Bokt.nl

Citaat:

Ik denk dat ik ontplof maar houd me rustig. ‘Fijn’ zeg ik. ‘Vind je het leuk?’ Vraagt mijn moeder verbaasd. ‘Nee, maar ik ga niet mee’ antwoord ik. ‘Sascha, je moet mee. Ik snap ook wel dat dit een grote stap voor je is, maar het word vast leuk.’ Zegt mijn moeder. Leuk?! ‘Jij snapt het blijkbaar niet goed genoeg anders had je me hier gelaten of helemaal geen huis daar gekocht!’ Roep ik boos en loop weg. ‘Sascha wacht!’ roept mijn moeder nog maar kwaad loop ik verder. Hoe kan ze dit nou doen? Mijn vader deed er ook aan mee. Het is eigenlijk zijn schuld! Nou ze moeten niet denken dat ik naar zo’n stom land als Australië ga.

Een halfuurtje later wordt er op de deur geklopt. Zonder op mijn antwoord te wachten komt mijn vader binnen lopen. ‘Ga weg!’ Roep ik en verstop me onder mijn dekens. Me vader loopt naar mijn bed en gaat op de rand zitten. ‘Versta je nu al geen Nederlands meer? Go away!’ Roep ik kwaad. ‘Sascha…ik weet dat je boos bent maar het wordt vast leuk…Kim heeft nu toch ook veel nieuwe vrienden?’ probeert mijn vader. ‘Zei verhuisde naar de andere kant van het land niet van de wereld!’ Zeg ik boos. ‘Wat wil je dan hebben zodat je meegaat? Een paard misschien?’ Probeert mijn vader. ‘Nee! Ik hoef helemaal niks ik ga toch niet mee’ Roep ik en loop snel lang mijn vader en ren naar buiten. Eenmaal buiten ga ik achter de bosjes naast de vijver zitten, dit was vroeger de geheime hut van Kim en ik. Hij is goed verscholen en zelfs Mitchel heeft hem nog nooit gevonden. Ik zucht diep en kijk rond in de hut. Er hangen nog wat plaatjes van mensen en er liggen nog wat oude snoep papiertjes. Ik kan het gewoon niet geloven dat ze echt naar dat stomme Australië willen verhuizen. Er rolt een traan over mijn wangen als ik denk aan alles wat ik moet achterlaten.

