Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 1:

‘Rot dan op!’ Schreeuwt Sanne woedend door de telefoon. ‘Ik heb je niet meer nodig!’ Woest hangt ze de hoorn op de haak en rend woedend naar boven toe. De muziek gaat zo hard aan dat de buren aan de overkant kunnen mee genieten. Het kan haar allemaal geen bal meer schelen! Ze weet zich 5 minuten sterk te houden, maar barst toch in tranen uit. ‘Die jongens altijd!’ schreeuwt ze boos. Sinds 3 maanden heeft ze verkering met Thijs. Dit is hun eerst ruzie. ‘Ik haat hem!! Nee, ik haat hem niet maar wil hem haten.’ Mompelt ze in zichzelf.
Sanne begrijpt niet waar Thijs het lef vandaan haalt om te zeggen dat ze is vreemd gegaan. Dat zou ze nooit doen. Ze is stapel verliefd op Thijs.
De muziek dringt niet echt tot haar door maar dat maakt er weinig uit. In haar broekzak voelt Sanne iets trillen. Haar telefoon. Ze heeft een smsje. ‘Sorry Sanne, het spijt me! Ik geloof dat je niet bent vreemd gegaan. Echt waar. Ik wil je spreken. Kom om 7 uur naar me huis. HVJ Thijs.’
Sanne trekt zich er weinig van aan en zet haar favoriete nummer op en zingt, zo hard als ze kan, mee.
Om half 6 roept word Sanne geroepen voor het avond eten. Ze heeft totaal geen honger. Ze besluit om toch maar naar beneden te gaan. Gelukkig vragen haar ouders niks. Ze eet twee boterhammen en gaat daarna weer naar boven toe. Ze heeft beslot om naar Thijs toe te gaan om 7 uur.
Omdat het pas 6 uur is gaat Sanne nog even achter msn. Ze praat met wat mensen. Als ze net wil afmelden komt Thijs op msn.
Thijs (L) Sanne: Heey prinsesje
Sanne houd veel van Thijs: Heey
Thijs (L) Sanne: Ben je nog boos?=$
Sanne houd veel van Thijs: Nee… Ik denk het niet..
Thijs (L) Sanne: oh oke =D
Thijs (L) Sanne: Kom je nog om 7 uur.
Sanne houd veel van Thijs: Ja ik denk het wel.
Thijs (L) Sanne: Ok gezellig!
Sanne houd veel van Thijs: Thijs ik ga ik zie je zo.
Thijs (L) Sanne: oke, hou veel van je sanne!
Sanne houd veel van Thijs: ik ook van jou thijs.
Sanne meld zich af van msn. Ze heeft niet gelogen. Ze houdt nog steeds veel van Thijs.
Om kwart voor 7 stapt ze de deur uit. ’10 uur thuis’ hoort ze haar ouders op de achtergrond zeggen. ‘Oke! Doei’
Sanne gooit de deur achter zich dicht en springt op de fiets. Binnen een kwartier is ze bij Thijs aan gekomen.
Zijn moeder doet open. ‘Hoi Sanne! Gezellig dat je er weer bent. Thijs is boven. Je weet ze kamer wel te vinden he?’
Sanne knikt ja en loopt naar boven toe. Als ze bij zijn deur is voelt ze zich toch wel zenuwachtig. Ze hebben nog nooit ruzie gehad. Hoe gaat dit goed komen, vraagt ze zichzelf af. Ze klopt op de deur. ‘Binnen!’ roept Thijs. Sanne doet ongemakkelijk de deur open en blijft in de opening staan. Thijs wordt rood. ‘Hey’ zegt Sanne verlegen. Ze schaamt zich dood. Het lijkt wel alsof dit hun eerst afspraakje is. Zonder dat ze er wat aan kan doen schiet ze in de lag. Thijs kijkt haar verbaasd aan.
’Het lijkt wel alsof we elkaar voor het eerst zien!’ zegt Sanne lacherig. Thijs ziet er nu ook wel de humor van in en moet ook lachen. Sanne ploft op Thijs ze schoot neer en geeft hem een kus.

Hoodstuk 2

S´avonds ging Sanne met een goed gevoel naar huis. Samen met Thijs hebben ze een romantische film gekeken.
Thuis nam ze wat te drinken en ging toen naar boven. ´Maak je het niet te laat Sanne?’ vraagt haar vader. ‘Nee pa. Echt niet!’
Als ze boven is gaat ze eerst op msn. Thijs is er niet. Als ze haar mail opent kijkt ze verbaasd naar een mailtje van ene David Oostere, met als onderwerp; Hej jou ken ik!
Sanne opent het mailtje. Haar ogen schieten over de regels. ‘Wat is dit!’ denkt ze hardop.

Lieve Sanne.
2 Jaar geleden heb ik jou ontmoet. Via via ben ik erachter gekomen waar je woont en wat je msn is. Ik wil je graag weer zien. Heb je de laatste keren al in het park gezien met een of andere jongen. Is toch niet je vriendje hé? Want ik hou van jou en je bent van mij. Dikke zoen David.

Sanne denkt diep na maar ze herinnerd zich geen David.
Ze denkt er niet verder meer bij na en gaat gezellig met haar vriendin msnen. Na ongeveer een kwartier voegt iemand haar toe. Ze accepteert hem en vraagt wie hij is.
Sanne Houd Van Thijs!: En jij bent?
Lekkerboy David: David, van dat mailtje. Je kent me toch nog wel.
Sanne Houd Van Thijs!: Nee ik weet totaal niet wie je bent =S
Lekkerboy David: Ik ben die jongen van vakantie.

Ineens herinnerd Sanne het zich weer. David, dat is die jongen die maar niet van haar af kon blijven. Aan het begin vond ze hem nog aardig. Maar aan de eind van de vakantie, haten ze hem. Hij heeft haar tot twee keer toe geprobeerd te verkrachten.

Sanne Houd Van Thijs!: Laat me met rust goorlel
Lekkerboy David: Nee, ik heb je eindelijk weer gevonden. Ik laat je nooit meer gaan!
Sanne Houd Van Thijs!: Rot op!
Lekkerboy David: Nee sgatje, je bent van mij. Ik laat je nooit meer met rust. Nooit! Mooi huisje woon je trouwens in. Leuke hond heb je ook! Mooie Bouvier.
Sanne Houd Van Thijs!: Rot op Freak! Laat me met rust! Ik mot je niet!
Lekkerboy David: Dat zeg je nu wel maar je houd wel van me. Ik weet het zeker!
Sanne Houd Van Thijs!: Nee ik verafschuw je! Rot op!
Lekkerboy David: Nooit Sanne. Nooit

Sanne blokkeert hem. Ze ziet dat hij ze naam heeft veranderd. ‘Wacht maar Meissiej! Je komt nooit meer van me af. Nooit!’
Sanne wordt er bang van. Ze weet niet wat ze hier mee moet.
Ze sluit d’r computer af en gaat naar bed toe. Het is inmiddels al weer 1 uur, maar alsnog kan ze niet slapen. David blijft maar door haar heen spoken.
Als ze eindelijk in slaap valt gaat d’r mobiel af. Slaperig neemt ze op. Aan de andere kant hoort ze een bekende stem. ‘Ik laat je nooit meer met rust! Nooit meer.’
’Rot op!’ gilt Sanne door de telefoon. Ze drukt hem gauw weg en zet d’r mobiel uit.
Ze probeert opnieuw in slaap te komen maar nu lukt het haar helemaal niet meer. Ze besluit om wat te gaan lezen en hoopt dat ze zo toch nog in slaap zou vallen.
Om half 3 valt ze eindelijk in slaap. Ze droomt over David.

