Bokt.nl

Citaat:

Na heel veel pijn en tijd zat ik eindelijk in de auto.
“Eindelijk,” kreunde ik.
“Zo zwaar dat je bent,” Joren keek me aan met een sarcastisch gezicht.
“Seg!”
Hij glimlachte naar me, als teken dat het hem speet.
“Jenda?”
“Ga je me nog uitmaken?” vroeg ik sarcastisch boos.
“Is die Aaron je vriend ofzo?”
Verbaasd keek ik op. Waarom denkt hij dat?
“Nee, waarom denk je dat?”
“Hij komt jaloers over,”
“Je flipt!”
“Misschien. Maar pas gewoon op,”
“Joren! Hier komen!”
Verschrikt keek Joren om. We zagen Bendrix voor een raam staan. Ze viel er bijna uit.
“Ahja de kauwgommen ...” herinnerde Joren zich.” Tot nog eens dan maar,”
Ik knikte. Net toen Joren de trappen wou oplopen kwam Aaron uit het schoolgebouw. Joren knikte naar hem maar Aaron knikte niet weer. Raar!

Hoofdstuk 6

“Kan iemand de voordeur open doen!” schreeuwde ik vanuit mijn kamer. Ik zat weer veilig op mijn kamer, wel met een ingetapete enkel. De bel was net geweest. Ik hoorde geen antwoord en hoorde ook geen deur die open ging. De persoon voor de deur belde nog eens aan. Oo nee, er is niemand thuis. Ik zuchtte, zou ik die deur open doen? Met mijn ingetapete enkel zal ik wel wat moeite hebben met die trap. Maar zie nu dat het dringend is. De bel ging nog eens.
“Ik kom!” schreeuwde ik. Met veel pijn sprong ik met mijn éne voet van de trap en deed de deur open.
“Joren!” zei ik verschrikt
“Hey,” begroette hij me.
“Hoi,” verbaasd keek ik hem aan. Wat doet hij hier nu? En hoe weet hij dat ik hier woon?
“Heeft Karen iets tegen mij?” viel hij met de deur in huis. Is hij daarom alleen hier? Is het Karen die hem alleen interesseert? Komt hij me daarvoor storen? Ben ik daarvoor bijna van de trap gevallen?
“Weet ik veel? Waarom vraag je dat?” er klonk een boze toon in mijn stem, ik hoopte dat hij die gehoord had.
“Ik vraag aan Karen je adres,” dus toch voor mij “Ze stuurt me daar naar een ouwe brompot die tegen mij zit te schreeuwen dat er geen Jenda bij hem woont en dat hij ook geen Jenda kent. Hij heeft gewoon de deur tegen mijn neus gesmeten! Gelukkig was ... Jenda? Wat scheelt er? Doet je oog pijn?”
“Niets,” snikte ik “Er is helemaal niets!” snikkend sprong ik de trap op. Op mijn kamer zakte ik door mijn voet, ik begon te huilen. Waarom zegt hij dat hij me niet kent? En dat ik er niet woon? Ok, dat is wel waar, maar hij kon toch vriendelijk zeggen dat ik nu bij mijn broer logeer? Hij wil me er echt niet meer hebben! En hij had nog voorlopig gezegt, voorlopig wil ik je even niet meer zien. Ik hoor het hem nog zo zeggen! Plots voelde ik een hand op mijn schouder.
“Jenda?” vroeg Joren bezorgd. Ik probeerde te stoppen met wenen, zo mag hij me niet zien, het lukte me nog aardig ook om te stoppen met huilen. Af en toe snikte ik nog wel eens. Joren hurkte voor me neer en gaf me een zakdoek. Dankbaar nam ik hem aan en snoot mijn neus. De zakdoek gaf ik weer. Joren zat er dom naar te staren, ohnee! Vlug nam ik hem weer en gooide hem riching vuilbak.
“Die ouwe brompot dat is ...”
“Mijn pleegvader,”
Hij zweeg en keek me inschattend aan.
“Het spijt me,”
“Voorwat?” ik voelde me te zielig op de grond dus wou ik een poging ondernemen om recht te komen. Ik nam de poot van mijn bureaustoel vast en wou me zo ophijsen. Ik had niet gedacht aan de wielen...
Met een luide bonk viel ik weer op mijn staartebeentje, die nu al dubbel genkeusd zou moet zijn. Dit was te veel! Ik kon mijn tranen niet meer inhouden, Joren of geen Joren.
Opeens drukte Joren me tegen hem aan. Het gaf me een veilig gevoel. Ik kon uithuilen op zijn schouders, mijn hart luchten of uithuilen.

Geen idee hoe lang we daar gezeten hebben, ik wenend, hij stil.
“Gaat het?” vroeg hij na een tijdje.
Ik antwoorde niet. Misschien zou hij me dan loslaten en dat wou ik niet.
“Ik moet weg, het spijt me,” zei hij nog stiller dan daarnet. Hij gaf me een kus op mijn haren en liet me voorzichtig los. Zonder moeite stond hij recht, ik verwachtte dat hij me daar op de grond gewoon zou laten zitten. Maar zo is hij niet, hij hielp me voorzicgtig recht. Bijna lag ik weer tegen de vlakte maar hij kon me nog net tegenhouden. Plots waren we heel dicht bij mekaar. Ik keek op naar hem, recht in zijn mooie ogen waar ik direct in verdronk. Voor ik het wist kuste hij me op de mond. Het was een nog warmer gevoel dan zijn arm op mijn schouders.
“Ga niet weg,” smeekte ik.
Hij glimlachtte.
“Ik wil ook wel blijven, maar het moet...”
Ik knikte.
“Morgen zie ik je weer,”
Ik knikte nogmaals. Hij gaf me nog een tedere kus en begeleide me naar mijn bed. Voorzichtig liet hij me daar op zakken en vertrok.