De volgende ochtend besluit ik Kim er maar over te bellen. Meteen als ik wakker wordt loop ik naar beneden om de telefoon te halen en loop dan weer snel naar mijn kamer. Vlug tik ik Kim haar 06-nummer in en wacht tot ze opneemt. ‘Sascha? Weet je wel hoe vroeg het is?’ Vraagt Kim slaperig. ‘Ja, half 10’ antwoord ik. Ik hoor een diepe zucht aan de andere kant van de lijn. ‘Waarom bel je?’ Vraagt Kim die nog steeds erg slaperig klinkt. ‘Ik ga verhuizen’ zeg ik. ‘Naar Perth?!’ Vraagt Kim plotseling veel wakkerder dan net. Ik knik maar bedenk me dan dat zij dat natuurlijk niet ziet. ‘Ja’ fluister ik. ‘Sas…wat erg voor je’ zegt Kim geschrokken,’waneer ga je?’ Ja, dat weet ik eigenlijk niet eens. Er komt weer een klein beetje hoop. Misschien pas over een paar jaar zodat ik oud genoeg ben om hier op mij zelf te wonen. ‘Kim je bent een schat!’ Roep ik door de telefoon. ‘Hoezo?’ Vraagt Kim verbaasd. ‘Misschien duurt het nog wel heel lang tot we gaan en kan ik hier gewoon mijn school af maken en zo’ antwoord ik. ‘Houd je me op de hoogte?’ Vraagt Kim. ‘Ja’ antwoord ik en verbreek de verbinding. Snel trek ik mijn gewone kleren aan en vrolijk loop ik naar beneden om te ontbijten. Mitchel, pap en mam zitten al aan de ontbijttafel. Vrolijk ga ik naast Mitchel zitten en kijk mijn ouders aan. ‘Pap…mam… waneer gaan we eigenlijk naar Australië?’ Vraag ik. Naast mij verslikt mijn broertje zich in zijn broodje. ‘Gaan we naar Australië op vakantie?’ Vraagt hij nog hoestend van zijn verslikking. ‘Nee’ antwoord mijn moeder ‘we gaan er wonen:’ Verbaasd kijkt mijn broertje ons omstebeurt aan. ‘Dat kan niet!’ Roept hij. ‘Waarom niet?’ Vraagt mijn vader. ‘Ik heb morgen een voetbalwedstrijd.’ Zegt mijn broertje. ‘O, daar kan je nog wel aan meedoen we gaan pas over een week.’ Zegt mijn moeder met een glimlach op haar gezicht. Nu ben ik degene die me en me broodje verslikt. ‘EEN WEEK?’ Gil ik. Dit is toch te belachelijk voor woorden? Eerst wordt het naar Australië verhuis plan voor mij geheim gehouden, en dan word er hier doodleuk verteld dat we al over een week gaan. Met een ruk sta ik op en mij stoel valt op de grond. ‘JULLIE DENKEN ALLEEN MAAR AAN JULLIE ZELF!’ Schreeuw ik en boos ren ik naar boven. Ik kook gewoon van woede, om te kalmeren gooi ik een plens koud water in mijn gezicht en probeer rustig te ademen. Na een kwartiertje ben ik weer wat rustiger en bel Kim. ‘EN? Hoelang blijven jullie nog?’ Vraagt ze. ‘Een week’ antwoord ik somber. ‘WAAT…’ het wordt even stil aan de andere kant van de lijn. Kim begint allemaal dingen te roepen van: Dat kan echt niet hoor en weet ik veel wat het gaat me allemaal voorbij. Nu pas dringt het echt tot mij door. Over 1 week zit ik in een ander land aan de andere kant van de wereld. ‘Ben je er nog?’ Hoor ik Kim aan de andere kant van de lijn vragen. ‘Nu nog wel, over een week niet meer’ antwoord ik somber.

De week die daarna volgt vliegt veel te snel om. De dag van ons vertrek is aangebroken. De hele week kwam Laura elke dag langs om te helpen al mijn spullen in te pakken. Vaak zaten we ook gewoon huilend op mijn kamer.

Ik veeg de tranen van mijn behuilde wangen. Met tranen in hun ogen kijken Laura en Kim mij aan. Al mijn koffers met al mijn spullen die ik heb staan naast me. ‘Alsjeblieft’ zegt Sara en drukt een tasje in mijn hand. ‘Van ons’ snikt Laura, ‘je mag hem pas open maken als je in Australië bent’ Zegt Kim. De tranen beginnen weer over mijn wangen te rollen en ik omhels mijn vriendinnen. Huilend staan we daar met zijn drieën. ‘Sascha, we moeten gaan’ zegt mijn moeder die haar hand op mijn schouder legt. Ik knik en pak mijn koffers op. Ik zucht diep en zwaai naar mijn vriendinnen. Samen met mijn vader, moeder en broertje loop ik steeds verder van ze vandaan om alleen nog maar verder te gaan.

Ik beef. Het is koud in het vliegtuig. Ik trek de blauwe KLM dekens nog wat verder over mij heen en luister naar de muziek die uit mijn koptelefoon komt. Ik houd niet van vliegen. Nooit van gehouden ook. Niet dat ik vaak in een vliegtuig zit, ik heb er maar 4 keer in gezeten of zo. Het is gewoon het idee dat je meerdere kilometers in de lucht zit in een loeizwaar blikken ding. Niet aan denken, zeg ik tegen mezelf en rommel wat in mijn tas om te kijken of er nog wat in zit om de tijd te doden. Niets, ik heb van alles ingepakt waarvan ik dacht dat het handig was, meer dan de helft is onzin. Oké, gezichtscrème is handig maar als je je verveeld kun je jezelf daar toch moeilijk een uur mee bezig houden? Niet dus…

