Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-03-06 12:27

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 05-03-06 12:27

Pieter en ik keken elkaar aan. “Hoe kon dat nou? Wat zou dit betekenen? Wie had dit geschreven?” Vroegen we ons af. Pieter draaide de brief om, en wou hem open maken. “Wacht” Zei ik, om hem tegen te houden. “Willen we dit wel weten?” Pieter beet op zijn onderlip. “Ik weet namelijk niet of ik dit wil weten... Misschien is het een grap. Misschien is dit echt... Pieter, het is niet verstandig om dit te gaan doen denk ik.” Zei ik. “Maar wil je dan niet weten wat er in staat? Misschien kunnen we Mieke helpen?” Zei Pieter.
“Wacht!” Zei ik ineens. “Goed dat je het zegt! Zullen we kijken, wat voor bord er op haar kamer staat? Misschien houdt Hellen ons voor de gek? Weet jij veel...” Ik liep naar de deur, en haalde de stoel er weg. “En de brief dan?” Vroeg Pieter aan me. “Leg maar neer, eerst dat bord eens gekijken...”
Ik opende de deur, terwijl Pieter de brief op mijn bed legde, en achter me aan kwam. Pieter legde zijn hand op me schouder, toen ik voor de kamer van Mieke stond. “Weet je het zeker?” Vroeg hij zachtjes. “Weet je, misschien krijg je straks wel spijt van wat je nu gaat doen..”
Ik draaide me om, en keek hem aan. “Ik weet het zeker, en ik ga hopelijk geen spijt krijgen. En jij?”
Pieter keek me terug aan, en ik zag aan hem dat hij niet durfde. “Je hoeft niet! Maar je moet wel eerlijk zijn.” Zei ik. Pieter was blij met dit antwoord. “Okee, ik geef toe, ik ben er best bang voor. Ben erg bijgelovig... Uhh... Zullen we maar naar beneden gaan?” Vroeg hij er snel achteraan.
Ik deed de deur open van Mieke d’r kamer. “Ik ga wel.” Zei ik. De deur ging met een piepend geluid open. Pieter zuchte.
Vreemd genoeg kreeg ik ineens een koude rilling over me hele lichaam heen. “Voel jij dat ook?” Vroeg Pieter aan me. “Ik krijg het ineens zo koud...” En hij wees naar zijn armen waarop hij kippevel had. “Jaa.... Ik kreeg het net ook ineens heel akelig koud..”
Voor we verder konden gaan, ging er beneden de deurbel. Pieter probeerde te spieken wie er stond, maar hij kon niks zien. “Ik ga wel!” Hoorden we Tasja zeggen. Enkele seconden later ging de woonkamerdeur open, en zagen we Tasja verbaasd naar de deur stond te kijken.
“Wie is dat?” Vroeg Hellen vanuit de woonkamer.
“Niemand!” Zei Tasja. Ze deed de deur even open, maar zag echt niemand!
Tasja liep weer naar de woonkamer terug. Pieter draaide zich om, en liep snel naar zijn eigen kamer. “Ik ga naar bed. Slaap lekker, als dat nog kan...” En hij sloot zijn slaapkamer deur.
Ik besloot ook maar naar bed te gaan, net als de andere. Tasja nam Mieke mee naar boven en stopte haar in haar bed.
Ik liep naar beneden om alles te controleren. Langzaam liep ik langs de voordeur, er was niets te zien. Ik keek naar het slot, en zuchte opgelucht. “Op slot”
Ik liep naar de woonkamer, en deed alle lampen uit. Ik was net bij de lamp boven de tafel, toen ie ineens begon te knipperen 1 maal. Ik keek eens goed, maar zager niets raars aan. Ik zette het licht uit, en liep heel snel naar de keuken. Maar ook daar was alles op slot, en alle lichten uit.
“Alles op slot?” Vroeg Tasja toen ik boven was. “Jaa alles uit.” Zei ik. Even kreeg ik een gedachte om naar Mieke te gaan, maar ik liet het maar bij een gedachte. Snel liep ik naar mijn eigen kamer, en deed de deur open. Met veel spanning keek in door de donkere kamer.
Ik zocht naar het lichtknopje, maar kon het maarn iet vinden. “Heh waar is ie nou weer??” En ik liet mijn handen over de muur glijden. Zoekend in het donker.
Ik zette een stap in mijn kamer, en zocht nog maals met mijn handen.
Ineens voelde ik iets, iets hard. Ik drukte er voorzichtig op.