“Het eten is klaar! Riep Natasja van beneden.
“Wil iemand me komen helpen?” riep ik terug. Ik hoorde beneden een stoel schuiven en iemand de trap oplopen. Mijn broer dacht ik.
“Vallen over een stoel. Hoe doe je dat? Daar moet je me alles over vertellen!” geamuzeerd kwam mijn broer mijn kamer binnen. Vuil keek ik hem aan.
“Help me gewoon,” zei ik glimlachent.
“Zo goed gezind?” hij hees me recht “Normaal zou je direct uitgevlogen zijn,”
Ik glimlachte en dacht weer aan daarnet, aan Joren die me kuste.
“Jenda! Het zou makkelijker zijn als je met je andere voet ook meestapt, dan moet ik je niet voortslepen,” haalde Matthias me uit mijn terugblik van daarnet
“Het is al goed,”
Onhandig stapten we de trap af.
“Vanaf hier red ik me wel,” zei ik toen we beneden aan de trap stonden.Matthias liet me los en direct sprong ik op mijn ene been naar mijn stoel. Traag schoof hem achteruit, wou me bijna zetten maar zag nog net op tijd dat de kat er op lag. Boos zat ze me aan te kijken. Wat heeft dat beest tegen mij?
“Kssst!” probeerde ik haar weg te jagen. Ze keek nog bozer en begon haar klauw al uit te strekken.
“Matthias!” riep ik.
“Wat?”
“Die kat wil niet weg,”
“Duw ze gewoon weg,”
Benauwd keek ik de kat aan, die me zat aan te kijken. Ze leek net de denken, durf eens en het zal je beste dag niet zijn.
“Mag ik een bezem?” Ik kom echt niet met mijn hand aan die kat! Ik wil nog graag al mijn vingers hebben.
Matthias zuchtte. “Kyra, eten!” riep hij. De kat haar oren gingen naar voren staan, ze sprong direct van de stoel met een lenige sprong. Jaloers keek ik haar na. Kon ik ook maar zo lenig springen. Met een zucht zette ik me neer.
“Brave kat,” mompelde Matthias tegen Kyra.
“Dat beest heeft iets tegen mij,”
“Kyra? Kyra heeft iedereen graag,” Hij pakte haar op en zette haar op zijn schoot. Ze begon direct te spinnen. Geïrriteerd schonk ik een glas water voor me in.
“Wat eten we?” vroeg ik.
“Spruiten,” antwoorde Matthias.
“Leuk ... Is er cornflakes?” riep ik, in de hoop dat Natasja me zou horen.
“Je eet wat te pot schaft,” beval Matthias me. Boos keek ik hem aan. De telefoon ging
plots.
“Ik neem wel op!” zo kan ik heel misschien de spruitjes vermijden. Want als ik de telefoon weer afleg zouden ze al lang koud zijn en zo zou ik toch nog kunnen genieten van een kommetje cornflakes.
“Jij blijft zitten!” beval matthias me en liep naar de telefoon.
“Hallo met Matthias Thiemess,” zei hij toen hij de telefoon opnam.
“Hoe is het” Het zal wel iemand zijn dat hij kent. “Voor hoelang?” Dat gaat toch niet die ene zijn die maandag heeft gebeld voor zijn paard te stallen? “Hier is er wel nog een kamer vrij,” Gaat hij een paard stallen in een kamer? “Ja ok, ik zal het eerst vragen aan Natasja. Ik bel je wel nog weer, dag.” En hij legde af. Tuurlijk dat hij toestemming moet vragen aan Natasja. Een paard in een kamer, waar haalt hij dat idee nu? Natasja zou dat nooit toelaten. Ze kwam net de eetkamer binnengestapt met de beruchtte kom spruiten. Ze stonken verschrikkelijk.
“Ruikt heerlijk,” zei Matthias. Verbaasd keek ik hem aan. Die moet zo iets hebben...
Nadat ons bord leeg was, ik had in totaal zo’n 3 spruiten gegeten en heel veel aardappelen, ruimde Matthias af. Iets wat hij anders nooit doet uit eigen beweging. Meestal moet Natasja het hem zeer lief vragen, soms zelfs smekend.
“Natasja? Aaron heeft daarnet gebeld,” begon hij. Daar gaan we ... Aaron?
“Ja? Wat zei hij?”
“Dat appartement waar hij woont is onbewoonbaar verklaart,”
Verbaasd keek Natasja op.
“Dat gebouw was toch nog niet oud?”
“Nee maar er is een gevaarlijke stof ofzo,”
“Ahja,”
“En hij vroeg of ik een oplossing wist,”
“Wacht! Laat me raden, je hebt voorgesteld dat hij hier komt longeren?”
Matthias knikte.
“Alleen maar tot hij een oplossing heeft gevonden,”
Ze zuchtte.
“Je weet dat ik Aaron niet echt graag heb. Hij heeft altijd commentaar op mijn eten,”
“Maar het is iemand waar ik altijd kan op rekenen. Net zoals vandaag met Jenda,”
“Ja dat is wel waar maar ...”
“en hij kan me helpen in de stallen,”
“Ok, het is goed. Maar als hij één negatief woord over mijn kookkunst zegt dan vliegt hij buiten,”

Hoofdstuk 7

Opgewekter dan ooit stapte ik de schoolpoort binnen. Hopend dat Joren er al was, keek ik op de speelplaats rond. Waar is Joren?
“Jenda!”
Verschrikt keek ik om. Op de trap stond Karen te zwaaien naar mij,. Ik zwaaide terug. Keek nog één keer de speelplaats rond zodat ik er zeker van zou zijn dat Joren er nog niet was en liep de trap op.
“Hoi, schat,” begroette ik Karen.
“Hoi, je loopt zo raar,” merkte Karen op.
“Ik ben gisteren heel nonchalant over een stoel gevallen,”
Karen lachte. “Handig om je strafstudie te vermijden,”
Ik knikte “Het was alleen niet echt de bedoeling,”
“Wat moest je doen?”
“Kauwgommen van de banken krabben,”
“Je had Bendrix zeker?”
“Altijd,”
“Kijk! Joren is daar,”
Joren kwam de school binnengestapt. Zou ik het vertellen van gisteren aan Karen? Ik keek haar aan, haar ogen waren wijdopengespert, heel enthousiast was ze naar hem aan het kijken.
Hij zag ons en kwam de trap opgestapt. Meteen klampte Karen zich aan hem vast.
“Hoi,” zei ze opgewekt.
“Hoi,” zei hij afweziger. Hij liep recht op me af.
“Jenda? Ik moet je spreken, over gisterenavond,” zei hij. Ik kreeg het warm en koud tegelijkertijd. Hij heeft er spijt van!

“He, wat zie jij er overgelukkig uit!” merkte Karen op. Ik werd helemaal rood, nu moest ik het haar wel vertellen van Joren en mij. Waarschijnlijk zou ze wel zeggen dat ze het niet erg vond, maar ik ken haar ...
“Eum, ik moet je wat vertellen,”
“Wat? Iets ergs?”
Ik schudde met mijn hoofd.
“Joren en ik ... Ik en Joren,” stotterde ik. Dit was zo moeilijk!
“Wat?”
“We zijn samen,”
Karens mond viel open.
“Doe je dat nu om mij te pesten?” vloog ze plots uit. Nu viel mijn mond open. Zo’n reactie had ik niet verwacht!
“Waarom denk je dat nu?”
“Je weet best dat ik op hem ben! Ik had hem bijna maar jij hebt hem expres verleid met een beetje zielig te doen! En dan zeg je dat je mijn beste vriendin bent!”
“Dat is niet waar!”
“Jawel!”
“Och, denk wat je wil!” Boos keerde ik mijn rug naar haar toe en liep weg.
“Dat zal ik zeker doen!” hoorde ik Karen nog naar me roepen.
“Trut,” mompelde ik.

