ik bij de gedachte dat er misschien iets uit de gang was gekomen.
Ik ging mijn tanden poetsen en keek naar mijn ogen die er nu best wel anders uitzagen. "Ach, morgen zien mijn ogen er vast wel weer mooi uit..", stelde ik mijzelf gerust.
Ik schreeuwde naar beneden, mijn moeder weltrusten toe en ging in mijn heerlijke grote bed liggen. Het was nog maar kwart over 10, maar ik voelde mij erg moe dus wilde gaan slapen. Ik was erg gespannen en dacht aan Ronan, aan het verhuizen en daarbij iedereen die belangrijk voor mij was te moeten verlaten. Ik dacht ook aan het huisje en mijn ogen en aan de geheime gang die ik morgen weer opnieuw zou gaan bekijken. Ik kreeg een onrustige droom....

**Geplaatst**: 10-10-05 00:14

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 10-10-05 00:14

Oeh, ja.. leuk stukje hoor!
Hier ben ik wakker voor gebleven

Hoop dat er gauw een nieuw stukje komt, je hebt echt talent hoor!

**Geplaatst**: 10-10-05 14:22

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 10-10-05 14:22

Meer meer! =D

**Geplaatst**: 10-10-05 14:34

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 10-10-05 14:34

Spannend!! Je schrijft echt goed.

**Geplaatst**: 10-10-05 15:02

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst: 10-10-05 15:02

wow

ben benieuwd hoe het verder gaat, echt super!! ben benieuwd wat dat zalfje bij ronan zou gaan doen, en wat er verder gaat gebeure met ze allemaal

hoe kom je er eigenlijk bij om een verhaal te gaan schrijven?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-10-05 16:39

Re: [Verh] “Het avontuur waardoor mijn leven afschuwelijk...

Geplaatst door de TopicStarter : 10-10-05 16:39

Hehe eindelijk doet internet het weer!

Ze is dus nu aan het dromen.... de droom is nog niet afgelopen, maar ik moet nu snel naar mijn paardje...
dus VANAVOND MEER

In het huisje was ik aan het zoeken naar spullen. Achter een geheim luikje waar een raar schilderij voor hing, had ik een mooi glinsterend doosje gevonden. Er hing een slotje aan, ik zocht iets om het open te maken. Toen ik het kistje iets heen en weer bewoog hoorde ik een aantal voorwerpen schuiven. Er zaten voorwerpen in! Ik hoopte dat er iets waardevols in zou zitten en keek de kamer rond op zoek naar een sleuteltje of iets wat in het slot zou passen. Het schilderij was heel bijzonder geweest er stond een zittende jachthond op in bruintinten die naar een zwarte panter keek. Die jachthond keek verschrikkelijk treurig, ik vond het bijna zielig. Mijn blik ging naar de kast met de geheime deur die nu dicht zat. Opeens hoorde ik een stem achter de geheime deur, die stem leek wel te zeggen: “Anne, kom helpen! Ik heb iets gevonden…”. Verbaasd keek ik naar de deur, dat leek wel Sara’ s stem die ik hoorde roepen.

Snel zette ik het glinsterende kistje wat ik net gevonden had op de tafel en bukte de kast in. Ik taste naar het hengseltje achterin de wand, “Yes gevonden”. Ik draaide en duwde en de deur opende zich. “Sara?, ben je hier?” vroeg ik een beetje angstig. Het was stil, had ik het me net verbeeld dat ik Sara hoorde? Net toen ik terug uit de kast wilde gaan, hoorde ik Sara’ s stem: “Kom gauw, dit moet je zien…prachtig!”.
Ik draaide mij weer om en ging de geheime gang weer in, dat was echt Sara die ik hoorde. Opeens bedacht ik mij dat Sara misschien al heel lang van het bestaan van het huisje afwist. Haar oom had een lange tijd in de boerderij gewoont dicht bij het huisje, nog voordat ik Lady ging verzorgen. Misschien had Sara hier vroeger wel gespeeld en kende ze dit huisje heel goed omdat het misschien van haar oom was geweest?

Zuchtend liep ik de donkere gang in die steeds donkerder werd omdat ik geen kaars of zaklamp bij me had. Stapje voor stapje schoof ik mijn voeten over de harde grond naar voren. Mijn handen tasten de wand af om te voelen waar de gang heen ging en of de gang zich niet ging splitsen in meerdere gangen. Ik voelde een vochtige, glibberige muur en mijn handen voelden vies aan. Met een iets angstig gezicht, stuntelde ik verder de gang in. Ik wist niet waar ik met mijn handen steeds door heen gleed want het was nu echt ontzettend donker! De gang rook naar aarde, “Sara?” riep ik om te horen of ze hier in de buurt was. Met een vertrokken gezicht van afschuw stuntelde ik verder. Ik vond het verschrikkelijk goor waar mijn handen steeds verder in gleden, het leek wel of de muur glibberiger werd. De grond leek steeds zachter te worden, daarom werd ik wat voorzichtiger met lopen, eigenlijk wilde ik liever terug gaan, maar ja Sara was hier ook langs gegaan dus het moest veilig zijn..
Ik keek even over mijn schouder achterom en zag verderop een klein puntje licht van de kamer van het huisje. Kort daarna hoorde ik wat gekraak en was het lichtpuntje achter mij verdwenen.

