Bokt.nl

Citaat:

Uiteindelijk viel ik om 6 uur 's morgens toch nog in slaap. Ik droomde over de begrafenis. Iedereen zag er heel mooi uit. En alles liep voorspoedig. Totdat Dancy schrok en zo over alle graven heenrende. Alles was verwoest en iedereen was boos op ons.

Toen ik wakker werd was ik helemaal bezweet. Ik keek eens rond en zag dat ik veilig in mijn kamer was. 'Gelukkig, het was maar een droom' zei ik. Ik stapte onder de douche en ging daarna ontbijten. Nog even ging ik lekker tv kijken en toen begon het echte werk.

Allereerst moest ik gaan bedenken hoe we eruit moesten zien, en wat ik nog moest kopen. Ik zou in mijn wedstrijd-kleding gaan. Dat was mooi, maar toch niet helemaal zwart. Want ik wou niet in het zwart, zwart was saai. Jef vond zwart ook saai, dat wist ik zeker. Dancy moest ingevlochten worden, en hij moest een mooi wit dekje en witte bandages. Ik maakte een lijstje met alles wat ik nog moest kopen :


Witte elastiekjes
Witte bandages
[nieuw] wit dekje
leder-olie
kwastje
20 witte mini-roosjes


Ik keek het lijstje nog eens na. Volgens mij stond alles er wel op. Het was best veel, en ik wou alles heel mooi, dus dat zal wel niet goedkoop worden. Ik liep naar mijn portomonee en zag dat ik nog maar 20 euro had. Dan zou ik maar 2 dingen van het lijstje kunnen kopen.. Even dacht ik na.. En er kwam iets in me op.. Stiekem sloop ik naar het nachtkastje van m'n pa. Er móest nog een pinpas inliggen. De nood-pas noemde hij die altijd. Ik opende het kastje en rommelde erin. Opeens hoorde ik beneden de deur opengaan. 'oliebol dat is Laura' siste ik. Gelukkig zag ik de pas liggen en ik stopte hem snel in mijn zak. Ik liep naar beneden en deed net alsof er niks aan de hand was.

'Godverd*mme, wat is hier gebeurd' hoorde ik Laura vloeken. 'oliebol, al het kapotte servies lag natuurlijk nog in de kamer'. Ik deed net alsof Laura gek was. 'Ben je nu al weer vergeten wat je gisteravond hebt gedaan ? Kijk, weet je nog, al die sneeën die je bij me hebt gemaakt ?' zei ik op een gemene toon tegen Laura. Heel verbaasd keek ze me aan, en toen barste de bom. 'Ben je gek geworden ? Dit heb je zelf gedaan. Maar je zult er voor boeten, dat beloof ik je. En nu opgeflikkerd' schreeuwde ze tegen me. Brutaal bleef ik voor haar neus staan.. Dezelfde arrogante blik als vroeger verscheen op mijn gezicht. Ik was mijn zelfbeheersing kwijt. Een keiharde klap volgde. Laura viel achterover op de grond. Ze begon hard te huilen. 'Alsjeblieft help me, ik ga dood van de pijn.. Ik kan niet over straat met een blauw oog' smeekte ze. Nog 1 keer keek ik haar aan. 'Stik' zei ik, en ik liep weg. Ze moest het maar lekker zélf uitzoeken.
Met een trots gevoel fietste ik naar de ruiterwinkel in het dorp. Ik vond mezelf best stoer, ik had de huishoudster neergeslagen.

Een belletje klonk toen ik de deur opende. Een oude man zei me gedag. 'Goedenmiddag meid, kan ik je misschien helpen'. 'Ja ik zoek een aantal héle mooie spulletjes voor .. iets speciaals' antwoorde ik beleefd. Ik liet mijn lijstje zien en de man liep voor mij uit naar de hoek met dekjes. Hij pakte er 1 uit het rek.. 'Deze is €40,- , goed merk en goede kwaliteit' zei hij. Ik bekeek het dekje. 'Ja deze is wel mooi' zei ik. 'Oh wacht, ik heb er nog 1, maar die is wel heel erg duur.. Dat kun je vast niet betalen' zei de man. 'Jawel' antwoorde ik trots. De oude man haalde een schitterend dekje uit het rek. Hij was hartstikke wit, en het was een mooie dikke stof. 'Deze word het, hoe duur ie ook is' zei ik blij. Ik nam het dekje mee en we liepen naar de bandages. 'Ze moeten 1 hele dag meekunnen, dus geef me maar degene met de beste kwaliteit' zei ik. 'Nou dan heb je mazzel, ik heb net nieuwe bandages binnen, speciaal voor bijvoorbeeld bruiloften of keuringen, ze stoten voor 80% al het water en vuil af' zei de man trots. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Doe die dan maar, alstublieft' zei ik beleefd. 'Ze zijn duur hoor dame' zei de man. Ik vertelde hem zachtjes waarvoor ik ze ging gebruiken. De man gaf me een schouderklopje. 'Die jongen zal trots op je zijn' zei hij. Ik knikte. 'Mag ik het lijstje even zien ?' vroeg de man. Ik gaf hem en de man bekeek het nauwkeurig. 'Dan moeten we nu nog witte elastiekjes, lederolie, en een kwastje. Helaas verkoop ik geen rozen' zei hij, en hij gaf een knipoog. Hij pakte wat uit de rekken en liep naar de kassa. 'Die laatste 3 dingen krijg je van mij, omdat je zoveel voor dat kind doet' zei de man. 'Oh meneer, hartelijk bedankt' zei ik. Wat een lieve man zeg. Ik rekende af en bedankte de man nog een keer. Hij wenste me sterkte en zwaaide me uit.

