Bokt.nl

Citaat:

8. Als je jouw verhaal plaatst, zien we graag dat je ook reageert op andere verhalen.

Mariss schreef:

Citaat:

Vol bewondering liet ik mijn blik over het meer vallen. De laatste lichtstralen van de ondergaande zon zorgden voor een prachtige schittering van licht in de steeds donkerwordende duisternis. Met een zucht van genot haalde ik mijn tekenblok tevoorschijn. Met soepele bewegingen schetste ik een ruw begin op het blad. Even niet meer denken. Andere mensen kwamen tot rust met hardlopen, of fitnissen. Je kapot zweten, en je laten bedelven door de endorfine. Nee, dat was ik niets voor mij. Ik begreep die mensen niet. Voor mij was de enige manier om tot rust te komen, mijn gedachtens op orde te brengen en weer leven in mezelf te blazen, tekenen. De werkelijkheid overbrengen op een wit vel, en zorgen dat het ook een stukje werkelijkheid werd. Het was een vorm van creeëren van je eigen fantasie wereld, en het leven daarin. Jezelf te kunnen verplaatsen naar een droomplek, waar al die problemen in het niets oplosten, niemand je kon raken. Verlangend keek ik naar een overkomende vogel die gewichtloos over het wateroppervlak zweefde. Het was een prachtig gezicht. Perfect in al zijn eenzaamheid, hij had niemand nodig om zich goed te voelen. Dat begreep je meteen. In mijn hart voelde ik diep respect, en een hopeloos verlangen naar de vogel. Met een ruk scheurde ik het blad van mijn blok, en wierp het naast me neer. Zwaar in gedachten, mijn hart in trance begon ik de vogel te schetsen. Eerst zijn lijfje, toen zijn vleugels. De ondergaande zon als achtergrond. De schitterende zee waar zijn lichaam zich als een tweelingbroer in weerkaatste als ondergrond. Toch niet alleen. Samen met zichzelf. De aanblik van die vogel bleef in mijn hoofd hangen. Hij was al lang verdwenen, in de nacht. Ik had niet gemerkt dat zon inmiddels al was ondergegaan. Ik leefde weer eens in me eigen wereld. Nou, niet in mijn eigen wereld, maar in die van de vogel. Die vogel inspireerde me, op een geobserdeerde manier. Dat helse verlangen naar vrijheid, onafhankelijk zijn. Niemand nodig hebben. Alleen maar toch samen. Ik wist dat ik de enige persoon op deze aarde was die dat kon begrijpen. Deze zieke gedachten, waarmee ik mezelf alleen nog maar meer pijnigde. Ik was die vogel niet, verdomme. Ik was enkel mezelf, mijn hopeloze zelf, waar niemand om gaf. Vrijheid was een te groot woord voor mij. Ik mocht het niet eens denken van mezelf. Vrijheid. Onafhankelijkheid. Dat was voor andere mensen, dieren, wezens. Maar niet voor mij. Verdrietig keerde ik mezelf weer tot het blad. Tekenen, moest ik. Dan kon ik niet aan al die foute dingen denken. Die dingen, die langzaam hun greep op me begonnen krijgen. En ik wist niet hoe ik daar uit moest komen. Het leek of als ik mezelf los probeerde te rukken, die greep enkel sterker werd. Trillend bewoog ik met mijn potlood boven het blad. 'Tekenen', fluisterde een stem in mijn hoofd. 'Tekenen!' Zachtjes drukte ik de punt van mijn potlood in het vel. Langzaam begon ik weer te schetsen. 'Jullie krijgen me niet,' dacht ik bij mezelf. 'Nooit.' Maar ik wist dat het einde dichterbij kwam, en er niets was wat het kon stoppen. Vol afgrijzen bekeek ik de steiger, die in het niets uitmondde. Onder de planken was het water een diepe afgrond. Het leek alsof daar de hel zou beginnen als je de sprong durfde te wagen. Ik voelde dat ik op dit moment op de rand van de steiger stond, klaar om te springen. Mijn hele lichaam schokte, en mijn vingers trilden. Ik had niet door dat mijn handen weer aan het tekenen waren. Grove schetsen belandden op het papier. De planken van de steiger. De achtergrond, angstaanjagend diep. Nu ik was begonnen, kon ik het niet meer stoppen. Langzaam werd de tekening compleet en ontvoerde hij me naar zijn fantasiewereld. Maar deze keer was dit geen veillige plek. Deze keer betekende hij het einde.

Citaat:

4. Oneliners worden niet op prijs gesteld. Wil je reageren op een verhaal van iemand anders, doe dit dan netjes onderbouwd.

Mariss schreef:

Sorry, ik heb ook maar een zin, maar ik vind het moeilijk om commentaar te geven omdat ik het gevoel heb dat jullie een stuk beter zijn als ik .