“Wat?” geïrriteert keek ik Femke aan.
“Sorry dat ik je stoor in je depressief moment ,maar je huiswerk?” zei ze heel arrogant. “Of heb je het weer niet gemaakt?”
“Oh loop naar de maan!” zei ik boos en smeet mijn huiswerk naar haar. Met een beledigd gezicht pakte ze het blad van de grond.
“He schat,” Joren zette zich neer op de bank naast me
“Hoi,” zei ik afwezig.
“Wat is er?”
“Karen,”
“Wat is er mee?”
“Wist je dat ze verliefd op je was?”
Jorens mond viel open.
“En nu denkt ze dat ik met je ben om haar te pesten,”
“Karen die verliefd op me is,” droomde Joren.
“Joren! Je helpt niet!”
“Sorry, maar trek je het niet aan. Morgen is ze het alweer vergeten,”
“Denk je?”
Hij knikte vastberaden.
“Maar ik moet naar mijn plaats,” zei hij vlug toen de leerkracht binnenkwam. Vlug gaf hij me nog een kus en liep naar zijn plaats. Ik keek hem glimlachent na. Hij is echt lief.

Lachend opende ik de deur van Matthias huis.
“Ik wil je Rosie tonen,” zei ik tegen Joren. Ik nam hem bij de hand en trok hem mee het huis binnen. Ik was er zeker van dat er niemand thuis was, dus kon ook niemand vervelende vragen stellen over mij en Joren.
“Had ik je al gezegt dat dit een mooi huis is?” vroeg Joren aan me. Hij legde zijn arm op mijn schouders “en dat dit een mooie bank is?”
Ik glimlachte “Voor wanneer we die mooie bank van dichterbij gaan bekijken wil ik je toch eerst Rosie tonen,”
“Jenda?”
Verschrikt keek ik om. Er riep iemand mijn naam vanuit de keuken.
“Er was toch niemand thuis?” fluisterde Joren naar me.
“Aaron?”
“Dat meen je niet?” ongelovig keek Joren me aan.
“Ik leg het je straks nog wel uit,” fluisterde ik. Aaron kwam vanuit de keuken met een glas fruitsap in zijn hand. Hij keek heel lang naar mij en Joren, het gaf me niet echt een goed gevoel. Ik werd helemaal rood en ondertussen had Joren zijn arm al van mijn schouders weg getrokken.
“Ik wou aan Joren Rosie tonen,” zei ik tegen Aaron om de stilte te verbreken.
“Leuk, ik ga mee,”
Ik hoorde Joren zuchten.
“Ik vind de weg wel hoor,”
“Kan best, maar ik mag toch kiezen wanneer ik naar mijn paard ga?” Aaron legde de nadruk op mijn. Dit kan niet waar zijn, is Rosie van hem?
“jenda, ik heb opeens geen zin meer om naar Rosie te gaan kijken,” zei Joren.
“Gaan we naar mijn kamer?” Dit kan Aaron toch niet vermijden?
“Wacht daar maar even mee, ik wil eerst eens met Joren praten. Ik moet de vrienden van het zusje van mijn beste vriend toch kennen. Hij zal zeker wel willen weten wat voor vrienden ze heeft,”
Ik kon hem wel een mep op zijn gezicht geven. Wat deed die griezelig.
“Vandaag toch maar liever niet, ik moet naar huis,” besloot Joren. Verschrikt keek ik hem aan. Hij gaat me toch niet achterlaten bij Aaron? Joren zag mijn verschrikte gezicht.
“Ik zal toch nog maar even blijven,” besloot hij. Ik denk dat hij mijn gedachten kon lezen.
“Leuk! Moet je wat om te drinken hebben?” zei Aaron scheinheilig.
“Een cola zou leuk zijn,” zei ik vlug. Ik hoopte dat Aaron erachter zou gaan, want de cola staat in de kelder en dan zou ik kunnen wegvluchten samen met Joren.
“Een cola dus. Die moet ik van beneden gaan halen zeker?”
Ik knikte.
“Wil jij er dan achter gaan?” zei hij. Hij keek me aan met een triomfelijk gezicht. Vlug iets verzinnen, Jenda. Verzinnen? Vertel gewoon de waarheid!
“Ik kan niet, mijn voet,”
“dat is waar ook,” hij stond op “Niet weglopen he,”
“Gaan we naar jouw huis?” vroeg ik stil toen Aaron beneden was. Joren knikte en stond vlug op.

“Ik zei je toch, die is jaloers,” verzekerde Joren me. Jaloers?
“Maar nee, die wil gewoon weten wie je bent. Nu hij bij ons woont wil hij zo zijn schuld wat inlossen,”
“Geloof je dat echt?”
“Ja, daarom ook dat hij met je wou praten,”
“Jenda ...”
“Wat?”
“Pas gewoon op,”
“Je valt in herhaling,” zei ik geïrriteert.
“Ik weet wat ik zie!”
“Tuurlijk schat,”
“Volgens mij zou Karen veel beter naar me luisteren,”
“Goede zet,” mompelde ik.
“Maar dan moet ik eerst nog van haar leren houden,” hij legde zijn hand op mijn been. We zaten op een bankje in het park. Heel even wou ik mijn been terugtrekken. Maar ik kon niet boos op Joren blijven, daar was hij veel te lief voor. Voor de eerste keer gaf ik uit eigen beweging hem een kus.
“Zie dat maar als een verzoening,” zei ik. Hij lachte.
“Ik hou van je,” zei hij.
“Ik ook van jou,”
Joren boog naar me toe en kuste me langdurig. Het was de beste kus die ik ooit gehad had. Hij gaf me zo’n vertrouwd gevoel, een gevoel dat ik meer wou.
“Hoe lang zijn we nu samen?” vroeg ik. Hij keek op zijn uurwerk.
“Om precies te zijn, 10 uur en 39 minuten,”
“Al een hele tijd he,”
“Ja hoor,”