Ik fietste door naar de bloemenzaak en zei dat ik 20 kleine roosjes, om aan mezelf en pony te bevestigen, wou hebben. 'Wanneer heeft u ze nodig?' vroeg de vrouw. 'Morgen' antwoorde ik. 'Kom ze dan morgenochtend maar halen, als dat kan' zei ze. We spraken de tijd af en ik vertrok.

Citaat:

Met een blij gevoel stapte ik op de fiets. Ik had nu alle spulletjes die ik nodig had gekocht. Nu moest ik nog naar Dancy toe. Er was 1 ding dat me tegenhield, Emma. De vorige keer had ik zo tegen haar geschreeuwd..
Ik twijfelde of ik moest gaan of niet.. ‘Ag ik kom er voor Dancy niet voor haar’ zei ik tegen mezelf. En ik fietste richting manege. Alle stoplichten gingen net op rood toen ik er aan kwam en ik deed er een half uur over om er te komen.

Licht geïrriteerd door alle stoplichten zette ik mijn fiets in het rek. Ik liep naar binnen en Dancy begroette me met een luide hinnik. ‘Even wat opruimen’ zei ik tegen hem, terwijl ik richting de kast liep. Zorgvuldig ruimde ik de nieuwe spullen op, en haalde het zadel en hoofdstel tevoorschijn. Ik twijfelde of ik nog moest gaan rijden.. want ik moest Dancy ook nog wassen en vanavond alvast invlechten. Toch besloot ik nog even snel een uurtje te gaan rijden. Toen ik naar Dancy’s stal liep stond de deur open. Ik schrok, maar gelukkig stond Dancy er nog in. ‘He boef, kan jij je eigen deur open maken?’ vroeg ik aan hem. Opeens kwam Alex tevoorschijn. Hij kreeg een rood hoofd en verontschuldigde zich ‘Sorry, ik had nooit zomaar de stal in mogen gaan, maar Dancy stond zo ongeduldig te doen dat ik even ging controleren. Sorry, ik had kunnen bedenken dat jij er was’. ‘Dat geeft niet ! Kom help me even dan mag je zo ook nog even rijden’ zei ik vrolijk. Alex begon Dancy goed te poetsen terwijl ik mijn laarzen aandeed. Dancy vertrouwde Alex en het deed me goed om te zien dat hij niet meer zo bang voor iedereen was.