“Lukt het?” Hoorde ik ineens achter me. Pieter deed zijn zak lamp aan, en scheen het recht in mijn gezicht. “Jezus! Wat liet jij mij erg schrikken zeg!” Zei ik geschrokken. Pieter scheen naar mijn handen, en op het lichtknopje. “Je hebt het al... Zo te zien.” Zei hij met een sip gezicht. Ik drukte iets harder, en mijn licht ging gelukkig aan. Geen rare dingen!
Ik duwde Pieter uit mijn kamer, en wou de deur dicht doen. “Slaap lekker.” Zei ik zachtjes. In de hoop niemand wakker te maken.
Ik trok mijn nachtjapon aan, en ging snel onder de dekens liggen. Het voelde zo koud aan, iets wat me beangstigde. Snel deed ik het licht uit. Ik ging iets dieper onder de dekens, en trok de deken over mijn hoofd heen. Langzaam maar zeker kreeg ik het iets warmer.

Die nacht droomde ik heel vreemd. Allemaal bleke mensen, allemaal kaarten en borden. En het vreemdste, het meisje op het kerkhof. Steeds als ik haar zag in mijn droom, hoorde ik stemmen, en een naam. Hoe ik ook probeerde te luisteren, ik kon de naam maar niet horen. Ineens schrok ik wakker, ik hoorde een gil! Snel deed ik het licht aan, verstijfd zat ik recht op in m’n bed, en keek in het rond. Niets te zien...
Ik deed snel het licht weer uit en kroop weer diep onder de deken. Ik probeerde de gil uit mijn hoofd te zetten , maar het lukte me niet!
Ineens hoorde ik een zacht gekraak. Beangstigend en trillend bleef ik liggen. Ik besloot maar te doen als of ik sliep... Wie weet wie het zou zijn! Dacht ik.
“Ze slaapt...” Hoorde ik een zachte stem zeggen. “Wat vreemd, ik dacht dat zij gilde...” Hoorde ik iemand anders zeggen.
Ik hoorde voetstappen naar mijn richting toe komen. “Durf jij het te doen?” Hoorde ik naast me. Iemand legde een hand op me bed, en ik kon het niet meer aan.
Ik schoot omhoog, en gilde onwijs hard! “Ga weg!!” Schreeuwde ik.

“Jeetje! Je bent ook nog wakker!” Hoorde ik. Ik deed het licht aan, en zag Tasja naast me bed staan. “We hoorden een gil... We dachten dat jij het was.” Zei Hellen die naast me stond. “Nou ik was het niet...” Zei ik zachtjes. “Vreemd...” Zei Tasja. De meiden gingen op me bed zitten, en keken me aan. “Mogen we hier liggen?” Vroeg Helen. Ik knikte, maar wou wel weten waarom.
Tasja legde het uit. “We konden niet slapen, en hoorde wel twee keer een gil... En dat maakte ons zo bang! Echt niet normaal... Is het goed als...” En Tasja kroop naast me in bed. “Ja kom maar.” Zei ik. De meiden kropen in bed, wat erg krap was voor ons drie’tjes. “Ben jij ook zo bang?” Vroeg Tasja, toen ik het licht uit deed.
“Onwijs...” Zei ik eerlijk. Er viel een lange stilte in de kamer. Ik probeerde me om te draaien, en hoorde ineens Helen snurken. “Hel?” Vroeg ik geirriteerd. Ik kreeg een stilte als reactie. “Even stil ja? Er slapen hier nog meer mensen...”

Daarna viel ik snel in slaap. Tasja was ook niet te horen. Die nacht was heel onrustig. De andere twee meiden, draaiden zich erg vaak om, en soms kreeg ik nog een trap ook...
Om half elf werden we wakker. Een voor een. “Goede Morgen.” Hoorde ik. Ik lachte even, maar wou verder slapen. “Word wakker...” Hoorde ik, toen ik verder probeerde te doezelen. “Laat me nou...” Zei ik geirriteerd. “Ik ben moe... Ik wil slapen...”
En ik sliep weer.

Als ik nou wist waarom ik wakker moest worden, was het volgende misschien niet gebeurd. Tasja was uit bed gevallen, en lag op de grond. Haar haren waren in de klit, en er was een groot stuk van af geknipt. Helen zag het, en werd meteen vals beschuldigd door Tasja. Tasja liep chagareinig naar haar kamer, en Helen voelde zich echt heel ontroostbaar.
Pieter werd ook wakker, en zijn handen waren onder gekalkt met roode stift. In eerste instantie schrok hij heel erg. Hij dacht dat hij bloedde. En Mieke, die was nog steeds haar kamer niet uit gekomen.

**Geplaatst**: 10-03-06 18:29

Re:

Geplaatst: 10-03-06 18:29

Leuk verhaal! Het leest lekker weg! Zeker verder schrijven hoor!

**Geplaatst**: 10-03-06 22:28

Re:

Geplaatst: 10-03-06 22:28

Griezel griezel.
Mooi verhaal.

Zeker doorschrijve!

**Geplaatst**: 11-03-06 15:17

Re:

Geplaatst: 11-03-06 15:17

mooi, blijf het zeker weten volgen. Ben benieuwd hoe het verder gaat!!