Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-01-06 18:54

Re:

Geplaatst: 09-01-06 18:54

Leuk verhaal hoor.. wacht op het volgende stukje

**Geplaatst**: 09-01-06 19:27

Re:

Geplaatst: 09-01-06 19:27

mooi verhaal! ik wacht af naar meer, ben benieuwt!

**Geplaatst**: 09-01-06 20:02

Re:

Geplaatst: 09-01-06 20:02

Mouskatje: mwa t valt niet zo erg op, je verhaal en spelling klopt goed vind ik

Maar gedragskaarten en woensdagnamiddagen kwamen me erg bekend voor van mijn school

(ik niet ik ben 'braaf' mijn broer heeft 2 jaar gedragskaarten gehad en zat praktisch elke woensdagnamiddag op school. Ik denk dat er te weinig woensdagen in een schooljaar waren om hem te straffen voor alles wat ie deed dus kreeg ie ook nog elke dag een uurtje extra

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-01-06 20:59

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 09-01-06 20:59

@pharagirlke: Mijn school heeft ook gedrags-vergeetkaarten vandaar dat ik het gebruikten want het irriteert me verschrikkelijk

Al zeker die vergeetkaarten, ben gewoon hopeloos

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-06 23:23

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-06 23:23

Sorry voor het lange duren. Computer deed raar, zoals altijd.
Hoop dat je er van geniet!

“Weet je hoeveel keer je hier al hebt gezeten?” mijn favoriete onderdirecteur keek me aan. Logisch dat hij mijn favoriet is, ik heb er ook maar één, gelukkig. Stel je voor dat er twee mannen in krijtpakken me afvragend aankijken, om de beurt een vraag stellen en zitten te discuseren of ze me zouden geloven of niet. Laat het ons dan maar houden op één onderdirecteur, lijkt me beter voor mijn hart.
“Eum, zes keer,” gokte ik.
Krijtpak keek me ongelovig aan.
“Zes? Laat ons maar zeggen 11 keer, en dat allemaal op één schooljaar,”
“Deze keer was het niet mijn fout!”
“Laat me raden, je ziel en je lichaam hebben zich gescheiden en nu zit je lichaam hier en fladdert je ziel ergens rond in de klas, aan het opletten natuurlijk,”
Hoe doet hij dat? Zo alles heel eentonig zeggen, ik krijg er zenuwen van.
“Geef toe, je was aan het roken in de wc?” vroeg hij.
“Meneer, bent u mijn antirookcampagne van vorig jaar vergeten?”
Krijtpak sperde zijn ogen wijd open, dus niet. Volgens mij heeft hij er nog nachtmerries van.
“Als je dat niet deed was je aan het bellen op de wc,” besloot hij.
“Nee!” schreeuwde ik verontwaardigt “Waarom zou ik bellen of roken op een wc? En wat heeft u met wc’s?”
“Je beste vriendin, hoe noemt ze weer? Karlijn, was het. Zij vertelde me dat ze je het laatst had gezien richting de wc’s”
Wie is Karlijn? Zou dat een van die vreselijke mensen zijn die me uitmaakten op de gang? Is Karlijn zelfs een naam? Welke oduers noemen hun kind nu zo? Of zou hij Karen bedoelen? Zij was toch mijn beste vriendin.
“Bedoel je niet Karen?”
“Ja Karlijn, die heeft je mooi verraden,”
“Ik was niet naar de wc! Ik wou vroeger naar de klas gaan en ...”
“Jij die vroeger naar de klas ging?” onderbrak Krijtpak me schijnheilig.
Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Hier kan ik niet tegen discuseren, een leerkracht, directeur, ouder en zelf een onderdirecteur, wil altijd zijn gelijk hebben en ze zullen het ook krijgen.
“Schrijf dan maar in mijn dossier dat ik rookte en belde op de wc! Tegelijkertijd!” Ik was zo woedend dat mijn speeksel in het rond vloog en het belande ook op de neus van Krijtpak. Met een bloemtjeszakdoek veegde hij mijn speeksel van zijn gezicht.
“Dat was ik ook van plan. Maar eerst bel ik naar je ouders,”
Nogmaals, hoe doet hij dat. Zijn stem, zo eentonig, het is zo irritant!
“Ik heb geen ouders!” woedend keek ik hem aan. Als hij dit nu nog niet wist. Ik was hier toch al 11 keer geweest dit jaar, als we vorige jaren er bij tellen, zeker al 100 keer.
“Je pleegvader dan,” Hij nam de telefoon op en drukte op een sneltoets. Stond mijn nummer op een sneltoets? Is het verkeerd om me fier te voelen? Een sneltoets ...
“Je mag weer naar de les gaan,” informeerde hij me.
“Fijn! En doe zeker de groeten aan mijn allerliefste pleegvader!”