Hoofdstuk 8

“De meisjes mogen hun tenten daar opslaan en de jongens mogen ze daar opslaan,”
De plaatsen die Bendrix had aangewezen lagen zeker 100 meter van elkaar. Ik zuchtte. Dat wordt dus een hele week alleen slapen. Joren had niet gelijk, Karen was het nog niet vergeten. Sinds kort kan ze zelf heel goed opschieten met Femke. Achter mijn rug gniffelden ze vaak. Al de roddels die al verspreid waren over mij. Dat ik Joren had afgepakt van karen enzo. Niemand van de klas praatte nog met me. Deden ze toch al bijna niet. Ze vonden me allemaal een slet. Ik had alleen Joren nog. Och wat hou ik van die jongen. Nog nooit heb ik zo’n gevoel gehad.
“Zal ik je helpen met je tent?”
Verschrikt werd ik wakker uit mijn dagdroom. Daar stond mijn droomjongen. Ik knikte.
“Ik zal alleen moeten slapen,” zei ik sip. Hij drukte me tegen zich aan.
“Ik zal je wel eens komen bezoeken,” fluisterde hij. Er verscheen direct een brede glimlach op mijn gezicht.
Na heel veel sukkelen was het ons eindelijk gelukt om de tent op te zetten. Lachend zat ik ons bouwwerk te bekijken vanuit Jorens armen. Vol afkeer was de hele klas ons aan het bekijken.
“Wat hebben ze toch tegen mij?”
“Niet op letten,”
“Joren, je weet best dat ik buiten jou niemand heb. Ik heb ook wel iemand anders nodig om tegen te praten,”
“Weet ik wel,’” hij gaf me een kus op mijn wang. “Het zal wel weer beteren. We zijn hier nu toch eenmaal om de band te versterken,”
“Ik geloof er niet meer in,”
“Joren! We vertrekken!” riep iemand uit de klas.
“Ze roepen me zelf niet eens,”

Bentuh schreef:

echt weer een goed stukk..

alleen jammer dat de mensen uit het andere topic niet veder lezen..

Citaat:

Ik was de enigste die nog over bleef. Iedereen was al gekozen, behalve ik dan. En nu waren de twee groepen aan het discusseren bij wie ik moest. Ze wouden me allebei niet.
“Kom we trekken een strootje,” besloot Karen.
“Goed idee,” zei femke die in de groep zat waar Joren ook in zat.
“Ik heb het grootste,” juichde Femke. Dat wil dus zeggen dat ik bij Karen zat, zonder Joren.
“Kunnen we haar niet achterlaten?” fluisterde Karen naar iemand uit de groep. Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Vorige week was ze nog mijn beste vriendin, en nu doet ze alsof ze me nooit graag heeft gemogen. Vastberaden liep ik naar haar toe.
“Karen, ik moet je spreken!”
“Waarover dan wel?” zei ze arrogant. Ze keek me aan alsof ik één of andere bedelaar was
Boos keek ik naar haar op.
“Wat heb je opeens tegen mij?”
“Vooral dat je bestaat,” De hele groep lachte. Mijn hand trilde, een klets op haar gezicht zou echt niet mis staan nu.
“Kijk nu gaat ze huilen. Misschien denkt ze dat ze zo meer vrienden krijgt. Maar meid, we hebben je al lang door, dus het is verloren moeite,”
Plets! Ik kon me niet meer inhouden. Verschrikt keek ik haar aan. Wat heb ik gedaan? Nu wou ik zo vlug mogelijk weglopen of nog het liefst verdwijnen.
“Sorry,” mompelde ik.
“Trut!” schreeuwde ze naar mij.
“ik zei toch sorry!”
“Jij blijft een trut en een slet!”
ik schudde met mijn hoofd. “Hoe heb ik ooit kunnen denken dat je mijn beste vriendin bent of zelf een vriendin van me bent?”

“Jenda?”
“Ja ik ben er,” Na mijn ruzie met Karen ben ik terug gerend naar de kamping. Ondertussen was het al donker. Joren ritste de tent open en kroop binnen.
“Ik heb gehoord wat er is gebeurd,”
“Ik kon me niet meer inhouden,” zei ik sip.
“Ze mag je geen slet noemen,”
“Nee,”
Het was stil tussen ons.
“Ik wil haar haar gelijk geven,” mompelde ik.
“Wat dan?”
“Dat ze me een slet noemt,”
“Jenda, meen je dat nu?”
Ik knikte. Ik was er al zeker van sinds vorige week, ik wou het met hem.
“Wil je?” vroeg ik stil.

“Jenda?”
Vlug draaide ik me om. Karen haar hoofd stak binnen in de tent.
“Het spijt me,”
Verbaasd keek ik haar aan.
“Sorry,” zei ze. Ik sprong recht en gaf haar een kus op de wang. Ik was echt superblij! Na vannacht en nu dit. Waar is Joren eigelijk? Ik keek naar mijn matras en zag hem nergens liggen. Hij zal vanochtend wel weer naar zijn tent gegaan zijn, zodat we niet betrapt zouden worden of zo iets.
“Is alles dan weer goed?” vroeg Karen. Ik richtte mijn aandacht weer op haar.
“Ja! Ben je echt niet meer boos,”
Ze schudde haar hoofd.
“Ik wist wel dat je het niet deed om mij te pesten. Maar het was gewoon, dat Joren jou koos en niet mij,”
Ik glimlachte.
“En hoe was het vannacht?” knipoogde ze naar mij.
“Hoe weet jij dat?” vroeg ik stomverbaasd.
“Mijn tent staat naast de jouwe,”
“sorry,”
“Geeft niets hoor. Kom we gaan gaan eten,” stelde Karen voor.
“Ga maar al, ik ga me eerst nog omkleden,”

“En hoe was het kamperen?”
“Vermoeiend,” zuchtte ik. Ik was echt blij dat Matthias voor één keer me op tijd is komen halen. Als ik te lang zou moeten gewacht hebben op de parking, zou ik echt in slaap gevallen zijn. Het was gewoon een zalige week. Ik was echt blij dat alles weer goed was tussen mij en Karen. Maar vooral was ik blij van die nacht, met Joren.
“Woont Aaron nog bij ons thuis?” vroeg ik plots.
“Ja, en waarschijnlijk blijft hij nog een heel jaar bij ons wonen,”
Ik zweeg, ik wist dat Joren Aaron niet vertrouwde. En waarschijnlijk zou Joren dan niet graag bij ons thuis komen. Maar misschien komt alles weer goed, misschien mag ik weer bij Tom gaan wonen. Mijn gedachten zijn wel al veel positiever.
“Wist je dat Aaron Rosie heeft gekocht?”
Ik knikte. Dat had Aaron me al goed duidelijk gemaakt.
“Van hem mag je op haar zoveel rijden als je wilt,”
“Echt?”
“Ja,”
“Zo leuk! Vanavend al?”
“Ben je niet te moe?”
“Om op Rosie te rijden? Tuurlijk niet!”
Matthias glimlachte.