‘Vliegtuigeten’ zucht ik terwijl ik naar het dienblad kijk wat ik net voorgeschoteld krijg. Ik weet het, ik moet blij wezen dat ik eten krijg mensen in derde wereld landen zouden een moord voor dit doen. Nou bespaar de mensen maar die ze ervoor wouden vermoorde ze mogen het zo ook wel hebben. Het is ten eerste veel te veel, en dan ook nog eens niet te eten. Ik bedoel ik was heus wel blij geweest met een broodje kaas of zo. Maar nee, het geluk om vandaag een broodje kaas te mogen eten heb ik niet. Jambroodjes, yoghurt en fruit. Ik weet niet hoor maar dat is geen lunch. Meer een gerecht van iemand die niet kon kiezen tussen zoet zuur of gezond. Ik werk het fruit dat waarschijnlijk al 3 weken in een blik zat naar binnen. Ik ben niet verwend hoor, maar is fruit van minder oud dan een week nou echt zoveel gevraagd? De yoghurt en de broodjes laat ik staan en wacht tot de stewardessen het weer op komen halen. Door dat dienblad wordt mijn beenruimte nog beperkter dan hij al was.

Na een lange reis wat bijna een nacht en een dag, een dag en nacht van taxi’s, bussen, stressen, huilen, zelfmedelij, koffers sjouwen en haasten word ik hevig wakker geschud door Mitchel. ‘SASCHA!’ roept hij in mijn oor. Ik schrik wakker. ‘Mitchel, doe eens normaal ik lag te slapen’ sis ik kwaad. ‘Maar ik moest je wakker maken van mama, we zijn bijna in kangoeroe land’ zegt hij opgewonden. ‘Kangoeroe land? Hoezo, noem je Australië kangoeroe land?’ vraag ik. ‘Er leven kangoeroes’ Antwoord mijn broertje trots alsof hij net een wereld ontdekking gedaan heeft. ‘Ja dúh, dat weet mijn neus ook wel’ zeg ik. ‘Je neus kan niet denken’ antwoord mijn broertje. O, soms kan ik zo gek van hem worden. ‘Mijn neus wel’ antwoord ik en kijk uit het vliegtuigraampje. Heel ver onder ons zie ik al land liggen dat langzaam dichterbij komt. Het valt nog mee, ik had verwacht dat we de struisvogels en kangoeroes moesten ontwijken terwijl we in het rode zand ergens in de middle of nowhere moesten landen.

Een paar minuten later raken de wielen de Australische grond aan. Landen… een van de ergste dingen van vliegen. Oké niet het ergste. Dat was het eten, de beenruimte of beter gezegd het tekort daar aan en de hoogte al. Dus na het eten, het tekort aan beenruimte en hoogte vind ik landen het ergste van vliegen. Ik heb het gevoel alsof mijn oren elk moment uit elkaar kunnen ploffen en een juichend broertje naast me maakt dat gevoel alleen maar erger. De achterste wielen raken nu ook de grond en snel rijden we over de lange landingsbaan. Ik zucht diep, ik ben in Australië. Of hoe mijn broertje het zal zeggen; Kangoeroe land.

Citaat:

Ik loop door de slurf die ons van het vliegtuig naar het vliegveld leid. Met zijn vieren lopen we naar de bagagebanden om onze bagage op te halen. Mitchel slooft zich enorm uit. ‘Mama! Jouw rode koffer’ roept hij en rent er op af. Even later komt hij weer aangelopen met mijn moeder haar koffer. ‘Dankje Mitchel’ zegt mijn moeder terwijl ze de koffer aanpakt. ‘Uitslover’ fluister ik. Het volgende kwartier blijft Mitchel heen en weer rennen om al onze koffers te pakken. Maar na 20 minuten is mijn koffer nog steeds niet aangekomen. ‘Mitchel wil je even een rondje rennen om te kijken of mijn koffer er al is?’ Vraag ik. Mijn broertje knikt en rent weer als een gek tussen de mensen door. Even later komt hij weer terugrennen. ‘Je koffer is er niet’ zegt hij. Ik zucht, zul je net zien dat mij koffer niet aankomt. Een uur later is mijn koffer er nog steeds niet en met de band is gestopt met draaien. ‘Sascha ik denk dat we beter maar kunnen gaan, ik ben bang dat je koffer niet meer aankomt.’ Zegt mijn moeder. Ik zucht, tuurlijk het zal een keertje niet zo zijn.