De rest van de dag kregen alle leerkachten die ik had een chagrijnige blik van me. Niet alleen de leerkrachten maar ook mijn medeleerlingen. Iedereen liep met een boogje om me heen, en ik werd er nog bozer door. Niemand wkam vragen wat er was, niemand heeft me graag, iedereen haat me. Karen kwam ook niet op me af, ik heb alleen moeten eten. Het irritante groepje heeft me ook nog zitten uitmaken, nu heb ik er wel op gereageerd. Ik denk niet dat ze ooit nog eens gaan durven me uit te maken. Ook in de les kwam Karen niet bij me zitten. Ik zat er alleen, mijn woede aan het opkroppen, en iemand zal hier het slachtoffer van worden.
“Jenda?” Je huiswerkN” vroeg Bendrix aan me. Ik had haar het laatste uur. Woest keek ik haar aan. Uit voorzorg deed ze een stap naar achteren. Plots was de hele klas stil.
“Heb je het niet gemaakt?” vroeg Bendrix poeslief. Ik keek haar woester aan.
“Dan moet ik je kaar hebben,” vervolgde ze, nog altijd poeslief. Ik keek op mijn woest wou haar iets toeschreeuwen, mijn mond was al open, ik zocht alleen nog maar de woorden, maar...
“Mevrouw? Kan ik u even spreken?”
Bendrix en ik keken allebei opzij naar de persoon die dit vroeg. Het was joren, hij was even van zijn stuk toen hij mijn boze blik zag maar herstelde zich vlug.
“Buiten liefst, het is nog al persoonlijk,” drong hij aan.
“Natuurlijk,” argwanend keek Bendrix naar Joren die al naar de deur toe loop. Ze zuchtte en volgde hem naar de gang, eenmaal daar sloot ze de deur. Een seconde was het stil in de klas maar je kan toch niet verwachten van een klas dat ze 2 seconden stil zijn? Iedereen begon druk te praten met mekaar, sommigen maakte zelf nog hun huiswerk voor nu. Karen kwam snel naar me toe gelopen.
“Wat is er? Waarom ben je zo boos?” vroeg ze. Door mijn slecht humeur kwam dit redelijk scheinheilig over.
“Nu ben ik opeens wel belangrijk?” snauwde ik naar haar. Ze keek me heel even onderschattend aan. Plots kreeg ze ook een boze blik in haar ogen, we lijken op mekaar, weinig geduld enzo.
“Jenda! Doe normaal! Ik dacht dat je even alleen wou zijn,”
“Niet dus!” ik draaide me om naar de gang, andere kant dus van Karen. Een minuutje deed ze niets, maar opeens tikte ze op mijn schouder. Boos draaide ik me weer om naar haar.
“Wat?”
“je wou toch niet alleen zijn? Dus hier ben ik,”
Boos keek ik haar aan, maar plots vond ik het grappig en zodner dat ik het wist krulde er een glimlach op mijn gezicht. Ik wou hem vlug weer wegsteken maar Karen begon heel luid te lachen, spactisch blondje, en ik kon me ook niet meer houden. Samen lachten we ons blond en spastisch, maar vooral spastisch.
“Even aandacht graag!” schreeuwde Bendrix. Iedereen keek verbaas op, had er iemand gemerkt dat ze weer in de klas was? Joren zat ook weer op zijn plaats. Nu wel zonder Karen, die zat bij mij, nog altijd spastisch aan het lachen. Bendrix gooide een boze blik naar ons met resultaat dat we nog meer lachten.
“He zwijg eens, mevrouw Bendrixe wil iets zeggen,”
Allebei keken we om naar degene die dit zei met een plechtige stem. Het was natuurlijk Femke. Meestal hield ze zich wat afzijdig, maar als je niet luisterde naar Bendrix dan durfde ze haar mond wel eens openzetten. Ze aanbid Bendrix en het is ook de lieveling van Bendrix. En daar wordt ze vaak mee gepest, wel zielig he? Maar een leerkracht graag hebben, en zeker zo’n ouderwetse, dat gaat er gewoon niet in bij de meeste.