“Er is wel al een hele tijd niet mee gereden,” informeerde Matthias me “En ze heeft nog nooit in de groep meegereden,”
“Ik red me wel. Wil je haar even vasthouden?”
Rosie was hyperactief. En vanaf dat ik mijn voet in de beugel zetten, schoot ze vooruit. Matthias nam de teugels vast met een zucht. Na nog een paar keer te proberen zat ik er eindelijk op.
“Toch had je haar moeten longeren,”
“Matthias, ik red me wel,”
Zacht gaf ik haar benen. Ze schoot vooruit, maar gelukkig had ik haar vlug weer onder controle. Verschillende malen schoot ze weg. Ik had al een paar mensen onder de voet gelopen. Gelukkig was er nog niemand afgevallen en ik ook niet.
“Vandaag gaan we eens zelfstandig rijden, jullie mogen kiezen wat je doen en ik geef gewoon commentaar,” riep Matthias zodat iedereen hem in de piste hoorde. Ik wist goed genoeg waarom hij dat deed, zo kon hij voordurend op me letten. Wat gaan we eens doen? Misschien kan ik wat oefenen op stelling op de volte. Ik probeerde Rosie op de volte te zetten maar ze blokkeerde. Ze spande haar op, ik voelde het heel duidelijk. Uit paniek gaf ik haar een licht tikje met de zweep, en dit had ik beter niet kunnen doen. Ze schoot weg als een vuurpijl, botste tegen de muur en uit paniek botste ze ook nog eens tegen een ander paard waar ze dan ook nog een flinke mep van kreeg. Maar ze stopte nog niet, ze begon heel hard de steigeren, zo recht als ze kon. En voor ik het wist lag ik samen met haar op de grond.
“Ik zei toch dat het geen goed idee was,” vlug kwam Matthias aangelopen. Ik stond alweer recht en Rosie ook. Vlug pakte ik haar teugel vast.
“Heb je ergens pijn?”
“Nee, “ ik maakte weer aanstalten om weer op te stijgen maar Mathias trok me terug.
“je denkt toch niet dat ik je nu nog laat rijden?”
“Ik hoopte van wel,”
“Je hebt ook niet gecontroleerd of Rosie iets heeft,”
“Ze staat toch alweer recht?”
Matthias sloeg zijn ogen ten hemel.
“Zadel haar maar af,” commandeerde hij me.
“Moet ze niet uitgestapt worden?”
“Zet haar dan in de stapmolen. Maar je kruipt er niet meer op!”
Boos verliet ik de piste

Hoofdstuk 9

Langzaam opende ik de staldeur van Rosie. Het was nog vroeg in de ochtend en ze lag neer, te knabbelen op een strootje. De neiging om me naast haar te zetten en ook een dutje te doen, was groot, maar ik moest nog 7 stallen uitmesten, dus daar had ik geen tijd voor. Ik haalde de mestballen uit haar stal en gaf haar een aai op haar neus. Ze brieste zachtjes.
“Jenda, ben je bijna klaar met die rij?” riep Matthias. Bijna klaar? Nu al? Ik had net één stal gedaan! En ik moest er nog 7 doen.
“Nee!” misschien zou hij me wel helpen, hopend stak ik mijn hoofd uit de stal.
“Haast je dan! Er komt iemand kijken voor zijn paard te stallen, dus alles moet proper zijn,”
Zuchtent verliet ik Rosies stal en liep naar de volgende. Met veel lawaai deed ik de deur open, het paard, dat erin stond, keek me kwaad aan. Het enigste paard dat zo boos kon kijken, is natuurlijk, het bruine monster.
“Jij leeft nog,” zei ik sarcastisch tegen hem. Hij gooide als antwoord zijn oren in de nek. Vlug deed ik een stap naar achter.
“En lukt het met hem?” Matthias stond opeens in de deuropening.
“Niet echt. Het is echt een monster!”
“Hij heeft sinds kort een naam,”
“Dus hij blijft hier?” verbaasd keek ik van matthias naar het bruine monster en weer terug naar Matthias. Hij knikte.
“Ja, Robin is heel goed in dressuur. Als je de juiste knopjes vind. Misschien vind jij hem nog wel leuk,”
Robin? Die naam past echt niet bij hem. Als ik aan Robin denk, dan denk ik er direct een lief braaf paardje bij.
“Wanneer ga jij verder uitmesten?” haalde Matthias me uit mijn gedachten. Snel stapte ik naar een mestbal toe. Ik wou hem opscheppen maar Robin ging op de riek gaan staan. Volgens mij expres! Zoals dat ik bij elk paard doe als ze in mijn weg staan, gaf ik hem een duw op zijn schouder. Maar robin leek dat niet echt te accepteren van me. Hij haalde uit naar me met zijn voorbenen. Ik kon ze nog net ontwijken, maar botste wel tegen zijn voerbak. Robin kwam briesent op me afgestapt. Gillent maakte ik me zo klein mogelijk onder zijn voerbak.
“Matthias!” gilde ik.
Zuchtend kwam hij in de stal binnen en nam Robin aan de halster. Robin veranderde als bij klokslag in een lammetje. Ik wierp hem een vernietigende blik toe en hij keek boos terug.
“Je moet hem nu ook niet slaan,” berispte Matthias me.
“Slaan? Een duw ja! Dat beest gaat expres op mijn riek gaan staan! En dan zou ik hem nog moeten laten staan ook!” Boos wierp ik de riek in de handen van Matthias.
“Veeg dan de gang,” stelde hij rustig voor.
“Met plezier, en ik denk niet dat ik en Robin ooit vrienden gaan worden,”
“Tuurlijk wel, hij test je gewoon. En nu heeft hij gewonnen,”
Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Geef mij maar lieve Rosie. Ze doet misschoen wat raar onder het rijden, maar ze valt me tenminste niet aan als ik uitmest.

HardcoreLady schreef:

Super leuk verhaal!
Ik sloeg mijn ogen ten hemel
Die ga ik onthouden! Erg leuk!

Citaat:

Ik was de enigste die nog over bleef. Iedereen was al gekozen, behalve ik dan. En nu waren de twee groepen aan het discusseren bij wie ik moest. Ze wouden me allebei niet.
“Kom we trekken een strootje,” besloot Karen.
“Goed idee,” zei femke die in de groep zat waar Joren ook in zat.
“Ik heb het grootste,” juichde Femke. Dat wil dus zeggen dat ik bij Karen zat, zonder Joren.
“Kunnen we haar niet achterlaten?” fluisterde Karen naar iemand uit de groep. Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Vorige week was ze nog mijn beste vriendin, en nu doet ze alsof ze me nooit graag heeft gemogen. Vastberaden liep ik naar haar toe.
“Karen, ik moet je spreken!”
“Waarover dan wel?” zei ze arrogant. Ze keek me aan alsof ik één of andere bedelaar was
Boos keek ik naar haar op.
“Wat heb je opeens tegen mij?”
“Vooral dat je bestaat,” De hele groep lachte. Mijn hand trilde, een klets op haar gezicht zou echt niet mis staan nu.
“Kijk nu gaat ze huilen. Misschien denkt ze dat ze zo meer vrienden krijgt. Maar meid, we hebben je al lang door, dus het is verloren moeite,”
Plets! Ik kon me niet meer inhouden. Verschrikt keek ik haar aan. Wat heb ik gedaan? Nu wou ik zo vlug mogelijk weglopen of nog het liefst verdwijnen.
“Sorry,” mompelde ik.
“Trut!” schreeuwde ze naar mij.
“ik zei toch sorry!”
“Jij blijft een trut en een slet!”
ik schudde met mijn hoofd. “Hoe heb ik ooit kunnen denken dat je mijn beste vriendin bent of zelf een vriendin van me bent?”