Just_Crazy schreef:

ik vind het moeilijk om mn commentaar helemaal uitgelegd te geven.. Of ik vind t mooi of niet.. En als ik daarom geen commentaar mag geven, tsja sorry dan?

Citaat:

De meeste mensen hebben hun leven weer opgepakt en beschouwen hem nu als verleden tijd. Het is dan misschien al zo'n lange tijd geleden, ik kan hem niet vergeten. De vragen spelen nog steeds door mijn hoofd. De onzekerheid, alsof het misschien niet de echte werkelijkheid is. Nooit is zijn lichaam gevonden, nooit zijn er bewijzen geweest. Maar toch was iedereen er heilig van overtuigd dat hij naar de andere wereld was. Ik ben de enige die er langer bij stilstond. Ik heb nooit enige verandering aan hem kunnen waarnemen. Hij was in mijn ogen altijd dezelfde persoon geweest. Maar er was meer. Ik heb het altijd geweten en gevoeld maar kon er nooit achter komen wát er nou speelde. Na het vele proberen gaf ik op en leerde er mee leven. En toch bleef die spanning altijd tussen ons, alsof we beiden wisten dat er iets ging gebeuren. We waren niet van die standaard pubers die tegen elkaar zeggen “ik wil je niet meer kwijt, je bent de enige voor me”. Nee, wij waren het tegenovergestelde. Meestal als we samen waren konden we elkaar wel het ziekenhuis in slaan en wilden we elkaar nooit meer zien. Maar we kwamen steeds weer terug bij elkaar. Of het toeval was of opzet hebben we nooit begrepen. We zijn elkaar steeds meer gaan begrijpen en accepteren. Wij waren niet zoals de andere kinderen die samen met papa en mama naar de dierentuin gaan of zondags naar opa en oma gaan. We waren gewoon anders, maar ook wij waren normale kinderen die kunnen luisteren en spelen. Misschien was dat het. Misschien zijn we bij elkaar gekomen omdat we anders waren. Het doet er nu niet meer toe. Onze liefde was een feit geworden maar vele mensen vonden ons ‘raar’ en zagen niet hoeveel we echt om elkaar gaven. “Zeg dat je van me houdt’, was het laatste wat je tegen me zei. En toen op die bijzondere dag was je opeens weg. De wind huilde niet toen je niet meer terugkwam. Het leek alsof de wind zuchtte van opluchting. Ik was de enige die niet gebroken was van verdriet. Het leek zo vertrouwd, alsof je er nog gewoon was en dat er niks veranderd was.Het was een onbekend gevoel maar zeker geen slecht gevoel. Mensen waren tegen me omdat ik er zo gemakkelijk mee omging. Ik wilde gewoon niet beseffen dat je weg was. Het voelde niet anders en zo wilde ik het graag laten.

Er zijn weer vele jaren voorbij gegaan. Ik ben er nu over na gaan denken hoeveel ik om je gaf. Ik zou zo graag willen dat je lichaam werd gevonden. Dat ik eindelijk zekerheid heb dat je er niet meer bent. De enige plek waar ik logisch kan nadenken is hier. Op het puntje van de oever. Mijn tenen raken net het koude golvende water. Ik weet niet hoelang ik hier al zit, ik wil het ook niet weten. Hier zullen mensen mij nooit vinden, dit plekje was van ons. De zon zakt steeds verder en belicht alleen nog maar de zachte golfjes die zich in het water vormen.Ik voel m’n oogleden zwaar worden en krijg het koud. Als een standaard reactie ril ik even en sluit mijn ogen. Ik herinner onze speciale momenten hier, alleen wij tweeën samen. In mijn gedachten zit je nu weer naast me.Nog steeds zijn mijn ogen gesloten. Ik voel mijn hand licht worden en het lijkt alsof ‘ie word opgetilt. Dit gevoel lijkt uren te duren terwijl het toch maar een kwestie van seconden is. Ik sluit mijn hand heel langzaam en open mijn ogen. Ik open mijn hand en twijfel of ik zal kijken. Ik zet me over mijn angsten heen en zie dat éne kettinkje in mijn handpalm liggen,dat kettinkje die ik je had gegeven als teken van mijn liefde voor jou. Ik kan de werkelijkheid niet meer onderscheiden van mijn fantastie. Ik zucht diep en sta op het punt om weer terug naar huis te gaan. Maar dan ontstaat er een lichte mist en hoor ik je stem.”Dit was de beste keuze voor mij, wees niet bang, als je hier bent fluister mijn naam en ik kom eraan, dit was ónze plek en dat zal het blijven”. Dit is de plek waar mijn liefde zichzelf heeft overgedragen aan God.

Juf in opleiding hè

Citaat:

Achter mij hoor ik hoe de bestuurder, mij nog wat naroept.