“Ik vind dat de groepsband in deze klas niet goed is, dus daarom heb ik er een oplossing voor gezocht,” vervolgde Bendrix nadat Karen en ik eindelijk weer wat normaaler deden. Maar een spastische glimlach sierde nog altijd ons gezicht.
“Gisteren bracht Femke me op een goed idee,” iedereen keek Femke verbaasd aan maar die was heel aandachtig aan het luisteren naar haar godin.
“Na lang onderhandelen met de odnerdirecteur, mag het eindelijk,”
“Vertel het nu gewoon!” riep iemand. Femke keek boos om haar heen, wie durfde het toch om mevrouwtje Bendrix te onderbreken.
“We gaan gaan kamperen!” Bendrix keek de klas rond, volgens mij verwachtte ze een applaus maar iedereen zat haar verdwaasd aan te kijken. Onze spastische glimlach was verdwenen.
“Leuk he?” zei Femke trots “En allemaal mijn idee,”
Iedereen keek woedend naar haar om. Wie wil er nu gaan kamperen met zijn klas. Ik zelf kan meer dan de helft zelf niet eens hebben. Een hele week zullen we dicht bijmekaar zitten, heel leuk vooruitzicht. En dat moet een betere groepsband bevordenen?
“Kunnen we niet gewoon eens gaan schaatsen?” stelde Karen voor. Dat hadden we vorig jaar gedaan en het had niet echt een positief resultaat, eerder een negatief.
“Kamperen is toch leuk?” verdedigde Femke Bendrixs verzoensweekje.
“Toch niet! Denk aan die inseceten!” schreeuwde Karen naar haar. Iedereen begon in de klas door mekaar te roepen. Goeie en slechte dingen van kamperen. De goeie kwamen alleen maar van Femke, wat ik ook niet raar vond. Genietend keek ik naar al mijn klasgenootjes, ik heb zo’n leuke klas. Ik zouze echt voor geen haar kunnen missen.
“Stilte!” galde de stem van bendrix. Boos keek ik naar haar op, ze haalde me uit mijn dagdromen. Hoe durfd ze? Ik was niet de enigste die boos naar haar keek. Al mijn klasgenootjes keken boos, behalve Femke, die zat al aan het voorgenieten van wat Bendrix nu zou zeggen.
“Zie dat hier nu! Jullie zitten in een sociale richting! En jullie doen niets anders dan ruziemaken. Waar gaat de jeugd toch naar toe?”
“Niet gaan kamperen in elk geval,” antwoorde Joren ongeïnterseerd. Hij zat bij het raam, naar buiten aan het kijken. Vandaar had hij een perfect zicht op de parking en dus ook zijn auto.
“Jullie gaan gaan kamperen! Het is verplicht!”
Iedereen begon boos te mompelen.
“Die je die week mee ziek?” fluisterde ik naar Karen.
“Afgesproken,”
“Het is gratis!” probeerde Bendrix ons nog enthousiast te maken. Ze was ondertussen al rood aangelopen, net een tomaatje weer.
“Femke? Deel ji jdeze brieven uit?” vroeg ze en ze richtte zich weer tot de klas “Jullie mogen vertrekken als je deze brief hebt gekregen. Vergeet hem niet te laten ondertekenen door je ouders... of pleegouder.” Bij dat laatste keek ze naar mij. Mompelend nam iedereen de brief aan, de drang om hem direct in de vuilnisbak te gooien was groot. Maar het klasje deed wat braver in anders, als je in schock bent doe je echt anders.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-01-06 21:41