Alex leidde Dancy naar de binnenbak en singeldde aan. Ik stapte op en ging losrijden. Dancy liep lekker ontspannen, en was soepel in zijn hele lijf. Misschien kwam het omdat we een dagje ‘gek’ hadden gedaan. Hij vond het leuk om een keertje iets anders te doen. Ik draafde aan en Dancy gaf een vreugdebok. Hij was erg fris maar toch lekker te rijden. We oefenden het meer verzameld galopperen, de schouderbinnenwaarts, travers, en zelfs een stukje appuyeren. Na drie kwartier gereden te hebben liet ik Dancy in stap overgaan en gooide de teugels los. Alex had door dat ik klaar was en begon meteen weer te praten. ‘Ik vind het zo leuk om te zien wat jullie nu kunnen. En dat je er nu zo opzit met de teugels los, dat kon vroeger nooit hè?’ vroeg hij aan mij. ‘Nee inderdaad, dat kon niet. Maar vroeger was alles anders’ zei ik treurig.. ‘Sorry’ zei Alex, die blijkbaar al van Jeffrey’s dood afwist.
Na 10 minuten gestapt te hebben was Dancy niet meer zo moe, en hij begon zich weer druk te maken onder mij. ‘Alex bouw even een hindernisje op als je wilt’ zei ik. Alex gehoorzaamde en zette een stijltje van 50 cm neer. Ik reed op de hindernis af en Dancy deed z’n oren naar voren en stoof er vandoor. Met een veel te hoge sprong, sprong hij eroverheen. Ik lachte en klopte hem op zijn hals. ‘Wow, Dancy springt echt héél gaaf’ zei Alex met een glimlach van oor tot oor. ‘Dancy gedraag je’ fluisterde ik hem toe. En ik draafde op Alex af. Behendig stapte ik af en gaf mijn cap aan Alex. ‘Nou, laat maar eens zien hoef gaaf Dancy springt dan’ zei ik lachend. Alex mond viel open van verbazing. Hij pakte mijn cap aan en stapte op. Ik wist dat Dancy klaar wakker was nu, maar Alex kon het wel aan. Alex draafde aan en Dancy ging er bokkend vandoor. ‘Gewoon op je reet gaan zitten!!’ riep ik Alex toe. Na 10 minuten vroeg Alex of hij écht mocht springen. ‘Ja toe nou maar’ zei ik. Hij reed op de hindernis af en Dancy gedroeg zich voorbeeldig. Niks geen gecross of veel te hoge sprongen. Het springen bleef heel goed gaan en stukje bij beetje bouwde ik de hindernis op. Dancy bleef heel braaf springen en Alex bereed hem ook super. Nadat ze een oxer van 1.10 hadden gesprongen begon Dancy toch wel moe te worden, en Alex stapte hem uit. ‘Goed gewerkt jongens’ riep ik ze toe.

Toen ik weer terugkwam van de kantine stond Dancy gewassen en al met een zweetdekentje op in zijn stal. Ondertussen zat Alex voor de stal mijn zadel in te oliën. ‘Wat heb jij dan gedaan’ vroeg ik blij. Alex bloosde en vertelde wat hij allemaal al gedaan had. Ik gaf hem een kus en hielp met invetten. Na het invetten kregen we toch wel honger. ‘Zin in een patatje?’ vroeg ik. Alex knikte en liep mee naar de kantine. Tijdens het eten vroeg Alex me opeens ‘wat ga je eigenlijk doen morgen’. Ik staarde naar de grond, maar besloot toch eerlijk te zeggen wat ik ging doen. ‘Ik ga met Dancy naar de begrafenis van Jef toe. Zijn moeder vind het vast niet leuk. Maar het mocht van zijn pa, en ik weet zeker dat Jeffrey het ook leuk zou hebben gevonden’ stamelde ik. ‘Oh Sorry dat ik er over begin’ zei Alex. ‘Het geeft niet, jij kon het ook niet weten. Ik moet er toch met iemand over praten…’. Voordat Alex nog om uitleg kon vragen kwam Emma al binnen. ‘Jou zocht ik’ zei ze, en ze wees naar mij. Ze overhandigde me een videoband. ‘Succes morgen’ was het enige wat ze zei, voordat ze de kantine weer verliet.

Om 8 uur stond Dancy mooi ingevlochten op stal. ‘Hartstikke bedankt!Ik hoop dat het blijft zitten’. ‘Zou ik anders morgenochtend na het voeren nog even helpen ?’ stelde Alex voor. ‘Als je zou willen, graag’ zei ik. Ik vond het fijn dat hij me zo hielp. Want alleen had ik het nooit gered. Ik zei Alex gedag en liep nog even naar de stal van Danc. Ik gaf hem een knuffel en vertrok.

Bij de fiets kwam ik Emma tegen. Opeens dacht ik aan mijn plan en begon te vertellen. ‘Uhm..Emma..’ zei ik twijfelend. Emma keek op. ‘Ik heb een plan.. Om alles weer wat leuker te maken. Ik wil een karretje aanschaffen, en met Dancy dagtochten gaan rijden. Lekker ontspannen..Lekker alleen, of gezellig met z’n 2en. Zou je willen helpen beleren..?’ vroeg ik voorzichtig. Emma liep naar me toe, en sloeg haar ogen neer. ‘Ik doe alles waarmee ik je helpen kan’ zei ze. ‘Bedankt meid. Echt bedankt’. Emma glimlachte en stapte op de fiets. ‘succes’ zei ze nogmaals. Ik zwaaide haar uit en stapte zelf ook op de fiets.

Toen ik thuiskwam was Laura er gelukkig niet meer. Wel lag er een briefje.