Hoodstuk 3
Sanne schrikt om 6 uur wakker. Ze zweet helemaal. Ze heeft over David gedroomd.
De droom was eerder een nachtmerrie. Ze draaide zich nog een paar keer om, maar in slaap vallen lukte niet meer.
Om half 7 besloot ze haar bed uit te gaan. Haar moeder zat op de bank met de krant en een kop thee. Sanne schenkt voor zichzelf ook wat in. Met een diepe zucht ploft ze naast haar moeder op de bank neer. Ze zet de TV aan maar er is weinig leuks. Als ze haar thee op heeft gaat ze naar boven toe. Ze neemt een lekker warme douche zodat ze goed wakker wordt. Als ze onder de douche vandaan komt voelt ze de koude wind die uit het dakraampje komt, over haar blote arme geleiden. Ze rilde en kleed zich gauw aan. Na het aankleden borstelt ze haar haren en maakt zich op.
Ze heeft totaal geen zin in school maar zal toch moeten. Om half 8 vertrekt ze, zonder iets te hebben gegeten. Ze heeft totaal geen honger. Alleen al bij de gedachten van eten wordt ze misselijk.
Om kwart voor 8 staat ze stil bij de brug. Ze wacht op Mona. Mona is altijd te laat. Om 10 voor 8 komt ze aan fietsen. Ze heeft een rood hoofd en ziet er moe uit. ´Sorry verslapen´ zegt ze verontschuldigend. ´Haha maakt niet uit, kom we gaan fietsen´. Sanne moet altijd wel om haar vriendin lachen. Het is al sinds groep 3 haar beste vriendin. Samen bespreken ze heel veel.
´Heb je eigenlijk nog wat van David gehoord?’ Sanne verstijfd.
’Hoe weet jij van David?’ vraagt ze verbaas.
’Oh, ik kwam hem zondag tegen in het café. Hij vroeg of ik misschien jou e-mail adres had. Ik heb het hem gegeven.’ Zegt ze nuchter. Sanne staat in een keer stil. ‘Je hebt WAT gedaan?!?’ schreeuwt ze naar Mona. ‘Hoe kan je! Je weet hoe verliefd die 2 jaar geleden op me was! Hij is een griezel!’ Sanne is rood van woede. ‘Sorry hoor, ik wist toch ook niet dat je zo’n hekel aan hem had?’ roept Mona verbaasd. ‘IK HEB HET JE ZO VAAK VERTELD!’ schreeuwt Sanne nu nog harder. ‘Mens, stel je niet zo aan het is maar een jongen. Sorry dat ik het heb gegeven.’ Zegt Mona verontwaardigd.
Sanne is woedend. Hoe kan ze! Woedend fiets Sanne alleen verder. Ze laat Mona alleen staan. Het kan haar helemaal niks meer schelen. Op school is ze niet te genieten. Tegen niemand. Mona negeert ze. Ze gaat overal aan de andere kant van de klas zitten. Als Sanne in de pauze naar buiten toe wil gaan komt Thijs naar haar toe lopen. Ze heeft niet echt veel zin in hem maar blijft toch maar staan. ‘Hoi schat, wat is er aan de hand?’ vraagt hij bezorgd. ‘Oh niks hoor, gewoon moe.’ Liegt ze.
Thijs geeft d’r nog een kus en loopt daarna naar ze vrienden toe om te gaan roken. Sanne is nu 3 maanden gestopt met roken maar verlangd nu zo naar een sigaret dat ze besluit er eentje bij Thijs te vragen. Van Thijs krijgt ze niet omdat hij niet wilt dat ze weer begint met roken. Sanne loopt boos weg. Gelukkig kent ze nog meer mensen op school en die maken er geen probleem van dat ze een sigaret wil. De eerste hijs valt zwaar. Ze moet flink hoesten maar daarna gaat het weer net zoals vroeger.
Als de bel gaat, gaat ze weer naar binnen toe. Nog 1 uurtje les en dan is ze uit.
Ze heeft wiskunde. Sanne vindt dat een leuk vak en let goed op. Om 10 over 1 gaat de bel. Ze is uit.
Als ze naar buiten toe loopt ziet ze tot haar grote schrik een heel erg bekend persoon staan.
David.

Hoofdstuk 4:

Sanne laat zich niet kennen en loopt dapper of David af.
’Wat moet je van me?! Laat me met rust!’ zegt ze zodra ze voor hem staat. David moet lachen. ‘Wie zegt dat ik voor jou kom? Hahah, ik kom voor dat leuke vriendinnetje van je.. Hoe heet ze ook alweer?’ Sanne verstijfd van zijn opmerking. ‘Mona’ verluistert ze. ‘Ja, inderdaad zo heet ze! Leuk meisje. Ze kan alleen niet zo goed d’r mond dicht houden. Weet al veel over jou en Thijs.’ Zegt hij gemeen.
‘Dat is hem toch?’ en hij wijst naar een jongen, Thijs. ‘Nee’ liegt ze.
’Lieg niet tegen me San, je weet wat er dan kan gebeuren. Ik weet dat hij Thijs is. Waarom zou je anders met hem zoenen.’ Zegt hij dreigend. ‘Geniet er nog maar van, want het kan een van de laatste keren zijn.’ Terwijl hij het zegt strijkt hij met zijn wijsvinger langs zijn keel.
Sanne kan zich niet meer inhouden en springt boven op hem.
’Jij vuile gore eikel! Laat me vriendje met rust!’ voordat ze het door heeft geeft ze hem een mep in zijn gezicht. Achter zich hoort ze iemand gillen, Mona. Sanne staat op en rent weg. Na 10 minuten is ze buiten adem en stopt met rennen. Ze kijkt om zich heen maar heeft geen flauw idee waar ze is. Voorzichtig loopt ze verder. Van alles wat ze hoort schrikt ze. Alles kan David zijn.
Na een half uur lopen herkent ze waar ze is. Ze wil nog niet naar huis en loopt richting Thijs ze huis. Als ze bij Thijs zijn huis is bedenkt ze dat haar fiets nog op school staat. Ze bedenkt morgen wel wat.
Als ze bij Thijs aan belt hoort ze Boemer al blaffen. Boemer is een beagle en ze gek als een deur. De moeder van Thijs doet open.
’Heey Sanne! Thijs is boven. Je weet waar het is!’ zegt ze vrolijk. Sanne knikt beleefd en loopt door naar Thijs zijn kamer.
Ze klopt op de deur, die beplakt is met rare teksten en maffe poster’s. ‘Binnen’ wordt er achter de deur geroepen. Sanne loopt naar binnen toe en ploft naast hem op het bed neer. ‘He wat een verassing’ zegt Thijs verbaasd. ‘Ja, ik was in de buurt.’ Sanne hoopt dat hij niet door vraagt, gelukkig doet hij dat ook niet. Sanne probeert de film te volgen die Thijs aan het kijken is maar het lukt haar niet. Ze heeft geen zin in film kijken en besluit Thijs te pesten. Ze draait zich met een ruk om en zit nu boven op hem. Thijs weet van verbazing niet wat hij moet doen en laat het allemaal maar toe. Sanne zoent hem in zijn nek. Thijs wil zich net ontspannen, maar daar denkt Sanne heel anders over. Ze begint hem te kietelen en samen belande ze op de grond. Ze stoeien nog wat en dan gaat Sanne naar huis toe.
Op weg naar huis heeft ze het gevoel dat ze wordt achtervolgd. Maar elke keer als ze achter om kijkt ziet ze niks.
Sanne vertrouwt het niet en loopt een steegje in. Tot haar grote verbazing ziet ze Mona voorbij lopen.
Ze rent naar haar toe. ‘Waarom achter volg je me?!’ vraagt ze boos.
Het blijft stil aan Mona’s kant ‘Nou?!’ vraagt Sanne. ‘Ik..Ik wilde weten waarom je David hebt geslagen..’ stottert Mona. ‘Waarom?! Omdat hij me bedreigt, me stalkt en omdat hij Thijs wil vermoorden!’ roept ze woedend.
’Ik geloof je niet! Zo is hij niet! JE BENT GEWOON JALOERS! NOU SANNE, JE HEBT PECH! HIJ IS VAN MIJ.’ Schreeuwt Mona terug.
’Rot toch op! Rot kind! Ga naar David toe. Zeg er wel gelijk even bij dat hij moet kappen!’ Sanne rent boos weg.
Ze wil geen ruzie met Mona maar toch gebeurt het. Hoe kan ze zo dom zijn om met David verkering te nemen vraagt ze zichzelf af.
Sanne besluit om naar huis toe te gaan.
Als ze over straat loopt hoort ze sirene’s. Normaal interesseert haar dat niks. Maar nu is ze toch wel bang. Misschien is er wel wat met Thijs gebeurd. Ze besluit hem op zijn mobiel te bellen.
’Met Thijs’ wordt er op genomen.
’Heey, met Sanne. Ik wou even zeggen dat ik thuis ben’ liegt ze.
’Oke ik spreek je morgen, goed?’
’O oke doeg’ en Sanne verbreekt de verbinding.
Wat deed hij nou ineens raar. Sanne snapt er niks van.
Als ze thuis komt is alles donker binnen. Sanne besluit om nog maar even TV te kijken. Op NL 3 is het nieuws bezig. Het gaat over een neer gestoken meisje. ‘ Het meisje is 15 jaar.’ Wordt er door een politie agent gezegd. ‘We hebben haar gevonden in de straat Paarelmoer.’ Sanne verstijfd. In die straat kreeg ze ruzie met Mona.
Gauw maakt ze haar ouders wakker. Samen wachten ze op verder nieuws van de politie. Na een half uur is er weer nieuws. Dit maal op RTL 5. ‘Vanavond is er een meisje van 15 jaar gevonden die neergestoken is. Het gaat hier om 4 steekwonden. 2 in haar buik en 2 in haar arm. Het meisje is met spoet naar het ziekenhuis gegaan. We hebben nog geen identiteit van het meisje. Daarom hier een foto van haar.’ Zecht de verslag geefster.
Sanne en haar ouders schrikken zich rot als ze de foto zien. Het is Mona.
Sanne zit versteend op de bank terwijl haar ouders de politie inlichten.
Mona. Waarom Mona. Ze heeft nergens meer besef bij. ‘Sanne, we hebben de politie gebeld. Ze zijn ons heel erg dankbaar.’ Hoort Sanne vaag op de achtergrond. ‘Sanne, misschien moet jij gaan slapen’ zeggen haar ouders bezorgd. Sanne hoort niks. Waarom Mona.
Sanne is verdoofd. Ze kan niks meer. Alleen maar voor zich uit staren. De beelde van het gewonde meisje op die foto, Mona.
Sanne staat op en loopt versuft naar haar jas. Ze moet Thijs bellen. Ze pakt haar telefoon maar snapt ineens niks meer van dat rare ding.
Ze vraagt haar moeder om hulp. Haar moeder zoekt het nummer van Thijs op en geeft de telefoon daarna aan Sanne. Als ze Thijs zijn stem hoort schrikt ze wakker. Ze verteld het verhaal snikkend aan Thijs. Aan de andere kant van de lijn blijft het stil. Tot ze ineens gesnik hoort aan de andere kant van de lijn. Sanne weet niet goed hoe ze moet reageren. ‘Zal ik anders naar je toe komen?’ vraagt Thijs. Sanne vindt het goed en binnen 5 minuten staat Thijs voor de deur. Sanne kan hem niet meer los laten en samen huilen ze. Sanne d’r moeder heeft binnen al wat te drinken voor ze neer gezet. Sanne drinkt het gulzig op.
Na een half uur komt er weer nieuws. ‘Sinds een half uur weten we wie het slachtoffer is. Mona van Dijkzicht. Mona licht momenteel in kritieke toestand in het ziekenhuis. De artsen kunnen nog niks zeggen over of ze het haalt of niet. Van de dader is nog geen enkel spoor.’
’David’ verluistert Sanne.
‘Wat zeg je?’ vraagt haar moeder. ‘David’ zegt Sanne nu iets harder. ‘Lieverd je moet echt wat harder praten, anders verstaan we je niet.’ ‘DAVID’ schreeuwt Sanne nu. ‘Wie is David?’ vraagt Thijs. Haar ouders weten wel wie David is. ‘Wat is er met hem?’ vraagt haar vader. ‘Wie is het?’ vraagt Thijs er tussen door. ‘Lieverd wat is er met hem?’ hoort ze haar moeder. Sanne barst in huilen uit. Ze weet het allemaal niet meer! Gillend en huilend rent ze naar boven. Boven slaat ze met haar vuisten tegen de deur en in haar kussens. Thijs komt naar boven toe gerend. ‘Sanne rustig maar, we vragen niks meer. Het komt goed’ Sanne geloofd niks meer. Niemand meer.
Ze gaat overeind zitten, de tranen stromen over d’r wangen heen.
’Thijs ik heb zo’n spijt! Dadelijk is ze dood! En ik heb nog ruzie met d’r! Het is allemaal mijn schuld! Ik heb zo’n spijt Thijs!’ huilt Sanne. ‘Lieverd hou asjeblieft op. Ik smeek het je, dit doet pijn.’ Thijs moet zelf ook huilen.
De volgende ochtend wou Sanne toch naar school toe. Ze vindt het raar, normaal zou ze nu met Mona hebben afgesproken. Nu stond Thijs op haar te wachten. Het is voor hem een kwartier om fietsen, maar hij wou Sanne niet alleen laten fietsen. Zwijgend fietste ze naar school. Soms liep er een traan over Sanne´s wang. Vannacht had ze geen oog dicht gedaan. Thijs was s´avonds door zijn ouders op gehaald. Hij had tot 3 uur bij Sanne gezeten.
Als Thijs en Sanne voor het stoplicht staan komt er een ambulance met gillende sirene´s voor bij scheuren. Sanne krijgt er een naar gevoel van in d´r buik.
Samen fietsen ze door naar school. Als ze op school aan komen, komen er verschillende klasgenoten op haar af. ´Wat is er gebeurt?’ ‘Wie heeft het gedaan’ ‘Jij moet het weten!’ ‘Jij bent d’r beste vriendin.’ Sanne trekt het niet meer en rent huilend de school binnen. Thijs valt uit tegen Bianca. ‘Dom mens! Je ziet toch dat ze dat niet aan kan!’ gauw rent Thijs haar achterna de school in.
Op de parkeerplaats staat een zwarte auto.