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 14-01-06 21:41

niemand?

**Geplaatst**: 14-01-06 21:53

Re:

Geplaatst: 14-01-06 21:53

jawel!
vind het echt een mooi verhaal!
verder doen!:D

**Geplaatst**: 14-01-06 22:30

Re:

Geplaatst: 14-01-06 22:30

ja je moet echt verder schrijven, ik volg het namelijk, en wil niet halverwege stoppen

**Geplaatst**: 15-01-06 00:06

Re:

Geplaatst: 15-01-06 00:06

Wel!
Volg je verhaal wel, reageerde alleen niet,
anders krijg je zoveel oneliners (zijn de moddies niet zo blij mee

)
maar zeker verder schrijven hoor!

**Geplaatst**: 15-01-06 10:22

Re:

Geplaatst: 15-01-06 10:22

Echt leuk verhaal

schrijf maar snel door

**Geplaatst**: 15-01-06 12:32

Re:

Geplaatst: 15-01-06 12:32

Ga door, ik vind het een leuk verhaal.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-01-06 17:07

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 15-01-06 17:07

Volgend deeltje is al af. Hoop dat jullie het leuk vinden

Hoofdstuk 4

“We zijn thuis!” riep Natasja toen we langs de stal kwamen waar Matthias waarschijnlijk een stal aan het uitmesten was. Normaal zou ik direct bij de paarden gaan, maar nu .... Ik kon heel even geen paarden meer zien! Ze hebben mijn leven verpest, dus je begrijpt wel.
“Jenda!”
Wat nu weer? Ik had de klink van de deur al vast en de verleiding was groot om Matthias’s stem te negeren en gewoon het huis binnen te gaan. Maar mijn smoes dat ik hem niet hoorde zou hij nooit geloven. Hij heeft niet voor niets de prijs voor luidste lesgever gekregen. Hij was natuurlijk wel maar de enigste kandidaat, maar het si hem flink naar het hoofd gestegen. Volgens mij wist hij niet dat hij de enigste kandidaat was.
“Wat?!” riep ik van bij de deur.
“Wil je maken dat je hier bent!”
Ik zuchtte. Die gaat weer gaan preken tegen mij.
“Ga maar,” zei Natasja vlug. Ik gaf haar een vernietigde blik en slenterde naar de stallen. Ik hoorde Matthias zacht praten en toen wat harder in één van de achterste boxen. Toen ik door de gang liep, hinikte alle paarden naar mij. Die hadden wel weer honger zeker. Hoeveel zou een paard eigelijk eten op één dag?
“Je gaat vanavend de bar doen,” Matthias was druk bezig een paard aan het poetsen. Hij keek zelf niet eens op toen ik de stal binnen kwam.
“Maar het is maandag,”
“En dan?”
“Dan is er niemand...”
“Er beld altijd wel iemand. Zie het maar als straf,”
Ik sloeg mijn ogen ten hemel.
“Ik heb niet gerookt op de wc,” zei ik geïriteerd
“Weet ik, maar er moet gewoon iemand zijn in de bar,”
Ik knikte, voor één keer wil ik het wel doen. Misschien zet het mij aan om mijn huiswerk te doen, wel uit verveling maar het is toch ook al iets. Mijn punten hebben het wel nodig
“Ahja Jenda, wil je nog iets voor me doen?”
“Eum, het is te zien wat,” aarzelde ik.
“Op Rosie rijden,”
“Rosie?” vroeg ik verbijsterd. Bij de naam Rosie dacht ik direct aan het kleine manegeponytje die Matthias had. Een echte schat, maar mijn voeten zouden aan de grond komen.
“Niet kleine Rosie. Deze Rosie,” en hij wees naar het paard dat in de box stond tegenover die waar we nu stonden.
“Het is een paard van een klant,”
“Ik ... ik wil niet echt rijden...”
“Heel even maar. Ik heb te weinig tijd om het vandaag te rijden,”
Zou ik het doen? Ik stapte naar Rosie’s box. Ze keek me heel aandachtig aan. Het zag er wel een lieverd uit. Direct vergat ik de appaloosa merrie. Rosie was veel mooier!
“Ok, het is goed,”
“Rij je dan nu mee met mij?” Matthias was zijn paard al aan het opzadelen. Het beet naar hem, matthias gaf hem direct een tik op zijn neus en mompelde iets van, wat zal ik blij zijn als je weg bent.
“Nu? Maar ik moet ook nog poetsen en opzadelen,”
“Ik verwacht je binnen een kwartier in de piste,” en hij vertrok met het chagrijnige paard op weg naar de piste. Het paard legde zijn oren plat en dreigde naar alle paarden die hun edele hoofden uit hun stal staken maar die vlug weer hun hoofden terugdeden in de stal. Van zo’n paard willen ze zeker niet gebeten worden. Zou dat paard niet dat bruine monster zijn uit de handelstal? Hij heeft er wel wat van weg. Ja het is hem. Ik grinikte, ik wist van begin af aan dat het een monster was. Vrolijk nam ik Rosie uit haar box en bond ze wat verder aan een poetshaak. Ongeduldig stond ze terplaatste te trappelen. Vlug ben ik met een harde borstel over haar vacht gegaan en heb haar hoeven proberen uit te krabben. Maar ze zette al haar gewicht op de ene voet, boos riep ik Rosie. Maar ze was er niet echt van onder de indruk. Och, ik doe het wel na het rijden en liep naar de zadelkamer. Welk zadel moet die hebben? Ik bekeek alle zadels of er nergens Rosie opstond, maar kwam alleen het zadeltje van kleine rosie tegen die niet echt op Rosie zou passen. Zuctend liep ik nog eens door de zadelkamer, nu keek ik ook even naar de kastjes of daar nergens Rosie op stond. Maar die waren allemaal op slot en Rosie stond er ook nergens op. Dan maar aan matthias vragen. Ik liep heel vlug naar de piste.
“Matthias, welk zadel meot ik gebruiken?!” riep ik.
Matthias was hevig aan het vechten met het bruine paard. Het paard bokte hevig, bij elke bok kreeg hij een tik maar hij bleef maar bokken.
“Van Zorba! Het staat op het prikbord!”
Oeps, daar ben ik op vergeten kijken. Maar ik verontschuldigde me niet. Matthias had zijn handen al vol aan het paard. Zorba, dat was het eerste paard van matthias. Maar vorige maand heeft hij het moeten laten inslapen. Op een dag kon hij niet meer rechtstaan, hij was al oud. IK heb leren rijden op hem. Het was mijn grote lieve vriend waar ik alles tegen zei.