Zoals je ziet heb ik die ter*ngtroep van je opgeruimd. Wel heb ik foto’s als bewijs voor je ouders. Ze komen morgennacht thuis, dus overmorgen ben je de banketstaaf.

Laura

‘Tsss, b*tch’ zei ik. Ik pakte het brief en maakte er een propje van, die smeet ik keihard richting de prullenbak. Dacht ze nou echt dat mijn ouders mij zouden straffen? Dat doen ze toch niet, dat kost ze veel te veel moeite.

Ik liep richting de woonkamer en haalde de videoband uit mijn jaszak. Ik stopte de band in de videorecorder en startte hem. Wat ik toen zag was..

Citaat:

(Wat ik toen zag was..) helemaal geweldig!! Het was de film van Dancy en ik, springend zonder zadel. Het zag er even mooi uit als dat het voelde. Je kon op de film ook zien dat we samen 1 geheel leken te zijn. Dancy had zijn oren helemaal strak naar voren en genoot. Toen we over de laatste hindernis vlogen hoorde je Emma ‘wauw’ zeggen.
Ik keek de film wel 6 keer achter elkaar en hij bleef geweldig.

Met een heel blij, en trots gevoel, ging ik uiteindelijk naar boven toe. Ik deed m’n pyjama aan en ging nog even tv kijken. Er was niet veel boeiends op tv, dus ik besloot 1 of ander programma over kinderen met problemen te kijken. Op een gegeven moment kwam er een meisje in beeld. Ze begon haar verhaal met ‘vroeger was alles zo mooi..’ maar verder kwam ze niet, het meisje barste in tranen uit . Even daarna kwam haar moeder in beeld en die begon voor het meisje te vertellen. ‘Ze was zo gelukkig, met hem. Hij was haar vriend, en tevens haar beste maatje. En toen dat ongeluk..’ ook bij de vrouw liep er een traan over haar wang. Het meisje vulde haar moeders verhaal aan ‘op slag dood’ zei ze.

Ik slikte. Dood. Haar vriend. Haar vriend was dood. Vreselijk. Even dacht ik nog een keer na. Dood. Mijn vriend. Mijn vriend was dood. Vreselijk. Ook ik kreeg tranen in m’n ogen, maar ik hield me in. ‘Ik weet niet meer wat ik zonder hem moet. Mijn leven kan niet meer verder zo. Elke dag weer twijfel ik of mijn leven nog zin heeft’ vertelde het meisje. Dat was mijn zwakke punt.. Een leven zonder Jeffrey.. Ik voelde me weer ongelofelijk k*t. Niets of niemand kon mij dit gevoel afnemen. Dit gevoel kon alleen verdwijnen als Jeffrey weer bij me terug kwam.. Maar dat kon niet..

’Piep piep’ schreeuwde de wekker de volgende morgen al om 6 uur. Ik gooide de wekker op de grond en hij was meteen stil. Bijna was ik in slaap gevallen, toen ik de deur beneden hoorde. Ik keek nogmaals op de klok.. half 7.. Die Laura is er vroeg bij zeg.. Nog even sloot ik mijn ogen, maar dat duurde niet lang.. Laura kwam de kamer binnenstormen. ‘Je ouders komen vanavond terug dus morgen ben je de l*l dame.. Je zult boeten voor wat je me aan gedaan hebt’ zei Laura, met een enorm blauw/paars oog. Het zag er niet uit, ze liep netjes in werkkleding, en dan een onwijs blauw oog. Ik kon me niet meer inhouden en begon Laura keihard uit te lachen. Ze keek me aan maar wist niet wat ze zeggen moest. Pissig draaide ze zich om en smeet de deur dicht.

Ik keek naar de kalender.. 16 maart.. ‘OMG’ riep ik hard. Dit was de dag van de begrafenis.. Dit was de dag dat Jef écht weg ging.. écht weg..

Snel kleedde ik me aan en stapte op de fiets. Het was koud en mistig. Echt van dat begrafenisweer. Met alle kleding fietste ik richting de manege. Daar waren nog geen mensen aanwezig en ik gooide alle spullen in de kast. Zo snel als ik kon racete ik door naar de bloemenzaak, in de hoop dat deze al open was om half 8. Ik fietste langs huizen met daarin mensen. De meeste mensen lazen een krantje, gelukkig zaten ze met de hele familie aan tafel. Sommige mensen lachten, ze waren vast gelukkig. Ik was stik jaloers. Dat was de 1e keer in mijn leven.. Amy was jaloers..