Hoofdstuk 6:
In het ziekenhuis is het stil en vredig. Sanne zit samen met Thijs in de ouders van Sanne en Thijs in de witte wachtkamer.
De dokter zou naar buiten toe komen als ze mochten komen kijken. De minuten kruipen voorbij. Eindelijk, na een uur wachten komt er een dokter naar hun toe gelopen. ‘Sorry voor het lange wachten. Het was een zware operatie. We weten nog niet of dat ze het red.’ Sanne verstijfd. Er is dus nog kans dat ze dood gaat. ‘Hoeveel kans is er op overleven?’ vraagt haar moeder. ‘We gokken op 50% maar het kan ineens helemaal fout gaan. Als ze het overleefd zal ze waarschijnlijk voor altijd verlamd zijn.’ Verteld de dokter ons.
Sanne kan er niet meer tegen en rent met tranen in d’r ogen het ziekenhuis uit. Ze blijft maar rennen. Ineens staat ze in de steeg van David. Wat moet ze hier nou, denkt ze bij zichzelf.
’Hoi Sanne’ hoort ze vlakt achter zich. Ze slaakt van schrik een gil en draait zich met een ruk om. Ze kijkt recht in de ogen van Daan, de oudere broer van David. ‘Leuk om je hier weer eens te zien. Het was niet de bedoeling om je zo te laten schrikken. Waarom zie ik je eigenlijk zo weinig? Je hebt toch met David?’ vraagt Daan nieuwsgierig. ‘Dat nooit van me hele leven!’ schreeuwt ze met tranen over d’r wangen. ‘He meis, sorry ik wist niet dat ik je aan het huilen maakte.’ Zegt Daan verlegen.
’Het maakt niet uit.’ Sanne doet haar best om te lachen maar er komt alleen een klein, raar, soort van lachje te voorschijn. Daan steekt een sigaret op en door alle stres kan Sanne het niet laten om er ook om eentje te vragen. ‘Natuurlijk meis!’ zegt Daan vrolijk. Samen gaan ze op het bankje zitten en kletsen wat bij. Sanne probeert ook wat informatie op te pikken over David. Jammer genoeg was Daan niet thuis op de avond van de steekpartij. Hij weet dus ook niet of zijn broer thuis was.
Om 7 uur gaat Sanne weer naar huis toe. Haar ouders zijn ook al thuis en vragen bezorgd waar ze is geweest. ‘O, gewoon even gelopen’ liegt Sanne. Sanne besluit om op msn te gaan. Dat heeft ze al even niet meer gedaan. Ze heeft 4 mails van Thijs, 7 van David en 1 van Mona. Verder nog een mail van ene Joyce. Ze leest eerst de mail van Thijs. Niet zo heel veel bijzonders. De mails van David gaan alleen maar over hoe graag hij haar terug wil en allerlei dreigementen. Ze leest er maar 2. Daarna heeft ze er wel genoeg van. Ze opent de mail van Mona. D’r ogen schieten over de regels.
Lieve Sanne.
Sorry van de ruzie. Ik wist niet dat ik het adres niet mocht geven aan David. Ik vindt het jammer dat we nu ruzie met elkaar hebben.
Ik houd van je Sanne.
Heel veel liefs Mona