Citaat:

Ik loop een onwillekeurig kant op en heb niet door dat het begint te regenen.

Citaat:

‘Waarom hebben we eigenlijk onze hengels niet meegenomen’ lachte Lotte me toe. ‘Omdat we in een opblaasboot zitten sukkel’ snauwde ik haar toe, ‘lijkt me gevaarlijk’. We lachten om haar domme opmerking. ‘Hier neem nog een biertje’ en ik gooide een blikje haar richting op. ‘Het word koud en donker, zullen we gaan’ stelde Lotte voor. Ik was het er niet mee eens en dus gebeurde het niet, een verschrikkelijke fout.

Citaat:

Ik was aangeschoten, lollig en dacht niet na over de gevolgen die zouden komen.

Citaat:

We zaten daar nog een paar minuten, te niksen en te praten over alles en iedereen. en bleef maar schreeuwen: ‘Lotte, Lotte asjeblieft, asjeblieft’.

Citaat:

Vol bewondering liet ik mijn blik over het meer vallen. De laatste lichtstralen van de ondergaande zon zorgden voor een prachtige schittering van licht in de steeds donkerwordende duisternis.

Citaat:

Ik begreep die mensen niet. Voor mij was de enige manier om tot rust te komen, mijn gedachtens op orde te brengen en weer leven in mezelf te blazen, tekenen.

Citaat:

Het was een vorm van creeëren van je eigen fantasie wereld, en het leven daarin.

Citaat:

Zwaar in gedachten verzonken, mijn hart in trance begon ik de vogel te schetsen.

Citaat:

Ik leefde weer eens in me eigen wereld. Nou, niet in mijn eigen wereld, maar in die van de vogel. Die vogel inspireerde me, op een geobserdeerde manier.

Citaat:

Als een standaard reactie ril ik even en sluit mijn ogen.

Citaat:

Ik opende de deur en keek je aan. Maar je zag me niet. En toch ook weer wel. In een waas keek je me aan, maar echt aankijken deed je ook weer niet. Het was alsof je door me heen keek. Je praatte niet, maar wenkte dat ik mee moest komen.

Nevony schreef:

Naomi ging op de rand van de steiger zitten en stak haar teen in het water: “Brrr koud.”
Ze roerde met haar teen in het donkere water en langzaam kalmeerde ze.
Ze pakte een van de steentjes naast haar en smeet hem in het water, ze voelde weer een golf van verdriet opkomen. Nee, nu niet gaan huilen, niet weer. Ze stond op en ging besluiteloos weer zitten. Het was koud, maar ja, wat wil je ook om vijf uur ’s morgens.

Het was stil en dat hielp haar. Eindelijk geen klemmende stilte, maar gewoon de rust van de morgen, het kabbelen van het water en het ruizen van de wind. Eenzame vroege vogels vlogen over en Naomi ging op haar rug liggen. Kon het altijd maar zo rustig zijn.

Voorbij.

Drie druppels water. Meer niet. Langzaam schud ik ze van mijn teen en til mijn voet wat hoger boven het water.

Ging het met alles maar zo makkelijk.

Het beklemmende gevoel dat me al sinds een aantal weken achtervolgt, drukt als een zware last op mijn schouders.
Ondanks het rustige weer, voel ik een woeste rilling door mijn lijf trekken. Een onbestemde rilling, waarvan de haartjes op mijn arm recht overeind gaan staan.

Wat moet ik doen?

Misschien is het de waarheid, die langzaam tot mijn hersenen door moet dringen. Die waarheid, die ik niet onder ogen wil komen, maar waarvan de aanwezigheid duidelijk te merken is.
Die waarheid, die nu door mijn lijf op borrelt en een plekje probeert te bemachtigen in mijn hersenen.

Ik wil het niet weten.

Met mijn ogen op het kalme water gericht, weet ik dat het moment daar is. Het moment van de waarheid. Niemand die het nu nog tegen kan houden.
Even lijkt het alsof de rilling aanhoudt. Even trilt de houten steiger met me mee. Dan is het stil, leeg.

Ik weet het.

Als de wereld om me heen weer in beweging is gekomen, trek ik mijn andere voet ook uit het warme water.
De druppels glijden gemakkelijk terug naar de miljoenen druppels die, enkele centimers lager, verenigd zijn tot het meer.
Maar ik niet. Ik trek me terug.

Voor altijd.

Rustig sta ik op en loop ik weg. De druk op mijn schouders is verdwenen. Samen met de druppels in het water gegleden. Kalm loop ik door het hoge gras richting jouw huis.

Je moet het weten. Het is voorbij.

nujaro schreef:

Eve_lien: bedankt voor het commentaar maakt niet uit dat het hard is, daar leer je tenminste van