Ik raakte in paniek en had het idee dat ik bijna stikte! Ik taste de wand geschrokken af en stuntelde nu met snellere passen naar voren. Ik wist niet wie de deur had gesloten en of het de gang in was gekomen daarom durfde ik niet terug. Altijd al had ik een beetje last gehad van smalle, donkere ruimtes en kreeg het dan snel benauwd. Ik begon sneller te ademen en hoorde mijzelf hard ademen, “Sara!”, riep ik paniekerig,”waar ben je?”.
Ik hoorde niets, ik bleef even stil staan in de donkere benauwde gang. Ik werd mij bewust van een warmte om mij heen, of het kwam door mijn angst en benauwdheid maar ik stikte bijna! zo warm leek het te worden!.
Van angst begon ik harder te ademen en iets te snikken, het was een rare combinatie. Dit was het verschrikkelijkste wat ik ooit had meegemaakt! Ik durfde niet door te lopen, hier werd de grond zo zacht dat ik er tot aan mijn knieën door heen zakte. “Wat nou als er toch een andere gang grensde op deze en dat ik die niet gevoeld heb? Dan ga ik misschien wel de verkeerde kant op,” dacht ik geschrokken.

Ik ging verder de gang in, het leek wel alsof ik door modder heen ploegde! Het werd erg zwaar, de modder kwam al tot aan mijn middel, maar ik ging door. Ik hoopte dat de grond snel weer harder werd. Met mijn handen steunde ik tegen de muur en zo ploegde ik door de modder heen, opeens voelde ik een open ruimte aan de rechterkant. Ik draaide me zwaar om in de modder naar rechts en voelde met twee handen in de duisternis naar de open ruimte. Hier leek de grond al iets steviger te worden, dus ik ging deze kant maar op. Ik rilde van de koude modder, de modder was erg koud terwijl de lucht juist wel een oven leek. De warmte van de lucht leek af te nemen verder op in deze gang. Iets vlotter liep ik door want de grond werd steeds steviger totdat ik nog maar tot aan mijn knieën in de modder stond. Verder op in de gang zag ik een klein licht, misschien wel een opening dacht ik enthousiast.

Met vlotte passen liep ik door de modder totdat ik struikelde en voorover viel over iets heen. “Hè sj*it!, auw mijn knie”, zei ik pijnlijk.
Ik probeerde op te staan en voelde wat het was. Ik voelde iets groots, het was niet zacht maar ook niet hard. Het was koud en had haar. Het leek wel of ik kleren voelde, het ‘ding’ maakte geen geluid. Toen ik verder het ding in de duisternis aftastte voelde ik een rond ding wat eraan vast zat met een opening..een gezicht met een mond. “Een mens!” fluisterde ik geschrokken, “toch geen Sara?”.
Ik wist dat ik Sara misschien zou kunnen herkennen, ik voelde om haar hals en voelde wat ik dus niét hoopte te vinden….
Het kettinkje met ronde schijfjes eraan. “Sara?”, fluisterde ik zachtjes,”leef je nog?”.

Ik wist niet wat ik moest doen, ze was slap en leek hartstikke dood! Ik legde mijn inmiddels koud geworden vingertoppen in haar hals en voelde een hartslag! Ik schudde Sara door elkaar en riep haar naam. “Sara? wakker worden!”, fluisterde ik angstig. Na wat geschud maakte ze een gorgelend geluid, ik hoorde haar iets met zwakke stem fluisteren: “Ga zo snel mogelijk weg,….het..is hier…gevaarlijk…je mag hier nooit meer komen…..je zult het nooit begrijpen maar als je het begrijpt is het….te laat.” Ze maakte nog een gorgelend geluid en was stil. “Wat zei je nou Sara?” zei ik geschrokken en schudde haar door elkaar. Geen reactie, ik stond op en schuifelde door de modder naar het puntje licht. De wand hield hier op. Ik tastte om mij heen maar voelde niets, ik had gedacht dat ik nog een heel eind verder kon.
Ik keek omhoog en zag het kleine puntje licht zo groot als een hand. Mijn ogen gingen omhoog en ik keek door het licht heen en zag een grijze lucht met takken en bomen. In de modder stapte ik iets opzij en keek naar de grond die nu verlicht werd door het straaltje licht. Ik raakte helemaal in paniek, angstig liep ik achteruit tegen de wand op en sloeg mijn handen voor mijn mond en probeerde niet te gillen want nu wist ik dat ik enorm in gevaar was en het al begreep…Sara had gezegd: Je zult het nooit begrijpen maar als je het begrijpt is het te laat. Het was dus al te laat, ik zag nu wat hier aan de hand was en dat ik enorm in gevaar verkeerde en ik zou sterven tenzij er een wonder gebeurde….Gillend keek ik naar mijn handen en begreep wat de smurrie aan de muren was geweest...