Sanne schrikt als ze de mail leest. Als ze dit nou eerder had gelezen had ze niet zo’n onwijze ruzie met Mona gehad die avond. Misschien was er dan wel helemaal niks gebeurd. Beneden hoort ze Dancer, haar Duitse Dog blaffen. Er zal wel post zijn. Sanne loopt naar beneden toe. Ze kijkt zo wel naar die mail van die Joyce.
Sanne had gelijk. Er was post. Een bankafschrift van haar moeder en de krant. Op de voorpagina staat met grote letters:
MEISJE VAN 15 NEERGESTOKEN.
Daaronder staat de foto van Mona en wat er gebeurt is. Sanne wil het niet lezen. Ze kan het gewoon niet.
Ze gaat weer naar boven en leest de mail van Joyce. Tot haar verbazing gaat het over David. Zei kent David ook. Vroeger heeft ze wat met hem gehad. Ze wil Sanne waarschuwen voor zijn karakter. Sanne mailt terug dat ze al weet hoe hij is maar toch een bedankje voor het waarschuwen.
Ze gaat weer terug naar beneden en laat Dancer nog even uit. Om 10 uur gaat ze haar bedje in en droomt onrustig over Mona en David.
Om 4 uur schrikt Sanne wakker.
Ze had een nachtmerrie, ze droomde dat Mona nog leefde maar Sanne voor altijd haten. Versuft ging Sanne naar beneden toe. Ze kon toch niet meer slapen na die droom. Beneden zette ze de televisie aan en ging lang uit op de bank liggen. Er was weinig op tv te zien en ze besloot er een boek bij te pakken. Ondertussen stond de tv op TMF.
Ze verdiepte zich in haar boek en schrok toen haar moeder om 6 uur naar benden toe kwam. ´Lieverd wat ben je vroeg wakker. Kon je niet slapen?’ vraagt haar moeder bezorgd. ‘Ja wel mam, maar ik blijf maar aan Mona denken. Ik wil gewoon dat ze terug komt!’ en zonder dat ze het echt door had stroomde de tranen over haar wangen. Sanne dacht dat ze geen tranen meer over had. Blijkbaar dus wel.
Ze liep rustig naar boven toe. ‘Sanne, jij blijft vandaag thuis. Ik neem vrij van me werk en samen maken we er een fijne dag van.’ Zei haar moeder. Sanne vond alles best. Ze wouw alleen nog maar slapen. Ze besloot haar bedje weer in te gaan en valt al snel in een diepe slaap.
Om 12 uur s’middags wordt ze gewekt door een vervelende vogel. Sanne rekt zich eens lekker uit en gaat naar beneden toe. Haar moeder zit beneden op de bank een boek te lezen. ‘Hoi mam’ zegt ze suf. ‘Hoi Sanne, lekker geslapen?’ vraagt moeder. ‘Ja jij ook?’ ‘Ja hoor’ antwoord moeder.
Sanne smeert een boterham en gaat naast haar moeder op de bank zitten. Ze bakt ook haar boek er bij en leest verder. Na een half uur heeft ze wel genoeg gelezen en besluit om zich aan te kleden. Om half 2 is ze klaar met alles en gaat ze gezellig met haar moeder de stad in.
Ze krijgt een nieuwe broek en 2 nieuwe veste. Ook koopt ze een mooi fotolijstje voor Mona.
Na dat ze zijn wezen winkelen gaan ze samen nog even naar Mona toe. Mona is nog steeds niet buiten levensgevaar. Er mogen wel al mensen naar haar toe. In het ziekenhuis zijn de ouders van Mona er ook. Mona is nog niet bij bewustzijn. Sanne zet het fotolijstje op het nachtkastje neer. De moeder van Sanne gaat samen met de ouders van Mona wat te drinken halen.
Eigenlijk licht Mona er zo wel heel erg vredig bij.
Sanne schrikt als het apparaat wat normaal geleidelijke piepjes geeft ineens een, lange piep geeft. De lange piep houdt maar niet op.
Voordat Sanne het door heeft komen er dokters in versnelde pas binnen lopen. Sanne wordt naar buiten gezet door en zuster. Verward kijkt ze op zich heen. Ze moet naar Mona toe, schiet er door haar gedachte. Mona!
Sanne rent de kamer weer in maar wordt er gelijk weer uitgezegd. Treurig gaat ze in de wachtkamer zitten. Na een half uur komt er een zuster naar buiten toe. ´Mevrouw, wat is er aan de hand? Komt het allemaal nog goed?’ vraagt Sanne bezorgd. ‘We hebben geen idee. Mona heeft zonet een hartstilstand gehad. Ze heeft het overleefd maar we weten niet of dit nog lang goed gaat.’ Verteld de zuster haar. ‘Sorry, ik moet nu weg. Dag’ verontschuldigd de zuster zich.
Verdrietig loopt Sanne weg. Bij de deur komt ze de ouders van Sanne tegen. Ze zegt ze gedag en loopt door.
Zonder dat ze het beseft loopt ze naar het huis van David toe en belt aan. Gelukkig doet David zelf open. Voor dat ze het door heeft hang ze om zijn hals heen en gooit hem op de grond. David is zo verast dat hij zich niet verweerd. ‘Jij vuile stinkmodder! Hoe durf je GVD! Waarom Mona?! Waarom niet gewoon MIJ?!’ roept ze woedend. ‘Waar heb je het over meisje, ik heb Mona al onwijs lang niet meer gezien.’ Zegt David sluw. ‘Nee gek he?! Als ze met 4e messen steken in d’r lichaam in het ziekenhuis licht. Gore klootzak!’ Sanne slaat en kan maar niet op houden met slaan. David probeert zich te verweren maar het lukt hem niet. Wanhopig begint hij op haar rug te slaan. Op dat moment komt Daan naar buiten. Hij rent naar Sanne toe en trekt haar van David af. David kijkt zijn broer dankbaar aan, daar in tegen kijkt Daan woedend. ‘Ik haat je David! Waarom moet je altijd die aardige meisjes hebben!’ Roept Daan woedend. ‘Wat doe ik nou weer zei begon!’ David is verward en snapt er nu niks meer van. ‘Ja niet zo raar he! Moet je maar met je poten van Mona afblijven! Klootzak!’ roept Sanne kwader dan ooit. ‘Ik heb die slettebak met geen vinger aan geraakt!’ roept David nu wat zekerder. ‘Hoe durf je haar een slettebak te noemen!’ schreeuwt Daan er tussen door. ‘Daan bemoei je er niet mee! Dit is tussen Sanne en mij. Ga naar binnen.’ Zegt David kalm. Daan is niet van plan naar binnen te gaan en loopt weg. Sanne rent er achter aan en roept nog achterom; ‘Ik krijg je nog wel klootzak!’
’Daan! Wacht! Daan wacht nou!’ roept Sanne hijgend. Ze rent als een gek achter Daan aan maar hij reageert niet. Sanne kan niet meer en gaat over op lopen. Helemaal buiten adem probeert ze hem nog een paar keer te roepen. Zonder succes.
Als ze even later terug naar huis toe loopt, is ze zo in haar gedachte verzonken dat ze tegen een meisje aan bots. ‘Pardon’ verontschuldigd Sanne zich. ‘Sanne?’ vraagt het meisje verbaasd. ‘Ja, dat ben ik, wie ben jij dan?’ vraagt Sanne nieuwsgierig. ‘Oh, sorry ik ben Joyce. Je weet wel, van die mail.’ En Joyce geeft Sanne een hand. ‘Ja ik weet wie je bent. Jij bent toch ook een ex van David?’ vraagt Sanne. ‘Ja, jammer genoeg wel. Daarom waarschuwde ik je ook. Gelukkig wist je zelf al hoe hij was.’
Joyce en Sanne lopen samen verder. Ondertussen kletsen ze wat. Sanne weet het niet, op een of andere manier voelt Joyce heel erg vertrouwd. Voor het eerst sinds het ongeluk verteld Sanne alles over Mona. Ze is blij dat ze het tegen iemand kan zeggen. Joyce luistert aandachtig en onderbreekt haar niet.
’Heb je misschien zin om nog even mee te gaan naar me paardje?’ vraagt Joyce als Sanne klaar is met praten. Sanne heeft het eigenlijk niet zo op paarden. Ze vindt ze maar eng. Toch besluit ze om mee te gaan. Ze vindt het gewoon erg gezellig met Joyce en ze is blij dat er iemand is met wie ze erover kan praten.
Sanne en Joyce hebben niet door dat ze worden achtervolgd.

De grote zwarte auto, met een lang persoon erin, volgde Sanne en Joyce. ´Wat moet Joyce bij Sanne, ze verpest me hele plan! Als Mona zou sterven, zou ze troost komen zoeken uiteindelijk. Dan had ik er voor mezelf!´ bromt de lang bestuurder.
Joyce en Sanne fietsen ongestoord door. Sanne durft niet tegen Joyce te zeggen dat ze eigenlijk ongelooflijk bang is voor paarden.
Eenmaal op stal vraagt Joyce of Sanne even haar paardje uit de wei wil halen. Sanne besluit haar angst weg te stoppen en loopt dapper naar de wei toe. Alleen staan er in de wei nog 2 andere paarden. Sanne weet niet wat nou het paardje van Joyce is. Ze besluit om het eerste paardje te pakken die ze te pakken kan krijgen. Dat is een zwarte merrie. Trots loopt Sanne er mee naar Joyce. Joyce schiet in de lag. ´Haha dat is niet Moon, dat is Dancon!´ Sanne wordt rood. ´Ja, maar wie is dan de jouwe? Er staan er 3 in de wei.’ Zegt ze verlegen. ‘Ik loop wel met je mee. Knap trouwens dat je Dancon mee hebt gekregen. Ze kan nogal vervelend zijn!’ complimeerd Joyce haar. Weer wordt Sanne rood.
Bij de wei laat Joyce zien wie nou Moon is. Moon is een wit paard, een schimmel, legt Joyce Sanne uit. Sanne luistert geïnteresseerd.
Sanne mag Moon mee nemen uit de wei. Moon gedraagt zich toch een stuk leuker dan die zwarte. Joyce vraagt of Sanne wil helpen met poetsen en dat doet Sanne.
Na dat ze klaar zijn met poetsen gaat Joyce rijden. ‘Jemig! Wat gaat hij hard!’ roept ze naar Joyce. Joyce moet lachen en verteld Sanne dat ze in de galop zit. Als ze een uur heeft gereden stopt ze. Joyce vraagt of Sanne Moon even uit wil stappen. Sanne zou heel graag willen maar durft eigenlijk niet. Eerlijk verteld ze tegen Joyce dat ze eigenlijk bang is voor paarden. ‘O, maakt niet uit, dan ga ik er naast lopen en jij er op zitten.’ Stelt Joyce voor. Sanne vindt het goed en stapt voor de 2e keer in haar leven op een paard.
In een zei weggetje bij stal staat nog steeds die grote zwarte auto.