Buiten is het bloed heet, nog heter dan het in Nederland was. Er staat al een taxi voor ons klaar. Mijn moeder legt de chauffeur uit waar we heen moeten en de taxi rijdt weg. Eigenlijk ben ik onwijs moe. In Nederland moet het nu ergens diep in de nacht zijn en hoor ik al lekker te slapen, maar hier is het pas elf uur s’ochtens.

Een halfuurtje laten zijn we bij “ons” huis. Het huis is eigenlijk best mooi en groot. Het staat in het kustplaatsje Yanchep vlak buiten Perth.

Mijn vader en moeder helpen de chauffeur met de koffers uit de kofferbak halen terwijl mijn broertje al rondjes om het huis aan het rennen is. Hoe kan iemand die een bijna 30 uur durende reis achter de rug heeft zoveel energie hebben? Vraag ik me af. ‘Sascha!’ Roept mijn broertje terwijl hij op me af komt rennen. ‘Wat is er?’ Vraag ik niet erg geïnteresseerd. ‘We hebben een zwembad!’ zegt mijn broertje blij. ‘Echt?’ Vraag ik. Mijn broertje begint hevig te knikken en gebaart dat ik mee moet komen. Samen met mijn broertje loop ik naar onze tuin. Misschien is Australië wel een flut land, maar een zwembad in je tuin is toch zwaar oké? Ik was te positief. ‘Gatver!’ Roep ik bij het aanzien van ons “zwembad” als je dat ding tenminste zwembad kan noemen. Het in een betonnen gat in de grond, er drijven insecten, bladeren en andere troep in en driekwart van het water is al verdampt. ‘Wat is dat?’ Vraag ik wijzend naar iets zwarts wat zich in ons “zwembad” voortbeweegt. Mijn broertje buigt zich naar voren om beter te kunnen zien wat het is. ‘Mitchel kijk uit volgens mij is het een slang!’ Gil ik. Te laat. De slang schiet uit het water en hangt aan mijn broertjes arm! Ik begin hard te gillen. ‘MITCHEL!’ Gil ik en Mitchel begint als een gek rond te springen. ‘Sascha auauauauau!’ Huilt hij. Mijn vader en moeder moeten ons gegil gehoord hebben want ze komen samen met de taxi chauffeur aangerend. ‘Mitchel!’ Gilt mijn moeder. De chauffeur mompelt wat over een slang en rent op Mitchel af. Van de grond pakt hij een stok en pakt de slang bij het uiteinde van zijn staart. Met een harde ruk trekt de man de slang van mijn broertje af en begint als een gek met de stok op het beest te slaan. Mijn broertje rent huilend op mijn moeder af. Na ongeveer een minuutje op de kop van het beest gemept te hebben loopt de chauffeur op ons af. ‘Hij is dood’ zegt hij wijzend naar de slang. ‘Nu moeten wij naar het ziekenhuis’ zegt hij of het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Mam, ga ik dood?’ Vraagt mijn broertje angstig aan me moeder. ‘Was de slang giftig?’ Vraagt mijn moeder aan de chauffeur. ‘Geen zorgen, de slang is wel giftig…’ WAT? Geen zorgen?! Ik moet me geen zorgen maken als mijn broertje is gebeten door een dodelijke slang? ‘…maar niet dodelijk’ gaat de chauffeur verder. Ik zucht diep, altijd mensen uit laten praten zeg ik tegen mezelf.

Samen met mijn vader, moeder en broertje zit ik in de wachtkamer van het ziekenhuis. Mijn broertje heeft net tegengif gekregen en zo meteen moet hij een bloedprik om te kijken of het tegengif goed werkt. Ik kijk op mijn horloge, ‘fijn’ mompel ik, we zijn nu precies anderhalf uur in Australië en we zitten al in het ziekenhuis omdat mijn broertje gebeten is door een slang. Ik zucht voor de zoveelste keer vandaag, ik heb nu al zo’n hekel aan dit land, dat kan toch niet normaal zijn? Drie uur in een land wezen en dan als wensen dat het vernietigd word. Dan moet het wel een heel erg land zijn… Gelukkig werkte het tegengif goed en mogen we weer naar ons huis