“Jenda?”
“Ja ik ben er,” Na mijn ruzie met Karen ben ik terug gerend naar de kamping. Ondertussen was het al donker. Joren ritste de tent open en kroop binnen.
“Ik heb gehoord wat er is gebeurd,”
“Ik kon me niet meer inhouden,” zei ik sip.
“Ze mag je geen slet noemen,”
“Nee,”
Het was stil tussen ons.
“Ik wil haar haar gelijk geven,” mompelde ik.
“Wat dan?”
“Dat ze me een slet noemt,”
“Jenda, meen je dat nu?”
Ik knikte. Ik was er al zeker van sinds vorige week, ik wou het met hem.
“Wil je?” vroeg ik stil.

“Jenda?”
Vlug draaide ik me om. Karen haar hoofd stak binnen in de tent.
“Het spijt me,”
Verbaasd keek ik haar aan.
“Sorry,” zei ze. Ik sprong recht en gaf haar een kus op de wang. Ik was echt superblij! Na vannacht en nu dit. Waar is Joren eigelijk? Ik keek naar mijn matras en zag hem nergens liggen. Hij zal vanochtend wel weer naar zijn tent gegaan zijn, zodat we niet betrapt zouden worden of zo iets.
“Is alles dan weer goed?” vroeg Karen. Ik richtte mijn aandacht weer op haar.
“Ja! Ben je echt niet meer boos,”
Ze schudde haar hoofd.
“Ik wist wel dat je het niet deed om mij te pesten. Maar het was gewoon, dat Joren jou koos en niet mij,”
Ik glimlachte.
“En hoe was het vannacht?” knipoogde ze naar mij.
“Hoe weet jij dat?” vroeg ik stomverbaasd.
“Mijn tent staat naast de jouwe,”
“sorry,”
“Geeft niets hoor. Kom we gaan gaan eten,” stelde Karen voor.
“Ga maar al, ik ga me eerst nog omkleden,”

“En hoe was het kamperen?”
“Vermoeiend,” zuchtte ik. Ik was echt blij dat Matthias voor één keer me op tijd is komen halen. Als ik te lang zou moeten gewacht hebben op de parking, zou ik echt in slaap gevallen zijn. Het was gewoon een zalige week. Ik was echt blij dat alles weer goed was tussen mij en Karen. Maar vooral was ik blij van die nacht, met Joren.
“Woont Aaron nog bij ons thuis?” vroeg ik plots.
“Ja, en waarschijnlijk blijft hij nog een heel jaar bij ons wonen,”
Ik zweeg, ik wist dat Joren Aaron niet vertrouwde. En waarschijnlijk zou Joren dan niet graag bij ons thuis komen. Maar misschien komt alles weer goed, misschien mag ik weer bij Tom gaan wonen. Mijn gedachten zijn wel al veel positiever.
“Wist je dat Aaron Rosie heeft gekocht?”
Ik knikte. Dat had Aaron me al goed duidelijk gemaakt.
“Van hem mag je op haar zoveel rijden als je wilt,”
“Echt?”
“Ja,”
“Zo leuk! Vanavond al?”
“Ben je niet te moe?”
“Om op Rosie te rijden? Tuurlijk niet!”
Matthias glimlachte.

“Er is wel al een hele tijd niet mee gereden,” informeerde Matthias me “En ze heeft nog nooit in de groep meegereden,”
“Ik red me wel. Wil je haar even vasthouden?”
Rosie was hyperactief. En vanaf dat ik mijn voet in de beugel zetten, schoot ze vooruit. Matthias nam de teugels vast met een zucht. Na nog een paar keer te proberen zat ik er eindelijk op.
“Toch had je haar moeten longeren,”
“Matthias, ik red me wel,”
Zacht gaf ik haar benen. Ze schoot vooruit, maar gelukkig had ik haar vlug weer onder controle. Verschillende malen schoot ze weg. Ik had al een paar mensen onder de voet gelopen. Gelukkig was er nog niemand afgevallen en ik ook niet.
“Vandaag gaan we eens zelfstandig rijden, jullie mogen kiezen wat je doen en ik geef gewoon commentaar,” riep Matthias zodat iedereen hem in de piste hoorde. Ik wist goed genoeg waarom hij dat deed, zo kon hij voordurend op me letten. Wat gaan we eens doen? Misschien kan ik wat oefenen op stelling op de volte. Ik probeerde Rosie op de volte te zetten maar ze blokkeerde. Ze spande haar op, ik voelde het heel duidelijk. Uit paniek gaf ik haar een licht tikje met de zweep, en dit had ik beter niet kunnen doen. Ze schoot weg als een vuurpijl, botste tegen de muur en uit paniek botste ze ook nog eens tegen een ander paard waar ze dan ook nog een flinke mep van kreeg. Maar ze stopte nog niet, ze begon heel hard de steigeren, zo recht als ze kon. En voor ik het wist lag ik samen met haar op de grond.
“Ik zei toch dat het geen goed idee was,” vlug kwam Matthias aangelopen. Ik stond alweer recht en Rosie ook. Vlug pakte ik haar teugel vast.
“Heb je ergens pijn?”
“Nee, “ ik maakte weer aanstalten om weer op te stijgen maar Mathias trok me terug.
“je denkt toch niet dat ik je nu nog laat rijden?”
“Ik hoopte van wel,”
“Je hebt ook niet gecontroleerd of Rosie iets heeft,”
“Ze staat toch alweer recht?”
Matthias sloeg zijn ogen ten hemel.
“Zadel haar maar af,” commandeerde hij me.
“Moet ze niet uitgestapt worden?”
“Zet haar dan in de stapmolen. Maar je kruipt er niet meer op!”
Boos verliet ik de piste