Sanne is op weg naar het ziekenhuis. Mona is al weer aan spreekbaar en is buiten levens gevaar. Jammer genoeg weet ze niks meer van het ongeluk. Dus ook niet wie de dader is.
Als Sanne in het ziekenhuis is, komt ze Daan tegen. Ze is verbaasd maar toch ook wel blij. ´Hey!´ begroeten ze elkaar. Sanne is benieuwd wat Daan hier doet. Ze durft het hem niet te vragen. Gelukkig begint hij er zelf over. ´Er stond een stukje in de krant over Mona. Ik vond het zo sneu voor d´r dat ik besloot om langs te gaan. David wouw niet mee. Hij had geen zin om haar te zien ofzo. Iets heel vaags.´ verteld Daan. Het interesseerde Sanne maar weinig. Nog 10 minuten dan mocht ze naar Mona toe. Ze had een mooie bos bloemen voor haar gekocht.
De 10 minuten kropen voor bij maar uiteindelijk mochten ze er dan toch in. Mona was blij en verbaasd. Blij om Sanne te zien, verbaasd om Daan te zien. ´Waarom is David niet mee?’ was het eerste wat Mona vroeg. ‘Hij had geen zin in je.’ Antwoorden Daan. Het koste Mona moeite om niet te huilen. Sanne zag het en gaf Mona een dikke knuffel. Daar knapte ze van op. Daan stond maar stil in een hoekje en wist niet goed wat hij moest doen. Als ze een half uur bij Mona zijn komt een zuster hun vertellen dat ze weg moeten. Het bezoekuur is voorbij.
Sanne en Daan fietsen samen naar huis toe. Als Sanne thuis is gaat ze naar boven toe en zet de computer aan. Er zijn een paar mensen online maar Sanne heeft geen zin om tegen ze te praten. Er verschijnt een schermpje met de mededeling: U heeft 10 nieuwe e-mail berichten.
Sanne klikt er op en komt automatisch in haar postvak. 5 Mails zijn onzin mails. 1 is van Thijs. Hij schrijft dat hij haar mist. Ze besluit hem straks te bellen om af te spreken. Er is nog een mail van Joyce, 1 doorstuur mail van haar moeder en 1 mail van een site. De 5e mail is van een persoon met de naam: je weet wel wie ik ben. Sanne opent de mail:

Sanne, ik krijg je nog wel.
Aan Mona zal je nu niet veel meer hebben. Overleeft ze dit, zal ze gauw genoeg weer een ‘ongeluk’ krijgen.
Dat vriendje van je zal het ook niet lang meer doen. Als ik jou was zou ik goed opletten.
Dikke zoen, je weet wel wie.

’David’ Denkt Sanne hard op. Sanne begint nu toch wel bang te worden. Dadelijk raakt ze en haar beste vriendin en haar vriendje kwijt aan een gast die smoorverliefd op haar is.
Sanne sluit de computer af en gaat naar beneden toe om Thijs te bellen. Gelukkig is hij gewoon thuis. Ze spreken voor vanavond af en Sanne verbreekt de verbinding. Ze weet niet goed wat ze moet doen.

Om 7 uur staat Thijs op de stoep. Sanne laat hem binnen en zoals gewoonlijk gaan ze naar boven toe. Na 5 minuten komt Sanne d’r moeder cola en chips brengen. Thijs en Sanne besluiten om film te gaan kijken. Madagascar.
Samen moeten ze veel om de film lachen.
Soms missen ze een stukje van de film, ze merken toch wel dat ze heel erg verliefd op elkaar zijn.
Als de film afgelopen is besluiten ze om nog even naar buiten te gaan. Thijs wil sowieso roken. Dit keer krijgt Sanne hem toch zo ver dat hij haar een sigaret geeft. Samen gaan ze op het bankje in de voortuin zitten. Ze praten niet erg veel.
’Zullen we naar het park toe gaan?’ vraagt Thijs aan Sanne.
’Oke’ antwoord Sanne. Hand in hand lopen ze naar het park toe. Daar gaan ze in het drogen gras zitten en kijken samen naar de sterren.
Veel zeggen ze niet tegen elkaar. Af en toe geven ze elkaar een kus. Na een half uur besluiten ze om weer terug te gaan naar Sanne’s huis. Thijs gaat gelijk naar huis toe.
Hij heeft alleen niet door dat hij wordt achtervolgd door een zwarte auto.

Hoofdstuk 7:
Hallo Sanne.
Ik weet wat jij uit spookt met Thijs. En ik denk niet dat je moeder dat zo leuk zal vinden. En dat je weer rookt? Misschien moet je toch maar eens leren dat je naar mij moet luisteren. Zo niet, zal ik je moeder moeten bellen. 0184-568203 is je nummer toch?
Dikke zoen, je weet wel wie.
De persoon achter de computer klikt op verzenden. Eigenlijk hoeft hij niet eens te vragen of dat het goede nummer is, hij weet het zeker. Heeft hij van Mona gehad. ‘Ik krijg d’r nog wel.’ Mompelt hij in zichzelf.

S’ochtends fietst Sanne vrolijk naast Thijs. Ze is bij Mona geweest. Het gaat helemaal goed met haar komen! Ze zal weer helemaal genezen en nergens meer last van hebben! Zo vrolijk als Sanne nu is, is ze al in tijden niet geweest. Thijs wordt er zelfs een beetje gek van. Ze vertelde dat ze weer samen met Daan is gegaan. Ze had al aardig snel door dat Thijs jaloers was. ‘Maar ik hou het allermeest van jou hoor!’ zegt Sanne tegen hem om hem moed in te spreken. Thijs moet lachen. ‘ik ook van jou hoor!’ antwoord hij terug.
Op school verteld Sanne het verhaal aan haar mentor. Die beloofd het er morgen met mentorles over te hebben.
Sanne zit zoals gewoonlijk naast Thijs. Achter Sanne zitten de twee pestkoppen van de klas, Monique en Tara, die haar en Mona altijd moeten hebben. Echt geshockt waren ze niet. Sanne krijgt alweer de eerste opmerking naar haar hoofd. ‘Zo, jij blij als Mona terug is. Ben je tenminste niet meer de lelijkste in de klas.’ Sanne besluit om het maar te negeren. Sinds dat ze met Thijs heeft doen die twee meiden zo. Sanne weet ook wel hoe dat komt. Monique is al sinds de 2e stapel verliefd op Thijs. Thijs moet alleen niks van haar hebben omdat ze zo veel kapsones heeft. Inmiddels heeft Monique met een gast uit de 4e en is helemaal trots. Maar ondertussen nog steeds onwijs verliefd.
Achter zich hoort Sanne de twee gniffelen. Ze zullen wel weer iets hebben verzonnen.
Sanne is blij als de bel gaat. Kan ze tenminste eindelijk weer roken. Nog een uurtje en dan is ze uit. Om 3 uur heeft ze met Joyce afgesproken. Zo heeft ze nog even de tijd om de hond uit te laten en d’r huiswerk te maken en misschien nog even op de computer te gaan.
Om 10 over 1 gaat de laatste bel en kan Sanne naar huis toe. ‘Deze les was nog zaaier dan alle andere lessen van Lolbroek.’ Moppert Thijs. Meneer Lolbroek heet eigenlijk Snepper, maar hij denkt dat hij leuke grapjes maakt waardoor hij de naam Lolbroek heeft gekregen. Sanne is het volkomen met Thijs eens. Hij heeft het hele uur over ze zoon zitten praten die nu ergens in the middel of no ware zit.
Als Sanne thuis is gaat ze als eerst de hond uitlaten. Niet wetend dat ze wordt achtervolgd door een zwarte auto loopt ze verder. Na dat ze een half uur met Dancer heeft gelopen gaat ze weer terug naar huis.
Gelukkig heeft ze niet zo veel huiswerk en nadat ze daar mee klaar is gaat ze naar boven toe en kruipt achter haar computer. Ze zet een muziekje op en meld zich dan aan op msn. Ze bekijkt haar mail. Op 1 na, is het allemaal rotzooi. Ze opent de mail van de onbekende persoon. Weer zo’n raar mailtje:
Hallo Sanne.
Ik weet wat jij uit spookt met Thijs. En ik denk niet dat je moeder dat zo leuk zal vinden. En dat je weer rookt? Misschien moet je toch maar eens leren dat je naar mij moet luisteren. Zo niet, zal ik je moeder moeten bellen. 0184-568203 is je nummer toch?
Dikke zoen, je weet wel wie.

Sanne mailt boos terug:
Eikel, laat me nou eens met rust! Nee, dat is mijn nummer niet! En trouwens, ik rook al lang niet meer.!
Veel HAAT Sanne.

Binnen 5 minuten verschijnt er een berichtje dat er een mail is. Weer van die onbekende persoon:
Nee Sanne. Ik laat je niet met rust. Waarom zou ik? Nu kan ik je elke dag nog zien. En zo over je fantaseren. Ik verlang naar je.
Trouwens, als je niet meer rookt, waarom stak je dan vanmiddag nog een sigaret op. Ik weet dat het je nummer is. Stond heel toevallig in de telefoon van Mona. Ach ja, arm meisje. Hoe is het eigenlijk met haar? Is ze al dood? Laten we het hopen.
En ik weet dat je me niet haat.
Liefs mij.