Het werd drukker op de weg toen ik bijna in het centrum was. De meeste etalagelichten waren al aan. Gelukkig was de bloemenzaak open. Ik flikkerde m’n fiets op de grond en rende naar binnen. ‘Ik ben Amy en ik kom voor de rozen’ zei ik brutaal tegen de kassamedewerkster. Ze keek me aan, met zo’n bekakt gezichtje. Gelukkig wist ze waar de rozen waren en gaf ze mee. Ik betaalde met een bankbiljet van 100 euro, en afwijzend keek ze me aan. ‘Laat de rest maar zitten’ zei ik in mijn haast. Verbaasd keek de vrouw me aan, maar stopte zonder enige twijfel de fooi in haar broekzak. Ik liep de winkel uit. ‘Burgertrut’ schreeuwde ik de vrouw na.

Met de wind tegen fietste ik weer richting manege. Ik smste Alex of hij al wakker was. Vrij snel kreeg ik antwoord:


Ik ben al op de manege. Stal is uitgemest en ben nu de knotjes opnieuw aan het doen. Doe maar rustig aan ik maak Dancy wel klaar. Tot zo. Kus Alex

Wat een geweldige jongen was Alex. Het was pas 8 uur en Dancy stond al in een schone stal. Ik zal wel een doos chocolade kopen voor Alex.

De wind leek telkens harder te blazen en ik was uitgeput toen ik eindelijk mijn fiets in het fietsenrek zette. Haastig liep ik naar binnen toe waar Dancy tevreden op een pluk hooi stond te knabbelen. Ik praatte tegen Dancy en blijkbaar hoorde Alex het, want opeens dook hij op uit een stal verderop. ‘Sorry was ff aan het mesten’ zei hij vermoeid. ‘Geeft niet, fijn dat je Dancy al even gefatsoeneerd hebt’ zei ik blij. We ontbeten gezellig samen in de kantine en om half 10 gingen we weer naar Dancy toe.

Alle andere paarden waren al buiten en Dancy was erg blij ons te zien. Terwijl Dancy luid hinnikte liep ik zijn stal in. Ik was best vrolijk totdat ik er aan dacht wat we gingen doen. Niks om vrolijk voor te zijn. Ik liet mijn hoofd rusten op Dancy’s rug. ‘Het doet zo’n pijn, bij het gevoel alleen verder te moeten Danc. Snap je dat? Vast niet.. ‘ zei ik treurig tegen Dancy. Een traan rolde over mijn wang en belande op Dancy’s zachte vachtje. Hij voelde het en keek meteen op. Medelevend keek hij me aan en duwde zijn snoet in mijn gezicht. ‘Sorry jongen, dat ik geen zin heb om vrolijk te zijn'. Ik kroop in een hoekje van de stal en keek naar Dancy. Hij was mijn vriendje, mijn maatje, en samen konden we de hele wereld aan.

’Amy wakker worden, je moet zo gaan’ zei Alex. Vermoeid opende ik mijn ogen en zag Alex voor me staan. ‘Je bent gewoon in slaap gevallen in Dancy’s stal, muts’ zei hij lachend. Hij hielp me overeind en liet me Dancy zien. Hij was prachtig. In elk knotje zat een mooi, klein, wit roosje en in zijn voorpluk zat er ook nog 1. Dan zaten er nog een paar roosjes aan de teugels en nog 1 in zijn staart. Mijn kleding hing al netjes klaar dus ik kon me snel verkleden. Alex deed in mijn knot een roosje. Ook mijn plastron en laarzen werden met roosjes ‘versierd’. ‘oliebol het is al 11 uur, snel opstappen’ zei Alex. Ik stapte op en Dancy stond te trappelen van ongeduld. ‘Alex pak even uit mijn tas dat zwarte tasje’ zei ik. Alex pakte het tasje en gaf het aan. Ik haalde er een kladblokje uit en stopte het in mijn zak. ‘Bedankt voor alle hulp’ zei ik blozend tegen Alex. Hij legde zijn hand op mijn been en zei ‘graag gedaan. Heel veel sterkte vandaag. En Dancy gedraag je’. Met deze woorden moesten Dancy en ik het doen, en we stapten van het erf af. Voorbijgangers keken ons aan maar arrogant staarde ik voor me uit. Ik had mijn mp3 bij me voor onderweg en zette het liedje ‘we belong together’ op. Al snel liepen tranen over mijn wangen terwijl ik dwars door het centrum reed. Verschillende mensen keken me aan, en ik zag dat mensen wat naar me riepen. Maar het interesseerde me allemaal niks. We zagen er geweldig uit. En ook al zagen we er niet mooi uit. We deden alles voor Jeffrey. Alles.