Hoofdstuk 9

Langzaam opende ik de staldeur van Rosie. Het was nog vroeg in de ochtend en ze lag neer, te knabbelen op een strootje. De neiging om me naast haar te zetten en ook een dutje te doen, was groot, maar ik moest nog 7 stallen uitmesten, dus daar had ik geen tijd voor. Ik haalde de mestballen uit haar stal en gaf haar een aai op haar neus. Ze brieste zachtjes.
“Jenda, ben je bijna klaar met die rij?” riep Matthias. Bijna klaar? Nu al? Ik had net één stal gedaan! En ik moest er nog 7 doen.
“Nee!” misschien zou hij me wel helpen, hopend stak ik mijn hoofd uit de stal.
“Haast je dan! Er komt iemand kijken voor zijn paard te stallen, dus alles moet proper zijn,”
Zuchtent verliet ik Rosies stal en liep naar de volgende. Met veel lawaai deed ik de deur open, het paard, dat erin stond, keek me kwaad aan. Het enigste paard dat zo boos kon kijken, is natuurlijk, het bruine monster.
“Jij leeft nog,” zei ik sarcastisch tegen hem. Hij gooide als antwoord zijn oren in de nek. Vlug deed ik een stap naar achter.
“En lukt het met hem?” Matthias stond opeens in de deuropening.
“Niet echt. Het is echt een monster!”
“Hij heeft sinds kort een naam,”
“Dus hij blijft hier?” verbaasd keek ik van matthias naar het bruine monster en weer terug naar Matthias. Hij knikte.
“Ja, Robin is heel goed in dressuur. Als je de juiste knopjes vind. Misschien vind jij hem nog wel leuk,”
Robin? Die naam past echt niet bij hem. Als ik aan Robin denk, dan denk ik er direct een lief braaf paardje bij.
“Wanneer ga jij verder uitmesten?” haalde Matthias me uit mijn gedachten. Snel stapte ik naar een mestbal toe. Ik wou hem opscheppen maar Robin ging op de riek gaan staan. Volgens mij expres! Zoals dat ik bij elk paard doe als ze in mijn weg staan, gaf ik hem een duw op zijn schouder. Maar robin leek dat niet echt te accepteren van me. Hij haalde uit naar me met zijn voorbenen. Ik kon ze nog net ontwijken, maar botste wel tegen zijn voerbak. Robin kwam briesent op me afgestapt. Gillent maakte ik me zo klein mogelijk onder zijn voerbak.
“Matthias!” gilde ik.
Zuchtend kwam hij in de stal binnen en nam Robin aan de halster. Robin veranderde als bij klokslag in een lammetje. Ik wierp hem een vernietigende blik toe en hij keek boos terug.
“Je moet hem nu ook niet slaan,” berispte Matthias me.
“Slaan? Een duw ja! Dat beest gaat expres op mijn riek gaan staan! En dan zou ik hem nog moeten laten staan ook!” Boos wierp ik de riek in de handen van Matthias.
“Veeg dan de gang,” stelde hij rustig voor.
“Met plezier, en ik denk niet dat ik en Robin ooit vrienden gaan worden,”
“Tuurlijk wel, hij test je gewoon. En nu heeft hij gewonnen,”
Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Geef mij maar lieve Rosie. Ze doet misschoen wat raar onder het rijden, maar ze valt me tenminste niet aan als ik uitmest.

Citaat:

Zingend veegde ik de gang. Hier kan me tenminste geen paard aanvallen.
“Vrolijk werklui hebben ze hier wel,”
Vrolijk keek ik op, om de persoon die me een complimentje had gegeven, een vrolijke glimlach te schenken. Maar toen ik me omdraaide en de persoon zag, stierf mijn glimlach weg. Een vrouw, die keurig was opgemaakt met hakjes aan, stond me met een afkeurende blik aan te kijken.
“Volgens mij gaat Sir Jonathan Light Rock van Kampenhout hier zot worden. Hij is toch gewoon om in een rustige stal te staan?” ze had haar gewend naar een jongeman die achter haar stond. Haar zoon zeker. Ik zag hem nog net zijn ogen ten hemel slaan.
“Sir Jonathan zal het hier wel leuk vinden,” zei hij tegen zijn moeder met een blik in zijn ogen van stop nu met zagen. Maar de vrouw zag zijn blik niet, ze snoof vol afkeer.
“Noem hem met zijn volledige naam!”
Ik kon nog net mijn lach inhouden door me om te draaien en weer verder te vegen. Sir Jonathan Light Rock van Kampenhout! Wat een boterham. Zijn naambordje voor de deur zal echt duur zijn.
“Jenda?”
Oh nee, nu moest ik me weer tot de rijke mensen wenden met mijn lacherig gezicht. Vlug slikte ik een paar keer en zette een serieus gezicht op. Maar toen ik ze weer zag en dacht aan het paard zijn naam, kon ik me niet meer inhouden.
“Dat is mijn zus, Jenda,” stelde Matthias me voor met een waarschuwende blik in zijn ogen. Ik snelde naar moeder en zoon toe en stak mijn hand uit naar de moeder. Ze snoof nog eens vol afkeer. Ik werd helemaal rood. Mijn hand is toch niet vuil? Ik wou hem net wegtrekken toen de zoon mijn hand pakte en schudde. Dankbaar keek ik hem aan, recht in zijn mooie blauwe ogen. Plots voelde ik een raar gevoel in mijn buik. Verward schudde ik met mijn hoofd en trok mijn hand terug.
Jenda, je hebt al een vriend, berispte ik mezelf. Al? Je houdt van Joren!
“Deze mensen gaan hun paard hier stallen,” informeerde Matthias me.
“Leuk,” met een benauwd gezicht keek ik naar mijn broer die me een onderzoekende blik schonk maar dan toch zijn schouders ophaalde.
“Ik moet ... Ik moet verdervegen,” verward draaide ik me weer om en maakte mijn hele leuke veegwerkje af.

“Karen!” ik snelde naar haar toe toen ik haar zag op school.
“Hey! Joren is op zoek naar je,” zei ze vrolijk.
“Weet ik, ik heb me nog net achter een vuilnisbak kunnen verstoppen toen hij voorbij liep,”
“Jenda ...”
Ik weet niet wat er in Karens hoofd omging, maar volgens mij dacht ze dat ik hem al wou dumpen.
“Gisteren, is er een nieuwe klant gekomen op stal,” begon ik mijn verhaal. Ik wou het aan iemand vertellen, misschien weet ze er wel raad mee.
“En?”
“Hij is knap en ...” ik dacht heel even na of ik het haar wel zou zeggen, “ en rijk,”
“Je bedoeld voor mij ofzo?”
“Nee, ik voelde me raar,”
Karen sloeg haar ogen ten hemel en keek me aan alsof ik zot was.
“Wat?” zei ik benauwd.
“Dat is toch niet erg! Vetel het gewoon niet aan Joren. En zet niet zo’n benauwd gezicht op! Het staat je niet!”
Dankbaar keek ik haar aan en gaf haar een knuffel. Nee, ik was niet danbaar om haar raad. Maar omdat ze mijn vriendin is.
“Ik moet naar joren!”
“Doe dat!”