Sanne heeft geen zin meer om terug te mailen en met tranen in haar ogen gaat ze van msn af. Waarom moet haar dit toch altijd overkomen. Eerst Mona, nu weer die David. Zonder dat ze erg echt besef bij heeft stromen de tranen over haar wangen. Alle emoties van de afgelopen weken komen omhoog. Ze zet de televisie aan een zingt zo hard als ze kan mee met Marco Borsato. Ze hoort niet eens dat haar moeder binnen komt. Zo hard staat de televisie. Sanne’s moeder schreeuwt vrolijk mee een samen zingen ze op hun hardst mee. ‘JE RAAKT ME KWIJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJT! TIS DE WAARHEID!’ schreeuwen ze boven de tv uit. Als het liedje is afgelopen gaat de bel. Thijs staat voor de deur. Sanne’s moeder heeft de stemming goed te pakken en zet de cd van marco borsato op. Met ze 3e zingen ze nu gezellig mee. Sanne voelt zich weer vrolijk worden.
Sanne is druk in de weer. Vandaag komt Mona thuis!
Samen met de moeder van Mona en Sanne d´r moeder zijn ze het hele huis aan het versieren. Het is 3 uur. Mona kom om half 4 thuis en er is nog zo veel te doen! De taart moet nog worden opgehaald, het spandoek is nog niet klaar. Sanne racet op haar fiets naar de bakker. Ze hadden al een taart besteld en die kon om 3 uur worden opgehaald. Sanne rekent af en gaat daarna als een speer naar huis toe. Ze moet zich nog omkleden. Als ze dat gedaan heeft gaat ze weer naar het huis van Mona. Nog 5 minuten en dan komt Mona thuis. Als Sanne de straat in rijdt ziet ze dat de spandoek er al hangt. Met grote letter staat er op: Welkom thuis lieve Mona! Boven in staat een zonnetje getekend en een vlinder. Mona is helemaal gek van vlinders.
Dann heeft aangeboden om Mona op te halen. Dat kwam onwijs goed uit omdat ze dan nog meer tijd zouden hebben.

’Heey Mona!’ begroet Daan haar. ‘Hoi Daan! Alles goed?’ vraagt Mona. Daan knikt en Mona stapt in. Met moeite, aangezien ze nog op krukken moet lopen, een maand lang. Daan stapt uit om haar te helpen. Na een paar minuten rijden ze weg bij het ziekenhuis. ‘Mona, ik moet je wat vertellen.’ Zegt Daan serieus. ‘Wat dan?’ vraagt Mona nieuwsgierig.
’David wil je niet meer, hij maakt het uit. Hij durft het niet tegen jou te zeggen. Hij vroeg of ik het wou doen. Eigenlijk wou ik niet, maar anders zit jij maar in spanning. Hij wil geen contact meer met je. Helemaal niks meer’ verteld Daan. Mona weet niet wat ze moet zeggen. Ze dacht dat hij zo veel van haar hield. Hoe kan hij! ‘Nou, boeiend. Ik wouw het toch zelf al uit maken.’ Zegt ze om zich sterk te houden. Ze wou het helemaal niet uit maken! Ze houd heel veel van hem.
Na 10 minuten rijen ze de straat in. Haar moeder, Sanne, haar vader en nog wat mensen uit de straat zwaaien haar vrolijk tegemoet en wijzen naar boven toe. Mona kijkt naar boven en ziet het spandoek hangen. Ze moet lachen. Echt weer wat voor Sanne. Een spandoek ophangen. Sanne en haar moeder helpen Mona uit de auto. Daan weet niet goed wat die moet doen en helpt ook maar mee. Het eerst was Mona doet is Sanne een dikke knuffel geven. ‘Ik heb je gemist Sanne.’ Zegt Mona zacht. ‘Ik jou ook! Het is onwijs stil zonder jou in de klas!’ verteld Sanne. ‘Monique is trouwens geschorst he..!’ Sanne klets door over school terwijl ze samen naar binnen toe lopen. De moeder van Sanne nodigt Daan ook uit om mee naar binnen te gaan. Daan verteld dat hij weer naar zijn werk toe moet en rijdt weg.
Binnen is er feest. Mona haar lievelings muziek staat aan. Inmiddels is Thijs ook gearriveerd. Mona vliegt hem om zijn nek en geeft hem drie zoenen. ‘Wat heb ik jou gemist makker!’ zegt ze vrolijk. Thijs en Sanne moeten lachen. Zo doet Mona altijd bij Thijs.
Pas laat in de avond gaan Sanne en haar moeder naar huis toe. Zodra ze thuis zijn ploft Sanne met een diepe zucht op de bank neer. Ze is bek af.
Na 10 minuten gaat ze naar boven toe en kruipt in haar warme bedje.
Onder haar raam staat een zwarte auto.

Hoofdstuk 8:

Mona wordt zwetend wakker. Ze heeft over David gedroomd. ‘Waarom moest die klootzak het nou weer uitmaken.’ Mompelt ze boos. Ze besluit om achter de computer te gaan. Ze heeft al heel lang niet meer haal mail geopend. Er staan veel berichtjes van David. Ze heeft geen zin om die te lezen en verwijdert ze. Sanne heeft ook nog een paar keer gemaild. Verder is er nog een mail van Daan. De rest is allemaal rotzooi.
Mona kijkt een beetje rond op internet en zet dan de computer weer uit. Ze mag deze week nog niet naar school van de dokter. Haar moeder heeft een aantal films voor haar gekocht en vrij genomen van haar werk. Nu kunnen ze gezellig samen film kijken. Mona kijkt op haar wekker. 5 uur. Ze besluit om naar beneden te gaan. Op TV is er niks dus gaat ze maar lezen. Ze is bezig in Harry Potter. Ze heeft weinig zin om te lezen. Mona verveelt zich dood. Ze kan echt niks bedenken wat ze kan gaan doen. Ze staat op en neemt haar krukken mee naar buiten. Buiten draait ze een sjekkie en geniet. Ze heeft al die tijd in het ziekenhuis niet kunnen roken. Ze had eigenlijk niet weer op nieuw moeten beginnen maar ze had gewoon onwijze trek. Als haar sjekkie op is draait ze er nog een. Daarna gaat ze naar binnen toe. Inmiddels is het 6 uur. Haar moeder komt altijd rond die tijd naar beneden toe. 5 Minuten over 6 komt Mona’s moeder naar beneden toe. ‘He! Wat ben jij vroeg wakker.’ Zegt ze slaperig. ‘Ja ik weet het, ik had last van me been.’ Antwoord Mona. Haar moeder maakt een lekker ontbeidje voor haar klaar en ploft daarna naast Mona op de bank en rekt zich eens goed uit. Mona moet om haar moeder lachen. Ze trekt altijd een raar gezicht als ze zich uitrekt. Mona en haar moeder besluit de film Cinderella Story te gaan kijken.

Sanne baalt. Ze heeft zich verslapen en heeft daardoor het eerste uur gemist. Het was gister avond ook erg laat geworden. Als ze op school is komt Tara boos naar haar toe. ‘Het is jou schuld! Vuile slet! We weten allemaal dat het jou schuld is, dat Monique is geschorst!’ schreeuwt ze boos. Sanne weet niet waar ze het over heeft. Ze weet dat Monique is geschorst omdat ze banketstaaf opmerkingen maakte over Mona. ‘Ag mens, banketstaaf toch niet! Je weet dat het onzin is. Domme meeloper!’ vloekt ze boos terug. Er komen kinderen op het geruzie af. ‘Noem me geen domme meeloper! Ik loop niet mee!’ zegt Tara boos. ‘Nee, waarom loop je dan altijd waar Monique loopt. Heet Monique een rokje aan, heb jij het ook aan. Ik kan zo nog wel even door gaan maar daar heb ik geen zin in! Doei!’ zegt Sanne en loopt weg. Voor ze het door heeft hangt Tara om haar nek. Sanne keert zich gauw om en weet zich los te schudden. Tara laat zich niet kennen en probeert het op nieuw. Weer lukt het haar niet. Sanne is het helemaal zat en begint op Tara in te slaan. Ze wil net haar hand op heffen voor een goede klap, maar er hangt iemand aan haar arm. Het is hun mentor. ‘Sanne! Ben je nou helemaal getikt! Naar binnen jij! En Tara ook!’ schreeuwt hun mentor. Braaf lopen ze achter hun mentor aan naar binnen toe. ‘Ik krijg je nog wel vuile slet.’ Fluistert Tara.
Sanne draait haar hoofd weg en samen lopen ze het kantoortje van hun mentor in.
‘Zo dames, wat is er allemaal aan de hand?’ vraagt hun mentor. ‘Dankzij Sanne is Monique nu geschorst!’ begint Tara als eerst. ‘ik moet je teleurstellen Tara, maar Monique is niet van school gestuurd door Sanne.’ Verteld hun mentor. Sanne is zo verstandig om haar mond dicht te houden. ‘Maar meester, waarom dan wel?’ vraagt Tara. ‘Omdat ze dingen over Mona zei die niet terecht waren. Sanne is niet naar mij toe gekomen. Ik heb het van Mnr. Santstra gehoord.’ Legt de mentor uit. Tara weet niet meer wat ze moet zeggen en houdt ook haar mond. ‘Sanne wil jij nog wat zeggen?’ vraagt hun mentor. ‘Nee meneer’ antwoord Sanne braaf. ‘Oké, ik wil dat jullie sorry tegen elkaar zeggen en jullie komen alle twee, twee dagen terug.’ Zegt hun mentor. ‘Sorry’ zegt Tara als eerst, het komt er alleen niet uit alsof ze het meent. ‘Sorry’ zegt Sanne op dezelfde toon. Zodra ze buiten staan barst de hel weer los. ‘Ik pak je nog wel kreng na school tijd!’ vloekt Tara. ‘Van mij mag je, ik vrees alleen dat je hardt wordt uitgelachen.’ Zegt Sanne bijdehand. Boos loopt Tara weg. Sanne moet lachen. ‘Domme doos’ fluistert ze.