Even later kwam ik met Rosie de piste in, ze begon nerveus te kijken naar Matthias en het bruine paard. Het bruine paard liep er al wat onspannen bij , het bokte ook niet meer.
“Stijg daar maar op,” zei Matthias.
Van in de gang opstijgen? Is dat niet gevaarlijk ofzo iets? Maar toch deed ik het. Vanf dat mijn achterwerk in het zadel neerkwam, sprong Rosie vooruit. Ik lag er al bijna af. Vlug pakte ik de teugels aan.
“Laat haar goed vooruit stappen en vraag al wat stelling,” commandeerde Matthias me. Ik probeerde haar te laten stappen, maar om de 3 stappen sprinte ze weg in galop. Het terugpakken naar stap was moeilijk, en elke keer lag ik er bijna af.
“Als je haar niet kunt houden zet haar dan op een volte!” schreeuwde Matthias naar me. Ik denk dat hij er al spijt van had dat hij me op haar liet rijden. Na een tijdje leek ze al wat rustiger te worden, ze liep niet meer met me weg en begon al wat aan de teugel te lopen.
“Begin maar de hoefslag weer te volgen,” commandeerde Matthias me. Wantrouwig liet ik Rosie weer rechtdoor rijden, ze spande haar helemaal op.
“Geef haar wat meer teugel!”
Ik luisterde naar matthias en gaf haar alle teugel die ik had. Direct sprinte ze weg. Ik begon te gillen waardoor ze nog sneller begon te rennen.
“Niet zoveel! Neem haar terug!” probeerde Matthias boven mijn gegil te komen.
Ik pakte weer de teugels op. Ik was echt bang geworden. Het duurde tijden voor wanneer ik haar weer in stap kreeg.
“ja zo is het goed,” zei Matthias tegen me toen hij voorbijreed. Na een paar rondjes sprintte niet meer weg, en stapte zelfs ontspannen.
“Verander eens van hand!” riep Matthias.
Zou ik een gewone diagonaal rijde? Of een S?
“Door een diagonaal!” beantwoorde matthias de vraag die ik voor mezelf stelde. Braaf veranderde ik van hand. Op de rechter hand ging het veel beter, ze heeft niet één keer weggegalopeerd.
“Geef haar maar een lange teugel,” zei Matthias Ik beloonde haar op haar hals. Ik vond ze eigelijk wel een beetje leuk. Zonder dat wegsprinten was ze echt een zalig paard.

Ik zuchtte, het was saai in de bar. Er was niemand, nog niemand had gebeld. Ik had mijn huiswerk al gemaakt, had mijn les heel goed geleerd, wat moest ik anders doen en nu verveelde ik me dood. Er was echt niets in de bar, geen radio, geen tv, geen tijdschriften en geen mensen. Meestal was het hier druk, kleine meisjes die zeurden dat ze niet op die pony willen of dat iemand ze moest helpen. Het is meestal heel irritant, maar momenteel zou ik heel blij zijn met een zeurend meisje. Plots ging de telefoon, of droomde ik het? Ik kneep in mijn arm, maar de telefoon bleef gaan. Vlug pakte ik hem op.
“Paardenhouderij Thiemess,” zei ik.
“Hallo, het is hier met Ruben De Groote,”
Kende ik die? Ik denk het niet.
“Het was eigelijk om te vragen hoeveel het kost om een paard bij jullie de stallen?” zei hij. Dus iemand die ik niet kende.
“Het spijt me maar we verhuren geen stallen momenteel. We hebben plaatsgebrek,”
Dat heb ik gelezen in de agenda. Anders zou ik het niet weten. In de agenda staan allemaal belangrijke dingen. Ik heb trouwens ook gelezen dat Rosie te koop staat. En volgens mij is het de kleine Rosie, de laatste tijd smijt ze er nogal veel kleintjes af en die irritante meisjes vinden dat niet leuk.
“Spijtig, paardenhouderij Thiemess leek me echt perfect voor mijn paard,”
“Maar misschien belt u beter morgen terug. Er worden vaak paarden verkocht en veel weet ik er niet over,” Was het niet gewoon eenvoudiger om Matthias te roepen?
“Ja, dat zal ik doen. Goededag,” en hij legde af. Ik heb één telefoontje gehad! Ik was echt superblij. Heb ik toch nog iets gedaan. Maar nu heb ik nood aan een douche, ik zit hier nog in de kleren waarmee ik heb gereden. Dus je snapt het wel...