Hoofdstuk 10

“Rosie? Rosietje?” hopend dat ze begroette met een hinik kwam ik de stal binnen. Ik hoorde Rosie niet antwoorden maar wel een ander paard. Vlug wierp ik hem een dankbare blik toe. Hee! Dat paard ken ik niet! Dat zal wel Sir en nog iets zijn. Rustig stapte ik naar zijn box toe om het paard eens wat beter te bekijken. Het was echt een mooi paard. Ik denk een Holsteiner of misschien een Hannoveraan, maar toch zeker een een Duits ras.
“Dus jij bent Sir en nog wat,” vroeg ik aan het paard.
“Laat dat Sir maar vallen. Hij hoort liever Rocky,”
Verschoten draaide ik me om. Achtet mij stond de jongen van gisteren, de eigenaar van Sir en nog wat. Hij had een zadel in zijn handen. Eigelijk had ik verwacht dat hij een knechtje zou bovenhalen om zijn paard te zadelen, of toch zeker om het zadel te halen.
“Ik ben trouwens Thomas,” stelde hij zich zelf voor toen hij het zadel op een bok legde die naast de box van Rocky stond.
“Jenda. Je hebt een mooi paard. Holsteiner?”
“Engelse Volbloed,” antwoorde Thomas toen hij de box opende. Engelse Volbloed? Een holsteiner lijkt er op de verste verte nog niet eens op!
“He Jenda,”
Joren? Vlug draaide ik me om. Joren stond in de deuropening van de stal. Vrolijk liep ik naar hem toe en gaf hem een kus.
“Ik wil je Rosie wel eens zien,” zei hij tegen me.
“Waarom nu toch opeens? Je ging toch je huiswerk maken?” Dat had hij me verteld vandaag. Hij wou een nieuwe start nemen, nu dat ik zijn vriendin ben ofzo.
“Och, die nieuwe start is eigelijk niets voor mij. Ik had je daarnet gebeld, maar je nam niet op,”
“Mijn gsm ligt op mijn kamer, sorry. Kom je mee naar mijn Roosje?”
Hij knikte. Eindelijk kon ik hem mijn Roosje laten zien! Thomas met zijn mooie Rocky was ik helemaal vergeten. Het vreemde gevoel gisteren, dat zal gewoon geweest zijn omdat ik Joren een hele dag niet had gezien.

Zoals ik de laatste tijd wel doe, was ik weer zingend de stallen aan het uimesten. Ik begon echt te gneieten van het manegeleven. Een stalletje daar uitmesten, een praatje tegen die klant en rijden op dat paardje. Echt het is zalig, ik zou het niet meer willen omruilen.
Plots dacht ik weer aan Tom, hoe zou het met hem zijn? Ik heb al tijden niets meer van hem gehoord. Zuchtend stopte ik even en nam een slok van de fles water die op de wasmachine stond. Zou ik ooit weer bij hem gaan inwonen? Waarschijnlijk niet....
Nog twee jaar en ik ben meerderjarig, waarom zou hij me dan nog in zijn huis willen? Niet voor mijn gezelschap waarschijnlijk.
“Hoi!”
Ik schrok op uit mijn gedachten. Thomas kwam net vrolijk de stallen binnengelopen. Ik knikte als begroeting.
“Niet zo vrolijk vandaag?” vroeg hij toen hij een blik wierp op de stal van zijn paard. Straks zou hij me nog gaan zeggen dat daar nog een strootje ligt. Ik zou hem echt vermoorden moest hij me daar op wijzen.
“Jawel hoor. Ik was alleen even aan het denken aan iets,”
“Zijn er lessen vandaag?”
Ik haalde mijn schouders op en begon weer vrolijk de volgende stal uit te mesten.
“Rij je vandaag?” vroeg hij even later. Wanneer gaat hij me eindelijk eens laten doorwerken?
“Straks misschien,”
“Op wie dan?”
“Rosie, die ken je toch niet,”
“Die merrie dat in de box voor die van dat valse paard?”
Ik knikte ja. Valse paard, dat is zo Robin.
“Mooi paardje,”
Ik zuchtte diep. “Seg, ofwel help je me of je laat me nu even doorwerken. Dan kunnen we straks nog een vrolijk babbeltje slaan.”
Mij helpen doet hij toch zeker niet.
“Dan help ik je wel,”
Verbaasd keek ik hem aan. “Het is vuil werk hoor,”
“Het zal wel meevallen, als iemand als jij het doet,”
“Wat bedoel je daar nu mee?” Ik begon hem minder en minder graag te hebben.
“Je bent ... je bent een meisje,” hij legde de nadruk op het laatste woord en hij sprak het zo raar uit. Ik kreeg er koude rillingen van.
“Misschien dat jouw vriendinnen dit ‘vuile werk’ niet doen. Maar echte paardengekken doen het wel,” siste ik naar hem “En wil je me nu met rust laten?”
“Sorry dat ik je boos heb gemaakt,”
Ik kreeg het op mijn heupen van hem.
“Jij komt niet veel tussen gewone mensen he?”
“Ah, dat valt wel mee,”
“Werklui niet meegerekent,”
“Buiten die, ja toch wel veel minder. Maar gewone mensen zijn niet goed ontwikkelt,”
“Wat voor een ego heb je wel?” boos keek ik hem aan “Wij ‘normale’ mensen kunnen allemaal schrijven en lezen. En wij doen tenminste iets voor ons geld! Het wordt ons niet in de schoot geworpen!”
Hij keek me diep verontwaardigt aan en liep weer naar zijn paard. Eindelijk rust!
Volgens mij gaan Thomas en ik niet zo’n goeie vrienden worden...

“Natasja zou het graag hebben,” smekent keek ik Joren aan. Hij keek me met een diepe zucht aan.
“Ik voel er echt niet veel voor, Jenda,”
“Maar het is gewoon eten en om 8 uur gaan ze uit;”
“Loopt die Aaron nog bij je thuis rond?”
Ik knikte. Ik heb er mijn kop al verschillende keren over gebroken om te vinden wat die twee tegen mekaar hebben, of misschien wat Aaron tegen Joren heeft. Joren reageert alleen op Aaron.
“Jenda, echt ...”
“Maar hij gaat mee met Matthias en Natasja,” ontbrak ik hem vlug. Joren zuchtte nogmaals en keek heel even in de verte. Hij dacht er toch al over na ...
“Ik zal er over nadenken,” wende hij zich weer tot mij. Hé! Is het denken nog niet gedaan? Eigelijk wou ik hem aansporen om nu te zeggen of hij wou of niet, maar het leek me niet echt lief.
“Doe maar,” zei ik poeslief tegen hem. Hij glimlachte zacht tegen me.
“Ik ga even naar mijn vrienden,” zei Joren. En weg was hij. Hij had me zelf niet eens een kus gegeven! Zelf niet op mijn wang, vond ik niet zo leuk ....
Wat ik ook niet leuk vond was dat Aaron had verteld aan matthias over Joren. En Matthias had het natuurlijk aan Natasja verteld.Iets aan Natasja vertellen mag je nooit doen! Elke keer dat ze me zag, snelde ze naar me toe en begon ze verhalen te vertellen van haar eerste weken met Matthias. En spannend dat die waren. Ik had al veel moeite gedaan om er aan te ontsnappen, maar ze zijn allemaal mislukt. Gisteren had ze voorgesteld dat Joren eens kwam eten. Dat vond ik wel leuk. Misschien zou ze dan stoppen met die irritante en saaie verhalen. Alleen ... moet Joren wel willen.