Mona baalt. Ze mag morgen pas weer naar school toe. Ze verveeld zich dood thuis. Haar moeder is weer aan het werk. Ondertussen heeft ze al zo’n 20 films gekeken.
Met een zucht ploft ze op de bank neer. Ze besluit maar om verder te gaan lezen in Harry Potter. Ze heeft hem bijna uit. Gelukkig staat er nog een deel waar ze in kan beginnen!
Om 4 uur stopt ze met lezen. Sanne kan elk moment komen. Ze had beloofd om uit school naar Mona toe te komen. Om 10 over 4 gaat de bel en Mona doet open. Sanne loopt met een big smile naar binnen toe. ‘Je raadt nooit wie me heeft bedreigd!’ lacht ze. ‘Nou, vertel het eens!’ zegt Mona. ‘Tara!’ lacht Sanne. Mona moet ook lachen. ‘Waarom dan?’ vraagt Mona aan Sanne. ‘Nou, ze denkt dat het mijn schuld is dat Monique is geschorst. We hebben flinke ruzie op het schoolplein gehad. Daarna moesten we bij de mentor komen. Hij vertelde haar alleen dat ik niks heb gezegd maar de leraar Nederlands. En dat klopt ook. Nu wil ze me in elkaar gaan slaan.’ Verteld ze lachend. Mona lacht net zo hard mee. Tara is alles behalve sterkt. Zelfs een slak heeft nog kans om het van haar te winnen! ‘Zullen we even naar boven toe gaan?’ vraagt Mona. ‘Ja is goed’ antwoord Sanne.
Boven kijken ze een film. Sanne had een hele spannende film mee genomen: Man On Fire. Samen hebben ze zitten janken, lachen en trillen! ‘Blijf je anders hier eten?’ vraagt Mona aan Sanne. ‘Ja is goed, me moeder is toch niet thuis. Ze heeft een of andere vergadering.’ Antwoord Sanne.
Mona belt haar moeder op. Haar moeder vindt het goed.
Beneden dekken ze de tafel alvast. Ze gaan pannenkoeken eten. Natuurlijk moeten ze die eerst nog zelf maken. Sanne en Mona proberen het alvast, maar echt ver komen ze niet. De meeste halen het nog niet eens om omhoog te komen. De gene die omhoog komen landen allemaal op de grond. De katten vinden het wel best een genieten heerlijk van de pannenkoeken. Een pannenkoek lukt. Samen eten ze die op. ‘Eigenlijk zijn ze nog best lekker’ lacht Mona. Sanne knikt instemmend en neemt nog een grote hap. Als ze hun pannenkoek op hebben komt Mona’s moeder binnen. Die moet lachen om hun verhaal en besluit ze maar gelijk les te geven in het koken van pannenkoeken.
Mona heeft in tijden niet meer zo veel lol gehad.
Als ze klaar zijn met eten gaan de twee meiden nog even naar boven toe. Mona kijkt of ze mail heeft, twee van David die ze gelijk wist en een van een onbekende.
Hallo Mona.
Jammer dat ik je spreek. Het was eigenlijk mijn bedoeling om je dood te krijgen. Jammer genoeg is dat niet gelukt. Het lukt me nog wel. Geloof me.
Liefs je weet wel wie, waar je heel veel van houdt!
Mona verstijfd. David. Schiet er door haar heen. Ineens herinnerd ze zich alles weer wat er die avond is gebeurd. Een lange man, zwart haar. David. Mona wil het niet geloven. Sanne vindt dat haar vriendin wel erg raar doet en leest de mail ook. Ook Sanne verstijfd. Haar gevoel klopte toch. David wouw haar dood hebben! Ze heeft er nog even aan getwijfeld maar nu weet ze het zeker! ‘Die klootzak’ mompelt ze in zichzelf. Bij Mona lopen de tranen over haar gezicht. Ze dacht dat hij van haar hield! Niet dus.
Onder aan het raam van Mona staat een zwarte auto met een lange man erin, die geniet van het gevloek wat van boven komt.

Hoofdstuk 9:
Om kwart voor acht staat Sanne te wachten bij het bruggetje. Mona is er nog niet. Sanne en Mona fietsen altijd samen s’ochtends. Als Mona er om 8 uur nog niet is maakt Sanne zich zorgen. Er zal toch niks met haar zijn gebeurd? Net als ze Mona wil bellen ziet ze haar de hoek om racen. ‘Sorry!!’ Roept ze vanaf een afstandje. Sanne moet lachen Haar vriendin heeft een rood hoofd en haar haren zitten alle kanten op. ‘Verslapen?’ vraagt ze plagerig. ‘Hahah lach maar!’ zegt Mona. Normaal redden fietsen ze zo langzaam dat ze net op tijd op school zijn. Tot hun grote verbazing zijn ze om 10 over 8 op school. ‘Sigaretje roken?’ vraagt Mona aan Sanne. ‘Ja is goed.’ Antwoordt Sanne. Samen ploffen ze op het bankje neer. ‘En hoe gaat het tussen jou en Thijs?’ vraagt Mona nieuwsgierig. ‘Ja goed hoor. Als het goed is zie ik hem straks in de pauze’s wel.’ Antwoord Sanne. Mona moet lachen. ‘Waarom lach je nou?’ vraagt Sanne verbaasd. ‘Niks joh, ik zit me alleen te bedenken hoe jullie er uit zien, over 60 jaar.’ Antwoord Mona lachend. Sanne moet ook lachen.
Als ze bel gaat staan ze op en lopen ze samen naar binnen toe. ‘Bah, het eerste uur al weer gelijk Chago.’ Zucht Mona. Sanne knikt instemmend. Chago heet eigenlijk Chagios maar iedereen noemt hem Chago, omdat hij altijd heel erg chagrijnig is.
Op de parkeerplaats bij school, staat een zwarte auto.

Als om 4 uur eindelijk de laatste bel gaat lopen Sanne en Mona vermoeid ze school uit. Ze zijn bek af. Ze hebben net de laatste twee uur gym gehad. Hun leraar voor gym laat ze altijd aan het begin 10 rondjes om het veld heen rennen.
Mona besluit om nog even naar Sanne toe te gaan om samen huiswerk te maken. Thijs fietst ook mee. ‘Pff gelukkig, eindelijk weekend’ zucht Thijs. ‘Gaan jullie morgen mee uit?’ vraagt Mona. ‘Ja is goed hoor’ antwoorden Thijs en Sanne in koor.