Oké ik moet toegeven het huis is van binnen best mooi. Mijn kamer is best groot maar best leeg. Het enige wat er in staat is mijn luchtbed en tas. Ik val zowat om van de slaap maar probeer me er over heen te zetten. Het is pas half 8 s’avonds. Ik sta op en loop half wankelend van de slaap naar mijn raam. De zon schijnt nog en in de verte zie ik het strand en de zee. Door de zon valt er een warme gloed over de tuin, zo ziet het er best vredig uit. Maar in de tuin ligt nog steeds de dode slang die mijn broertje gebeten heeft en het gore “zwembad”. Ik zucht diep, volgens mij al de 20e keer vandaag dat ik zucht… nog een zucht, 21. Ik loop weer terug naar mijn bed, oftewel mijn luchtbed. Ik rommel wat in mijn tas en haal er de plastic zak uit die ik van Laura en Kim kreeg. ‘Nou meiden…ik ben nu in Australië dus ik mag jullie tas openen’ fluister ik. Ik maak de plastic zak open en voel erin. Het eerste wat mijn zoekende handen tegen komen zijn een soort stoffen touwen. Ik trek het uit de plastictas het blijken twee grote banden te zijn, van een grote strandtas. Op de babyblauwe strandtas staat een grote foto van ons drieën. Er rolt een traan over mijn wang, ‘Mijn vriendinnen’ fluister ik. Terwijl de traan nog over mijn wang rolt verschijnt er een glimlach op mijn lippen. In de plastictas zit niets meer, maar de strandtas voelt nog vol aan. Ik haal er nog meer dingen uit; een nieuwe bikini, zonnebrand, make-up setje, fotoboekje vol met nog meer foto’s en een dagboek. Het dagboekje is roze en er staat met sierlijke letters; Dagboek op. Ik open het dagboek en op de eerste pagina staat een berichtje van Laura.


Lieve lieve Sascha,
Je bent nog niet weg maar toch mis ik je al.
En ik ga je ook onwijs missen als je weg bent.
Australië… jeetje.
Je ouders hebben wel echt het allerverste land uitgekozen hè?
Maar, het kan altijd erger.
Je zit gelukkig niet op Antarctica.
Of in een 3e wereld land.
In Australië hebben ze vast Internet.
En een goede telefoonverbinding.
Dus zodra je die in je huis gevonden hebt,
Mail of bel me dan.

Hvj Laura

Ik glimlach bij het lezen van Laura haar berichtje. Typisch Laura, hoe stom iets ook is ze weet altijd wel wat positiefs te vinden. Ik sla de bladzijde om daar staat een berichtje van Kim.


Lieve sas,
Terwijl ik bedenk wat ik wil schrijven rollen de tranen over mijn wangen. Ik kan het gewoon niet voorstellen, over een paar dagen zit jij aan de andere kant van de wereld. Maar hè de wereld draait door (niet grappig Kim!!!). Laura en ik hebben besloten om voor vliegtickets te sparen. Normaal als jij, ik en Laura het over sparen hebben is het een week niks uitgeven, maar Laura en ik menen het. Binnenkort hebben we een baantje als vakkenvullers bij de supermarkt dus als het meezit, komen wij je volgende zomer opzoeken. Nou vergeet niet te mailen, msnen, bellen en te msnen.
Kusjjjes Kim

Ik sla de volgende bladzijde om en begin zelf te schrijven.

Lief dagboek,
Australië is een flut land.
Het is er TE heet.
Er leven slangen.
Ik ken er niemand.
Bagage komt er niet aan.
Ik haat het hier, niet zo haten als ik op de basisschool deed als iemand je tekening niet mooi vond. Of als in de burgklas als iemand zei wat heb jij nou weer voor een lelijk kapsel. Nee dit land haat ik ECHT. Met heel mijn hart. Nooit zal ik het hier leuk gaan vinden. Ik wil weer naar huis! Naar mijn eigen huis! In de tuin waar je niet hoeft uit te kijken voor slangen. Mijn huis met al mijn herinneringen. Mijn huis waar mijn vriendinnen zijn. Mijn huis wat echt mijn huis is.

Sascha