**Geplaatst**: 15-01-06 17:24

Re:

Geplaatst: 15-01-06 17:24

Leuk stuk weer! Je moet echt door gaan!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-01-06 18:06

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 15-01-06 18:06

verder gaan doe ik zeker. Ik ben nu al bezig aan een nieuw deel. Misschien komt het er vanavend nog op

**Geplaatst**: 15-01-06 20:44

Re:

Geplaatst: 15-01-06 20:44

oke hoop het wel hou het in de gaten

**Geplaatst**: 15-01-06 21:05

Re:

Geplaatst: 15-01-06 21:05

Leuk verhaal! Ik wacht op een nieuw stuk!

**Geplaatst**: 15-01-06 21:06

Re:

Geplaatst: 15-01-06 21:06

Leuk

.
Door doen!

**Geplaatst**: 16-01-06 17:44

Re:

Geplaatst: 16-01-06 17:44

leuk verhaal

soms wel wat typfouten

**Geplaatst**: 16-01-06 18:17

Re:

Geplaatst: 16-01-06 18:17

Super verhaal
Wacht in spanning af op het volgende stuk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-01-06 18:24

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 16-01-06 18:24

dank je voor de positieve reacties. Het volgend deel zal toch nog even duren. Moet een stom sprookje dat we met de klas hebben gemaakt herschrijven en ik kan er niets goed van maken

**Geplaatst**: 17-01-06 13:15

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst: 17-01-06 13:15

Echt mooie verhalen!!
Ik w8 op het volgende deel!!

**Geplaatst**: 17-01-06 13:57

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst: 17-01-06 13:57

leuk verhaal!
soms wat spelfouten maar echt heel leuk!

**Geplaatst**: 17-01-06 17:43

Re:

Geplaatst: 17-01-06 17:43

aa dat is wel jammer

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-06 19:20

Re: [Verhaal]nog geen titel

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-06 19:20

Nieuw stukje eindelijk af

Hoofdstuk 5

“Jullie beginnen met deze klas,” zei Bendrix. Het moest natuurlijk weer kunnen dat zij de strafstudie deed deze woensdag, volgens mij heeft ze het aangevraagd. En net zoals ik had voorspeld voor Karen, moesten we kauwgom van de banken krabben. Snel wierp ik een blik onder de banken.
“Maar hier zijn we uren mee bezig!” zeurde ik. En het was nog niet overdreven ook. Op elke vierkante centimeter plakte zeker één kauwgom, soms zelfs meerdere.
“Begin er dan maar aan, na deze zijn er nog klassen,” Bendrix keek me heel triomfelijk aan, ik keek vuil terug, ze wende haar gezicht van me af en keek naar Joren, die druk bezig was met een kauwgom te observeren. Blijkbaar kon ze niet tegen mijn blik, mompelend verliet ze de klas.
“Wat haat ik dat mens,” knarstande ik. Joren was nog altijd een kauwgom langs alle kanten aan het bekijken. Hoeveel kanten heeft een kauwgom eigelijk?
“Och banken krabben is best leuk,” hij zette zich onder een bank, “Al die leuke herinneringen,”
Flipt die nu al?
“Leuke herinneringen? Aan kauwgom?” Joren, je flipt!”
“Nee, echt niet. Kijk deze hier bevoorbeeld,” en hij krabte een knalrode van de bank “ doet me denken aan de schattige rode wangetjes van Bendrix,”
“Ja natuurlijk,” zei ik langzaam. Ik zit hier opgescheept met een freak!
“En deze blauwe, aan mijn lievelingsbroek,” ging hij verder “Zie je wel dat het leuk is!”
Voor mij zat dus een overenthousiaste freak. Ik hoop dat het niet besmettelijk is ...
Ik zuchtte, een hele middag, waarom toch? Niemand had er iets aan over gehouden. Bij mijn ontsnapping is iedereen ontsnapt. Ik was zelfs niet ontsnapt, waarom kregen zij dan geen strafwerk? Joren en ik waren de enigste die nog in de klas waren toen Bendrix ons betrapte. Ik liet me vallen in een stoel. Heel even dacht ik dat hij het ging beheven, zo kraken dat hij deed. Ze moeten dringend nieuw schoomateriaal kopen.
“En deze, doet me aan jou denken,” vertelde hij verder
“Een gele?”
“Ja aan je haren,”
Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Altijd dat blond.
“Wat heeft iedereen tegen blond?” met een sip gezicht begon ik een kauwgom los te peuteren die aan mijn stoel plakte.
“Hoe bedoel je? Blond is juist mooi,”
“Er zijn een paar meiden op school die me voordurend pesten. Daarom was ik ook te laat maandag,”
“Ah,” Het interseerde hem niet eens. En ik wou net mijn hart aan hem luchten.
“Stomme kauwgom,” mopperde ik. Deze kauwgom was de hardnekkigste die ik ooit heb losgebrakt . Vanuit mijn ooghoek zag ik Joren fronsend naar me kijken.
“Dat is geen kauwgom, het is een vijs,”
Ik liep weer helemaal rood aan. Waarom zag ik nu niet dat die kauwgom een vijs was? Ik keek wat beter naar die vijs, maar ik zag alleen vaag dat iets omhoog stak.
“Eum Joren?”
“Hmmm?”
“Ik denk dat ik een lens kwijt ben,” zei ik benauwd.
“Huh?”
“Daarnet had ik hem nog,”
Angstig begon ik op de grond te tasten naar mijn lens, mijn dure lens. Tom zal zo boos zijn, nee Matthias zal zo boos zijn.
“Hoe ziet ze er uit?” vroeg Joren. Boos keek ik naar hem op.
“Wat denk je? Rood misschien?”
“Ik weet niet ...”
“Doorzichtig, man!”
Wat een domme vraag, hoe ziet een lens er eruit. Die moet ik onthouden. Lensje? Waar ben je? Kom naar mama. Jenda! Doe normaal. Die lens komt echt niet op je afgelopen
“Ik denk dat ik ze heb,”
“Ja?” direct stond ik recht, struikelde over een stoel, gelukkig ving Joren me op.
“Auw! Mijn voet!” schreeuwde ik.
“Gaat het?”
“Wat denk je? Nee natuurlijk niet. Ik heb waarschijnlijk mijn voet omgeslagen,”
In wilde weg sloeg ik naar mijn voet.
“Ik heb er geen gevoel in!” koortsachtig voelde ik aan mijn voet terwijl ik mijn teen bewoog. Maar hij bewoog niet, raar, ik hoorde zelf mijn voet kraken. Doet hij altijd, heeft iets te maken met lucht tussen mijn beenderen ofzo.
“Eum Jenda? Dat is mijn voet,”
Ik werd nog roder. In wilde weg had ik de voet van Joren te pakken gekregen, ik vond al dat mijn enkel zo behaard was.
“Mag ik eerst mijn lens?” vroeg ik met een klein stemmetje.
“Hier,”
Hij gaf me mijn lens, lens? Het was een stukje folie.
“Haal Bendrix,” knarstande ik.