Sanne fiets zo snel ze kan naar Mona toe. Ze is al te laat. Dadelijk gaan ze met ze 3e uit. Mona, Thijs en zei. Ze heeft er helemaal zin in. Vanavond wordt er een nieuwe discotheek geopend bij hun in de buurt. Het zou een groot feest worden. Stond er op de flayers die door de hele stad hangen. Na 5 minuten komt Sanne hijgend bij Mona aan. Haar moeder doet open. ´Loop maar naar boven toe. Daar is ze.´ Sanne sluipt naar boven toe zodat ze ze kan laten schrikken. Thijs en Mona zitten achter de computer. Sanne sluipt naar ze toe. ´BOE´ roept ze achter de rug van Mona en Thijs. Mona slaat van schrik een gil en Thijs moet lachen. Als Mona ziet dat het Sanne is staat ze op om haar een klap te geven. ´Je hat me een hartaanval kunnen bezorgen kreng!´ grapt Mona tegen Sanne. ´Het spijt me edele vrouw, alstublieft, vergeef me.´ smeekt Sanne en ze gaat op haar knieën zitten. Thijs en Mona houden het niet meer vol en barste in lachen uit. Sanne kan haar rol redelijk goed vast houden en blijft maar buigen. ´Kappen!´ schatert Mona. Sanne staat op en moet nu ook lachen.
´Ik hoop dat het een leuke disco is!´ zegt Mona als ze op de fiets zitten.
´Idem´ antwoorden Thijs en Sanne. Als ze een kwartier op de fiets zitten komen ze bij de disco aan. De muziek is buiten al te horen. ´Leuke muziek´ brult Sanne erboven uit. Mona knikt. Er staan al aardig wat fietsen en er worden jongens en meisjes door hun ouders er afgezet. Ze zetten hun fiets tegen een lege boom aan. Samen lopen ze richting de ingang. Sanne vind het wel spannend en pakt Thijs ze hand. Hand in hand lopen ze naar de ingang. Als ze het entree geld hebben betaald mogen ze de disco in. ´Zo! Dit is nog eens een gave disco´ roept Thijs tegen Sanne en Mona. Ze zoeken een plekje ergens in het midden op en beginnen te dansen. ´Ik haal wel even wat te drinken.´ biedt Thijs aan. ´Allebei bier?’ vraagt hij. Mona en Sanne knikken ja.
Als ze een kwartier binnen zijn wordt er omgeroepen dat er een liedje komt speciaal voor Sanne en Thijs. Sanne wordt rood. Nog geen tel later komt Thijs aanlopen, met een big smile en drie bier in zijn hand. Mona pakt allee drie de biertjes aan. Binnen vijf seconden staat het lievelings liedje van Sanne op. ‘Listen To Your Hart’ galmt er door de zaal heen. Nog een aantal ander stellen gaan dansen. Mona wordt ook door een jongen gevraagd en zet de drie bier op een tafeltje neer.

Een lange jongen loopt onopvallend naar het tafeltje waar drie biertjes op staan en doet, in alle drie de glazen, een pilletje.

Als het liedje is afgelopen eindigen Sanne en Thijs met een lange zoen. ‘Zo nu heb ik zin in me biertje!’ zegt Sanne. Ze pakt haar biertje van de tafel af. Met een teug drinkt ze het leeg.

’Pff ik voel me echt niet lekker’ zeurt Sanne. ‘Had je maar niet zo veel moeten drinken!’ zegt Thijs. ‘Ik heb niet veel gedronken! Maar een biertje!’ zegt Sanne verbaasd. Ze houdt er maar over op anders krijgt ze daar nog ruzie over met Thijs.
Sanne ziet alles draaien. Alle lichtjes knipperen en de stemmen van de mensen klinken harder dan ooit. ‘Zo, wat ben ik blij dat ik dat biertje niet heb genomen.’ Zegt Thijs tegen Mona. ‘Ik ook!’ zegt Mona. De twee andere biertjes waren verdwenen. In de verte ziet Mona Joyce staan. Ze trekt Thijs en Sanne met zich mee en wurmt zich door de mensen massa. Joyce is met nog een meisje en een jongen. ‘Heeej!’ schreeuwt Mona. ‘Haaaaj’ zegt Joyce en ze geeft Mona, Sanne en Thijs een knuffel. ‘Wat een gave disco he!’ zegt ze vrolijk. ‘Jemig Sanne! Wat zie jij er uit!’ schrikt Joyce. De andere draaien zich naar Sanne toe en schrikken net zo erg. Sanne is helemaal bleek en haar ogen draaien alle kanten op. ‘We moeten hier weg!’ roept Mona tegen Thijs. ‘Wacht!’ Roept Joyce als ze Thijs en Mona weg zien lopen met Sanne tussen hun in. ‘Ik loop mee!’ en ze rent er achter aan. De uitsmijter ziet dat Sanne zich niet goed voelt en loopt met hun mee. ‘Weet een van jullie wat ze op heeft?’ vraagt de uitsmijter. ‘Ja, een biertje.’ Zegt Mona. ‘Hadden jullie dat biertje ergens neer gezet?’ vraagt de uitsmijter. ‘Ja, hij heeft vijf minuten op een tafeltje gestaan.’ Verteld Mona. ‘Oke, wie heeft er een telefoon bij? We moeten onmiddellijk de ambulance bellen. Waarschijnlijk heeft iemand drugs in haar drankje gedaan.’ Legt de uitsmijter uit. Thijs haalt zijn mobiel uit zijn broekzak en belt haastig de ambulance. Binnen vijf minuten is de ambulance er. Er mag maar een iemand mee. Ze besluite dat Thijs mee mag. De uitsmijter bied aan om de andere naar het ziekenhuis te brengen. Ze nemen het aanbod dankbaar aan.

Als Sanne haar ogen open doet weet ze in de eerste instantie niet waar ze is. Totdat ze de apparatuur naast haar ziet staan. Naast haar zitten Mona, Thijs, Joyce en haar ouders. ‘Wat is er gebeurt’ stamelt Sanne. ‘Oh je bent wakker.’ Reageert haar moeder verast. ‘Je bent flauwgevallen op weg naar het ziekenhuis.’ Antwoord Mona. ‘Weetje nog dat je je na dat ene biertje niet lekker voelde?’ vraagt Mona. Sanne moet diep nadenken maar knikt dan ja. ‘Er is iemand geweest die drugs in je drankje heeft gedaan. XTC om precies te zijn. Een flinke dosis ook!’ Legt Mona uit.
Sanne weet niet hoe ze hier op moet reageren. ‘Iemand heeft geprobeerd je te vermoorde Sanne.’ Verteld de dokter die naast haar is komen staan. Sanne schrikt zich het wezenloze. ‘Ken je iemand die een hekel aan je heeft Sanne?’ vraagt de dokter voorzichtig. Sanne schud nee. Soms moet de dokter dingen twee keer herhalen. Het blijft door Sanne’s hoofd spoken. Iemand wou haar vermoorden. Maar wie?
’Je mag morgen middag naar huis toe.’ Verteld de dokter. ‘We houden je vanavond nog hier om te kijken of er geen complicatie’s optreden. Als alles goed gaat mag je morgen naar huis.’ De dokter loopt de kamer uit.
’Sanne, wij gaan ook.’ Zegt haar moeder. ‘We mogen niet langer blijven want je moet nog veel rusten.’ Sanne knikt en van haar moeder en haar vrienden krijgt ze een knuffel en een kus. Daarna lopen ook hun de kamer uit. Als ze nog geen minuut weg zijn gaat Sanne’s mobiel af. Een smsje. ‘Moppie, ik wens je veel sterkte! Kom je morgen lekker verwennen. Dikke zoen en hou van jou Thijs.’ Staat in het smsje. Op Sanne’s gezicht verschijnt er een glimlach. ‘Wat is het toch een schat.’ Denkt ze bij zichzelf.

De volgende dag wordt Sanne al vroeg wakker. Half 6. Sanne rekt zich eens goed uit. Ze heeft hoofdpijn. Dat kon door de medicijnen komen, had de dokter haar verteld. Sanne probeert nog of ze verder kan slapen maar dat lukt niet meer. Ze besluit haar moeder te smsen dat alles goed is gegaan deze nacht. Om half 7 komt er een zuster met ontbijt en een aspirine tegen de hoofdpijn. Sanne neemt het dankbaar aan en de zuster gaat weer verder. Om half 7 komt Sanne’s moeder de kamer binnen lopen. Met een krant onder haar armen. ‘Je staat in de krant.’ Zegt haar moeder en ze legt de krant op Sanne d’r bed.
Meisje 15 jaar volgestopt met drugs!
Staat er met grote letters boven. Verder staat dat ze het heeft overleefd. De dader is alleen niet gepakt. Sanne verstijft. Hij loopt dus nog vrij rond, gaat er door haar heen. ‘Ik ga even wat koffie halen.’ Zegt haar moeder. Nog geen minuut later gaat Sanne’s telefoon. Weer een smsje. Onbekend nummer staat er boven. ‘Jammer, had toch wel gehoopt dat ik je dood zou krijgen. Volgende keer beter.’ Staat er in het smsje. Sanne schrikt van de tekst. Hoe komt die jongen aan haar nummer? ‘David.’ Mompelt ze hart op. Als haar moeder de kamer in komt drukt Sanne het smsje snel weg. Ze wil niet dat haar moeder het te weten komt. Dit moet ze zelf oplossen. Vijf minuten later gaat haar telefoon weer. Sanne schrikt en doet net alsof ze het niet gehoord heeft. ‘Je mobiel ging Sanne.’ Zegt haar moeder. Sanne kijkt op haar mobiel. Thijs 06. ‘Gelukkig’ zucht ze. Haar moeder heeft het niet gehoord. ‘Mama, is het goed dat Thijs zo ook komt en dat hij dan met ons mee terug rijd?’ vraagt Sanne aan haar moeder. ‘Oja, dat is goed.’ Antwoord Sanne’s moeder. Sanne typt het in haar smsje en krijgt al gouw bericht terug. Hij komt er zo aan.

’Verdomme, waarom is het niet gelukt.’ Mompelt een lange man vanachter zijn computer. ‘Door die Mona kan ik haar niet krijgen. Dan moet ze maar dood. Maar het lukt niet! Die rot Mona!’ mompelt hij nu nog bozer. Woedend geeft de lange man een trap tegen de tafel. ‘Au, verdomme!’ vloekt hij.