jaja hier een NIEUW DEEL
het is nog niet lang
ik drijf de spanning even op 
morgen of zaterdag komt het volgende stuk die langer zal zijn 
“Daar!” Arne wijst naar de grote eik op het grasplein aan de overkant. “Daar zit iemand!”
Onder de boom zit er een zielig hoopje mens die Claire blijkt te zijn. Haar mascara is uitgelopen, haar gezicht is rood van het huilen en haar ogen zijn helemaal opgezwollen.
Morgan knielt naast haar neer; “Claire meid, wat is er” Ze geeft Aaron het gebaar dat hij beter even weg kan gaan. Hij doet gedwee wat van hem verlangt wordt. Morgan slaat haar arm om Claire heen. “Komaan lieverd, wat scheelt er?” Ze troost het hulpeloze meisje en pakt haar stevig vast.
“Ik...” probeert Claire en ze begint weer te snikken. “Ik... ik kreeg zojuist telefoon.. en...” Ze begint weer te huilen. Haar hele lichaam schokt heen en weer. “Mijn liefje .. hij...”
“Wacht maar even meid” Morgan begrijpt dat Claire het moeilijk heeft om het te vertellen, “zeg het straks maar, als je een beetje uitgehuild bent”
“Bram is er niet meer!” Claire roept het uit met bevende stem.
“Wat....Wàt zeg je?” Morgan verstaat er zich niet aan. Waar is Bram niet meer? “Claire? Wat zei je nu?”
Maar Claire luistert niet, ze staart voor zich uit en snikt aan één stuk door.
Opeens gaat Morgans gsm af, ze wil het vervelende ding uitzetten, maar ze ziet op de display dat het Tom is. De beste vriend van Bram. En tevens ook haar eigen beste maatje. Misschien kan hij haar tekst en uitleg geven. Ze kijkt even naar Claire en merkt dat ze het eerste kwartier nog niet in staat zal zijn deftig te praten. Twijfelend neemt ze op: “hallo”
Toms stem klinkt vreemd: “ dag meisje, het is Tom”
“Ja, ik weet het”
“Ik moet je iets vertellen, maar ga eerst even zitten”
“Ik zit al... naast Claire, ze is aan het huilen en ik weet niet goed waarom”
“Waar ben je?” vraagt Tom.
“Bij de mac donalds”
“Blijf daar, ik kom af, ik vertel het je zo wel, ik ben zo goed als zeker wat de reden is van haar verdriet” Zijn stem trilt en klinkt steeds minder duidelijk.
“Ok, haast je” en Morgan legt af. Ze is helemaal in de war. Wat gebeurt er hier toch? Eerst Claire, nu Tom. Ze probeert nog eens met claire te praten. “Claire meid, kan je er echt niets over zeggen?” Maar Claire schudt hevig neen en verbergt haar gezicht weer in haar handen. Morgan is zodanig bezig met Claire dat ze niet merkt wat er aan de overkant van de straat gebeurt. Tot ze opeens iemand luid hoort roepen: “jullie bekijken het maar! Hier doe ik niet aan mee”. Ze ziet iemand naar een brommer lopen en wegrijden. Ze denkt dat het Arne is. De 4 andere jongens en het lange blonde meisje komen in haar richting.
“oliebol hé, het was dus inderdaad Arne” praat Morgan meer tegen zichzelf dan tegen Claire. “Waarom zou hij zo geroepen hebben? En oh my god waarom komen ze hierheen?”
Morgan herkent Mike, Iebe, Lars en Diego. Het blond meisje kent ze niet. “Hé lekkertje, we zochten je” Diego lacht schel en luid. Iebe ploft naast haar neer. “Wat scheelt er met haar?” vraagt Lars. Hij wijst naar Claire die nu stilletjes aan het huilen is met haar gezicht in de handen. Mike en het blonde meisjes nestelen zich in het gras onder de eik en schamen zich duidelijk niet om het er hevig aan toe te laten gaan. Morgan is zo in de war dat ze het niet eens erg vindt dat haar blonde God een vriendin heeft. “Ze is verdrietig” snauwt ze tegen Lars. “Dat zie je toch” Ze hoopt vurig dat de jongens rap weggaan. Ze heeft echt geen zin in gezelschap en ze voelt zich niet op haar gemak bij hen. Ze wil dat Tom vlug komt. “Hé mannen, ik ga door naar het jeugdhuis, er lopen daar momenteel een heleboel jonge meisjes” zegt Diego. “Wie gaat er mee?”
“Geef mij maar dit meisje hier” lacht Iebe en hij gaat even met zijn vinger langs Morgans gezicht. Ze kijkt gauw de andere kant uit. “Ik ga mee” zegt Lars, “ik heb de indruk dat we hier toch overbodig zijn” en hij staat recht.
Ook Mike stopt even met zoenen, trekt zijn meisje recht, loopt naar Morgan en duwt haar een papiertje in de hand. “Mijn nummer” zegt hij, “we zien elkaar gauw terug hé?” Ze knikt en denkt er verder niet over na. Mike richt zich tot Iebe: “En jij gaat met ons mee” Hij kijkt hem dreigend aan. Iebe springt gauw recht en Morgan is opgelucht als ze de bende op hun brommers ziet wegrijden. Enkele minuutjes ziet ze de oude witte volvo van tom aankomen. Ze pakt haar arm weg van Claire, staat voorzichtig recht en loopt naar de auto. Hij smijt de deur open, pakt haar stevig vast en begint te snikken. Ze troost hem, streelt over zijn haar en zijn rug en vraagt zich af wat er zo erg kan zijn dat de mensen die ze het liefst heeft zo verdrietig zijn. Langzaam laat hij haar los. Ze kijkt in zijn behuild gezicht. “Kom” zegt ze en ze pakt zijn hand, “we gaan naar Claire.”
Dit stuk heb ik nog niet overlezen dus het is nog niet de uiteindelijke versie, als er typfouten of andere fouten in staan, sorry daarvoor