Het huilen stond me nabij. Joren bleef zo lang weg. Ik voelde dat mijn voet begon te kloppen. Waarom moest ik net die lens kwijtraken? Aan dat oog ben ik voor 99% blind, ja dat is wat overdreven. Maar zonder die lens zie ik amper wat. Net toen ik wou hysterisch gaan huilen hoorde ik voetstappen op de gang.
“Jenda! Wat heb je uitgestoken?” krijste Bendrix’s stem.
“Ik ben mijn lens kwijt,”
“Maar ik heb ze teruggevonden en...” zei Joren trots.
“Maar dan is er toch geen probleem?”
“Joren verstaat het begrip lens niet goed,” ik gaf haar het stukje folie.
“Nee, dat is geen lens. Kun je echt niets zien?”
“Nee,”
“Dan kan je je pleegvader opbellen, hij kan je bril meenemen,”
“Maar ze is ook over een stoel gevallen,”
“Ja, ik denk dat ik mijn enkel heb verstuikt,”
Bendrix zuchtte diep.
“Laat me eens voelen...” zei ze
“Nee!” krijste ik. Je denkt toch niet dat ik haar aan mijn enkel ga laten voelen? “Bel gewoon naar mijn broer, die zal me wel komen ophalen,”
Ze zweeg even.
“Ok, dan zal ik je broer bellen. Dat lijkt me het beste,” en ze verliet de klas, weer al mompelend.
“Gaat het?” vroeg Joren bezorgd.
“Niet echt,”
Plots voelde ik dat Joren zijn arm op mijn schouders legde. Even wou ik schreeuwen, he ik ga wel nog niet dood! Maar zijn arm gaf me een warm gevoel van binnen. Lang kon ik er niet van genieten.
“Ik heb je broer gebeld. Maar hij kan je niet komen ophalen dus stuurt hij een vriend achter je. Die zal dan wel naar een dokter met je gaan,” Ik had niet eens gehoord dat ze weer binnenkwam. Joren trok zijn arm weg, spijtig. Ik knikte naar de richting waar ik Bendrix’s stem had gehoord.
“Maar ik moet weer verder doen met het verbeteren van jullie toetsen. Ze zijn echt slecht ...” zei ze vlug en verliet weer de klas. Toen we haar voetstappen op de gang niet meer hoorde, zuchtte Joren.
“Wat is er?” vroeg ik.
“Nu moet ik alleen die kauwgommen van die banken krabben,” zei hij treurig.
Ik grinikte.
“Maar je vond het toch leuk”
“Grappig,” zei hij ongemeend
Het was even stil tussen ons.
“He nu ik er aan denk. Volgende week kunnen we geen strafstudie hebben!” zei ik opgewekt.
“Hoezo?”
“We gaan toch volgende week kamperen?”
“Ja, dat is wel. Maar ik denk dat ze nog wel iets gaat vinden daarop,”
“Ja misschien...”
“Jenda?” klonk er vanop de gang. Aaron? Wad doet hij hier? Ahja, Matthias ging een vriend sturen. Dat zal Aaron dan wel zijn.
“Aaron is er. Help je me recht?”
Joren knikte en hielp me overeind. Bijna viel ik om maar Joren pakte me nog net bij mijn middel.
“Ik kan niet op mijn voet staan,” had ik nu pas door.
“Leuk dat je dat hebt ontdekt, dat heb je meestal als je je voet hebt verstuikt,” zei hij glimlachend. Ik glimlachte weer.
“Ah hier ben je,” Ik hoorde dat er iemand in de deuropening stond, dat zal wel Aaron zijn.
“Heb je mijn bril mee? Ik kan echt niets zien,”
“Ja, hier,” Ik hoorde dat hij op me af stapte, hij drukte mijn bril in mijn hand. Direct zette ik hem op.
“Auw!” schreeuwde ik.
“Je voet?” vroeg Aaron.
“Nee mijn oog,” ik deed mijn bril weer uit en haalde mijn andere lens, die ik al was vergeten, af mijn oog.
“Dat is beter,” zei ik toen ik mijn bril weer ophad.
“Kom, ik breng je naar de auto,” stelde Aaron voor.
“Nee, Joren zal me wel helpen,” antwoordde ik. Aaron keek naar Joren, net alsof hij hem nu pas zag.
“Ja ... dan zal ik even aan je leerkracht gaan zeggen dat we weg zijn,”
Ik knikte.

Na heel veel pijn en tijd zat ik eindelijk in de auto.
“Eindelijk,” kreunde ik.
“Zo zwaar dat je bent,” Joren keek me aan met een sarcastisch gezicht.
“Seg!”
Hij glimlachte naar me, als teken dat het hem speet.
“Jenda?”
“Ga je me nog uitmaken?” vroeg ik sarcastisch boos.
“Is die Aaron je vriend ofzo?”
Verbaasd keek ik op. Waarom denkt hij dat?
“Nee, waarom denk je dat?”
“Hij komt jaloers over,”
“Je flipt!”
“Misschien. Maar pas gewoon op,”
“Joren! Hier komen!”
Verschrikt keek Joren om. We zagen Bendrix voor een raam staan. Ze viel er bijna uit.
“Ahja de kauwgommen ...” herinnerde Joren zich.” Tot nog eens dan maar,”
Ik knikte. Net toen Joren de trappen wou oplopen kwam Aaron uit het schoolgebouw. Joren knikte naar hem maar Aaron knikte niet weer. Raar!

Hoofdstuk 6

“Kan iemand de voordeur open doen!” schreeuwde ik vanuit mijn kamer. Ik zat weer veilig op mijn kamer, wel met een ingetapete enkel. De bel was net geweest. Ik hoorde geen antwoord en hoorde ook geen deur die open ging. De persoon voor de deur belde nog eens aan. Oo nee, er is niemand thuis. Ik zuchtte, zou ik die deur open doen? Met mijn ingetapete enkel zal ik wel wat moeite hebben met die trap. Maar zie nu dat het dringend is. De bel ging nog eens.
“Ik kom!” schreeuwde ik. Met veel pijn sprong ik met mijn éne voet van de trap en deed de deur open.
“Joren!” zei ik verschrikt

En wat denken jullie dat er nu gaat gebeuren?

**Geplaatst**: 19-01-06 19:27

Re:

Geplaatst: 19-01-06 19:27

toe nou ik wil niet in spanning zitten